Morgunblaðið - 14.11.1987, Side 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 14. NÓVEMBER 1987
Minning:
Dagný Björk
Guðmundsdóttir
Fædd 30. september 1971
Dáin 4. nóvember 1987
Dagný Björk Guðmundsdóttir
kom hingað út til Lundar í fyrsta
skipti í maí 1986. Hún kom ásamt
foreldrum sínum til að leita lækn-
inga við þeim sjúkdómi sem nú í
byrjun nóvember varð henni um
megn. Á sólríkum maídegi var ég
beðin að koma til að túlka fyrir
Dagnýju á bamadeild sjúkrahússins
í Lundi og var það í fyrsta skipti
af mörgum sem ég var þeirra er-
inda á deild 91, því Dagný var hér
á ferð reglulega alveg þangað til í
febrúar í ár.
Þetta vor var sérstaklega milt
og sólríkt og alveg í mótstöðu við
þann sjúkdóm sem Dagný var að
hefja baráttuna við. En henni varð
eki haggað. Hún var staðráðin í að
verða frísk og með óbugandi hug-
rekki hélt hún sínu striki þangað
til núna í haust er ljóst varð að
enginn mannlegur máttur gæti heft
sjúkdóminn. Og þegar sú vitneskja
var komin var eins og Dagný hefði
vitað hvert stefndi lengur en aðrir
í kring um hana, því hún virtist
strax svo vel undir það búin að
kveðja þennan heim. Hún vildi vera
heima í Borgamesi eins lengi og
kraftar entust og það varð líka úr.
Við hittumst í síðasta skiptið í
sumar bæði á Landspítalanum og
í Borgamesi og var sérstaklega
gaman að fá að hitta Dagnýju á
eigin heimili, sem hún hafði sagt
okkur frá svo oft. Dætur mínar
vom hjá henni sjálfar í heimsókn
yfir helgi og var sú dvöl einn af
hápunktum Islandsferðarinnar.
Að fínna orð sem segja eiga öðr-
um frá Dagnýju er mér ofaukið en
gleðin yfír að hafa fengið að kynn-
ast henni, þó ekki væri nema í
stuttan tíma, fyllir upp hluta af
þeim tómleika sem gerir vart við
sig nú.
Megi allar góðar vættir gæta
hennar á ferð hennar nú hvar sem
hún er. Öll flölskyldan hér í Harde-
berga sendir Önnu, Guðmundi og
systkinum Dagnýjar kveðjur með
von um að minningamar geti hjálp-
að til við að fylla það tómarúm sem
orðið hefur.
Starfsfólk á deild 91 sendir §öl-
skyldunni hugheilar kveðjur.
Guðrún Gísladóttir
TILKYNNIN G
frá Fiskveiðasjóði íslands
Umsóknir um lán á árinu 1988 og endurnýj-
un eldri umsókna. Um lánveitingar úr
Fiskveiðasjóði íslands á árinu 1988 hefur
eftirfarandi verið ákveðið:
1. Vegna framkvæmda í fískiðnaði:
Sjóðsstjóm telur ekki þurfa aukna afkastagetu í hefð-
bundnum vinnslugreinum og metur umsóknir
samkvæmt því. Eftir því sem fjármagn sjóðsins hrekk-
ur til verður lánað til bygginga, véla, tækja og
breytinga, sem hafa í för með sér bætt gæði og aukna
framleiðni.
2. Vegna endurbóta á fískiskipum:
Lánað verður til skipta á aflvél, til tækjakaupa og
endurbóta, ef talið er nauðsynlegt og hagkvæmt.
3. Vegna nýsmíði og innflutnings á fískiskipum:
Lán vegna nýsmíði og innflutnings á fiskiskipum
verða eingöngu veitt ef skip sambærilegrar stærðar
eru úrelt, seld úr landi eða strikuð út af skipaskrá
af öðrum ástæðum. Hámarkslán er 65% vegna ný-
smíði innanlands, en 60% vegna nýsmíði erlendis eða
innflutnings. Engin lán verða veitt vegna nýsmíði eða
innflutnings báta undir 10 rúmlestum.
