Morgunblaðið - 25.04.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 25. APRÍL 1995 35
MINNINGAR
þegar við borgarbörnin komum með
„gáfulegar" hugmyndir um búskap-
inn. Þessar athugasemdir fékk mað-
ur oftast að heyra þegar hann tróð
sér í eina góða „half & half“ pípu
frammi í kompu eftir góðan kvöld-
verð. Við munum ekki þann morgun
er Steinþór svaf yfir sig eða bað um
frí frá bústörfum enda var hann ósér-
hlífinn. Steinþór var góður við menn
og skepnur og sýndu hann og Dísa
okkur ótakmarkað traust í hverju
sem við tókum okkur fyrir hendur.
Okkur fundust sumrin í Skuggahlíð
ávallt vera of stutt, og óskaði maður
þess oft að þau teygðust fram í októ-
ber.
Við vildum óska þess að það væri
ekki svona langt síðan við hittum
hann síðast. Maður telur sér trú um
að það sé „nægur tími“ og er alltaf
á leiðinni en tíminn er takmarkaður.
Elsku Steinþór, við vitum að það
verður tekið á móti þér á betri stað-
með þínum orðum: „Þú ert alltaf
velkominn hvenær sem er.“
Endurminningin merlar æ
í mána silfri hvað sem var,
yfir hið liðna bregður blæ
blikandi ljarlægðar,
gleðina jafnar, sefar sorg.
(Grímur Thomsen)
Kæra Dísa, við vottum þér og
fjölskyldunni allri samúð okkar.
Guð veri með ykkur og styrki.
Lúðvík og Linda.
Góður vinur og traustur, Steinþór
Þórðarson bóndi í Skuggahlíð, Norð-
firði, er nú allur eftir erfitt sjúkdóms-
stríð. Ætlunin var að fylgja honum
er hann var kvaddur frá sóknar-
kirkju sinni, Norðfjarðarkirkju
þriðjudaginn 18. apríl sl. en því mið-
ur gat svo ekki orðið og því langar
mig að kveðja hann með nokkrum
orðum hér.
Ekki hafði ég dvalið lengi í Nes-
kaupstað er ég kynntist Steinþóri.
Hann var þá í sóknamefnd Norð-
fjarðarkirkju og þvi eðlilegt að vegir
lægju saman. Alla mína prestsska-
partíð á Norðfirði um 15 ár var Stein-
þór f sóknamefnd og síðustu árin var
hann formaður. Steinþór var alla tíð
mjög áhugasamur um allt kirkju-
starfið, söng reyndar líka í kirkju-
kórnum um langt árabil og var um
tíma meðhjálpari.
Síðustu árin hefur söfnuðurinn á
Norðfirði staðið í miklum fram-
kvæmdum, m.a. við byggingu safn-
aðarheimilis, stækkun og endursmíð
kirkjunnar ásamt kaupum á nýju
orgeli. Við þessar framkvæmdir allar
kom Steinþór mikið við sögu, var
einlægur hvatamaður og einstaklega
dugmikill við daglegan rekstur þess-
ara fíamkvæmda. Það var honum
mikið kappsmál að kirkjan og um-
hverfi hennar bæri virðulegt yfir-
bragð ásamt því að þjóna sem best
safnaðarstarfinu og þar dró hann
aldrei af sér. Lagði hann þar alltaf
sínar jákvæðu hliðar til málanna og
var stórhuga. ^
Steinþór var fæddur á Múla á
Barðaströnd en fluttist til Norðíjarð-
ar og giftist þar eftirlifandi eiginkonu
sinni, Herdísi V. Guðjónsdóttur frá
Skuggahlíð. Var hjónaband þeirr far-
sælt og ástúðlegt og jafnræði með
þeim hjónum. Ég veit að umhyggju
konu sinnar naut Steinþór ríkulega
síðustu árin þegar heilsu hans hrak-
aði. Þau hjónin stofnuðu bú sitt í
Skuggahlíð, fyrst í sambýli við for-
eldra Herdísar, Valgerði Þorleifsdótt-
ur og Guðjón Hermannsson. Síðar
tóku þau við búinu, en síðustu árin
höfðu tvær af dætrum þeirra Herdís-'
ar og Steinþórs hafið búskap. í
Skuggahiíð. Steinþór var góður bóndi
og búnaðist vel. Hann var einstak-
lega vinnusamur alla tíð og tók virk-
an þátt í lífi og starfi sveitunga sinna.
