Morgunblaðið - 25.02.1997, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 25. FEBRÚAR 1997 43
INA
JENSEN
+ína Jensen var
fædd í Seljanesi
í Árneshreppi 2.
október 1911. Hún
lést á Landspítal-
anum 17. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigurlína Jónsdótt-
ir og Sigvaldi Jóns-
son. Kjörforeldrar
hennar voru Carl
Friðrik Jensen,
kaupmaður á Kú-
víkum, og kona
hans Sigríður Pét-
ursdóttir Jensen.
Eftirlifandi systir ínu er Ólína
Sigvaldadóttir.
Ina giftist Sigurði Péturssyni
útgerðarmanni frá Bolungar-
vík 5. júní árið 1933, hann lést
8. júní 1972.
Saman eignuðust ína og Sig-
urður níu börn sem eru: Sigríð-
ur Halla, d. 1990, maki Frið-
björn Gunnlaugsson, þau eiga
fjögur börn. Friðrikka, maki
Bjarni Hilmir Sigurðsson, þau
eiga þijú börn. Rut, maki Ág-
úst Karlsson, þau eiga sjö börn.
Pétur, maki Sigríður Jónsdótt-
ir, d. 1993, þau eiga þrjá syni.
Krisljana, maki Tómas Þór-
hallsson, þau eiga þijár dætur.
Hjördís, maki Sig-
urbjörn Árnason,
þau eiga þrjú börn.
Karl Jensen, maki
Nanna Hansdóttir,
eiga þau fj'ögur
börn. Matthildur,
maki Einar Gunn-
arsson, þau eiga
eina dóttur. Yngst
er Guðbjörg, hún á
tvö börn með Ey-
vindi Jóhannssyni.
Fyrir átti Sigurður
eina dóttur, Erlu,
d. 1995, maki Guð-
jón Júníusson,
þeirra börn eru sex talsins.
ína og Sigurður hófu búskap
að Kúvíkum í Árneshreppi en
fluttu siðar til Djúpuvíkur þar
sem þau sáu meðal annars um
rekstur símstöðvarinnar og
voru einnig með útgerð þaðan.
Árið 1956 fluttu þau til Reykja-
víkur og ráku útgerð meðan
Sigurður lifði. Síðustu árin hef-
ur ína búið á Hrafnistu í
Reykjavík. Sameiginlegir af-
komendur þeirra hjóna eru að
nálgast hundraðið.
Utför ínu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Góð og yndisleg kona er fallin
frá, langri og farsælli ævi er lokið.
Þegar ég minnist elskulegrar
tengdamóður minnar eru mér efst-
ir í huga mannkostir hennar, æðru-
leysi og lífsgleði. Hún var fordóma-
laus, tók með opnum ogjákvæðum
huga því sem að höndum bar og
vildi öllum gott gera. Þess nutum
við tengdasynirnir ekki síst. Allt
lagði hún út fyrir okkur á hinn
besta veg og alveg þýðingarlaust
fyrir dæturnar að kvarta.
Sannarlega mátti hún muna
tímana tvenna. Hún ólst upp á
mannmörgu heimili, kjördóttir
kaupmannshjónanna á Kúvíkum,
sem þá var helsti verslunarstaður
norður á Ströndum, áður en Djúpa-
vík tók við, naut góðrar menntunar
eftir því sem þá tíðkaðist í Kvenna-
skólanum í Reykjavík. Ung giftist
hún Sigurði Péturssyni frá Bolung-
arvík og hófu þau búskap sinn á
Djúpavík, sem þá var í miklum
uppgangi vegna síldarverksmiðj-
unnar sem þar var að rísa. Brátt
mátti segja að heimili þeirra yrði
miðstöð mannlífsins á staðnum. Þar
var símstöðin, húsbóndinn hrókur
alls fagnaðar, símstöðvarstjóri,
póstmeistari, útgerðarmaður og
frammámaður í sveitarstjórn. Ekki
lét hún sitt eftir liggja.
Brátt ijölgaði börnunum, sem
alls urðu níu, sjö dætur og tveir
synir. Eina dóttur hafði Sigurður
átt fyrir hjónaband og þó hún
dveldist í fjarlægð var hún alltaf
tekin sem ein af dætrunum og ekki
gerður munur þar á.
