Morgunblaðið - 09.05.1995, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 9. MAÍ 1995 35
I
I
(
I
I
(
I
í
(
i
i
i
i
i
i
i
I
í
i
i
i
:
i
i
!
i
«
■
*
\
SNORRI
KRIS TJÁNSSON
+ Snorri Krist-
jánsson var
fæddur á Ketils-
stöðum í Hörðudal
4. ágúst 1908.
Hann lést í Borgar-
spítal- anum 29.
apríl síðastliðinn.
Snorri var fjórða
barn þeirra hjóna
Olafíu Katrínar
Hansdóttur, d.
17.1. 1959, og
Kristjáns Guð-
mundssonar, d.
14.6. 1945. Snorri
var næstyngstur
fimm systkina og lifði hann
þau öll. Þau voru: Hans Agúst,
Guðmundur og Kristín. Snorri
flyst til Reykjavíkur 1942. Þar
kynnist hann konuefni sínu
Svövu Lárusdóttur er hann
kvæntist 1951. Börn þeirra
hjóna eru: Helga
S., gift Jóni Oddi
Sigurjónssyni, og
Ólafur, kvæntur
Jenný K. Stein-
. grímsdóttur. Svava
var áður gift og
átti af fyrsta hjóna-
bandi fimm börn,
Helga Ottó, Erik
Asbjörn, Svavar
Martein, Kolbrún
Ann og Sonju
Marie. Yngstu
börnin ólust upp á
heimili Snorra og
Svövu. Snorri og
Svava fluttust í Gnoðarvoginn
og bjuggu þar til æviloka.
Svava lést á Landakoti 1991
eftir langvarandi veikindi.
Útför Snorra fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
ÞEGAR ég kvaddi Snorra, frænda
minn, á Borgarspítalanum í vikunni
eftir páska áður en ég sneri aftur
utan, eftir nokurra vikna dvöl á Is-
landi, bauð okkur eflaust báðum í
grun að við myndum ekki sjást aft-
ur. Snorri var þá allhress eftir að
hafa lengi verið milli heims og helju
í erfíðri baráttu, en líkaminn var
orðinn lúinn og kreið lítið og því
kom það mér ekki á óvart að frétta
það tæpum tveim vikum seinna að
hann hefði látið undan og kvatt,
saddur lífdaga.
Snorri, móðurbróðir minn, var
fulltrúi þeirrar kynslóðar sem ólst
upp við harða lífsbaráttu í byijun
aldarinnar og hefur með samvisku-
semi sinni og þrautseigju byggt það
allsnægtaþjóðfélag sem við nú njót-
um. Hann var sonur Kristjáns Guð-
mundssonar og Ólafíu Katrínar
Hansdóttur, beggja úr Hörðudal í
Dalasýslu, næstyngstur fimm systk-
ina. Saga þeirra hjóna Kristjáns og
Ólafíu, sem ekki verður rakin hér,
er líklega dæmigerð fyrir marga
fjölskylduna í íslensku bændaþjóðfé-
lagi fyrir tíma almannatrygginga,
þar sem jarðareign er seld til fram-
færslu þegar fyrirvinnan hverfur frá
vegna veikinda þótt ekki sé um lang-
an tíma að ræða. Af þessu leiddi
m.a. að þrem eldri systkinum Snor-
ra, bræðrunum, Hans Ágústi, síðar
bónda á Ketilstöðum í Hörðudal, og
Guðmundi, síðar myndskera og
bónda á Hörðubóli í Miðdölum, og
einu systurinni, Kristínu, síðar
saumakonu í Reykjavík, var komið
í fóstur á barnsaldri, hveiju á sinn
stað til betur stæðra og hjálpsamra
ættingja, þar sem þau ólust síðan
upp. Snorri og yngsti bróðirinn,
Kristján, síðar húsasmíðameistari í
Reykjavík, slitu einir systkinanna
bamsskónum hjá foreldrum sínum.
