Morgunblaðið - 22.12.1998, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 22. DESEMBER 1998 41
MINNINGAR
Kanada með systram sínum og mági
og naut þein'ar ferða sérlega vel.
Nú um þessi jól verður sorg og
söknuður hjá hennar nánustu en
minnug skulum við þess að sjálf hefði
hún við slíkar aðstæður borið sorgina
í hjarta sér en notið jólanna sem fyiT.
Við fjölskyldurnar á Lynghaga 7
kveðjum nú Kristínu Finnsdóttui-
Fenger með sáram söknuði og þakk-
læti fyrir allt. Við vottum öllum ást-
vinum hennar samúð og óskum þeim
guðs blessunar.
Ingólfur Viktorsson.
í bemskuminningunni er móður-
systir mín á Öldugötu 19, Kristín
Finnsdóttir Fenger, fastur punktm- í
tilvera di'engstaulans sem fannst
alltaf gott að koma með foreldranum
þar í heimsókn. Heimili frænku minn-
ar Kristínar og eiginmanns, Garðars
Fenger, stóð líka öllum ættingjum op-
ið og þótt guttinn eltist og stofnaði
sjálfm- heimili var alltaf jafn notalegt
að heimsækja Stínu og Garðar, sem
síðar bjuggu í Hvassaleiti 67. Aldrei
vai- Stína frænka og Garðar, meðan
hans naut við, svo upptekin að þau
gæfu sér ekki tíma fyrir ættingjann,
ekki síst efth' að ég flutti út á land íyr-
h- meh-a en tveimm' áratugum. Ættin-
gjamir vora þó ófáir, en móðir mín
átti tíu systkini og einn fósturbróður
sem öll ólust upp í Hvilft í Önundai'-
íh'ði og gengu menntaveginn. Það var
þó alls ekki sjálfgeflð í þá daga, og
alKa síst í svona stóram bamahópi.
A bai'ns- og unglingsáranum var
heimili Stínu ekki síst minnisstætt
fyrir það að þar var ævinlega eitthvað
gott á boðstólum, þó ekki alltaf sæl-
gæti, enda fleh'a gott þar á boðstólum
auk hins ljúfa hugarþels. Sælgætið
skipar hins vegar sérstakan sess í
bernskuminningunni, það var öðra-
visi en annað sælgæti, oft beti'a og
stundum útlent, sem ekki þótti aldeil-
is ónýtt okkm- börnunum á þeim ár-
um, þótt það þyki sjálfsagt nú.
Þetta eru allt ljúfar bernskuminn-
ingar sem standa mér ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum nú þegai' Stína
frænka er farin heim, eins og skátar
kalla það þegar einhver kveður þessa
jarðvist. Sjúki-ahúslegan var stutt.
Systkinin ft'á Hvilft hafa alla tíð
verið einstaklega samheldin. Það
kom m.a. fram í jólaboðinu sem þau
sameinuðust um og ævinlega var
haldið á jóladag á mínum uppvaxtar-
árum, fyrst hjá Ólafi Sveinssyni,
ömmubróður mínum í Garðastræti,
en síðar hjá Sveinbirni og Jóhanni
móðurbræðrum mínum eða hjá
Stínu frænku. Skötuveisla var svo
auðvitað á Þorláksmessu eins og
góðum Vestfirðingum sæmdi, og
skiptust systkinin á um að halda
hana. Síðast þegar ég var staddur í
Reykjavík á Þorláksmessu var kæst
skata snædd i Hvassaleiti 67. Fáir, ef
nokkrir, stóðust frænku minni snún-
ing þegar matseld var annars vegar.
Um síðustu jól áttu eftirlifandi systk-
in saman ógleymanleg jól á bernsku-
heimilinu í Hvilft. Hlutur Stínu í
þeirri ákvörðun og undirbúningi var
stór.