Steinþór og Herdís eignuðust saman
fimm böm, en einn son átti Steinþór
fyrir hjónaband sitt. Börnum sínum
var Steinþór góður og tryggur faðir,
umhyggjusamur og þau Herdís höfðu
bæði mikinn metnað fyrir þeirra
hönd. Eru þau systkinin frá Skugga-
hlíð öll mikið manndómsfólk og hefur
alltaf ríkt þar í milli mikil samheldni
og traust fjölskyldubönd.
Ég minnist margra ánægjustunda
á heimilinu í Skuggahlíð. Þangað var
alltaf gott að koma, gestrisni mikil'
og góður heimilisbragur. Eftir að ég
flutti að austan höfðum við Steinþór
alltaf gott samband sem er mér mik-
ils virði. Það var auðheyrt síðustu
misserin að heilsu Steinþórs fór mjög
hrakandi en andinn og krafturinn
óbugaður. Þeir eru margir sem
kveðja Steinþór með söknuði. Hann
var vinmargur og sérstaklega átti
hann gott með að umgangast börn
og unglinga. Veit ég að margir sem
annars áttu á brattann að sækja í
lífinu dvöldu oft í Skuggahlíð um
lengri eða skemmri tíma og fundu í
Steinþóri góðan vin og einlægan sem
gaf þeim hollt veganesti út í lífið.
Góðum vini bið ég blessunar Guðs
nú að leiðartokum, þakka honum
samfylgdina. Ég mat mjög mann-
kosti Steinþórs, einlægni hans, vin-
áttu og sérstaka tryggð. Ég veit að
hann trúði staðfastlega á frelsara
sinn, krossfestan og upprisinn Drott-
in og því kveið hann ekki endalokun-
um. Megi sá upprisni Kristur taka
látinn bróður í faðm sinn til eilífs
fundar við Guð. Guð gefi dánum ró,
hinum líkn sem lifa.
Við Auður og börnin okkar send-
um fjölskyldunni í Skuggahlíð sam-
úðarkveðjur og þökkum margar
ánægjustundir.
Svavar Stefánsson.
+ Steinþór Þórðar-
son var fæddur
13.7. 1926 á Innri-
Múla í Barðastrand-
arhreppi. Hann lést
á Pjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 7. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Þórður Ólafsson og
Steinunn Björg Júl-
íusdóttir. Steinþór
var næstyngstur níu
systkina sem voru:
Björg, f. 10.10. 1916,
Ólafur Kr., f. 21.8.
1918, Jóhanna, f. 4.1.
1920, Júlíus Ó., f. 29.4. 1921,
Björgvin, f. 9.9. 1922, Karl, f.
16.10.1923, d. 17.12.1991, Krist-
ján P., f. 14.5. 1925, og Sveinn
J., f. 13.12. 1927. Árið 1956
kvæntist Steinþór eftirlifandi
konu sinni Herdísi V. Guðjóns-
dóttur, f. 6.7. 1936, og fluttist
það sama ár að Skuggahlíð í
Norðfjarðarhreppi þar sem
hann bjó til dauðadags. Hjónin
eignuðust fimm börn auk sonar
sem Steinþór átti fyrir hjóna-
band. Þau eru: Sigursteinn, f.
29.3. 1954, í sambúð með Hug-
rúnu Svavarsdóttur, á 3 börn;
Guðjón, f. 26.12. 1955, kvæntur
Önnu Guðnýju Guðmundsdóttur,
á 3 börn; Steinunn Björg, f. 15.6.
1957, gift Önundi Erlingssyni, á
2 börn; Jón Þorleifur, f. 20.9.
1958, ókvæntur og barnlaus,
Valgerður, f. 17.7. 1961, ógift
og barnlaus, og Jóna Jóhanna,
f. 15.4. 1965, gpft Sigurði Krist-
jánssyni, á 2 börn.
