Morgunblaðið - 14.11.1986, Síða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. NÓVEMBER 1986
Minning:
Sigurður Sigurgeirs
son bankafulltrúi
Fæddur 6.júlí 1920
Dáinn 8. nóvember 1986
í dag fer fram útför Sigurðar
Sigurgeirssonar, bankafulltrúa, frá
Dómkirkjunni í Reykjavík.
Andlát hans bar að í bifreiðaslysi
á Hellisheiði siðastliðinn laugardag.
Helfregnin þennan óveðursdag kom
ástvinum og okkur samstarfsmönn-
um Sigurðar í Útvegsbankanum á
óvart.
Hann hélt af stað frá Umferðar-
miðstöðunni í Reykjavík þennan
laugardagsmorgun, hress og glaður
í huga, austur yfír flall og hugðist
gista í sumarhúsi að Flúðum er
hann var að reisa sér og íjölskyldu
sinni til sumardvalar og síðar að
loknum starfsdegi til lengri dvalar
í unaðsreit íslenzkrar sveitasælu.
Áfram skyldi ferðinni heitið á
sunnudagsmorgni að Hruna í Ár-
nessýslu, til fomvinar síns, prófasts
Sveinbjamar Sveinbjamarsonar, og
vera þar viðstaddur guðsþjónustu
þann dag, en prófasturinn áformaði
að kveðja þá söfnuð sinn eftir 42
ára þjónustu í sókninni.
Nár var Sigurður fluttur til
Reykjavíkur eftir slysið á Hellis-
heiði.
Sigurður Sigurgeirsson fæddist á
ísafírði, 6. júlí 1920, sonur hjón-
anna Guðrúnar Pétursdóttur frá
Hrólfsskála á Seltjamamesi og Sig-
urgeirs Sigurðssonar, regluboða frá
Eyrarbakka, þá prestur á ísafírði
og prófastur í ísaQarðarsýslu, síðar
biskup yfir íslandi, skipaður frá 1.
janúar 1939 til dánardags 13. októ-
ber 1953.
Sigurður átti því heimili hér í
höfuðboiginni í tæplega hálfa öld.
Hann lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík vorið
1941. Stundaði síðan verzlunar-
rekstur um skeið og fékkst nokkuð
við innflutning.
í Útvegsbanka íslands í
Reykjavík hóf hann störf 1. marz
1946 en varð forstöðumaður spari-
sjóðsdeildar bankans 1. júlí 1963
og hefír jafnframt haft með höndum
ráðgjafastörf hin síðari ár. Enda
var hann í gegnum árin mörgum
viðskiptamönnum bankans hjálp-
samur við afgreiðsluborðið.
Sigurður hefír víða komið við
sögu félagsmála starfsmanna Út-
vegsbanka íslands. Hann tók fyrr
á árum þróttmikinn þátt í marg-
breytilegum félagsþáttum banka-
manna. Hrókur fagnaðar á
gleðistundum og hugkvæmur
skipuleggjari árshátíða, afmælis-
fagnaða og ferðalaga í hópi
samstarfsmanna sinna.
Sigurður var á 40 ára afmæli
Starfsmannafélags Útvegsbankans
sæmdur gullmerki félagsins fyrir
margháttuð störf að framgangi
góðra mála.
Sigurður átti sæti í stjórn Sam-
bands íslenzkra bankamanna í tvö
ár og vann þar ágæt störf, var
m.a. fulltrúi stéttarinnar á erlendri
grund.
Hann var einnig góður liðsmaður
margra gagnmerkra félagssamtaka
og m.a. í forystusveit og stjóm
Þjóðræknisfélags íslendinga og
Karlakórs Reykjavíkur.
Eigi skai hér gleymt að geta
hinna margþættu starfa og þjón-
ustu Sigurðar í þágu Langhoits-
kirkju og hinnar stórkostlegu
byggingarsögu safnaðarins. Var
hann mikill og vakandi stuðnings-
maður kirkju sinnar. Þar hefír hann
og aðstoðað við guðsþjónustur og
annast bamaguðsþjónustur.
Sigurður kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Pálinu Guðmunds-
dóttur, mætri konu og mikilhæfri,
ættaðri úr Reylg'avík, 5. nóvember
1949.
Þau hafa lengst af í 37 ára bú-
skapartíð sinni átt heimili í Skeiðar-
vogi 111, hér í borg. Hafa þau átt
þar fagurt og aðlaðandi heimili og
óteljandi unaðsstundir með bömum
þeirra sex, sem öll hafa fetað dyggi-
lega í fótspor foreldra sinna á sviði
dugnaðar og trúmennsku.
