Morgunblaðið - 26.02.1999, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1999 43v.
virðingu fyrir foreldrum sínum og
einkum móður sinni og sagði okkur
oft af afrekum hennar að ráða fram
úr erfiðleikum líðandi stundar.
Snemma fór hann að vinna við bú
foreldra sinna og frá unglingsárum
almenna verkamannavinnu. Næst
gerðist hann sjómaður og reri með-
al annars frá Suðurnesjum. Síðan
vann hann nokkur ár með þunga-
vinnuvélar, við bifreiðaakstur og
annað það er lýtur að verkefnum
þeirra tækja.
Kristján var mikill heimilismað-
ur, kvæntur góðri konu, Svövu Sig-
mundsdóttur, og lifðu þau í ham-
ingjusömu hjónabandi. Pau unnu
bæði mjög fjölskyldunni og lögðu
sig fram um að halda henni saman
og við teljum að öll þeirra fjölskylda
hafl verið mjög samrýnd og vinátta
og hamingja hafi ávallt verið í fyi’ir-
rúmi. Kristján var harðduglegur og
lét sér aldrei verk úr hendi sleppa.
Hjálpsamur við skylda og óskylda
svo af bar. Hann var góðum gáfum
gæddur, skemmtilegur og hið mesta
prúðmenni og mikill barnavinur.
Við Kristján vorum góðir sam-
starfsmenn og varð fljótlega úr því
vinátta sem hélst til dauðadags.
Margar voru ferðirnar sem við fór-
um saman um landið. Hann var sér-
lega góður bílstjóri, öruggur og gæt-
inn og fór vel með bifreiðina og hélt
henni vel við. Við áttum oft saman
stundir á heimilum okkar, fórum
saman í Trostansfjörð og við komum
til þeirra í sumarhúsið sem þau
komu sér upp á Snæfellsnesi nokkr-
um árum síðar. Þegar samstarfi
okkar lauk að fjórum árum liðnum
hélt vináttan áfram til dauðadags. Á
þeim árum þegar Kristján var ráð-
herrabílstjóri minn var dóttursonur
okkar, en hann var búsettur í Dan-
mörku, oft hjá okkur, einkum að
sumri til. Þegar samstarf okkar Kri-
stjáns byrjaði var drengurinn fimm
ára að aldri. Kristín var þá veik á
sjúkrahúsum ýmist innanlands eða
utan. Þegar Kristján ók mér í vinn-
una var drengurinn oft í bílnum og
voru þeir mikið saman. Oft fóru þeir
heim til Svövu að fá morgunverð og
sýndu þau hjónin honum bæði góð-
vild og ástúð. Þau og litli strákurinn
urðu brátt vinir. Oft kom Kristján
heim með kökur frá Svövu og man
ég glöggt hvað drengnum þótti góð
brún terta og einu sinni þegar terta
kom gerði hann henni að vana góð
skil á meðan plássið leyfði. Hann
sagðist láta bíða það sem eftir var
og bætti við: Ég er viss um að hún
Svava er besti bakari í heimi.
Svava og Kristján hafa alla tíð
sýnt okkur vináttu og hjálpsemi.
Kristján hefur öll þessi ár verið boð-
inn og búinn að rétta hjálparhönd.
Það getur því hver og einn skilið hve
okkm- brá þegar hringt var tO okkar
og sagt var að Kristján hefði skyndi-
lega veikst og væri meðvitundarlaus.
Og eftir örfáa daga var aftur hringt
og okkur sagt að hann væri allur.
Það greip okkur einkennileg kennd
við þessi sorglegu tíðindi og jafn-
framt það að gera okkur ljóst að
geta ekki einu sinni verið viðstödd
útför hans vegna þess að við erum í
fjarlægu landi. En hugur okkar leit-
ar heim til Svövu okkar, Jóhanns og
Unnar, Margrétar, Sigurborgar,
bamabarnanna og annarra skyld-
menna og vina hans. Sérstaklega
minnist ég Kristjáns litla, sem nú er
fulltíða maður og fór til Bandaríkj-
anna til náms daginn áður en afi
hans veiktist. En einstakir kærleikar
voru á milli þeirra nafna.
Við vottum Svövu og börnum
þeirra, tengdadóttur, barnabörnum
og öðrum skyldmennum samúð og
biðjum góðan Guð að styrkja þau í
sorg og veita þeim styrk og þrek til
að sigrast á henni og verma sig við
hlýjar minningar um það góða líf
sem þau áttu með Kristjáni.
