Morgunblaðið - 09.05.1995, Blaðsíða 36
36 ÞRIÐJUDAGUR 9. MAÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
LÚÐVÍG
EGGERTSSON
+ Lúðvíg Eggerts-
* son fæddist á
Hálsi á Ingjaldss-
andi við Onundar-
fjörð 15. júlí 1914,
en ólst upp á
Klukkulandi í Dýra-
firði. Hann lést á
hjartadeild Landsp-
ítalans 1. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru þau Ríkey
Jónsdóttir, f. 11. jan-
úar 1876 í Hagakoti
í Ögurhreppi, d. 17.
nóvember 1955, og
Eggert Lárusson
Fjeldsted, f. 27. maí 1878 á
Berserkseyri i Eyrarsveit, d.
11. júlí 1958. Voru þau bæði
af Hjaltalínsætt og Ríkey einnig
af Arnardalsætt. Systkini Lúð-
vígs voru: Asta, Hrefna, Aðal-
heiður og Lárus Harrý. Var
Lúðvíg þeirra yngstur og lést
hann þeirra síðastur.
Lúðvíg kvæntist Jónínu Jó-
hannesdóttur frá
Ólafsfirði 1937.
Varð þeim sjö
barna auðið. Þau
eru: Sonja, f. 7.
marz 1938, Ævar,
f. 19. september
1940, d. 24. desem-
ber 1942, Hrefna,
13. október 1942,
Ævar, f. 1. janúar
1944, Ríkey og
Elsa f. 15. maí
1946, og Jóhannes
Björn, f. 30. nóv-
ember 1949. Lúð-
víg og Jónína
skildu. Hann eignaðist Ragnar
Kristjánsson 3. júní 1960 með
Sigríði Svövu Guðmundsdóttur.
Arið 1961 kvæntist hann seinni
konu sinni Sigrúnu Jónsdóttur
og saman eignuðust þau Eddu,
f. 8. október 1962.
Lúðvíg verður jarðsettur frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin kl. 15.00.
LÚÐVÍG Eggertsson fæddist árið
sem heimsstyijöldin fyrri hófst. Sið-
an hefur eiginlega allt gerst sem
gerir ísland að því nútímasamfélagi
sem við þekkjum í dag.
Lúðvíg kom víða við um ævina;
var kaupmaður lengst af og fast-
eignasali í Reykjavík. Við hittumst
fyrir 25 árum þegar ég var um það
bil að verða tengdasonur hans og
urðu samskipti okkar ágæt. Það
sem, er eftirminnilegast er það hve
skemmtilegur hann var og fullur
af húmor. Hann undi sér vel á Hliði
á Álftanesi þar sem hann átti land-
skika lengi vel og þar bjuggum við
Sonja reyndar í nokkra mánuði á
milli húsa einu sinni. Lúðvíg talaði
alltaf um Hlið sem höfuðbólið og
sagðist búa þar með kríunni, 4.000
fugla stofni þegar best lét. Svo var
Lúðvíg dálítið stríðinn og hafði
gaman af því að koma af stað lífleg-
um samtölum milli manna. Lúðvíg
var líka ágætur hagyrðingur og
gerði marga laglega vísu um ævina,
enda margt vel skáldmæltra manna
í ættum hans, þó þar fari fremstur
allra Matthías Jochumsson.
Lúðvíg Eggertsson tengdafaðir
minn lést á hjartadeild Landspítal-
ans. Með þessum orðum vil ég
þakka starfsfólki deildarinnar fyrir
góða umönnun og hlýju. Og með
þessum fáu orðum þakka ég Lúðvíg
góða og eftirminnilega samfylgd í
fjórðung aldar.
Helgi Þórisson.
Ein mín fyrsta minning um Lúð-
víg er frá þeim árum sem hann bjó
á Hverfisgötunni. Heimilið var
bammargt, en því var ég ekki óvan-
ur. Mikill erill. Annríki hjá Jónu.