13 ára gamall hleypti Snorri
heimdraganum og gerðist kaupa-
maður hjá Helga föðurbróður sínum
á Ketilstöðum í Hörðudal og síðan
áfram á sama stað hjá Hans Ág-
ústi, bróður sínum, sem þá var ný-
tekinn við búi. Veturinn 1930-1931
var Snorri við nám hjá Sigurði
Greipssyni við Haukadalsskóla og
seinna vinnumaður á Svignaskarði
í Mýrasýslu í nokkur ár. Árið 1942
fluttist hann svo til Reykjavíkur og
má segja að ijölskyldan hafí þar
sameinast í fyrsta sinn þar sem þau
Kristján og Ólafía bjuggu um skeið
í félagi við böm sín fímm í lítilli
risíbúð á Hverfisgötu 61. Fyrst um
sinn vann Snorri almenna bygginga-
vinnu og nokkur ár á skömmtunar-
skrifstofunni. Árið 1949 hóf hann
störf hjá Heildverslun Eggerts
Kristjánssonar við vömafgreiðslu.
Þar vann síðan Snorri alla tíð uns
hann hætti störfum 1987, síðustu
árin sem verkstjóri.
Þegar ég lít yfír farinn veg, verð-
ur mér æ ljósara að ég á fáum
mönnum jafnmikið að þakka og
Snorra frænda. Eg minnist óljóst
hlýrra sumra hjá sjötta áratugnum
þegar ég var í heimsókn og pössun
sem stráklingur hjá Snorra og
Svövu í Höfðaborginni. Ég man ót-
eljandi heimsóknir til þeirra í Gnoð-
arvoginn þar sem kræsingar vom á
borðum og alltaf spiluð vist á eftir.
Þá var alltaf glatt á hjalla. Einnig
leita á hugann jólaminningar frá
unglingsárunum þegar árviss send-
ing kom frá Snorra frænda með ilm-
andi eplum og appelsínum og niður-
soðnum ávöxtum, góðgæti sem ann-
ars sást ekki á borðum. Það var
Snorri frændi, sem réð mig í fyrstu
alvömvinnuna, hjá Eggerti. Þar
lærði óharðnanður gagnfræðaskóla-
pilturinn handtökin við að stafla
hveiti og sykurpokum á bílpalla og
inn í vöruskemmur auk þess að
hlotnast sú upphefð að aðstoða bíl-
sljórana við útkeyrslu á nýlenduvör-
um í verslanir borgarinnar. Sumar-
vinnu menntaskólaáranna í síma-
vinnu fékk ég líka fyrir atbeina
Snorra frænda.
Snorri var einstakt ljúfmenni,
kvikur á fæti og beinn í baki. Hann
var harður af sér og lét hvergi deig-
an síga í löngum harðri lífsbarátt-
unni allt fram á síðustu stund. Þótt
hann bæri sig vel mátti finna síð-
ustu árin að honum fannst lífsverki
sínu vera lokið og nóg komið, sér-
staklega eftir að Svava féll frá og
eftir erfiðan bata á broti í mjaðmarl-
ið í slysi fyrir rúmum þremur árum.
Þegar hann lá brotinn á Landspítal-
Islenskur efniviður
íslenskar steintegundir henta margar
afar vel í iegsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró.
KAlOf t*
oi*>m
't
Áralöng reynsla.
Leitið
upplýsinga.
ai S. HELGASON HF
ISTEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SÍMI 91-76677
......—.

MINNINGAR
anum vildi einnig þannig til að Krist-
ín, systir hans, lést skyndilega úr
heilablóðfalli á hæðinni fyrir ofan.
Snorri var þá orðinn einn eftir af
systkinunum fimm. Þrátt fyrir erfíð-
leika síðustu ára var glettnin og
glensið alltaf í fyrirrúmi þegar leið
mín iá til íslands og ég heimsótti
hann í Gnoðarvoginn. Þar fékk ég
heyra ýmsar sögur af srákapörum
úr sveitinni í gamla daga, nýjustu
fréttir af börnum og barnabörnum
og fítjað var uppá umræðum um
stjórnmái líðandi stundar. Alltaf var
hellt uppá kaffí og nóg meðlæti.
