Morgunblaðið - 29.11.1991, Blaðsíða 48

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. NÓVEMBER 1991
48
Minning:
Bergþór K. M.
Albertsson
Fæddur 21. ágúst 1914
Dáinn 23. nóvember 1991
Nú er hann Bergþór Albertsson
horfinn okkur.
En hann skilur eftir margar góð-
ar og glaðar minningar. Við höfum
spilað brids saman undanfarin ár
fjórar vinkonur og eru tvær
tengdadætur Bergþórs. Einhvern
veginn æxlaðist það svo, að ef ein-
hver okkar forfallaðist, þá kom
Bergþór og hljóp í skarðið. Hann
kom með sitt ljúfa skap, háværa
og glaða hlátur. Hann fór létt með
spilamennskuna og máttum við
hafa okkur allar við þegar „vara-
maðurinn” mætti.
Það eru nú ekki nema þrjár vikur
síðan við spiluðum síðast saman og
var Bergþór þá orðinn mikið veik-
ur, en þrátt fyrir það bar hann sig
vel og gekk um beinn í baki og
karlmannlegur að sjá. Spilagleðin
og góða skapið voru á sínum stað.
Eg held ég geti sagt fyrir hönd
okkar spilafélaganna, að við eigum
eftir að sakna „varamannsins” okk-
ar.
Guðrún Sigurjónsdóttir
Nú er hann afi Bergþór farinn
til Guðs. Við vitum, að honum líður
vel þar, en samt ér svo skrítið, að
við skulum aldrei geta séð hann
aftur.
Minninguna um afskaplega góð-
an, ljúfan og skemmtilegan afa
munum við geyma með okkur.
Hann afí vildi alltaf allt fyrir okkur
gera og hafði gaman af að leika
við okkur, líka eftir að hann var
orðinn svo mikið veijjur. Ávallt var
hann tilbúinn að koma með okkur
inn í herbergi, þar sem fína tafl-
borðið hans var, og kenna okkur
mannganginn eða tefla við okkur.
Afí fór oft með okkur í göngutúra
og á róló, og hann beið rólegur á
meðan við hömuðumst í rólum og
römbum. Svo komum við heim til
ömmu Maju á eftir og fengum heit-
ar pönnukökur og mjólk. Mörgum
stundum sátum við líka saman á
gólfínu á Norðurvanginum og púsl-
uðum og horfðum á sjónvarpið. Það
var eiginlega sama, hvað við báðum
hann um, hann var alltaf til í að
leika við okkur.
Við systkinin biðjum algóðan Guð
að passa hann afa okkar og gefa
henni ömmu Maju styrk.
Hildur Rut, Sveinn Birkir og
Bryndís María.
Það er einkennileg tilfínning að
standa frammi fyrir þeirri stað-
reynd að kveðja elskulegan frænda,
sem ég er búin að þekkja frá því
ég man eftir mér. Þótt ég vissi að
aldurinn væri farinn að færast yfír
hann og heilsan nokkuð farin að
gefa sig átti ég þó von á að njóta
samvista við hann í nokkur ár til
viðbótar. Eiginlega dettur manni
ekki dauðinn í hug í hinu daglega
amstri, en samt er hann nálægur
og nálægari en allt annað og gerir
ekki boð á undan sér.
Frændi minn, Bergþór Alberts-
son, sem lést 23. nóvember sl., er
kvaddur í dag frá Fríkirkjunni í
Hafnarfírði.
Flestar ljúfustu minningar mínar
og systkina minna frá bernskuárun-
um tengjast honum og Maríu konu
hans á einn eða annan hátt. Berg-
þór Albertsson var fæddur á Bíldu-
dal 21. ágúst 1914, yngri sonur
hjónanna Alberts Þorvaldssonar og
síðari konu hans, Jóhönnu Guðrún-
ar Jóhannsdóttur. Eldri sonurþeirra
var Guðmundur, en hann drukknaði
um þrítugs aldur. Albert var áður
giftur Steindóru Guðmundsdóttur,
en hún lést 34 ára frá fjórum ung-
um dætrum og var móðir mín,
Steindóra, þeirra yngst, rúmlega
tveggja mánaða gömul. Jóhanna
Guðrún gekk því móður minni ög
systrum hennar í móður stað.
