Morgunblaðið - 25.04.1995, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 25. APRÍL 1995 37
ÞORLAKUR
SIG URJÓNSSON
+ Þorlákur Sigur-
björn Sigurjóns-
son fæddist að
Tindum í Svinafells-
hreppi A-Húna-
vatnssýslu 15. ágúst
1916. Hann andað-
ist á hjartadeild
Landspítalans 17.
apríl sl. Foreldrar
hans voru hjónin
Guðrún Erlends-
dóttir frá Beina-
keldu A-Húnavatns-
sýslu, f. 28. maí
1886, d. l. júlí 1966,
og Siguijón Þor-
láksson frá Brenniborg í
Skagafirði, f. 17. marz 1877,
d. 27. marz 1943. Systkini Þor-
láks voru sex, upptalin í aldurs-
röð: Ástríður Helga, f. 10. júlí
1909, býr á Selfossi, Erlendur,
f. 12. sept. 1911, d. 17. apríl
1988, bjó á Selfossi, Kristín, f.
22. apríl 1915, d. 19. febr. 1922,
bjó að Tindum, Sigrún, f. 20.
febr. 1920, d. 2. sept. 1938, bjó
í föðurhúsum, Ingibjörg, f. 22.
maí 1921, d. 19. júlí 1977, bjó
á Drangsnesi, og Guðrún, f. 12.
marz 1926, býr í Reykjavík.
Þorlákur kvæntist
15. okt. 1947 Gróu
Bjarneyju Helga-
dóttur frá Forsæti
V-Landeyjum, f. 11.
maí 1926. Eignuð-
ust þau fjögur
börn. Elst er Sig-
rún, f. 1945. Hún á
fjögur börn og
fjögur barnabörn.
Hennar maður er
Benedikt Ragnars-
son og búa þau í
Vestmannaeyjum.
Næst elst er María,
f. 1946. Hún á eitt
barn. Hennar maður er Þór
Jóhannsson og búa þau í Kópa-
vogi. Næstur í aldursröðinni er
Sigurjón, f. 1948. Hann á fimm
börn og eitt barnabarn. Kona
hans er Svanfríður Magnús-
dóttir. Þau búa í Reykjavík.
Yngstur er Gunnar, f. 1955.
Hann á þrjú börn. Kona hans
er Kristín Eyjólfsdóttir og búa
þau í Reykjavík.
Útför Þorláks fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 25. apríl
og hefst athöfnin kl. 13.30.
í DAG er tengdafaðir minn, Þorlák-
ur Sigurjónsson, til moldar borinn.
Með honum er genginn traustur
og vandaður maður í alla staði.
Þorlákur Sigurbjörn, eins og hann
hét fullu nafni, var fæddur á bæn-
um Tindum í Svínavatnshreppi en
þar bjuggu foreldrar hans myndar-
búi. Með þeim ólst hann upp í hópi
sex systkina sinna. Að lokinni
barnafræðslu stundaði hann nám
m.a. að Reykjum í Hrútafírði. Að
því loknu þurfti Þorlákur eins og
önnur börn þess tíma að fara að
vinna fyrir sér. Snemma beygðist
krókurinn hjá Þorláki til þess sem
verða vildi, því að ungur keypti
hann sér vörubíl og fór að vinna
fyrir sér með vörubílaakstri í
Reykjavík og víðar. Nokkur sumur
starfaði hann á Þingvöllum, m.a. í
Valhöll og sigldi þá með gesti hót-
elsins um Þingvallavatn. Eftir veru
sína á Þingvöllum má segja að sá
staður á landinu hafi verið honum
kærastur allra staða, e.t.v. að fæð-
ingarsveit sinni undanskilinni.
Þegar Þorlákur var 26 ára gam-
all árið 1942 urðu þáttaskil í lífi
hans, en þá réðst hann til starfa á
Hvolsvelli, en þar ætlaði hann að
vera bróður sínum til aðstoðar við
ákveðið verk í tvær vikur en dvöl
hans á Hvolsvelli varði í 31 ár.