Faðh' minn, Guðsteinn, og Garðar
voru skátabræður sem margar góðar
stundh' áttu en líklega voru þær
stundir bestar sem þeir áttu saman
með félögum sínum í skátafélaginu
„Jukkurum" sem m.a. byggðu skáta-
skálann Þrymheim á Hellisheiði.
Þessi bönd bundust enn fastar þegar
þeir heitbundust systram sem síðar
tóku virkan þátt í skátastarfseminni,
ekki síst í starfi St. Georgsskáta síðar
á ævinni og ferðuðust saman víða um
heim, eða kannski „bara“ austur í
skátaskálann við Ulfljótsvatn. I hópi
skáta áttu þau saman margar góðar
stundir og þvi starfi héldu þær syst-
umar áfram þegar makai' þehra vora
farnir heim. I St. Georgsgildinu þótti
mörgum gott að eiga Stínu að og leita
hjá henni ráða. Þaðan fór enginn bón-
leiður til búðai'.
Fyi'sta launaða vinnan sem ég
fékk í Reykjavík eftir að það þótti
ekki lengur spennandi að fara í sveit
vai’ hjá fyi'irtækinu Nathan & Olsen
sem þau áttu hlut í. Það þótti ekki
tiltökumál að taka drenginn í vinnu
við að „rukka“, sendast í banka eða
sendast með vörur, en því öllu
stjórnaði ljúflingurinn Gai'ðar af
stakiá prýði og nákvæmni. A þessu
sumri og fleirum sem fylgdu í kjöl-
farið dvaldi ég stundum hjá Stínu og
Garðari í sumarhúsi þehra í Kópa-
vogi þegai' foreldrar mính' voru á
ferðalagi eða fjarstaddir af öðrum
ástæðum. Það eru einstaklega ljúfar
minningar sem ég á frá vistinni hjá
frænku minni frá þessum tíma
bernskunnar. Þetta sumarhús í
Kópavoginum hefur nú fyrir löngu
vikið fyrir vaxandi byggð í sunnan-
verðum Kópavoginum og raunar
ótrúlegt að húsið skuli hafa verið „úti
í sveit“ fyi’ir ekki fleiri ái-um. Ég átti
svo síðar tækifæri til að endurgjalda
þeim að einhverju mai'ki gestrisnina
við Kópavogslækinn. Það var þegar
þau heimsóttu mig norður í Eyja-
fjörð.
En húsmóðurhæfileikar og gest-
risni Kristínar nutu sín viðar. Um
tíma áttu þau Garðar veiðihús í Borg-
arfu'ði þar sem Grímsá fellur í Hvítá.
Einstök natni við að halda öllu í horf-
inu þar þrátt fyrir að fjöldi fólks væri
gestkomandi bai' henni fagurt vitni
þótt sumir freistuðust stundum til að
kalla það stjórnsemi. Sé það svo, hef-
ur það verið fjarska ljúf og jafnframt
nauðsynleg stjómsemi, sem er góðm’
eiginleiki.
En nú er komið að kveðjustund.
Mér segh' svo hugur að Kristín móð-
ursysth' mín hljóti góðar viðtökur í
nýjum heimkynnum. Börnum hennar,
Kristjönu, Jakobi og Hjördísi, og
þeh-ra fólki votta ég mína dýpstu
samúð. Blessuð sé minning hennar.
Geir Agnar.
Kveðja Frá Félagi íslenskra
sjúki-aþjálfara
I dag kveðjum við hinstu kveðju
góðan félaga og sómakomu, Ki'istínu
Fenger. Kristín var atorkukona og
einn af frumkvöðlum í Félagi ís-
lenskra sjúkraþjálfara en hún lauk
námi í sjúkraþjálfun frá Kungliga
Gymastiska Central Institutet í
Stokkhólmi árið 1948. Mjög fljótlega
efth' að Ki'istín kom heim frá námi
tók hún að sér ábyrgðarstörf fyrir
félagið og var hún í stjórn þess hátt
á annan ái;atug, lengst af sem ritari
stjórnar. A þeim tíma sem Kristín
sat í stjórn vora umbrotatímar. Hún
var m.a. í þeirri nefnd sem stuðlaði
að því að^ starfsheitið varð sjúkra-
þjálfari. A tíma Ki'istínar í stjórn
fékk félagið inngöngu í Heimssam-
band sjúkraþjálfara og var hún með-
al þátttakenda frá Islandi á Alþjóða-
þingi sjúkraþjálfara árið 1963 þegar
Island vai’ formlega tekið inn í sam-
bandið. Allt til æviloka var Kristín
mjög áhugasöm um málefni félagsins
og bar hag þess og fagsins fyrir
brjósti.