Kristján, kæri vinur. Við og fjöl-
skyldur okkar viljum að lokum
þakka fyrir okkar góðu kynni og
hugljúfa vináttu á liðnum árum. Far
þú í friði. Friður Guðs þig blessi og
þakka þér fyrir allt og allt.
Kristín Ingimundardóttir,
Matthías Bjarnason.
• F/e/ri minningargreinar um Krist-
ján J. Jóhannsson bi'ða birtingar og
miinu birtast í blaðinu næstu daga.
+ Guðbjörg Ein-
arsdóttir fædd-
ist á Austurgötu 6 í
Hafnarfirði 30. apr-
íl 1920. Hún lést á
sjúkrahúsi Reykja-
víkur 19. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voni
Helga Þorkelsdótt-
ir, f. 30.12. 1874, d.
25.10. 1977, og Ein-
ar Einarsson, klæð-
skeri í Hafnarfirði,
f. 13.12. 1893, d.
16.12. 1976, en þau
bjuggu í Hafnar-
firði. Guðbjörg var þriðja í röð
níu systkina, en þau eru: Upp-
eldissystir Unnur Jóhannesdótt-
ir, f. 16.4. 1913, d. 1.8. 1997;
Guðríður, f. 16.11. 1916, d. 29.5.
1937; Jóhannes, f. 10.8. 1917, d.
25.11. 1995; Gróa, f. 1922, d.
1922; Ellen, f. 5.7. 1923; Anna, f.
24.3. 1925; Áslaug, f. 1.4. 1926;
Sigríður, f. 28.2. 1936, og Mar-
ía, f. 13.11.1938.
Árið 1948 giftist Guðbjörg
Steingrími Atlasyni, fyrrver-
andi yfirlögregluþjóni í Hafn-
arfirði, f. 1. maí 1919. Börn
þeirra eru: I) Einar, læknir, f.
Fimmtudaginn 18. febrúar fór
ég á Sjúkrhús Reykjavíkur til þess
að sækja tengdmóður mína,
Boggu, eins og hún var kölluð og
var ætlunin að hún fengi að fara
heim. Þegar til kom var henni ekki
treyst til að fara. Hún var ósátt við
að fá ekki að fara heim svo við
komumst að samkomulagi um að
hún fengi að fara seinni partinn á
föstudag. „Þá hef ég eitthvað að
hlakka til“ sagði hún „og þá ætla
ég að borða fisk hjá honum Steina
mínum“. Bogga fór ekki á Hellis-
götuna, en segja má að hún hafi
farið heim, því hún var látin um há-
degi á föstudag.
Með Boggu er gengin einstök
kona. Við fyrstu sýn virtist hún
ekki vera sterk eða til mikilla
átaka, en við nánari kynni komst
maður að því að hún bjó yfír mun
meiri styrk en ætla mátti. Lífið var
henni ekki alltaf auðvelt viðureign-
ar, en ævinlega var hún til staðar
og tilbúin að hjálpa öðrum. Aldrei
heyrði ég hana hallmæla nokkrum
manni og hún vildi heldur ekki
hlusta á neikvætt umtal um aðra.
Hún reyndi alltaf að finna skýringu
á hegðun fólks til þess að reyna að
skilja betur viðbrögð þess og hvort
ekki væri hægt að sjá eitthvað já-
kvætt.
Bogga lagði sig fram um að láta
öðrum líða vel, ekki síst sínum nán-
ustu. Þegar ég gekk með Arnrúnu
bjuggum við í Svíþjóð. Dag
nokkurn kom pakki til mín. I hon-
um voru þrennir alklæðnaðir sem
Bogga hafði saumað á mig. Ég
hafði ekki beðið hana um að sauma
fyrir mig og ekki var ég á staðnum
til þess að máta, en hver einasta
flík passaði nákvæmlega og ég held
ég hafi sjaldan verið betur klædd
en á þeiiTÍ meðgöngu. Ai'nrún
fæddist í desember og aftur kom
pakki og nú með smákökum og
öðru góðgæti fyrir jólin, til þess að
létta jólaundirbúninginn. Það hefur
verið dýrmætt fyrir okkur Einar
og ekki hvað síst börnin okkar að
eiga Boggu og Steina að í gegnum
árin. Nú á tírnum verður að telja
það forréttindi fyrir börn að eiga
ömmu og afa sem eru tilbúin að
eyða þeim tíma sem þau hafa með
bamabörnunum. Börnin okkar
hafa alltaf verið velkomin til ömmu
og afa og verið tekið með opnum
örmum og þau hafa sótt í að vera
með þeim. Samverustundir þar
sem öll fjölskyldan, afi, amma,
böm og barnabörn vom saman
bæði í veiðitúram í Djúpavatni og
Hlíðarvatni og við önnur tækifæri
era fjársjóðir í minningasafninu,
ekki síst fyrir barnabörnin.
