Morgunblaðið - 14.03.1995, Blaðsíða 40

40 ÞRIÐJUDAGUR 14. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
+ Guðmundur
Guðmundsson
fæddist í Reykjavík
12. janúar 1926.
Hann lést í Borgar-
spítalanum 4. mars
sl. Foreldrar hans
voru hjónin Jó-
hanna Bjarnadóttir,
f. 25. september
1894, d. 31. júlí
1987, og Guðmund-
ur Júliusson, f. 9.
september 1899, d.
4. september 1926.
Systkini hans
eru: Bjarnveig
Valdimarsdóttir, f. 8. mars
1917, d. 8. október 1924; Hulda
Guðmundsdóttir, f. 2. septem-
ber 1920; Matthías Guðmunds-
son, f. 10. september 1921, d.
16. september 1988; Magnús
Guðmundsson, f. 17. mars 1924,
d. 16. mars 1926; Sveinn B.
Hálfdánarson, f. 28. ágúst 1927;
og Örlygur Hálfdánarson, f. 21.
desember 1929.
HINN 4. þessa mánaðar kvaddi
þennan heim tengdafaðir minn og
vinur Guðmundur Guðmundsson
eftir skammvinn en erfíð veikindi.
Ef uppfylla ætti eina ósk frá mér,
værum við nú niðri í búð hjá honum
að leggja á ráðin um næstu ferð
í sumarbústaðinn, ræða hugsan-
lega veiði og hann þess á milli að
spyijast fyrir um Jóhönnu og
krakkana eða tala við Grétu í sím-
ann; við öll á einhvers konar tíma-
lausri samleið í mannheimi. Svona
ósk er gott að eiga, hún er lykill
að öllum þeim góðu samverustund-
um sem við höfum átt á undanföm-
um árum, svo allt má upplifa á
ný. Þá er í reynd engin þörf fyrir
að óskin rætist, enda til of mikils
ætlast.
Guðmundur trúði á líf eftir ver-
una hér í okkar heimi. Hann átti
og las ýmsar bókmenntir sem fjalla
um önnur tilverustig og mér segir
svo hugur að hann hafi verið vel
undir breytinguna búinn. í einum
af bókunum stendur skrifað: „En
samt deyr maðurinn ekki; hann er
einungis aðskilinn frá hinum efnis-
lega hluta, sem var honum til af-
nota í heiminum, því maðurinn
sjálfur lifir. Sagt er að maðurinn
sjálfur lifi, því maðurinn er ekki
maður vegna líkamans, heldur
vegna anda síns, því það er andinn
í manninum sem hugsar, og hugs-
un ásamt tilhneigingum skapa
manninn. Þess vegna er það ljóst
að þegar maðurinn deyr, þá flyst
hann einungis frá einum heimi til
annars." Ég veit að sá heimur sem
Guðmundur nú dvelst í, meðal jafn-
ingja, er heimur kærleika, mann-
gæsku og trúar á hið góða. Þar
mun ekki væsa um hann.
Guðmundur var ríkur maður, í
þeim skilningi að vera ósínkur á
sjálfan sig; á tíma sinn, reynslu
sína og þekkingu. Þær eru ótelj-
andi ánægjulegu stundirnar uppi I
sumarbústað tengdaforeldra
minna, bátsferðirnar og veiði-
mennskan, matseldin að loknu
góðu dagsverki og síðan tekið í
spilin. Það var gaman að eiga stund
með honum, hvort sem var í verki
eða leik. Hann var félagi smárra
sem stórra, og nutum bæði við sem
vaxin erum úr grasi og hin sem
enn eru að slíta barnsskónum.
Barnabörnin voru hans líf og yndi.