Há, hvell og glaðleg rödd Lúðvígs
yfirgnæfði allt. Það þurfti að koma
ró á því hann ætlaði að tala við
Harrý bróður sinn og krakkarnir
hans áttu að fá að leika sér á með-
an við Hrefnu, Ævar og tvíburana.
Sonja var eldri. Alveg að verða
skvísa. Ef ekki orðin.
Lúðvíg var glæsimenni. Síbros-
andi og glaður. Sannur heimsmað-
ur. Eftir á að hyggja var sem ekki
+
Faðir minn,
INGVAR MAGNÚSSON,
lést á Sólvangi, Hafnarfirði, 7. maí.
Fyrir hönd vandamanna,
Þórey Ingvarsdóttir.
I
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÁSA EIRÍKSDÓTTIR,
Ránargötu 16,
andaðist á hjartadeild Landspítalans 5. maí.
Lára Kristjánsdóttir,
Pálmi Kristjánsson, Henny Kristjánsson,
Helgi E. Kristjánsson, Margrét Lillendahl,
Smári Kristjánsson, Ólöf Helga Bergsdóttir,
barnabörn og barnabanabörn.
+
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTJÁN S. ARNGRÍMSSON,
hjúkrunarheimilinu Skjóli,
áður Breiðagerði 10,
Reykjavik,
lést laugardaginn 6. maí sl.
Margrét Kristjánsdóttir, Hannes Thorarensen,
Óskar Kristjánsson, Birna Árnadóttir,
Anna Kristjánsdóttir, Hjálmar Arnórsson,
Kristleifur Kristjánsson, Bjarnveig Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
væri til í hans orðaforða orðið
áhyggjur. Þvílíkt var sjálfsöryggi
hans og allt fas.
Lúðvíg ólst upp við mikið basl
hjá foreldrum sínum á Klukkulandi
í Dýrafirði. Afi var meira fyrir bók-
ina en búskapinn svo barnauppeldi,
bústörf og annað kom í hlut ömmu
og var hlutskipti hennar sjálfsagt
ekki öfundsvert. Lúðvíg var því
aðeins 17 ára er hann ákvað að nú
væri kominn tími til að standa á
eigin fótum og fluttist suður á
mölina. Líklega með það að leiðar-
ljósi að afi hans hafði verið efnaður
maður sem um tíma átti átta jarðir
auk annars. Vitneskjan um það
hefur sjálfsagt hleypt kappi í kinnar
hins unga manns sem fór beint á
sjóinn og var þar næstu tíu árin
eða til 1940. Þá var hann orðinn
illa haldinn af psoriasis og neyddist
til að fara í land. Líkast til varð
það hans lán.
Ásamt Guðmundi, sem síðar var
kenndur við Búslóð, hóf hann versl-
unarrekstur með notuð húsgögn í
Kirkjustræti 4 og síðar í Aðalstræti
4. Að þeirri samvinnu lokinni rak
hann verslun með ný og notuð hús-
gögn á Klapparstíg 11 allt til
haustsins 1945 að hann keypti á
Hverfisgötu 32, en þar rak hann
húsgagnaverslunina Elfu allt til
1960. Okkur systkinunum er minn-
isstætt þegar við komum með pabba
til hans í Elfu. Alltaf var sama glaða
viðmótið og hressileikinn. Hann
mundi ekki endilega hvað við hétum
en var oftar en ekki ákaflega nærri
því: „ég hefði getað það næst,“
sagði hann gjaman þegar hann
hafði giskað nokkrum sinnum án
árangurs.
Eftir 1960 stofnaði Lúðvíg bygg-
ingafélag með tveimur vinum sínum
þeim Jónasi Thoroddsen og Magn-
úsi Oddssyni og var félagið kennt
við Magnús. Byggðu þeir m.a. mörg
Qölbýlishús. Um svipað leyti hóf
Lúðvig rekstur fasteignasölu sem
hann rak lengst af á Oðinsgötu 4.