Þau eru: Sigurgeir, flugstjóri hjá
Flugleiðum, Sigrún, gift Halldóri
Gunnarssyni, tæknifræðingi, Anna
Svanhvít, meinatæknir, Guðrún
Rósa, læknir, við framhaldsnám í
geðlækningum í Svíþjóð, Kjartan
verzlunarmaður hjá fyrirtækinu
IKEA og Haraldur, námsmaður, er
lauk stúdentsprófí á síðastliðnu
vori.
Mikil sorg hvílir yfír heimilinu
að Skeiðarvogi 111.
Ástkær heimilisfaðir er horfínn
yfír móðuna miklu. Ég votta §öl-
skyldu, öllum ættingjum og vinum
Sigurðar Sigurgeirssonar innilega
hluttekningu og samúð.
Stjóm _ og starfsmenn Útvegs-
banka íslands þakka Sigurði
Sigurgeirssyni liðnar samveru-
stundir.
Minningin þerrar sorgartárin.
Adolf Björnsson
Skjótt hefur sól brugðið sumri,
því séð hef ég fljúga
fannhvíta svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri.
Sofinn er nú söngurinn ljúfí
í svölum fjalldölum,
grátþögull harmafugl hnípir
á húsgafli hveijum.
(J. Hallgr.)
Sannlega hefur sól brugðið fögru
sumri og umhleypingar haustsins
þjarmað að landsfólkinu, votu og
köldu faðmlagi sínu. Undir fargi
skýja og veðra þrengir að í sál og
sinni, líkt sem heiðrík dagsbrún sé
ekki framar í vændum, en svellalög
og sviptivindar valda háska á
vegleiðum manna. Sumum verður
þetta örlögþrunginn raunveruleiki,
þá þeir eru hrifnir ugglausir í einni
andrá frá ástvinum og samferða-
mönnum. Svo var um þann, sem
hér er minnst, er hann fórst við
annan mann í sviplegu slysi í
Hveradölum laugardaginn 8. nóv-
ember.
Það mun síst ofmælt, að Sigurð-
ur Sigurgeirsson er mörgum mikill
harmdauði, er hann fellur frá aðeins
66 ára gamall. Hann var hvers
manns hugljúfi og maður engra
skyndikynna, heldur ræktaði hann
ástúðlegt samband við fjölda fólks
í órofa samfellu alls síns æviskeiðs
frá bemsku. Þessa gætti jafnt í
einkallfi sem í félagssamtökum og
starfslífí. Hann var fæddur á
ísafirði 6. júlí 1920, sonur prest-
hjónanna þar, Sigurgeirs Sigurðs-
sonar og Guðrúnar Pétursdóttur,
ólst þar upp og komst í nána snert-
ingu við mannlífið þar og á næstu
fjörðum. Þetta var fyrir mín kynni
af honum, en alla tíð fylgdu upp-
vaxtarárin fyrir vestan honum eins
og bjartur geisli, sem var stöðugt
endurvarpað inn í líf vinanna þar
og þaðan. Hann hélt stöðugri snert-
ingu við kviku mannlífsins þar og
endumýjaði kynnin við nýjar kyn-
slóðir. Mörg voru þau samkvæmin,
sem hann kom seint I eða skrapp
úr, af því að hann mat meira að
sitja í tryggðum við sjúkrabeð vin-
ar, öldungs eða umkomuleysingja,
aðstoða við sjúkraflutninga og út-
réttingar og létta þrautastundir.
En hann var líka hrókur fagnaðar,
þegar hann birtist, hvers manns
aufúsugestur, og gat létt lund sína
betri samvisku en flestir aðrir.
Ungur festi Sigurður kynni og
vináttu við grannklerka föður síns
fyrir vestan. Sem biskupssonur hér
fyrir sunnan var hann í þjóðbraut
prestastéttar landsins. Hann ók
biskupsbílnum fyrir föður sinn, ók
prestunum á prestsetrin og á
prestafundi, hafði næmt skyn á
sérkenni og stundum skringileik
þeirra, en lagði aldrei illt orð til
þeirra, varð vinur þeirra og félagi.