4. Endurnýjun umsókna:
Allar umsóknir vegna óafgreiddra lána þarf að end-
urnýja. Gera þarf nákvæma grein fyrir hvemig þær
framkvæmdir standa sem lánsloforð hefur verið veitt
til.
5. Hækkun lánsloforða:
Mikilvægt er að lánsumsóknir séu nákvæmar og verk
tæmandi talin. Sérstök athygli er vakin á því að láns-
loforð verða ekki hækkuð vegna viðbótarfram-
kvæmda, nema ljóst sé að umsækjandi hafl ekki getað
séð hækkunina fyrir og hækkunin hefí verið sam-
þykkt af sjóðnum áður en viðbótarframkvæmdir
hófust.
6. Umsóknarfrestur:
Umsóknarfrestur ertil 31. desember 1987.
7. Almennt:
Framkvæmdir skulu ekki hafnar fyrr en lánsloforð
Fiskveiðasjóðs liggur fyrir. Sérstök athygli er vakin
á því, að sjóðurinn getur synjað lánsumsókn, þótt
hún uppfylli almenn skilyrði. Umsóknum um lán
skal skila á þar til gerðum eyðublöðum, ásamt þeim
gögnum og upplýsingum, sem þar er getið, að öðrum
kosti verður umsókn ekki tekin til greina (eyðublöð
fást á skrifstofu Fiskveiðasjóðs íslands, Austurstræti
19, Reykjavík, svo og í ýmsum bönkum og sparisjóð-
um utan Reykjavíkur). Umsóknir er berast eftir
tilskilinn umsóknarfrest verða ekki teknar til greina
við lánveitingar á árinu 1988 nema um sé aó ræða
ófyrirséð óhöpp.
Reykjavík, 10. nóvember 1987,
Fiskveiðasjóður íslands.
Þann 4. nóvember sl. lést Dagný
Björk Guðmundsdóttir. Það kom
ekki á óvart, því vitað var að hverju
dró. Hún var búin að ganga í gegn-
um löng og erfíð veikindi. Dagný
Björk var fædd 30. september 1971
og var því nýlega orðin 16 ára þeg-
ar hún dó. Dagný var næstyngst
fjögurra bama hjónanna Guðmund-
ar Péturssonar og Önnu Jónsdóttur,
Borgarvík 24 í Borgamesi.
Dagný var yndisleg stúlka sem
okkur þótti svo vænt um. Við sökn-
um elsku Dagnýjar okkar sárt en
við geymum allar góðu minningam-
ar um hana, þær em margar.
Foreldmm, systkinum, ömmu og
öllum öðmm aðstandendum vottum
við innilegustu samúð okkar.
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í hóndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(Bjöm Halldórsson frá Laufási.)
Baldur, Jóhanna, Anna,
Brynja og Drífa.
Þó að fréttin um andlát Dagnýjar
hafí ekki komið á óvart á okkar
heimili er alltaf erfítt að sætta sig
við þegar ungt fólk er kallað burt
rétt þegar lífíð er að byija með allri
sinni gleði og sorg.
Dagný Björk Guðmundsdóttir
var fædd í Borgamesi 30. septem-
ber 1971 og var því nýlega orðin
16 ára. Hún var dóttir hjónanna
Önnu Jónsdóttur og Guðmundar
Péturssonar bifreiðastjóra og var
naestyngst í hópi fjögurra systkina.
í Borgamesi ól hún sína stuttu
ævi við nám og leik. I fasi og fram-
komu var hún ljúf og blíð og lítillát
og aldrei var langt í gamansemi og
góðlátlega kímni. í okkar augum
var Dagný ein af hetjum hvers-
dagsins.
Fyrir tæpum tveimur árum fór
að bera á þeim sjúkdómi er nú hef-
ur lagt hana að velli. Okkur er
minnisstætt þegar hún hringdi og
skýrði okkur frá örlögum sínum.
Það var eins og um hversdagslegan
hlut væri að ræða sem ekki væri
umflúinn. Með stakri ró og hug-
prýði gekk hún í gegnum erfíðar
aðgerðir og meðferðir sem sjúk-
dómnum fylgir. Aldrei heyrðum við
hana kvarta eða barma sér á nokk-
um hátt.
