Morgunblaðið - 29.03.1994, Blaðsíða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. MARZ 1994
Guðrún Magnús-
dóttir — Mhming
Fædd 14. maí 1958
Dáin 20. febrúar 1994
Mig langar að minnast Gurrýjar
frænku minnar. Hún kvaddi lífið svo
skyndilega á heimili sínu hinn 20.
febrúar. Maður á svo bágt með að
trúa því að aðeins 35 ára gömul
kona geti orðið bráðkvödd, lagst upp
í rúmið sitt að kveldi og vaknað ekki
til lífsins aftur.
Hún hét Guðrún fullu nafni, dóttir
Helgu Katrínar Gísladóttur ættaðri
frá Hraunhreppi á Mýrum, og Magn-
úsar Sveinssonar frá Siglufírði. Þau
eiga líka soninn Siguijón. Slitu þau
samvistir eftir nokkurra ára sambúð.
Gurrý og Siguijón fylgdu móður sinni
en höfðu alltaf náið samband við
föður sinn. Helga, móðir hennar,
fluttist með Gurrýju og Siguijóni að
Álafossi þar sem hún tók'áð sér ráðs-
konustöðu. Þar kynntist hún spönsk-
um manni, Mikael Calatayud. Hann
reyndist bömunum afar vel og þótti
Gurrýju mjög vænt um Mikael. En
hann lést í febrúar í fyrra og var
það henni mikill harmur, sem og
þeim öllum. Gurrý og Siguijón gengu
í Bama- og unglingaskóla í Mos-
fellsbæ. Þar eignaðist hún góðar vin-
konur, sem rifja nú upp gamlar ljúf-
ar minningar á þessum tímamótum.
Gurrý var sérstaklega lagleg
stúlka með smátt andlit sem geislaði
af glettni og fjöri þegar svo bar und-
ir. Hún var skapstór, vel máli farin,
átti gott með að koma fyrir sig orði
og sagði sína meiningu umbúðalaust
ef hún þurfti á því að halda. Ekki
er hægt að segja að hún hafí verið
langrækin en henni var fyrirgefíð
því öllum sem hana þekktu þótti
vænt um hana.
Hún var músíkölsk, hafði gott tó-
neyra og hafði yndi af fallegri mús-
ík. Hún var einnig mjög listræn í sér
og hafði gott auga fyrir allri litasam-
setningu. Hún var einn vetur í Hand-
menntaskólanum í Reykjavík, þá
hafði hún nýlega kynnstum ungum
manni, Gísla Ingvasyni, og giftu þau
sig þegar hún var 18 ára og hófu
búskap að Vesturgötu 25. Heimili
hennar var alltaf smekklegt og
Er ég sest niður og læt hugann
reika, fínnst mér ég verða að festa
örfáar línur á blað í minningu mágs
míns, sem nú hefur fengið langþráða
hvfld eftir hetjulega baráttu við ill-
vígan sjúkdóm er að endingu hafði
betur. Já, okkar kynni spanna rúm-
lega hálfa öld og má nærri geta að
margs er að minnast.
Mín fyrstu kynni af mági mínum
voru, er hann, ungur og glæsilegur,
Blömastofa
fíiðftnns
Suöuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öii kvöld
snyrtilegt. Hún hafði naamt auga
fyrir öllu sem prýtt gæti heimilið,
hvar myndir pössuðu best á veggjun-
um og hvar hver hlutur naut sín
best eftir lit og lögun. Þeim kostum
var hún búin að hún gat gert hreysi
að höll, svo einstakur var smekkur
hennar. Gurrý og Gísli slitu samvist-
ir eftir nokkurra ára hjónaband en
voru alltaf mjög góðir vinir. Þá flutt-
ist hún til móður sinnar og var þar
um nokkurn tíma en fluttist svo til
Svíþjóðar. Helga móðir hennar og
íjölskylda fluttust þangað einnig
nokkru síðar.
í Svíþjóð kynntist Gurrý myndar-
legum, reglusömum manni, Boualam
Baghelof frá Alsír. Þau giftu sig,
hófu búskap og eignuðust tvíbura,
tvær stúlkur þær Katrínu Salímu
Dögg og Sigríði Keaeímu Amandaí.