Hann leiðbeindi þeim, varaði við
hættum og kenndi þeim fyrstu
handtökin. Ljóslifandi er myndin
þar sem afínn og barnabömin
smáu eru á leið út í bát í fyrstu
veiðiferðina; afi að kenna þeim
hvemig maður ber sig að, hvað
eigi að forðast og um leið að lauma
inn í litla tilvemna spennandi ævin-
týri. Enginn kom óánægður úr
ferðinni með afa. Svo þegar hugga
þurfti litla sál eða svæfa stúrinn
Hinn 18. júlí 1956
kvæntist Guðmund-
ur Grétu Jóhönnu
Ingólfsdóttur frá
Eskifirði, f. 8. júlí
1933. Börn þeirra
eru: 1) Ingólfur,
rekstrarhagfr., f. 2.
mars 1957, kvæntur
Sjöfn Þráinsdóttur,
þroskaþjálfa. 2)
Guðmundur, verk-
fræðingur, f. 10.
desmber 1958,
kvæntur Bergljótu
Sigurbjörnsdóttur,
sljórnsýslufr. 3) Jó-
hanna, kerfisfræðingur, f. 6.
júlí 1960, gift Ásbirni Ó. Blönd-
al, verkfræðingi. 4) Þórir, verk-
fræðingur, f. 17. desember
1962, kvæntur Vilborgu Þórs-
dóttur, svæðanuddara. Barna-
börnin eru 11.
Utför Guðmundar fer fram
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
kút þá var afí til staðar með hálsa-
kotið sitt, þar sem þau fengu ljúf-
asta lúrinn sinn.
Alltaf átti Guðmundur stóran
þátt í því að okkur liði vel, og
þykist ég vita að hann verði með
okkur áfram. Ég er honum þakk-
látur fyrir að vera mér svo góður
vinur sem raun varð á, og fyrir
allt það sem hann var börnunum
okkar. Vonandi tekst okkur sem
verðum að sjá á bak góðs vinar
að halda merki hans á lofti.
Elsku Gréta mín, ég óska þess
að allar góðar vættir leggist á eitt
um að gefa þér styrk til að kom-
ast yfir þinn mikla missi og takast
á við lífíð sem fram undan er.
Guðmundur hefði sagt: „Það þýðir
ekkert að leggja árar í bát, þótt á
móti blási.“
Ásbjörn Ólason Blöndal.
Eftir að ég kom í fíölskyldu
eiginmanns míns var tvennt sem
ég komst ekki hjá að kynnast:
Brids og veiði. Ég dáist ennþá að
umburðarlyndi þínu gagnvart
spilamennsku minni. Þú gerðir líka
nokkrar tilraunir til þess að ég
fengi veiðibakteríuna. Þú lánaðir
mér veiðistöngina þína og bentir
mér á góð veiðisvæði. En hvemig
sem á því stóð þá veiddir þú oft
fiskana á sama stað og ég hafði
gefist upp á.
Ég mun aldrei gleyma um-
hyggjusemi þinni og hlýju í garð
bamabarnanna enda voru þau ekki
gömul þegar þau sóttust eftir nær-
vera þinni. Erfið veikindi afa
breyttu þar engu.
Við söknum sárt vinar og góðs
félaga, en minningarnar eru dýr-
mætar og verða ekki frá okkur
teknar.
Sjöfn Þráinsdóttir.
Elsku afí, ég sakna þín mikið
og ég vildi óska að krabbamein
væri ekki til. Þú fékkst að Iifa allt-
of stutt. Ég veit að þér líður nú
vel hjá Guði.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Gunnar Ingólfsson.
Elsku afí minn. Núna vona ég
að þér líði vel. Þú varst orðinn svo
veikur að það var best fyrir þig
að fara til Guðs þar sem þér líður
vel og þarft engar áhyggjur að
hafa. Þú varst búinn að vera svo
lengi uppi á spítala þar sem þér
leið svo illa.
Ég man alltaf eftir því þegar
ég var uppi í sumarbústað, þar sem
alltaf var svo gaman að vera með
þér og ömmu. Þar áttir þú kistu
þar sem þú geymdir nammi. Eftir
kvöldmatinn fórst þú með okkur
barnabörnin og gafst okkur
nammi. Það var svo gaman að
vera með þér uppi í sumarbústað.
Þar leið okkur vel í návist þinni.
Þú fórst oft með okkur út á bát
að veiða. Við fengum að fara með
þér eitt í einu og eftir því hvað
fyrsta barnabarnið veiddi marga
fiska þá hættir þú ekki fyrr en öll
hin börnin höfðu náð sama fjölda.
Á kvöldin sagðir þú okkur stundum
sögur en það var alltaf jafn gaman
að vera með þér og því enda ég
þetta bréf til þín með þessu versi:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Olga Kristrún Ingólfsdóttir.
