Morgunblaðið - 22.01.1999, Blaðsíða 48

48 FÖSTUDAGUR 22. JANÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Jóna Frímanns-
dóttir fæddist í
Garðshomi á Þela-
mörk 9. júní 1950.
Hún lést á heimili
sínu 16. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar vom hjónin
Frímann Pálmason,
f. 16.2. 1904, d. 9.2.
1980, og Guðfinna G.
Bjamadóttir, f. 2.1.
1916, d. 25.3. 1981.
r Systkini Jónu vom
Friðgerður, f. 4.5.
1943, d. 24.12. 1986,
Pálmi, f. 1.8. 1944, d.
5.1. 1989, Gunnar, f. 19.10. 1945,
Helga f. 9.6. 1947, Sigurður, f.
10.7. 1948, Bjami, f. 14.11. 1952,
d. 10.5. 1970, og Steinar, f. 4.12.
Elsku frænka, mig langar með
fátæklegum orðum að kveðja þig,
nú þegar leiðir skilja. Margs er að
minnast, þó einkum sumranna sem
ég átti á þínu gestkvæma æsku-
heimili í Garðshorni. Það var mér
alltaf mikið tilhlökkunarefni strax
og skóla lauk, að fara norður. Mér,
sem einkabami foreldra minna, var
mikill akkur í að fá að koma í þenn-
an stóra bamahóp, hvort sem það
vorað þið systkinin átta eða aðrir
fastagestir, því alltaf var plássið
nóg.
Þær vora ógleymanlegar stund-
irnar, sem við eyddum í að leika
okkur ef rigndi og ekki var hægt að
vera úti. Við voram nú frekar sein-
ar til vinnu innandyra, og fengum
oft að heyra það, þegar uppvaskið
entist okkur allan daginn, svo rétt
^varð hlé á meðan borðað var. Þ að
var ekki auðvelt verk að leggja á
borð, þegar hver átti sinn disk,
gaffal og skeið, matarlystin gat far-
ið fyrir lítið, ef ekki vora rétt áhöld
við höndina.
Þegar þú fermdist, fannst mér
það að mörgu leyti leiðinlegt, því
þá vissi ég að þú færir burt á sumr-
in í kaupavinnu og að samvera-
stundunum fækkaði. Þú hafðir
áhuga á að kanna ókunn lönd og
fékkst þér vinnu í Noregi, til að
geta ferðast um í fríum. Ofáar vora
ferðimar sem þú fórst með bak-
pokann þinn og það varð mér mikil
upplifun að skoða allar myndimar
og heyra frá þessum ferðum. Þeg-
J»ar fram liðu stundir, kynntist þú
þínum lífsföranaut, honum Ola.
Saman bjugguð þið ykkur heimili
og þar var ekki síður gestkvæmt
en á æskuheimili þínu. Þangað var
ætíð gaman að koma þó svo að
ferðimar væra færri en áður.
Þegar þið Óli eignuðust dreng-
ina ykkar þrjá, var auðfundið hvað
þeir vora þér mikils virði og vænt-
umþykjan mikil. Þú vildir ætíð hag
þeirra sem bestan. Síðustu árin
hafa verið ykkur öllum erfið. A
milli stríða trúðum við öll að
kraftaverk gerðist og að þú sigrað-
ist á sjúkdómnum. Þú varst ótrú-
lega dugleg, hvemig þú reist upp
1954. Hálfbróðir
Jónu, samfeðra, er
Kristján, f. 30.11.
1928.
Árið 1976 giftist
Jóna Ólafi Svan-
laugssyni húsasmíða-
meistara, f. 7.6.1952.
Synir þeirra eru Sv-
anlaugur, f. 30.5.
1978, Dofri, f. 6.3.
1980, og Hrannar, f.
21.5. 1985.