Hann sá Hvolsvöll rísa frá því að
vera smáþorp með fáum húsum til
þess sem það er í dag, myndarlegt
kauptún. Þorlákur var verkstjóri á
bifvélaverkstæði Kaupfélagsins á
Hvolsvelli í 30 ár, lengst undir
stjórn Magnúsar Kristjánssonar
kaupfélagsstjóra og var þeim vel
til vina. Eftir að Þorlákur kvæntist
og 'eignaðist börn settist hann á
skólabekk á Selfossi og lauk námi
í bifvélavirkjun og rennismíði. Síðar
á ævinni fór hann til Englands til
frekara náms í sínu fagi. Það eru
örugglega margir sem muna eftir
Þorláki á bifvélaverkstæðinu á
Hvolsvelli, og þeir eru ófáir, sem
hafa átt við hann samskipti í gegn-
um árin. Hann var einstaklega
greiðvikinn og hjálpfús öllum þeim
sem til hans leituðu hvort heldur
með bilaðan bíl eða heyvinnutæki
eftir að búið var að loka verkstæð-
inu að loknum venjulegum vinnu-
degi. Slökkviliðsstjóri og öryggis-
eftirlitsmaður ríkisins var hann á
Hvolsvelli til fjölda ára og fórust
honum þau störf vel úr hendi eins
og annað sem hann gerði. En Þor-
láki var fleira til lista lagt, en að
gera við bilaða bíla, því hann var
mjög tónelskur og spilaði listavel á
hljómborð og reyndar fleiri hljóð-
færi, enda var hann á sínum yngri
árum eftirsóttur að spila fyrir
dansi. Þorlákur flyst til Reykjavík-
ur 1973 en þar vinnur hann við iðn
sína í mörg ár. Seinustu ár vann
hann hjá Gunnari syni sínum, en
hann rekur ásamt öðrum bygging-
arfyrirtæki í Reykjavík. Fyrir
nokkrum dögum þegar Gunnar
sonur hans var fertugur var Þorlák-
ur í afmælisveislunni ásamt fólki
sínu. Þar voru einnig mættir marg-
ir af hans starfsfélögum úr bygg-
ingafélaginu og þá sá ég hversu
vel þeir fögnuðu honum, bæði eldri
og yngri starfsfélagar. En það
duldist heldur engum sem þarna
var að tímaglas Þorláks var að
renna út eins veikur og hann var
orðinn. Eins og að framan greinir
var Þorlákur eitt af sjö börnum
hjónanna frá Tindum, nú eru tvær
systur hans á lífi, sú elsta og yngsta
úr hópnum. Ég held að það hafi
verið leitun að samheldnari systk-
inahópi en þeim. Öll héldu þau
mikla tryggð við sína fæðingarveit
og enn er bærinn Tindar í eigu
eins úr fjölskyldunni. Það leið ekki
svo sumar að Þorlákur færi ekki í
heimsókn að Tindum og naut ég
þess að fara með honum þangað.
Ég minnist þess með mikilli ánægju
að fara með honum niður að Svína-
vatni eða Laxá til veiða. Einnig
þegar við fórum hringveginn og
dvöldum nokkra daga austur á
Mjóafirði hjá frændfólki mínu, eða
þær tvær utanlandsferðir sem við
fórum með Þorláki og Gróu. Þessar
ferðir og allt samneyti við Þorlák
verða mér og mínum ógleymanleg.
En þegar tímar liða fram, verða
e.t.v. beztu minningarnar mínar um
Þorák á heimili hans að Fellsmúla
19 sitjandi fyrir framan hljóðfæri
sitt, spilandi falleg lög. Nú að
leiðarlokum kveð ég kæran tengda-
föður minn. Mann sem mátti ekki
vamm sitt vita og hafði hreinan
skjöld, sáttur við allt og alla.
Blessuð sé minning Þorláks Sig-
uijónssonar frá Tindum.
Benedikt Ragnarsson.
Mig langar í fáum línum að
minnast hans Þorláks. Ég kynntist
Óskari manninum mínum fyrir
tæpum níu árum og þá strax talaði
hann mikið um hann Þorlák afa.
Hann hafði mikið verið hjá Þorláki
og Gróu sem krakki og leit mjög
upp til afa síns. Þegar ég svo hitti
hann fannst mér það ekki skrýtið.
Þorlákur var alltaf hress og bros-
andi og mér fannst strax að þarna
hefði ég eignast hann fyrir afa.
