Morgunblaðið - 20.12.1996, Blaðsíða 48

48 FÖSTUDAGUR 20. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓN
SIGBJÖRNSSON
+ Jón Sigbjörns-
son fæddist á
Hjartarstöðum,
Eiðaþinghá, 15. maí
1921. Hann lést í
Landspítalanum 9.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar Jóns
voru Sigbjörn Sig-
urðsson frá Hjart-
arstöðum, fyrrum
húsvörður í Laug-
arnesskóla, Reykja-
vík, og Anna Þórst-
ína Sigurðardóttir
er fluttist ung á
Borgarfjörð eystra.
Systur Jóns eru: Sigriður, gift
Þorvarði Guðmundssyni, fyrrv.
leigubílsljóra, búsett í Reykja-
vík, Ragnhildur, gift Kjartani
Árnasyni, fyrrv. héraðslækni á
Höfn, Homafirði, bæði látin,
og Guðrún, gift Gunnari Stein-
dórssyni, fyrrv. kennara, búsett
á Akureyri. Fjölskyldan fluttist
til Fáskrúðsfjarðar þegar Jón
var 7 ára, en til Reykjavíkur
þegar hann var á unglingsár-
um.
Jón kvæntist 14. september
1946 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Vigdísi Sverrisdóttur frá
Hvammi, Norðurárdal, f. 27.
mars 1920. Börn þeirra eru: 1.
Anna Vigdís, f. 27. mars 1948,
hjúkrunarfræðingur, Reykja-
vík. Maki Jömndur Svavar
Guðmundsson, prentari. Þeirra
börn eru: Jón, f. 1973, Edda,
f. 1975, og Hrand, f. 1979. 2.
Sigurlaug, f. 5. ág-
úst 1950, sérkenn-
ari, Reykjavík.
Maki Hallgrímur
Þorsteinn Magnús-
son, læknir. Börn
þeirra: Vigdís, f.
1973, Sigrún, f.
1975, og Birna, f.
1982. 3. Sverrir, f.
15. júní 1954, heil-
sugæslulæknir,
Hvolsvelli. Maki
Danfríður Krist-
jónsdóttir, hjúkr-
unarfræðingur og
ljósmóðir. Börn
þeirra: Kristjón, f. 1980, Vig-
dís, f. 1988, og Kristín, f. 1992.
4. Sigbjörn, f. 4. febrúar 1957,
byggingarverkfæðingur, Hellu.
Hann var giftur Guðbjörgu
Gísladóttur, hjúkrunarfræð-
ingi. Þau slitu samvistum. Börn
þeirra: Arna, f. 1989, og Jón,
f. 1993.
Jón dvaldist fjögur ár á Laug-
arvatni við störf og nám í Hér-
aðsskólanum, en nam síðan út-
varpsvirkjun. A námstimanum
gerðist hann starfsmaður Ríkis-
útvarpsins og starfaði þar frá
1942-1982, síðast sem forstöðu-
maður tæknideildar. Eftir það
vann hann hlutastarf hjá Stofn-
un Áma Magnússonar auk þess
sem hann vann stundum tíma-
bundið fyrir Ríkisútvarpið.
Utför Jóns verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
' Tryggðin há er höfuðdyggð,
helst ef margar þrautir reynir,
há er á því bjargi byggð,
sem buga ekki stormar neinir.
(Sigurður BreiðQörð.)
Þetta vísubrot kemur upp í hug-
ann þegar ég hugsa um tengdaföður
minn, Jón Sigbjörnsson, sem lést í
Landspítalanum 9. desember síðast-
liðinn. Ég hef þekkt Jón í 25 ár.
