Morgunblaðið - 26.02.1999, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1999 4^
+ Elísabet Sigurð-
ardóttir fæddist
í Reykjavík hinn 24.
október 1912. Hiín
lést á heimili sínu í
Reykjavík 18. febrú-
ar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sigurður
Arnason vélstjóri og
Þuríður Pétursdótt-
ir húsmóðir. Elísa-
bet var fiinmta í röð
fimmtán systkina,
sem oft voru kennd
við Berg við Suður-
landsbraut, þar sem
þau ólust upp. Af systkinunuin
eru látin Ingveldur, Ingibjörg,
Helga, Bryndís, Einilfa, Þuríður
og Pétur. Eftir lifa Árni, Har-
aldur, Sigurður, Erlendur, Mar-
ía, Valur og Bergljót.
Hinn 9. júlí 1938 giftist Eh'sa-
bet eftirlifandi eiginmanni sín-
um Páli Þorgeirssyni stórkaup-
manni, f. 27.7.1914. Börn þeirra
eru Þorgeir, f. 19.5. 1941, og
Hekla, f. 2.5. 1945. Þorgeir er
kvæntur Önnu Snjólaugu Har-
aldsdóttur. Dætur
þeirra eru: 1) Sig-
rún, f. 28.9. 1964,
gift Þór Heiðari Ás-
geirssyni; þau eiga
tvær dætur, Ragn-
heiði Önnu, f. 14.4.
1989, og Brynhildi
Þóru, f. 10.8. 1993.
2) Elísabet, f. 23.3.
1970, gift Herði
Gauta Gunnarssyni.
3) Brynhildur, f.
23.3. 1970, gift Da-
víð Benedikt Gísla-
syni; þau eiga tvö
börn, Evu Björk, f.
30.6. 1994, og Þorgeir Bjarka, f.
12.12. 1996. Hekla var gift
Björgvin Schram. Synir þeirra
eru: 1) Björgrin, f. 14.8. 1968;
sonur hans er Kristján, f. 23.7.
1991. 2) Brynjólfur Páll, f.
14.11. 1973, sambýliskona hans
er Þórunn Birna Guðmunds-
dóttir. 3) Arnaldur Geir, f. 15.9.
1978.
títfor Elísabetar verður gerð
frá Áskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
hvers staðar skrifað og það sannað-
ist hér. Upp fór hún og minntist
þess oft síðar hvað ánægð hún var.
Eg minnist fagurkerans sem
hafði yndi af fögrum hlutum eins og
augljóst var á fallegu heimili þeirra.
Þar var allt í röð og reglu, þar ríkti
ró og friður. Hver hlutur hafði sinn
stað og allt hafði sinn tíma. Oft var
ýmislegt á sig lagt til að eignast
fagra hluti eins og t.d. fuglinn fal-
lega sem hún keypti í Sirmioni við
Gardavatn um árið. Við voruin hissa
á hvað hún var tilbúin að leggja á
sig til að koma honum heim. En síð-
an hefur hann átt sinn sess í stof-
unni hennar og veitt henni mikla
ánægju.
Eg minnist líka sælkerans. Á
seinni árum var alltaf hægt að
gleðja hana með góðu konfekti frá
öðnim löndum. Það var gaman að
færa henni ekta Sachertertu úr sæl-
kerabúðinni í Badgastein þegar við
komum þaðan. Þá minntist hún
alltaf ferða þein-a til Vínarborgar
og kaffihúsanna þar.
En fyrst og fremst minnist ég
elskulegrar tengdamóður minnar
fyiir umhyggju hennar og elsku til
okkar Þorgeirs, dætra okkar,
tengdasona og barnabama. Hún
vakti yfir velferð okkar allra og
fylgdist með lífí okkar fram á síð-
asta dag. Fyrir það vil ég þakka og
kveð hana með söknuði.
ELISABET
SIGURÐARDÓTTIR
Hví skyldi ég yrkja um önnur fljóð,
en ekkert um þig, ó, móðir góð?
Upp, þú minn hjartans óður!