Var hann því með margþættan
rekstur ámm saman og efnaðist
vel. Minnist ég þess að hafa komið
nokkrum sinnum til hans að leita
ráða. Alltaf tók hann vel á móti
mér og get ég enn fært mér í nyt
ráðleggingar hans sem voru veittar
með föðurlegri umhyggju. Þótt
samgangur hafí ekki verið mikill
milli fjölskyldnanna var Lúðvíg alltf
við fermingar okkar systkinanna
og aðra stærri atburði. Hvarvetna
var Lúðvíg hrókur alls fagnaðar.
Frásagnargleðin, hár rómurinn og
sjálfsálitið í góðu lagi (aldrei var
hann vændur um minnimáttar-
kennd).
Það var ekki á margra vitorði
að honum vom gefin mörg nöfn við
skírnina að hætti höfðingja. Svo
höfðinglegt fasið var líklega ekki
tilviljun. Eggert Kristján Lúðvíg
Fjeldsted Eggertsson hét hann fullu
nafni. Af hógværð nefndi hann sig
aðeins tveimur nöfnum. Ég spurði
pabba einu sinni hvers vegna þeir
notuðu ekki Fjeldsteds-nafnið.
Hann svaraði á þann veg að á upp-
vaxtarárum þeirra, þegar ung-
mennafélagaandinn sveif yfir vötn-
um og umferðabréf gengu bæja á
milli og á hveijum bæ var bætt við
skriftir og þjóðhollum íslendingum
var blásið í bijóst að allt sem danskt
mætti téljast, svo sem ritun eftir-
nafns upp á danskan máta, væri
óþjóðlegt, hefði ekki þótt stætt á
því að nota það nafn og skrifuðu
þeir því sig alltaf Eggertsson frá
því. Áðeins systir þeirra Ásta not-
aði bæði föðurnöfnin.
Lúðvíg átti barnaláni að fagna.
Öll böm hans með fyrri konu sinni
Jónu sem komust til manns hafa
verið foreldrum sínum til sóma og
gleði. Þá var hann líka heppinn með
seinni bömin Ragnar og Eddu sem
og síðari konu sína Sigrúnu sem
ávallt reyndist honum mikil stoð og
stytta.
Þótt áttræður væri var sem kall-
ið kæmi alit of fljótt því útlitið og
kvikar hreyfingar gáfu ekkert til-
efni til að ætla að svo skammt væri
í æðri tilvist. Við vitum að sár harm-
ur býr um sig í bijóstum aðstand-
enda og biðjum við góðan Guð að
hjálpa þeim í sorg sinni.
Fýrir hönd Lárusarbarna,
Heimir L. Fjeldsted.
Með Lúðvíg, föðurbróður mínum,
er genginn hinn síðasti úr systkina-
hópnum, barna þeirra Ríkeyjar
Jónsdóttur og Eggerts Lámssonar
Fjeldsted. Þau systkinin tilheyrðu
kynslóð sem nú er farin að týna
tölunni, kynslóðinni, sem óx upp
og komst til manns í skugga fyrri
heimsstyijaldarinnar og kreppuár-
anna og upplifði síðan seinni heims-
styijöldina og gróða eftirstríðsár-
anna ásamt þeirri gagngeru breyt-
+
Móðir okkar,
ELÍSABET ÞORSTEINSDÓTTIR,
Kumbaravogi,
áðurtil heimilis
á Lækjarvegi 2, Þórshöfn,
andaöist í Sjúkrahúsi Suöurlands 5. maí.
Bára Guðjónsdóttir,
Eli'n Guðjónsdóttir,
Guðný Guðjónsdóttir.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
JÓHANNES INGÓLFSSON
skipstjóri,
Látraströnd 28,
Seltjarnarnesi,
lést á gjörgæsiudeild Borgarspítalans
6. maí.
Gyða Ásdis Sigfúsdóttir,
Ingólfur Jóhannesson,
Hulda Kristin Jóhannesdóttir,
Jóhannes Jökull Jóhannesson,
Sigrún Jóhannesdóttir,
tengdabörn og barnabörn.
Lokað
Vegna útfarar LÚÐVÍGS EGGERTSSONAR verður
verslunin lokuð frá kl. 13.00 í dag, þriðjudag.
