Morgunblaðið - 26.02.1999, Blaðsíða 46

6 FÖSTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1999
MORGUNB LAÐIÐ
MINNINGAR
BJARNI
JÚLÍUSSON
+ Bjarni Júlíusson
fæddist í
Reykjavík 30. apríl
1931. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu 18. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Agústína Jónsdóttir
frá Búrfellskoti,
Grímsnesi, f. 22.8.
1886, d. 16.8. 1976
og Júlíus Þorkels-
-Ú son, f. 27.7. 1896, d.
22.10. 1968. Börn
þeirra auk Bjarna
voru: Svavar, f.
15.10. 1920, d. 1976; Gunnar, f.
14.1. 1922 d. 1991; Guðfinna, f.
7.12. 1923; Guðjón, f. 1.10. 1925,
d. 1980; Jón, f. 20.8. 1927, d.
1983; Sigurð Guðbjörn Hafliða-
son, f. 14.10. 1908, d. 1998 átti
Ágústína áður. Auk þess átti Júl-
íus eftirtalin böm: Svandísi Soff-
íu, f. 17.10. 1934; Guðmundu
Huldu, f. 19.4. 1936; Sigurlaugu
Birnu, f. 27.4. 1937; Hrafnhildi,
f. 25.1. 1940; Þráin, f. 3.3. 1946.
Bjarni kvæntist eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Ritu A.M.Th. Abb-
-*■ --------------------------------
Elsku tengdapabbi.
Mig langar til að þakka þér fyrir
allar góðu stundimar sem við áttum
saman. Ég var aðeins 16 ára þegar
ég sá þig fyrst, þegar þú og Rita
tengdamamma tókuð svo vel á móti
mér. Það var búið að dekka borð
með rækjum og kavíar sem ég hafði
aldrei smakkað áður. Mér eru þessi
fyrstu kynni okkar svo minnisstæð.
Þú varst alltaf boðinn og búinn að
aðstoða okkur við það sem við vor-
"*um að gera, og alltaf gátum við leit-
að ráða hjá þér.
Þegar við Rico fluttum til
Hollands í fyrra leið varla sá dagur
að hann kæmi ekki með fréttir að
ing 28.7. 1955.
Þeirra börn eru: 1)
Hendricus Ever-
hardus, kerfisfræð-
ingur, f. 12.1. 1956,
kvæntur Ingu Jó-
hannsdóttur, f. 8.7.
1956. Þeirra börn
eru Daði, f. 3.5.
1977, Rita Björg, f.
4.8. 1982, Finnur, f.
7.12. 1984, Sara, f.
16.6. 1989. 2) Bjarni
Ben., rafiðnfræðing-
ur, f. 3.9. 1957,
kvæntur Þórunni
Guðmundsdóttur,
hjúkrunarfræðingi, f. 1.12. 1957.
Þeirra böm em Nanna Björk, f.
29.3. 1982 og Ragnhildur, f. 14.3.
1990. 3) Jón Jósef, hugbúnaðar-
ráðgjafi, f. 10.11. 1958, kvæntur
Ernih'u Helgu Þórðardóttur,
framkvæmdasljóra, f. 4.2. 1960.
Þeirra börn era Bjarki Þór, f.
10.7. 1982, Katrín Sif, f. 28.1.
1988 og Elísabet Ýrr, f. 5.12.
1990.
Utför Bjarna fer fram frá
Landakotskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
heiman, „pabbi hringdi“ eða að þú
sendir Email til okkar, þú varst
alltaf með nýjustu tæknina á
hreinu.
Elsku Bjarni, mikið var gaman að
þið Rita komuð til okkar í haust. Við
vorum svo spennt að sýna ykkur
hvernig við vorum búin að koma
okkur fyrir og allt umhverfið í
kringum okkur. Við áttum svo
margar góðar stundir saman, fórum
í bæinn, sátum á kaffihúsum og þið
Rita voruð svo dugleg að spila við
krakkana okkar og margt fleira.
Elsku Bjami, þú varst svo dug-
legur að taka upp videóspólur úr
sjónvarpinu og senda okkur. Þú
varst snillingur að finna út akkúrat
það efni sem okkur fannst skemmti-
legast og fróðlegast.
Ó, Elsku góði Jesús minn, taktu
Bjarna í faðminn þinn. Þú færð hér
perlu í safnið þitt sem saknað verð-
ur sárt.
Elsku tengdamamma, Guð veri
með þér og gefi þér styrk og fjöl-
skyldu þinni.
Ykkar tengdadóttir,
Inga.
Elsku afi.
Ég vil þakka fyrir allar góðu
stundirnar sem við höfum átt sam-
an. Það var gaman að sjá þig þegar
þú og amma komuð til Hollands. Þú
varst svo hress og kátur. En þegar
pabbi sagði mér að þú værir farinn
til Guðs átti ég bágt með að trúa
því, að þú værir farinn og kæmir
ekki oftar í heimsókn, eða að við
gætum heimsótt ykkur ömmu til ís-
lands. En elsku afi, þú lifir ávallt í
hjarta mér, hvert sem ég fer.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má
næðis njóta.