Útför Steinþórs fór fram frá
Norðfjarðarkirkju 18. apríl síð-
astliðinn.
SNEMMA á sjötta áratugnum er ég
orðinn einn af heimilismönnum í
Skuggahlíð í Norðfjarðarhreppi, þá
drengstauli, einatt til lítils gagns í
þeim verkum sveitabúskaparins sem
hver dagur ber í skauti sínu. Við
erum um það bil að fá rafmagn frá
samveitu, é hlaðinu stendur einn af
þeim traustu smátrukkum sem
Bandaríkjamenn fluttu hingað í stríð-
inu, og margir bændur keyptu. Önn-
ur vélknúin tæki eru ekki á búinu.
Hestar eru notaðir við heyskap, kýr
handmjólkaðar, hey bundið í bagga
með gömlu lagi. En við stöndum á
þröskuldi nýrra tíma, nýr Land Ró-
ver-jeppi stendur dag einn á hlaðinu,
Farmall-club er tekinn upp úr köss-
+ Guðmundur Ágúst Leósson
fæddist í Reykjavík 28. des-
ember 1969. Hann lést 8. apríl
síðastliðinn. Útför hans fór fram
frá Bústaðakirkju 21. apríl sl.
ELSKU Gummi er látinn, það er
sárt að hugsa til þess að hann sé
horfinn úr lífi okkar sem þótti vænt
um hann. Þegar mér barst þessi frétt
fannst mér hún langt frá því að
vera sannleikur, en því miður reynd-
ist þetta vera staðreynd. En við eig-
um þó eftir minningar og þær minn-
ingar munu lifa og verða sterkari
eftir þetta áfall. Ég hugsa til baka
og minnist margra góðra stunda á
Réttarholtsveginum, við vinimir vor-
um tíðir gestir þar og alltaf vorum
við velkomin, bæði af Gumma og
foreldrum hans. Það var gott að eiga
Gumma sem vin bæði í blíðu stríðu,
þó við værum ekki alltaf sammála,
en fyrir bragðið urðum við bara betri
vinir. Þegar leiðir okkar lágu saman
urðu ferðirnar ekki fáar í Þórsmörk
og á rúntinn í bæinn og var mikið
ferðast í bílnum „Rósu frænku" sem
var einnig samkomustaður. Það má
segja að það hafi oft verið kátt á
hjalla og þegar Gummi brosti gat
ég ekki annað en brosað líka. En
um og skrúfaður sam-
an. Nýtt skref inn í
vélaöldina er stigið.
Heimilislífíð er í föst-
um skorðum, hver árs-
tími fylgir sínum regl-
um, hver tími dagsins á
sín verk sem vinna þarf,
veðrið ræður lífi okkar,
sker úr um afkomu og
erfíði. Upp úr áramót-
um hefjast hefðbundnir
þjóðflutningar þegar
allir karlmenn sem
mögulega geta, fara
suður á vertíð. Þeir
koma heim eftir loka-
dag. Fáeinar ungar
konur fara líka suður, til að vinna í
fiski eða gerast ráðskonur við vertíð-
arbáta. Meðal þeirra sem fara á þess-
um árum er Herdís V. Guðjónsdótt-
ir, eldri dóttir hjónanna í Skugga-
hlíð, þá ung stúlka. Þessi ferð ræður
lífí hennar og örlögum næstu áratug-
ina, því vestan af Barðaströnd kemur
Steinþór Þórðarson í sömu erinda-
gjörðum, hugirnir falla saman.
Ungum dreng þykja það mikil tíð-
indi og í meira lagi spennandi, þegar
í ljós kemur að dóttir hjóna er trúlof-
uð manni af hinum enda landsins.
Og þegar hann kemur í heimsókn til
okkar vill svo til að hann er manna
fyrstur til að heilsa gestinum. Það
fylgdi gestinum gáski og sú tegund
af lífsgleði sem einkennir ástfangið
fólk. Fyrr en varði voru þau gift og
komin bamsgrátur í bæinn.
Með Steinþóri Þórðarsyni kom nýr
andblær inn í líf okkar. Hjá honumn
sátu kætin og vinnugleðin í öndvegi.
