Morgunblaðið - 23.01.1998, Blaðsíða 54

54 FÖSTUDAGUR 23. JANÚAR 1998
MORGUNBLAÐIÐ
FÓLK í FRÉTTUM
v»6tor
úfciCan fafuri dœuU (hæái
6völcli*t tií 6C. 03:00
*-'8 villt
Kaffe Frappé á efri hæð
Grískt kaffihús
PACINO leikur Lúsífer
og er lögfræðingur, -
hvað annað?
f rlan d
Krlnglunni 4, sfml 588 4567
Línudans föstudag
Ókeypis kennsla milli kl. 20 og 21. Línudanssýning milli kl. 21 og 23.
Hver hefur sinn
djöful að draga
ALVEG síðan í aldingarðinum hefur Satan táldregið konur.
AI Pacino þykir skelfilega góður sem Lúsí-
fer í kvikmyndinni „DeviFs Advocate“ sem
frumsýnd var um síðustu helgi. Það er ekki
algengt að djöfullinn veiti viðtöl. David
Eggar talaði við hann um freistingar,
illmennsku og hræðslu.
AL PACINO hefur fengist
við að túlka hið illa sem býr
í manninum allan sinn leik-
feril. Hann hefur leikið
smáglæpamann, bankaræningja, eit-
urlyfjabarón, Ríkharð III barna-
morðingja Shakespeares og svo vita-
skuld Guðfóðurinn. Jafnvel þegar
persónurnar hafa reynt að hrista ill-
mennskuna af sér hafa spilling,
morð, brostnir draumar og svikin
loforð sveimað yfir þeim eins og
framan mig eins og ég viti ekkert.
Svo bíð ég átekta og vona að ég
verði fyrir innblæstri."
Um hlutverk Lúsifers segir
Pacino: „Allir hafa hugmynd um
djöfulinn eða hreina illmennsku, en
hver er hann og hvar er hann að
finna? Eg er kaþólskur og ef þú ert
kaþólskur er djöfullinn til. Þess
vegna hef ég oft velt því fyi'ir mér
hvað ég ætti að spyrja hann um. Ég
kann vel við hugmyndina um per-
sónu sem getur sagt manni hvaða
öld var í mestu uppáhaldi hjá honum
- í fúlustu alvöru.“
Pacino undirbjó sig af kostgæfni
undir hlutverkið, las brot úr Víti
Dantes og Paradísarmissi Miltons
og kynnti sér jafnvel hversu oft djöf-
ulinn ber á góma í verkum
Shakespeares. „Þetta er sígilt hlut-
verk,“ segir hann. „Ég rifjaði upp
hvaða aðrir leikarar hafa fengist við
djöfulinn og mér létti þegar ég
komst að raun um hversu margir
þeirra eru enn að. Ég fylgdist
Hann lítur á
viðtöl sem
þakkarverð
en einnig
sem innrás
blaðamanna
í einkalíf
sitt
hrægammar. Það var því kannski
tími til kominn að Pacino færi alla
leið og yrði illmennskan holdi klædd
- Satan.
Kvikmyndin „The Devil’s Ad-
vocate“ er háðsádeila í anda Faust
og þar skýtur Lúsífer upp kollinum
sem lögfræðingurinn John Milton.
Hann rekur ábatasama lögmanns-
stofu í New York og ákveður að
spilla ungum lögfræðingi sem leik-
inn er af Keanu Reeves.
Pacino er þekktur fyrir að taka
hlutverk sín alvarlega. I sinni fyrstu
stórmynd „Panic On Needle Park“
var hann iðulega seinn fyrir er hann
skjögraði á tökustað, fölur, órakaður
og lyktandi eins og heróínfíkill. Á
sama tíma og hann lék leynilög-
reglumann í „Serpico" reyndi hann
að handtaka bílstjóra. í Konuilmi
eða Scent of A Woman, þar sem
hann lék blindan ofursta, gerði hann
sjón sína þokukennda til þess að
hann deplaði síður augum.
„Leiklist er alltaf erfið viðfangs,"
segir Paeino. „Vandamálið sem blas-
ir við er alltaf hið sama. Ég byrja
með auða blaðsíðu eða striga fyrir
með frammistöðu nokkurra þeii'ra
og dáðist sérstaklega að Walter Hu-
ston í „All That Money Can Buy“
[sem stundum er nefnd „The Devil
and Daniel Webster“].“
Pacino krafðist þess að fá að horfa
á fyrstu útgáfu „Devil’s Advocate"
eftir að hún hafði verið gi'óflega
klippt saman. „Þegar hann kom fyrst
fram í myndinni," segir Taylor Hack-
ford leikstjóri, „var honum mjög
brugðið. „Guð minn góður,“ sagði
hann. „Þetta er ekki ég. Hvernig á ég
að útskýra þetta? Fólk á eftir að
halda að ég sé algjört fúlmenni.“„
Þótt Pacino taki leiklistina alvar-
lega er honum innilega illa við þá
vinnu sem liggur að baki því að
kynna kvikmyndir. Hann er ídædd-
ur eins og á óformlegri jarðarför, í
þvældum, svörtum jakka, svartri
skyrtu sem er opin í hálsmálið,
svörtum buxum og skóm. Hárið er
grunsamlega dökkt fyrir mann sem
er 57 ára, en það ber þess engin
merki að það sé farið að grána.
