Morgunblaðið - 23.01.1998, Blaðsíða 40

>Í0 FÖSTUDAGUR 23. JANÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sjöfn Þorgeirs-
dóttir fæddist í
Neskaupstað 5. mars
1930. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 16. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Anna
Sigmundsdóttir og
Þorgeir Magnússon.
Sjöfn átti þrjá bræð-
ur, Ingva, Hafstein
og Sigurgeir Magnús
V sem er látinn.
Sjöfn giftist 18.
febrúar 1950 eftirlif-
andi eiginmanni si'n-
um Hafsteini Gunnarssyni, f. 11.
september 1930, þau eignuðust
fjögur börn. Þau eru: 1) Anna
Guðrún, f. 30. mars 1950 gift,
Gunnari Þór Geirssyni, þeirra
dætur eru Kristín, f. 1971 og
Mér andlátsfregn að eyrum berst
og út í stari bláinn
og hugsa um það, sem hefur gerst
til hjarta mér sú fregnin skerst
hún móðir mín er dáin!
Þú varst mér ástrík, einlæg, sönn,
fnitt athvarf lífs á brautum,
þinn kærleik snart ei tímans tönn
hann traust mitt var í hvíld og önn
í sæld, í sorg og þrautum.
Eg veit þú heim ert horfin nú
og hafin þrautir y&,
svo mæt og góð, svo trygg og trú,
og tállaus, falslaus reyndist þú,
ég veit þú látin lifir.
En þar sem standa leiðin lág
égleitamunþíns anda,
er lít ég fjöllin fagurblá
mér finnst þeim ofar þig ég sjá
í bjarma skýjalanda.
(Steinn Sig.)
Elsku mamma okkar, við vildum
segja svo margt en við eigum engin
orð. Guð styrki elsku pabba okkar í
sorginni. Hvíl í friði.
Anna, Elsa, Ingi og Hrönn.
Elsku amma mín. Ég kveð þig
með söknuði og mun alltaf geyma
minninguna um þig í hjarta mínu.
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Þín
Dagmar.
Sjöfn, f. 1981. 2) Elsa,
f. 17. apríl 1952,
hennar börn eru Haf-
steinn, f. 1968, og
Dagmar, f. 1985. 3)
Ingi Þór, f. 27. des-
ember 1954, kvæntur
Ragnhildi Önnu Jóns-
dóttur, þeirra börn
eru Guðjón, f. 1976,
Hafsteinn Anton, f.
1982 og Anna Guð-
rún, f. 1990. 4)
Hrönn, f. 31. október
1957, hennar synir
eru Jón Ingi, f. 1977
og Friðrik Helgi, f.
1984, sambýlismaður Hrannar er
Jón Ingi Gíslason. Langömmu-
börnin eru tvö.
títför Sjafnar fer fram frá
Seljakirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
Elsku amma okkar. Okkur langar
að minnast þín með nokkrum orð-
um. Það fyrsta sem kemur upp í
huga okkar eru sumarbústaðaferð-
irnar okkar, sem voru margar og
góðar. Þú og afi voruð alltaf komin
á undan okkur, og búin að hita upp
bústaðinn, og ekki má nú sleppa að
minnast á besta skinkusalatið sem
þú bjóst til, svo og ömmukæfuna
sem aðeins þú kunnir að búa til.
Þegar líða tók á kvöldið var sest
niður og spilaður tremmi. Það verð-
ur tómlegt að koma austur í sumar-
bústað og engin gamla Gló sem tek-
ur brosandi á móti okkur.
Alltaf gast þú gefið okkur svör
við öllu, sama hver spumingin var.
Hvað gerum við nú þegar þú ert
farin okkur frá?
Jóladagur, amma, alltaf sáuð þið
afi um að fjölskyldan kæmi öll sam-
an og héldi hátiðleg jól.
Sár söknuður hellist yfir okkur
þegar við skrifum þessi orð, því þú
fórst svo skyndilega og alltof fljótt
frá okkur. Við emm þakklátar fyrir
þann tíma sem við fengum með þér
og við munum varðveita minning-
una um þig í hjörtum okkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Takk fyrir allt sem þú gafst okk-
ur, elsku amma. Blessuð sé minning
þín.
Sjöfn og Kristín.
Okkur mönnunum er veitt sú
líkn að vita ekki hvað framundan er,
vita ekki hvað næsti dagur ber í
skauti sínu.
Ekki hvarflaði það að mér
fimmtudaginn 8. janúar síðastliðinn,
þegar við hjónin ákváðum allt í einu
að skreppa í heimsókn til Hafsteins
og Sjafnar, að það yrði í síðasta sinn,
sem við hittum hana hér á jörð.
