Morgunblaðið - 27.06.1987, Side 51

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 27. JÚNÍ 1987
51
þó heill heim. Þegar ég var strákur
fór ég nokkrum sinnum með honum
í göngur, þar reyndist hann mér
enn sem fyrr sannur og góður bróð-
ir.
Frá Holti fór Jón ekki fyrr en
Jóhann og Fanný hættu að búa.
Þá tóku við búskap á jörðinni að
öllu leyti Sofía dóttir þeirra og eig-
inmaður hennar, Guðmundur
Þorsteinsson, bróðir okkar Jóns.
Við Sofía vorum jafngömul og ferm-
ingarsystkin. Hún var góðum
gáfum gædd, bráðdugleg og mikil-
hæf móðir og eiginkona, en féll frá
aðeins 54 ára að aldri. Þá hvíldi
sorgarský yfír Svínadal, þó bjart-
asti mánuður ársins réði ríkjum.
Næstu árin eftir að Jón flutti frá
Holti vann hann á skurðgröfum á
sumrin en við önnur störf á vet-
uma. Frá 1953—1984 var hann
fastráðinn starfsmaður hjá Olíu-
félagi íslands, lengst af við akstur
á olíubílum. Þegar hann hætti hjá
Olíufélaginu fyrir aldurs sakir gáfu
starfsfélagar hans honum fallega
gjöf með áletmðum silfurskildi.
Sýnir það vel hvem hug þeir bám
til hans.
Árið 1953 giftist Jón eftirlifandi
eiginkonu sinni, Guðrúnu Guð-
mannsdóttur frá Snæringsstöðum í
Svínadal, en Snæringsstaðir standa
andspænis Holti að vestanverðu í
dalnum. Guðrún er dóttir sæmdar-
hjónanna Guðrúnar Jónsdóttur og
Guðmanns Helgasonar sem lengi
bjuggu á Snæringsstöðum, og komu
þar upp myndarlegum bamahópi.
Fljótlega eftir að þau giftu sig
keyptu þau sér íbúð á Mánagötu
22 og bjuggu í henni alla sína bú-
skapartíð. Ibúðin var ekki stór en
hentaði þeim vel því þau vom bam-
laus. Heimilið var ákaflega hlýlegt,
smekkvísi og snyrtimennska réðu
þar ríkjum og bæði hjónin vom
mjög samhent í þeim efnum. Ekki
var auður í búi, en traustur og nota-
legur efnahagur, áttu þau þægileg-
an bíl til eigin afnota og annað eftir
því. Þau nutu þess að fá gesti í
heimsókn og veita þeim vel. Það
var þeim báðum jafneiginlegt, oft
var gestkvæmt á heimili þeirra og
þangað var alltaf jafn gaman að
koma.
Af ýmsum ástæðum gat ég ekki
komið því við, að vera búinn að
skrifa þessar línur fyrir útfarardag-
inn, en samt sem áður var ég búinn
að taka þá ákvörðun að láta hug
minn í ljós, þó seinna yrði. Þegar
ég hringdi í Oskar son okkar hjóna
sem dvelur á fjarlægum slóðum og
sagði honum lát frænda síns, setti
hann hljóðan en sagði svo: .,Hann
var góður maður.“ Þessi stutta og
fallega setning segir í sjálfu sér
meira en langt mál. Hún gefur rétta
mynd af þeim látna og lýsir hug
unga mannsins til frænda síns.
Utfarardagurinn var bjartur og
fagur og hópur af ættingjum og
vinum kom norðan úr Húnavatns-
þingi til að fylgja honum hinsta
spölinn. Séra Guðmundur Þor-
steinsson frá Steinnesi jarðsöng og
gerði það með miklum sóma. Hann
var greftraður í Gufuneskirkju-
garði, en þangað fylgdu margir af
þeim nánustu. Blátt og heiðríkt
himinhvolfíð og geislar frá skini
hækkandi sólar signdu hvílubeðinn
hans.
Hafþokan beltaði sig um miðjar
hlíðar Esjunnar, en brúnimar risu
í heiði og allur fjallahringurinn
hvert sem litið var. Á eftir voru
bomar fram veitingar í Domus
Medica.
Þegar litið er yfír farinn veg er
margs að minnast, samleið okkar
bræðranna orðin löng allt frá því
ég man fyrst eftir mér sem litlum
dreng og til þess síðasta.
