Morgunblaðið - 11.03.1997, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 11. MARZ 1997 43
ÓLAFUR
ÁRNASON
+ Ólafur Árnason
fæddist í Vest-
mannaeyjum 31.
júlí 1917. Hann lést
í Vestmannaeyjum
26. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Árni
Jónsson verslunar-
maður, f. 12.4.
1889 á Helgusön-
dum, d. 21.6. 1963
í Vestmannaeyjum,
og kona hans Soff-
ía Katrín Þor-
steinsdóttir, hús-
móðir og verka-
kona, f. 31.7. 1895 í Vallarhjá-
leigu, d. 21.5. 1978 í Vest-
mannaeyjum. Systir Ólafs sam-
feðra var Júlía Árnadóttir, f.
4.7. 1914, d. 19.2. 1971. Tví-
burasystir Ólafs var: Gyðríður
Árnadóttir, f. 31.7. 1917, lést í
frumbernsku.
Hinn 13. apríl 1941 kvæntist
Ólafur Þorsteinu Sigurbjörgu
Ólafsdóttur, f. 4.9. 1920, frá
Oddhól í Vestmannaeyjum.
Foreldrar hennar voru Ölafur
Andrés Guðmundsson, f. 14.10.
1888, d. 23.3. 1955, og kona
hans Sigurbjörg Hjálmarsdótt-
ir, f. 7.9. 1884, d. 15.8. 1953.
Börn Ólafs og Þorsteinu eru:
1) Gunnar, f. 12.12. 1940, bif-
reiðarsljóri í Vest-
mannaeyjum,
kvæntur Erlu Sig-
urðardóttur. 2) Sig-
urbjörg, f. 29.5.
1943, matráðskona
í Hveragerði, gift
Birgi Pálssyni. 3)
Sigurður, sund-
laugarvörður á Ak-
ureyri, f. 7.10.
1946, kona hans
var Margrét Jóns-
dóttir er lést 31.12.
1982, sambýliskona
hans er Birna Jó-
hannsdóttir. 4)
Guðbjörg, húsmóðir í Kópa-
vogi, f. 17.7. 1949, gift Eiríki
Bogasyni. 5) Sesselja, leikskóla-
kennari í Hveragerði, f. 15.9.
1951, sambýlismaður Gunnar
Berg Sigurjónsson. 6) Ólöf
Erla, býr í Svíþjóð, f. 18.5.1957.
Ólafur starfaði meðal annars
sem netamaður hjá Tanganum
í Vestmannaeyjum. Hann tók
að sér akstur fyrsta oliubíls
Olíuverslunar íslands í Vest-
mannaeyjum. Hann starfaði
sem bílstjóri hjá Olíuverslun-
inni meðan heilsa hans leyfði,
til ársins 1986.
Útförin fór fram í kyrrþey,
að ósk Ólafs, laugardaginn 8.
mars.
Nú er komið að vistaskiptum
hjá honum tengdaföður mínum
eftir farsæla jarðvist í nær átta
áratugi. Eftir sitja syrgjendur og
trega ástvin, félaga, nágranna og
góðan Eyjamann. Huggun syrgj-
enda er vitneskja um góðar mót-
tökur í nýju vistinni og ylurinn af
góðum minningum um ljúfan
dreng.
Ólafur, eða Óli eins og hann
jafnan var kallaður, var Vest-
mannaeyingur í húð og hár - sál
og líkama. Hann átti einnig sterk-
ar rætur í Þykkvabænum, þar sem
hann ólst upp að miklu leyti frá
átta ára aldri fram undir tvítugt,
fyrst hjá hjónunum Sigurði og
Sesselju í Hábæ, síðan hjá Agli og
Friðbjörgu í Skarði. Þykkvabæjar-
árin hafa ætíð verið Óla ofarlega
í huga og eitt er víst að þar hefur
honum liðið vel. Margar eru sög-
umar sem hann hefur sagt mér
frá þessum tíma lífs síns, skemmti-
legum atburðum og eftirminnilegu
samferðafólki. Þarna eignaðist
hann marga af sínum bestu vinum,
til lífstíðar.
Okkur Eyjamönnum finnst það
forréttindi að fá að alast upp í því
umhverfi og því samfélagi sem
Eyjarnar hafa að geyma. Eg geri
ráð fyrir að uppvaxtarár Óla hafi
verið svipuð og hjá öðrum Eyja-
strákum. Ég sé hann fyrir mér á
æskuárum, myndarlegan, glað-
væran, ærslafullan strák. Óla
fannst það líka forréttindi að fá
að alast upp í Þykkvabænum, þar
voru hestar, þar var víðáttan og
þar var fólkið sem honum þótti svo
vænt um. Vart er hægt að hugsa
sér ólíkari staði, þvílíkar andstæð-
ur, Vestmannaeyjar hömrum girt-
ar og sléttur Þykkvabæjar. Það
hlýtur að hafa verið notalegt fyrir
ungan dreng að eiga góða heim-
komu á þeim báðum.
