Morgunblaðið - 27.08.1996, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 27. ÁGÚST 1986 35
MINNINGAR
+ Ásgerður Þor-
leifsdóttir
fæddist að Efra-
Hvoli í Hvolhreppi,
Rangárvallasýslu 9.
apríl 1904. Hún lést
á hjúkrunarheimil-
inu Eir 17. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þorleifur Nikulás-
son, bóndi á Mið-
húsum, f. 30.8.
1863, d. 21.8. 1940,
og kona hans Krist-
ín Þorvaldsdóttir,
f. 9.8. 1866, d. 21.8.
1950. Ásgerður átti sjö systk-
ini, sem öll eru látin. Hinn 27.
júní 1927 giftist hún Valdimar
Guðmundssyni, vélstjóra, sem
látinn er fyrir nokkrum árum.
Þeim varð þriggja barna auðið:
1) Arnar Þórir, f. 8.7. 1928, d.
4.7. 1970. Kona hans var Val-
gerður Einarsdóttir og áttu þau
Ásgerði eða Ásu eins og flestir
kölluðu hana, þekkti ég vel frá því
ég sem smápatti dvaldi í lengri eða
skemmri tíma á heimili foreldra
hennar, Miðhúsum. Ég kallaði þau
afa og ömmu og þau voru mér svo
kær að ég minnist þeirra og systur
Þorleifs, Ólafar, ætíð er ég heyri
góðs fólks getið.
Sem ung stúlka var Ása nokkuð
hávaxin og fríð sýnum, að eðlisfari
glaðlynd og hæglynd, en þó nokkuð
dul. Hún var hjálpsöm og vildi öllum
gott gera og fór þá ekki í mann-
greinarálit og mátti helst ekkert
aumt sjá.
Þannig minnist ég þessarar
ágætu konu frá æsku minni, er ég
dvaldi á sumrin á heimili foreldra
tvö börn. 2) Ólöf, gift
Val Ásmundssyni,
þau eiga 3 börn, og
3) Þorleifur Kristinn,
kvæntur Theodóru
Þórðardóttur. Þor-
leifur á tvær dætur
frá fyrra hjónabandi.
Barnabörnin eru orð-
in níu talsins og fjöldi
langömmubarna. Ás-
gerður var í föður-
húsum til tvítugs en
fór til Vestmanna-
eyja um vertíðir, eins
og þá var almennt
venja fyrir ungt fólk
þegar lítið var _ að starfa á
sveitaheimilum. í Vestmanna-
eyjum kynntist hún eiginmanni
sínum. Þau stofnuðu heimili og
bjuggu lengst af á Óðinsgötu
16b í Reykjavík.
Útför Ásgerðar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
hennar, allt til 12-13 ára aldurs.
í þá daga var fært frá á sumrin
og ég og systurdóttir Ásu, Kristín
eða Kidda, vorum látin vaka til
skiptis yfir túninu, til að ærnar
færu ekki í það. Á morgnana komu
svo Ása og systur hennar til að
mjólka. Nú, svo voru heyannir með
orfaslætti, rakstri og bindingu í
bagga, sem fluttir voru heim á hest-
um. Þá var oft glatt á hjalla hjá
unga fólkinu.
Móðir mín og Ása voru alla tfð
miklar vinkonur frá því Ása var
smátelpa og þá oft í umsjá mömmu,
þegar húsmóðirin átti annríkt, enda
nokkuð mannmargt heimili og gesta-
gangur mikill. Eftir að Ása og Valdi-
mar höfðu komið sér upp myndar-
legu heimili í Reykjavík, á Óðinsgöt-
unni, voru samgöngur greiðar og
tryggur vinskapur alla tíð milli okk-
ar. Ása bjó ijölskyldu sinni fagurt
og hlýlegt heimili og bömin, Arnar,
Ólöf og Þorleifur, uxu úr grasi og
urðu augasteinar foreldra sinna, en
þau á móti mjög hænd að foreldrum
sínum og urðu þeirra stoð og stytta
er árin færðust yfir þau og heilsan
tók að gefa sig. Þar má segja að
uppeldið hafi gefið góðan ávöxt.