Foreldrum hennar og systkinum
vottum við og fjölskylda okkar inni-
lega samúð. Þau hafa ekki síður
en hún sýnt mikinn styrk og staðið
með henni þar til yfír lauk.
Minningin um góða stúlku mun
lifa.
Fanney og Ingibjörg
Vertu sæl, vor litla ljúfan blíða,
lof sé Guði, búin ertu að stríða.
Upp til sælu sala
saklaust bam án dvala.
Lærðu ung við engla Guðs að tala.
(M.Joch.)
í dag, laugardaginn 14. nóvem-
ber, fer fram útför frænku minnar,
Dagnýjar Bjarkar Guðmundsdóttur.
Hún var uppalin í Borgamesi, dótt-
ir hjónanna Önnu Jónsdóttur og
Guðmundar Péturssonar. Hún var
þriðja bam þeirra hjóna af fjómm.
Hin eru Guðlaug Lára, 19 ára,
María Erla, 17 ára, og bróðirinn,
Pétur, 12 ára.
Dagný gekk í grunnskóla Borg-
amess. Hún var vel gefín og átti
gott með að læra. Félagslynd var
hún og vinimir eru margir sem
kveðja hana í dag. Dagný Björk var
fallegt barn, fíngerð og ljós yfírlit-
um. Ég minnist hennar ekki
öðmvísi en brosandi, hæverskri og
Minning:
Stefán Guðmunds■
son frá Eystri-Hól
Ég gisti gamlar sveitir
og gæfu til þess ber
að svipur þeirra, saga
og söngvar fylgja mér.
Ég tengi töfra þeirra
við tilveru og nafn
og fel í fórum mínum
hið fagra myndasafn.
(Davíð Stefánsson
Á morgun verður til hinstu hvílu
borinn Stefán Guðmundsson, fyrr-
um bóndi í Eystri-Hól, Vestur-
Landeyjum, en hann lést á
Vífílsstöðum 5. nóvember sl.
Stefán var aldamótabam, fæddur
16. maí árið 1900 í Kerlingardal í
Mýrdal, sonur Guðmundar Bjama-
sonar bónda þar og eiginkonu hans,
Helgu Andrésdóttur. Móður sína
missti Stefán er hann var 10 ára
gamall, en dvaldi unglingsárin fram
til tvítugs hjá föður sínum og síðari
konu hans, Ólöfu Einarsdóttur.
Leið Stefáns lá, sem margra
ungmenna þessa tíma, til vinnu-
mennsku í nálægum sveitum.
Honum var sú leið auðveld vegna
dugnaðar og hagleiks og þess
trausts sem hann aflaði sér hvar-
vetna. Lengst dvaldi Stefán sem
vinnumaður á stórbýlinu Þorvalds-
eyri í Austur-Eyjafjallasveit hjá
Olafí Pálssyni bónda þar og eigin-
konu hans, Sigríði. Minntist Stefán
þeirra hjóna og dvalarinnar á Þor-
valdseyri ævinlega með mikilli
hlýju.
Árið 1923 urðu straumhvörf í
lífí Stefáns er hann réðst sem vinnu-
maður að Eystri-Hól til hjónanna
Þórðar Tómassonar og Guðrúnar
Ólafsdóttur. Þrem ámm síðar gekk
hann að eiga dóttur þeirra, Helgu
Þórðardóttur, en hún lést 27. apríl
á síðastliðnu ári. Þau Stefán og
Helga tóku við búi foreldra hcnnar
og bjugguu í Eystri-Hól óslitið til
ársins 1979 er þau fluttu alfarin
til Reykjavíkur. Þar keyptu þau sér
íbúð í Dvergabakka 14 og héldu
þar heimili af einstökum dugnaði,
þrátt fyrir háan aldur og dvínandi
heilsu.
Á fyrri búskaparárum stundaði
Stefán húsasmíðar í heimahéraði
og nálægum sveitum og var mjög
eftirsóttur í því starfi, þótti einstak-
lega verkhagur og vandvirkur.