Albert og Jóhanna fluttu með
börn sín til Hafnaríjarðar árið 1919
og þar andaðist Albert árið 1927
liðlega 72 ára að aldri, en Jóhanna
lést árið 1958, 86 ára.
Frá þeim tíma bjó Bergþór með
móður sinni á Vesturbraut 22 í
Hafnarfirði eða allt þar til hann hóf
búskap með eiginkonu sinni, Maríu
Jakobsdóttur, en þau gengu í hjóna-
band 26. desember 1941 og hefðu
því átt gullbrúðkaup síðar á þessu
ári. Heimili Bergþórs og Maríu var
á Vesturbraut 22 í ein 42 ár en þau
fluttust að Norðurvangi 31.
Foreldrar mínir hófu sinn búskap
á Vesturbraut 22 í skjóli Jóhönnu
ömmu, en fluttu til Reykjavíkur
árið 1935.
Fyrstu minningar mínar~tengdar
Begga frænda, eins og hann var
jafnan kallaður, eru tengdar jólun-
um. Eg man þegar hann kom hlað-
inn pökkum á aðfangadag á heim-
ili okkar. Og gjafírnar voru ekki
af lakara taginu. Á þessum árum
og var hann tíður gestur á heimili
foreldra minna, enda kært með
þeim systkinum, móður minni og
honum, auk þess sem ég veit að
hann var móður minni betri en eng-
inn, því faðir minn var oft langdvöl-
um á sjónum og mamma ein heima
með barnahópinn.
Árið 1938 kom ung og falleg
stúlka til að vera vinnukona á heim-
ili okkar. Það var hún María. Þar
sáust þau fyrst, hún og Bergþór,
og það leiddi, eins og áður er getið,
til hjónabands sem staðið hefur í
hartnær hálfa öld. Starfsvettvangur
Bergþórs hefur alla tíð tengst bílum
og akstri. Hann gerðist leigubíl-
stjóri árið 1938 og mikið fannst
okkur krökkunum hann Beggi
frændi alltaf eiga fallega bíla. Þá
var ekki bíll á hveiju heimili eins
og nú. Þær voru ófáar bílferðirnar
sem við fói-um með Begga frænda
á þessum árum. Það var farið í
ferðir á sunnudögum en skemmti-
legast var þegar við systkinin feng-
um að fara með Begga og ömmu
Jóhönnu austur fyrir fjall, þegar
hún var að heimsækja vinkonur sín-
ar á Stokkseyri og systir að Sauð-
holti. Ég man hvað Kambarnir voru
ógnvekjandi og alltaf var þungu
fargi af manni létt þegar þeir voru
að baki. Þær voru líka ófáar ferðirn-
ar, sem pabbi og mamma fóru með
Begga og Mæju víðsvegar um land-
ið. Þær voru ekki minni í hugum
okkar þá, en utanlandsferðirnar eru
í dag. Ég minnist áranna þegar ég
og Steindóra, tvíburasystir mín,
vorum sendar fyrst aðeins 5 ára
gamlar til Súðavíkur og vorum þar
í alls þijú sumur hjá foreldrum
Mæju. Ég minnist með gleði og
ánægju þeirra sumra þegar ég var
10 og 11 ára gömul og var hjá
þeim Begga og Mæju og passaði
Jóhann, elsta son þeirra.
Beggi frændi minn var einstakur
maður. Hægur, rólegur en þó
skemmtilegur, gætinn til orðs og
æðis og iagði aldrei illt til nokkurs
manns. Hann hafði bætandi áhrif á
alla þá sem hann umgekkst. Hann
var líka hamingjusamur og átti
góða ævi. Hann átti góða konu og
þau áttu barnaláni að fagna. Börn
þeirra eru fjögur, synirnir Jóhann
og Kristján og systurnar Bergþóra
og Steindóra, öll gift og hafa eign-
ast mörg börn og eru búsett í Hafn-
arfirði. Samhentari fjölskyldu þekki
ég ekki.
Það er komið að kveðjustund.
Með söknuði kveð ég elskulegan
frænda og við systkinin ei-um þakk-
lát fyrir að hafa kynnst og notið
samvistar við hann. Ég vil fyrir
mína hönd, systkina minna og fjöl-
skyldna okkar, senda Maríu, börn-
um hennar og fjölskyldum og öðrum
ástvinum, okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Bergþórs
Albertssonar.