Öll þessi ár hefur hann reynst mér
haukur í homi hvernig sem lífið
hefur gengið. Ef við þurftum upp-
örvunar við var hann til staðar. Ef
einhverrar hjálpar var þörf við hin
daglegu störf var hann boðinn og
búinn til hjálpar. Þegar vel gekk var
hann einnig fyrstur manna til að
gleðjast og taka þátt í velgengn-
inni. Jón var höfðingi heim að sækja
og heimili hans og Vigdísar konu
hans ætíð opið mér og bömum mín-
um. Missir okkar er sár. Strax við
fyrstu kynni fann ég hvað Jón var
fróður um land og þjóð. Ég áttaði
mig á því að hann hafði ferðast
mikið um landið og þekkti vel mann-
lífið í ýmsum byggðarlögum. Það
var sérlega skemmtilegt að fara
með honum i ferðalög enda átti
hann alltaf til sögur og einhvem
fróðleik um þau landsvæði sem ferð-
ast var um. Á seinni árum ferðaðist
hann mikið erlendis og hafði brenn-
andi áhuga fyrir því, eins og öðra
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann vildi sjá sem mest og kynnast
viðkomandi landi og þjóð eins vel
og kostur var.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég tengdaföður minn, Jón Sig-
björnsson, og bið góðan Guð að
styrkja Vigdísi tengdamóður mína.
Hallgrímur Þ. Magnússon.
í dag er kvaddur einstakur mað-
ur, Jón Sigbjörnsson, tengdafaðir
minn. Hann andaðist að morgni 9.
desember á Landspítalanum, 75 ára
gamall, eftir skammvinn veikindi.
Mig langar að minnast hans með
nokkrum kveðjuorðum og þakka
honum þá hlýju og góðvilja sem
hann sýndi mér og fjölskyldu minni.
Jón Sigbjömsson var mikill og
góður fjölskyldufaðir, betri tengda-
föður og afa barna minna gat ég
varla eignast. Hann var hæglátur
og hlýr í framkomu og alla tíð reiðu-
búinn að rétta hjálparhönd hvemig
sem á stóð. Bamabömin hændust
mjög að afa sínum og leituðu ósjald-
an til hans enda gaf hann sér alltaf
tíma til að tala við og snúast í kring-
+
Útför ástkœrs föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
SVAVARS HELGASOINIAR
frá Fagradal í Breiðdal,
Snorrabraut 56,
Reykjavík,
sem lést þann 13. desember sl., fer
fram frá Fossvogskapellu í dag, föstu-
daginn 20. desember, kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent
á Vífilsstaðaspítala.
Ellen Olga Svavarsdóttir, Jón Einarsson,
Már Svavarsson, Halla Einarsdóttir,
Marey Linda Svavarsdóttir, Sigurður Þorvaldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Blab allra landsmanna!
- kjarni málsins!
um þau, það kunnu þau svo sannar-
lega að meta. Ósjaldan efndu þau
hjónin Jón og Dísa til myndarlegra
fjölskylduboða á jólum og við önnur
tækifæri og létu sig ekki um muna,
þótt fjölskyldan væri stór og oft líf-
legt í slíkum boðum.
Árið 1980 kom ég fyrst inn á
heimili þeirra hjóna á Skólabraut á
Seltjamarnesinu og var frá upphafí
og jafnan síðan vel tekið. Hlýlegt
viðmót og gestrisni þeirra hjóna,
snyrtimennska og myndarskapur
einkenndu heimilið og viðmót þeirra.
Jón sá til þess af heilum hug ásamt
konu sinni að allir magar væru ör-
ugglega vel mettir er út úr þeirra
húsi fóru, þvílík var gestrisnin.
í seinni tíð fór fjölskyldan gjarnan
saman í ferðalög innanlands á sumr-
in og má minnast margra skemmti-
legra stunda. Jón naut sín vel á
ferðalögum og miðlaði okkur af
ýmsum fróðleik sem hann hafði við-
að að sér í gegnum tíðina. Þau hjón-
in ferðuðust einnig erlendis með
vinafólki sínu, þessi ferðalög voru
honum mikils virði og hafði hann
gaman af að segja ferðasögur er
heim var komið.
Minninguna um þig geymum við
í hjörtum okkar. Mér þótti vænt um
þig og þín er sárt saknað. Dísa og
fjölskylda, ykkur sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Danfríður Kristjónsdóttir.