Hann virðist drjúgum 5 cm lágvaxn-
ari en getið er um í ævisögu hans,
þótt hann verði meiri um sig þegar
hann sest niður. Eða kannski skrepp
ég saman. Hann hellir sér í kaffi-
bolla sem hann hrærir stöðugt í þótt
hann fái sér aldrei sopa.
„Er þér sama þótt ég reyki þess-
ar?“ spyr hann og dregur fram
pakka af Honey Rose-jurtasígarett-
um. „Þær lykta eins og gras, en það
er ekkert nikótín í þeim. Ég mæli
með þeim.“ Pacino reykti 40 sígar-
ettur á dag í rúmlega þrjá áratugi.
Hann hætti árið 1994 vegna þess að
það var að eyðileggja í honum rödd-
ina, en ávaninn er ennþá fyrir hendi.
Hann var líka alræmdur di’ykkju-
maður, sem átti það til að fara á
þriggja daga túra. Til marks um það
er saga, ef til vill gróusaga, sem hef-
ur farið víða. Hún er af blaðamanni
sem vaknar morguninn eftir með
Guðföður allra timburmanna og það
fyrsta sem hann heyrir er: „Hvað
má bjóða þér að drekka?" Hann
fæst ekki til að ræða þessi ár nema í
framhjáhlaupi: „Það kom aldrei
neitt annað til greina en leiklist. Ég
hefði getað endað á einhverri um-
boðsskrifstofunni en ég hefði allt
eins getað drukkið sjálfan mig í hel.“
Pacino býr einn í glæsihúsi í ná-
grenni við Manhattan. Hann er með
útsýni yfir Hudson-fljótið og reynir
að halda sig frá Hollywood eftir
fremsta megni. „Ég reyni að forðast
freistingar og halda lífi mínu eins
eðlilegu og kostur er; eins og það
var áður en ég datt í lukkupottinn.
Ég reyni að taka fólki eins og það
kemur fyi'ir og með opnum huga. En
samskiptin ganga alltaf öðruvísi til
að byrja með vegna þeirrar stöðu
sem ég verið í í mörg ár.“
Þrátt fyrir að hafa átt í ástarsam-
böndum við aðrar stórstjörnur á
borð við Jill Clayburgh, Debru Win-
ger, Diane Keaton, Tuesday Weld
og Nastössju Kinski hefur Pacino
aldrei gengið í það heilaga. Hann
var lengi í tygjum við sjónvarpskon-
una Lyndall Hobbs og á um þessar
mundir vingott við fyrirsætuna
Beverly D’Angelo. Það orð fer af
honum að hann sé ekki við eina fjöl-
ina felldur í ástarmálum og er eins
og það endurspeglist í myndinni. Ég
spurði hann hvort hann væri
eins mikið upp á kvenhönd-
ina og Milton. Hann hlær
eins og vonsvikið foreldri og
verður dapur í bragði. „Það
tekur ykkur tíma að komast
að efninu, en þið komist
samt alltaf þangað á endan-
um.“ Augnaráðið verður
fjarrænt, eins og hann sé
kominn langt í burtu, og þangað
fer hugrekki mitt líka.
Pacino er ekki ánægður með það
hvernig viðtöl ganga fyrir sig. Ef til
vill vegna þess að þar gefst aðeins
ein taka og hann getur ekki fínpúss-
að frammistöðu sína. „Ég reyni að
vera eins heiðarlegur og ég get. En
stundum hef ég reynt að orða til-
finningar mínar og sagt eitthvað
meiningarlaust til þess að koma
þeim til skila. Um leið er það inn-
siglað á prenti.“
Hann lítur á viðtöl sem þakkar-
verð en einnig sem innrás blaða-
manna í einkalíf sitt. Honum er ljóst
að þar býr tvöfalt siðgæði að baki og
viðurkennir að hann heillast af stór-
stjörnum sem geta opinberað sínar
dýpstu tilfinningar á prenti og á
endanum berstrípað sálu sína.
„Þannig er því ekki farið um mig,
fyrir utan að ég er ekki þannig gerð-
ur þá er ég fyrst og fremst leikari og
vil einbeita mér að því.“
Pacino á átta ára dóttur, Julie,
sem býr með móður sinni, drama-
kennaranum Jan Tarrant. Hann
virðist njóta föðurhlutvei'ksins. „Ég
fór um daginn á Men in Black með
dóttur minni sem var að sjá hana í
þriðja sinn. Ég var varaður strang-
lega við. Hún sagði við mig: „Pabbi -
það er að koma skelfilegt atriði svo
þú skalt passa þig.“ - Hver segir svo
að djöfullinn kunni ekki að hræðast?