Hamingjan er fallvölt og hún gerði
sér ekki grein fyrir því frekar en
margar aðrar konur, að fólk sem
stofnar til hjónabands og er af svo
ólíkri ætt og hugsun að þau hjóna-
bönd vilja oft mistakast. Svo fór með
þeirra hjónaband líka. En þau báru
velferð telpnanna fyrir bijósti sér.
Gurrý var um nokkum tíma í Sví-
þjóð eftir að þau skildu, en fluttist
síðan héim til íslands, þá var móðir
hennar og fjölskylda flutt heim
nokkru áður. Skrifuðust þau Bagel-
hof á svo hann gæti fylgst með telp-
unum. Hún fékk íbúð í Irabakkanum
með telpurnar og þar eignuðust þær
marga leikfélaga. Nokkru eftir að
Gurrý flutti í Irabakkann kynntist
hún ágætis manni, Inga Hafsteins-
syni, og gengu þau í hjónaband. Ingi
reyndist telpunum afar vel en hann
lést af slysförum eftir stutta sambúð.
Lífíð var henni ekki alltaf dans á
rósum. Það markaði henni stór, þung
spor og þeim sem sett eru svo þung
spor í lífínu eru oftar en ekki mis-
skildir og oft vanvirtir, en hún átti
góða að og þeir sem þekktu hana
studdu hana í gegnum mestu erfíð-
leikana. Hún átti gott hjarta og var
svo einlæg og opin. Hún fann alltaf
til með þeim sem áttu um sárt að
binda eða áttu í erfiðleikum á einn
eða annan hátt. Mér er alltaf minnis-
giftist elstu systur minni, ekki síður
glæsilegri. Þá var ég telpuhnokki
og leit með lotningu á þetta glæsi-
lega par, dauðfeimin. En feimnin var
fljót að fara af því hann hafði lag
á því að láta manni líða vel í návist
sinni, léttur og kátur, fljótur að sjá
spaugilegu hliðarnar á málunum.
Við urðum fljótt góðir vinir, enda
fór það svo að ég varð þeirra fylgi-
fiskur og hálfgerð dóttir fyrstu hjú-
skaparár þeirra, eða þar til ég sjálf
giftist. Það gefur augaleið að oft
hef ég sjálfsagt verið til óþæginda
fyrir ungu hjónin, en aldrei heyrðist
æðruorð, alltaf sami ljúfí, glettni
hálfpabbinn. Ekki má nú gleyma
Imbu mömmu, en svo er mér sagt
að ég hafí kallað þig er ég fór að
mæla. Enda varst þú víst mín önnur
mamma frá blautu bamsbeini.
Hafðu þökk fyrir það, systir mín,
þú átt einnig alla mína aðdáun fyrir
Dragtir
Kjólar
Blússur
Pils
Ódýr náttfatnaöur g
33.
stætt hvað hún fann til með Svönu,
fyrrverandi tengdamóður sinni, að
hafa misst svo mikið í lífínu.
Gurrý gekk ekki heil til skógar,
hún fæddist með hjartagalla og var
með asma. En sá sjúkdómur fór ekki
að hijá hana fyrr en síðustu æviárin.
Fyrir nokkrum árum þurfti hún að
fara í bakaðgerð sem mistókst svo
að annar fóturinn varð hálf mátt-
laus, svo að hún átti erfítt með gang.
En svo fór að sporin urðu henni
of þung og allt snerist á móti henni.