Jóna útskrifaðist
frá Fóstruskóla Is-
lands 1970 og starf-
aði lengst af sem
fóstra á Akureyri.
títför Jónu fer fram frá Glerár-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
tvíefld aftur og aftur. Þvílíkan
kjark og dugnað sér maður ekki oft
á lífsleiðinni. Þess vegna er erfitt
að trúa að sá sem öllu ræður hafi
tekið þig frá okkur áður en þú gast
séð litla drenginn þinn fermdan.
Elsku Jóna mín, þakka þér allar
stundirnar sem við höfum átt sam-
an. Það var mér mikils virði að
sitja hjá þér í haust, þó svo að aug-
ljóst væri að þetta yrðu okkar síð-
ustu samverastundir. Þrátt fyrir
allt varst þú svo full af bjartsyni og
ætlaðir að gera svo ótal margt
næstu vikur. Elsku Óli, Svanlaug-
ur, Dofri og Hrannar, Guð veiti
ykkur styrk á þessum erfiðu stund-
um.
Margs er enn að minnast,
mín er tunga hrærð.
Orð mín grípa aldrei
yfir þina stærð.
(S.M.)
Sigríður frænka og fjölskylda.
Jóna Frímannsdóttir er látin
langt um aldur fram, við sem
þekktum hana og voram tengd
henni fjölskyldu- og vináttubönd-
um sjáum eftir henni og söknum
hennar, en hún hefur áram saman
barist hetjulega við illvígan sjúk-
dóm, sem að lokum hafði betur.
Þetta var eina lausnin, úr því sem
komið var, og við hana verðum við,
sem eftir stöndum, að sætta okkur.
Hún er sú fjórða úr átta systkina
hópi Garðshornssystkinanna sem
kölluð er héðan, innan við fimm-
tugsaldur, hún var sjötta í röð
systkinanna. Þrjú þeirra hefur
krabbameinið heltekið, en við sem
eftir lifum, sum við aldur, stöndum
agndofa, hérna megin grafar, og
spyrjum: Hvers vegna? Af hverju?
En við fáum ekkert svar. Rök til-
verannar era okkur hulin í þessu
tilliti.
Hún hét í höfuðið á móðursystur
sinni, sem lést úr sama sjúkdómi
fyrir nákvæmlega sex áram, en þá
var hún orðin sjúk.
Jóna Frímannsdóttir var hóg-
vær og blíðlynd kona, sem olnbog-
aði sig ekki áfram í lífinu, það fór
aldrei mikið fyrir henni, hógværð
og hlédrægni var henni í blóð bor-
in. Hún var leikskólakennari að
mennt, starfið, fjölskyldan og
heimilið var hennar vettvangur,
þar naut hún sín vel. Heimilið var
myndarlegt og sagði sína sögu um
smekk og handbragð þeirra hjón-
anna. Synirnir þrír era glæsi-
menni, sá yngsti fjórtán ára.
Við kveðjum þessa systurdóttur
mína með söknuði og eftirsjá, við
hjónin þökkum íyrir allar stundim-
ar sem við áttum saman, frá því
hún var bam að aldri, og alltaf síð-
an. A sorgarstundu orka orð lítið
og fá engu breytt um orðinn hlut.
Far þú í friði frænka, eins og þú
hefur lifað. Hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Jón Olafur Bjarnason.
Elsku Jóna. Það er ótrúlegt hvað
flýgur margt í gegnum hugann
þegar einhver kærkominn deyr. Og
að festa það á blað er ógjörningur,
það væri efni í heila bók. Það er
líka óþarfi að telja upp alla þína
kosti, hvað þú varst vinmörg vitnar
best um það.
Það er skiýtið að vara ósáttur
við Guð og þakklátur á sömu stund.
Ósáttur við að hann taki frá manni
jafn indæla menneskju sem þig, en
jafnframt þakklátur fyrir að þú
þjáist ekki meir.
Við eram líka þakklát fyrir stað-
festu þína, að þú hættir ekki við
„fóðurættargrautinn" sem þú
bauðst í síðastliðinn föstudag, þótt
þú værir orðin svona veik. Og þeg-
ar við skömmuðum þig fyrir uppá-
tækið sagðir þú að ef þetta væri
ekki núna þá væri það aldrei.