Búverkin urðu þó að ganga fyrir
og uppúr fímmtugu var hann nán-
ast hættur húsasmíðum. En
handverk leit hann smiðsaugum og
naut þess sem vel var gert.
Áríð 1976 vár ég svo gæfusöm
að tengjast þeim Stefáni og Helgu
fjölskylduböndum og dveljast í
heimili með þeim síðustu búskapar-
hvers manns hugljúfí. Skapgerð
hennar kom best í ljós í miklum og
erfíðum veikindum hennar. Þar
sýndi hún aðdáunarverðan dugnað
og lq'ark.
Fyrir einu og hálfu ári veiktist
Dagný af beinkrabba. í maí sama
vor fóru foreldrar hennar með hana
til læknisaðgerðar í Lundi í Svíþjóð.
Enginn sá henni bregða þegar henni
var tilkynnt að taka yrði af henni
fótinn fyrir ofan hné. Hún vildi
ekki láta vorkenna sér þessa fötlun.
Hún sagði að sín fötlun væri lítil-
ræði miðað við bæklun þeirra bama
sem hún kynntist á sjúkrahúsinu í
Lundi. Heim kom hún full vonar
og bjartsýni um að það versta væri
yfírstaðið, því nú hefði tekist að
nema burt meinsemdina. Hún var
ákveðin í að beijast og lifa eðlilegu
lífí með félögum sínum, þrátt fyrir
að sjúkrahúslegumar yrðu margar,
bæði á Landspítalanum og í Svíþjóð.
í ágúst sl. dró ský fyrir sólu, sjúk-
dómurinn hafði tekið sig upp aftur.
En Dagný stóð ekki ein. Allan
tímann naut hún umhyggju foreldra
og systkina sem önnuðust hana af
stakri alúð þar til yfír lauk. Það
var mikið og óeigingjamt starf sem
Anna mágkona mín vann þegar hún
uppfyllti þá ósk dóttur sinnar að
vera heima eins lengi og hægt var.
Þurfti til þess mikinn kjark og
dugnað sem ekki er öllum gefínn.
Andlát Dagnýjar kom engum á
óvart sem til þekktu en alltaf er
það svo að maður trúir og vonar
að kraftaverk geti gerst. Erfítt er
að skilja tilganginn með því að
leggja þetta á 15 ára ungling. Er
það ekki nema von að ég spyiji:
Af hveiju? Hvers vegna? Þegar
stórt er spurt verður oft fátt um
svör. Frænka mín, hún trúði á líf
eftir dauðann, að allt sem hún var
búin að líða og ganga í gegnum
væri ekki til einskis. Hennar biði
annað hlutverk.
Borgames er ekki stærri bær en
svo að þar þeklq'ast allir. Þegar
spurðist um veikindi Dagnýjar á sl.
ári stóðu allir sem einn, jafnt fé-
lagasamtök sem einstaklingar, og
studdu við bakið á fjölskyldunni.
Sú hjálp verður seint þökkuð.
Nú vitum við öll að Dagnýju
okkar líður vel, baráttunni við þenn-
an illræmda sjúkdóm er lokið. Elsku
Anna, Gúndi, systkini og Guðlaug
amma, ég bið algóðan Guð að
styrkja ykkur á sorgarstundu.
Minningin lifír um Dagnýju sem
gaf okkur svo mikið.
Kristný Pétursdóttir
ár þeirra í Vestur-Landeyjum. Efst
í huga mér er þakklæti fyrir um-
hyggju Stefáns og hans elskulegu
konu í garð okkar hjónanna og
dóttur okkar, Helgu, sem var auga-
steinn langafa síns og langömmu
og naut einstakrar umhyggju þeirra
og alúðar til hinstu stundar.
Meðal sveitunga í V-Landeyjum
átti Stefán marga og góða vini og
aldrei rofnuðu tengsl hans við sveit-
ina þótt hann kysi að eyða síðustu
æviárunum í námunda við einka-
dóttur sína, tengdason og böm
þeirra.
Við kveðjum Stefán með sökn-
uði. Blessuð sé minning hans.
Ragnheiður