Við fjögur áttum saman góða
kvöldstund eins og oft áður. Þeir
mágarnir sátu inni í stofu og fengu
sér hressingu og spjölluðu saman,
við Sjöfn sátum í eldhúsinu og
röbbuðum um heima og geima,
meðal annars vorum við sammála
um að það væri ekki nóg að tala um
að nú þyrfti að gera gangskör að því
að heimsækja vini og ættingja, það
þyrfti að framkvæma það sem um
væri rætt, ekki nóg bara að tala um
það. Og mikið afskaplega er ég feg-
in að við skruppum í Flúðaselið
þetta kvöld, því fáum dögum seinna
var það orðið of seint, til að hitta
þig, mágkona mín góð. Minningarn-
ar hrannast upp í huga mínum, frá
samverustundum okkar Ingva með
ykkur Hafsteini. Kannski er mér
efst í huga allt það skemmtilega
sem við brölluðum saman þegar við
vorum í hjólhýsunum okkar austur í
Þjórsárdal. Við fórum í langar
gönguferðir hvort sem var að sumri
eða vetri, stundum var heilmikill
snjór en við létum það ekki á okkur
fá. A vorin og sumrin smíðuðum við,
gróðursettum blóm og tré, kannski
þurftum við stundum að færa tré,
þá gerðum við það öll í sameiningu.
Það er svo margt sem lifir í minn-
ingunni.
Ég minnist líka með gleði þegar
við vorum fjögur austur í Dal um
áramótin og karlarnir okkar voru
óþolinmóðir eins og krakkar og
spurðu hvort þeir mættu ekki
skjóta upp einni rakettu, bara einni,
og við náttúrulega eins og mömmur,
báðum þá að vera rólega, ekkert
lægi á. Þetta voru yndisleg áramót,
veðrið var svo gott að það lifði á
kerti úti um miðnætti. Það var mjög
gaman að vera með ykkur Hafsteini
og njóta kyrrðar og friðar vetrar-
næturinnar.
Það var líka yndislegt að heim-
sækja ykkur í fallega sumarbústað-
inn ykkar í Grímsnesinu, þar áttum
við líka góðar stundir saman, og
vorum raunar búin að ráðgera að
fara þangað bráðlega fjögur saman.
En þú fórst í ferðina löngu sem við
öll fórum. Það verður hræðilega
erfitt að koma þangað þegar þú,
Sjöfn mín, ert þar ekki lengur, en
það verðum við öll að sætta okkur
við. Okkur sem þótti svo vænt um
þig, er það huggun harmi gegn að
þú þurftir ekki að þjást lengi. Ég
hefði ekki viljað horfa uppá þig
ósjálfbjarga, kannski algerlega
háða öðrum, máske í mörg ár, nei,
þá er dauðinn betri, þó hann sé
hræðilega sár. En ég er sannfærð
um að við eigum öll eftir að hittast á
landi eilífðarinnar þegar stunda-
glasið okkar á jörð tæmist.
Hafðu hjartans þökk fyrir liðnar
samverustundir, elsku systir og
mágkona, og vertu Guði falin um
alla eilífð. Og þú, Hafsteinn minn,
mágur og vinur, Guð gefi þér, börn-
um ykkar og öllum aðstandendum
styrk í sorginni, hann gefi okkur öll-
um frið í sál.
Ingvi og Guðbjörg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Mig langar að minnast Sjafnar
Þorgeirsdóttur með nokkrum orð-
um.
Það eru að verða 30 ár síðan eig-
inmaður þinn var til sjós með mín-
um manni. Við áttum börn á sama
reki sem leiddi til þess að mikil og
góð vinátta myndaðist milli okkar.
Það er margs að minnast frá þess-
um tíma þegar menn okkar voru
langdvölum á sjónum.
Eg minnist þess þegar við fórum
norður á Blönduós á fólksvagninum
yfirhlöðnum af útilegufarangri og
fjórum börnunum okkar á fjögurra
til sjö ára aldri. Þessi ferð hefur oft
komið upp í hugann hjá mér vegna
þess hvað þú sást alltaf björtu hlið-
amar á öllu sem kom fyrir í þessari
ferð. Það var gott að hafa þig með,
enda barstu mikla umhyggju íyrir
bömunum mínum sem þínum.
Það væri hægt að minnast
margra fleiri góðra stunda sem við
áttum saman með börnunum okkar
á þessum tíma. Ég er innilega þakk-
lát fyrir að hafa fengið að njóta
þinnar hjálpar og hafa verið þér
samferða.