Ég sá hann alltaf brosandi og segj-
andi sögur af uppátækjum frænd-
anna Óskars og Þormars, og þá
MINNINGAR
var hlegið mikið. Hann var hrókur
alls fagnaðar upp í sumarbústað
þegar við hittumst, alltaf kom hann
manni til að hlæja og gleyma amstri
hversdagsins.
Það verður tómlegra í Fellsmúl-
anum næst þegar við komum þang-
að.
í vetur er afi búinn að vera mik-
ið veikur en hann gæti ekki hafa
átt betri konu en hana ömmu Gróu,
sem er búin að vera duglegri en
nokkur hefði getað ætlast til.
Elsku amma Gróa, þú hfeur
misst mikið en við munum aldrei
gleyma honum afa.
Erla Gísladóttir.
Við áttum heima á Hvolsvelli í
rúmlega tvo áratugi. Kennarafjöl-
skylda úti á landi er daglega í mið-
depli samskipta fólks en einhvern
veginn þróaðist það samt svo að
fáir fastir heimilisvinir urðu til þess
að koma í heimsókn svona af því
bara.
Þorlákur og Gróa voru ein af
þeim.
Þorlákur var brosmildur náungi,
vinur vina sinna sem allir í fjöl-
skyldunni gátu leitað til, jafnt fjöl-
skyldufaðirinn með bilaðan bílsk-
ijóð sem strákpjakkurinn sem
þurfti að láta líta á hjólið sitt eða
langaði bara til að horfa á vinn-
andi menn.
Sumir hafa mest gaman af því
að horfa á aðra mann vinna en
Þorlákur var ekki einn af þeim.
Hann var maður framkvæmdanna
og vinnuþjarkur sem allt lék í hönd-
unum á, sama hvort hann hafði séð
græjuna áður eða ekki. Enginn
hefur lengur tölu á öllum þeim tól-
um og tækjum, ýmist splunkunýj-
um eða ævafornum, sem fólkið í
héraðinu færði honum til lagfær-
ingar. Og það var nærri því alveg
sama hvað var að, tækið komst
aftur í lag.
Saga er sögð af bílasmiðnum
Ford, sem lagði stolt sitt í að gera
við alla Ford-bíla, sama í hvernig
ástandi þeir ultu inn á verkstæðið.
Einhveiju sinni tók grallari nokkur
sig til og fyllti stóran strigapoka
af tækjarusli og gömlum varahlut-
um, sendi til Ford og sagðist hafa
lent í mjög slæmum árekstri. Þrem
vikum síðar stóð nýuppgerður
Ford-T á hlaðinu og með honum
fylgdi miði sem á stóð: „Bíllinn var
ónveju illa farinn en af tilviljun
áttum við allt sem í hann vantaði."
Einhvern veginn gæti Þorlákur
hafa verið í sporum beggja, bæði
bifreiðasmiðsins og grallarans.
Þau hjónin fluttu til Reykjavíkur
og okkar fjölskylda í Hveragerði
en sambandið hélst samt alltaf.
Minnisstæð er okkur öllum síðasta
sumarbústaðaferðin í bústað Gunn-
ars, þar sem við náðum að njóta
indælla samverustunda þrátt fyrir
veikindin sem hijáðu Þorlák eins
og reyndar svo löngum amjars.
Nú er hann allur og við mætum
ekki aftur brosinu sem náði jafnt
til auganna og inn í sálina en minn-
ingin lifir.
Sorgin reisir hallir
í hafdjúpi þinna augna
hafdjúpi hreinu, bláu
meðan hljóðlátt þú grætur.
Ötlæg verður gleðin
sem áður þar bjó.
Ekki tjaldar sorgin
til einnar nætur.
(Hannes Pétursson)
Foreldrar mínir, systur og fjöl-
skyldur okkar senda Gróu, börnun-
um og öðrum aðstandendum inni-
legustu samúðar- og vináttukveðj-
ur.
Matthías Kristiansen.
Elskulegur frændi er fallinn frá.