Þegar uppvaxtarárum lýkur
verða kaflaskipti og lífið fær á sig
alvarlegri blæ. Spor æskunnar
breytast og verða markvissari, það
verður tilgangur í öllu sem gert
er. Pyrstu sporin á þessu tímabili
eru grunnurinn að mótun framtíð-
arinnar. Þarna steig hann Óli sín
mestu hamingjuspor, er hann gift-
ist eiginkonu sinni Þorsteinu, sem
einnig er borinn og barnfæddur
Vestmannaeyingur. Hjónaband
þeirra og hamingja hefur staðið í
rúman hálfan sjötta áratug. Börn
þeirra komust öll til fullorðinsára
og eru hið mesta mannkostafólk.
Barnabörnin eru orðin 18 og
barnabarnabörn 13.
Þau byrjuðu sinn búskap í for-
eldrahúsum Óla, í Odda við Vest-
mannabraut, árið 1940. Fljótlega
varð þröngt um vaxandi fjölskyldu
í þessum húsakynnum. Þau
byggðu sér framtíðarheimili við
Hólagötu. Á þessum árum byggðu
menn húsin sín sjálfir og tók það
oft mörg ár. Oft minntist hann
Óli þessa tíma og þá hve erfitt var
um alla aðdrætti. Þá þurfti leyfi
fyrir hveijum nagla, hverri spýtu
sem og reyndar öllum hlutum. Þau
fluttu í nýja húsið árið 1950 og
hafa búið þar allan sinn búskap.
Reyndar varð fjölskyldan að yfír-
gefa Eyjarnar í eldgosinu 1973 og
dveljast í nokkra mánuði í höfuð-
borginni, en vart er hægt að segja
að Oli hafi flutt sína búsetu á þeim
tíma, því hann sinnti allan tímann
sínum störfum úti í Eyjum.
Að vera olíubílstjóri í Vest-
mannaeyjum hefur oft á tíðum
verið erfitt. Þegar bátaflotinn taldi
á annað hundrað skip á vetrar-
vertíðum og allir þurftu á fá af-
greiðslu, í hvernig veðri sem var.
Þegar þannig háttaði til að bátarn-
ir lágu hver utan á öðrum, þurfti
að draga þunga slönguna frá báti
yfir í bát. Bílarnir voru í fyrstu
þungir og erfiðir viðureignar. I
þessum störfum sínum eignaðist
hann marga vini og kunningja í
vélstjórastétt, sem kunnu vel að
meta trúmennsku og áreiðanleika.
Hvert einasta hús í bænum var
hitað upp með olíu, fram til þess
tíma er hitaveitan tók til starfa.
Það var líka eitt af hlutverkum
olíubílstjóranna að sjá til þess að
allir hefðu næga olíu, alla tíð. Oft
minntist hann þess hve erfitt var
á köldum vetrardögum að hafna
afgreiðslu til fátæks bamafólks,
sem ekki hafði getað staðið skilvís-
lega að greiðslum. Oftar en ekki
kom það fyrir að hann hafði
„óvart“ sett nokkra lítra á tankinn
er hann sneri til baka.
Mín fyrstu kynni af Óla hafa
eflaust verið á uppvaxtarárum
mínum í Eyjum. Þá voru bflar fátíð-
ir, jafnvel svo að bílstjórum var
skipað í hóp kvikmyndastjarna
hvað vinsældir varðaði. Svo maður
tali nú ekki um bílstjóra á stórum
olíubílum. Síðar lágu leiðir okkar
saman er ég var sendur til að gera
við rafmagnsbilanir í oh'ubílnum
hans. Þegar ég kalla þessar minn-
ingar fram er ekki laust við að
fyrir vit mín slái daufri olíulykt.
Éiginleg kynni okkar hófust er ég
gekk að eiga dóttur hans Guð-
björgu. Það tókst strax með okkur
gagnkvæm virðing og vinátta. Ég
minnist fyrstu viðræðna okkar,
hann kominn á sextugs aldurinn
en ég ég rétt skriðinn yfir tvítugt.
Hann, svolítið íbygginn er hann
íhugaði framtíð dóttur sinnar. Ég,
ekkert nema bjartsýnin að takast
á við framtíðina, sem ég vissi ekk-
ert um en leit reyndar mjög alvar-
legum augum. Þetta samtal endaði
með glettni og saklausri stríðni,
sem reyndar einkenndi Óla alla tíð.
Mörg samtölin höfum við átt, sem
urðu reyndar alvörugefnari í seinni
tíð, en þó var alltaf stutt í brosið.