Þeim er líka sárastur missirinn svo
og bamabörnum og öðru skylduliði,
sem eiga nú á bak að sjá elskulegri
ömmu og langömmu, sem allt vildi
fyrir þau gera og gladdist er þau
komu í heimsókn.
En allt er í heiminum hverfult,
tíminn líður og áður _en varir er
komið að kveðjustund. Árin eru orð-
in 92, þrekið farið að dvína, en still-
ingin, vinsemdin og hógværðin sú
sama allt þar til yfir lauk, studd af
þéttu handtaki barnanna þar til for-
tjald lífsins skildi leiðir.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég góða vinkonu. Bið henni
blessunar á þeim leiðum, sem hún
nú hefur lagt út á.
Ég og fjölskylda mín þökkum Ásu
áralanga vináttu og samfylgd og
vottum börnum hennar og öðmm
ættingjum og venslafólki innilega
samúð.
Blessuð sé minning Ásgerðar
Þorleifsdóttur.
Geir R. Tómasson.
Látin er amma okkar og besti
vinur.
Þótt dauðinn sé eitt það fáa í líf-
inu, sem við göngum að vísu, er
alltaf jafnsárt að kveðja. Þitt skarð
í hjarta okkar systranna verður ekki
fyllt. Við viljum þakka þér allar
yndislegu stundirnar sem við áttum
með þér á Óðinsgötunni, alltaf ríkti
svo mikil hlýja og skilningur hjá
ykkur afa. Ást ykkar og virðing
hvors til annars og allra sem til
ykkar komu var svo hrein.
Alltaf gátum við leitað til þín með
okkar vandamál og sorgir, sem þú
greiddir svo vel úr á einstakan hátt.
Við munum svo vel eftir ferðalögun-
um, sem við fórum í með ykkur á
sumrin. Það var svo gott og gaman
að ferðast með ykkur.
Allt þetta er okkur svo minnis-
stætt. Okkur þykir gott að hafa
hjálpað til við að hugsa um þig síð-
ustu árin og verið þér innanhandar
og þar með endurgoldið það sem
þú gerðir fyrir okkur á yngri árum.
Erfitt er, elsku amma okkar, að
lýsa því með orðum hversu góð og
yndisleg þú varst, og hversu mikils
virði þú varst okkur á meðan þú
lifðir.
Við kveðjum þig með ást og virð-
ingu, elsku amma.
Hafðu hjartans þökk
mór horfin stund er kær.
í minni mínu klökk
er minning hrein og skær.
Þú gengur um gleðilönd,
þér glampar sólin heið
og við herrans hönd
þú heldur fram á leið.
(Páll Janus Þórðarson.)
María Kristín og
Hafdís Þorleifsdætur.
Sár söknuður og þakklæti eru til-
fmningar sem^bærast með mér, er
ég minnist tengdamóður minnar
Ásgerðar Þorleifsdóttur. Þó að hár
aldur og alvarleg veikindi og vitað
var að hveiju stefndi, eru þeir sem
eftir sitja aldrei tilbúnir, þegar kallið
kemur. Ég kynntist Ásgerði fyrir 7
árum, þegar Þorleifur sonur hennar
kynnti mig fyrir foreldrum sínum.
Er mér sérstaklega minnistætt
hversu falleg og virðuleg þessi aldna
kona var. Hvítt hárið, fallegt bros,
hlýtt handtak og ég skildi strax af
hvetju þessi kona var elskuð og dáð
af sínu fólki. Böm og bamaböm og
síðar barnabarnaböm áttu alltaf at-
hvarf á Óðinsgötunni hjá Ásgerði og
Valdimar. Lítið en hlýtt og notalegt
heimili þeirra var alltaf opið og þeir
vom margir _sem leituðu skjóls og
huggunar á Óðinsgötunni. Hún tók
á móti mér sem ég væri dóttir henn-
ar og fannst mér ég eiga greiðan
aðgang að hjarta hennar. Naut ég
umhyggju hennar og ástúðar ásamt
Agnesi dóttur minni sem alltaf kall-
aði hana ömmu og þótti óskaplega
vænt um hana. Vinátta þeirra var
rík. Þakkar Agnes ömmu sinni fyrir
samverustundirnar og heilræðin.