í huga mínum á ég góðar minn-
ingar sem ekki verða frá mér
teknar. Þær eru sú rétta og sanna
mynd sem ég á og ekki gleymi.
Hinsta kveðja okkar hjóna er sam-
bland af söknuði og trega og einnig
þakklæti fyrir að fá að njóta hans
svo lengi.
Við biðjum algóðan guð að veita
syrgjandi eiginkonu hans huggun
og styrk í þungri raun.
Bróðurkærleikurinn er sterkur,
þau bönd bresta ekki þó leiðir skilji
að sinni.
Jakob Þorsteinsson
1. {fomAJvAl ZZ.
Z. c&snyluAA
S.iJasncUvoll 1&
‘h. AasnxJJuAi'
5. éfivJajtJiolí
t>. cPAjuAcL
7 * Ja J! J/.
6. MIÍ
9.<36oU
10.SUUxm<ii
11 .éftUÍaximdi
XZ.jBíwni
13. fílotsjtlL 25. iPJeaJLhtoli-
74. ipylwn Zti. CýLtUaJxLí
IS.íwjUajdusruLu. 21. JUaéaxpJL
1b.3&Jela.(xpoiút^>LwCj It.Jíti ' '
11.dixmaxX<Ai- 29. c
37. TnýtaxJuisb
38. Jja/diJaJuUl
39. L/Lnasrruj/Tvni
to- TnöoLan.
41. líwurruiInJuL
'tZ.iPdfsutttL.
m.ÍaÍatlSi^iiaW)
ft.cPisndaxJuUt
18.3LoJTS^ .) 30.Jh.
19.5ömsmaJsaX. 31. Jhtksn.
2 ö LfJsSur'ruJ OSSisJsJ. 3 Z. SsÓsruViJl olL
Zl.lfáJJurii 33. JcyyJxdioLL 45..
ZZ.JimtUmJujsb 31. JLbs^axJujc Ib.Jii^
Z3 .JivcuUaxAL 35. dJUJYU^[éLWTvmala^)tf}.
2+t UfjaöaJtc 3b. LUyatíaz, 43. JThiíaz
50. dövanrrvrruit
ShSaytOs/jrKÁksQ.
51. fotíÁkujMUL
SZ.CM.und,
54. JfyU.
55.36sj*xx}
Sb.sZffJilxUt
55. JoZQsbJiujoa. Ololw.
S9.JbmazMl
bO.CjUstdaJdu áÍaJwÁ
CfZ.GLrrrvti
ÍZ. ðJexjazJJiÍ
64. JtywmaUid
b5. SajtaJislíé
JhÁ DIoJ&mJi 1953.
73. 'Étxuxöi/n (vwJusn.
19. JansJijLLö
75 JlkúlaJuxö
ÚoMixJírUu*/
H.SsteuftJiúamdL 'DLaJsvrokuz
UJbiisLuJuii [aSjiz CfLLfxJJdaxti)
iMvútfcMö) 79. J
Cu> [JZjcMjJxim) SO-OoiufiaÁÁÁúö ÍyjylUW
(WcJúmaMjbxi Sl.OZl&mÁájaaa ðírruJxL
'ölajscjvikuz. 8Z K.f: JDeLpöátúnitjeffl 1849
,t TílyricL-tfuá 1987
71 SilsbrrrUsáfCL [óiuz. uJvjö) efrmaxJi jj £úAnrLJce>t^zs
Smári hefur merkt húsin nöfnum þeim sem þau báru áöur en almennt var fariö að nota götuheitin og númer húsa í daglegu tali.
300 ára afmæli Ólafsvíkur:
34 ára gömul ljósmynd endurunnin
ólafsvik.
VEGNA 300 ára afmælis Ólafsvíkur
sem löggilts verslunarstaðar hafa
ýmsir minjagripir verið gerðir.
Smári J. Lúðviksson húsasmíða-
meistari á Rifi hefur unnið upp 34
ára gamla ljósmynd af Ólafsvík og
merkt húsin nöfnum þeim sem þau
báru áður en almennt var farið að
nota götuheitin og númer húsa í
daglegu tali.