Kristín hafði þá eiginleika að bera
sem einkenna góðan sjúki'aþjálfara.
Hún var „lifandi“ og áhugasöm, var
rösk til allra verka, ósérhlífín og bón-
góð og vai' gott að leita til hennar.
Hún tók vh'kan þátt í lífi samferða-
fólks síns, ekki síst sjúklinga sinna,
bæði í gleði þess og sorgum. Kristín
vai’ alla tíð mjög félagslynd og sem
dæmi um það tók hún þátt 150 ára út-
skriftarafmæli sínu sem sjúkraþjálf-
ari í Svíþjóð s.l. vor.
Stærstan hluta starfsferils síns
starfaði Ki-istín á Vífílsstöðum þar
sem hún sérhæfði sig í sjúkraþjálfun
vegna lungnasjúkdóma. Kristín fylgd-
ist alla tíð vel með og var áhugasöm
um allar framfarir í faginu. Minnistæð
er ferð íslenskra sjúkraþjálfai'a og
maka þeirra á alþjóðaþjng sjúki'a-
þjálfara sem haldið var í Ástralíu árið
1987. Þar kynntist ég annarri hlið á
Kristínu og kynntist einnig Garðari
eiginmanni hennar sem lést fyrir
nokkram árum. Þar kom hressileiki
hennar, jákvæði og félagslyndi glöggt
í ljós auk áhuga hennai' á hinum ýmsu
málum. Islenski ferðahópm’inn ferð-
aðist lengi saman og aldrei varð vart
við kynslóðabil þrátt fyrir aldm-smun
ferðafélaganna.
Nú hefrn- Kristín hafið aðra ferð og
lengri. Við félagar hennar í Félagi ís-
lenskra sjúkraþjálfara þökkum henni
af alhug samfylgdina. Við þökkum
henni jafnframt fyrir allt sem hún
hefur lagt af mörkum fyrir félagið og
fagið og síðast en ekki síst þökkum
við viðkynningu við góða konu. Við
sendum fjölskyldu Kristínai’ okkar
innilegustu samúðarkveðju.
Ferð þín er hafín
fjarlægjast heimatún
Nú fylgir þú vötnum
sem falia til nýrra staða
og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum
En alnýjum degi
fær þú aldrei kynnst
I lind reynslunnai-
fellur ljós hven-ar stundar
og birtist þai'
slungið blikandi speglun
alls þess sem áðm’ var.
(Hannes Pétm-sson)
Sigi-únJKnútsdóttir, formaður
Félags íslenskra sjúkraþjálfara.
Kveðja frá samstarfsfólki
Við samstarfsfólk Kristínar F.
Fenger á Vífilsstaðaspítala viljum
minnast hennai' með nokkram orð-
um. Kristín var fædd og uppalin á
myndarbýlinu Hvilft í Önundarfirði,
næstyngst 11 systkina. A þeim tíma
sem hún var að alast upp var það ekki
sjálfsagður hlutur að stór bamahópur
í sveit aflaði sér framhaldsmenntun-
ai', en foreldrar Kristínar vora stór-
huga og framfarasinnaðir. Hún fór
því, eins og níu systkini hennai', í
Menntaskólann á Akureyri til náms
og menntunar, en hélt svo utan til að
læra sjúkraþjálfun í Stokkhólmi. Þar
nam hún m.a. við hinn þekkta spítala
Karolinska sjúki'ahúsið. Heim kom
hún fi’á námi í byi’jun árs 1949 og hóf
þá störf hjá Ragnari Sigurðssyni,
lækni á Klapparstíg 16 í Reykjavík.
