Morgunblaðið - 29.03.1994, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. MARZ 1994
49
Margrét Sigurðar-
dóttir — Minning
Fædd 19. október 1917
Dáin 19. mars 1994
Með fáum orðum langar mig að
minnast Margrétar systur minnar
sem lést á Borgarspítalanum 19.
þessa mánaðar eftir langvarandi van-
heilsu.
Gréta, en svo kölluðum við hana,
var fædd 10. oktbóber 1917 að
Hjallanesi í Landsveit, dóttir hjón-
anna Sigurðar Lýðssonar og Ingiríð-
ar Bergsteinsdóttur, sem þar bjuggu
allan sinn búskap eða til ársins 1944.
Sigurður og Ingiríður eignuðust 4
böm og var Gréta næstelst þeirra.
Gréta litla fæddist inni í óblíða ver-
öld, því það voru miklar frosthörkur
og er þessi vetur gjaman nefndur
frostaveturinn mikli 1918. Jafnvel
móðummhyggjan gat ekki bægt kuld-
anum frá ungabaminu, því allt fraus
innanhúss sem utan, enda vom húsa-
kynni hrörleg án allrar upphitunar,
nema í eldhúsi. Litlu stúlkunni heilsað-
ist ekki vel og var vart hugað líf, en
allt fór það betur en á horfðist.
Fáum áram síðar byggðu foreldra
okkar allstórt og vandað hús og breytti
það miklu fyrir alla fjölskylduna.
í bemsku okkar vom búskapar-
hættir svipaðir og verið höfðu um
aldir, heyja var aflað af þýfðum tún-
um og útengjum og lauk venjulega
í lok september, einnig var ullin unn-
in heima til heimilisnota og mjókura-
furðir fullunnar.
Það leiddi því að sjálfu sér að
bömin tóku snemma þátt í bústörfum
og var Gréta enginn eftirbátur í þeim
efnum því þó hún væri ekki mjög
sterkbyggð var hún viljug og hand-
lagin við öll störf er til féllu. Þannig
liðu árin hjá Grétu, þar til að hún
sem ung og efnileg stúlka hóf störf
í Reykjavík. Þar kynntist hún ungum
sjómanni, Gísla Þorsteinssyni ættuð-
um af Snæfellsnesi. Þessi kynni
leiddu til hjónabands og hófu þau
búskap í Reykjavík á stríðsámnum.
Gísli stundaði sjóinn sem vélstjóri
og síðar hóf hann útgerð af dugnaði
og fyrirhyggju meðan heilsa entist.
Þau hjón vom mjög samhent og
heimili þeirra til fyrirmyndar, ein-
kenndist af smekkvísi þeirra og hlýju,
sem mætti þeim er að garði bar. Þau
hjón eignuðust þrjá syni: Sigurð fiug-
vélvirkja, sem kvæntur er Fanneyju
Davíðsdóttur og eiga þau tvær dæt-
ur; Þorsein loftskeytamann, hann
kvæntist Halldóm Valdemarsdóttur
og á með henni þijár dætur, en þau
hjón slitu samvistir. Guðmundur var
yngstur þeirra bræðra, hann starfaði
sem deildarstóri. Guðmundur lést
eftir skyndilegt hjartaáfall þann 22.
janúar 1994, langt fyrir aldur fram.
Hann kvæntist Sigurlaugu Berglind
Gröndal og eignuðust þau tvö börn
auk stjúpsonar, sem hann gekk í
föður stað.
Hin síðari ár áttu Gísli og Gréta
við mikið heilsuleysi að stríða, en því
tóku þau með aðdáunarverðum
kjarki og stuðningi hvort við annað.
Ekki stóðu þau heldur ein, því synir
þeirra, tengdadætur og bamabörn,
sýndu þeim óvenju mikla umhyggju
og alúð í erfiðleikum.
Fyrir fáum ámm lést Gísli og var
það mikið áfall fyrir Grétu þó vitað
væri að hveiju drægi, til viðbótar
hlaut hún að sjá á eftir Guðmundi
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
likiðborð íallegir
salirogmjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
ísíma22322
FLUGLEIDIR
BITEL Limillll
syni sínum sem lést svo óvænt í
blóma lífsins. Honum fylgdi hún til
grafar, sjálf aðframkomin af veikind-
um og sorg.
Ég hygg að síðan hafði Gréta þráð
endanlega hvíld frá líkamlegum og
andlegum þjáningum, svo segja má
að dauðinn sé ekki ávallt óvelkominn.