Ég hef engan mann hitt sem hafði
slíka unun af sjálfri vinnunni, jafn
gaman af að takast á við erfið verk-
efni, og hann. Maður smitaðist, hljóp
kapp í kinn, og reyndi að gera svo
vel sem maður gat, reyna af veikum
mætti að leika eftir. í sumu flutti
hann með sér nýtt verklag og hafa
mátti af því ómælda ánægju að met-
ast um landkosti og fjárkyn Aust-
fjarða og Vestfjarða.
í upphafi sjöunda áratugarins
hvarf ég af yettvangi sveitalífsins
og árin liðu. í erli daganna er eins
og sambandið við gamla heimilið sé
að rofna. Tíminn líður. Lífið í
Skuggahlíð breytist eins og annar-
staðar. Börnunum fjölgar, vaxa úr
grasi á stóru heimili, en ég hef af
þessu lífi litlar spumir í aldarfjórð-
ung.
Þá er gamall þráður tekinn upp
aftur með gagnkvæmum heimsókn-
um. Við Steinþór áttum stundum
auðvitað erum við ekki alltaf bros-
andi þó það væri ekki verra. Ég mun
minnast Gumma eins og hann var
og allt gamalt og gott.
Við söknum þín, Gummi, sem
þóttum vænt um þig, ég þakka fyrir
þau ár sem við áttum saman í blíðu
og stríðu. Hvíl í friði, Gummi minn.
Megi góður Guð styrkja alla hans
nánustu sem eiga um sárt að binda
þessa stundina.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Hafdís Ósk Karlsdóttir.
Hann Gummi Leó er dáinn.
Hvernig á maður að trúa því að
ungur maður í blóma lífsins hverfi
löng samtöl um lífíð og tilveruna,
engu síður það sem erfiðleikum veld-
ur en hitt sem haft er að gamanmál-
um. Börnin eru orðin fullorðin og
hann dregur upp fyrir mér myndina
af lífi fjölskyidunnar, þau ár sem ég
hef verið fjarri. Ég sé nýja hlið á
manninum, sem ég hafði ekki kynnst
áður. Þau hjónin starfa af miklum
dugnaði að málum kirkjunnar, hafa
afskipti af sveitarstjórnarmálum og
ýmsum framfaramálum byggðarinn-
ar. Þó liðnir séu meira en þrír áratug-
ir síðan við hittumst fyrst, er lífs-
krafturinn og áhuginn á búskapnum
á sínum stað. En ég skil að lífið
hefur ekki alltaf verið auðvelt og
veit hversu ómetanlegt það er að
hafa glaða lund og jákvæða afstöðu
í farteski lífsins.' Hugurinn stendur
til þess að fleyta búinu yfir þá erfíð-
leika sem landbúnaður nútímans
glímir við, til nýrrar kynslóðar. Dótt-
ir og tengdasonur eru að taka við.
Aftur er kominn bamsgrátur í bæ
ungra hjóna.
Svo er það á björtum sumardegi
fyrir tveimur árum. Við erum að
skíra dóttur okkar í Eyrarbakka-
kirkju. Hún fær nafnið Valgerður,
eftir fóstru minni, tengdamóður
Steinþórs. Hveijir standa þá ekki á
hlaðinu í Merkisteinu, óforvarindis
og án þess að hafa hugmynd um að
yfir standi skímarveisla: Jú, Stein-
þór, Dísa og Valgerður Steinþórs-
dóttir. Það verða fagnaðarfundir,
sem þó ber þann skugga á að Stein-
þór er orðinn alvarlega veikur, og
getur ekki staðið lengi við. Tilviljan-
ir verða ekki útskýrðar. Steinþór
Þórðarsyni og Herdísi konu hans á
ég margt að þakka frá mínum
bernskudögum. Það vom til að
mynda þau sem með lífi sínu og
daglegu háttemi vöktu athygli ungs
drengs á mikilvægi ástar og kærleika
í samlífi fólks. Fyrir það og alla þá
vináttu sem þau sýndu mér verð ég
þeim þakklátur alla ævi.
Ég sendi Dísu, afkomendum og
ástvinum öllum mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Helgi Guðmundsson.
