Morgunblaðið - 01.04.1995, Qupperneq 54

54 LAUGARDAGUR 1. APRÍL 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNIIMGAR
EINAR
G UÐMUNDSSON
+ Einar Guð-
mundsson frá
Málmey var fædd-
ur í Vestmannaeyj-
um 14. júlí 1914.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Vestmanna-
eyja 21. mars síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Guðmundur Jóns-
son frá Móhúsum á
Stokkseyri, f. 7.2.
1875, d. 25.11.
1953, og Kristbjörg
Einarsdóttir frá
Málmey í Skaga-
firði, f. 2.12. 1886, d- 27.11.
1967. Einar var elstur þriggja
systkina sem öll eru nú látin.
Hin tvö voru Jón, f. 15.7. 1915,
d. 26.12. 1994, og Rósa f. 15.6.
1918, d. 27.4. 1974.
Hinn 23. október 1937
kvæntist Einar Guðfinnu
Bjamadóttur frá Norðfirði, f.
18.1. 1918. Foreldrar hennar
voru hjónin Bjarni Sigfússon,
f. 27.12. 1886, d. 25.9. 1941,
og Halldóra Jónsdóttir, f. 9.7.
1891, d. 7. 1. 1970. Einar og
Guðfinna eignuð-
ust tvö börn. Þau
eru 1) Gísli, f. 26.9.
1939, kvæntur Ellý
Gísladóttur, búsett
•í Vestmannaeyjum.
Börn þeirra a) Sig-
ríður f. 1964, gift
Elíasi Jenssyni og
eiga þau þijú börn,
Gísla, Jens Kristin
og Anítu. b) Hildur,
f. 1966, sambýlis-
maður Friðrik
Helgason, eiga þau
eitt barn, Birgit
Rós. c) Einar, f.
1972. 2) Kristbjörg, f. 26.11.
1940, gift Tryggva Sigurðs-
syni, búsett á Selfossi. Börn
þeirra a) Einar, f. 1965, sam-
býliskona Agústa Þórisdóttir
og ejga þau tvö börn, Atla Þór
og Ólaf Aron. b) Guðfinna, f.
1971. c) Inga Fríða, f. 1973,
sambýlismaður Einar Gunnar
Sigurðsson og eiga þau einn
son, Andra.
Útför Einars fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag og hefst athöfnin kl. 14.00.
NÚ HEFUR elsku Einar afí minn
kvatt þennan heim eftir stutt en
erfíð veikindi. Hann var mjög sátt-
ur við að fara því hann vissi að
vel yrði tekið á móti honum.
Erfítt er að skrifa nokkrar línur
um hann Einar afa því það er svo
margt sem kemur í hugann.
Hann ól allan sinn aldur í Vest-
mannaeyjum. Starfsvettvangur
hans alla tíð tengdur sjónum. Hann
reri bæði á bátum og togurum og
einnig gerði hann út á tímabili
vélbátinn Björgu sem hann var
skipstjóri á. Þegar hann varð að
hætta til sjós vegna veikinda fyrir
um 30 árum, réðst hann til starfa
á hafnarvog Fiskiðjunnar, þar sem
hann vann þangað til hann hætti
störfum fyrir nokkrum árum. Þá
kom að því að fínna sér tómstunda-
starf. Hann hafði ávallt haft gam-
an af smíði og er með ólíkindum,
hvað þessi stórhenti maður gat
smíðað og rennt smágerðar eftir-
líkingar af rokkum, strokkum og
ýmsum öðrum hlutum. En nú var
komið að skipalíkönum. Bæði setti
hann saman tilbúin módel og einn-
ig smíðaði hann eftirlíkingu af
Björginni sinni, millistríðstogara
og nýsköpunartogara, svo og af
flutningabátnum Skaftfellingi,
sem hann gaf byggðasafninu í
Skógum. Eru þetta allt forkunn-
arfagir gripir, gerðir að mestu eft-
ir ljósmyndum og minni, og bera
skapara sínum glöggt vitni.
