Morgunblaðið - 02.11.1997, Síða 40

40 SUNNUDAGUR 2. NÓVEMBER 1997
MININIINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Elskulegi eiginmaður minn, faðir okkar, teng-
dafaðir, afi og langafi,
MATTHÍAS GUÐMUNDSSON
húsasmíðameistari,
Hringbraut 104,
Keflavík,
verður jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju mið-
vikudaginn 5. nóvember kl. 14.00.
Friðbjörg Ólína Kristjánsdóttir,
Sigurður Sævar Matthíasson,
Hafdís Matthfasdóttir, Sigbjörn Ingimundarson,
barnabörn og barnabarnabarn.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÚN JÓNA WINSLOW,
búsett í New York
í Bandaríkjunum,
lést á sjúkrahúsi þar í borg 11. október síðast-
liðinn.
Jarðarförin hefur farið fram.
Selma K. Albertsdóttir, Davfð Axelsson,
Eðvarð Björnsson,
Wendy Oviedo, Walter Oviedo,
Pamela Winslow,
Jeffrey Winslow,
barnabörn og barnabamabörn.
+
Elskuleg eiginkona mín, systir okkar og mág-
kona,
ÓLÖF PJETURSDÓTTIR,
Einarsnesí 50,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn 23. októ-
ber.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 11-E fyrir einstaka umönnun og
alúð.
Bjarni Árnason,
Ásgeir Pjetursson, Solvejg Pjetursson,
Ármann Pétursson, Kristín Dagbjartsdóttir,
Helga S. Pétursdóttir, Kristján A. Jónsson,
Pétur Pétursson,
Ruth Sörensen.
+
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkaers eiginmanns mins, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
SIGURÐAR PÁLSSONAR,
Hléskógum 8,
Egilsstöðum.
Guð blessi ykkur öll.
Rakel Kristjánsdóttir,
Erla Sigríður Sigurðardóttir, Jakob Pórarinsson,
Anna Sigurðardóttir, Sigurður Viggósson,
Kristbjörg Sigurðardóttir, Hallgrfmur Gunnarsson,
Pál Sigurðsson, Sumarrós Árnadóttir,
afabörn og langafabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður, dóttur og systur,
GUÐFINNU KARENAR
BRYNJÓLFSDÓTTUR,
Hrauntungu 4,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki
Heimahlynningar Krabbameinsfólasins fyrir góða umönnun og alúð.
Einnig þökkum við starfsfólki Víðistaðaskóla í Hafnarfirði hlýhug og
aðstoð.
Grétar K. Ingimundarson,
Sigurður Ingi Grétarsson,
Arnar Grétarsson, Bjarney Katrfn Gunnarsdóttir,
Brynjar Grétarsson,
Brynjóifur Pórðarson
og systkini hinnar látnu.
INGIBJORG
HELGADÓTTIR
+ Ingibjörg
Helgadóttir
fæddist á Framnesi
á Skeiðum í Árnes-
sýslu 15. júlí 1924.
Hún lést 25. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
María Gísladóttir, f.
30.10. 1892, og
Helgi Nikulásson, f.
3.3. 1887. Ingibjörg
ólst upp hjá fóstur-
foreldrum sínum,
Jarðþrúði Nikulás-
dóttur, f. 25.3. 1881,
og Sigurði Haralds-
syni, f. 4.2. 1875. Uppeldissystir
Ingibjargar er Rósa B. Blöndals,
f. 20.7. 1913. Hálfbræður henn-
ar: Vilbogi Magnússon, f. 22.2.
1922, d. 21.8. 1994, og Pétur
Guðmundsson, f. 1.9. 1937.
Hinn 13. maí 1944 giftist Ingi-
björg Jóhanni Sæmundssyni,
ættuðum úr Staðardal í Stein-
grímsfirði. Hann lifir konu sína.
Foreldrar Jóhanns voru Sæ-
mundur Jóhannsson, f. 10.1.
1879, og Elísabet Jónsdóttir,
kona hans, f. 18.5. 1870. Börn
Ingibjargar og Jóhanns eru: 1)
f. 30.3.
1945, maki hennar
er Sigtryggur
Sveinn Bragason, f.
