Morgunblaðið - 22.01.1999, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 22. JANÚAR 1999 49
kvarta svo það er best að við
sleppum því. Þegar þú fórst í veik-
indafrí á vinnustaðnum þínum og
nokkrar aðrar hættu þar vegna
vinnuskipta, héldum við áfram að
hittast nokkuð reglulega til að
föndra, spjalla, fara í kaffíhús,
málverkasýningar, gönguferðir
eða annað. Alltaf þegar þeim
stundum lauk var tilfinningin
þessi „en hvað það er gaman að
vera til“. Jóna mín, þú áttir nú
stóran þátt í að kenna okkur list-
ina að lifa. Það varst oftast þú sem
smalaðir okkur saman einhvers
staðar eða bauðst okkur heim í ný-
bakað brauð og oft höfum við setið
vinkonurnar yfir kaffíbolla. Alltaf
voru börnin okkar velkomin í
þennan hóp. Þú varst ekki bara
vinur barna þinna, heldur allra
þeirra barna sem þú umgekkst.
Eins og oft í kvennahóp snérist
blaðrið um eitthvert kvennamál,
samskiptin við börnin okkar og
lífsins gang og margt fleira. Okk-
ur hefur reynst allt svo létt og
gott í þessum hóp. Við hlógum og
gerðum grín að vandamálum okk-
ar sem einhverra hluta vegna
minnkuðu ekki bara við svona
spjall, heldur urðu þau jafnvel lít-
ilfjörleg og spaugileg oft á tíðum.
Þessir fundir okkar voru svo sann-
arlega til að bæta geð og létta
lund. Þess vegna fórum við í
spaugi að tala um að halda „geð-
bótafundi". Jóna mín, þú varst
dugleg að drífa með þér ýmsa vini
sem þú áleist að hefðu gaman af
því viðfangsefni sem við stefndum
að eða þyrftu á tilbreytingu að
halda. Verkefni og föndur var
skipulagt alveg fram á síðasta
dag. Það er ótrúlegt hvað þú gast
notað og magnað upp þá litlu orku
sem eftir var.
Það er líka mikil huggun að vita
að þú varst algjörlega sannfærð
um að lífinu lyki ekki við dauðann.
Þú sannfærðir líka sumar okkar
um að við ættum mörg líf og að
við munum hittast hér aftur í
nýrri jarðvist og einnig hinum
megin.
Elsku Jóna, þú varst margbúin
að segja að þú værir alls ekki sátt
við lofræður um látna menn og við
skildum hvað þú söngst. Lofræðu
um þig væri samt auðveldast af
öllu að skrifa því þú hefur verið
svo góður vinnufélagi, frábær leik-
skólakennari og heimsins besti
vinur.
Elsku Jóna, við viljum þakka
þér allan þann kærleik sem þú
hefur sýnt okkur. Kæri Óli, Svan-
laugur, Dofri og Hrannar. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi ykkur og styrki.
Kristín Magna, Bergþóra,
Athena, Erna, Hildur og
Halla.
Jóna mín, mikið fínnst mér lagt
á þína fjölskyldu. Nú ert þú farin
svo allt of snemma. Mig langar
með nokkrum línum að þakka þér
samvinnuna á Stekk fyrir mörgum
árum sem mér finnst samt svo
stutt síðan. Frá þeim árum áttum
við sameiginlegar góðar minning-
ar og rifjuðum við þær stundum
upp og var þá jafnan stutt í hlát-
urinn.
A meðan ég bjó á efri hæðinni á
Stekk varst þú dugleg að heim-
sækja mig á kvöldin og þá var
margt spjallað. Eitt af þeim kvöld-
um áttum við oft eftir að hlæja að
vitleysunni í okkur. En þegar þú
ætlaðir að halda heim þetta kvöld
heyrðum við eitthvert þrusk á
neðri hæðinni. Fórum við þá strax
að hvísla og segja hvor annarri
allskyns sögur, sem endaði með að
við þorðum hvorug niður stigann,
svo þú bara svafst hjá mér um
nóttina. Um morguninn uppgötv-
uðum við að þruskið var í vatns-
leiðslunum.