Ljósmynd þessi var tekin 1953 áður
en mesta breytingin varð í því að fjar-
lægja útihús og eins er búið að rífa sum
þeirra húsa sem á myndinni eru eða
byggja ný. Smári hefir varið mörgum
tómstundum til þessarar iðju sem marg-
ir eru honum þakklátir fyrir. Hann sagði
fréttaritara að hann hefði átt sín bestu
ár í Ólafsvík þegar hann var að nema
húsasmíðina og mætti segja að þetta
væri unnið í þakkarskyni.
Myndir þessar er hægt að fá keyptar
innrammaðar með því að panta þær
hjá Smára og hafa margir þegar nýtt
sér það. Þykir mönnum framtakið hið
athyglisverðasta.
— Helgi Mynd af Ólafsvík sem Smári J. Lúðvíksson hefur gert eftir 34 ára gamalli ljósmynd.
Minning:
Sigurður K. Jóns-
son frá Huppahlíð
Fæddur ll.júní 1906
Dáinn 12. júní 1987
Frændi minn Sigurður Jónsson
frá Huppahlíð í Miðfirði er látinn
í sjúkrahúsinu á Hvammstanga.
Hann hafði verið vistmaður á öldr-
unardeild sjúkrahússins um langt
árabil.
Ef til vill verða menn að sjá
erfiðleika annarra til þess að læra
að þakka hvem dag í lífinu. Þann-
ig minnist ég þess, þegar ég ung
stúlka kom í heimsókn til frænda
míns, að ég þurfti margs að spyija.
Hann naut ekki þeirrar náðar að
ganga heill því frá fæðingu bjó
hann við líkamlega fötlun.
En aldrei minnist ég þess að
hafa heyrt hann kvarta. Það hefur
án efa ekki verið létt fyrir hann
því hann hafði sterka skapgerð
og gat á stundum byrst sig. í
hvert sinn sem fundum okkar bar
saman sýndi hann af sér sömu
ástúð og umhyggju. Samt finn ég
að ég hafði ekki kynnst honum í
raun og fyrr en ég bjó um nok-
kurra ára skeið á Hvammstanga.
Þá urðu líka heimsóknirnar fleiri
og samræðumar lengri.
Hvetjum manni er það nauðsyn
að eiga sér tómstundir og senni-
lega engum frekar en þeim, sem
á einhvern hátt ganga ekki heilir
til skógar. Sigurður frændi minn
sat gjaman daglegt með pijóna í
höndum og pijónaði ófáa sokka
og vettlinga. Það var mér, handa-
vinnukennaranum, sem sat við að
kenna ungviðinu pijónaskap með
meiru, undmnarefni að sjá hve
fimlega þessar stóm og sterku
hendur léku með ptjónana.
Enda þótt Sigurður gerði ekki
víðreist um dagana, þá gerði hann
sér far um að fylgjast grannt með
ættmennum sínum og oft fengum
við fréttir af þeim í heimsóknum
til hans.
Sigurður var fæddur í
Huppahlíð í Miðfírði, sonur hjón-
anna Þorbjargar Jóhannesdóttur
og Jóns Jónssonar. Af systkinum
hans lifa nú bræðumir Guðjón og
Magnús í Huppahlíð og Guðmund-
ur á Dalgeirsstöðum. í Miðfirði
vora alla tíð hans heimkynni.
Sveitin var honum afar kær og
hann talaði af hlýju og virðingu
um hana. Hann fylgdist þar grannt
með og spurði ávallt tíðinda þegar
gestir komu til hans.
Einn er sá þáttur í fari hans,
sem mér er ljúft að minnast, en
það er gjafmildi hans og artar-
semi. Og það vora ekki gjafímar
sem skiptu máli heldur miklu
fremur sá hugur sem að baki bjó.
Á slíkum stundum geislaði andlit
hans.
Eftir að ég fluttist með fjöl-
skyldu mína úr nágrenni við hann,
þá fann ég að hann fylgdist grannt
með hveiju spori okkar og það var
notaleg tilfinning að vita af um-
hyggju hans.
Þegar þessar línur era ritaðar
hefur hann hlotið leg á Staðar-
bakka í Miðfírði líkt og ættmenni
hans sem á undan era gengin. Þar
vildi hann fá að hvíla í hjarta þeirr-
ar sveitar sem hann taldi í senn
einna fegursta og flestum kostum
búna allra sveita á landinu.
Ég vil þakka frænda mínum
fyrir þær stundir, sem við áttum
saman og bið góðan Guð að blessa
minningu hans.
Unnur Ólafsdóttir