Morgunblaðið - 01.09.1987, Blaðsíða 66

66
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. SEPTEMBER 1987
Faðir minn, t
KJARTAN JAKOBSSON,
Dvalarheimilinu Ási, Hveragerði,
lést að kvöldi 28. ágúst. Jarðarförin auglýst síðar. Fyrir hönd aðstandenda, Lárus Kjartansson.
t
Maðurinn minn og faðir,
ÁSGEIR GUÐMUNDSSON
frá Þorfinnsstöðum,
Kópavogsbraut 16,
andaðist í Landspítalanum 29. ágúst.
Þóra Guðmundsdóttir,
Eiríkur Ásgeirsson.
t
Bróðir okkar,
HELGI KETILSSON,
fyrrverandi bóndi á Álfsstöðum, Skeiðum,
Heimahaga 9,
Selfossi,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Ljósheimum 29. ágúst.
Systklnin.
t
Eiginkona mín, móðir okkar og stjúpmóðir,
ELÍN JÖRGENSEN,
Bogahlíð 18,
Reykjavík,
lést að morgni mánudags 31. ágúst 1987.
Guðmundur Bergþórsson,
börn, stjúpbörn og barnabörn.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐRÍÐUR SIGJÓNSDÓTTIR,
Hrafnhólum 6,
Reykjavík,
lést í Landakotsspítala, mánudaginn 31. ágúst.
Jón Karlsson,
Kolbrún Jónsdóttir, Guðberg Kristinsson,
Hrafnhildur Jónsdóttir, Georg R. Árnason,
Edda Kristín Jónsdóttir, Sverrir H. Jónsson
og barnabörn.
■1 Sonur okkar og bróðir, I-
INGÓLFUR ÓMAR ÞORSTEINSSON,
Móabarði 2b,
Hafnarfirði,
lést laugardaginn 29. ágúst.
Þorsteinn Sigurðsson, íris Kristjánsdóttir,
Jenný Þorsteinsdóttir, Dagbjörg Lina Þorsteinsdóttir,
Vera Lind Þorsteinsdóttir, Ægir Þorsteinsson,
Andri Þorsteinsson.
t
Faðir okkar,
ÞORKELL HALLDÓRSSON
skipstjóri,
Grundartúni 6,
Akranesi,
lést í sjúkrahúsi Akraness föstudaginn 28. ágúst.
Halldóra Þorkelsdóttir,
Ingibjörg Þorkelsdóttir,
Kristjana Þorkelsdóttir.
t
Maðurinn minn, faðir okkar og tengdasonur,
ANDREASLAPAS
flugvirki,
Fáikagötu 6,
lést á Heilsuverndarstöð Reykjavíkur 30. ágúst.
Jóhanna Jóhannsdóttir,
Jóhann Kristos Lapas,
María Lapas,
Alexander Lapas,
Jóhann Magnússon, Margrét Sigurðardóttir.
Minning:
Þórdís Stefánsdóttir
Fædd 31. október 1925
Dáin 23. ágúst 1987
Kynni okkar Þórdísar hófust þeg-
ar ég gerðist meðlimur í sauma-
klúbb Farfugla árið 1949. Ég vissi
þó áður hver hún var, dökkhærð
falleg stúlka með dökk lifandi augu.
Hún var Reykvfkingur, nam píanó-
leik og söng í Þjóðleikhúskómum
og Tónlistarfélagskómum. Hún var
virkur félagi í Farfuglum og var
þar hrókur alls fagnaðar, spilaði á
gítar og söng og allir drógust að
henni eins og flugur að ljósi. Á
málfundum félagsins hélt hún uppi
merki kvenkynsins og veitti strák-
unum harða keppni í mælskulist.
Hún hafði áhuga á öllu, sem var
að gerast, pólitík innanlands og
utan, og umræðum, sem fram fóm
í þjóðfélaginu um þau mál, sem
efst vom á baugi hverju sinni.
Hún var einn af stofnendum
saumaklúbbsins. Hann var fyrst
ungpíuklúbbur, en síðan fóm með-
limimir að gifta sig og eignast böm
og fleiri bættust í hópinn, en aðrar
hættu. Þórdís og tvíburasystir
hennar, Guðrún, vom áfram í
klúbbnum, báðar einhleypar. Þetta
varð fijósamur saumaklúbbur. Við
sátum þama sverar um mittið og
pijónuðum hver í kapp við aðra.