Já, þú varst vitrari en við.
Eins þegar við voram að þvo upp
síðasta jóladag og við vildum hlífa
þér, þá vildir þú ekki heyra á það
minnst, þetta væri í síðasta skiptið.
Hvernig getur maður trúað slíku
þegar þú hefur svo oft snúið á
dauðann. Eða vill maður bara ekki
trúa? Eitt verður þó ekki tekið frá
okkur og það eru minningarnar, þó
svo margt væri ógert og ósagt.
Góði Guð, gefðu Öla, Svanlaugi,
Dofra og Hrannari styrk í sorg
þeirra.
Sá sem lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pét.)
Guðmundur Svanlaugsson,
Sigríður Sigtryggsdóttir,
Aðalbjörn Svanlaugsson,
Margrét Vestman.
Það er komið að kveðjustund.
Jóna föðursystir mín hefur fengið
hvíldina, eftir baráttu við illvígan
sjúkdóm, svo ung en jafnframt lífs-
reynd. Söknuðurinn er sár en ég
hugga mig við það að þrautir henn-
ar era að baki.
A þessari stundu er mér efst í
JONA
. FRÍMANNSDÓTTIR
TEITUR
GUÐJÓNSSON
+ Teitur Guðjóns-
son fæddist á
Ferjubakka í Borg-
arhreppi í Mýra-
sýslu 26. júlí 1914.
Hann Iést á Sjúkra-
húsi Akraness 13.
janúar síðastliðinn.
--•g Foreldrar hans voru
hjónin Sigríður Kri-
stjánsdóltir og Guð-
jón Jónsson. Systk-
ini hans voru Guðný,
hálfsystir, samfeðra,
Ragnheiður, Krist-
ján og Ingveldur og
eru þau öll látin.
* Teitur var ókvæntur og barn-
laus.
Útför Teits fór
fram frá Borgarnes-
kirkju 21. janúar.
Nú þegar Teitur
frændi er búinn að
kveðja okkur, ætla ég
aðeins að stinga niður
penna. Hann var siðast-
ur til að kveðja af móð-
ursystkinum mínum og
hann var einstakur
maður. Hann giftist
aldrei og átti engin
böm, en það má segja
að hann hafi átt heil-
mikið í systkinabömum
sínum, því hann var alveg sérstakur
uppáhaldsfrændi hjá okkur.
Allsstaðar sem Teitur var aflaði
hann sér vinsælda hjá öllum, ekki
síst hjá börnunum.
Teitur fór nokkuð víða um hérað-
ið. Því hann var smiður góður og
eftirsóttur til smíðavinnu. Hann
byggði fjölmörg hús í sveitum Borg-
arfjarðar og einnig þó nokkur í
Borgamesi. Hann var hamhleypa til
vinnu og eftirsóttur þess vegna, en
ekki síður vegna vandvirkni og ljúf-
mennsku sinnar og hinnar glöðu og
léttu iundar, sem einkenndi hann
alla tíð.
Það voru ætíð hátíðisdagar í
Rauðanesi þegar Teissi frændi kom
í heimsókn og eigum við öll systkin-
in ljúfar minningar um okkar kæra
móðurbróður.
Eg þakka þér, elsku frændi, fyrir
allt og veit að þín bíður góð vist
handan landamæranna. Vertu svo
guði falinn.
Þín systurdóttir,
Sigurbjörg
huga þakklæti fyrir þá umhyggju
sem Jóna sýndi okkur mæðgum í
veikindum föður míns og eftir and-
lát hans. Henni var mikið í mun að
okkur liði sem best og mér fannst
stundum eins og hún væri okkur
systranum önnur móðir. Nærvera
hennar var okkur ómetanleg.
Jóna var raunsæ, hreinskilin og
geðgóð kona en hún gat verið ákveð-
in þegar það átti við. Hún var félags-
lynd og vinamörg og sagði skemmti-
lega frá broslegum atvikum úr dag-
legu lífi. Ósjaldan gleymdum við
stund og stað og hlógum dátt en við
ræddum einnig saman á alvarlegri
nótum. Jóna talaði opinskátt um
veikindi sín, væntingar og vonbrigði.