Við hjónin áttum margar ánægju-
legar stundir með Gísla og Grétu,
ýmist var spjallað eða spilað. Heim-
ili þeirra var til fyrirmyndar og manni
varð starsýnt á handavinnu Grétu
en hún framleiddi hreinustu kjör-.
gripi, sem bára vott listrænnar
smekkvísi og sýndu að henni var
jafnlagið að beita saumnál, heklunál
og prjónum.
Gréta var glaðlynd og stutt í bros-
ið hjá henni. Hún fór ekki hamfömm
um heiminn en komst leiðar sinnar
með hógværð sinni og góðum eigin-
leikum.
Við hjónin flytjum Grétu okkar
innilegt þakklæti og óskum henni
góðrar farar til ástvina sinna sem
farnir era á undan henni.
Einnig flytjum við sonum Grétu
og fjölskyldum þeirra þakkir fyrir
vináttu þeirra og alúð.
Guð veri með ykkur öllum.
Unnur og Bergsteinn.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar, Margrétar, eða Grétu
eins og hún var alltaf kölluð, með
örfáum orðum, þó orð megi sín lítis
þegar hugurinn hvarflar að atburð-
um og dýrmætum stundum í lífi
okkar. Ein slíkra stunda í lífi mínu
var þegar ég hafði kynnst manns-
efni mínu, yngsta syni Grétu, Guð-
mundi eða Gumma eins og hann var
alltaf kallaður, og hann fór með mig
í heimsókn til foreldra sinna til að
kynna mig fyrir þeim. Þá hitti ég
Grétu í fyrsta skitpi. Hún tók á
móti mér með sínu einstaka hlýja
brosi, sem einkenndi hana. Það var
eins og ég hefði alltaf þekkt hana.
Heimilið var einstaklega fallegt og
hlýlegt og tók á móti mér opnum
örmum. Þarna var ömggt skjól og
einstakur andi. Ég var tvítug að aldri
með ungan son og frekar lítil í mér.
Það sem einkenndi Grétu og var
mér oft hugleikið var hversu jákvæð
hún var. Hún sá alltaf björtu hliðarn-
ar á öllum málum og kom alltaf
auga á jákvæðu hliðarnar í hverjum
manni. Hún var líka óspör á að láta
það í ljós. Þolinmæði hafði hún ríka
og undraðist ég það oft þegar hún
var að spila við barnabörnin, lesa
fyrir þau, syngja eða kenna þeim
að pijóna. Það var alveg sama
hversu mikill ærslagangurinn var,
aldrei byrsti hún sig heldur hafði
alltaf „mikilvæg“ verkefni handa
þeim að leysa þegar svo stóð á.
Margt mátti hún reyna í lífi sínu,
langvarandi veikindi og mikinn
missi. En alltaf bar hún harm sinn
í hljóði og kvartaði aldrei. Hún fann
alltaf björtu hliðarnar á hveiju sem
á gekk og tók öllu með æðruleysi.
í janúar síðastliðnum lést eiginmað-
ur minn og sonur hennar eftir stutt
en erfið veikindi. Áfallið var meira
en orð fá lýst. Sorgin var of stór í
þetta sinn. Missirinn svo mikill. En
vegir Drottins em órannsakanlegir
og tilgangurinn ekki alltaf augljós.
Við minnumst hennar með hlýju
og kærleika. Hjá börnunum hefur
myndast stórt skarð, sem ekki verð-
ur fyllt og þau sakna hennar sárt
núna, hennar ömmu sem nú er farin
til Guðs, til afa og pabba og barn-
anna, sem hún aldrei fékk að sjá
vaxa úr grasi.
Við söknum hennar öll sárt. Sama
rósin vex aldrei aftur, rósin sem
gefur okkur svo margt án þess að
vita af því, þannig var Gréta, fín-
gerð rós, sem gaf okkur hlýju, kær-
leika og ást, sem seint verður full-
þakkað.
Guð blessi hana og varðveiti og
veíji hana örmum sínum í kærleika
og friði.
Nú héðan á burt í friði’ eg fer
6, faðir, að vilja þínum,
í hug er mér rótt og hjartað er
af harminum læknað sínum.
Sem hést þú mér, Drottinn, hægan blund
ég hlýt nú í dauða mínum.
Því veldur hinn sæli sonur þinn,
er sála mín heitast þráði,
þú sýndir mér hann, 6, Herra minn,
af hjarta þíns líknarráði,
í lífi og deyð mig huggar hann,
þá huggun ég besta þáði.
(Helgi Hálfdánarson.)
Hinsta kveðja frá tengdadóttur
með kærri þökk fyrir allt og allt.
Sigurlaug Gröndal.