Hann hressir sál mína, leiðir mig um rétta
vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur huggar mig.
Guð blessi þig og varðveiti, elsku
afi minn.
Rita Björg.
Bjarni Júlíusson, vinur okkar og
vinnufélagi, er látinn. Eftir sitja
minningar um persónu sem mark-
aði spor í langa samstarfssögu okk-
ar. Bjami hóf störf hjá Landsvirkj-
un 1969 og starfaði lengstum við
fjargæslu og stjórn raforkukerfisins
eða til ársins 1996. Síðustu þrjú árin
starfaði hann við minjavörslu
Landsvirkjunar.
Snemma voru Bjarna falin trún-
aðarstörf af vinnufélögum sínum og
var hann trúnaðarmaður Félags ís:
lenskra rafvirkja til margra ára. í
því starfi sem Bjarni gegndi hjá
Landsvirkjun reyndi oft á andlegt
þrek og styrk. Kom þá í ljós í hve
miklu jafnvægi Bjarni var og átti
gott með að taka yfirvegaðar
ákvarðanir. Lengst af vann Bjarni
vaktavinnu, og fer ekki hjá því að
vinnufélagar í vaktamynstri kynnist
vel við samveru á öllum tímum sól-
arhrings. Þar kynntumst við hjálp-
semi hans, greiðvikni og ekki síst
þeirri lífsgleði sem fylgdi honum
alla tíð. Spaugilegustu hliðar á hin-
um ólíkustu málum komu oft upp í
nálægð Bjarna og gátu þær oft stytt
annars langar vaktir.
Fjrrir nokkrum árum komu í ljós
þau veikindi sem nú hafa lagt hann
að velli. Hann lærði að lifa með
þessum veikindum og lét þau ekki
hafa mikil áhrif á daglegt líf sitt.
Greiðvikni Bjarna kynntumst við
vel, hvort sem var um skipti á vökt-
um að ræða eða einhvern annan
greiða, þá var Bjarni ávallt reiðubú-
inn að leysa hvers manns veg.
Bjarni hafði mikla ánægju af að
ferðast og var hann skemmtilegur
og fróður ferðafélagi í ferðum okkar
vinnufélaganna, jafnt utanlands
sem innan. Minningin um Bjarna
verður alltaf björt og hlý, og í sökn-
uði okkar kveðjum við góðan dreng
og jafnframt vottum við fjölskyldu
hans okkar dýpstu samúð, því miss-
ir þeirra er mikill.
Margs er að miimast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V.Briem)
Vinnufélagar
hjá Landsvirkjun.
Bjami Júlíusson féll mjög skyndi-
lega frá í síðustu viku. Svona fréttir
slá mann alltaf út af laginu, það er
ekki langt síðan Bjarni var hér á
skrifstofum RSI og var að ræða um
að nú væri kominn tími til þess að
hætta að vinna, slaka á og fara að
njóta lífsins. Bjami var ákaflega
virkur félagsmaður í samtökum raf-
iðnaðarmanna. Hann hafði mjög
ákveðnar skoðanir og var ekki á því
að láta undan, jafnvel þótt mótbyr-
inn væri mikill. Hann lá ekki á skoð-
unum sínum og gat orðið ansi
hvassyrtur. Þrátt iyrir það naut
hann virðingar í röðum rafiðnaðar-
manna og vora falin mörg trúnaðar-
störf. Bjarni sá um Pöntunarfélag
rafvirkja um árabil. Hann var í
stjórn Lífeyrissjóðs rafiðnaðar-
manna 1975-1990. Sat í kjörnefnd-
um og var endurskoðandi Félags ís-
lenskra rafvirkja í áratugi. Hann sat
lengi í trúnaðarráði Félags íslenskra
rafvirkja og var trúnaðarmaður raf-
iðnaðarmanna hjá Landsvirkjun.
Bjami sat flest þing Rafiðnaðarsam-
bandsins, var varamaður í miðstjóm
og sambandsstjómarmaður.
Ég kynntist Bjarna þegar ég sá
um rekstur eftirmenntunar rafiðnar
á áranum 1975-1984. Þá sá Bjarni
um innheimtuna fyrir eftirmennt-
unina. Hann var mjög nákvæmur og
gott að vinna með honum. Þrátt fyr-
ir hrjúfan skráp bjó þar undir
mjúkur og góður maður sem ekkert
aumt mátti sjá. Þá var hann óðara
búinn að vekja máls á því við for-
ystu sambandsins hvort ekki væri
hægt að rétta viðkomandi hjálpar-
hönd. Bjami vann lengst af á vökt-
um í stjómstöð Landsvirkjunar.