Af ferðalögum hafði hann ávallt
haft gaman og vart leið svo sumar
eftir að hann hætti til sjós, að
ekki væri farið í ferðalag upp á
land og oftast gist í tjaldi því það
þótti honum alveg hrein unun.
Okkur er minnisstætt er við vorum
samferða á ættarmót á Norðfírði
IQCITIZENl
Gott úr er jíóó ujöf
Citizen Chronograph
fyTÍr strákana
Með vekjara, skeiðklukku,
dagatali og fl.
Verð kr. 19.900,-

'O'r///- t/rifí úra- og skarlgripavereJur
Axel Eiríksson úrsmiður
l,SAFIRi>I*ADAl.STRÆTI 22-S1MI94-3023
A^ABAKl«l6^tKjl)bjSlMI*7070<^
Stilhrónt dömmir
Tvílitt hvítagull og gult gull
Vatnsvarið
Verð aðeins
kr. 16.900,-
sumarið 1991. Á leiðinni austur
var gist í tjöldum, en á Norðfírði
gisti velflest aðkomufólkið í skóla-
húsi. Þar var margt um manninn
og eðlilega mikið af bömum og
mikið hafði hann gaman af að
vera innan um öll þessi böm, enda
var hann einstaklega bamgóður
maður og þau löðuðust að honum.
Eins og margir aðrir Eyjamenn
misstu þau hjónin húsið sitt að
Austurvegi 18 í gosinu 1973 og
byggðu þau sér nýtt hús í Hraun-
túni 11 og ber það og lóðin um-
hverfís þeim hjónum fagurt vitni.
Alltaf tók Einar afí og Finna amma
fjölskyldunni með svo mikilli hlýju
þegar við komum í heimsókn upp
í Hrauntún. Hann var alltaf tilbú-
inn að aðstoða okkur, alveg sama
hvað það var.
Litlu langafabömin munu
eflaust spyija lengi um elskuiegan
langafa, af hveiju hann sé ekki
heima hjá langömmu.
Elsku Finna amma mín, nú er
erfiður tími og biðjum við Guð að
styrkja þig í sorginni, einnig elsku
pabba og Lillu frænku og fjölskyld-
ur þeirra og aðra vandamenn.
Elsku Einar afí minn, þín er
sárt saknað og þökkum við þér
fyrir alla þá ást og samverustund-
ir sem við áttum með þér.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum Iætur
hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um
dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(Daviðssálmur)
Elsku Einar afí og Iangafí.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Sigríður, Elías og börn.
Það er erfítt að hugsa til þess
að hann hafí skuli vera dáinn, hann
sem var alltaf svo sterkur og til
staðar fyrir okkur. Með söknuði
kveðjum við hann í dag og á stund
sem þessari streyma minningarnar
fram í huga okkar. Við eigum eft-
ir að sakna þess að sjá hann ekki
fyrstan manna mættan niður á
bryggju eða upp á flugvöll, því þar
var afi alltaf mættur til að taka á
móti krökkunum sínum ofan af
landi og þegar við ætluðum að
stoppa stutt vonaði hann alltaf að
það yrði ófært til baka svo við
gætum stoppað lengur. Það fyrsta
sem afi gerði var að fara með
okkur heim til ömmu í kaffí og
eftir það lá leiðin oftast niður á
bryggju og sá rúntur var tekinn á
hverjum degi og jafnvel oft á dag.
í þeim ferðum var mikið spjallað
og reyndi hann að fræða okkur
landkrabbana um sjómannslífið og
allt sem því fylgdi og þegar við
vorum yngri þá var nú toppurinn
á tilverunni að fá að vera með afa
þegar hann vann á vigtinni.
Það var alltaf stutt í grínið hjá
afa. Alltaf gat hann séð spaugilegu
hliðina á málunum og gerði hann
jafnt grín að sjálfum sér og öðrum.
Oft gengu símtölin milli lands og
Eyja út á það eitt að dásama logn-
ið á báðum stöðum. Hvenær hafa
Vestmannaeyjar og Selfoss haft
orð á sér fyrir logn? En svona var
bara hann afí, alltaf léttur í lund
og þannig munum við hann best.