15.1. 1950, maki
Steinunn Halldórs-
dóttir, lögfræðing-
ur, f. 9.5. 1953.
Börn þeirra eru: 1)
Sírnir, f. 16.6. 1975,
sonur hans Daniel
Atli Cassata, f.
24.7. 1994, 2)
Tjörvi, f. 9.11.
1978, sonur hans
Óðinn Páll, f. 7.2.
1994, 3) Arnrún, f.
5.12. 1982. II) Atli,
læknir, f. 30.1.
1954, maki Erla Ás-
dís Kristinsdóttir, f.
29.5. 1954. Börh þeirra eru: 1)
Steingrímur, f. 27.5. 1983, 2)
Kristín, f. 14.12. 1985, 3) Elín,
f. 2.9. 1993.
Guðbjörg nam klæðskeraiðn
hjá föður sfnum og vann við
saumaskap. Guðbjörg nam
einnig gítarleik hjá Sigurði
Briem, gítarleikara. Á yngri ár-
um kenndi Guðbjörg á gítar.
Guðbjörg og Steingrímur
bjuggu á Hellisgötu 33 í Hafn-
arfirði.
títför Guðbjargar fer fram
frá Yíðistaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Við eigum ekki eftir að sjá
Boggu aftur, en hún er ekki farin
frá okkur, því minningin um hana
lifir með okkur og við eram öll rík-
ari eftir að hafa þekkt hana.
Blessuð veri minning hennar.
Steinunn Halldórsdóttir.
Hún Bogga mágkona mín er lát-
in. Kom það nokkuð á óvart að kall-
ið skyldi verða svona snöggt. Það
er ekki nema hálfur annar mánuð-
ur síðan við hjónin vorum saman
með Boggu og Steina, manninum
hennar, úti á Kanaríeyjum þar sem
við héldum jólin.
Við skemmtum okkur vissulega
vel, skoðuðum fallega staði, nutum
góða veðursins og áttum mai’gar
góðar stundir saman við spil og
glens. Það var mikið hlegið og
Bogga lét það ekki á sig fá, þótt
hún væri svolítið slöpp, þar sem
hún hafði verið veik skömmu áður
en við fóram í ferðina, en var að ná
sér. Ég get ekki hugsað mér já-
kvæðari og skemmtilegri ferðafé-
laga.
Ekkert okkar gerði sér grein
fyrir því að Bogga væri alvarlega
veik og það var ef til vill það besta,
því annars hefði skuggi hvílt yfir
ferðinni. Þessi ferð á eftir að verða
okkur eftinninnileg.
Við eigum líka mjög góða minn-
ingu um Boggu og Steina frá síð-
astliðnu sumri, þar sem við hjónin
fóram með þeim til Lundúna. Þar
var Bogga vissulega í essinu sínu.
Hún endaþeyttist með okkur í neð-
anjarðarlestum Lundúnaborgar,
þegar við skoðuðum ýmsa merka
staði, svo sem söfn, garða o.fl. og
vora þessai’ ferðir skemmtilegar
og vel heppnaðar.
Bogga var ávallt ung í anda og
það var eins og hún eltist ekkert.
Hún var alltaf vel tilhöfð, í falleg-
um fötum sem fóru henni vel, enda
lærður klæðskeri. Þar sem ég hefi
stundað íþróttir í gegnum árin, var
ég hrifin af því hve liðug hún var
og hélt sér vel líkamlega. Man ég
sérstaklega eftir einni erfiðri æf-
ingu sem Bogga gerði léttilega í
eldhúsinu heima hjá sér fyrir rúm-
um áratug. Þetta var „hopp“-æf-
ing, þar sem höndum var slegið
saman yfir höfðinu, um leið og
hoppað var út og saman með fætur
á gólfinu. Þetta framkvæmdi
Bogga eins og ung stúlka væri,
mörgum sinnum í einni lotu. Ég
var svo hrifin af þessu að ég kallaði
þessa æfingu „Bogguæfingu" og
minnist alltaf Boggu þegar ég geri
hana. Einnig var Bogga mjög lipur
á dansgólfinu.