Þegar leiðir skiljast rifjast upp
fyrir okkur minningar um liðinn
tíma. Nú er komið að kveðjustund
því hann Guðmundur Guðmundsson
er látinn. Við sem þekktum hann
og höfum fylgst með fjölskyldu
hans um svo langan tíma eigum
bágt með að trúa því að hann sé
allur. Fyrir 10 mánuðum veiktist
Guðmundur og allan þennan tíma
höfum við vonað að til betri vegar
horfði. Á kveðjustund eram við
honum þakklát fyrir þær mörgu
góðu minningar sem við eigum eft-
ir áratuga kynni. Þau era ótalmörg
atvikin sem leita upp í huga og
okkar, þar sem fjölskyldurnar hafa
komið saman og átt góðar stundir.
Ekki má heldur gleyma veiðiferðun-
um, heimsóknum í sumarbústaðinn
og ótal mörgum öðrum skiptum,
þar sem leiðir okkar hafa legið sam-
an. Á árum áður stundaði Guð-
mundur sjómennsku á skipum Eim-
skipafélagsins eða allt þar til hann
hætti og hóf eigin atvinnurekstur
í landi. Á þeim árum bjó fjölskyldan
í Álfheimum og síðar á Lindarflöt
í Garðabæ. Guðmundur var þá oft
í löngum siglingum og öll vitum við
að slíkar fyarverar frá heimili koma
misjafnlega við konu og böm. En
Guðmundur átti góða eiginkonu og
kom það í hlut Grétu að sjá um að
allt hefði sinn vanagang þótt heimil-
isfaðirinn væri löngum að heiman.
Eftir að Guðmundur kom í land
byggðu þau Gréta og Guðmundur
sér sumarbústað við Meðalfellsvatn,
þar sem þau dvöldu eins oft og
kostur leyfði. í sumarbústaðnum
naut Guðmundur sin afar vel og
mátti sjá það á bústaðnum og um-
hverfí hans hversu mikla natni hann
lagði í að hafa þar allt svo snyrti-
legt og til fyrirmyndar. Guðmundur
var hæglátur að eðlisfari en traust-
ur og góður félagi, það vissum við
sem þekktum hann. Éinnig þeir fjöl-
mörgu skipsfélagar sem sigldu und-
ir hans stjórn hjá Eimskipafélaginu.
Þessum eiginleika miðlaði hann til
okkar sem vorum honum samferða
á lífsleiðinni.
Elsku Gréta, Ingólfur, Guðmund-
ur, Jóhanna og Þórir, við viljum
biðja góðan Guð að styrkja ykkur
og fjöiskyldur ykkar á þessum erf-
iðu tímamótum.
Við vitum að minningin um góð-
an eiginmann, föður, tengdaföður
og afa léttir ykkur þessa byrði.
Að lokum viljum við þakka Guð-
mundi fyrir allt það sem hann hefur
fyrir okkur gert og biðjum góðan
Guð að geyma minningu hans.
Auður Ingólfsdóttir,
Bragi Michaelsson.
Guðmundur Guðmundsson
frændi minn og nafni er látinn
fyrir aldur fram eftir ströng veik-
indi síðustu mánuði. Mikill tómleiki
sækir að okkur öllum sem nutum
þess að eiga hann að. Sárastur er
harmur þeirra er næst honum
stóðu, Grétu, barna þeirra, tengda-
barna og barnabarna. Mummi
frændi unni fjölskyldu sinni og
ástríkt hjónaband þeirra Grétu og
mikið bamalán var honum upp-
spretta mestrar gæfu.
Þegar ég minnist Mumma kem-
ur margt upp í hugann. Fyrst er
það Viðey. Þar fæddist hann, sonur
kornungra hjóna, Guðmundar og
Jóhönnu, sem voru verkafólk hjá
útgerðarfélaginu Kára. Eldri
systkin hans eru Hulda, móðir mín
og Matthías sem nú er látinn.
Guðmundur afí minn lést af slys-
föram sumarið eftir að Mummi
fæddist og var hann skírður í höf-
uðið á föður sínum. Seinna bjó
amma með Hálfdáni Halldórssyni
og eignuðust þau synina Svein og
Örlyg. Þau slitu samvistum. Amma
hélt fjölskyldunni sinni saman af
óbilandi dugnaði og þrautseigju á
miðjum krepputímum. Milli systk-
inanna hefur alltaf ríkt sterk og
þögul tilfinning samkenndar og
trega. Nú þegar Mummi er dáinn
streyma fram minningar um þau
þrjú, ömmu, Matta og Mumma,
sem látist hafa með fárra ára bili.
