Morgunblaðið - 29.11.1991, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. NÓVEMBER 1991
55
og Lárus afhenti hann í hendur
okkar Önnu Möggu fyrir 18 árum.
Lárus var víðförull utan lands
sem innan. Hann talaði og skrifaði
ágætlega dönsku og ensku og á
miðjum aldri settist hann á skóla-
bekk til að læra þýsku. Tungumála-
kunnátta og meðfædd kurteisi,
kæti, hlýja og hispursleysi unnu
honum marga erlenda vini sem til
skamms tíma áttu við hann bréfa-
skriftir á sínum tungumálum, Ein-
um vinum sínum, hjónum búsettum
austan járntjalds, bjargaði hann
bókstaflega vestur fyrir ásamt því
að flytja nokkra verðmæta smá-
muni fyrir þau til þess að andvirði
þeirra gæti orðið þeim stuðningur
við að stofna til nýs og betra lífs
meðal fijálsra þjóða. Enda þótt
Lárus vissi að hann braut lög lands
þeirra með aðgerðum sínum taldi
hann frelsið æðra þeim herlögum
og kúgun sem þau bjuggu við og
með þá fullvissu lagði hann út í
þetta ævintýri sem alls ekki var
honum hættulaust þótt vel færi.
Sá kafli sem mestur er í lífi Lár-
usar og sá sem ég þekki einna best
af eigin raun er hlutur hans sem
faðir, afi, langafi, fjölskyldumaður
og barnagæla. Hann er kominn af
stórri og samheldinni fjölskyldu og
þann arf flutti hann áfram til barna
sinna, maka þeirra og afkomenda.
Lárusi og Önnu þóttu ferðir og
dvalir í sumarbústaðnum tilgangs-
litlar nema börn væru með í för.
Lærdómur sá sem börn okkar fengu
þar í fijálsu umhverfi og af því að
fá að vera með afa sínum og ömmu
í friði hefur reynst þeim ómetanleg-
ur. Á veturna kom Lárus öllum á
skíði og kenndi byijendum í fjöl-
skyldunni undirstöðuatriði svigs því
gönguskíði voru honum aldrei sér-
staklega að skapi. Hlutur Lárusar
lá hvergi eftir þótt hann væri einni
'fc GBC-Pappírstætarar
Þýsk framlelðsla
Ýmsar stœrðlr og gerðlr fáanlegar
OTTO B. ARNAR HF.
Skipholti 33 -105 Reykjavík
Símar 624631 / 624699
kynslóð eða tveimur eldri en hinir
og ætti stundum við ofurefli barna-
barnanna að etja. Ungur andi hans
og baráttugleði við brattar brekkur
voru ósigrandi.
Sá sem þetta ritar átti því láni
að fagna að verða um tvítugt inn-
limaður í fjölskyldu Lárusar. Að
flestu vorum við ólíkir og virtist því
í fyrstu ekki vera mikil von til sam-
vista utan hefðbundins fjölskyldu-
lífs. En tvennt var það sem við
notuðum báðir okkur til hvíldar og
ánægju frá erilsömum störfum,
skíðaiðkanir og smíðar. Þar náðum
við saman og bundumst þeirn vin-
áttuböndum sern sérstök urðu.
Marga helgarmorgna eftir að snjóa
festi var beðið með eftirvæntingu
eftir að Lárus hringdi til þess að
fá samfylgd á skíðasvæðin. Einu
gilti hvort sól skein í heiði eða varla
grillti í næsta leiti fyrir hríðarkófi.
Bara ein ferð niður brekkuna bjarg-
aði deginum, fannst okkur öllum.
Smíðarnar í sveitinni áttu hug okk-
ar beggja á sumrin og eftir að við
Anna Magga tókum við búskap í
Bláskógum þurfti ekki að leita langt
að aðstoðarsmið eða aðstoðarmál-
ara, því hann fylgdi með í kaupun-
um og tók engar greiðslur aðrar
en ánægjuna af vinnu og samveru.
Áfram var mikið smíðað af nýju
upp úr gömlu, engri spýtu eða nagla
hent og bestu dögunum lauk þegar
nýting gamals efnis var fullkomin.
