Morgunblaðið - 11.03.1997, Blaðsíða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 11. MARZ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
AGUST
SIGMUNDSSON
+ Ágúst Sig-
mundsson fædd-
ist í Reykjavík 16.
nóvember 1937.
Hann lézt 3. marz
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Magnea
Bjamadóttir, f. 11.
nóv. 1900, d. 9. febr.
1980, og Sigmundur
Ágústsson, kaup-
maður, f. 7. nóv.
1905, d. 9. des. 1972.
Ágúst kvæntist
ungur Fríði Guðna-
dóttur, f. 4. ág.
1938, d. 13. apríl 1986. Þau slitu
samvistir. Börn þeirra eru: 1)
Sigmundur, múrari, f. 24. apr.
1956, maki Rósa Hansdóttir, f.
10. jan. 1967, barn þeirra: Mika-
el. Þau slitu samvistir. Dóttir
hans og Maríu H. Guðmunds-
dóttur er Tinna Björk, f. 10.
mai 1980. 2) Guðni, kaupmaður
og tónlistarmaður,
f. 7. apríl 1960, maki
Anna R. Erlends-
dóttir, f. 17. des.
1959. Dóttir þeirra:
Kristín Erla, f. 11.
nóv. 1982. 3) Ragn-
hildur, húsmóðir í
Bandarikjunum, f.
25. júlí 1962, maki
Joe Pischieri, fram-
kvæmdasljóri, f. 10.
júní 1954. _ Börn
þeirra: Jósef Ágúst,
f. 20. okt. 1985, og
Mary Björg, f. 18.
des. 1987.
Ágúst lauk prófi í múraraiðn
að loknu gagnfræðanámi og
stundaði iðn sína um áratuga-
skeið hér í borg en vann einnig
stöku verkefni út um land.
Utför Ágústs Sigmundssonar
verður gerð frá Dómkirkjunni
í dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
í aðventulok árið 1977 fluttist
ég búferlum í homstofuna á efri
hæð hússins nr. 30 við Hring-
braut, þaðan sem er fagurt útsýni
til fjarlægra tinda, svo manni
finnst sem maður sitji í Hliðskjálf.
Þetta var og er gamalt og virðu-
legt hús og hafði þegar hér var
komið sögu verið um árabil kennt
við Framsókn, sem hafði haft þar
sína bækistöð um skeið.
Tjarnargötumegin bjó í lítilli
íbúð miðaldra maður, Agúst Sig-
mundsson múrari, maður sem ég
hafði ekki áður kynnzt og bjóst
ekki við að kynnast meira en brýna
nauðsyn bæri til. Annarstaðar í
húsinu bjuggu gamalmenni, minnir
mig, og þetta var einkar rólegt hús
og lítill umferðarhávaði frá Hring-
brautinni móts við það sem orðið
hefur síðar. Ef einhver var með
hávaða þama, þá var það helzt ég,
því að fyrir kom að ég stillti tón-
list hærra en ég hefði líklega átt
að gera því ég vissi ekki hve húsið
var hljóðbært; sömuleiðis átti ég
það til að vélrita fram á nætur,
en ritvélar hafa þann hæfileika að
hljóma líkt og hríðskotabyssur í
næturkyrrð. Aldrei kvartaði samt
neinn, og sízt af öllu Ágúst ná-
granni minn; hann virtist hafa
ánægju af flestri tónlist, en bað
mig þó um að spila ekki mikið af
gregórískum munkasöng. Ég stillti
mig þá um það, ef ég vissi af hon-
um heima.
Þarna átti ég viðdvöl hátt á
fjórða ár, og það fór ekki hjá því,
að ég kynntist þessum nágranna
mínum á hæðinni. Ætla mætti, að
ólíkur starfsvettvangur okkar hefði
ekki gefið tilefni til mikillar um-
ræðu, en í ljós kom, að við áttum
ýmis sameiginleg áhugamál, og
maðurinn var einkar viðræðugóður
og þægilegur í umgengni. Hann
var mikið snyrtimenni í umhverfi
sínu, og þótt hann lyfti stundum
glasi var aldrei neinn fyrirgangur
á honum eða_ gestagangur um-
hverfis hann. í rauninni var varla
hægt að hugsa sér þægilegri ná-
granna en hann.