30.7. 1943. Dætur
þeirra: Ragnheiður
Sigtryggsdóttir, f.
25.3. 1971, gift Ág-
ústi Loftssyni, f. 2.6.
1965. Sonur hennar
er Vilhjálmur
Sveinn Guðmunds-
son, f. 8.8. 1991.
Ingibjörg Sig-
tryggsdóttir, f. 30.3.
1976. 2) Sigrún
Jarðþrúður, f. 6.2.
1947, maki hennar er Sigurður
Július Stefánsson, f. 4.9. 1952.
Sonur Sigrúnar er Jóhann Krist-
jánsson, f. 10.4.1970, sonur hans
er Kristján Valur, f. 25.8. 1993.
3) Sæmundur, f. 11.8. 1949. 4)
Halldóra, f. 24.5. 1951. Böm
hennar eru: Jóhann Helgi Sig-
urðsson, f. 5.9. 1974, og Lijja
María Sigurðardóttir, f. 14.5.
1976.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Neskirkju mánudaginn 3.
nóvember og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Með Ingibjörgu er fallin í valinn
kona, sem mátti ekki vamm sitt vita.
Hún hugsaði mikið um eilífðarmálin,
sem eru að jafnaði hulin hugarsjón-
um þorra fólks, vegna daglegs starfs
og amsturs. Sjaldan mun hana hafa
vantað til guðsþjónustu í Neskirkju
ásamt manni sínum. Þar voru þau
samstiga, líkt og í lífinu sjálfu.
Ung giftist Ingibjörg Jóhanni
Sæmundssyni, úr Strandasýslu. Með
honum eignaðist hún börn, og stuðl-
aði þannig að framvindu mannlífs-
ins. Hún hefur skilað góðu ævistarfi.
Kynni mín af þessum ágætu hjón-
um hófust fyrir um hálfri öld, er
kona mín fór með mig i heimsókn
til þessa kunningjafólks síns, sem
þá átti heima í litlu húsi inni í
Kringlumýri, skammt þar frá sem
Kennaraháskólinn reis síðar. Þrátt
fyrir nauman fjárhag, undu þau sér
þama vel. Síðar fluttu þau þaðan,
þegar fjölskyldan stækkaði og kröf-
ur voru uppi um að nýta landið und-
ir varanlegar byggingar.
Á Fomhaga 11 bjuggu þessi
ágætu hjón mörg síðustu árin, þegar
lífsönnin var að baki. Þau bjuggu í
notalegri kjallaraíbúð og leið þar
vel. Nú kveður Jóhann sína ástkæru
eiginkonu, áttatíu og fimm ára að
aldri. Hann hefur mikið misst, en á
einnig mikið að þakka. Eg votta
honum samúð mína við fráfall henn-
ar, svo og afkomendum þeirra.
Ekkert auðgar lífið meira en kynni
við gott fólk. Fyrir kynnin við hana
Ingibjörgu á Dunhaganum þakka ég
innilega.
Auðunn Bragi Sveinsson.
Þessi systir mín, sem var ellefu
ámm yngri en ég, er farin á undan
mér. Mig langar að leggja henni í
munn erindi úr kvæði til fósturmóð-
ur okkar:
Við páskasól, Guðs ástarorð
og íslands björtu nætur,
við fossanið og feðra-storð,
þú festir lífs míns rætur.
Er finn ég hrökkva hinsta streng
af hörpu ævi minnar,
á línu sálms til Guðs ég geng
við geisla bænar þinnar.
Ingibjörg, sem var mér sönn syst-
ir, fæddist á heimili fósturforeldra
minna í Framnesi á Skeiðum 15.
júlí 1924. Mamma okkar hét Jarð-
þrúður Nikulásdóttir, Arnfirðingur,
en pabbi okkar hét Sigurður Har-
aldsson, Þingeyingur, úr Köldukinn
og Bárðardal.
Þau voru bæði stórvel gefin,
stálminnug og sérlega barngóð.