ína naut þess að minnast þess-
ara ára. Þrátt fyrir eril og daglegt
amstur var alltaf tími til að gera
sér dagamun. Þó að eftir væri
kannske að ganga frá uppvaskinu
var ekki um það fengist þegar gesti
bar að garði. Þá var gjarnan sest
við stofuborðið og spilað brids með
miklum tilþrifum en bridsspila-
mennska var alla tíð hennar mikla
skemmtun, enda mjög snjöll í spil-
um.
Þegar dofna fór yfir atvinnulíf-
inu á Djúpavík og síldin hvarf,
fluttu þau hjónin suður til Reykja-
víkur með allan barnahópinn. Þar
gerðist Sigurður umsvifamikill út-
gerðarmaður. Má og nærri geta
að þar var hlutur húsmóðurinnar
heldur ekki smár.
Er Sigurður féll frá langt fyrir
aldur fram sýndi hún best hvílíkum
mannkostum hún var gædd. Hún
dró saman seglin með reisn. Hús-
móðirin sem stýrt hafði fjölmennu
heimili og stóru allan sinn búskap
og unað sífelldum erli flutti nú í
ofurlitla íbúð sem hún undi við í
fáein ár. En þar kom að henni
fannst hún hefði þar um of umleik-
is og fékk þá inni á dvalarheimilinu
Hrafnistu, komin í eitt herbergi og
undi hag sínum vel.
En það var langt frá því að hún
væri sest í helgan stein. Á Hrafn-
istu naut hún sín vel, svo félags-
lynd og alúðleg sem hún var, enda
laðaði hún alla að sér og starfsfólk-
ið sinnti henni af einstakri nær-
gætni. Hún spilaði brids tvisvar til
þrisvar í viku og um helgar dvaldi
hún til skiptis hjá dætrum sínum,
en þær báru hana á höndum sér.
Hún naut tiltölulega góðrar heilsu
þar til á síðasta ári að sjá mátti
að heldur færi að halla undan fæti.
Mér er kært að minnast áttatíu
og fimm ára afmælisins hennar
sem hún hélt á heimili Kristjönu
dóttur sinnar, 2. október síðastlið-
inn. Þar voru samankomin öll börn-
in hennar sem á lífi voru, tengda-
og barnabörn sem því gátu við
komið, og hún svo hnarreist og
stolt með allan hópinn sinn. Hún
var mikil fjölskyldukona. Afkom-
endur hennar nálgast nú hundrað-
ið, efnisfólk sem hún gladdist yfir
og fylgdist með af áhuga.
Nú er ættmóðirin horfín af sjón-
arsviðinu, hún sem var jafnan mið-
depillinn hvenær sem fjölskyldan
kom saman til að fagna og gleðj-
ast, í skírnum, fermingum, gifting-
um, stórafmælum eða jólaboðum.
En hún er ekki gleymd þó hún sé
ekki lengur á meðal okkar. Minn-
ingin um góða og göfuga konu lifir
í hjörtum allra þeirra er henni
tengdust. Nú að síðustu er henni
búin hvíld við hlið ástkærs eigin-
manns sem hennar hefur beðið svo
lengi.
Ljúft er hér að þakka hjúkrunar-
og starfsfólkinu á Hrafnistu sem
annaðist hana svo vel og langt
umfram það er skyldan bauð svo
og öllum öðrum er hlut eiga að máli.
Hjartans kveðju og innilega þökk
vil ég að lokum færa hinni látnu
frá allri fjölskyldunni, mér og Hjör-
dísi sem hún tók af alúð og hjarta-
hlýju sem væri hún hennar eigin
dóttir.
Hvíl þú í friði. Þín minning er
lifandi og björt.
Friðbjörn Gunnlaugsson.
Elsku amma.
Nú ert þú farin frá okkur en
minningarnar um þig munum við
ætíð varðveita í hjörtum okkar.
Við áttum margar góðar stundir
saman sem við munum ætíð varð-
veita.