Hún réðst sem yfirsjúki’aþjálfari að
Vífilsstöðum 1963 og þai' vann hún
óslitið þar til hún hætti störfum
vegna aldurs 1995. Starfsár hennar á
Vífílsstöðum urðu því 32.
Kristín vai' einn af framkvöðlum
sjúkraþjálfunai' á íslandi, en stærst-
an hluta starfsævi sinnar helgaði hún
meðferð sjúklinga með teppusjúk-
dóma í lungum. Hún lét sér annt um
að viðhalda og endurnýja menntun
sína og ferðaðist víða í því skyni. Hún
þurfti oft að leggja á sig mikla fyiir-
höfn við að útvega aðstoðarfólk er-
lendis frá þegar skorfur var á sjúkra-
þjálfurum á Islandi. Þvi fólki erlendu,
sem starfaði í skjóli hennar á Vífils-
stöðum, reyndist hún svo vel að eftir
var tekið.
Kristín var sterkur persónuleiki,
snör í hreyfingum og tali. Hún bai’
með sér þann hressileika sem ein-
kennir hennar fólk að vestan. Per-
sóna hennar hafði Hfgandi áhrif á
sjúklinga og hún vai' góður vinnufé-
lagi. Starfsfólk Vífilsstaða kveður
hana með þakklæti og virðingu og
vottar ástvinum hennar innilega sam-
úð.
Davíð Gíslason.
í hvítbúnu í’úmi liggur gildisskát-
inn og vinur okkar Kristín Fenger.
Úti er skammdegi og myrkur, borgin
er skreytt ijósum jólanna, það er mið
jólafasta. Brátt gengur í garð hátíð
friðar og vináttu. Á þessum tíma árs
fremur en nokknim öðrum tíma er
minningin um son guðs okkur næst.
Yfir hítfölri ásýnd Kristínar hvílir
fi'iður dauðans, hún Kristín okkar er
„farin heim“.
Jesús vai' hennar besti vinur, það
sýndi hún með löngu starfi í þágu
kirkju hans, starfi sem hún vann með
mikilli elju og af fómfúsri gleði.
Kristín Fenger er fædd og uppalin
í Hvilft við Önundaifjörð. Hún var
yngst ellefu systkina. Æskuheimili
hennar einkenndist af miklum mynd-
arskap, ást og virðingu á list og
mennt. Systurnar Ragnheiður,
Málmfríður, Sigríður og Kristín
gengu allai’ í félag kvenskáta á Flat-
eyri og tóku virkan þátt í skátastarf-
inu í æsku.
Brátt skildi leiðir, Kristín hélt til
mennta. Ekki bauðst á þeim árum
framhaldsmenntun á Flateyi'i. Krist-
ín fór því til Akureyrar og á árinu
1944 lauk hún gagnfræðaprófi frá
Menntaskóla Akureyrar. Hugurinn
stóð til frekari mennta og skömmu
síðar hélt hún til Svíaríkis til náms í
sjúkraþjálfun og lauk því 1948.
„Heim skal ek,“ sagði nú Kristín
„nú skal tekið til verka.“ Heim hélt
hún og hóf strax störf og vann við
þjálfun sjúkra allt fram til ársins
1995, er hún lét af störfum. Kristín
kynntist manni sínum, Garðari Fen-
ger, í Reykjavík og ragluðu þau sam-
an reytum 1950.
Garðar Fenger var mikill skáti og
hafði verið frá unga aldri. Hann er
látinn fyrir nokkrum árum. Hann
hreif konu sína með sér í skátastarfið.