Ég ætla ekki að rekja hér ævi-
sögu Jóns Sigbjörnssonar. Finn mig
vanmáttugan til slíks, vona að aðrir
geri það betur en mér er mögulegt
og vert væri.
Jón var af góðu fólki kominn.
Foreldrar hans vora hjónin Anna
Þorstína Sigurðardóttir og Sigbjörn
Sigurðsson, bóndi á Kjartansstöðum
í Eiðaþinghá.
Jón var fyrir margra hluta sakir
óvenjulegur maður. Hann var
greindur vel og minnugur. Þrátt
fyrir hæglætis framkomu vakti
hann athygli fólks, yfirleitt hvar sem
hann fór, enda var hann greiðvikinn
og vildi hvers manns vanda leysa,
þeirra sem til hans leituðu.
Jón ferðaðist mikið um ísland.
Ég hygg að varla sé til sú sveit eða
verslunarstaður á íslandi að Jón
Sigbjörnsson hafi ekki komið þar.
Væri ekki um embættisferð að ræða
var kona hans, Vigdís Sverrisdóttir,
jafnan með í förinni og nær alltaf
í ferðum erlendis en þau hjónin ferð-
uðust mikið um Evrópu og Norður-
Ameríku. Venjulegast í hópferðum.
Hef ég fyrir satt að í þeim ferðum
hafi Jón verið betri en enginn og
gert mörgum samferðamönnum lífið
léttara. Lagðist þá á sömu sveif
hjálpsemi hans og mikil ferða-
reynsla svo og þekking hans á þeim
löndum sem ferðast var um.
Eftir að Jón hætti störfum sem
fastur starfsmaður hjá Ríkisútvarp-
inu, vegna aldurs, vann hann tals-
vert í afleysingum hjá sömu stofn-
un, einnig um árabil við stofnun
Áma Magnússonar.
Hjá Ríkisútvarpinu, tæknideild,
vann Jón í um 40 ár, þar af lengi
sem forstöðumaður. Það gefur
augaleið að á 40 ára starfsferli hans
hjá stofnun eins og Ríkisútvarpinu
hefur orðið mikil framþróun, nánast
bylting, öllu heldur byltingar, ekki
síst í tæknideild. Ég fullyrði að á
þessu sviði hefur Jón Sigbjörnsson,
í samstarfí við fleiri góða menn,
unnið brautryðjendastarf. Væntan-
lega skráir Ríkisútvarpið sögu sína.
Við þá skráningu hlýtur nafn Jóns
Sigbjörnssonar að koma fyrir marg-
sinnis.
Það kemur sjálfsagt ekki á óvart
þó þess sé getið hversu laghentur
og verklaginn Jón var. Hann naut
þess vel í sínu aðalstarfi. Heimili
hans og Vigdísar Sverrisdóttur ber
þess merki að þar búi snyrtimenni.
Þar er hreinlæti og smekkvísi alls-
ráðandi í hinni fallegu íbúð þeirra
á Austurströnd 14, Seltjarnarnesi.
Hjá þeim hjónum var jafnan gest-
kvæmt enda fjölskyldan stór og vin-
imir margir og gestrisni í hávegum
höfð.
Nú er Jón Sigbjörnsson horfinn
okkur og kominn á annað tilveru-
stig þar sem hann er okkur ekki
sjáanlegur. En minningin lifir um
góðan dreng, og víst er söknuðurinn
sár. En lítum á björtu hliðarnar og
þökkum þeim sem öllu ræður í heimi
hér fyrir að taka hann til sín áður
en elli og kröm lagði hann að velli,
en Jón hafði kennt nokkurs lasleika
áður.
Ég vil nota þetta tækifæri og
færa eftirlifandi konu hans, systur
minni Vigdísi, svo og börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
innilegustu samúðarkveðjur. Veit ég
að undir þá kveðju vildu margir
taka.
Olafur Sverrisson.