Svo lengi sem við munum eftir
okkur komst þú á jólunum til okk-
ar með möndlugjöfina sem var
ætíð afhent af miklum virðuleik.
Þær stundir sem við áttum í Mark-
landinu voru mjög góðar og lífleg-
ar. Það var alltaf nóg að gera
handa öllum og það voru ýmis
uppátæki sem við brölluðum þar.
Góðar stundir áttir þú með okk-
ur í Mosfellsbænum, þegar þú sast
hjá okkur og hjálpaðir okkur með
dönskuna eða þegar sest var niður
og spilað eða teflt sem við höfðum
öll mjög gaman af.
Elsku amma, við söknum þín
sárt en við munum alltaf minnast
þín, hvað þú varst alltaf ánægð
og vildir okkur vel og sást alltaf
það besta í okkur.
Hvíl þú í friði. Friður Guðs þér
fylgi, þökk fyrir allt og allt.
Sigurður Kristinn,
Sigvaldi og Sóley.
Það er erfitt að lýsa þeirri sorg
og því tilfinningalega uppnámi sem
greip mig þegar móðir mín bar
mér þær fréttir að móðir hennar,
hún amma mín, væri farin frá
okkur. Það er aldrei auðvelt að
kveðja fólk sem maður elskar og
margir reyna að hugga sig við þá
tilhugsun að þeirra bíði líf eftir
dauðann. Ég hef oft velt þeirri
stóru spumingu fyrir mér, þó að
ég hafi ekki enn komist að neinni
öruggri niðurstöðu hvað það varð-
ar. En eitt veit ég fyrir víst og það
er að hún amma mín mun lifa um
langan tíma enn í gegnum okkur
öll, rúmlega hundrað börn, barna-
börn og langömmubörn.
Það eru ekki margir sem skilja
eftir sig jafn stóra og sterka fjöl-
skyldu og hún amma. Þessi fjöl-
skylda er gædd öllum helstu kost-
um hennar, dugleg, gestrisin, góð,
með eindæmum fjölskyldurækin
og viljug til hjálpar. í dag mun
fjölskyldan mín koma saman og
fylgja ömmu til hvíldar hjá honum
afa.
Elsku mamma, pabbi og ætt-
ingjar mínir allir, ég samhryggist
ykkur innilega og þykir ákaflega
leitt að vera ekki með ykkur öllum
á þessari stundu. Ég veit að þið
vitið að hugur minn og hjarta er
hjá ykkur í dag og ávallt.
Megi Guð hjálpa okkur öllum
að viðhalda þeim sterku fjölskyldu-
böndum sem hún amma byggði.
Þannig mun hún ávallt lifa.
Halla Tómasdóttir.
„Þú skalt ekki hryggjast, þegar
þú skilur við vin þinn, því að það,
sem þér þykir vænst um í fari
hans, getur orðið þér ljósara í fjar-
veru hans, eins og fjallgöngumaður
sér fjallið best af sléttunni.“ (Spá-
maðurinn Kahlil Gibran).
Hún elskulega amma mín er
farin, en þar sem sambandið milli
okkar var mjög náið og byggðist
upp á trausti, á ég svo yndislegar
minningar um hana. Frá því ég
var lítil var amma alltaf ein af
mínum bestu vinkonum, hún var
alltaf tilbúin að hlusta á allar mín-
ar vangaveltur, bæði um heim-
spekilega hluti jafnt sem hvers-
dagslega smámuni.
Eg var svo lánsöm að amma bjó
í grennd við mig þegar ég var lítil
og sannarlega naut ég góðs af
því. Það var hún sem kom og útbjó
með mér nesti og saman fórum
við í næsta hverfísgarð og eyddum
þar deginum við leik og ekki síður
menningarlegar samræður. Amma
nennti að fara með mér í mínar
sívinsælu strætisvagnaferðir.
Þannig skoðuðum við saman borg-
ina og hún fræddi mig um þekktar
byggingar, götur og þá merku
sögu sem stóð á bak við hvert
hús. Þama fékk ég gegnum leik
mína fyrstu sögukennslu sem ég
enn í dag hef óþijótandi áhuga á.