Umræðuefnið snerist um bleyjur,
tanntökur, eymabólgur og aðrar
þær uppákomur, sem nú einu sinni
fylgja bömum. Hún lagði fátt til
málanna, hlustaði á okkur með
kristilegri þolinmæði og virtist aldr-
ei efast um dýrð og dásemd
afkvæmanna. En stundum brast
þolinmæðin og þá tók hún af okkur
orðið og sagði með þessum sér-
kennilega glettnisglampa í augum,
sem fylgdi henni ævilangt: „Stelp-
ur, lásuð þið greinina hans Jóns í
blaðinu. Mikið assgoti var hún góð“,
eða „Hvað fínnst ykkur um kalda
stríðið. Skyldu þeir ijúka saman."
Hún fékk litlar undirtektir. Brölt
fólks, sem var að reyna að frelsa
heiminn eða beijast um auð og
völd var svo lítilmótlegt í saman-
burði við bömin okkar.
Engin okkar varð hissa þegar
Þórdís hvarf í ár og dvaldi í Eng-
landi. Fyrir hana var heimurinn
okkar svo lítill. Hún kom aftur enn
hressari en fyrr eins og frískur
gustur. Skömmu eftir að hún kom
heim kyntist hún Ríkharði Hall-
grímssyni. Hann var húsasmíða-
meistari, fæddur og uppalinn á
Vestfjörðum.
Við fréttum fyrst á skotspónum
að hún hefði sést með háum og
dökkhærðum draumaprinsi með
skínandi hvítar tennur, og svo var
hún allt í einu gift. Bömin létu
ekki standa á sér, fyrst Edda, sem
fæddist árið 1958, síðan Stefán
1959 og loks Ottó árið 1961. Nú
var hún líka farin að pijóna og
sagði með hlýrri kímni: „á ég ekki
að segja ykkur sögu af bömunum
mínum?"
Blomastofa
FriÖjinm
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öil kvöid
til ki. 22,- eínnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.
Árin liðu og eins og lykkjumar,
sem féllu af pijónunum urðu að
lokum að hlýju fati, bættu ótal
annasamir dagar við aldur bam-
anna okkar. Fermingar tóku við af
skímarveislum og giftingar af
fermingarveislum. Og síðan fóm
stoltar ömmur að sýna myndir af
bamabömunum. Böm sauma-
klúbbsins lifðu öll og urðu farsæl,
ekki síst böm Þórdísar. Edda varð
innanhússarkitekt, Stefán lærði
trésmíði og Ottó varð viðskipta-
fræðingur.
Lifíð úthlutaði okkur lfka sínum
pústmm og hver fékk sinn skammt.
Ríkharður var lengi heilsuveill og
það reyndi mjög á Þórdísi, því að
samband þeirra var afar náið og
gott. En enginn bjóst samt við
högginu mikla, þegar það skyndi-
lega dundi yfír. Ríkharður veiktist
snögglega á jólanótt árið 1980 og
tveimur tímum síðar var hann all-
ur. Banamein hans var hjartaslag.
Lát hans var reiðarslag fyrir
Þórdísi. Hún var þá farin að vinna
hjá Bæjarfógetanum í Kópavogi og
vinnufélagamir reyndust henni frá-
bærlega vel, svo og vinir og
kunningjar. Hún hélt áfram að
vinna, en missir ástvinarins var sár
sem gréri seint. Það var eins og
hún væri í Ijötrum. Tónlistargáfan,
sem hún hafði fengið í vöggugjöf
nýttist ekki og hæfileiki hennar til
að festa hugsanir sínar á blað varð
skúffunni og eldinum að bráð.
Hún varð 60 ára 31. okt. 1985.
Örþreytt fór hún með vinkonu sinni
til London til að slaka á á þessum
tímamótum, en veiktist þá hastar-
lega. Enskur læknir úrskurðaði að
hún væri með lungnabólgu, en þeg-
ar heim kom, kom í ljós að hún
hafði fengið hjartaáfall. Engum
vömum varð við komið, því að
skurðaðgerð reyndist þýðingarlaus
í þessu tilfelli. Hún hætti að vinna
og lífið varð að bið, sem aðeins gat
endað á einn veg og hún vissi það.
En hún lét engan bilbug á sér fínna
og aðeins þeir, sem vissu betur
gátu merkt hversu veik hún var.
Eftir langan vetur fór hún á
Reykjalund í júní í sumar. Seinast
í júní kom hún heim í helgarfrí og
við ókum til Keflavíkur. Hún var
máttfarin, en hugurinn mikill. Hana
langaði til að beita sér fyrir því að
komið yrði upp æfíngarstöð fyrir
hjartasjúklinga í Reykjavík.