Það var líka hægt að leita til afa
þegar kom að alvarlegri málum
og var hann alltaf tilbúinn að
leggja lið og gefa mann holl og
góð ráð og ekki síst hvetja mann
áfram til þess að takast á við hlut-
ina.
Það verður erfítt að sætta sig
við að hann afí verði ekki lengur
til staðar fyrir okkur, en þetta er
víst það eina sem við vitum að er
öruggt í lífinu, að öll deyjum við
að lokum. Söknuðurinn á eftir að
verða mikill og mestur fyrir þig,
elsku amma, en minningamar sem
við eigum eru ljúfar og góðar og
þær mun enginn taka frá okkur.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við afa okkar og biðjum
góðan guð að styrkja okkur öll.
Einar, Guðfinna
og Inga Fríða.
Mér er ljúft og skylt að skrifa
nokkur þakkar- og minningarorð
um elskulegan frænda minn, Einar
Guðmundsson frá Málmey í Vest-
mannaeyjum. Við vorum bræðra-
böm og þekktumst frá æskuárum
mínum í Brautarholti í Vestmanna-
eyjum. Foreldrar Einars, Krist-
björg Einarsdóttir frá Málmey í
Skagafírði og Guðmundur Jónsson
frá Eystri-Móhúsum á Stokkseyri,
bjuggu þá í húsinu Málmey í Vest-
mannaeyjum. Það var gott fyrir
litla stelpu frá Stokkseyri að eiga
að frændfólkið í Málmey á þeim
árum. Guðmundur var eitt mesta
ljúfmenni, sem ég hef kynnst um
dagana, og Kristbjörg (Bogga var
hún kölluð) var svo traust og glað-
lynd, að það geislaði af henni. Á
því heimili var vinnusemi, heiðar-
leiki og mannkærleikur í hávegum
hafður, þrátt fyrir fátækt og ýmsa
örðugleika þeirra tíma og úr þeim
jarðvegi óx Einar úr grasi ásamt
systkinum sínum Jóni og Rósu.
Ég veit að Einar dáði mjög for-
eldra sína, sérstaklega föður sinn,
sem hann oft talaði um með sér-
stakri hlýju.
Árin liðu, við bömin tvístruð-
umst, eins og gengur, urðum full-
orðin, og hver fyrir sig fylgdi því
mynstri, sem honum var áskapað.
En einn góðan veðurdag fer
Einar að sækja vélar í fiskibát frá
Vestmannaeyjum til Danmerkur
og man þá eftir frænku sinni, bú-
settri þar, og kom í heimsókn. Þar
urðu fagnaðarfundir.
Frá þeim tíma hélst gott sam-
band, ekki bara okkar Einars, held-
ur líka fjölskyldu hans og minnar
dönsku fjölskyldu, sem hefír verið
mikils virði.
Hann Einar frændi vann stórt í
happdrætti lífsins, þegar hann gift-
ist henni Guðfinnu Bjarnadóttur
frá Norðfírði. Ég held það hafí
verið með afbrigðum farsælt
hjónaband, með ástúð, samheldni
og virðingu.
Við erum víst æði mörg, sem
notið höfum einstakrar gestrisni
og höfðingsskapar á þeirra heim-
ili. Ég hef að minnsta kosti margt
að þakka fyrir í gegnum árin,
bæði fyrir mína dönsku fjölskyldu
og ekki síður eftir að ég flutti heim.
Hann Einar var alveg óþreyt-
andi að keyra gesti sína um Heima-
ey, bæði fyrr og eftir gos, sýna
og útskýra allt. Hann þekkti líka
hvern blett. Hann elskaði eyjamar
sínar svo mikið, að hann hefði
hvergi annars staðar unað sér.
Æðruleysi Einars og jákvætt
hugarfar léttu honum baráttuna
við banvænan sjúkdóm. Hann átti
líka sterka stoð í Finnu sinni, böm-
um og fjölskyldu.
Ég bið fyrir honum og þakka
fyrir allt sem hann var okkur í
þessu lífi. Mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur, elsku Finna, Lilla,
Gísli og fjölskyldur.