Bæði urðu þau máttarstólpar í starfi
Landsgildis skáta og St. Georgsgildis
Reykjavíkur. Ki'istín var mikli félags-
vera og ávallt tilbúin til starfa að fé-
lagsmálum. Einkunnarorð skátans
„Eitt sinn skáti ávallt skáti“ réðu lífs-
viðhorfi hennar.
Þú lætm’ eftir þig fleira en gott lífs-
verk, marga góða vini og ljúfar minn-
ingar, Kristín, vinm'inn kæri. Þú læt-
ur eftir þig vel menntuð, góð og
gjöi-vileg böm, sem þú unnh' svo heitt
og gafst svo mikið. í börnum þínum
og afkomendum þeirra, muntu til ei-
lífðar lifa.
Börnum Kristínar, systkinum og
öðrum ættmennum færi ég samúðar-
kveðjur og þakkir okkar allra, sem
áttum þess kost að starfa með henni.
Þegar sorgin gnísti fjötrum sínum
um hjartað, þá munið ávallt að Jesús
sagði: „Örvæntu eigi því að svo
elskaði Guð heiminn að hann gaf son
sinn eingetinn svo að þú mættir öðl-
ast eilíft líf.“ Af kaleik sorgarinnar
verða allir þeir sem lífinu lifa ein-
hvern tíma að bergja. Án dauða er
ekki líf. Ég minni á að Guð er með
okkur öllum í gleði sem í sorg. Þá
sorgin nístir sem mest reynið að
muna þennan sannleik.
Með skátakveðjum frá gildisskát-
um og stjóm Landsgildisins.
Einar Tjörvi Elíasson.
+ Páll Björnsson
fæddist í Hafn-
arfirði hinn 10.
aprfl 1944. Hann
lést á Landspítal-
anum 12. desember
síðastliðinn. For-
eldrar Iians voru
Gunnhildur Gests-
dóttir, f. 7.10. 1922
og Bergur Karl
Magnússon, f. 19.1.
1916, d. 1.5. 1983.
Bróðir Páls var
Einar Þorvaldsson,
f. 22.3. 1956, d. 3.1.
1977. Páll ólst upp
hjá afa sínum Gesti Björnssyni,
f. 19.11. 1897, d. 28.1. 1990 og
konu hans Ingveldi Þórarins-
dóttur, f. 5.1. 1894, d. 2.4.
1986.
Fráfallin eiginkona Páls var
Valgerður Þorbergsdóttir, f.
3.12. 1946, d. 27.2. 1991. Börn
Elsku pabbi.
Mér flnnst ég varla heill né hálfur
maður
og heldur ósjálfbjarga, því er ver.
þeirra eru: 1)
Gunnhildur Arndís,
f. 24.1. 1967, gift
Victori O’Callagh-
an, f. 15.9. 1962 og
eiga þau tvö börn.
2) Ingajóna, f. 21.2.
1970 og á hún eitt
barn. 3) María Rán,
f. 7.2. 1975. 4) Sól-
rún Edda, f. 19.4.
1979. Eftirlifandi
sambýliskona Páls
er Elísabet Krist-
jánsdóttir, f. 19.11.
1942.
Páll vann til sjós
frá Akranesi í rúm 20 ár og
var lærður vélstjóri, síðastliðin
10 ár hefur hann búið í
Reykjavík og rekið sinn eigin
flutningarekstur.
titför Páls fer fram í Hafn-
arfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ef værir þú hjá mér, vildi ég glaður
verða betri en ég er.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að
segja,
að sumarið líður alltof fljótt.
Horfið er nú sumarið og sólin
í sálu minni hefur gríma völd.
í æsku minni léttu ís og myrkur
jólin;
nú einn ég sit um vetrarkvöld.
(Vilhj. Vilhj.)