Ætíð vora þau hjónin Bogga og
Steini tilbúin að rétta hjálparhönd
og gleðja aðra með glöðu geði og á
kærleiksríkan hátt. Við hjónin átt-
um því láni að fagna að eiga hjá
þeim húsaskjól, þegar við lentum í
vandræðum vegna sölu á íbúð og
kaupum á húsi, sem einhverra
hluta vegna dróst að afhenda. Við
voram þess vegna húsnæðislaus
smá tímabil með þrjár dætur okk-
ar, þar á meðal eina nýfædda. Það
var ekki mikið mál hjá þeim að
leysa þennan vanda með því að
skjóta skjólshúsi yfir okkur. Þetta
var ekki eina skiptið sem við, og
okkar fjölskylda, nutum góðs af
hjálpsemi þeiiTa.
Það er mikil eftirsjá að Boggu
mágkonu minni, en minningarnar
era ljúfar og lifa í hugskoti okkai’.
Við hjónin sendum Steingrími og
sonum, Einari og Atla, og þeirra
fjölskyldum Guðs blessunar.
Sigurður Friðfinnsson.
í æsku heyrði ég talað um það að
hún hefði verið kölluð Guðsperla
sem barn. Hún sat oft á þröskuld-
inum á Austurgötunni og söng með
sinni undurfögra röddu fyrir gesti
og gangandi. Lítil hnáta með gyllta
lokka vakti aðdáun þeirra sem leið
áttu um. Þegar ég hugsa til hennar
Boggu frænku er það þýtt fasið,
hljómfagra og milda röddin og
fáguð framkoma hennar sem er
sterkust í minningunni.
Sem barn dvaldi ég oft hjá
Boggu og Steina. Þetta voru ein-
tómar sælustundir. Allt svo bjart
og fagurt. Það var svo spennandi
að leika sér með leikfóngin sem
Bogga geymdi ofan í bekknum með
rauðu setunni í eldhúsinu. Þennan
fjái’sjóð geymdi hún handa okkur
systkinabörnunum þótt synir
hennar væru vaxnir úr grasi og þó
nokkur ár í að hún eignaðist barna-
börn.
Garðurinn hennar Boggu var
heilt ævintýri fyrir börn að leika
sér í. Alsettur fógram blómum upp
allar hraunhellumar, eða háa fjall-
ið eins og mér fannst það vera í þá
daga. Eftir leik í garðinum var oft-
ar en ekki farið í notalegt skúmbað
eins og hún Bogga var vön að kalla
það. Hápunktinum var þó náð þeg-
ar hún leyfði okkur að prófa lög-
regluhúfuna hans Steina. Það var
varla hægt að hugsa sér meiri
munað en að fara í heimsókn til
Boggu frænku. Hjá Boggu og
Steina upplifði maður líka alveg
sérstakt samband hjóna. Ég held
ég hafi aldrei orðið vitni að eins
miklum kærleika og ríkti á milli
þeirra. Ég gleymi því aldrei hversu
innilega þau kvöddust þegar Steini
fór í vinnuna. Þar skynjaði maður
sambland af hamingju og virðingu,
sem því miður allt of fáir fá að
njóta.
Bogga frænka var mannblendin
og alltaf hress og kát og ung í
anda. Það var alltaf gaman að
spjalla við hana og alltaf var hún
jafn fix, eins og klæðskeradæturn-
ar úr Hafnarfirðinum hefðu orðað
það, hvort sem það var á manna-
mótum eða bara dags daglega.
Á skólaárum mínum hafði ég á
tímabili aðstöðu til próflestrar uppi
á loftinu hjá Boggu. Þetta var
skemmtilegur tími og freistaðist ég
oft til að skreppa niður og fá mér
kaffisopa og ræða málin.
Andlát Boggu frænku kom öllum
á óvart þótt vitað væri að hún átti
við alvarleg veikindi að stríða.
Mest er þó um vert að hún þurfti
ekki að þjást. Missir Steina er mik-
ill og sendi ég honum, sonum hans
og fjölskyldum þeirra mínar inni-
legustu samúðarkveðjur. Guð
blessi ykkur.
Anna Margrét.
Ég ætla að kveðja hana Boggu
mína með nokkram orðum, þó að
það sé ávallt erfitt að koma hugs-
unum sínum á blað.