Trúarinnar traust og styrkur
tendrar von I dðpru hjarta.
Eilífðin er ekki myrkur,
eilífðin er ljósið bjarta.
(Helgi Sæmundsson)
Það hefur alltaf snert okkur jafn
mikið að fá sorglegar fréttir úr
Skuggahlíð, nú síðast að heyra að
Steinþór okkar væri látinn. Steinþór
var hjartahlýr maður og tók hann
okkur eins og við værum hans eigin
börn, þegar við .komum í sveit f
Skuggahlíð fyrir mörgum árum.
Hann var gamansamur og hafði
hnyttnar athugasemdir á takteinum
svo skyndilega og óvænt? Við svona
atvik fer maður ósjálfrátt að hugsa
til baka og rifja upp gamlar og góð-
ar minningar. Gleði, sorg og reiði
veltast um í kollinum á mér. Gummi
Leó var svo lífsglaður og kátur og
undantekningalaust fékk hann okk-
ur til að brosa, og hláturinn var
ekki langt undan. Minningarnar eru
margar og góðar, en það er of langt
mál að koma þeim öllum niður á lít-
ið blað. Ég veit bara að Gumma
verður sárt saknað og ég hugsa til
hans með þakklæti í huga. Þakklæti
fyrir að hafa þekkt hann.
Elsku Gyða, Leó, Addi, Raggi og
aðrir aðstandendur, megi Guð veita
ykkur styrk í þessari miklu sorg.
Þess óskar,
Sýlvía B. Ólafsd. (Silla).
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Gyða, Leó, Arnar, Ragnar
og Ingibjörg og aðrir aðstandendur.
Megi Guð fylgja\onum Guðmundi
okkar um ókunna slóð.
Okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Nína og Valdimar.
Kæri Gummi.
Hugur einn það veit,
er býr hjarta nær,
einn er hann sér um sefa;
ðng er sótt verri
hveim snotrum manni
en sér engu að una.
Sonur er betri,
þótt sé síð um alinn
eftir genginn guma;
Sjaldan bautarsteinar
standa brautu nær,
nema reisi niður að nið.
(Úr Hávamálum.)
Elsku Ingibjörg. Við biðjum gxið
og góða vætti að vernda þig og
styrkja á þessum erfiðu sorgartím-
um. Einnig viljum við votta fjöl-
skyldu Gumma og aðstandendum
samúð okkur.
Rúnar, Hugrún og
Unnar litli.
Mig langar til að kveðja þig með
nokkrum orðum, elsku vinur.
Lífíð er nú einu sinni þannig að
þegar maður verður að horfast í
augu við það að sjá á bak vini, að
eiga ekki von á að hittast á förnum
vegi eða tekið upp símann til að
spjalla, þá verður manni litið til baka,
elsku Gummi minn.
Það rifjaðist upp fyrir mér helgin
sem ég, þú og Nína mín vorum í
sumarbústað við Álftavatn í yndis-
legu veðri, ég hafði það eins og
prinsessa, þú stóðst við grillið eða
eldavélina og ég sat úti og lét sólina
sleikja mig. Þetta var yndisleg helgi.
Alltaf varst þú reiðubúinn að snú-
ast með eða fyrir kerlinguna ef þú
hafðir tök á. Þegar ég stóð í flutning-
um, sem var tvisvar á meðan þú og.
Nina mín voruð trúlofuð, varst þú
fyrsti maður á staðinn til að aðstoða.
Elsku vinur, þó leiðir ykkar Nínu
ættu eftir að skilja, voru það aldrei
nein leiðindi, eins og þú sagðir við
mig að þú óskaðir henni alls hins
besta í lífinu, og ég veit að það kom
beint frá hjartanu.
Ég bið góðan Guð að vera með
þér, elsku vinur.
Elsku Gyða mín, Leó, Arnar,
Ragnar, Ingibjörg og aðrir aðstand-
endur, Guð gefi ykkur styrk í þess-
ari miklu sorg.
Ég vil kveðja með þessum sálmi.
Nú legg ég aupn aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Ragna Guðrún Atladóttir.
STEINÞÓR
ÞÓRÐARSON
GUÐMUNDUR
ÁGÚST LEÓSSON