Oft höfum við amma hlegið að
þessum ferðum okkar nú seinni
ár. Ömmu var það sérstaklega
minnisstætt þegar hún eitt sinn
bauð mér á kaffihús og ég í þakk-
lætisskyni tíndi í blómvönd á Aust-
urvelli og gaf henni. Einnig þegar
hún var að koma til okkar í Espi-
gerðið og ég gaf í spil á meðan
hún var á leið upp í lyftunni, til
að nýta tímann sem best. Aldrei
minnist ég þess að hafa heyrt hana
tala um að hún hefði ekki tíma
fyrir mig.
Það var okkur ömmu báðum
erfitt að kveðjast þegar ég á síðast-
liðnu ári flutti með foreldrum mín-
um til Noregs. Við ræddum saman
um þessi mál nú í haust, þar sem
amma útskýrði fyrir mér að ég
mætti ekki búast við því að hún
yrði eilíf. Hún útskýrði einnig fyrir
mér að hún vildi síst af öllu verða
okkur, fjölskyldunni sinni, til byrði
og að hún gæti ekki til þess hugs-
að að fleiri af hennar nánustu
færu á undan henni. Þetta samtal
varð mér mikill léttir og hjálpar
mér í dag að sætta mig við aðskiln-
aðinn.
Fyrir mér var amma mjög
merkilegur persónuleiki, hún var
afar réttlát og vildi að allir væru
jafnir fyrir Guði og mönnum. Hún
hafði ótrúlega góða yfirsýn yfir
alla stórfjölskylduna og fylgdist
með öllu fram á síðasta dag. Henni
varð að ósk sinni, hún hélt reisn
fram á síðustu stundu.
Við amma áttum yndislega
stund saman daginn áður en hún
veiktist, við spjölluðum og hlógum
rétt eins og vanalega og vorum
báðar jafn glaðar að hitta hvor
aðra.
Ömmu mína kveð ég með virð-
ingu og veit það að hennar um-
hyggja verður mér veganesti um
ókomna tíð.
Vaknar af leiknum
liðlangan dag,
þegar fífíllinn sofnar
um sólarlag.
(Þorsteinn Valdimarsson)
Eva Einarsdóttir.
Mig langar í fáum orðum að
minnast, kærrar og elskulegar
ömmu minnar, ínu Jensen. Það er
stutt síðan amma var að tala við
mig um hversu erfitt henni þætti
að upplifa ótímabær dauðsföll
þeirra sem stóðu henni nálægt og
vísaði þá til fráfalls tengdamóður
minnar og móður. Sjálf sagðist hún
vera tilbúin að fara og nú hvílir
hún einnig í náðarfaðmi Guðs.
Amma var sátt við hlutskipti
sitt í lífinu og hún þakkaði Guði
fyrir þá afkomendur sem henni
voru gefnir en þeir voru það dýr-
mætasta í lífi hennar. Við kveðjum
ættmóður þessarar stóru samhentu
fjölskyldu með söknuði en hún
hefur skilað góðu hlutverki sem
eiginkona, móðir, tengdamóðir,
amma, langamma og langalang-
amma.
Þegar ég lít yfir farinn veg með
ömmu kemur í huga mér mynd af
góðum vini sem alltaf var hlýlegt
að koma til og auðvelt að ræða
við. Þessa ímynd bera sjálfsagt
fleiri í huga sínum þegar ömmu
er minnst, þar sem hún þótti ein-
staklega gestrisin og heimili henn-
ar og afa var ætíð opið öllum og
þá sérstaklega þeim sem þurftu á
að halda. Umhyggja gagnvart ætt-
ingjum og öðrum sem hún um-
gekkst var henni mjög eðlislæg.
Sá kærleikur og hjartahlýja sem
hún gat svo auðveldlega gefið af
sér var okkur dýrmæt sem nutum
og mun ylja um ókomin ár.
Hún var mjög vel gefin, ákveð-
in, fordómalaus, lífsreynd og fylgd-
ist mjög vel með því sem var að
gerast í kringum hana. Það var
því mjög gaman að spjalla við hana
og við sátum oft langtímum saman
og töluðum um ýmis viðfangsefni.