Nú fær maður ekki lengur að sjá
brosið hennar, svo blítt og kær-
leiksríkt. Hún var ávallt reiðubúin
GUÐBJÖRG
EINARSDÓTTIR
að veita manni kaffi og með því,
þar sem allt var dregið fram til að
seðja í manni hungrið. Hvort sem
maður var svangur eða ekki. Þegar
maður minnist Boggu þá kemur ^
upp í hugann mynd af yndislegri
konu, björtu brosi ásamt hlýlegum
móttökum og lítið kærleikskom
blómstrar í brjósti manns.
Hún var alltaf jafn ungleg og bar
aldurinn með eindæmum vel.
Blómin vora hennar líf og yndi og
hún naut þess að vinna í garðinum
sem þau Steini ræktuðu af natni.
Það vai’ alltaf jafn gott að koma á
Hellisgötuna því að gestrisnin var
slík að manni fannst eins og maður
væri að koma heim, og það kom
varla fyrir að maður kæmi að tóm-
um kofunum á þeim bæ.
Osjaldan fékk ég að vera hjá
Boggu þegar mig vantaði sama-
stað, hvort sem hún gætti mín sem
barns, ég þurfti að sækja nám á
stórborgarsvæðinu, eða bara vant-
aði gistingu í bæjarferð. Þá voru
Bogga og Steini alltaf jafn yndis-
leg og góð heim að sækja fyrir mig
og mína. Ekki má gleyma þeirri
þolinmæði og stuðningi sem ég
mætti þegar ég var hjá þeim rétt
fyrir fæðingu sonar míns, en þá
var sannarlega gott að eiga Boggu
að.
Aldrei lét hún elsku Bogga mín
styggðaryrði hrjóta af vöram í
minn garð, eða gagnrýndi nokkuð
sem ég gerði. Slíkt hugarfar styrk-
ir og eflir sjálfstraust hverrar
manneskju. Einnig var hún fljót að
taka upp hanskann fyrir þá sem
ekki vora á staðnum til að svara
fyrir sig. Mér fannst gleðin taka
völd þegar hún kom í heimsókn,
því alltaf birti til þar sem hún kom,
dillandi hláturinn og jákvæðnin í
annarra garð lét vel í eyram og
kom manni í gott skap.
I æsku hlustaði ég oft á móður
mína segja frá því þegar Bogga vai'
ung, en þær systui’ vora afar sam-
rýndar. Með stjömublik í augum
minntist hún þess hversu fallega
Bogga söng og spilaði undir á gít-
arinn sinn, svo alla nærstadda setti
hljóða af undrun og aðdáun.
Ég trúði þessum sögum skilyrð-
islaust því sjálfri þótti mér afar
ljúft að heyra hana syngja, þá
sjaldan mér hlotnaðist sá heiður að
heyra hana taka lagið. Það var in-
dælt að vera í nálægð Boggu og
maður finnur mikið til þess að hún
skuli vera farin, en við verðum að
geta samglaðst henni að vera laus
við þjáningar þessa heims og kom-
in á yndislegan stað þar sem hún
getur dansað létt í spori, spilað og f~
sungið að vild.
Ég kveð þig með söknuði, Bogga
mín. Guð leiði þig um ljóssins dal
og geymi þar til leiðir okkar liggja
saman á ný.
Elsku Steini og synir, við vottum
ykkur innilega samúð í djúpri sorg.
Guð veri með ykkur.
Guðríður Júlíusdóttir og fjtil-
skylda, Raftholti.
Kveðja frá Inner Wheel
Hafnarfirði.
í dag kveðjum við eina af félög-
um okkar, Guðbjörgu Einarsdótt-
ur. Hún var ein af stofnfélögum Jt
Inner Wheel-klúbbs Hafnarfjarðar
og starfaði í Inner Wheel alla tíð
síðan eða í rúma tvo áratugi. Guð-
björg var traustur og góður félagi
sem bar hag klúbbsins ávallt fyrir
brjósti og vann í honum af heilum
hug. Hún átti sæti í stjórn hans um
nokkurra ára skeið. Guðbjörg var
hæglát og hógvær kona, gædd ríkri
kímnigáfu og miklum frásagnar-
hæfileikum sem nutu sín vel í þeim
verkefnum sem henni vora falin í
klúbbnum.
Við kveðjum Guðbjörgu með
söknuði og þökkum samfylgdina.
Steingrími, sonunum og fjöl-
skyldum þeirra sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðbjargar
Einarsdóttur.
Kristín Guðmundsdóttir,
varaforseti Inner Wheel _
Hafnarfirði.