Mínar fyrstu minningar um Þor-
lák eru frá þeim tíma er ég bjó
með foreldrum mínum í sama húsi
og afi minn og amma á Víðivöllum
á Selfossi. Þorlákur var skemmti-
legi bróðirinn hans afa míns. Ég
var þá á 5. árinu. Þorlákur kom oft
í heimsókn til okkar með Gróu sinni
og oftar en ekki laumaði hann 5
krónu seðli í vasa minn sem ég
mátti eyða að vild. Ekkert raus um
að leggja hann fyrir eða kaupa eitt-
hvað skynsamlegt. Nei, þessi gjöf
var eingöngu til að gleðja mig. Á
þessum árum, kallaði ég frænda
minn alltaf Láka fimmkall. Alltaf
kom hann til að gleðja mig og allt-
af var hann í góðu skapi.
Eftir að yngri systur mínar
fæddust, fengu þær að njóta gleð-
innar frá þessum lífsglaða frænda.
Ávallt var hann hrókur alls fagnað-
ar hvar sem hann kom. Við systurn-
ar minnumst hans spilandi á harm-
onikkuna og Gróa syngjandi og
dansandi við börnin sem alltaf voru
nærri.
Og eins lengi og við munum eft-
ir, ók hann alltaf Citroen bílum,
aðrar tegundir komu ekki til’greina
af hans hálfu og ekki þýddi að
rökræða um einhveija ókosti við
þá bíltegund.
Með þessum fátæklegu orð-
um.langar okkur systurnar að
þakka frænda okkar samfylgdina
og þær stundir sem hann gladdi
okkur með nærveru sinni. Þorlákur
kvaddi þennan heim sama dag og
afi okkar gerði fyrir 7 árum.
Ég leit til Jesú, ljós mér skein,
það ljós er nú mín sól,
er lýsir mér um dauðans dal
að Drottins náðarstól.
(Stef.Thor.)
Elsku Gróa og fjölskylda, við
sendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Helga, Hjördís Jóna og Hulda.
Kær vinur og frændi, Þorlákur
Siguijónsson, lést á Landspítalan-
um 17. apríl síðastliðinn eftir lang-
varandi veikindi.
Þorlákur var föðurbróðir minn.
Erlendur bróðir Þorláks, faðir minn,
lést 17. apríl 1988, sama mánaðar-
dag og Þorlákur. Milli þeirra bræðra
og fjölskyldna var mjög náið sam-
band. Þeir bræður voru fæddir og
uppaldir á Tindum í Húnavatns-
sýslu. Systkinin á Tindum voru sjö,
eftir eru einungis tvær systur,
Ástríður elst og Guðrún yngst.
Eftir að Þorlákur fór að heiman
var hann í vinnu á ýmsum stöðum
fyrstu árin, vegavinnu, Bretavinnu
og vetrarmaður í Þingvallasveit.
Ég held að þar hafi hann unað sér
veh
í stríðslok settist hann að á
Hvolsvelli þar sem hann var næstu
þijátíu árin. Þar festi hann ráð sitt,
hitti Gróu og börnin uxu úr grasi.
Ég held að einlæg vinátta okkar
hafi byijað þegar við gengum báðir
í skóla á sama tíma á Selfossi um
1948, ég í barnaskóla og hann í
Iðnskólann á Selfossi. Þorlákur bjó
þá heima hjá foreldrum mínum.
Þannig háttaði til að langt var hjá
mér að sækja skóla, Þorlákur átti
þennan fína bíl, nærri nýjan Citro-
én, ég var nú heldúr betur upp með
mér að eiga slíkan frænda, sem
keyrði mig í skólann á slíkri dross-
íu. Síðan hefur okkar samband
haldist frekar eins og föður og son-
ar en frænda.
Þorlákur fór í Iðnskólann til að
fá próf sem bifvélavirki, hann varð
að fá réttindi þá orðinn yfirmaður
verkstæða Kaupfélags Rangæinga.
Það lá alveg í augum uppi að lífs-
starf Þorláks mundi snúast um vél-
ar. Allt sem að þeim hlutum sneri
lék hreinlega í höndum hans.
Mér var sögð sú saga að þegar
þeir strákarnir, hann, pabbi og
Sveinn mágur þeirra, sem allir voru
miklir vélamenn, voru saman með
mótorhjól hafí Þorlákur fyrst verið
í essinu sínu þegar hann var búinn
að troða hjólinu upp í herbergi hjá
sér, rífa vélina í sundur, setja sam-
an aftur og heyra hana ganga eins
og klukku á eftir. Þeir aftur á
móti höfðu meira gaman af að
keyra.