í áranna rás hafa umræðuefni
okkar orðið ærið margbreytileg,
eins og nærri má geta, og það er
ekki svo lítið sem ég hef fræðzt
af honum á þeim sviðum þar sem
hann hafði meiri þekkingu og
reynslu en ég. Hann var t.d. gam-
all frímerkja- og myntsafnari, en
hafði þó að mestu hætt þeirri söfn-
un, þegar þarna var komið, og
reyndar selt megnið af safni sínu.
Sjálfur var ég varla frímerkjasafn-
ari nema að nafninu til en hélt þó
merkjum til haga og keypti mér
stöku sinnum slatta. Eitt sinn rétti
Gústi að mér þykka innstungubók
og sagði ég mætti hirða úr henni
það sem ég kærði mig um. Þau
skiptu hundruðum, jafnvel þúsund-
um, merkin sem hann gaf mér í
það skiptið. Steinasafn átti hann
líka, en bókum safnaði hann ekki,
nema ferðamálabókum; átti t.d.
flestar árbækur Ferðafélags ís-
lands og kortabækur. Hann var
alinn upp á heimili þar sem mikið
var um bækur, frímerki og aðra
safngripi, svo að hann bar ágætt
skynbragð á gildi slíkra hluta.
Hann var fæddur og uppalinn í
höfuðborginni, enda þótt ættir
hans væru að mestu austur í sveit-
um og einnig norðanlands; hann
var af þeirri kunnu Víkingslækjar-
ætt, en hvað sem við lásum okkur
til þá gátum við hvergi séð að
ættir okkar kæmu saman. Gaman
höfðum við samt af þeirri tilviljun,
að við skyldum báðir vera fæddir
við sömu götuna, Grettisgötu í
Austurbænum gamla. En hann var
þrettán árum yngri en ég, og ég
var löngu fluttur af þeim slóðum
um það leyti sem hann var að vaxa
úr grasi á stríðsárunum.
Hann ólst upp í andrúmslofti
sem var ekki þrúgað af krepp-
unni, heldur mettað af kostum og
göllum skjótfengins gróða. Lík-
lega hefur Gústi verið mikill safn-
ari í eðli sínu, og honum þótti
vænt um söfnin sín á meðan það
var, en einu safnaði hann ekki:
Islenskur efniviður
íslenskar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró.
Áralöng reynsla.
Leitið SK S. HELGASON HF
upplýsinga. IISTEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 . SÍMI 557 6677
hann virtist aldrei hafa löngun til
að safna peningum á bankabók.
Slíkir fjármunir tolldu illa við
hann. Og verðbólguskeiðið í þjóð-
félaginu virkaði heldur ekki hvetj-
andi á sinni tíð.
Slíkir Reykvíkingar sem við báð-
ir vorum, þá áttum við ærið víðan
vettvang til að ræða um þar sem
var borgin okkar og íbúar hennar
bæði í fortíð og nútíð. Hann var
nokkuð vel að sér í sögu hennar,
og þó einkum sérstakra bygginga,
sem hann hafði jafnvel unnið sjálf-
ur við meira eða minna. Svo óskylt
svið áhugamálum mínum og þekk-
ingu sem handverk múrarans gat
Gústi stundum gert forvitnilegt og
skemmtilegt með lýsingum sínum
og frásögum; af þeim mátti sjá,
að hann gaf mikið fyrir góða fag-
mennsku og vandvirkni. En ekki
er nafni fagmannsins þó ætíð á
lofti haldið, og fyrir getur komið
að verk hans séu falin augum
manna, þótt ótrúlegt sé. Ég get
ekki stillt mig um að setja hér eina
frásögu hans, sem átti sér stað á
síðustu árunum sem hann hafði
heilsu til að stunda vinnu sína.