Blessuð sé minning þín. Megi
Guð styrkja eiginmann þinn og
böm á þessari stundu.
Sigríður Skúladóttir.
Elsku amma Sjöfn. Það er leiðin-
legt að þurfa að kveðja þig svona
fljótt. Við eigum eftir að sakna þín
endalaust mikið. Það var alltaf svo
gaman að hitta þig. Það geislaði af
þér lífshamingjan og þú varst alltaf
brosandi. Þegar við systurnar kom-
um upp í sumarbústað varstu alitaf
tilbúin með ömmukæfu og
ömmusalat og sást alltaf um að okk-
ur væri ekki kalt eða of heitt og að
við værum ekki svangar. Þú og Haf-
steinn vomð draumahjón, alltaf
ánægð og enginn tími sem þið hafið
verið saman hefur farið til spillis.
Dagmar og Ragnheiður
Asmundsdætur.
Að setjast niður og skrifa minn-
ingargrein um þig, Sjöfn mín, er
jafn ótrúlegt og að tunglið dytti af
himnum ofan. Ég skil ekki, að þú
skulir vera farin í það ferðalag sem
bíður okkar allra, svona fljótt. Þú
fékkst heilablóðfall mánudaginn 12.
janúar síðastliðinn. Læknamir
rannsökuðu þig og komust að því að
mikil hætta var á að þú gætir fengið
annað áfall. Þú reyndir að berjast til
meðvitundar og jafnvel gantaðist
við þína nánustu sem vora hjá þér
eins mikið og þorandi var, án þess
að þreyta þig um of. Haft var sam-
band við sérfræðing frá Noregi sem
hugsanlega gæti gert þá aðgerð er
gæti bjargað þér. Allt var gert sem
mannlegur máttur megnar, en síð-
degis fóstudaginn 16. janúar kom
annað áfall sem gerði út um barátt-
una fyrir lífi þínu.
Ég hef undanfarnar stundir velt
því íyrir mér hvað ég gæti kallað
það sem þú varst mér. Vinkona mín,
vinnufélagi til margra ára, „amma
barnanna minna“, mamma bestu
vinkonu minnar. Um fram allt varst
þú manneskja sem gott var að leita
til í vanda. Þú hafðir þann einstaka
hæfileika að gera gott úr öllu, sjá
það besta í fari hvers manns. Enga
aðra konu þekki ég sem allt lék svo í
höndunum á, hvort sem um var að
ræða saumaskap, prjóna, mála íbúð-
ina eða veggfóðra. Auðvitað var
hann Hafsteinn þinn með þér í einu
og öllu. Sjaldgæft mun vera að hjón
séu eins samhent og þið vomð. Mik-
ill er missir hans elsku Hafsteins.
Ég veit það, Sjöfn mín, að þú
treystir því að Anna, Gunni, Elsa,
Ingi, Ragga, Hrönn, Jón Ingi og
bömin þeirra hugsi vel um_ hann
íyrir þig. Eins á hann okkur Asa að
nú og um ókomna tíð. Það rifjast
upp svo margar skemmtilegar
stundir sem við höfum átt saman.
Þær stundir era svo ljúfar í minn-
ingunni að erfitt er að láta eig-
ingirnina ekki ná tökum á sér og
reiðast yfir því sem ekki verður. Ég
verð að minnast á sumarið ‘87 þegar
við fórum á Norðfjörð og unnum
þar saman í nokkrar vikur. Haf-
steinn kom austur í heimsókn með
tjaldið og allan viðlegubúnaðinn. Þá
þurfti endilega að vera hávaðarok
og rigning. Kjötsúpan sem við ætl-
uðum að elda og borða úti í tjaldi
var einfaldlega elduð á prímus inni
á gistiheimilinu. Þú varst bara þessi
manngerð sem bjargaðir öllu svo
nett og pent að allir gátu skemmt
sér, bæði stórir og smáir.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kr-
inglunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina
inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk, A-
4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um 25
dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt
til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar greinai-
um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar era birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað. Auð-
veldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
FREYJA KRISTÍN RÓSANTSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Isafjarðarkirkju laugardaginn 24. janúar kl. 14.00.
Jón Hilmar Ólafsson, Ólöf Ragnarsdóttir,
Sigurður Rósant Ólafsson, Kolbrún Daníelsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
SJOFN
ÞORGEIRSDÓTTIR
Lýsandi dæmi um hvað aldur get-
ur verið afstæður var þegar hún
Dagmar mín sagði vinkonu sinni að
hún amma Sjöfn væri alvarlega
veik. Vinkonan spurði hvað hún
væri gömul. Dagmar þagði smá
stund, en sagði svo: Gömul, það veit
ég ekki, en hún er bara svo rosalega
hress og skemmtileg.