Hún varð að láta telpurnar frá sér
í fóstur þegar þær voru að verða sex
ára. Fóru þær í fóstur til sextán ára
aldurs hjá hjónunum Emelíu Karls-
dóttur og Ólafí Hjálmarssyni í
Grundarfirði. Þegar telpumar voru
famar urðu að vonum mikil þátta-
skil í iífí Gurrýjar. Hún undi sér ekki
lengur í írabakkanum því veran þar
minnti hana á litlu telpumar. Leikfé-
lagamir þeirra voru að spyija eftir
þeim en það var henni sárast þegar
hún þurfti að svara slíkum spurning-
um. Gurrý hafði mjög gaman af að
ferðast, þótt hún gerði ekki mikið
af því vegna baksins og af ýmsum
öðrum ástæðum. Ég fór tvær mjög
ánægjulegar ferðir vestur á Mýrar í
fyrrasumar, að Hólmakoti þar sem
frændfólk okkar býr, það kallaði hún
sveitina sína. í fyrra skiptið fór hún
með okkur hjónunum og var hún
okkur mjög þakklát fyrir að bjóða
sér með. Hún reyndi mjög á sig til
að komast riiður með vatni og út
með sjó þar sem við sátum og spjöll-
uðum saman á léttu nótunum. í
seinna skiptið fór hún með móður
sinni, bræðrum og mér. Hún ljómaði
af ánægju, enda var mikið grínast
og hlegið eins og oftast þegar við
frænkur komum saman. Gurrý var
búin að fá íbúð í Fannarfelli 10 og
er ég þakklát fyrir að hafa getað
verið með henni við að koma sér
fyrir í nýju íbúðinni og fylgjast með
hvað hún var að skipuleggja og sjá
út hvar hver hlutur naut sín best.
Þá var mikið grínast og hlegið. Þá
sagði hún oft, „láttu nú ekki svona,
Maja frænka", sem hún sagði svo
oft þegar við vorum að gantast sam-
an, oft hjá Helgu móður hennar þar
sem hún var að mestu til húsa þar
til hún fluttist í Fannarfellið.
Þær mæðgur voru mjög samrýnd-
ar og bar Gurrý mikið traust til
móður sinnar og var henni mjög
háð. Gurrý var gestrisin og hafði
yndi af að taka á móti góðum vinum.
Það var henni mikil gleði að geta
að hafa staðið eins og bjarg við
sjúkrabeðinn og hjúkrað Gauja svo
lengi sem hægt var að veita þá
hjúkrun í heimahúsi, þótt sjálf værir
þú sárþjáð. Og eftir að Gaui var
kominn á spítala, varst þú sífellt að
hjúkra honum og reyna að létta
hans þrautir þar til yfír lauk. Það
var falleg sjón.
Eins og fyrr getur giftist hann
elstu systur minni, Ingibjörgu Re-
bekku Jónsdóttur, hinn 30. apríl
1940, sjúkraliða að mennt. Hjóna-
band þeirra hefur eflaust verið byggt
á bjargi, þv( traust hefur það staðið
öll þessi ár. Eina dóttur eiga þau,
Ingibjörgu Rebekku, sem hefur verið
þeirra gleðigjafi í lífínu. Hún gekk
menntaveginn, þeim til mikillar
gleði. Er hún röntgentæknir að
mennt. Hennar maður er Ólafur
Gunnarsson og starfar hann hjá
Borgarstjóraembættinu í Reykjavík.
Gaui minn, ég kveð þig með sökn-
uði og þökk fyrir allt í gegnum tíð-
ina. Það verður ekki oftar gert góð-
látlegt grín að mér, er ég kem þjót-
andi í Stóragerðið heimtandi kaffi
með hraði, 'alltaf á fullri ferð. Þú
varst alltaf til í að grínast. Ég mun
sakna þess og ótal margs annars í
fari þínu. Hafðu þökk fyrir allt.
Hér er genginn góður drengur
græta engar þrautir iengur
alla tíð var um þig hljótt
eigðu frið og blunda rótt.
Elsku Imba systir, Immý, ÓIi og
aðrir aðstandendur. Megi æðri mátt-
arvöld styrkja ykkur á sorgarstund.
Fríða systir og frænka.
ERFIDRYKKJUR
p E R L A n sími 620200
haft jólaboð fyrir föður sinn og hans
flölskyldu á nýja heimilinu. Hún
ljómaði af gleði þegar hún að var
að segja frá því og sérstaklega því
spaugilega sem gerðist í þessu boði.