Jóhanna G. Steinsdóttir
Okkur langar til að kveðja hann
afa síðustu kveðjunni. Þakka honum
fyrir allar góðu stundirnar, sem við
áttum með honum. Gönguferðirnar,
bíltúrana, leikina, veiðiferðirnar og
allt.
Guð blessi hann afa.
Dröfn og María Jonný
Mig langar að minnast elskulegs
afa míns með nokkrum orðum.
Fyrstu sporin átti ég í húsi afa og
ömmu á Vesturbrautinni og upp frá
því vorum við alltaf góðir vinir.
Varla leið sá dagur að ég hitti hann
ekki eða heyrði í honum. Afí hafði
alltaf tíma fyrir mig eins og hin
barnabörnin og var óþreytandi að
sinna okkur, leiðbeina, leika við
okkur og hjálpa.
Það er einkennilegt að hugsa til
þess að eiga ekki eftir að hitta afa
aftur. Eftir standa minningar, góð-
ar minningar um ljúfan mann, sem
ég mun geyma með mér. Afi hefur
fengið hvíld og ég veit að nú líður
honum vel.
Blessuð/sé minning hans.
Björg Sæmundsdóttir
Þegar ég kveð tengdaföður minn,
Bergþór Albertsson, að leiðarlokum
verður mér fyrst hugsað til vináttu
og trausts. Þeir, sem stóðu honum
nær, reyndu vináttu hans og traust
með margvíslegu móti. „Vinur er
sá, er í raun reynist,” finnst mér
orð við hæfi á kveðjustund.
Bergþór Kristján Mýrmann Al-
bertsson, eins og hann hét fullu
nafni, var fæddur 21. ágúst 1914
á Bíldudal, sonur hjónanna Jóhönnu
Guðrúnar Jóhannsdóttur og Alberts
Þorvaldssonar rennismiðs og sjó-
manns. Hann var yngstur sex
systkina, þeirra Sigríðar, Guðrúnar,
Aðalheiðar, Steindóru og Guðmund-
ar,. sem nú eru öll látin. Systrunum
fjórum gekk Jóhanna Guðrún í
móðurstað, er Albert hafði misst
fyrri konu sína, Steindóru Guð-
mundsdóttur. Jóhanna og Albert
áttu saman synina Guðmund og
Bergþór. Tvö systkinanna, þau Sig-
ríður og Guðmundur, létust langt
um aldur fram, Sigríður af barns-
förum en Guðmundur í sjóslysi.
Sonur Sigríðar, Albert Þorsteinsson
prentari, ólst upp hjá Bergþóri og
Jóhönnu Guðrúnu.
Fimm ára að aldri fluttist Berg-
þór með foreldrum sínum til Hafn-
arfjarðar, þar sem hann ól síðan
allan sinn aldur. Hann átti ekki
frekar en margir aðrir, sem uxu
úr grasi á árunum milli stríða, kost
á langri skólagöngu og fór eins
fljótt og aldur og geta leyfðu að
vinna þau störf, er til féllu. Akstur
og útgerð leigubíls varð hins vegar
ævistarf Bergþórs að langmestu
leyti. Má telja hann til fyrstu kyn-
slóðar þeirra manna hérlendis, sem
gerðu það starf að lifibrauði sínu.
I tæpa fjóra áratugi eða samfellt
frá árinu 1938 gerði Bergþór út og
ók leigubíl. Á fyrstu áratugum bíla-
aldar var starf leigubifreiðastjórans
óneitanlega sveipað nokkrum ljóma
og allmiklu íjölbreyttara en nú er.
Þessi umskipti reyndi Bergþór í
starfi sínu, og sjálfum þótti honum
fyrri hluti þessa tímabils um margt
miklu minnisverðari, þegar það var
t.d. ekki óalgengt, að einstaklingar
og jafnvel fjölskyldur tækju leigu-
bíl í viku til 10 daga til að fara í
sumarleyfí út á land. Oft urðu
ferðalög af þessu tagi eftirminnileg,
þar sem farartæki voru í frumstæð-
ara lagi og ekki síður vegir lands-
ins, sem voru nánast eins og trippa-
stígar miðað við það sem nú er.