Nú andar næturblær um bláa voga.
Við bleikan himininn daprar stjðmur loga.
Og þar sem forðum vor í sefi söng,
nú svífur vetramóttin dimm og löng.
Og innan skamms við yfirgefum leikinn.
Nú æska gengur, sigurdjörf og hreykin
af sömu blekking blind, í okkar spor
Og brátt er gleymt, við áttum líka vor.
(Tómas Guðm.)
Ólöf I. Símonardóttir.
Einar Guðmundsson, sem ýmist
var kenndur við æskuheimili sitt
Málmey hér í bæ, eða við bátinn
sinn Björgu, var einn af þessum
ljúfu mönnum, sem gott var að
eiga samskipti við. Strax á unga
aldri markaðist lífsbraut Einars er
hann fór að stunda sjómennsku
15 ára gamall og þá með Ólafi
Ingileifssyni skipstjóra. Hann afl-
aði sér vélstjóraréttinda 1932 og
tók hið minna fiskimannapróf
1933. Hann var næstu árin vél-
stjóri eða stýrimaður á ýmsum
bátum héðan frá Eyjum, m.a. sigldi
hann nær öll stríðsárin með ísvar-
inn físk til Englands. Árið 1946
lýkur hann prófí úr Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík og er eftir
það stýrimaður eða skipstjóri á
ýmsum bátum héðan frá Éyjum
allt fram til ársins 1950, en þá
verða þáttaskil í lífí Einars er hann
kaupir Björgu VE 5 ásamt öðrum.
Einar var alla tíð farsæll skip-
stjóri og útgerðarmaður. Hann var
virkur félagi í Skipstjóra- og stýri-
mannafélaginu Verðandi, en þar
var hann gjaldkeri í 17 ár. Einar
var af verðleikum heiðraður af
stéttarfélagi sínu og einnig af sjó-
mannadagsráði Vestmannaeyja.
Vegna veikinda varð hann að fara
í land 1962 og gerðist hann þá
viktarmaður við Fiskiðjuna hf. sem
var eitt af frystihúsunum hér í bæ
og þar er hann fram á árið 1985.
í viktarhúsinu í Fiskiðjunni hófst
kunningsskapur okkar Einars fyrir
alvöru enda þótt allmörg ár skildu
okkur að í aldri. Það var gaman
að koma til hans í viktarskúrinn
og ræða við hann um allt milli him-
ins og jarðar. Einkum var þó rætt
um aflabrögð og sjósókn. Én best
kynntist ég honum vegna starfa
minna hjá Sparisjóði Vestmanna-
eyja, en Éinar var einn af stofnend-
um sjóðsins árið 1942, þá 28 ára
gamall. Hann var einn af ábyrgðar-
mönnum sjóðsins frá upphafi. Nú
eru einungis fjórir stofnendur á lífi,
en þeir voru alls 30. Einar bar ávallt
hag sparisjóðsins fyrir bijósti og
seinasta ósk hans til stjómenda
sjóðsins, var sú að sonur hans tæki
við af honum sem ábyrgðaraðili.
Einar sat nær alla aðalfundi Spari-
sjóðs Vestmannaeyja frá upphafi
og nú seinast 25. febrúar sl. Að
leiðarlokum þakka stjómendur
Sparisjóðs Vestmannaeyja Einari
alla þá tryggð og þann áhuga, sem
hann sýndi sparisjóðnum allt frá
upphafí. Ég heimsótti Einar á
Sjúkrahús Vestmannaeyja nokkr-
um dögum áður en hann lést. Enn
var hann samur við sig, Ijúfur og
viðræðugóður og þó nokkuð væri
af honum dregið líkamlega var
hann andlega heill. Hann var láns-
maður í einkalífí sínu. Stóð heimili
hans og eftirlifandi eiginkonu
hans, Guðfínnu Bjarnadóttur,
ávallt hér í Eyjum og frá goslokum
í Hrauntúni 11, en þau misstu hús
sitt eins og svo margir aðrir
Eyjabúar undir hraun árið 1973.