Oftar en ekki var umræðuefnið
fjölskylda hennar og glampi færð-
ist yfir andlit hennar þegar hún
sagði stolt frá sínum nánustu.
Rétt fyrir andlát hennar var hún
að segja mér að senn kæmi að því
að hundraðasti afkomandi hennar
og afa skyldi fæðast. Jafnvel þó
að afkomendurnir væru orðnir
þetta margir þekkti hún lífssögu
hvers og eins og lagði mikla
áherslu á að styrkja fjölskyldu-
böndin. Orð verða fátækleg ef
reyna á að lýsa sterkum persónu-
leika ömmu Inu, hann mótaði okk-
ur sem umgengust hana og þau
áhrif koma til með að lifa áfram
í fjölskyldu hennar.
Með þakklæti met ég þá leiðsögn
sem amma veitti mér og þær
stundir sem við áttum saman. Það
er með söknuði sem ég kveð ömmu
og margar yndislegar minningar
koma í hugann sem ég geymi í
hjarta mínu. Sérstaklega minnist
ég þeirra stunda sem við ræddum <
trúmál og þá áherslu sem hún lagði
á það að ég héldi áfram að temja
mér kristilegt líferni eins og mér
hefur verið kennt frá því í æsku.
Þau orð sem hinn upprisni Jesús
Kristur sagði vil ég gera að mínum
kveðjuorðum við minningu elsku-
legrar ömmu minnar: „Hver sem
trúir á mig mun lifa þótt hann
deyi.“
Sigurður Pétursson.
í dag kveðjum við okkar ást-
kæru ömmu ínu, gáfaða, hlýja og
skemmtilega konu. Hún var hrein-
skiptin og allir voru jafnir í hennar
augum. Hún tók sjálfa sig þó aldr-
ei of hátíðlega og hló manna mest
ef henni urðu á einhver mistök.
Amma var mjög félagslynd, tók
virkan þátt í félagslífi aldraðra og
átti þar spilamennskan hug hennar
og hjarta. Hún tók þátt í bridsmót-
um, á meðan að heilsa hennar
leyfði, og var árangurinn oftar en
ekki stórglæsilegur.
Þegar við vorum yngri fundum
við aldrei fyrir kynslóðabili í návist
hennar, hún kom alltaf fram við ^
okkur eins og fullorðin værum og
gaf sér tíma til að spjalla við okk-
ur þegar við hittumst. Langömmu-
börnin hennar stór og smá hafa
einnig verið svo heppin að kynnast
þessu. Og þó hún ætti stóran hóp
afkomenda fylgdist hún einstak-
lega vel með öllu sem við höfðum
fyrir stafni, og spurði gjarnan
frétta af atvinnumálum, veiðferð-
um, eða bara hveiju því sem við
tókum okkur fyrir hendur.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum okkar elskulegu
ömmu, þökkum henni samfylgdina
og biðjum góðan Guð að geyma
hana.
Sigurður, Guðlaugur, *'
Ævar, ína, Magnús, Berg-
lind og fjölskyldur.
Elsku langamma.
Við viljum þakka þér fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum
með þér, bæði inni á Hrafnistu og
heima hjá ömmu og afa í Kúrlandi.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tið.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Takk fyrir allt. Hvíl í friði.
Alexander, Bergur og Díana.
ína amma er dáin.
Það er ekki hægt að lýsa sorg
okkar þegar við fengum símtalið
hinn 17. febrúar, vegna fráfalls
ömmu. Því miður komumst við
ekki til íslands til að vera viðstödd
jarðarförina og verða þessar línur
okkar hinsta kveðja til hennar.
Elsku amma, langamma og
langalangamma, við þökkum þér
fyrir allar góðar stundir og bjartar
minningar sem þú skilur eftir í
hjarta okkar. Þær minningar varð-
veitum við vel og sjáum til þess
að þær falli ekki í gleymsku.
Guð varðveiti þig.
Birna, Júlíus, Sigríður, Helga
Rut, Sigmundur Ágúst, Gunn-
ar, Martin og Josefine, Gauta-
borg.