Morgunblaðið - 16.02.1989, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. FEBRÚAR 1989
„Það vildi til að él
var að stytta upp“
Friðrik Jóhannsson skipstjóri á
Óskari.
Hann hafði ekki komist út úr stýr-
ishúsinu fyrr en báturinn var kom-
inn á hvolf og líkamshiti hans var
víst kominn niður í 32 stig þegar
hann kom á spítalann. Það fyrsta
sem ég gerði þegar ég var búinn
að ná þeim inn var að biðja um
sjúkrabíl á bryggjuna og svo fór
ég beint inn. Það tók eitthvað um
fímm mínútur. Það síðasta sem ég
sá til Kolbrúnarinnar var að hún
maraði í kafí og var farin að síga
að aftan," sagði Friðrik.
Friðrik segist ekki gera sér
nokkra grein fyrir hversu langur
tími leið frá því hann sá bátnum
hvolfa og þar til hann og Viðar
Ægisson skipsfélagi hans, höfðu
náð mönriunum um borð. „Maður
missir allt tímaskyn við svona að-
stæður," segir hann. Hann segist
hins vegar ekki vera í nokkrum
vafa um að það hafí orðið Gísla
og Haraldi til lífs að vera í flotgöll-
unum. »Ég er sjálfur búinn að
ganga í svona flotgalla á sjó í ein
6 ár. Þessir strákar höfðu sömu
reglu og ég: Fara í flotgallana
áður en sleppt er á morgnana og
fara ekki úr þeim fyrr en komið
er að bryggju. Þeir eru gagnslaus-
ir uppi í koju eða einhverstaðar
hangandi. Þegar eitthvað kemur
uppá hjá þessum litlu bátum gerist
Morgunblaðið/GIsli Úlfarsson
Óskar ÁR 44, eitt klakastykki kominn til hafnar á ísafirði á þriðju-
dagskvöldið.
það svo snöggt að það er enginn
tími til neins," segir hann, og telur
brýnt að taka öryggismál á báta-
flotanum til endurskoðunar. „Nú
búið að lögleiða flotgalla á togur-
um og stærri skipum, fragtskipum
og þeir eru núna að setja reglur
um galla niður að 12 tonnum. En
hættan eykst eftir því sem bátam-
ir eru minni og því hefði átt að
byija á smábátunum. Þessir gallar
eru á sárafáum bátum héma enda
ekki skylda. Þetta er dýrt og menn
borga lúxustolla, söluskatt og ann-
að, af þessum öryggis- og björgun-
arbúnaði. En það ætti ekki að
þurfa að skikka menn til að halda
lífi,“ segir Friðrik. Hann segir að
þetta mál sé dæmigert fyrir þann
ólestur sem sé á öryggismálum
manna í þessari stétt. „Við á báta-
flotanum búum til dæmis við falskt
öryggi með þessum sjálfvirka
sleppibúnaði sem er búið að skylda
menn til að ausa stórfé í. Báturinn
frá Kolbrúnu kom ekki upp þegar
á þurfti að halda. Báturinn af
Dóra að öllum líkindum ekki held-
ur. Þetta eru ekki einu dæmin um
það að þessi búnaður virkar ekki
þegar á reynir. Hins vegar hafa
bátar verið að missa frá sér björg-
unarbátana hingað og þangað í
brælu. Það þarf að endurskoða öll
okkar öryggismál. Það er mikill
hiti í mönnum héma út af þessu."
Friðrik Jóhannsson segir frá^
björgun áhaftiar á Kolbrúnu f S
FRIÐRIK Jóhannsson skipstjóri á Óskari ÁR 44, sem gerður
er út frá ísfirði, kom Gísla Jóni Kristjánssyni og Haraldi Kon-
ráðssyni til bjargar við hafiiarmynnið á ísafirði á þriðjudags-
kvöld þegar Kolbrúnu ÍS hvolfdi og sökk síðan á örskots-
stundu. Bátar þeirra höfðu haft samflot frá miðunum við
Æðey en Gísli Jón á báða bátana, ásamt bróður sínum, Arnari.
„Það bilaði hjá mér um miðjan
daginn og ég var að því kominn
að reka upp í svokölluð Brestsker
sem eru þama innfrá," sagði Frið-
rik. „Þama vora allir rækjubátam-
ir í blíðskaparveðri fram eftir degi
Fundið brak

MotgunbhÓKVGOI
HMcro
Brak fannst við Ogumes
LEIT AÐ mönnunum tveimur á
Dora IS 213 var frestað vegna
myrkurs á áttunda timanum í
gærkvöldi. Mennirnir heita Ólaf-
ur N. Guðmundsson og Ægir
Ólafsson. Ólafur er 43 ára,
kvæntur og á 4 börn og Ægir
er fimmtugur og fjögurra barna
faðir.