Kynni okkar Jóns Sigbjörnssonar
hófust veturinn 1943-1944, þegar
við deildum saman svefnherbergi
um nokkurra mánaða skeið. Ég var
15 ára gamall unglingur úr sveit,
sem var að hefja skólagöngu hér í
Reykjavík. Jón var sjö árum eldri
og þegar hér var komið sögu hafði
hann hafið störf hjá Ríkisútvarpinu.
Áður hafði hann verið þingsveinn
og nokkur ár við nám og störf á
Laugarvatni. Ég leit því upp til hans
enda fannst mér ég ekki hafa kynnst
fyrr svo forfrömuðum manni, sem
ekki var þó eldri að áram. Ekki
spillti, að Jón var frásagnarmaður
í besta lagi og má því nærri geta,
að ég lagði vel við hlustir þegar
hann sagði frá ýmsum samskiptum
þingsveina við háttvirta alþingis-
menn og veru sinni á Laugarvatni
en auk staðarmanna þar kynntist
hann ýmsum sem dvöldu þar á
sumrin, en Laugarvatn var þá þegar
orðinn vinsæll dvalar- og ferða-
mannastaður. Þótt þetta „sambýli"
okkar Jóns stæði ekki lengi hélt
kunningsskapur okkar áfram, ekki
síst eftir að hann kvæntist Vigdísi
systur minni. Er margs að minnast
frá liðnum tíma. Annálaður var sá
rausnarskapur sem gestir nutu, er
heimsóttu heimili þeirra. Jón var
mikill áhugamaður um ferðalög og
útivist. Þegar farið var í útilegu þar
sem Jón var með í för, var hann í
essinu sínu og sjálfkjörinn foringi
ferðarinnar þótt margar fjölskyldur
tækju þátt í ferðinni, enda þekkti
hann landið vel og hafði víða farið.
Hans frábæra minni á landslag og
sagnir var þá oft til mikils fróðleiks
og skemmtunar.
Jón var dagfarsprúður og með
afbrigðum hjálpsamur og greiðvik-
inn maður. Hann sinnti öllu því sem
hann tók að sér af stakri samvisku-
semi og alúð hvort sem það var á
heimilinu eða utan þess. Aflaði hann
sér því óvenjumikilla vinsælda hvort
sem í hlut áttu ættingjar, tengda-
fólk, samstarfsfólk eða aðrir sem
kynntust honum.
Að lokinni langri samfylgd þakka
ég og fjölskylda mín Jóni Sigbjörns-
syni frábæra viðkynningu og sam-
vera, sem hann kryddaði oft með
gamansemi sinni og rausn. Jafn-
framt vottum við Dísu systur minni
og þeirra elskulegu og myndarlegu
börnum Önnu Vigdísi, Sigurlaugu,
Sverri og Sigbirni og fjölskyldum
þeirra okkar innlegustu samúð með
þakklæti fyrir það sem þau hafa
fyrir okkur gert. Ekki er síst þakk-
arvert það atlæti sem þau sýndu
foreldrum húsmóðurinnar, einkum
móður hennar sem var á heimilinu
um árabil.
Mér er það minnisstætt frá fyrstu
kynnum mínum af Jóni, hve mikið
hann hlakkaði til jólanna og hafði
ég ekki kynnst því fyrr hjá rúmlega
tvítugum manni, en þessi tilhlökkun
hans hélst alla tíð. Mér finnst það
því nokkur kaldhæðni örlaganna að
nú svo skömmu fyrir jól skuli hann
burtkallaður héðan af heimi. Megi
honum famast vel og njóta blessun-
ar á ókunnum stigum.
Einar Sverrisson.
Kæri afi. Andláti þínu fylgir mik-
ill söknuður. Margs er að minnast,
alltaf hafðir þú tíma til að spjalla
og allt gerðirðu sem í þínu valdi
stóð til að gera alla sem ánægðasta.
Allt gerðir þú fyrir vini og ætt-
ingja, sama hvað beðið var um var
það aldrei of mikið fyrir þig og aldr-
ei þáðir þú neitt í stað greiðans.