Henni þótti mjög vænt um hálfsystk-
ini sín. Hún hafði þó meira samband
við systurnar þar sem bróðirinn var
svo miklu yngri. Hún hafði mikla
ánægju af að geta verið við fermingu
hans síðastliðið vor og ekki síst helg-
ina á undan og fylgjast með undir-
búningi veislunnar. Einnig fermdist
yngri bróðir hennar í móðurætt.
Hún átti fímm systkini, Siguijón,
Brynjar Mikael og Birki Rafael Mika-
elsyni og Cecillu, Irisi og Svein Snor-
ra Magnúsarbörn. Ungt fólk og böm
hændust mjög að henni, það fann
fljótt að það gat treyst henni fyrir
sínum einkamálum og eins hvað hún
var létt í lund þegar svo bar undir.
Ég mun alltaf minnast hennar
með þakklæti fyrir það traust sem
hún sýndi mér. Oft sátum við saman
yfír kaffíbolla og hún sagði mér þá
margt úr lífí sínu sem ekki verður
ritað hér. Það er geymt en ekki
gleymt. Nú er hún horfín á vit feðra
sinna, gengin inn í þann fögnuð á
landi því sem allra bíður. Þar sem
ástvinir sem á undan eru gengnir
fínnast á ný og fagna endurfundum.
Gurrý var jarðsungin frá Foss-
vogskirkju mánudaginn 7. mars og
kom þá glöggt í ljós hve vinamörg
hún var og hve sárt hún var syrgð.
Hún var lögð í hinstu hvílu við hlið
móðurömmu sinnar, sem henni þótti
svo vænt um. Ég efa ekki að hún
hefur tekið vel á móti henni og leitt
hana á þann stað sem henni var
búinn.
Nú ertu leidd, mín Ijúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvfld að hafa,
hörmunga og rauna fri,
við guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól,
Unan og eilífð sæla
er þín hjá lambsins stól.
(H.P.)
Guð blessi minningu þína og gefí
þér góða heimkomu á nýja staðnum.
Helga María Þorsteinsdóttir.
Við Guðrún kynntumst í Kaup-
mannahöfn 1980 - árið sem Vigdís,
forsetinn okkar, var kosin. Við unn-
um saman á Hótel Hebron. Hún var
duglegur starfskraftur. Þá var hún
lífsglöð og rösk, tvítug stúlka. Hún
vann í eidhúsinu á hótelinu með eldri
konu sem var mjög trúuð. Þótti henni
mjög vænt um Guðrúnu og sóttist
eftir að hafa hana hjá sér í eldhúsinu.
Við fórum stundum þegar við átt-
um frí í skemmtigöngu um fjölskrúð-
uga garða Kaupmannahafnar. Á
einni slíkri göngu settumst við upp
í rólur sem voru þarna nærri og töluð-
um um framtíðardraumana, m.a.
hvað við ætluðum að verða góðar
mömmur. Þau orðaskipti festust svo
í minningu Guðrúnar, sérstaklega
eftir að við misstum börn okkar í
hendur hins blinda kerfís.
Guðrún fluttist seinna til Sviþjóðar
Það var þungbær stund þegar
hringt var að norðan og okkur sagt
að móðurbróðir okkar, hann Smári
væri að koma suður á Landspítalann
veikur, en svona er lifíð.
Smári Skíðdal Arnþórsson var
sonur hjónanna Jónínu Sigurðardótt-
ur og Árnþórs Jónssonar. Hann var
fæddur 5. desember 1947 í Sand-
gerði, Glerárhverfí, dáinn 20. mars
1994.
Okkur systkinunum í Stafholti er
hugleikinn sá tími sem við áttum
með honum sem börn og unglingar
heima í Sandgerði. Síðan liðu árin
og Smári kynntist Guðrúnu Rósu,
þau hafa búið saman í tæp 20 ár.
Við systkinin stofnuðum okkar
heimili og þá tvístraðist hópurinn.
Svo að stundirnar urðu færri sem
við hittumst.