Það var verið að endurgera Nes-
stofu á Seltjamamesi og ekkert
til sparað. Hlaða þurfti upp að
nýju gamlan skorstein og m.a.s.
fluttir inn danskir múrsteinar svo
að allt mætti verða ekta. Gústi
fékk það hlutverk að hlaða skor-
steininn og vandaði verk sitt sem
bezt hann gat. Þegar hann hafði
lokið verkinu var hann hreykinn
yfír því sem við augum blasti. En
viti menn - þá var komið með bik-
aðar spýtur, eða kannski voru það
skífur, og snilldarverk stein-
hleðslumannsins hulið allra sjón-
um. Það minnir mann á söguna
um perlu sem er falin í skel.
Af sjálfu leiðir, að starfsvett-
vangur hans var þó einkum í nýrri
hverfum borgarinnar, og það var
mjög fróðlegt að heyra hann segja
frá breyttum starfsháttum og
tækni, sem hann hafði reynslu af
á löngu starfsskeiði sínu. í sum
hverfin sem hann var að lýsa fyrir
mér hef ég ekki stigið fæti enn
þann dag í dag.
Ég minntist víst eitthvað á mús-
ík áðan. Það var ánægjulegt að
hlusta á tónlist með Gústa, því að
hann hlustaði, en notaði hana ekki
sem undirspil við orðræðu eins og
oft er svo títt í heimahúsum. Þeim
fór fjölgandi í tímans rás þeim
kvöldum sem við hlustuðum á
gömlu meistarana, en einnig þá
nýrri. Vivaldi, Albinoni, Bach,
Beethoven, Brahms að ógleymdum
Jóni Leifs; ég held að þetta hafi
verið uppáhalds tónskáldin hans,
þótt nokkuð séu þau ólík, enda
tímarnir tvennir og þrennir. Ein-
hverntíma stríddi ég honum á því,
að hann hefði mest eftirlæti á
Beethoven gamla, því að þeir hefðu
haft alveg eins nef. Þá brosti Ág-
úst Sigmundsson í kampinn og
sagði ekki orð.
Varla verður Gústa svo minnzt,
að ekki sé getið um það áhugamál
hans, sem var honum hvað hjart-
fólgnast og hrein lífsfylling, en það
voru ferðalögin um landið. Hann
gerði ekki víðreist til annarra
landa; skrapp aðeins tvisvar sinn-
um í stuttar viðskiptaferðir til
Skotlands og Þýzkalands. En leiðir
hans lágu þeim mun víðar um hans
eigið land, allt frá æskuárum og
svo lengi sem heilsan leyfði. Hann
mun hafa gengið á flestallar jökul-
bungur og háfjöll óbyggðanna, en
vinsælustu ferðamannastaðir voru
honum einnig vel að skapi, og
hann var enginn einfari heldur
ferðaðist jafnan með hópum og
kunni vel að meta góðan félags-
skap og mannfagnað, en einnig
þá kyrrð og endumæringu sem
fæst í samveru við ósnortna náttúr-
una. Hann var vel lesinn um ís-
lenzka landafræði, og einnig jarð-
sagan varð honum smám saman
kunn af lesningu um þau efni. Á
góðum stundum hafði hann frá
mörgu að segja, og framtíð
óbyggðanna var honum óþrjótandi
umræðuefni, ekki hvað sízt hin
síðari árin, þegar svo margir af
fegurstu stöðum landsins eru í
síaukinni hættu bæði af manna og
veðra völdum.