Alla tíð síðar var Sigurður rótfastur
kirkjunnar maður með lifandi
áhuga á starfí hennar í hverri sókn
landsins og hinn virkasti í safnaðar-
starfi sóknarkirkju sinnar, Lang-
holtskirkju, formaður Bræðrafélags
hennar um árabil og einn af frum-
kvöðlum kirkjubyggingarinnar frá
fyrstu tíð til hins síðasta. Þar stóð
hann sjálfur fyrir umfangsmiklu
æskulýðsstarfí. Slíkt starf varð ekki
hrist fram úr erminni eftir að mætt
var á staðnum og spurul augu ung-
menna störðu og kröfðu saðningar.
Margt kvöldið, þegar aðrir lágu á
sjónvarpsmeltunni einbeitti hann
sér í dundurherbergi sínu í kjallar-
anum við undirbúning les- og
leikþátta fyrir ungdóminn. Og það-
an frá stólnum flutti hann eftir-
minnilega leikmannsprédikun, þar
sem hann fléttaði saman reynslu
sína og föður síns af trúartrausti
sæbarins fólks fyrir vestan. Þó held
ég varla að honum hafi beinlínis
verið eftirsjá í að verða ekki prest-
ur. Til þess þekkti hann amstur og
angist preststarfsins of vel af ná-
inni kynningu, en prestvitund og
lífsfylling kennimennsku fylgdu
honum, án þess að embætti þyrfti
til. Faðir minn, sem var gjöfull á
auknefni og glöggur á verðleika
manna til þeirra, kallaði hann oft
séra Sigurð og taldi fyllilega til
unnið utan embættis. Tók ég það
gjaman eftir honum, þegar mér
þótti tilefni gefast.
Sigurður nam við Menntaskólann
á Akureyri til loka 4. bekkjar, en
hélt áfram við Reykjavíkurskólann
eftir að fjölskyldan flutti suður og
lauk þar stúdentsprófí 1941. Þótt
hann innritaðist í viðskiptadeild,
gerði hann ekki frekara með hana,
heldur sneri sér að viðskiptarekstri.
En viðskiptaleiðir go sambönd tóku
miklum umskiptum um þessar
mundir, svo að hann var sáttur við
að taka upp starf í Útvegsbankan-
um 1946 og þjónaði honum dyggi-
lega æ síðan, um langt árabil sem
deildarstjóri sparisjóðsdeildar og
síðustu árin jafnframt sem ráðgjafí
þess fólks, sem í bankann leitar.
Með hliðsjón af mannkostum hans
var engin tilviljun að hann var beð-
inn að taka það hlutverk að sér.
Mér er einnig kunnugt um að á
starfsferli sínum beitti hann sér í
kyrrþey fyrir gagnkvæmni í skipt-
um bankans við innlánaeigendur.
Mannhyggja Sigurðar var svo sterk
að tiltölu við peningahyggjuna að
mun hafa torveldað honum að hasla
sér heils hugar völl á vipskipta- og
fésýslusviðinu, sér sjálfum til
mestrar fremdar og ábata. Sönn
lífshamingja veittist honum I þeim
mun ríkari mæli.
Mannkostir hans nutu sín til fulls
í margháttuðu félagsstarfí, sem
hann tók sér fyrir hendur. Ófá
áhugaefni tók hann I arf frá eld-
huganum föður sfnum. Frímúrara-
regluna leit hann á sem merkisbera
sannrar vináttu í óvægum heimi.
Karlakór Reykjavíkur átti hug hans
og ástundun og var söngförin til
Ameríku 1946 minnisstæðust,
sterkur andblær frelsis og vináttu
eftir þrúgandi innilokun stríðsár-
anna. Þar var hann kominn á slóðir
Vestur-íslendinga sem urðu honum
mikill starfsvettvangur: Hann starf-
aði mjög mikið fyrir Þjóðræknis-
félagið og var forseti íslandsdeildar
þess um langt skeið. Sinnti hann
því af óþreytandi elju að halda uppi
sambandi, skipuleggja heimsóknir,
birta gestalista og koma gestunum
í samband við ættingja. Fyrir starf
þetta hlotnaðist þeim hjónum sá
heiður og ánægja að vera boðið í
heimsókn um Islendingabyggðir I
Vesturheimi árið 1968. Var þeim
tekið líkt og þjóðhöfðingjum og um
leið af einlægari vináttu en slíkir
eiga að venjast. Hér heima var
hann sæmdur fálkaorðunni fyrir
sitt ósérplægna og heilladijúga
starf að þessum málum.