Jóna mín, hafðu þökk fyrir allt
og góða ferð. Ég vona að hlýjar
minningar um góða konu og móð-
ur geti gert söknuðinn og sorgina
léttbærari fyrir þína fjölskyldu.
Ráðhildur.
Haustið 1965 þegar nemendur í
öðrum bekk á Reykjaskóla mættu
til náms að loknu sumarleyfi m’ðu
fagnaðarfundir. Flestir þekktust frá
vetrinum áður, en í hópinn höfðu þó
bæst nokkur ný andlit. Þar á meðal
var ljóshærð stúlka sem talaði með
mjög sterkum norðlenskum hreim
þannig að viðstaddir tóku eftir. Hér
var komin Jóna Frímannsdóttir frá
Garðshomi í Þelamörk, eða Jóna
Frímanns eins og hún var gjaman
nefnd okkai’ á meðal.
Ekki leið á löngu þar til hún var
orðin ein af hinum sterka kjarna
þessa bekkjar, en haft vai’ á orði að
hér færi óvenjulega samheldinn
hópur. Til marks um þessa sam-
heldni má nefna að hópurinn hefur
hist á fimm ára fresti nú hin síðari
ár, síðast á Reykjaskóla vorið 1997.
Þar mætti Jóna þrátt fyrir mikil
undangengin veikindi og hélt hún
enn glaðværð sinni og fjöri svo aðr-
ir viðstaddir hlutu að hrífast með.
A heimavistarskóla eins og
Reykjaskóli var þá verður tO samfé-
lag þar sem allir verða að taka tillit
til annarra og þar er einnig ýmis-
legt brallað sem ekki er ætlast til að
allir fái vitneskju um. Þar lærist
margt fleira en það sem í námsbók-
unum stendur og þar myndast
gjai-nan sterk vináttubönd sem vara
alla tíð. Vinátta og trúnaður er mik-
ils virði á slíkum stöðum. Vinátta
við Jónu var þess eðlis. Allir vissu
að þar fór traustur og heilsteyptur
einstaklingur sem gott var að eiga
að vini og örugggt var að treysta.
Nú hefur maðurinn með ljáinn
enn höggvið skarð í þennan sam-
heldna hóp. Við sem nú kveðjum
Jónu Frímannsdóttur með sökn-
uði gætum margt af hennar lífs-
hlaupi lært. Þrátt fyrir langa og
stranga baráttu hennar við
krabbameinið gerði hún jafnan lít-
ið úr og vildi síst af öllu heyra vor-
kunnsemi, hafði alltaf á orði að sér
liði bærilega, slíkur var lífskraftur
hennar og lífsvilji. Við erum ríkari
eftir að hafa kynnst henni og átt
hana að vini.
Með þessum orðum viljum við
kveðja kæra vinkonu og þakka
henni samveruna og samfylgdina.
Eiginmanni, sonum og systkinum
hennar vottum við okkar dýpstu
samúð. Megi hlý minning um eig-
inkonu, móður og systur verða
þeim huggun í sorginni.
Bekkjarfélagar frá
Reykjaskóla
1965-1967.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Við andlát Jónu hefur verið
höggvið stórt skarð í hóp okkar
bekkjarsystranna sem útskrifuð-
umst úr Fóstruskólanum árið
1970. Það var æði sundurleitur
hópur sem hóf nám á Fríkirkju-
vegi 11 haustið 1968. Við komum
víðsvegar að af landinu en fljót-
lega tókust góð kynni og mynduð-
ust sterk tengsl sem haldist hafa
allar götur síðan.