Upp úr 1970 fór að gæta heilsu-
brests hjá Þorláki og varð hann þá
að hætta starfi sínu á Hvolsvelli.
Fluttust þau hjónin þá til Reykjavík-
ur og settust að í Fellsmúlanum.
Þessi umskipti urðu Þorláki mjög
erfið, bæði hvað varðar heilsuna
sem var aldrei söm eftir og ekki
síður hitt hvernig að starfslokum
hans á Hvolsvelli var staðið.
Þorlákur hóf þá störf í nýju um-
hverfi og starfaði hann lengst af í
Jötni hf. eða þar til hann varð að,
hætta fyrir aldurssakir. Ekki lét '
hann staðar numið við svo búið því,
þá hóf hann störf hjá Gunnari syni
sínum og vann þar fram á síðasta
haust eftir því sem heilsa hans
leyfði. Það var ekki að hann þyrfti
að vinna peninganna vegna heldur
vegna þess að eðlisfari var hann
svo félagslyndur að erfitt var fyrir
hann að hugsa sér að vera heima
án samneytis við annað fólk og
sérstaklega þá ungt fólk.
Á mannamótum var Þorlákur
hrókur alls fagnaðar. Hann spilaði
á nikuna eða orgelið og söng af
hjartans lyst með og ekki dró Gróa
úr hvað þetta varðaði.
Á milli fjölskyldu minnar og fjöl-
skyldu Þorláks hefur alla tíð verið
mikið og gott samband og hefur
hvor tekið þátt í gleði og sorgum
hinnar. Sem betur fer hafa nú gleði-
stundirnar verið fleiri og margt
gert sér til skemmtunar í gegnum
tíðina, farið hefur verið í sumarbú-
staðaferðir og á ættarmót að
ógleymdum skemmtunum Hún-
vetningafélagsins og þá sérstaklega
síðasta vetrardag.
Ef eitthvað bjátaði á hjá fólki
voru Þorlákur og Gróa fyrsta fólkið
til að koma og rétta fram hjálpar-
hönd.
Að leiðarlokum viljum við þakka
þér fyrir öll kynnin, tryggðina og
ánægjulegu samverustundirnar.
Við erum viss um að mesta gæfa
í lífi Þorláks var að hitta fyrir sína
elskulegu konu Gróu Helgadóttur
frá Forsæti, við erum sannfærð um
að vandfundin sé betri og heil-
steyptari einstaklingur. Það var al-
veg einstakt hvernig hún lagði sig
fram við hjúkrun og umönnun Þor-
láks allt frá því að hann fyrst fékk
hjartaáfall. Við sendum þér, elsku
Gróa mín, og öllum afkomendum
ykkar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur, megi hinn hæsti höfuð-
smiður vera með þér.
Blessuð sé minning Þorláks Sig-
uijónssonar.
Gísli Erlendsson,
Jónína Hjartardóttir.
Mig langar með örfáum línum
að kveðja hann afa minn sem lést
úr veikindum sínum annan í páskum
sl. Margt kemur upp í hugann á
kveðjustund sem þessari.
Afi var einstaklega skemmtilegur
maður að mínu mati, með ákveðnar
skoðanir sem hann lét óspart í ljós.
Hann var mjög ungur í anda og
talaði við mig sem jafningja og vin
en ekki sem eitthvert bam. Hann
sagði mér margar sögur af sínum
yngri árum og þá skipti hann engu
máli þó svo mörg ár skildu okkur
að. Hann var mjög myndarlegur og
alltaf svo smekklegur til fara að
ég var stolt af því að eiga hann sem
afa.
Þegar ég minnist hans koma upp
í hugann ferðalögin sem við fórum
í saman og þá sérstaklega Dan-
merkurferðin þar sem hann, gamli
maðurinn, hjólaði með okkur eins
og táningur.
Nú er hann afi farinn fyrir fuli
og allt, á stað þar sem hann þjáist
ekki lengur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku afi, takk fyrir allt það sem
þú gafst mér og öðrum, og amma,
ég veit að missir þinn er mikill og
ég bið guð að styrkja þig í sorg
þinni.
Iða Brá.