Sigurður kvæntist árið 1949
Pálínu Guðmundsdóttur, verksljóra
Matthíassonar, sem þá var nýlega
látinn, og Sigurrósar Þorsteins-
dóttur, en þau heiðurshjón bjuggu
á Lindargötu og settu sinn svip á
umhverfi sitt þar. Þar með urðum
við svilar. Pálína var þá nýútskrif-
aður stúdent frá MR, glæsileg og
bráðgreind stúlka. Athöfnin er mér
minnisstæð. Sigurgeir biskup gaf
brúðhjónin saman í Dómkirkjunni,
en þá voru kirkjubrúðkaup enn
mjög fátíð. Sfðan var gengið yfír á
Hótel Borg þar sem móðir brúðar-
innar bauð til samsætis og loks var
samverustund á biskupssetrinu í
Gimli við Lækjargötu.
En líf ungra hjóna er ekki ein
samfelld brúðkaupsterta. Við tóku
bameignir og þrotlaus vinna við að
koma upp heimili og síðan að
byggja yfír það. Við vorum mjög
svo samferða I þessu, flytjandi til
og frá, uns komið var í örugga eig-
in höfn. Enda sagði hann við mig
af einu slíku tilefni: „Já, já, alltaf
að bera hvor annan, vertu velkom-
inn og komdu sem oftast." Glettnin
brást honum aldrei og síst þegar
baslið var mest. Pálína reyndist
afburða myndarleg húsmóðir og
hefur ætíð ríkt sérstakur heimilis-
hugnaður hjá þeim hjónum og hafa
þau búið á sama stað í Skeiðarvogi
111 frá því að þau byggðu yfír sig.
Samhentum tókst þeim að nýta efti-
in svo að Pálína gat helgað sig
uppeldi bamanna án þess að vinna
úti þar til þau vom uppkomin að
kalla. Enda veitti ekki af þar sem
bömin urðu sex og hafa öll komist
til góðs þroska. Þau em: Sigurgeir
flugstjóri, Sigrún húsfreyja, Anna
Svanhildur meinatæknir, Guðrún
læknir, Kjartan útvarpsvirki og
Haraldur stúdent og löggæslunemi.
Bamaböm þeirra em orðin 5, auga-
steinar ömmu og afa.
Við tók merkileg lífsreynsla, sem
var eins og að ganga í endumýjun
lífdaganna, þegar Pálína dustaði
rykið af 28 ára gömlu stúdents-
prófí og hóf nám í Kennaraháskól-
anum haustið 1977 ásamt Rósu
systur sinni, sem hampaði nýju öld-
ungadeildarprófí. Við Sigurður
fengum uppriflun á gömlu pensúmi
og urðum námsráðgjafar kennara-
efnanna, sem útskrifuðust saman á
björtum dýrðardegi sumarið 1980.
Kynnin urðu enn nánari við þetta
samnám og samvinnu systranna
upp frá því.
Einum lífsdrauminum varð þó
lengi vel að fresta, sumarbústaðn-
um, raunar of lengi. Eftir langan
og vandaðan undirbúning reistu þau
hann á fögm landi Flúða í Hruna-
mannahreppi. Þama á ættarslóðum
Sigurðar varð honum fljótt vel til
vina, enda frændur á næstum hveij-
um bæ. Var honum þakklæti ríkt
í huga fyrir hve vel þeim var tekið,
svo að hann var farinn að hugsa
heim á þær sióðir. Þeim hjónum var
það algjört yndi að koma upp bú-
staðnum og búa allt í haginn fyrir
dvöl þar. Þangað var örlagaferð
Sigurðar heitið, ásamt því að sækja
heim gamlan vin að messu í Hruna.
Því er átakanlegt að hann fékk
þessa ekki lengur notið og eina
huggunin að hann sé floginn „til
sóllanda fegri", þar sem guðsþjón-
ustur eru enn skærari en I sveitum
austur.
„Þá kemur mér hann í hug, er
ég heyri góðs- manns getið," var
sagt til foma. Sigurður var góður
maður í þess orðs fyllsta skilningi,
án sérgreiningar eða fyrirvara. Því
var þroskandi og þakkarvert að
vera samferðamaður hans á lífsleið-
inni og sjálfum sér lifði hann til
mikillar gæfu, þótt ekki entist leng-
ur. Við biðjum nánustu líknar og
blessunar og honum sjálfum hins
sama á eilífðarbrautinni.
Bjarni Bragi Jónsson
Elzti hluti bankahúss Útvegs-
bankans, áður íslandsbanka, er
hlaðinn úr íslenzkum, höggnum
grásteini. Hver steinn er vandlega
skorðaður sem hluti af heild,
traustri heild. Fagurt vitni þeirra
gleymdu handa, sem hlóðu þessa
fögru byggingu I upphafí aldarinn-
ar.