Nokkur síðustu árin var hann
þó af heilsufarsástæðum ófær um
að leggja land undir fót, og það
var sem stór hluti lífsgleðinnar
væri honum þar með horfinn. í
starfsgrein hans varð einnig sam-
dráttur, svo að af sjálfu leiddi að
allt athafnafrelsi hans heftist til
muna og vonargleðin brást. Hægf-
ara vöðvarýmun gerði sín vart, og
síðustu árin tóku við önnur og
verri mein. En hann sagði sem
fæstum frá veikindum sínum og
bar sig eins og hetja. Kannski var
andlegt þrek hans aldrei eins mik-
ið og þegar það líkamlega var far-
ið að gefa sig. Hann hafði kviðið
fyrir því að þurfa að liggja ósjálf-
bjarga í langri banalegu, en honum
varð að þeirri ósk sinni að hinzta
barátta hans varð skammvinn.
Hann fékk hægt andlát að morgni
þ. 3. marz, í góðri umsjá starfs-
fólks Landspítalans.
Og ekki verða fTeiri ferðir hans
um landið. Hann hefur nú lagt upp
í sína hinztu för og hverfur í faðm
þeirrar ættjarðar sem hann unni.
Elías Mar.
KRISTJANA
JAKOBSDÓTTIR
+ Kristjana Jakobsdóttir var
fædd í Hringveri á Tjörnesi
21. júní 1917. Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðumesja 4. mars síðast-
liðinn. Foreldrar hennar vom
Inga Guðmundsdóttir ættuð úr
Grímsey, og Jakob Egilsson
ættaður úr Kelduhverfi.
Krisljana var tvígift. Seinni
maður hennar var Einar Stef-
ánsson, f. 13.7. 1920, d. 31.1.
1990, útvarpsvirkjameistari úr
Keflavík. Þar bjuggu þau nær
allan sinn búskap. Kristjana
eignaðist fimm börn. Þau em
Birgir, læknir í Reykjavík,
Ingvi Þór, málarameistari, bú-
settur á Blönduósi, Inga Helen,
húsmóðir í Bandaríkjunum,
Stefán, bifreiðarsljóri í Noregi,
og Jóna Kristín, húsmóðir í
Oxarfirði. Afkomendur hennar
eru orðnir 30.
Útför Kristjönu fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
í dag kveðjum við hinstu kveðju
Kristjönu Jakobsdóttur. Kynni
okkar hófust fyrir rúmum fjörutíu
árum og sú vinátta sem þá mynd-
aðist hefur aldrei síðan slitnað.
Kristjana var með eindæmum
greiðvikin og taldi ekki eftir sér
að gera öðrum greiða á meðan
heilsa og aldur leyfðu. Á heimili
okkar gekk hún ætíð undir nafninu
„amma“ Kristjana vegna þess að
hún annaðist drengina okkar, hve-
nær sem þeir þurftu á því að halda,
þegar þeir voru ungir. Kristjana
var ætíð mjög áhugasöm um upp-
vöxt þeirra og var boðin og búin
til að hjálpa við fermingar og ann-
að sem til féll og mundi alltaf eft-
ir afmælisdögum þeirra. Amma
Kristjana hafði gaman af kapp-
leikjum og fylgdist vel með, hvort
sem um var að ræða fótbolta eða
handbolta. Enda stundaði hún
handbolta á sínum yngri árum með
Völsungum á Húsavík og hélst sá
íþróttaáhugi fram á efri ár. Þegar
heilsan versnaði varð hún þó að
láta sér nægja að fylgjast með í
gegnum sjónvarpið en skemmtunin
var þó engu minni.
Strákarnir okkar minnast
margra góðra stunda með ömmu
Kristjönu og kveðja hana með
söknuði.
Kristjana var mjög félagslynd
og starfaði mikið að félagsmálum,
einkum í Kvenfélagi Keflavíkur
en þar gegndi hún trúnaðarstörf-
um til fjölda ára, meðal annars í
orlofsnefnd félagsins. Kristjana
var einn af stofnendum Lionessu-
klúbbs Keflavíkur og starfaði þar
eins og í öðru félagsstarfi af dugn-
aði og einlægni. Við sem þekkjum
starf hennar að félagsmálum
kunnum henni þakkir fyrir fórn-
fúst starf.