Mikið var nú litla stúlkan falleg
og bláu, skíru, stóru og fögru augun
hennar. Vissulega varð hún ijós á
heimilinu. Móðir hennar hét María
Gísladóttir, Árnesingur. Faðir Ingi-
bjargar hét Helgi Nikulásson, ættað-
ur sunnan með sjó og var sjómaður.
Honum þótti afar vænt um dóttur
sína og lét hana heita eftir ömmu
sinni.
Ingibjörg söng lög þegar hún var
ársgömul. María, móðir hennar,
hafði með sér lítinn tveggja ára gló-
koll, sem hét Finnbogi Magnússon.
Hann er nú látinn fyrir nokkrum
árum. Mér fannst gaman að gæta
hans, af því hann var alltaf svo
þægur og góður við mig. Mikið sáum
við eftir þeim mæðginum þegar þau
fóru. Yngri bróðir Ingibjargar heitir
Pétur Guðmundsson, prýðis drengur
eins og Finnbogi bróðir þeirra.
Ingibjörg var elskulegt og rólegt
barn. Hún var hænd að mér og mér
þótti íjarska vænt um hana.
Hún var ákaflega staðfóst, trygg
og vinföst.
Okkur leið vel í æskunni, geymd-
um þar mikið sólskin I minningu.
Ingbjörg var fluglæs fjögurra ára
gömul, mamma kenndi henni.
Hún hafði alhliða skarpar gáfur.
Ég hef ekki kynnst hraðgreindara
barni. Réttritun hafði hún í sér, eins
og sum böm.
Hún fékk að læra á orgel í æsku.
Ingibjörg var beðin um að fara og
læra hjá Páli ísólfssyni, svo hún
gæti tekið að sér kirkjuorganista-
starf við kirkjuna í Hruna. Hún sótti
námið af mikiu kappi. Páli fannst
hún svo efnileg, að hann bauð henni
ókeypis kennslu, ef hún vildi vera
lengur og þáði hún það. Ingibjörg
hafði afburða tónminni. Söngur og
tónlist voru hennar líf og yndi. Hún
var hjálpsöm, loforð hennar stóð eins
og stafur á bók.
Ingibjörg var falleg og gáfuð ung
stúlka. Hún var vel að sér til munns
og handa. Ég veit að mamma lét
hana læra mikið af sálmum og kvæð-
um auk handavinnu, enda var hún
vel máli farin.
Ingibjörg var organisti hjá mann-
inum mínum að Stað í Steingríms-
firði og æfði kóra. Á Stað hittust þau
Jóhann og Ingólfur gifti þau í Staðar-
kirkju. Þar eignuðust þau tvær indæl-
ar litlar dætur. Elísabet heitir eftir
föðurömmu sinni. En Jarðþrúður Sig-
rún í höfuðið á mömmu og pabba.
Eftir að þau fluttu til Reykjavíkur
fæddust tvö indæl börn í viðbót,
Sæmundur og Halldóra. Þetta voru
allt miklir sólargeislar fyrir foreldra
og afa og ömmu. Sigrún sagði ný-
lega við mig: „Ég sá mikið eftir
honum afa. Mér þótti svo vænt um
hann.“ Síðar á ævi fluttu þau hjónin
í Nessókn, þá gekk systir mín í
kirkjukór Neskirkju. Nokkur síðustu
ár sat hún í sóknarnefnd Nessókn-
ar. Þau hjón voru virkir þátttakend-
ur í safnaðarlífi Nessóknar. Þau
komu oft að Mosfelli og Ingibjörg
var tíðum kirkjuorganisti þar við
hátíðleg tækifæri.
Hún var glöð í vor þegar Lilja
María dótturdóttir hennar, lauk
stúdentsprófi með hárri einkunn,
eins og bróðir hennar áður.
Alla tíð var heimili þeirra hjón-
anna mjög gestrisið. Ingbjörg var
mikil móðir og amma. Heimilið bar
sérstakan rausnarbrag.
í veikindum sínum á Borgarspít-
ala sagði hún eitt sinn við mig: „Það
er góð hjúkrun hér.“
Ollum er dauðinn sár, sem hann
kemur nærri. En Ingibjörg hefur
áreiðanlega sagt með Hallgrími:
Ég Iifi í Jesú nafni,
í Jesú nafni ég dey.