Ég sé þau fyrir mér á göngu um
eyna, segjandi frá húsum, fólki og
atvikum sveipuðum ljóma minning-
anna og ég sé þau fyrir mér í fé-
lagsheimili Viðeyingafélagsins í
einhverri þeirra mörgu ferða sem
Örlygur frændi hefur staðið fyrir
út í Viðey.
Næsta minning tengist æsku-
heimili mínu í Efstasundi. Mummi
frændi var fyrir mér persónu-
gervingur allra sæfara og ævin-
týramanna. Hann var stýrimaður
á farskipum og kom reglulega í
heimsókn færandi okkur systkin-
unum fatnað, leikföng og sitthvað
það sem fáséð var á þessum áram
milli 1950 og 1960. Þegar hann
kom var ávallt eins og golan stæði
af Sundunum á heiðum sólskins-
morgni um miðjan júlí og húsið
fylltist af Ijósi og kátínu og sögum.
Otrúlegum sögum sem ekki var
nokkur leið önnur en að trúa. Þær
vora svo fullar af lýsingum, per-
sónum og uppátækjum að ekki var
hægt að láta sér detta slíkt í hug
nema hafa orðið vitni að því sjálf-
ur. Og sögurnar hans Mumma
kveiktu upp sögurnar hans pabba
frá því hann stundaði sjóinn og
þeir sögðu frá á víxl. Ekki dró úr
kátínunni ef fleiri bræðra mömmu
bar að garði samtímis. Mamma
dekraði við þessa karlmenn sína,
eiginmann og bræður, bar í þá
góðgerðir og dáðist að þeim hveij-
um á sinn hátt. Einn daginn kom
gullfalleg stúlka með Mumma í
heimsókn. Það var hún Gréta. Þau
vora svo fallega og ákaflega ást-
fangin að mér líður það ekki úr
minni. Þau hófu hjúskap í leiguíbúð
niðri í miðbæ en fóru fljótlega að
byggja í næsta nágrenni við okkur
í Álfheimum. Þar eignuðumst við
frændur og frænku sem við fylgd-
umst náið með og ræktum vinskap
við. Mummi sigldi á skipum Eim-
skipafélagsins og Gréta stýrði
heimilinu af rómuðum myndar-
skap.
Enn flögra minningarnar. Árið
er 1964. Lagarfoss klýfur hægan
sjó einhvers staðar á miðri leið frá
Áustfy'arðahöfnum inn í Eystrasalt.
Sól skín í heiði. Það er verið að
skrapa, mála, þrífa, elda og sinna
þeim störfum sem þarf að sinna á
stóru skipi. Öll kýraugu eru opin
og allar dyr uppá gátt. Hróp og
gamanyrði kveða við. Þróttur
sólarinnar, hafsins, skipsins og
mannanna .renna saman í einn
gleðisöng. Mummi frændi kemur
úr brúnni niður á dekk til að segja
mönnum fyrir verkum. Hann er
gamansamur, hlýr og ákveðinn
eins og jafnan. Mörgum árum
seinna átta ég mig á því hve
mannaforráð voru honum auðveld
vegna þessara eðliskosta hans.
Menn hlýddu honum glaðir í sinni
og langaði til að vinna verk sín
vel þegar hann átti í hlut. Með
framkomu sinni og persónu vakti
hann þeim tilfínningu fyrir því að
þeir væru sérstakir og mikils virði.
Mummi var stundum kallaður Guð-
GUÐMUNDUR
G UÐMUNDSSON
mundur góði af undirmönnum sín-
um af þessum ástæðum.