Eitt af því fyrsta sem heyrðist
þegar maður kom í heimsókn var:
Viltu ekki fá þér eitthvað að drekka?
Ertu ekki svangur? Viltu í nefið?
Já, maður fór aldrei svangur út frá
afa.
Minningunni um þig mun ég aldr-
ei gleyma og öllum þeim samveru-
stundum sem við áttum saman.
Afí, ég mun sakna þín.
Kristjón Sverrisson.
Heimurinn er hringrás. Að eilífu
endurtekur sig fæðing og dauði, ljós
og myrkur, hiti og helkuldi, von-
brigði og væntingar. Maðurinn
reynir að kalla fram andhverfu þess
er þjakar hann hveiju sinni. Þannig
skreytir hann hýbýli og umhverfi
sitt með litfögram ljósum til þess
að vinna gegn þrúgandi myrkri
skammdegisins. Þess vegna hefur
aðventan og hátíðin sem á eftir fer
einatt verið kölluð hátíð ljóssins sem
hátíð frelsarans. Það er og rétt að
rifía upp minningar um látna sam-
ferðamenn. Þannig dreifa menn
huganum og draga úr söknuði.
Við kynntumst Jóni Sigbjörnssyni
á ólíkum starfsvettvangi. Hann var
deildarstjóri tæknideildar Ríkis-
útvarpsins þegar annað okkar var
þar við störf fyrir rúmum tveimur
áratugum og bæði unnum við með
honum í Framsóknarfélagi Seltjarn-
arness. Hann gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir félagið á síðustu
árum og vann meðal annars ötullega
að undirbúningi síðustu alþing-
iskosninga.
Jón var hrókur alls fagnaðar í
góðra vina hópi og kunni hrein ókjör
af skemmtisögum. Vegna þess
hversu lengi hann starfaði við Ríkis-
útvarpið hafði hann frá mörgu að
segja og hafði í raun lifað tímana
tvenna í tæknimálum. Hann var
forvitinn um allar nýjungar en tók
þeim þó aldrei sem gefnum hlut.
Með Jóni er horfinn á braut góð-
ur félagi og skemmtilegur maður
er setti svip á Seltjarnarnes. Við
vottum eftirlifandi eiginkonu hans,
frú Vigdísi Sverrisdóttur og fjöl-
skyldu einlæga samúð okkar. Jóns
minnumst við með virðingu og þökk.
Arnþór Helgason,
Siv Friðleifsdóttir.
Okkur barnabörnin, eða skottun-
um hans afa, langar að minnast afa
Jonna með örfáum orðum. Það sem
fyrst kemur upp í hugann er einstök
gestrisni afa. Hann tók okkur alltaf
opnum örmum og bauð yfírleitt allt-
af upp á eitthvert góðgæti. Afi hafði
gaman af að ferðast. Þær eru ófáar
ferðimar sem við fórum með honum
innan- sem utanlands. Við barna-
bömin eigum sérlega góðar minn-
ingar frá þeim ferðum sem við fór-
um með afa í útvarpsbústaðinn í
Munaðarnesi. Seinasta ferðin sem
við fóram þangað var á 75 ára af-
mælinu hans í vor. Þar var afí hress
og kátur og sáu þau amma til þess
að borðin svignuðu undan veiting-
um. Ef eitthvað bilaði eða brotnaði
hjá okkur var alltaf leitað til afa
fyrst. Afi var slíkur þúsundþjala-
smiður að ef hann gat ekki lagað
hlutinn fannst okkur enginn geta
gert það. Afí var líka alltaf boðinn
og búinn að skutia okkur krökkun-
um á milli staða. Fannst óþarfi að
við færam í strætó eða fótgangandi
ef hann gat á annað borð keyrt
okkur. Okkur er ofarlega í huga
þakklæti fyrir að hafa átt svo góðan
afa. Við hefðum viljað njóta nær-
veru hans lengur. Við erum þess
þó fullviss að honum líður vel þar
sem hann er núna. Við biðjum Guð
að styrkja ömmu
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Kveðja frá barnabörnum.