Tengdamóður minni lýsir enginn
í nokkrum setningum, svo stðrkost-
leg kona var hún. Allt sitt líf lifði
hún fyrir aðra og faðmur hennar
stór og hlýr og aldrei fór neinn
svangur eða þyrstur frá henni, þótt
kjör hennar hafi ekki verið mikil.
Hún var dugmikil alþýðukona með
yfírbragð hefðarkonu. Ég fékk tæki-
færi til að sýna henni þakklæti mitt,
er hún flutti til okkar Þorleifs í
Ystaselið eftir að Valdimar lést fyr-
ir nokkrum árum. Sá tími sem þá
fór í hönd, var mér dýrmætur. Hún
talaði ekki af sér hún tengdamóðir
mín, var orðvör, einlæg og ákveðin
í skoðunum. Ráðin hennar voru mér
gott veganesti þegar ég tókst á við
þá ábyrgð sem fylgir því að ala upp
ungling. Kærleikann hafði hún að
leiðarljósi og miðlaði hún til mín af
reynslu sinni.
Ástvinir hennar fjær og nær
kveðja hana klökkum huga og í
innilegri þökk. Guð blessi alla þá
sem unnu henni og voru henni
kærir.
Þú barst með þér sólskin og svalandi blæ.
Það sáu víst flestir er komu á þinn bæ.
Þó harmandi væru og hryggir í lund.
Þá hressti og nærði þín samverustund.
Þú trúðir á skaparans miskunnar mátt
og móti hans boðorðum starfaðir fátt.
Hann blessaða faðm sinn breiðir mót þér.
í bústaðinn himneska leiðir með sér.
(ÁJ.)
Sjálf bið ég Ásgerði tengdamóður
minni Guðs blessunar.
Theodóra Þórðardóttir.
ÁSGERÐUR
ÞORLEIFSDÓTTIR
STEINDÓR
FINNBOGASON
+ Steindór Finn-
bogason fæddist
á Vattarnesi í Múla-
sveit 19. nóvember
1925. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 17. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Finnbogi
Jónsson og Kristín
Jónsdóttir. Finn-
bogi og Kristín
eignuðust 7 börn:
Þorstein, Jón, Guð-
björgu Jónínu,
Steindór, Unni (dó
ung), Ólaf og Unni.
Utför Steindórs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
í dag kveð ég vin minn og frænda
Steindór Finnbogason. Steindór
fæddist að Vattarnesi í Múlasveit
og bjó síðar með foreldrum sínum
að Skálmarnesmúla í sömu sveit.
Sem ungur maður í Múlasveit hafði
hann unnið hjá langafa mínum
Helga og síðar afa Aðalsteini og
ömmu Guðrúnu á Svínanesi á sumr-
in við slátt og trygg vinabönd mynd-
uðust. Eftir að bærinn á Svínanesi
fór í eyði árið 1959, hélt Steindór
alltaf við kunningsskap sínum við
fjölskylduna. Steindór yfirgaf sjálf-
ur sveitina um þrítugt eftir lát for-
eldra sinna.
Afi og langafi voru látnir þegar
ég man fyrst eftir mér, en ljóst var
að Steindór hafði fundið nýjan vin.
Fyrstu minningar mínar af Stein-
dóri eru allar á eina lund. Heimsókn-
ir hans til okkar ömmu og mömmu
á Hraunteiginn voru ævintýri út af
fyrir sig. Þar lék Steindór við litlu
prinsessuna á heimilinu allt kvöldið,
með sinni einstöku barngæsku og
prúðmennsku. Oftar en ekki var
farið í bíltúr, en þær minningar
geymast eins og bestu
heimsreisur, þar sem
bíll var að öllu jöfnu
ekki á heimilinu. í þess-
um ferðum var yfirleitt
komið við í söluturnum
þar sem keyptur var
toppís og síríussúkkul-
aði sem ungfrúin hélt
á, hvoru í sinni hend-
inni og undi vel við sitt.