Eftir að Lárus hætti störfum gat
hann helgað sig meira áhugamálum
sínum, félagsstörfum, íþróttum og
útivist og í vaxandi mæli snerist líf
hans um ijölskylduna, sérstaklega
barnabörn og barnabarnabörn. Þá
gafst nægur tími fyrir þau og nutu
þau hlýju hans og bamslegrar gleði
af samverustundunum á heimilum
fjölskyldunnar og sérstaklega hjá
afa Lalla og ömmu Önnu í Sæviðar-
sundi. Lengi eftir að andlegt þrek
Lárusar var að mestu þrotið mátti
sjá blossa af gamla lífinu í augum
hans og svip þegar litlu börnin hans
komu í heimsókn.
Lárus og Anna brugðu búi
snemma árs 1988 og fluttust í
umönnunar- og hjúkrunarheimilið
Skjól. Dæmafá umhyggja starfs-
fólksins og nærvist Önnu var hon-
um besta skjólið. Síðustu stund sína
átti hann með fjölskyldunni og með
hlýju augnaráði sínu kvaddi hann
okkur og þennan heim, sem hann
kunni svo vel að meta og var honum
svo kær.
Jónas Hallgrímsson
Mikið úrval
speglum
í römmum og eftir
þinni hugmynd
Ljósmyndarammar, margar gerÖir.
Málverka- og myndainnrömmun.
Opið laugardaga frá kl. 10-14.
Innrömmun
Sigurjóns,
Fákafeni 11 - 31788.
Oddný Stelhi Oskars-
dóttír - Mínning
Hún Stella frænka er dáin.
Þrautum er lokið. Þó að við vissum
hversu veik Stella var héldum við
í þá von að hennar andlegi og líkam-
legi kraftur gæti sigrað. Okkur
langar til að kveðja hana og þakka
henni fyrir allar þær stundir sem
við áttum með henni og Skara.
Upp koma minningar í hug okk-
ar, t.d. síðan í fyrrasumar, þegar
við fluttum til hennar.
Stella og Skari höfðu góða lausn
á okkar vanda þegar þau fengu
lánað hjólhýsi handa okkur og
leyfðu okkur að hafa það við húsið
sitt.
Gott var að koma inn til Stellu
á morgnana þegar mamma var far-
in í vinnu. Þá hafði hún alltaf eitt-
hvað í svanga maga. Nú þegar við
kveðjum Stellu frænku okkar er
okkur efst í huga hversu mikils virði
það var að fá að kynnast henni.
Við munurn sakna hennar sárt
en jafnframt geyma allar þær góðu
minningar sem við eigum um hana
í hugum okkar.
Elsku Skari, Nikulás, Óskar,
Þurí og Una amma, missir ykkar
er mikill en við verðum að vera
dugleg og standa öll saman og
styrkja hvert annað.
Þú græddir alla auma menn,
sem á þig trúðu, Jesú minn.
En söm er líkn þín sífellt enn,
og samur enn er máttur þinn.
stundir saman þegar við vorum að
sauma dansfötin á Nikka á Hellis-
götunni. Þar loguðu kertaljós og
jólaplatan var á fóninum því yfir-
leitt var þetta gert nokkrum vikum
fyrir jól. Allir á heimilinu fylgdust
með af áhuga og Skari tók virkan
þátt í okkar saumaskap og sá um
að kaffikannan yrði aldrei tóm.
Þegar ég hugsa til baka finnst mér
heimili þeirra vera baðað ljósi og
yl. Alltaf var hún kát og glöð á
hverju sem gekk. Ef eitthvað var
að reyndi hún að tala urn hlutina
og fara þá einu leið sem er fær,
samningaleiðina.
Eftir að hún veiktist var hún allt-
af viss urn að hún mundi sigrast á
sjúkdómnum, hún ætlaði ekki að
gefast upp. En því miður hafði hann
betur. Engin orð geta huggað
manninn hennar, börnin og móður-
ina sem öll horfa nú á eftir yndis-
legri konu en ég veit að minningin
um hana mun lifa og hjálpa þeim
á þessari erfiðu stundu. Eg bið
góðan Guð að gefa ykkur styrk,
elsku Óskar minn, Nikki minn, Ósk-
ar Kristinn, Þurí og Una, í ykkar
miklu sorg. Ég kveð kæra vinkonu
með þessari litlu kvöldbæn.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
. Sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
(Höf. ókunnur.)