Þegar heilsa Kristjönu versnaði
og hún varð að draga sig í hlé frá
félagsstörfum kom berlega í ljós
hversu sterka skapgerð hún hafði
að bera. Kristjana bar veikindi sín
af einstöku æðruleysi og þrátt fyr-
ir langa og erfiða sjúkdómslegu
var aldrei langt í góða skapið sem
var aðalsmerki hennar í gegnum
tíðina.
Um leið og við vottum fjölskyldu
hennar, börnum og barnabörnum
dýpstu samúð, þökkum við fyrir
þær stundir og góðu minningar
sem Kristjana gaf okkur.
Þorbjörg Pálsdóttir,
Eyjólfur Eysteinsson,
Ingi Valur Jóhannsson,
Eysteinn Eyjólfsson og
Jón Páll Eyjólfsson.
Hún Kristjana okkar, eins og
hún var kölluð í okkar hóp, hefur
nú lagt af stað i sína hinstu för.
Eftir langa og erfiða baráttu við
illvígan sjúkdóm hefur hún kvatt
þessa jarðvist. Allar viljum við trúa
því að vel hafi verið tekið á móti
henni „hinum megin“ og að þar
hafi Einar með sitt yfirvegaða og
hlýja viðmót beðið komu hennar.
Kristjana Jakobsdóttir var einn
af stofnfélögum Lionessuklúbbs
Keflavíkur sem nú hefur starfað í
næstum 15 ár. Einar Stefánsson,
maðurinn hennar, var mikill og
einlægur Lionsmaður og hafði í
allmörg ár hvatt til stofnunar
kvennaklúbbs. Það fór því svo að
með sinni rólegu ýtni kom Einar
því til leiðar að eiginkonur félaga
í Lionsklúbbi Keflavíkur komu
saman og stofnuðu Lionessuklúbb
í maímánuði 1982. Einar var svo
tengiliður okkar við föðurklúbbinn
á meðan hann lifði, en hann lést
fyrir um það bil sjö árum. Krist-
jana sagði í upphafi að hún vildi
endilega vera með sem almennur
félagi, en að stjórnarstörf væru
engan veginn fyrir hana. Okkur
tókst nú samt að fá hana til að
gegna gjaldkerastarfi eitt ár og
hún starfaði ötullega með okkur á
meðan heilsan leyfði og í raun
lengur, því við vitum að hugur
hennar var með okkur fram undir
það síðasta.
Við sem bárum gæfu til að kynn-
ast þeim hjónum og starfa með
þeim hrifumst óhjákvæmilega
með. Einar rólegur, yfirvegaður
og fylginn sér, þegar á þurfti að
halda, og Kristjana með sitt létta
skap og sinn smitandi hlátur sem
lifir svo sterkt í minningunni.
Kristjana átti í öll þessi ár í erfiðri
baráttu við lungnasjúkdóm og hún
lagði oft mikið á sig bara til þess
að geta mætt á fund með okkur.
Nú er liðið rúmt ár frá því hún
var með okkur síðast, en þá hófst
lokakaflinn í þessu erfiða sjúk-
dómsstríði hennar. Á þessu ári
höfum við oft saknað hennar á
fundum okkar og komum örugg-
lega til með að gera það í framtíð-
inni.
En það er einu sinni svo að þeg-
ar við minnumst Kristjönu okkar,
þá er það gleðin og kátínan sem
fyrst koma upp í hugann. En hún
lagði líka sitt af mörkum í starfi
sínu með okkur. Um leið og við
þökkum Kristjönu Jakobsdóttur
samfylgdina, þá sendum við fjöl-
skyldu hennar hugheilar samúðar-
kveðjur.
Félagar í Lionessu-
klúbbi Keflavíkur.