Það eru margar minningarnar
sem ég á og mun ylja mér við.
Ég minnist þess er hann bauð mér
til veislu á nýjársdag. Aðalréttur-
inn var hrossabjúgu úr Þykkva-
bænum. Mér fannst þetta svolítið
sérkennilegt, þar sem ég hafði
ekki litið á þessa afurð sem sér-
stakan hátíðarmat. Mér var það
hins vegar fljótlega ljóst að hús-
bóndinn var að bjóða mér að deila
með sér uppáhaldsmatnum sínum,
sem hann hafði fengið sendan, með
ærinni fyrirhöfn, frá vinum sínum
í Þykkvabænum. Getur nokkur
boðið betur en það besta sem hann
á? Síðar átti ég eftir að lenda í
mörgum svona veislum hjá Óla.
Ég mun verða honum ævinlega
þakklátur fyrir að hafa kennt mér
að meta og taka tillit til skoðana
annarra. Framvegis munum við
ætíð setjast saman að borðum í
svona veislum, þegar ég næri mig
mig af hinum veraldlegu veigum,
mun minningin um hann sjá um
næringu sálarinnar.
Eitt tómstundagaman hafði
hann Óli öðrum fremur, kartöflu-
rækt. Þetta hefur eflaust verið
arfur frá uppvaxtarárunum í
Þykkvabænum. Það var sama
hvernig heilsan var, alltaf voru
settar niður kartöflur. Ekki bara
settar niður, það var talað um
kartöflur, það var fylgst með upp-
komu grasanna, það var kíkt und-
ir í byijun ágúst, það var tekið upp
og það var gengið frá fyrir vetur-
inn. Þetta var ekki bara tóm-
stundagaman. Þetta var lífsstíll.
Hann Óli hafði reyndar einnig
annað áhugamál, tónlist. Hann var
tónlistarmaður af guðs náð og spil-
aði nánast á öll hljóðfæri. Á sínum
yngri árum spilaði hann fyrir dansi,
á harmoniku. Hann átti fyrstu
píanóharmonikuna sem kom til
Eyja. Harmónikutónlistin var hon-
um ákaflega hugleikin alla tíð.
Veikindi Óla voru löng og
ströng. Þá kom vel í ljós hve mik-
ill styrkur er að góðum og tryggum
lífsförunaut. Hún Steina annaðist
manninn sinn af ótrúlegri natni og
tilfinningu allan tímann.
Eftir erfiðan lokakafla er hann
eflaust hvíldinni feginn. Söknuður
þeirra sem eftir sitja snýst ekki
um endalokin, frekar um vel
gengna ævitíð. Ég vil að endingu
þakka honum Óla allt sem hann
hefur verið mér og mínum. Þakka
honum fyrir þann fjársjóð minn-
inga sem hann skilur eftir handa
okkur. Ég bið allar góðar vættir
að styrkja alla ástvini Óla og þá
ekki síst að vera henni Steinu inn-
an handar á þeim erfiðu tímum sem
framundan eru.
Eiríkur Bogason.
TOkumflþ oflflUA flo yfl um
ÍMIWMHHUIHÍ
flÖTíl flOflC
MiTiiyMhT • (líí
Upplýsingar í s: 551 1247
HALLGRIMUR
KRISTJÁNSSON
+ Hallgrímur
Kristjánsson
fæddist á ísafirði
20. ágúst 1923.
Hann lést á Borgar-
spítalanum 3. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Herdís Samúels-
dóttir frá Skjaldar-
bjarnarvík á
Ströndum, f. 30.9.
1895, d. 5.9. 1957,
og Krislján Al-
bertsson frá
ísafirði, f. 20.10.
1892, d. 25.2. 1925.
Hallgrímur var annar í röð
þriggja systkina. Elstur er Al-
bert, f. 3.10. 1920, og Jóhanna
yngst, f. 20.12. 1924. Hallgrím-
ur var eitt ár á Isafirði eftir
lát föður síns. Þá fór hann með
móður sinni og systur inn í
Hraundal við ísafjarðardjúp en
Albert fer í Furufjörð til Olafs
bróður Herdísar. Arið 1931 fer
Herdís með Jóhönnu í Furu-
fjörð, en Hallgrímur fer að
Melgraseyri til Jóns Fjalldals
og er þar til tvítugsaldurs. Á
Melgraseyri kynntist Hallgrím-
ur konu sinni, Þóru Guðnadótt-
ur frá ísafirði, f. 14.7. 1922,
d. 2.5. 1990. Árið 1943 fluttust
þau til Reykjavíkur. Börn Hall-
gríms og Þóru eru: 1) Hörður,
f. 1946, kvæntur Oddnýju Guð-
mundsdóttur, f. 1947. Þeirra
börn: Guðmundur, f. 1970,
Hallgrímur, f.