Þvi hvað er ástar og hróðrar dís,
og hvað er engill úr paradís
hjá góðri og göfugri móður.
Eg man það betur en margt í gær,
þá morgunsólin mig vakti skær
og tvö við stóðum í túni:
Þú bentir mér yfir byggðarhring,
þar brosti við dýrðin allt í kring
og fjörðurinn bláöldum búni.
Með þessum tveim erindum úr
kvæðinu Móðir mín eftir Matthías
Jochumsson, sem var eftirlætisljóð-
skáld móður okkar, viljum við
þakka henni einstaka umhyggju og
ástúð, sem hún umvafði okkur alla
tíð. Móðir okkar var heilsteypt
kona, góðhjörtuð, ljóðelsk, bók-
hneigð, stálminnug og síung í anda.
Það var okkar gæfa að eiga hana að
móður.
Hvíl í Guðs friði.
Hekla og Þorgeir.
Við lát ástvinar streyma fram í
hugann minningar um liðnar sam-
verustundir. Minningar mínar um
tengdamóður mína eru bjartar.
Minningin um glæsilegu húsmóður-
ina á Flókagötu 66 sem bauð mig
velkomna er ég kom fyrst á heimili
hennar og Páls fyrir tæplega 40 ár-
um. Á þeirra glæsilega heimili var
gott að koma: Þar ríkti góður andi
og var oft glatt á hjalla. Eg minnist
samverustunda þar með stórfjöl-
skyldunni frá Bergi sem henni var
svo kær. Þegar Páll sat við píanóið
og spilaði og systkinin og makar
þeirra sungu með. Ég man hvað ég
var hissa hvað þau kunnu af textum
og ekki bara fyrstu erindin heldur
öll. Um daginn sat ég hjá Betu uppi
á Landspítala þar sem hún dvaldi
sér til hressingar. Góður gestur var
þar og spilaði fyrir sjúklingana.
Hún naut þess að hlusta og var
hissa á að enginn skyldi syngja með
því allt voru þetta lög sem hún
kunni svo vel.
Ég minnist heimsókna hennar til
okkar í Ameríku. Þangað heimsótti
hún okkur nokkrum sinnum. Einu
sinni komu þær til okkar hún og
móðir mín og dvöldu hjá okkur í
nokkrar vikur. Þá var nauðsynlegt
að bæta við í búið tveimur stólum til
að allir gætu setið til borðs. Við
keyptum og gerðum upp tvo gamla
stóla sem enn eru í góðu gildi og við
og dætur okkar höfum aldrei kallað
annað en ömmustólana. Ég minnist
líka fyrstu heimsóknar hennar og
Páls 1965. Þá dvöldu þau hjá okkar í
þrjár vikur og kynntust fyrsta
barnabarninu sínu. Við ferðuðumst
víða og nutum samverunnar.
Ég minnist stoltrar móður sem
heimsótti okkur til að vera við út-
skrift Þorgeirs 1971. Og ég minnist
heimsóknar hennar og Péturs bróð-
ur hennar og Soffiu konu hans til
okkar í Burlington
Ég minnist líka ferðalaga um
Evrópu. Ferðarinnar sem við fórum
með henni og Páli og foreldrum
mínum sumarið 1988. Við heimsótt-
um uppáhaldsstaði okkar í Austur-
ríki og Suður-Þýskalandi og Beta
naut þess að fræða okkur um svo
margt. Þau Páll höfðu oft ferðast á
þessum slóðum og hún var vel að
sér um söguna og annað tengt þess-
um stöðum. Á árum áður hafði hún
oft látið í ljós ósk um að skoða hallir
Lúðvíks annars Bæjarakonungs.
Þegar við komum til Neuschwan-
stein og sáum hvað til þurfti til að
komast þangað upp datt engu okkar
í hug að Beta mundi treysta sér. En
vilji er allt sem þarf stendur ein-
Anna.