Því skal það einkathvarf mitt
í allri lífsins neyð og þrá,
til þin að hverfa og hjálpráð þitt
í heitri trú að kalla á.
(B.H. frá Laufási)
Frænkurnar, Fríða, Jóna
Kristín og Una.
Mig setti hljóða þegar ég frétti
að hún Stella væri dáin. Hvers
vegna þurfti að taka hana, svona
unga og lífsglaða, frá manni og
börnum. Maður skilur ekki alltaf
skaparann en hann hlýtur að hafa
ætlað henni æðra hlutverk annars
staðar.
Ég kynntist Stellu í gegnum elsta
son hennar og hans áhugamál,
dansinn. Við áttum margar góðar
Fríða
Fyrstu fréttir í morgun 20. nóv-
ember voru þær að „Stella dó í
morgun”. Við höfum þekkt Stellu
í u.þ.b. 8 ár og því eru slíkar frétt-
ir þungbærar, sérstaklega þegar
kona á besta aldri hefur komið á
endamörk lífs síns.
Oddný Stella Óskarsdóttir var
manngerð sem gott var að lynda
við, ávallt létt í skapi, eða sýndi
aldrei annað. Spurningarnar sem
vakna við slíkar frétt eru um liðnar
stundir. Hvernig er hægt að hripa
niður allgóð margra ára kynni í
örfáar línur? Það er ekki hægt, efn-
ið er svo mikið, en samt viljum við
kveðja Stellu með þessum fátæk-
legu orðum.
Stella var góð kona sem hugsaði
vel um börn sín og bónda, ásamt
gamalli móður sinni sem var henni
mjög kær. Ekki má gleyma kær-
leika hennar til systkina, vanda-
manna og vina, en vinahópurinn var
stór.
Stella duldi ávallt mesta ótta
sinn, sem var að hljóta sömu örlög
og systir hennar, sem einnig lést
úr krabbameini, ung kona. Þegar
fyrst varð vart við þennan hræði-
lega sjúkdóm hjá Stellu staðfestist
ótti hennar sem hún huldi vel, flest-
urn sem hún þekkti. Við eydduro
mörgurn kvöldstundum þar sem
þessi mál hennar voru rædd af trún-
aði, en ótta sinn vildi Stella ekki
sýna sinni fjölskyldu, og reyndi að
hylja þessa þungbæru byrði sínum
ástvinum.
Hugleiðing okkar er um hve erf-
itt það sé að fá staðfestan grun um
sín eigin örlög og vera með sjúkdóm
sem þann, er dró okkar ástkæru
vinkonu yfir landamæri lífs og
dauða, hafa áhyggjur af örlögum
fjölskyldunnar, hver hugsar um þau,
eftir kveðjustundina. Slíkar hugs-
anir hafði Stella, ekki óttaðist hún
um sig sjálfa, heldur fjölskylduna.
Þegar við sem eftir stöndum,
kveðjum vin eða ættingja, _ kemur
alltaf sama hugsun fram: Ég vildi
að það væri meiri tími, það var svo
margt sem átti að gera, eða svo
margt sem átti eftir að segja.
Með harm í hjarta kveðjum við
Stellu og sendum Óskari, bömum,
móður og ættingjum, okkar samúð-
arkveðjur.
Níels, Rakel, Esther,
Haukur og Heiðrún.
SAGA VESTMANNAEYJABÆJAR
HARALDUR GUÐNASON
Glœsilegt rit um sögu
Vestmannaeyjabœjar,
prýtt fjölmörgum myndum,
kortum og teikningum.
Tvö bindi í veglegri öskju.
Ómissandi bœkur hverjum
þeim sem Eyjum ann.
ÍSLENSK BÓKADREIFING
—

Hmq
s 1
m
iiqr,
Sérstakt jjólatilboð
Mitsubishi FZ-129 D15 íarsími ásamt símtóli, lólfestinau, iólleiðslu (5 m), sleða, rafmagnsleiðslum,
handfrjálsum hljóÖnema, loftneti og ioftnetsleibslum. Vero áÖur 115.423,- Vero nú aÓeins 89.900,- eÓa
SKIPHOLTI 19
SÍMI 29800