Sú venja var viðloðandi í Hafnar-
fírði eins og sjálfsagt víðar, að
leigubílstjórar væru auðkenndir
með númerum bifreiða sinna til
styttingar og þæginda. Bergþór var
því iðulega nefndur Beggi á 250
og eru þeir margir Hafnfírðingarn-
ir, sem kannast vel við hann með
því auðkenni.
' Leiguakstur hefur yfirleitt þótt
nokkuð vanþakklátt starf og sá sem
það ætlar að stunda verður að hafa
þjónustulund til að bera í ríkum
mæli. Hitt sést mönnum oft yfir,
að leiguakstur er að mörgu leyti
merkilegur mannlífsskóli og getur
þegar best lætur orðið mönnum á
við háskólanám í mannlegum sam-
skiptum. Viðskiptavinirnir úr öllum
stigum þjóðfélagsins með ólíkar
skoðanir og viðhorf og oftar en
ekki reynir verulega á þolgæði,
umburðarlyndi og yfirvegun bíl-
stjórans. Þá eðliskosti hafði Berg-
þór ríkulega og reyndar marga
fleiri, sem gerði honum kleift að
komast vel af við viðskiptavini sína.
Segja má, að leiguaksturinn hafi
þroskað hann og eflt á ýmsa lund
sem persónu og mótað mjög við-
horf hans, sem einkenndust kannski
fyrst og fremst af nærgætni, um-
burðarlyndi og virðingu í garð sam-
ferðamanna. Hann var geðprýðis-
maður, svo að til var tekið, ljúf-
menni í umgengni og allri viðkynn-
ingu, en þó fastur fyrir og lét ekki
auðveldlega sinn hlut, ef svo bar
undir. Fór þó í þeim efnum fram
hávaðalaust og með þeirri stillingu,
sem reynsla hans í samskiptum við
fólk af margvíslegum toga í gegn-
um leiguaksturinn hafði kennt hon-
um. Bergþór útskrifaðist því úr
mannlífsskólanum með láði.
Kynni okkar Bergþórs hófust
fyrir um það bil tuttugu árum. Þau
voru í fyrstu lausleg, en þróuðust
síðan í ágæta vináttu, þegar ég
tengdist fjölskyldu hans fastari
böndum. Við störfuðum saman um
skeið og komst ég þá vel að raun
um, að Bergþór var nákvæmur og
afar samviskusamur í starfi og
gerði að öðru jöfnu meiri kröfur til
sjálfs sín en þeirra, sem störfuðu
með honum og fyrir hann. Mér
þótti það líka eftirtektarvert, að í
löngum og nánum kynnum okkar
varð ég þess ekki var, að ávirðingar
annarra eða hrasanir af einhverju
tagi, sem gátu jafnvel á stundum
snert hann sjálfan, yrðu honum til-
efni til köpuryrða af einhveiju tagi
eða meinlegra athugasemda.
Hnjóðsyrði um náungann voru ekki
til í orðabók hans. Slíkt hlýtur að-
eins að vera á færi vandaðra
manná.
Þegar Bergþór hætti leiguakstri
um miðjan áttunda áratuginn tók
hann að sér rekstur bensínstöðvar
Olíuverslunar Islands við Vestur-
götu í Hafnarfirði og rak hana um
þrettán ára skeið eða til ársloka
1986. Þar eins og í leiguakstrinum
voru viðskiptavinirnir af öllum toga
og enn sem fyrr nýttust honum
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
móður minnar og ömmu,
SIGURLAUGAR GUÐMUIMDSDÓTTUR,
Reynimel 52.
Esther Jónsdóttir,
Sígurlaug Halldórsdóttir.
best meðfædd ljúfmennska og sú
ögun í umgengni við fólk, sem
reynslan hafði áskapað honum.
Bergþór kvæntist 26. desember
árið 1941 Maríu Jonný Jakobsdótt-
ur, dugnaðarkonu af vestfírsku
bergi, sem syrgir nú ástkæran eig-
inmann og lífsförunaut. Hjónaband
þeirra var farsælt og gott og eign-
uðust þau fimm böm. Fyrsta barn
þeirra, Jóhanna Guðrún Alberts,
fæddist 26. febrúar 1942, en dó
29. maí sama ár úr kíghósta. Næst-
ur í röðinni og elstur eftirlifandi
barna þeirra Bergþórs og Maríu er
Jóhann Gunnar verkfræðingur, f.
12.12.1943, kvæntur Ambjörgu G.