Fallin er frá sómakonan Elísabet
Sigurðardóttir, varð bráðkvödd á
heimili sínu að morgni dags hinn 18.
febrúar. Hún kvaddi þennan heim
eins og henni var líkt, eins og hún
hafði kosið, umyrðalaust, fyrirhafn-
arlaust, eins og hendi væri veifað.
Mat manna á lífsins gæðum er
margbreytilegt. Flest sækjumst við
eftir veraldlegum gæðum, auði,
frama og viðurkenningum og streð-
um allt okkar líf við að uppfylla
þessar barnalegu og veraldlegu
óskir okkar og vörpum frá okkur
öðru sem gefur h'finu margfalt
meira gildi. Hjá Elísabetu kvað við
annan tón. Hún kaus að lifa lífinu í
kyiTþey, sóttist ekki eftir því sem
við hin teljum okkur lífsnauðsyn-
legt, var ekki fyrir mannamót, að
láta á sér bera. Hjá henni gilti að
+
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
INGIBJÖRG GUÐRÚN ÁRNADÓTTIR
fyrrum húsmóðir á Reykjum,
Reykjaströnd,
lést á Sjúkrahúsi Skagafjarðar föstudaginn
19. febrúar sl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd barna okkar og annarra vandamanna,
Gísli Geir Hafliðason, Ólöf Jónsdóttir,
Árni Gunnarsson, Elísabet Beck Svavarsdóttir.
Fósturfaðir minn,
STEINGRÍMUR PÁLMI SIGURSTEINSSON
bifreiðarstjóri,
Bjarmastíg 3,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri,
þriðjudaginn 23. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Daggeir Pálson.
+
Móðir okkar,
INGIBJÖRG L. ÞORSTEINSDÓTTIR,
lést miðvikudaginn 24. febrúar á Flrafnistu, Reykjavík.
Útförin auglýst síðar.
Aðstandendur.
finna fyrir gleði, hamingju og vænt-
umþykju, ekki sér til handa, heldur
til allra, sem henni voru hjartfólgn-
ir. Hugur hennar snerist um hennar
nánustu, hún fylgdist með þeim af
áhuga, lét sig varða hamingju
þeirra og velferð. Þetta fundum við
öll sem leituðum til hennar, hversu
hlýtt hún hugsaði til okkar. Hún
skilur eftir sig ljúfar minningar,
ekki síst hjá barnabörnum og
barnabarnabörnum sínum. Hún var
ekta amma sem gaman var að koma
til, alltaf ljúf, alltaf glöð og átti alltaf
nammi í skál og gjafir hennar voru
rausnarlegar því alltaf vildi hún
vera að gleðja. Og henni var launað
ríkulega. í veikindum hennar voru
allir reiðubúnir að veita henni og
Páli aðstoð hvort sem var á nóttu
eða degi.
Líkami Elísabetar var ekki sterk-
ur en andlegur styrkur hennar þeim
mun meiri. Vanmáttur hennar setti
henni skorður, að okkur fannst, en
hvað hafði hún að sækja sem hún
ekki hafði, hana skorti ekki neitt að
hennar mati. Lítillætið var hennar
aðal. Allir hugsuðu hlýtt til hennar,
börn hennar, barnaböm, tengda-
börn, það var henni mest um vert.
Þrátt fyrir háan aldur bilaði and-
legi styrkurinn aldrei. AJltaf var
hún jafn áhugasöm um það sem var
að gerast í þjóðfélaginu og áhuginn
á sögulegu efni yfirgaf hana aldrei.
Minnið var ótrúlegt, þær bækur
sem hún hafði lesið á lífsleiðinni
mundi hún eins og hún hefði lesið
þær í gær. Þessir eiginleikar henn-
ar gerðu það að verkum að einstak-
lega skemmtilegt var að spjalla við
hana, hvort sem það var um atburði
líðandi stundar eða atburði sem
gerst höfðu á liðnum öldum. Og
alltaf var hún jafn glaðsinna jafnvel
þegar líkamsþrótturinn hafði yfir-
gefið hana, þá var hún alltaf jafn
glöð, kvartaði aldrei yfir veikindum,
vildi helst ræða allt annað.