Með Einari Guðmundssyni er
genginn góður og gegn maður.
Ég er þakklátur fyrir að hafa feng-
ið tækifæri til að kynnast honum.
Ég sendi eftirlifandi eiginkonu svo
og öllum afkomendum þeirra sam-
úðarkveðjur.
Benedikt Ragnarsson.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast hans Einars, hann var
maðurinn hennar Finnu föðursyst-
ur minnar. Það er erfitt að trúa
því að hann sé farinn, en þetta á
víst fyrir okkur öllum að liggja.
Það verður öðruvísi að koma til
Vestmannaeyja núna, enginn Ein-
ar að taka á móti, annaðhvort úti
á flugvelli eða við Heijólf. Það rifj-
ast ýmislegt upp þegar litið er til
baka, en Einar spilaði stórt hlut-
verk í mínu lífi.
Þegar ég var lítil bjuggum við
í fimm ár í kjallaranum hjá Einari
og Finnu, þá Austurveginum. Það
voru ekki fáar ferðirnar sem lítil
skotta átti upp, í heimsókn. Aldrei
gleymi ég því þegar ég, fjögurra
ára gömul, ætlaði að þvo húsið að
utan. Það hafði rignt mikið og stór-
ir (drullu)pollar voru á götunni,
sem ekki var malbikuð. Var fatan
tekin og fyllt hvað eftir annað og
skvett á vegginn. í stað þess að
verða hreinn og fínn kom stór
brúnn blettur á vegginn. Ekki var
Einar hrifinn af þessari fram-
kvæmd, og tók hann það loforð
af skottunni að þetta gerði hún
aldrei aftur. Þegar Einar kom úr
siglingum kom hann oft færandi
hendi og á ég enn dúkku sem hann
færði mér eitt sinn. Skírði ég hana
Perlu því hún var svo fín, með
perlufesti um hálsinn.
Þegar ég var fímm ára gömul
fluttum við til Reykjavíkur, en ég
notaði hvert tækifæri sem gafst
til að heimsækja Vestmannaeyjar.
Sem unglingur vann ég tvö sumur
í físki í Eyjum og bjó hjá Einari
og Finnu. Áuðvitað hafði Einar séð
til þess að ég væri ekki að slæpast
um götumar í Reykjavík.
Eftir gos fluttu Einar og Finna
í Hrauntún 11. Þangað heimsótti
ég þau með mína fyölskyldu eftir
að ég fór að búa, og höfum við
átt þar margar ánægjulegar stund-
ir. Éinar var handlaginn og smíð-
aði marga fallega hluti. Dóttir mín
heldur mikið upp á dúkkurúm, með
fallega renndum rimlum, sem hún
fékk eitt sinn í jólagjöf, og hafði
Finna saumað rúmfötin. Stendur
það enn uppi hjá henni og situr
uppáhaldsdúkkan hennar á því.
Elsku Finna, Gísli, Lilla og fjöl-
skyldur, það er sárt að missa ást-
vini, en eftir eigum við minningar
um góðan mann, og öll eigum við
eftir að hittast einhvem tíma aftur.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég Einar og þakka honum
fyrir allt og allt.
Ei sá ég fyrr þau skil svo skýr.
Mér skilst, hve lífsins gjöf er dýr,
að mega fapa fleygri tíð
við fuglasöng í morgun hlíð
og tíbrá ljóss um loftin við.
(Þorst. Vald.) .
Birna Elísabet Óskarsdóttir.
Handrit afmæiis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusctt. Sé handrit tölvusett cr æski-
legt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra
ASCII-skráa, öðru nafni DOS-tcxta-
skrár. Ritvinnslukcrfin Word og Word-
perfect eru einnig auðveld i úrvinnslu.
Senda má greinar til blaðsins á nctfang
þess Mbl@centrum.is en nánari upplýs-
ingar þar um má lesa á heimasiðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lcngd
greina fari ekki yfir eina og hálfa örk
A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
línulengd — eða 3600-4000 slög. Höf-
undar eru beðnir að hafa sklrnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.