Björgvinsdóttur og eiga þau fjögur
börn, þá Kristján Gunnar prentari
f. 31.3.1947, kvæntur Sóleyju Örn-
ólfsdóttur og eiga þau einnig fjögur
börn, þá Bergþóra María viðskipta-
fræðingur, f. 20.9.1951, gift Birni
Sveinssyni og eiga þau þijú börn,
en yngst er Steindóra myndmennta-
kennari, f. 17.11.1954, gift Sæ-
mundi Stefánssyni og eiga þau þijár
dætur. Öll eru þau búsett í Hafnar-
firði.
Bergþór var barngóður maður.
Það reyndu börn hans ríkulega og
ekki síður barnabörnin, sem sakna
nú góðs vinar og félaga í stað, er
var ávallt tilbúinn að gefa þeim
stund. Við því var að búast að þau
drægjust að ljúfmenni eins og Berg-
þóri, þar sem börn almennt eru
hvað næmust á skaphöfn manna.
En nú verða samverustundirnar
ekki fleiri.
Framan af ævi átti Bergþór þess
ekki kost frekar en margir aðrir á
hans reki að hafa tíma aflögu fyrir
tómstundir, og þá varla öðruvísi en
svo að grípa í tafl eða spil milli
túra. Af hvoru tveggja hafði Berg-
þór dijúgt gaman, en allra síðustu
árin átti brids þó frekast hug hans
og síðustu rúbeituna spilaði hann
aðeins tveimur vikum fyrir andlát
sitt, þá sjúkur og farinn að kröft-
um. Sú íþrótt, sem heillaði hann
þó mest, var stangveiðin. 0g þótt
hann tæki ekki að stunda hana fyrr
en á efri árum naut hann veiðiskap-
arins þeim mun betur. í þeirri íþrótt
var fjölskyldan ávallt nálæg og þá
veiðiferð fór Bergþór varla, að ein-
hver úr fjölskyldunni væri ekki með
í för. Bergþór var ágætur fulltrúi
þess fjölmenna hóps stangveiði-
manna, sem sýna og sanna að unun
og yndi er hægt að hafa af veiði-
skap án þess að kosta þurfí veru-
lega miklu til. Margar veiðiferðirnar
fórum við saman, flestar stuttar,
að kveldi til að afloknum vinnu-
degi. Oftar en ekki kom það fyrir,
að tíminn nam staðar í kvöldlogninu
og kyrrðinni og ekkert skipti máli
nema þetta eina, sem allir veiði-
menn sækjast eftir. Síðasta veiði-
ferðin á liðnu sumri er þó ef til vill
sú eftirminnilegasta. Nokkur
yngstu barnabarnanna voru með í
för eins og oft áður og sum þeirra.
fengu þá sinn fyrsta fisk með þeim
fögnuði og gleði, sem fylgir slíkri
upplifun. Glaðastur allra var þó án
efa öldungurinn í hópnum, afi
Beggi, sem veiddi vel og sneri aftur
endurnýjaður og sæll. Bergþór var
ekki heilsuhraustur og mátti þola
ýmis veikindi af og til framan af
ævi. Á þeim sigraðist hann þó jafn-
an. Fyrir allmörgum árum kenndi
hann hjartameins, sem skerti
starfsgetu hans til muna. Bergþór
hafði átt friðsælt ævikvöld um
nokkurra ára skeið, er í ljós kom
nú á haustdögum, að sjúkdómur
sýnu skæðari var tekinn að heija.
Það var honum huggun harmi gegn
síðustu vikurnar að geta að mestu
leyti dvalist á heimili sínu, þar sem
hann naut umönnunar eiginkonu
sinnar, nærri ættingjum og ástvin-
um, sem voru honum svo mikils
virði.
Bergþór andaðist á St. Jósefs-
spítala í Hafnarfirði laugardaginn
23. nóvember, en útför hans verður
gerð í dag frá Fríkirkjunni í Hafnar-
firði.
Bergþór Albertsson var farsæll í
Iífí og starfi, gæfumaður í hvívetna
og kvaddi þetta líf í sátt við allt
og alla.
Heilsteyptur og vandaður maður
er genginn. Þar sem góðir menn
fara, eru guðs vegir. Þess háttar
mann kveðjum við í dag.
Sæmundur Stefánsson