Harður dómm- hafði verið kveðinn
upp og það duldist engum að hverju
stefndi. Það er ómögulegt að setja
sig í spor móður sem veit að hún
verður kölluð burt frá ungum sonum
allt of fljótt.
Það var í senn átakanlegt og gef-
andi að íylgjast með ungri konu
berjast hetjulega við ofureflið. Bar-
áttuvilji og bjartsýni einkenndu
fóðursystur mína. Við mæðgur
fylgdumst af aðdáun með henni
taka því sem að höndum bar og
deildum með henni gleði og sorg-
um. Hefðbundnum lækningum
fylgdi Jóna eftir með hollum og ný-
stárlegum lífsháttum sem hún
trúði að myndu hjálpa henni að ná
bata og bættri líðan. An efa hafði
það mikið að segja og verður öðr-
um hvatning til þess að axla ábyrgð
á eigin heilsu. Það er óhætt að
segja að Jóna hafi lifað og dáið með
reisn.
Þegar ég kveð elskulega föður-
systur mína leitar hugurinn til Óla,
Svanlaugs, Dofra og Hrannars.
Þeir sjá nú á bak ástkærri eigin-
konu og móður en ljúfar minningar
milda sorg þeirra.
Blessuð sé minning Jónu.
Jóhanna Guðrún Pálmadóttir.
Nú er hún farin í ferðina sem
fyrir okkur öllum liggur og er í
raun það eina sem við göngum að
sem vísu er við lítum fram á við.
Samt erum við aldrei í stakk búin
til að missa og leyfum okkur bæði
að gráta og sakna. Ósjálfrátt reikar
hugurinn til ótalmargra skemmti-
legra stunda sem við vinkonurnar
höfum átt saman. I mörgum
gönguferðum mældum við bæinn
þveran og endilangan og gekk þá
munnurinn oft hraðar en fæturnir.
Kaffihúsaferðir, ýmis heimboð og
óvænt innlit voru fastir liðir og oft-
ar en ekki átti Jóna framkvæðið.
Jóna vildi fá mikið út úr lífinu.
Hún var lífsglöð og gjöful og átti
stóran vinahóp. Hún laðaði að sér
fólk með hlýrri framkomu og sagði
einstaklega skemmtilega frá ýms-
um atburðum. Lýsingar hennar frá
dvölinni í Noregi fengu okkur vin-
konumar oft til að veltast um af
hlátri. Henni var jafn vel gefið að
ræða um alvöra lífsins og var gott
að leita til hennar með ýmis mál,
því hún hafði svo heilbrigða lífssýn.
Það sem upphaflega leiddi okkur
vinkonurnar saman var leikskóla-
kennarastarfið. Jóna var leikskóla-
kennari af guðs náð og var stétt
okkar til sóma. Hún kunni að
hlusta á böm, greip á lofti gull-
kornin frá þeim sem stundum vilja
hverfa í tómið og hafði næma til-
fínningu fyrir öllum litlu ævintýr-
unum í leikskólanum.
Jóna var hetjan okkar. Ófá eru
skiptin sem við höfum undrast
styrk hennar og æðraleysi og sagt
hver við aðra: „Hún er ótrúleg
hetja.“ „Að ávinna sér gleði sína er
betri kostur en að gefa sig sárs-
auka sínum á vald.“ (André Gide.)
Elsku vinkona, við þökkum þér
allar yndislegu stundirnar og trá-
um því að þú munir lifa með okkur
áfram.
Kæri Óli, Svanlaugur, Dofri og
Hrannar, guð verndi ykkur og
styrki. Systkinum Jónu og öðram
aðstandendum hennar sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Þínar vinkonur
Anna, Dísa, Gurrý og Snjólaug.
Kveðja frá Síðuseli
Hún er ljóshærð og lagleg,
húnerljúfeinsogvor.