Ekki má gleyma okkar árlegu
„kvennó“-helgi, sem hófst í hjólhýs-
inu ykkar Hafsteins austur í Þjórs-
árdal fyrir sjö til átta áram. Þú
varst potturinn og pannan í því að
saman komu mamma, Guðrún, þú,
dætur og tengdadætur ykkar og
einstaka vinkonur. Síðan þá höfum
við komið saman einu sinni á ári,
eldað góðan mat, dansað, sungið og
skemmt okkur yfir helgi.
Þegar þið Hafsteinn ásamt Önnu
og Gunna hófust handa við að
byggja sumarhúsið í Snæfoksstaða-
landi upphófst skemmtilegur tími.
Asi teiknaði, húsið var smíðað fyrir
utan verkstæðið hans Inga og allir
lögðust á eitt við að koma húsinu
upp, flytja það austur og innrétta.
Þá sem alltaf, Sjöfn mín, komu
hæfileikar þínir í ljós. Að stjórna
aðgerðum, gera þetta og gera hitt,
úti sem inni. Tjaldið góða komið upp
á lóðinni, grillað í góðu veðri, kjöt-
súpa, kökur og kaffi svo enginn
væri svangur né þyrstur. Fyrr en
varði var allt komið í fínasta lag.
Aldrei var þó gleymt að lifa lífinu og
nærast á sál og líkama. Snarað var
upp veisluborði, hóað í góðu vinina í
sveitinni, spilaður „tremmi", sungið
og dansað fram á morgun. Já, eins
og þú sagðir svo oft, Sjöfn mín:
„Hver getur ekki vakað eina sum-
arnótt?“
Nú þegar komið er að því _að leið-
ir skilja um stund er okkur Ása efst
í huga þakklæti fyrir samfylgd þína.
Guð geymi þig, elsku Sjöfn, og
styrki hann Hafstein þinn, böm
ykkar, tengdasyni, tengdadóttur og
barnabörn. Þeirra missir er mikill.
Þín vinkona
Rúna.
Samfélag í húsum á sér sál þegar
best lætur. Þannig háttar til í
Flúðaseli 89. í þessu húsi áttu Sjöfn
Þorgeirsdóttir og Hafsteinn Gunn-
arsson heimili og samfélag við átta
aðrar fjölskyldur, samhent, jákvæð
og einstaklega lipur í allri um-
gengni. Sjöfn var víkingur í því sem
hún tók sér fyrir hendur. Það sann-
aðist þegar húseigendur gengu til
verka í þágu sameignar og um-
hverfis. Hún var einlægt mætt
ásamt Hafsteini, bónda sínum, glað-
beitt, verkfús og gamansöm. Hún
var spaugsöm, hress og lét sér fátt
fyrir brjósti brenna. Það sannaðist
best síðastliðið sumar þegar íbúar
lögðu í málningarvinnu á vinnupöll-
um umhverfis húsið. Undirritaður
er þekktur fyrir flest annað en hug-
dirfð í háloftum, enda horfði hann
með óttablandinni virðingu á ald-
ursforseta kvennanna tipla létt á
vinnupöllum, skjótast milli hæða
eftir virbursta, sköfu og öðru smá-
legu.
I húsveislum var hún jafnan
hrókur alls fagnaðar ásamt eftirlif-
andi eiginmanni. Glaðlyndi og bjart-
sýni einkenndu hana. Hún var fas-
prúð, engu að síður ákveðin þegar
því var að skipta, en aftur á móti
aldrei einstrengingsleg. Framan af
var krökkt í húsinu af ungum börn-
um sem urðu unglingar og hneigð-
ust stundum til háhljóma rokktakts
eða spjalls á göngum, en það skipti
engu. Þetta voru sömu bömin og
verið höfðu og vora enn vinir Sjafn-
ar. A heimilinu var hún köttur þrifin
og aldrei arða utangarðs. Fáeinum
dögum fyrir bráð veikindi og
skyndilegt andlát barst í tal lífsgleði
hennar og samhugur þeirra hjóna í
smáu sem stóra. I dag er skarð fyr-
ir skildi. Orð mega sín lítils og þá
helst að veita samferðamönnum
sem fylgdust með henni úr fjarlægð
ofurlítinn skilning á því hvernig
grannar minnast liðinna kynna og
geyma svipmynd af samskiptum við
góða konu.
Blessuð sé minning hennar.
F.h. foreldra og barna í Flúðaseli
89, Reykjavík,
Haraldur G. Blöndal.