I skólanum var margt brallað
og margar skemmtilegar uppá-
komur og skemmtanir. Við settum
t.d. upp leikrit sem allir tóku þátt í
og voru sýnd í Austurbæjarbíói,
við mikinn fögnuð viðstaddra, ekki
síst okkar sjálfra. Frá útskriftinni
höfum við reynt að hittast oft og
halda hópinn og á 25 ára útskrift-
arafmælinu var síðasta skiptið
sem okkur auðnaðist að hafa Jónu
með okkur og var hún hrókur alls
fagnaðar, hress og kát eins og
alltaf. Þannig minnumst við henn-
ar og munum gera um ókomna tíð.
Við sendum eiginmanni, sonum
og öðrum ástvinum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Bekkjarsystur
úr Fóstruskólanum.
MARGRÉT
DAGBJARTSDÓTTIR
+ Margrét Dag-
bjartsdóttir
fæddist á Velli í
Grindavík 24. maí
1914. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 14. jan-
úar síðastliðinn.
Hún var dóttir hjón-
anna Dagbjarts Ein-
arssonar og Val-
gerðar Guðmunds-
dóttur á Velli, síðar
Ásgarði í Grinda-
vík. Systkini hennar
eru: Hrefna, f. 3.6.
1906, d. 1.2. 1973, Vilborg, f.
26.12. 1911, d. 20.1. 1988, Guð-
rún, f. 24.3. 1913, d. 22.2. 1990,
Jóhanna, f. 24.9. 1916, Einar, f.
24.6. 1917, d. 21.2. 1981, Guð-
mundur, f. 29.12. 1918, Katla, f.
18.6. 1920, Valbjört, f. 4.4.1922,
d. 17.12. 1989, og Bryndís, f.
16.6.1925.
Margrét var tvígift. Hún giftist
Þórði Helgasyni bifreiðarstj., f.
4.6. 1905, d. 27.12. 1969, frá
Svefneyjum, fæddum á Vattar-
nesi í V-Barð. Þau skildu.
Þeirra dóttir er Esther Eygló,
bankastarfsmaður í Keflavík,
gift Kjartani Guðmundssyni bif-
reiðarslj. Kjartan er látinn.
Þeirra synir eru: Þórður Magni,
rekstrarfræðingur, og Guð-
mundur, lögg. endurskoðandi.
Þórður er kvæntur
Eiríku G. Árnadótt-
ur og eiga þau þrjú
börn. Guðmundur á
eina dóttur.
Margrét giftist Guð-
laugi Guðmunds-
syni vélsljóra, f. 6.8.
1913, frá Suðureyri
við Súgandafjörð, d.
30.1. 1991. Þeirra
sonur er Einar,
sölumaður í Reykja-
vík. Sambýliskona
Einars er Bóthildur
Sveinsdóttir við-
skiptafræðingur og eru dætur
þeirra Margrét og Guðlaug.
Sonur Bóthildar og uppeldis-
sonur Einars er Stígur Karls-
son.
Margrét og Guðlaugur bjuggu
framan af í Grindavík en fluttu
til Reykjavíkur upp úr 1960 og
bjuggu í Skipholti þar til Guð-
laugur lést. Þá flutti hún á ný
til Grindavíkur og bjó að
Höskuldarvöllum 19. Margrét
ólst upp á Velli og stundaði síð-
an almenn sveita- og fisk-
vinnslustörf fram eftir aldri.
Síðar vann hún ýmis störf við
veitingaþjónustu í miðborg
Reykjavíkur.
Utför Margrétar fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Hún amma mín er dáin eftir
langa og erfiða sjúkralegu. Þrátt
fyrir harða baráttu og oft vonlitla
sýndi hún af sér ótrúlegan styrk og
seiglu. Hún dó á sama degi og faðir
hennar fyrir 55 árum. Hún sagði
stundum að þau hefðu verið mjög
tengd og hún hefði oft fremur kosið
að vinna með honum úti á túni en
fara að skemmta sér. Þetta lýsir
henni því hún var ekki mjög mann-
blendin, en átti fáa og nána vini.
Hún ólst upp í hópi tíu systkina,
átta stúlkna og tveggja pilta. Þau
tengdust öll afar nánum böndum og
höfum við yngra fólkið í fjölskyld-
unni oft furðað okkur á hve náinn
vinskapur er á milli þeirra systkina.