Stráir ástríku yndi
við hvert einasta spor.
Hún er elskuð af öllum
og í athöfnum dygg.
Hún var sólskinsbam síglatt.
Hún er saklaus og trygg.
(E. Kristj. frá Hermundarfelli)
Við kveðjum með djúpum sökn-
uði einstaka konu og minnumst
með þakklæti þess tíma sem við
áttum með henni.
Elsku Óli, Svanlaugur, Dofri,
Hrannar og fjölskylda, við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Samstarfsfólk á
leikskólanum Síðuseli.
Höggvið hefur verið enn eitt
skarð í stóra systkinahópinn frá
Garðshorni á Þelamörk með frá-
falli Jónu Frímannsdóttur.
Við Jóna voram aldar upp sín á
hvoram bænum og ég var svo
lánsöm að fá að eiga Jónu sem vin-
konu frá því við voram litlar stelp-
ur.
Vegna búsetu okkar á fullorðins-
árum leið oft langur tími milli
funda okkar en alltaf var þó jafn
eðlilegt og sjálfsagt að hittast.
Margar skemmtilegar stundir höf-
um við átt saman gegnum tíðina oft
með góðum félögum og vinum úr
sveitinni. I haust hittumst við
gömlu vinkonurnar og skoðuðum
gamlar myndir í gegnum stækkun-
argler, því eitthvað virtist sjónin
vera farin að gefa sig. Þá rifjuðust
upp margir skemmtilegir atburðir
frá æskuáranum.
Síðasta samverustund okkar var
hjá Heiðránu mágkonu hennar í
nóvember síðastliðnum. Þar áttum
við yndislegan dag, mikið var
spjallað og hlegið því alltaf fylgdi
hlátur samsverustundunum með
Jónu.
Jóna var þeim eiginleikum gædd
að hafa létta og glaða lund. Hún
var mikill fjörkálfur og húmoristi
sem alltaf gat tekið þátt í gleði
annarra. Þessi eðliseiginleiki hjálp-
aði henni að takast á við fleiri og
stærri áföll sorgar í lífinu en á
flesta era lögð.
Fyrir um níu áram greindist
Jóna með illvígan sjúkdóm en hún
brotnaði ekki undan því áfalli frem-
ur en öðram áföllum og tókst á við
sjúkdóminn af því æðraleysi sem
einkennir sterkar og vel gerðar
persónur. Aðdáunarvert var að
fylgjast með á hve sjálfsagðan og
eðlilegan hátt hún tók þátt í öllu
sem var að gerast þrátt fyrir mikil
veikindi sama hvort um var að
ræða fund hjá leikskólakennuram,
kaffihúsaferð með vinkonum eða að
skreppa fram í dal. Oftar en ekki
var það hún sem hvatti til þátttöku.
Maður verður ríkari af kynnum við
slíkar persónm-.
Lífshlaupi minnar kæra vinkonu
er lokið. Ég sendi eiginmanni
hennar, sonum, systkinum og að-
standendum öllum innilegar sam-
úðarkveðjur.
„Þegar vinur talar, þá andmælir
þú honum óttalaus eða ert honum
samþykkur af heilum hug. Og þeg-
ar harin þegir, skiljið þig hvor ann-
an því að í þögulli vináttu ykkar
verða allar hugsanir, allar langanir
og allar vonir ykkar til, og þeirra
er notið í gleði sem krefst einskis.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú
skilur við vin þinn, því að það sem
þér þykir vænst um í fari hans,
getur orðið þér ljósara í fjaivera
hans, eins og fjallgöngumaður sér
fjallið best af sléttunni." (Úr Spá-
manninum.)
Heiðrún Sverrisdóttir.
Elsku besta vinkona. Okkur
langar að minnast þín í nokkrum
orðum. Við vissum að þessi stund
kæmi. Við þóttumst undir það
búnar en svo er þó ekki. Við sökn-
um þín svo sárt en það hefur
aldrei verið þinn stíll að væla og