Elsku frændi minn, hvíl þú í friði
að aflo’knu dijúgu lífsverki. Minn-
ingin um þig lifir í hjörtum okkar
sem fengum að vera þér samferða
að minnsta kosti hluta af lífsleið-
inni. Elsku Helga og Óli. Við Sól-
veig, Gunnar, Ásdís og Elísabet iitla
sendum ykkur og fjölskyldum ykkar
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Hans Kr. Guðmundsson.
Mig langar með örfáum orðum
að kveðja hann afa minn. Margt
kemur upp í hugann á kveðjustund
sem þessari. Afí var einstakur mað-
ur sem hafði sínar skoðanir sem
hann lét óspart í ljós. Hann ólst upp
í sveit og ungur að árum var hann
látinn vinna ýmis erfíð störf. Þrett-
án ára að aldri var hann ráðinn í
vinnumennsku til Helga föðurbróð-
ur síns að Ketilsstöðum. Veturinn
1930-31 fór hann til náms í Hauka-
dalsskóla hjá Sigurði Greipssyni.
Síðar gerðist afí vinnumaður á
Svignaskarði í Mýrasýslu í nokkur
ár, uns hann flyst til Reykjavíkur
1942.
Heimili afa og ömmu var mitt
annað heimili í uppvexti mínum.
Að fá að alast upp hjá þeim taldi
ég ávallt vera forréttindi. Þau tóku
mér frekar sem eigin syni heldur
en barnabami. Gestrisni þeirra var
einstök og var þess alltaf gætt að
nóg væri til með kaffinu, ef gesti
bæri að garði. Þá var oft gripið í
spil og öll heimsins mál rædd.
Svava, amma mín, lést fyrir fjór-
um árum eftir langvarandi veikindi
og var það mikill harmur fyrir afa
sem hafði hjúkrað henni af mikilli
ást og alúð. Eftir það bjó hann einn
á heimili sínu í Gnoðarvogi og sá
að mestu um sig sjálfur.
Okkur afa samdi einstaklega vel
og hann var góður félagi og í raun
minn besti vinur. Síðasta sumar
leit afi Borgarfjörðinn hinsta sinn
er við fórum þangað saman. Hýrn-
aði þá aldeilis yfir gamla manninum
þar sem hann heilsaði upp á gamla
vini og rifjaði upp gömul ævintýr.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi.
Hin ljúfu og hljóðu kynni
af alhug þökkum vér.
Þinn kærleikur í vérki var gjöf
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum
sem fengu að kynnast þér.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku afi minn, megi Guð varð-
veita þig og geyma. Þú munt ávallt
lifa í huga okkar og hjörtum. Bless-
uð sé minning þín.
F.h. systkina minna,
Snorri Otto Vidal.
~.fTp
MANHBEflfi
"l|
Glæsilegur salur, góð þjónusta
og veglegt kaffihlaöborð kr. 790-
HÍFB
DRYKKÍAN
Veislusalur Lágmúla 4, simi 588-6040
MAGNUS
GUNNSTEINN
HAFSTEINSSON
+ Magnús Gunn-
steinn Haf-
steinsson var fædd-
ur á Gunnsteins-
stöðum í Langadal
27. maí 1941. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík hinn 30.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Guðrún
Ingibjörg Björns-
dóttir og Pétur Haf-
steinn Pétursson á
Gunnsteinsstöðum.
Systkini hans eru:
Pétur (látinn), Mar-
grét, búsett í Keflavík, Anna,
búsett í Reykjavík, Erla, býr á
Gili í A-Hún., Stefán, búsettur
á Blönduósi.
Útför hans fer fram frá
Holtastaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.00. Jarð-
sett verður í heimagrafreit á
Gunnsteinsstöðum.
Tíminn er einsog vatnið
og vatnið er kalt og djúpt
eins og vitund mín sjálfs.
Steinn Steinar.