Við kölluðum þær og dætur þeirra
oft „The Sisters" og þegar þær voru
allar komnar saman líktust þær
miklu fremur handboltaliði á leið í
stórkeppni en fólki á miðjum aldri
sem ræddi landsins gagn og nauð-
synjar. Ég held að þeim hafi líkað
uppnefnið vel. Allt þetta fólk hefur
til að bera sterka persónuleika sem
markar spor í samtíð sína.
Líkami ömmu bar þess merki að
hún hefði þurft að hafa fyrir lífinu
framan af. Hún þótti afar hraust og
vann oft karlmannsverk þegar þess
þurfti. Hún var alla tíð frekar
grönn, gat staðið á höndum fram á
elliár og gerði það að gamni sínu
jafnvel með barnabarnabörnum sin-
um. Þrátt fyrir þetta fór hún ekki
vel með sig og reykti sígarettur frá
tvítugsaldri og fram undir það síð-
asta.
Helstu áhugamál hennar voru
spilamennska og kartöflur. Hún
spilaði á spil á meðan fært var heils-
unnar vegna á félagsvist og naut þá
samvista við kunningja sem áttu
sömu áhugamál. Kartöflur voru
áhugamál númer eitt, tvö og þrjú og
líktist fremur trúarbrögðum en
áhugamáli. Allt átti að vera beint,
skipulagt og hreint. Ef hún ekki gat
verið viðstödd umsýslan í kringum
kartöflugarðana, þá var ættingjun-
um bara fjarstýrt. Hún sagði ein-
hvern tímann við mig að fallegasta
planta sem hún gæti hugsað sér
væri kartöflugras.
Henni þótti líka gaman að íþrótt-
um. Hún iýlgdist oft með kappleikj-
um í sjónvarpi og naut spennunnar
sem góðir leikir veita áhorfendum.
Hreingerningarnar á húsunum
hjá henni voru ekki eðlilegar. Hún
stóð uppi á borðum og stólum fram
undir áttrætt til að taka niður eða
setja upp gardínur og strjúka veggi.
Ég held að „The Sisters" hafi verið
manískar í hreingerningum. Þetta
var eins og vertíð.
Við tókum bílpróf á svipuðum
tíma, hún sextug, ég sautján. Hún
gerði það til að geta heimsótt systur
sínar í Grindavík og skroppið á fé-
lagsvist.
Hún amma hefur lifað nærri alla
þessa öld og fylgst með atvinnuþró-
un sem við skiljum ekki. Hún horfði
á sjóslys á árabátum við Grindavík
lítil telpa og lýsti því nákvæmlega
þegar föðurafi minn fórst í slíku sjó-
slysi 1926. Hún vann við að gera að
þorski, breiða út saltfisk og salta
síld á yngri árum og síðar á veit-
ingahúsi í miðborg Reykjavíkur.
Hún fylgdist með þjóðinni rísa úr
örbirgð til allsnægta.
Upp úr síðustu páskum hóf hún
þrautargöngu sem við viljum ekki
óska nokkrum manni. Þrátt fyrir að
hún hafi verið sárþjáð oft á tíðum
gat hún gefið fólki af sterkum per-
sónuleika sínum. Hún lést eins og
fyrr sagði þann 14. janúar sl. á köld-
um vetrardegi, södd lífdaga. Starfs-
fólk Heilbrigðisstofnunar Suður-
nesja og Landspítalans hefur sýnt
henni mikla nærgætni og virðingu
og þakka aðstandendur því fyrir
frábæra umönnun.
Þórður M. Kjartansson.
Það eru aðeins Ijúfar minningar,
sem ég á um móðursystur mína
Margréti Dagbjartsdóttur. Hún var
sérstaklega kát og skemmtileg kona
að eðlisfari, en fremur hlédræg og
nánast feimin innan um ókunnuga.