Aldrei læddist sú hugsun að okk-
ur að þú færir svona ungur frá okk-
ur. Þú varst í blóma lífsins og naust
þess. Þú varst í ferðinni sem þig
langaði alltaf að fara í, að sigla yfir
til Danmerkur og heimsækja Hirst-
hals, bæinn sem þið lönduðuð í þeg-
ar þú vannst til sjós á Norðursjón-
um. Þú varst alltaf ákveðinn að fara
þessa ferð og það tókst þér, en
hvern hefði grunað að þetta væri
síðasta ferðin þín.
Elsku pabbi, takk fyrir allt sem
þú gafst okkur og kenndir, að vera
sjálfum okkur trúar og standa fyrir
okkar.
Takk fyrir góðu stundirnar sem
við áttum öll saman.
Gunnhildur, Inga Jóna,
María og Sólrún.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn og þú
munt sjá að þú grætur vegna þess
sem var gleði þín. En ég segi þér,
sorgin og gleðin ferðast saman að
húsi þínu og þegar önnur situr við
borð, sefur hin í rúmi þínu.“ (Kahlil
Gibran, Spámaðurinn.)
Hjá okkur systrum hefur að-
ventan ávallt verið tími ljóss og
friðar. í ár var hún með öðru sniði
því sorgin knúði dyra er Palli
veiktist skyndilega og lést eftir
stutta sjúkdómslegu.
Það var einmitt á jólaföstu fyrir
sjö árum sem við kynntumst Palla
fyrst. Þá kom hann inn í líf okkar á
sinn hljóða og hæverska máta.
Mamma bauð okkur systrum heim
til þess að kynna okkur fyrir yndis-
legum manni. Það var upphafið að
traustri og dýrmætri vináttu.
Reyndar áttu jólin eftir að verða
með öðru sniði hjá mömmu og
Palia næstu árin, í birtu og yl fjarri
Islandsströndum. Þó tengdi hugur-
inn okkur alltaf saman á ferðum
þeirra.
Ferðalög voru stór hluti af sam-
veru þeirra og kunnu þau að njóta
lífsins og meta nærveru hvort ann-
ars.
Þeirra heimili var lifandi - allir
velkomnir þangað. Þegar fagurker-
inn, móðir okkar, kom með nýja
hluti inn á heimili þeirra þótti Palla
oft nóg um og gerði góðlátlegt grín
að. Hvar ætlar þú nú að koma
þessu fyrir Búbba mín? sagði hann
kannski hlýlega, en það var gælu-
nafn sem hann notaði um mömmu
þegar hún fór á flug í skreytingum.
Ái-in þeirra saman voru því miður
ekki mörg, en sambandið var náið
og samhljómur þeirra einstakur.
Það sem einkenndi Palla fyrst og
fremst var rausnarskapur. Hann
var aldrei sáttur nema öllum liði
vel. Á Palla mátti sjá í verki að
sælla er að gefa en þiggja. Börnin
hændust að honum. Þeim sýndi
hann vináttu og mýkt - kom fram
við þau sem jafningja.
Þeirra annað heimili var sumar-
bústaðurinn í landi Húsafells. Þar
voru þau í nálægð við náttúruna og
leituðu friðar frá erli hversdagsins.
í skjóli Langjökuls voru þau búin
að koma sér upp litlum sælureit
þar sem fjölskyldan átti dýrmætar
stundir. Osjaldan höfum við syst-
urnar dvalið þar með þeim og vin-
um okkar.
Blóm voru Palla hugleikin og
hluti af hans lífi. Þegar hann vildi
gleðja mömmu færðj hann henni
ávallt rauðar rósir. I haust þegar
hann var í bústaðnum klippti hann
rósirnar í garðinum og talaði um að
flytja þær til í vor. I þeim verkum
verður einhver annar.
En þó að Palli kiippi ekki lengur
rósirnar þá er það eins og organist-
inn sagði í Atómstöðinni: „Blóm
eru ódauðleg, þú klippir þau í
haust og þau vaxa aftur einhver-
staðar."
Með þökk fyi'ir allt,
Kristín og Ragna. 't
PALL
BJÖRNSSON