Sú regla var viðhöfð
að yngsti einstakling-
urinn fékk að sitja fram
í, og ef að sást til lög-
reglu var stokkið undir
mælaborðið á undra-
verðum hraða, en þá var umferðar-
menningin önnur en hún er í dag.
Steindór var alla tíð fróðleiksfús og
víðlesinn maður. Þegar árin liðu
fóru að berast bókagjafir frá Steind-
óri í stað leikfanga. Þetta voru ein-
stök ritverk, fyrst í stað fyrir börn
og síðar bækur fyrir fullvaxta fólk.
Á kvöldin voru þær teknar fram,
og upp úr þeim lesið kvöld eftir
kvöld í mörg ár, þess á milli voru
þær vel geymdar í læstum skáp sem
amma Guðrún hafði umsjón með.
Gjafmildi Steindórs var einstök,
bárust gjafir við minnsta tilefni allt
frá viðleguútbúnaði af bestu gerð,
sem enn sést ekki á eftir 20 ára
notkun, til ritverka sem börn höfðu
yfirleitt ekki til umráða.
Steindór hefur alla tíð verið
ómissandi gestur við stórviðburði í
mínu lífi eins og við fermingu, við
prófiok úr menntaskóla og háskóla,
og nú síðast við giftingu mína í
sumar. í hinu daglega lífi var hann
tíður kaffigestur og gaman var að
ræða við hann um allt milli himins
og jarðar. Þegar þessi stefnumót
voru ekki. möguleg sökum fjarlægð-
ar tóku bréfaskriftir við. Það sem
einkennt hefur Steindór í gegnum
árin er einstök manngæska og trú-
mennska. Betri og tryggari vin er
nánast ekki hægt að eignast því
Steindór yfirgaf ekki vini sína, held-
ur stóð sem klettur við hlið þeirra
í gegnum súrt og sætt. í gegnum
árin hafa jólin alltaf gengið í garð
með Steindóri, þegar hann heim-
sótti okkur á Þorláksmessu eða að-
fangadag eftir því hvernig stóð á,
og þáði kaffi og jólakökur. Steindór
bjó einn eftir að hann fluttist suður
og var höfðingi heim að sækja.
Hann var skarpgreindur og þekking
hans og áhugi á mannkynssögu var
einstök. Hann var alltaf tilbúinn tii
að rökræða um þróun mannskepn-
unnar. Risaeðlur voru honum til að
mynda hugleiknar. Hann var manna
fyrstur til að sjá myndina „Jurassic
park“ og var ekki síður dáleiddur
af tæknibrellum myndarinnar en
sessunautar hans 50-60 árum yngri.
Eimskipafélagið naut starfskrafta
Steindórs í meira en þijátíu ár eða
allt þar til hann lét af störfum sök-
um aldurs.
Steindór andaðist á Borgarspítal-
anum þann 17. ágúst eftir skamma
sjúkralegu þá á 71. aldursári. Komu
snögg veikindi hans okkur vinum
og aðstandendum hans í opna
skjöldu þar sem hann hafði alla sína
ævi verið við góða heilsu. Að Iokum
vil ég þakka Steindóri fyrir trygga
vináttu í gegnum árin, ég og fjöl-
skylda mín vottum systkinum Stein-
dórs og aðstandendum þeirra okkar
dýpstu samúð.
Guðrún Aldís Jóhannsdóttir.
Steindór ólst upp á Vattamesi
þar til á fimmtánda ári, að hann
flutti með foreldrum sínum árið
1940 að Skálmarnesmúla í sömu
sveit. Hann byrjaði snemma að
vinna öll algeng sveitastörf eins og
venja var með börn á þessum árum.
Oft var þetta erfið vinna, enda eng-
ar vélar til að vinna verkin eins og
tíðkast núna til sveita. Þegar ég
man fyrst eftir Steindóri bjó hann
með foreldrum sínum á litlu býli sem
kallað er Finnstún í landi Múla, en
Jón bróðir hans var þá tekinn við
sjálfri jörðinni.
Þar komum við Fjarðarbræður
oft i póstferðum og dvöldum lengi
í viðræðum við Steindór og var þar
lagður grunnur að vináttu sem aldr-
ei bar skugga á og entist alla tíð.