Skil ég vel að hún skyldi biðja móð-
ur mína um að halda frumburðinum
Esther Eygló undir skírn í Kefla-
víkurkirkju. Fjölskylda mín bjó á
þessum tíma í Keflavík og Magga
frænka, eins og við kölluðum hana
ávallt, hafði hafið búskap í Keflavík
með fym manni sínum Þórði
Helgasyni, miklum öðlingsmanni.
Þau voru afar ólík enda báru þau
ekki gæfu til að eyða ævinni saman
og slitu fljótt samvistir.
Það var sama, hvar Magga
frænka bjó, alltaf var jafn heimilis-
legt hjá henni enda Ásgai’ðssyst-
urnar átta allar rómaðar íýrir
myndarskap.
Magga frænka fluttist fljótlega til
Reykjavíkur, en Þórður maður
hennar hafði fengið góða atvinnu á
bílaverkstæði hins þekkta Steindórs
Einarssonar bílakóngs.
Efth’ skilnaðinn bjó hún ein með
dóttur sinni í mörg ár.
Ég minnist ársins 1942, þegar ég
fermdist. Fjölskylda mín var nýflutt
til Reykjavíkur og vorum við að
bíða eftir að fá húsnæði. Húsnæðis-
skortur var mikill á þessum árum^
Þá var Magga frænka boðin og búin^*
að halda fermingarveisluna fyrir
mig, þótt hún byggi bara í einu her-
bergi með aðgangi að eldhúsi.
Gerða vinkona hennar (móðir
Gunnhildar Guðmundsdóttur síðar
bæjarstjórafrúar í Grindavík) opn-
aði vængjadyrnar inn til sín og
myndaðist þá 20 manna veislusalur.
Gerða og Magga frænka bjuggu
seman í mörg ár á Klapparstíg 20
hér í bæ.
Þessi greiðasemi lýsir Möggu
frænku vel. Ég gleymi heldur aldrei
góðu rabbarbarasúpunni hennar-^fc.
með litlu tvíbökunum heimabökuð-
um.
Eftir að mæðgurnar fluttust til
Grindavíkur kom að því að einka-
dóttirin færi í framhaldsnám og
varð Kvennaskólinn í Reykjavík
fyrir valinu. Pabbi hennar var á
þessum tíma fluttur vestur á Pat-
reksfjörð. Þau báðu mig að lofa
henni að búa hjá okkur hjónum, en
ég hafði þá hafið búskap og átti tvö
börn. Ég hafði alltaf haldið mikið
upp á Esther litlu frænku mín,
passað hana oft, þegar hún var
minni (og „strítt henni“, segir hún)
og var mér því mikil ánægja að fá
hana inn á heimilið og urðum við þá
sem bestu vinkonur.
Esther bjó hjá okkur fjóra vetur
og eitt ár eftir að hún hóf vinnu hjá
Ferðaskrifstofu ríkisins.
Möggu frænku fannst alltaf að ég
hefði gert sér stóran greiða, en auð-
vitað var greiðinn jafnt mín megin,
þar sem ég hafði örugga bamapíu,
sem þótti vænt um börnin mín.
Dóttir okkar Þorbjörg elskaði að
heimsækja Möggu frænku í Grinda-
vík. Henni þótti hún svo skemmtileg
og var hún ávallt velkomin til henn-
ar og seinni manns hennar Guð-|IL
laugs Guðmundssonar á sumrin.
Laus við krankleik og kvöl,
en svo köld og svo fól,
þú sefur nú róleg í rúminu hvíta.
Engin æðaslög tíð,
engin andvarpan stríð
þig ónáða lengur né svefninum slíta.
(Hannes Hafstein.)
Um leið og ég óska frænku minni
góðrar ferðar til nýrra heimkynna
þar sem ég veit að verður tekið vel á
móti henni, votta ég og fjölskylda
mín börnum hennar og fjölskyldum
þeiira samúð okkar allra.
Erla Wigelund.
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla.
Sverrir Otsen,
útfararstjóri
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Utfararstofa Islands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/