Bátar fundu brak, lestarborð og
fleira, undan Ögumesi í fyrrinótt
en ekki er fullvíst að það tileyri
Dóra ÍS. Björgunarsveitir munu
hefia leit aftur strax klukkan átta
í dag, að sögn Jóhannesar Jónsson-
ar, formanns Björgunarsveitarinnar
Tinda í Hnífsdal.
en svo skall þetta veður á eins og
kjaftshögg. Eg bað um aðstoð og
Kdlbrúnin var fyrst að mér. Við
náðum að setja taug á milli áður
en mig rak upp í skerin og þeir
drógu mig síðan áleiðis út að
Æðey. Þá var komið það vont veð-
ur að við báðum Gissur hvíta, sem
fylgdi okkur, að taka við og draga
mig, hálfvélarvana. Um það leyti
heyrðum við síðast í Dóra. Hann
var að leiðbeina okkur hvemig
væri best að fara heim í þessu
veðri, með bát í togi.“
Svo föram við sem leið liggur
frá Æðeynni og með Snæfjalla-
strönd út að Sandeyri. Tökum svo
stefnuna yfír á Skutulsfjörðinn á
undanhaldi. Síðan þegar við kom-
um inn á Prestabugtina fyrir utan
kaupstaðinn, losum við á milli og
ég kemst fyrir vélarafli inn á höfn-
ina. Veit þá að Kolbrúnin er á eft-
ir okkur. Þeir koma til okkar með-
an við eram að hala inn vírinn og
kalla hvort ekki sé allt í lagi. Síðan
taka þeir hring og era að fylgjast
með okkur. Þegar við eram komn-
ir með vírinn inn lít ég við og sé
þá að Kolbrúnin er lögst á hliðina
og fer áfram yfír á hvolf. Það vildi
til að það var nýbúið að stytta upp
él, annars hefði ég ekki tekið eftir
neinu. Um leið og ég sé þetta kalla
ég út hvað hefur gerst, set á fulla
ferð í átt til þeirra og sé báða strák-
ana. Þeir era komnir nokkuð frá
bátnum og báðir í flotgöllum. Ég
fer hlémegin til að bátinn reki
ekki yfír þá og kasta til þeirra
bjarghring, sem þeir ná taki á. Þá
getum við að dregið þá að, og
náum þeim síðan inn fyrir borð á
sitt hvorri báranni. Það er þung
undiralda þama.
Gísli var orðinn ansi þrekaður.
Rétt náði að draga and-
ann áður en ég fór í kaf
- segir Gísli Jón Kristjánsson
skipstjóri á Kolbrúnu IS 267
„ÉG VAR inni f stýrishúsinu en Haraldur á dekki, þegar Kolbrún
lagðist á hliðina. Harald tók strax út og hann rak frá, en stýris-
húsið fylltist af sjó og ég rétt náði að draga andann áður en ég fór
á kaf.“ Þannig sagði Gísli Jón Kristjánsson skipstjóri á Kolbrúnu
ÍS 267 frá því þegar bátur hans sökk rétt undan Norðurtanga-
bryggjunni á ísafirði á tfunda tímanum á þriðjudagskvöld.
Gísli Jón Kristjánsson segir að
þótt bátamir hafí á leiðinni inn
verið að beijast við mikla ísingu
hafí hún ekki ráðið úrslitum um
að bátnum hvolfdi. „Hún hafði
áhrif en réði ekki úrslitum. Ég var
nýbúinn að berja ís af lunningu,
mastri og stögum, en báturinn var
ísaður og það hefur áreiðanlega
ekki bætt úr skák.“
„Við höfðum verið að fylgjast
með hvort allt væri í lagi um borð
í Óskari en hann hafði verið dreg-
inn vélarvana inn að höfninni. Þeg-
ar ég sá að allt var í lagi hjá þeim
sneri ég undan og var því þvert á
ölduna þegar þung alda kom á
bátinn. Hann fór á hliðina, síðan
yfír og á hvolf," sagði Gísli.
„Hurðin aftan á stýrishúsinu
opnast inn þannig og ég komst
eiginlega strax út, síðan undan
bátnum og frá honum. Ég hafði
þá verið í kafi í töluverðan tíma.
Síðan biðum Haraldur meðan þeir
á Óskari sneru við og komu að
okkur og hentu út bjarghring sem
við náðum báðir taki á. Hins vegar
Iosnaði þessi björgunarbátur, sem
við voram skikkaðir til að setja
upp, aldrei úr sleppibúnaðinum
frekar en svo oft áður.“ Gísli sagð-
ist ekki gera sér grein fyrir hvað
hann hefði verið lengi í sjónum,
en sér hefði fundist það vera heil
eilífð. Vegna þess hvað hann var
lengi á kafi var hann orðinn kaldur
og þrekaður þegar hann náðist úr
sjónum og hann segír að tvímæla-
laust hafí flotgallamir ráðið úrslit-
um um það að þeir félagar lifðu
af vistina í hrollköldum sjónum.
Gísli var rakleiðis fluttur í sjúkra-
húsið á ísafirði en þegar þangað
kom mældist líkamshiti hans 32
gráður. Hann hresstist hins vegar
fljótt og fékk að fara heim í gær-
morgun.
Kolbrún ÍS 267.
Morgunblaðið/Snorri
Mynni ísafjarðar-
hafriar. Til vinstri
er Norðurtanga-
bryggjan og hring-
ur er dreginn um
bauju, sem markar
staðinn, þar sem
Morgunblaðið/Gísli Úlfarsson Kolbrún SÖkk.