Við drukkum síðbúið miðdegis-
kaffí á fallegum veitingastað í
Keflavík og vomm einu gestimir.
Hlýleg ung stúlka bar okkur kaffí
og hnausþykkar sandkökusneiðar
af örlæti sínu. Sólin skein úti, en
inni var skuggsýnt og friðsælt. Ég
horfði á hana þar sem hún sat and-
spænis mér við borðið. Hárið var
orðið silfurgrátt, en húðin var slétt
eins og á bami og hlýr ljómi augn-
anna varpaði birtu á andlitið. Mér
fannst hún falleg, fallegri, en
nokkm sinni fyrr. Hún vissi að þján-
ing og dauði gátu beðið hennar við
næsta fótmál, en samt hvfldi djúpur
friður yfír allri vem hennar. Ég
sagði henni að hún liti vel út og
hún svaraði brosandi: „Það er af
því að í fyrsta sinn í mörg ár fínnst
mér ég vera lifandi". Og nú, tæpum
tveimur mánuðum síðar er hún dá-
in.
Ég veit að Þórdís mín er núna í
einni af þeim vistarvemm í húsi
föður okkar beggja, sem ég á engan
aðgang að. Samt fínnst mér nú
þegar ég er að pára þessa grein
að hún standi á bak við mig með
glettnisbros á vör og kíki yfír öxlina
á mér. Hún þarf ekki að segja að
greinin sé góð. Greinin er aðeins
vanmáttug tilraun til að þakka
henni fyrir samfylgdina, sem varð
alltof stutt.
Við söknum hennar allar. En
kannski er sama sagan að endur-
taka sig og þegar hún fór fyrst til
Englands. Að okkar heimur hafí
verið of þröngur fyrir hana. Því að
hún skynjaði alltaf eitthvað, sem
var æðra og stærra, en amstur hins
daglega lífs. Og eins og fiðrildið sem
sprengir af sér púpuna er hún flog-
in á vit nýrrar reynslu í nýjum
heimi.
Guð og gæfa fylgi Þórdísi.
Jódís Jónsdóttir
Þórdís Stefánsdóttir lést þann
24. ágúst tæplega 62 ára að aldri.
Hún gekk með þann sjúkdóm sem
dró hana til dauða í tæp 2 ár. Hún
lét aldrei heyra á sér að henni liði
illa og alltaf var hún hress og kát
þrátt fyrir veikindin. Við sem þekkt-
um hana gerðum okkur því kannski
ekki alveg Ijóst hvert stefndi og
trúðum því að við myndum fá að
hafa hana lengur hjá okkur en raun-
in varð á.
Við í saumaklúbbnum höfðum
þekkst lengi, sumar síðan í gagn-
fræðaskóla. Við vorum allar í
farfuglafélaginu og saumaklúbbur-
inn varð til þegar við saumuðum
gardínur í Heiðarból, en það var
skáli sem farfuglar áttu nálægt
Lækjarbotnum. Saumaklúbburinn
er enn við lýði og samheldnin hefur
alltaf verið mikil. Þórdís var alltaf
létt og kát með spaugsyrði á vörum
auk þess sem hún hafði yndi af
tónlist og var bæði forsöngvari og
undirleikari þegar lagið var tekið.
Þórdís giftist Ríkharði Hall-
grímssyni, húsasmíðameistara, og
eignaðist með honum þijú myndar-
böm. Mann sinn missti hún árið
1980 og var sá missir afar sár eins
og nærri má geta.
Að leiðarlokum viljum við þakka
Þórdísi okkar áralanga vináttu og
tryggð sem aldrei brást. Blessuð
sé minning hennar.
Við biðjum Guð að styrkja böm
hennar og systur í þeirra miklu
sorg.
Saumaklúbburinn.
+
ÁSLAUG GUÐMUNDSDÓTTIR,
ekkja sr. Þorgríms V. Sigurðssonar,
Vesturgötu 70,
Akranesi,
verður jarðsungin frá Akraneskirkju kl. 11.30 fimmtudaginn 3.
september. Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Krabba-
meinsfélag Islands.
Ásdfs Þorgrímsdóttir, Þráinn Þorvaldsson,
Soffia Þorgrimsdóttir, Leifur Halldórsson,
Guðmundur Þorgrímsson, Jónína Rafnar,
Heiðar Jónsson, Bjarkey Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.