Elísabet var fimmta í röðinni af 15
systkinum, sem ólust upp á Bergi
inni við Suðurlandsbraut og öll
komust til fullorðinsára. Á því heim-
ili voru veraldleg gæði af skornum
skammti en heimilið ríkt af öðrum,
sem mótuðu lífsviðhorf hennar,
kenndu henni að meta lífsins gæði
og að greina kjarnann frá hisminu.
Á því æskuheimili var söngur í há-
vegum hafður og það fundum við hjá
henni að tónlistin, sögurinn og ljóð-
listin skipuðu háan sess í lífi hennar
og veittu henni ánægju. Hún unni
náttúrunni, naut þess að hlusta
fuglasöng og fylgjast með veikburða
ungum ski-íða úr hreiðrum á vorin.
Það voru fáar helgar sem hún og
Páll fóru ekki austur í sumarbústað
sinn í Þingvallasveit, þar sem hún
gat fylgst með náttúnmni og hlustað
á lífsins söng.
Dóttursonurinn Brynjólfur Páll
dvelur við nám í Bandaríkjunum
fjarri ástvinum sínum en hugur
hans er hjá okkur á þessari sorgar-
stund.
Elísabetar er sárt saknað.
Björgvin B. Schram.
Þegar kemur að hinstu k\’eðju-
stund verður manni litið yfir farinn
veg og minningar um góða og ást-
ríka ömmu streyma fram.
Amma Beta sem aldrei skipti
skapi.
Ámma sem þurfti alltaf að „at-
huga sinn gang“.
Amma sem vildi láta blómin vaxa
úti í móa frekar en að fá þau í vasa.
Amma sem kunni svo mikið af
lögum og vísum.
Amma sem hafði svo gaman af
því að fá bréf eða kort frá fjölskyld-
unni á ferðalögum.
Amma sem gladdist alltaf jafn-
mikið um hver jól þegar hún fékk-**
pakkann sem þurfti varla að opna -
dagatalið frá okkur.
Amma sem sagði svo skemmti-
legar sögur af ferðalögum sem hún
og afi höfðu farið og mundi smæstu
atriði þeim tengd.
Amma sem hélt nákvæma skrá
yfir ferðalög og merkisdaga í fjöl-
skyldunni; fæðingar, afmæli, brúð-
kaup o.s.frv.
Amma sem fannst ómögulegt að
eiga ekki eitthvað gott með kaffinu.
Amma sem harðbannaði að flutt*'
væri á mánudegi og sá til þess að
fyrst færi inn salt og brauð.
Amma sem sagði alltaf 7, 9, 13 og
bankaði undir borðið.
Með þessum minningarbrotum
kveðjum við ömmu Betu.
Sigrún og Þór,
Eh'sabet og Gauti,
Brynhildur og Davíð.
+
Elskulegur eiginmaður minn, sonur, faðir okk-
ar, tengdafaðir, bróðir og afi,
BENEDIKT JÓNSSON
frá Höfnum,
Fífumóa 8,
Njarðvík,
lést á Grensásdeild fimmtudaginn 25. þessa
mánaðar.
Guðrún Blöndal,
Jón Benediktsson,
Elínborg B. Benediktsdóttir, Jóhann Guðni Reynisson,
Benedikta S. Benediktsdóttir, Björgvin Magnússon,
Steinunn Ó. Benediktsdóttir,
Jón G. Benediktsson, Helga M. Sigurbjörnsdóttir,
Birna Jónsdóttir, Lára Bjarnadóttir
og barnabörn.
+
Systir okkar,
EMILÍA GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Flatey á Skjálfanda,
elli- og hjúkrunarheimilinu Grund,
áður Álftamýri 28,
lést á Landspltalanum þriðjudaginn 12. janúar
síðastliðinn. Jarðarförin fór fram i kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
Þökkum auðsýnda hluttekningu.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Grundar fyrir góða umönnun og hjúkrun.
Fyrir hönd systkina og annarra vandamanna,
Vilhjálmur Guðmundsson.