Kúnst,
Listhúsinu, Laugardal.
ingu, félagslegri og tæknilegri, sem
orðið hefur í þjóðfélaginu á 20. öld-
inni. Fyrir meginhluta þessarar
kynslóðar var skólaganga enginn
sjálfsagður hlutur jafnvel þótt
námsgáfur væru góðar. Leið flestra
lá út í atvinnulífið fljótlega eftir
fermingu og þannig fór Lúðvík að
heiman þegar 16 ára gamall. Hann
stundaði sjómennsku fyrstu árin,
en varð að hætta því af heilsufars-
árstæðum og lagði eftir það fyrir
sig verslunar- og viðskiptastörf sem
urðu hans vettvangur í lífinu. Hon-
um famaðist vel, enda góðum gáf-
um gæddur og sjálfstrausti að nýta
sér þær.
Minningar minar af Lúðvíg eru
mestar á seinni hluta ævi hans.
Fyrst úr fjölskylduboðum, þar sem
hann var hrókur alls fagnaðar, full-
ur af skemmtilegum sögum og sjón-
armiðum á lífinu og tilverunni,
glettinn og gamansamur og vel að
sér, ekki síst um gang þjóðmála.
Hann var vel hagmæltur; listelskur
og eignaðist safn góðra verka, sem
prýddu smekklegt heimili hans og
Sigrúnar, seinni konu hans.
Síðustu árin fékk ég tækifæri til
að skyggnast örlítið bak við yfir-
borðið og sá þá hjartahlýju og rækt-
arsemi við sína nánustu sem hann
flíkaði ekki annars.
Svipmikill, litríkur persónuleiki
er horfinn af sjónvarsviðinu. Ég
votta Sigrúnu, konu hans, og böm-
um hans öllum einlæga samúð.
Megi minning hans lifa.
Hrafnhildur Lárusdóttir.
Þegar ég hóf starfsemi á Óðins-
götu 4 fyrir 13 árum hófust
ánægjuleg kynni mín af hinum
margfróða og lífsreynda heiðurs-
manni, Lúðvíg Eggertssyni, sem
kvaddur er í dag. Um svipað leyti
hafði hann dregið saman seglin, en
á starfsævinni hafði hann komið
víða við og átti farsælan feril að
baki.
Hann hafði skrifstofu á hæðinni
andspænis mér og hafði Iengst af
þá reglu að koma þangað daglega.
Hann hafði alltaf eitthvað á pijón-
unum sem hann gat sýslað við.
Þegar tækifæri gafst leit ég gjarna
inn hjá honum og átti við hann
orðastað.
Lúðvíg var hafsjór fróðleiks, víð-
lesinn í fagurbókmenntum jafnt
sem íslendingasögum, hafði kvið-
linga og kvæði á hraðbergi og orðs-
kviði hetjanna fornu. Ekki svo að
skilja að hann lifði ekki í samtíman-
um því hann kunni manna best
skil á því sem var að gerast með
þjóðinni, hvort sem var á sviði við-
skipta, stjórnmála eða menningar.
Hann lá ekki á skoðunum sínum
sem voru einarðar og skýrar. Skipti
ekki máli við hvern var rætt hveiju
sinni. Þá reyndist hann oft sann-
spár um framvindu mála. Við
gleymdum okkur oft við spjallið,
en það kom sjaldnast að sök því
að svo ótal margs vísari fór ég af
fundi hans.
Að leiðarlokum lít ég yfir farinn
veg og að mér sækir sú hugsun að
Lúðvíg vinur minn muni ekki fram-
ar miðla mér af gnægtabrunni visku
og fróðleiks. Margt frá honum verð-
ur mér vafalítið gott veganesti um
alla framtíð. Hið daglega líf okkar
á Óðinsgötunni verður snauðara við
brotthvarf hans.
Eftirlifandi eiginkonu, börnum
og öðrum ástvinum votta ég inni-
lega samúð.
Jón Guðmundsson.
Crfisdrykkjur
'fr5%,U«IMftgohú/»
iKálGAPi-mn
Sími 555-4477
ERFHDRYKKJUR
P E R L A N sími 620200