ÉG ÆTLA hér með fáum orðum að
kveðja frænda minn Magnús Haf-
steinsson sem er látinn. Með honum
er horfinn á braut ein af hvunnda-
gshetjum okkar daga. Þegar maður
á besta aldri kveður þennan heim
án þess að það geri nokkur boð á
undan sér verða spumingar eins og
hver sé tilgangurinn, með þessu lífi
áleitnar. Hver sá sem sér um að
útdeila lífsgæðum heimsins skammt-
aði Magnúsi smátt af veraldar gæð-
um. En þrátt fyrir erfíðan sjúkdóm
framkvæmdi Magnús allt sem hann
tók sér fyrir hendur af mikilli sam-
viskusemi og natni. Aðaláhugamál
Magnúsar síðustu árin voru að skapa
og þá skipti engu hvert hráefnið
var, hann fann öllu tilgang og stað.
Kæri Magnús, með þessum línum
vil ég þakka þér fyrir ailt sem þú
kenndir mér um lífið. Ég þakka þér
fyrir öll símtölin, heimsóknimar og
allt sem þú gafst mér, sem mér er
nú svo mikilvægt.
Hafrún Friðriksdóttir.
Lestin brunar, hraðar, hraðar,
húmið ljósrák sker,
bráðum ert þú einhvers staðar
óralangt frá mér.
(J.H.)
Elsku Magnús. Okkur langar til
að kveðja þig með nokkmm orðum
og rifja upp lífshiaup þitt eins og
við munum það.
Við minnumstbernsku okkar með
gleði og þakklæti, systkinahópurinn
og heimilið var okkar heimur og
bernskan leið í leik og starfí. Þú
varst sá sem hafðir
hugmyndaflugið og
stjórnaðir leiknum, þú
hafðir þörf fyrir að
skoða innviði hluta og
það var nú misjafnlega
liðið af þeim eldri, en
við stóðum saman eins
og einn maður.
Síðan fór alvaran
að taka við, að fara í
skóla þá var mikið
átak fyrir börnin, að
vera alveg hjá vanda-
lausum ekki síst fyrir
þá sem dulir eru eins
og þú varst, en það
gekk allt saman vel.
Síðan fórstu í Menntaskólann á
Akureyri og einhvern veginn fínnst
okkur að það hafi verið „góðu árin
þín“. Þú hafðir góða námshæfíleika
og þig dreymdi stóra drauma um
framtíðina.
Síðan fórstu í Háskólann, eins og
hugur þinn stóð til í því skyni að
læra verkfræði, en þá dundi það
yfír sem ekki var hægt að sætta sig
við — sjúkdómurinn sem fylgdi þér
æ síðan og hamlaði að þú gætir
lokið náminu sem þú hafðir svo
mikla löngun til að stunda.
Þú varst mikið karlmenni og sam-
viskusemin var þitt aðalsmerki. Þú
stundaðir vinnu alltaf ef möguleiki
var á vegna veikinda þinna. Þú lagð-
ir áherslu á að vera sjálfbjarga og
ef þú hafðir eitthvað aflögu varst
þú veitandi fyrir þá sem áttu undir
högg að sækja í þjóðfélaginu. Þú
stundaðir vinnu víða en okkur fínnst
að alltaf hafí það verið besti tíminn
í huga þínum þegar þú vannst hjá
Loftleiðum.
Þú varst listhneigður og skapandi
og hafðir gaman af því mála, teikna
og setja saman kvæði og margir
hlutir eru til eftir þig sem okkur
þykir vænt um.
Kæri bróðir, nú vonum við að þér
líði vel og draumarnir þínir rætist
á einhvern hátt og við vitum að vel
er tekið á móti þér. Við kveðjum
þig með þessum Ijóðlínum eftir Dav-
íð Stefánsson:
Stormurinn liggur frá landi.
Brimið brotnar við naust.
Eg kom að sunnan í sumar
og sigli í haust.
Bænir aftra mér ekki.
Ég hegg á helgustu bönd,
yfirgef ástvini mína
og æskunnar heimalönd.
Af skipi horfi ég heim...
Faðir, fyrirgef mér.
Kvæði mín eru kveðjur.
Ég kem, og ég fer.
Stefán, Anna, Margrét
og Erla.
Legsteinar
Krossar
SKiidir________________
Málmsteypan kaplahraunis
TJUT T IV 220 HAFNARFJÖROUR
JUÍjÍiL/I XU. SÍMI 565 1022 FAX 565 1587
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 22322
. jm -
FLUGLEIDIR
Hðm LOFTLflltlfl