Árin líða og næst minnist ég
Mumma við Meðalfellsvatn. Þar
byggði fy'ölskyldan hús sem varð
annað heimili þeirra Mumma og
Grétu frá því snemma á vorin og
langt fram á haust og börnin,
tengdabömin og barnabörnin söfn-
uðust þarna að þeim þegar færi
gafst og það var oft. Mummi og
Gréta stunduðu veiðiskap af kappi
í vatninu um árabil. Mummi var
veiðimaður af ástríðu og naut
þeirrar gæfu að eiga eiginkonu
sína og alla fjölskyldu að veiðifé-
lögum þannig að aðrir komu ekki
þar við sögu nema í aukahlutverk-
um. Við hittumst oft við vatnið og
ég sé hann fyrir mér renna bátnum
upp að ströndinni þar sem við pabbi
eram að dorga í logntæra vatninu.
Þau Gréta koma í land og við
stöndum þarna í hnapp. Mummi
kveikir í pípunni sinni og spyr í
sömu andránni um systur sína og
veiðiskapinn. Sumarið er endalaust
og hlýtt eins og tilfinningar okkar
hvert í annars garð.
Mummi var í bernsku minni
persónugervingur ævintýranna en
nú á miðjum aldri var hann hægt
og rólega orðin fyrirmynd að því
hvernig hægt er að fylla lífið fijórri
nautn þannig að tilhlökkun sé að
hveijum degi sem lífið gefur. Þann-
ig mun ég minnast hans.
Guðmundur Páll Ásgeirsson.
Við andlát Guðmundar, móður-
bróður míns, hverfur hugurinn til
bernskuára minna. Þar er hann stóri
frændinn sem sveipaður var ævin-
týraljóma. Farmaðurinn sem sigldi
um heimshöfin og kom jafnan fær-
andi hendi úr ferðunum. Gjafir hans
og góðmennska auðguðu tilveruna
og voru sannkölluð gleðiuppspretta.
Hann steig mikið gæfuspor þegar
hann gekk að eiga Grétu Ingólfs-
dóttur. Hún kom eins og sólargeisli
inn í fjölskylduna og síðan börnin
þeirra fjögur. Þau byggðu sér fallegt
heimili í Álfheimum. Þar var ég allt-
af velkomin og naut þess að fylgjast
með litlu frændsystkinunum, sem
ég var afar stolt af. Úr Álfheimunum
fluttu þau í Garðabæinn. Þar uxu
börnin þeirra Ingólfur, Guðmundur,
Jóhanna og Þórir úr grasi. Mummi
og Gréta fluttu úr Garðabænum í
íbúð við Óðinstorg. Lífið hélt áfram
að færa þeim góðar gjafir. Börnin
menntuðust og eignuðust góða
maka. Barnabörnin fæddust hvert
af öðru. Þeim var fagnandi tekið og
vafin kærleiksríkum örmum. Fjöl-
skyldan var mikið saman og böndin
á milli fólksins sterk.
Ég minnist guðsþjónustu á Jóns-
messu í Viðeyjarkirkju. Þar sat
frændi minn, umkringdur smáfólki
sínu, sem allt viidi sitja hjá afa. En
hann geislaði frá sér ást og mann-
virðingu. Já, svona var hann Mummi,
svo ljúfur og sannur maður; sem
vildi allra vanda leysa. Hann var
stýrimaður á skipum Eimskipafélags
íslands um margra ára skeið; Eftir
að hann lét af sjómennsku vann
hann aðallega við verslunarstörf.
Síðustu árin rak hann verslunina
Sumarhús.
í maí í fyrra kvaddi sorgin dyra.
Mummi fékk alvarlegt heilaáfall. Af
sannri karlmennsku barðist hann við
að endurhæfa sig og um tíma vorum
við öll bjartsýn. En aftur syrti að
og heilsu hans hrakaði. Framundan
voru erfiðir tímar og sýndi hann þá
enn karlmennsku sína. Gréta og
börnin voru við hlið hans eins og
klettur. í erfiðleikunum sannaðist
enn sem fyrr hversu innilegt kær-
leikssamband var á milli þeirra hjóna
og barna þeirra.
Nú er komið að kveðjustund. Ég
þakka fyrir að hafa átt þennan ynd-
islega frænda. Elsku Gréta mín,
börnin, tengdabörnin og barnabörn-
in. Ykkur sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Guð gefi ykkur
styrk.
Og föður sínum fól hann drauminn stóra
um frið og líkn og bað í hinsta sinn
og hneigði andlit hljótt og sagði:
Faðir í þínar hendur fel ég anda minn.
(Matthías Johannessen.)
Margrét Ásgeirsdóttir.