1973, og Hugrún,
f. 1977. 2) Kristján,
f. 1949, kvæntur
Steinhildi Sigurð-
ardóttur, f. 1953.
Þeirra börn: Sig-
urður, f. 1973, og
Edda Björk, f.
1976, sambýlismað-
ur hennar Orvar
Helgason, f. 1975,
þeirra barn Dilja
Björk, f. 1996. 3)
Herdís, f. 1953, gift
Guðna Pálssyni, f.
1950. Þeirra börn:
Hrefna Kolbrún, f. 1988, og
Þóra Tinna, f. 1992. 4) Svava
Ragna, f. 1960, gift Magnúsi
Vilhjálmssyni, f. 1958. Þeirra
börn: Sigríður Halla, f. 1977,
sambýlismaður hennar Hafþór
Helgason, f. 1973, þeirra barn
Alexander, f. 1994. Þóra Berg-
lind, f. 1979, sambýlismaður
Sveinn E. Óskarsson, f. 1972.
Anna Kristín, f. 1983. Helga
Rós, f. 1985. Hólmfríður Guð-
rún, f. 1988. Vilhjálmur Sveinn,
f. 1990 og Margrét Ósk, f. 1994.
Hallgrímur lærði pípulagnir í
Reykjavík og starfaði sem
pípulagningameistari í um 40
ár. Síðustu ár starfsævi sinnar
starfaði hann hjá Skeljungi og
í versluninni Burstafelli.
Hallgrímur verður jarðsung-
inn frá Árbæjarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku besti pabbi minn.
Þá ertu farinn frá okkur, farinn
til mömmu. Þú fórst skyndilega,
enginn átti von á þessu þótt þú
hefðir verið lasinn í nokkrar vikur.
Það var erfítt að taka þessum frétt-
um hingað til Danmerkur. Ég verð
sjálfsagt lengi að átta mig á því
að nú fæ ég ekki lengur bréf og
símhringingar frá þér, en því mið-
ur ræður enginn sínum næturstað.
Þú ætlaðir að koma í heimsókn til
mín um síðustu jól en þú veiktist
af flensu og treystir þér ekki. Ég
hafði ekki séð þig í 16 mánuði, en
ég fylgdist með þér og hugsaði til
þín á hveijum degi, ég saknaði
þín, saknaði þess að geta ekki
faðmað þig og kysst.
Margar ljúfar minningar á ég
um pabba sem ég á eftir að ylja
mér við um ókomin ár. Pabbi naut
þess að fara í veiðiferðir og var
Arnarvatnsheiðin þar í uppáhaldi.
Flest sumur var farið einu sinni
til tvisvar inn á heiði, og þar var
hann í essinu sínu. Hann fór líka
margar ferðir um landið með okk-
ur. Fyrir níu árum fórum við öll
systkinin vestur í Djúp með pabba.
Fengum við Vonarland að láni í
fjóra daga. Þetta voru yndislegir
fyórir dagar. Við keyrðum um
Djúpið og það var alveg sama hvað
pabbi var spurður um, hann vissi
nöfnin á öllum fjöllum, hólum,
hæðum og bæjum. Það var greini-
Crfisdrykkjur

'VeitlAQohiwié
cflFi-mn
Sími 555-4477
legt að þarna hafði honum liðið
vel. Hann var mjög stoltur af upp-
runa sínum og talaði oft um lífíð '
í Djúpinu.
Pabbi hætti að vinna fyrir sex
árum vegna veikinda. Hann fór í
hjartaaðgerð fyrir þremur og hálfu
ári og náði hann sér nokkuð vel
eftir þá aðgerð. Nú síðustu árin
var pabbi mjög virkur í félags-
starfí aldraðra í Hraunbæ 105.
Hann var mikill spilamaður og var
oft haft á orði að hann þyrfti að
hafa viðtalstíma, svo mikið var að
gera hjá honum. Pabbi og mamma
giftust 3. nóvember 1945. Þau
fengu 45 ár saman og fjögur börn
sem öll eru gift. Hann átti 14
barnabörn og tvö barnabarnaböm
ogvarhannmjögstolturafþessum ^
stóra barnahópi.
Söknuður okkar er mikill en eins
og átta ára dóttir mín sagði:
„Mamma, nú þegar afi minn er
dáinn og farinn til Guðs getur
hann alltaf hjálpað okkur, og
mamma, veistu að hann er hérna
í hjartanu þínu.“ Og það voru orð
að sönnu. Guð gefí okkur styrk til
að standast þessa raun.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þín dóttir
Herdís.
E R F1
DRYKKJIJU
Látið okkur annast
erfidrykkjuna.
Fyrstaflokks þjónusta
og veitingar.
Rúmgóð og þœgileg
salarkynni.
Upplýsingar í síma 552-9900