Lífsstíll Sigurðar Sigurgeirsson-
ar, deildarstjóra innlánsdeildar
bankans, var í fallegu samræmi við
traustleika þessa húss. Starfsvett-
vangur hans var jafnan í þessum
hluta bankans. Sigurður var, öltum
öðrum fremur, hin ytri ásýnd bank-
ans. Með alúðlegri og traustvekj-
andi framgöngu sinni leiðbeindi
hann þúsundum viðskiptamanna
elskulega um frumskóga innlána.
Sérhver fékk hjá honum persónu-
lega og nána umfjöllun og ráðgjöf,
allt eftir óskum hvers og eins.
Sigurður var að möigu leyti hin
góða hönd fortíðarinnar í bankan-
um — en samt með fullkomið
samband við nútíðina. Hann hafði
gáfur til að greina á milli kjama
og hismis í hveiju máli — vafninga-
laust.
Á okkar tímum, þegar rík til-
hneiging er til þess í stofnunum að
svipta þær persónulegu viðmóti og
hafa frammi við aðilja sem er eigin-
legra að rýna í talnadálka en horfa
I augu manna, var það Útvegsbanka
íslands mikið lán að hafa slíkan liðs-
mann í fremstu víglínu. Mann, sem
allir treystu — jafíit yfírmenn og
samstarfsmenn sem hinn almenni
viðskiptamaður.
Við sviplegt fráfall Sigurðar Sig-
urgeirssonar ríkir sorg í hugum
allra starfsmanna bankans okkar.
En við munum alla tíð hið vamm-
lausa og glaðværa fordæmi sem
hann var okkur.
Megi líknandi hönd Guðs verða
öllum syrgjendum hans styrkur á
þessari sorgarstundu.
Eyjólfur Halldórs
Sigurður Siguigeirsson fæddist á
ísafirði 6. júlí 1920, sonur hjónanna
Guðrúnar Pétursdóttur frá Hrólfs-
skála á Seltjamamesi og Sigurgeirs
Sigurðssonr biskups. Hann starfaði
lengst af við Útvegsbankann, sem
deildarstóri sparisjóðsdeildar aðal-
bankans síðustu árin.
Að kvöldi laugardagsins 8. nóv.
sl. var ég staddur á heimili kunn-
ingja, þegar mér bámst þær óvæntu
sorgarfréttir, að Sigurður mágur
minn og vinur hefði látist f bílslysi
fyrr um daginn. Það er erfítt að
lýsa því róti tilfínninga, þeirri tóm-
leikakennd, sem um hugann fara,
því safni skyndimynda frá sam-
skipturn okkar í gegnum árin, sem
í einni svipan birtist fyrir hugskots-
sjónum okkar. Orð fá aldrei lýst
tilfínningum, né heldur annar tján-
ingarmáti okkar mannanna svo sem
tón- eða myndlist, því að enginn
miðill tjáir betur sannar tilfínningar
en við sjálf með tali okkar og at-
ferli í gleði og sorg.
Dauðinn er okkur alltaf íhugun-
arefni, ofast sársaukafullt, jafnvel
þótt við vitum, að allt, sem lifír,
skuli um síðir deyja. Við erum sátt
yið tilhugsunina og deilum ekki um
það við höfund tilverunnar. Og þó,
kynni einhver að segja, því að aðför
dauðans er í huga okkar vissulega
skilyrt, bæði okkar eigin, 'en ekki
síst samferðamanna okkar. Dauð-
inn á að vera öldnum líkn eins og
svefninn þreyttum. En eins og frost-
nótt að sumri er óvænt og óvelkom-
in er skyndileg heimsókn „mannsins
með ljáinn“, persónugervings hins
kaldlynda, miskunnarlausa og
óréttláta dauða, óvænt og nístandi
sár. Þá er auðvelt að fyllast biturð,
ef ekki væri fyrir trúna, sem ég
veit, að Sigurður vinur minn og
mágur átti, trúna sem gerir engan
dauða óréttlátan hversu sársauka-
fullur sem hann er eftirlifendum,
trúna, sem hjálpar okkur að skynja
vin okkar glaðan, gamansaman og
lifandi eins og við gjaman sáum
hann á meðal vor.
Nú þegar ég lít yfír árin, sem
ég átti með Sigurði, skynja ég bet-
ur, að ég naut samverustundanna
með honum og hlakkaði til þeirra,
þegar ég átti þeirra von. Hann var
mjög lifandi persónuleiki, hlýr og
einlægur, hafði áhuga á mönnum