Það er erfítt að heyra dauðann
banka á dyr. Við fylgdumst með
baráttu Smára við dauðann síðasta
og bjó þar með barnsföður sínum,
Bualam, og eignaðist með honum
tvær fallegar dætur. Guðrún var
fyrst og fremst móðir. Líf hennar
snerist um börnin, og hún skapaði
þeim hlýlegt og fallegt heimili, enda
var hún smekkleg og frumleg heims-
kona.
Þessi kveðjugrein er skrifuð eina
andvökunótt eftir að ég frétti af frá-
falli hennar. Ég minnist samtala
okkar síðustu árin, m.a. þegar ég
stóð í baráttu við kerfið og hún skaut
skjólhúsi yfir mig þegar ég átti í
erfíðleikum. Og við höfðum hug-
myndir um að stofna samtök ásamt
öðrum foreldrum, sem misst höfðu
böm sín á sama hátt og við, og
ræddum það fram og aftur að eitt-
hvað yrði nú að gera. Samtökin urðu
til, og hafa þau gert margt gott og
gagnlegt, og átti Guðrún sinn þátt
í því ásamt öðrum.
Þrátt fyrir mikið mótlæti kerfísins
barðist Guðrún áfram fyrir því að
fá dætur sínar til sín aftur eða betri
og viðunandi umgengni við þær og
gafst ekki upp fyrr en í andlátið.
Ég talaði við hana síðast í janúar,
þá sagði hún: „þær koma, þær koma
aftur, og það verður ekki langt í
það, vertu viss.“ Bömin hennar vom
hennar líf, það fór ekki fram hjá
neinum sem þekkti hana, enda var
fallega heimilið hennar þakið fjöl-
skyldumyndum og myndum af henni
og bömunum.
Þegar ég frétti af andláti hennar
varð ég sorgmædd og líka reið. Af
hveiju Guðrún, núna þegar við erum
rétt að byija endasprett baráttunnar
fyrir því að fá börnin okkar? En
dauðinn er miklu nær okkur en við
viljum trúa. Hvað tekur við? Og hver
er tilgangurinn? Öll höfum við til-
gang, það hafði Guðrún líka.
Guðrún var trúuð og góð stúlka,
það sýndi hún þegar hún studdi
móður sína í hennar erfíðleikum,
þegar hún missti manninn sinn fyrir
stuttu.
Guðrún átti ekki skilið þá fram-
komu sem kerfíð sýndi henni þegar
illa gekk, nýbúin að missa manninn
sinn í dauðann, hún hafði gifst hon-
um skömmu áður. Þar næst missir
hún börnin sín. Og auðvitað, í fram-
haldi af því, missir hún heilsu. Hún
fékk víst örugglega sinn skammt af
sorg og mótlæti.
Jesús dó á krossinum fyrir okkur
mennina til að kenna okkur. Það er
ekki allt búið ennþá. Guðrún vinkona
mín á eftirlifandi móður, hún á rétt
sem amma barnanna á betri og tíð-
ari umgengni, það er enginn vafí.
Guðrún bauð lífínu birginn og
missti aldrei móðinn þrátt fyrir erfíða
og viðburðaríka ævi. Hún var 'alltaf
góð og hjartahlý og fór ekki í mann-
greinarálit. Hún var gestrisin og
gjafmild og ræktaði ættingja sína
og vini betur en margur annar.
Ég kveð Guðrúnu, vinkonu mína,
í bili með þessum fátæklegu orðum
og sendi móður hennar og dætrum
mínar innilegu samúðarkveðjur. Ég
bið góðan Guð að styrkja þær í sorg-
inni.
Hrafnhildur Guðmundsdóttir.
mánuðinn sem hann lifði, en barátt-
an var mikil hjá honum.
Elsku Smári og Rósa við þökkum
allar þær góðu stundir sem við áttum
saman.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Innilegar samúðarkveðjur sendum
við þér Guðrún Rósa, systkinum
hans og venslafólki. Megi góður guð
styðja ykkur öll í sorg ykkar.
Systkinin Stafholti 3.
Guðjón Guðjóns
son — Minning
Fæddur 20. mars 1911
Dáinn 18. febrúar 1994
Smári Skíðdal Arn-
þórsson — Minning
Fæddur 5. desember 1947
Dáinn 20. mars 1994