Með hjartans þakklæti fyrir
tryggð og ástríki kveð ég systur
mína.
Minnumst huggunarorða Jesú:
Hver sem trúir á mig, mun lifa þótt
hann deyi.
Innileg samúðarkveðja, frá húsi
mínu.
Rósa B. Blöndals.
í dag, 3. nóvember 1997, er hún
Ingibjörg Helgadóttir jarðsett. Ingu
hef ég þekkt frá því að ég man eft-
ir mér en hún var fóstursystir henn-
ar ömmu minnar. Amma og Inga
voru mjög nánar en þær ólust upp
saman hjá fósturforeldrum sínum,
Jarðþrúði Nikulásdóttur og Sigurði
Haraldssyni að Framnesi á Skeiðum.
Þegar ég hugsa um þær stundir
sem við Inga höfum átt saman dett-
ur mér fyrst í hug þakklæti. Hún
Inga var nefnilega alltaf til staðar
og ekki síst þegar á þurfti að halda.
Þegar ég var barn hjá afa mínum
og ömmu að Mosfelli í Grímsnesi
kom Inga oft til að spila undir messu
hjá afa og þá sat ég alltaf við hlið
hennar og við sungum. Mér fannst
alltaf eins og við værum forsöngvar-
ar í kirkjunni. Þannig var Inga mjög
barngóð og hún hafði alltaf tíma til
að spjalla við mig. Við systkinin
nutum þess að koma og heimsækja
Ingu og Jóa og það þótti sérstaklega
gaman að fá að sofa hjá þeim. Ég
man eftir því að þegar hún svæfði
mig þá söng hún alltaf fyrir mig,
og mikið þótti mér það notalegt.
Síðar á ævinni fengu börnin mín
líka að njóta hlýju hennar og alltaf
spurði hún mig um það hvernig þeim
gengi þegar ég hitti hana. En amma
átti alltaf vísan stað hjá Ingu og Jóa
þegar hún kom í bæinn, og sóttist
hún eftir því að vera hjá þeim. Við
dóttir mín vorum að rifja upp minn-
ingamar um Ingu og var henni ekki
síður minnisstætt en mér þegar hún
var lítið barn í heimsókn hjá afa og
ömmu, og Inga var líka í heimsókn
og spiluð var vist. Þessum stundum
fylgdi alltaf mikil gleði. Því miður
var Inga ekki heilsuhraust síðustu
árin sem eflaust hefur verið henni
og eiginmanni hennar þungt í skauti.
í dag kveð ég Ingu og bið góðan
Guð að blessa hana og sendi samúð-
arkveðjur til eiginmanns hennar Jó-
hanns Sæmundssonar, barna þeirra,
Elísabetar, Sigrúnar, Sæmundar,
Dóm, maka þeirra og barna.
Rósa Arnardóttir
og fjölskylda.
Ömmur og afar eru einstakar
manneskjur. Til þeirra er ávallt
hægt að leita, þau eru einhvernveg-
inn alltaf til staðar. Vilja allt fyrir
bamabömin gera og dekra jafnvel
ofurlítið við þau án þess að nokkur
viti. Það myndast oft svo sérstakt
samband á milli barnabamanna og
þeirra. Það er ekki beint eins og
samband okkar við foreldra, systkini
eða vini heldur eins og sambland af
því besta frá hvetjum þessara um
sig. Það er eins og ömmur og afar
geti verið allt í senn. Það hlýtur að
vera mikilvægt fyrir börn og ungl-
inga að kynnast viðhorfum þeirrar
kynslóðar sem ömmur og afar þeirra
tilheyra. Þau muna tímana tvenna
og margt þykir okkur skrítið sem
yngri emm. Lífið hefur ekki alltaf
verið dans á rósum í „gamla“ daga.
Ekkert sjónvarp, fáir bílar, vondir
vegir, lítil og ófullkomin íbúðarhús-
næði. Hvernig fór fólk eiginlega að
hér áður fyrr ? Hugsanlega áttum
við okkur betur á því hve undarlegt
mat við höfum sjálf á hlutunum
þegar við fáum að virða fyrir okkur
sjónarhorn þeirra sem eldri eru. Þeg-