Steindór var vel gefinn maður,
víðlesinn, fróður og minnugur og
ólatur að fræða unga frændur sína
um sögu lands og þjóðar gegnum
aldir, enda sérstaklega barngóður
og tillitssamur og lét þau aldrei
finna að börnin væru minni en full-
orðna fólkið. Árið 1956, eftir lát
foreldra sinna, flutti hann suður til
Reykjavíkur og bjó þar alla tíð síðan.
Á síldarárunum fór hann á sumr-
in norður í land og vann á síldarplön-
um, víkkaði sjóndeildarhringinn og
kynntist atvinnuháttum og lífi sjáv-
arþorpanna.
í Reykjavík vann hann ýmsa
verkamannavinnu en lengst af öllu
hjá Eimskip hf. Steindór kom sér
allstaðar vel hvar sem hann fór
enda einstakt ljúfmenni og gæða-
sál, hann var greiðvikinn og hjálp-
samur með afbrigðum og gerði aldr-
ei neitt á hlut annarra. Eftir að ég
flutti til Reykjavíkur kom ég oft til
Steindórs og ævinlega kom hann
einu sinni í viku í fiskbúðina að
spyrja frétta og ræða málin yfir
kaffibolla og mun ég lengi sakna
þeirra stunda.
Ég vil að lokum þakka Steindóri
Finnbogasyni, frænda mínum og
vini, fyrir alla hans góðmennsku í
minn garð.
Guð blessi minningu um góðan
dreng.
Einar Óskarsson.
Mig langar til að minnast móður-
bróður míns Steindórs Finnbogason-
ar. Upp í hugann koma margar
minningar. Hann Steindór hef ég
þekkt alla mína ævi. Hérna áður
fyrr þegar við systkinin vorum lítil,
var svo gaman þegar Steindór kom
á jeppanum og fór með okkur 5 bíl-
túr, þá áttum við ekki bíl, svo það
var kærkomið að fá að fara þótt
ekki væri nema smáhring. Ég man
að oft fórum við öll saman til Hvera-
gerðis. Það var líka alltaf mikil til-
hlökkun hjá mér þegar til stóð að
fara til Keflavíkur með Steindóri
að heimsækja frændfólkið.
Þegar ég flutti að heiman og fór
að búa var Steindór fyrsti matar-
gesturinn minn. Hann heimsótti mig
oft og var duglegur að heimsækja
ættingja sína og vini og maður gat
alltaf frétt hjá honum um þá sem
maður hafði ekki mikið samband
við.
Steindór unni landinu sínu og
hafði ekki áhuga á því að ferðast
erlendis. Hann las mikið og þá helst
fræðandi bækur og hafði einnig
gaman af því að tala við fólk. Stein-
dór var alltaf sjálfsagður gestur í
öllum afmælum, fermingum, brúð-
kaupum og öðru sem fjölskyldan
hélt upp á. Ég hafði alltaf gaman
af því þegar hann kom í kaffí og
spjölluðum við mikið. Hann hafði
einnig gaman af þvi að heimsækja
Erlu dóttur mína í Grafarvoginn.
Hann var ávallt mjög barngóður
og hafði gaman af að hlusta á böm-
in segja frá. 28. júlí bárust mér þær
fréttir að Steindór hefði verið lagður
inn á spítala daginn áður. Ég heim-
sótti hann nær daglega. Það er svo
skrítið að hugsa til þess að sjá hann
ekki aftur. Steindór minn. Ég vil
þakka fyrir að hafa þekkt þig. Þú
varst uppáhalds frændi minn. Nú
ertu farinn til annarra staða en
minningin um þig lifir. Það er sárt
að vita að þú komir ekki aftur í
Þingásinn. Ég bið góðan Guð að
geyma þig um alla eilífð.
Kristín Ólafsdóttir.
• Elsku Steindór minn. Okkur lang-
ar til að þakka þér þær mörgu
stundir sem við áttum saman. Guð
veri með þér.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Erla, Eiður, Anna,
Alexander og Einar.