Það er mikið nákvæmnisstarf að
sitja við stjórnvöl á öllu raforku-
kerfi landsmanna og sjá um að lífæð
þjóðarinnar, virkjanir og línur,
starfi á eðlilegan hátt. Síðustu
starfsárin vann Bjarni við minja-
safn Landsvirkjunar, en var eins og
áður kom fram farinn að undirbúa
starfslok sín.
Ég vil fyrir hönd Rafiðnaðarsam-
bandsins þakka Bjarna góð störf og
sendi fjölskyldu hans hugheilar
samúðarkveðjur.
Guðmundur Gunnarsson,
Rafiðnaðarsamband íslands.
+ Guðrún Sólborg
Pálsdóttir fædd-
ist 18. ágúst 1921 í
Hnífsdal. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 18. febrúar
■vj si'ðastliðinn. For-
eldrar hennar vom
hjónin Jensína Jens-
dóttir húsmóðir og
Páll Þórarinsson
sjómaður. Guðrún
eignaðist fjögur
systkini. Þau eru:
Jens, f. 1923, d.
1927, Kristín, f.
1926, gift Þorsteini
Hannessyni söngvara, f. 1917, d.
1999, Erla, f. 1930, d. sama ár
(1930), Erla, f. 1932, d. 1990, gift
Eiríki Bjarnasyni lækni, f. 1927.
Guðrún stundaði nám í tvo
vetur í Alþýðuskólanum á Núpi í
Dýrafirði og einn vetur í Hús-
mæðraskólanum Ósk á ísafirði.
Við lát Guðrúnar mágkonu er
stórt skarð fyrir skildi í fjölskyld-
unni. Hún var búin að vera okkar svo
lengi.
Guðrún giftist bróður mínum Öss-
uri sumarið 1945 og hafa þau ávallt
búið í Reykjavík. Össur byggði fljót-
lega, í félagi við vin sinn Bjarna
Kristinsson, parhúsin í Sörlaskjóli 6
og 8 sem era stærðarhús. Þar á
heimili þeirra var maður alltaf vel-
kominn og þangað var gott að koma.
^Þau eiga eina dóttur, Helgu, og hafa
fiún og hennar fjölskylda verið þeim
miklir gleðigjafar. Helga og fjöl-
skylda hennar hafa unnið í verslun-
inni hjá Össa. Synir hennar hafa ver-
ið hjá ömmu og afa, því Helga er úti-
vinnandi eins og flestar konur í dag.
Guðrún var vel gefin kona og vel
lesin, hafði mikið yndi af góðum söng
tónlist, sérstaklega sígildri tón-
list. Hún naut þess að fara á tón-
Hinn 23.6. 1945
giftist Guðrún Öss-
uri Aðalsteinssyni, f.
17.8. 1919. Foreldr-
ar hans vora Sigríð-
ur Pálsdóttir hús-
móðir og Aðalsteinn
Pálsson skipstjóri.
Guðrún og Össur
ólu upp eina dóttur,
Helgu Sigurgeirs-
dóttur, f. 26.12.
1956. Fyrri maður
hennar var Sigur-
leifur Kristjánsson
flugumferðarstjóri.
Þeirra sonur er Kri-
stján Orri, f. 1976. Sambýlismað-
ur Helgu er Tryggvi Eyfjörð
Þorsteinsson verslunarmaður, f.
1950. Sonur þeirra er Heiðar
Öra, f. 1984.
títför Guðrúnar fer fram frá
Grensáskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
leika, óperar og annað sem í boði
var. Sjálf hafði hún góða rödd, enda
mikil músík og söngur í ættinni. Ég
minnist einnig móður hennar, Jens-
ínu, sem bjó hjá þeim í Sörlaskjólinu.
Hún söng oft og raulaði við vinnu
sína.
Um tíma bjuggu þar einnig Krist-
ín, systir Guðrúnar, og hennar mað-
ur, Þorsteinn Hannesson söngvari,
sem þá vora nýgift og nýkomin frá
Englandi. Uppi á kvisti bjó ég og
minn maður, Sturla Eiríksson, líka
nýgift. Þá var oft mikið brallað og
komið saman á miðhæðinni. Það var
glatt á hjalla og mikið spjallað, eink-
um í eldhúskróknum.
Guðrún var mikil húsmóðir og
góður kokkur, enda útlærð úr Hús-
stjómarskóla Isafjarðar, með meira.
Gott var að leita til hennar í þeim
efnum. Heimili þeirra hjóna varð
eins konar miðpunktur gegnum árin
og minnist ég margra gleðistunda
með þeim.
Allt era þetta góðar minningar
sem gott er að eiga, um svo ótal
margt í áranna rás. Þú fórst allt of
fljótt, Gunna mín. Við sem ætluðum
að lifa aldamótin saman.
Að lokum vil ég þakka hálfrar ald-
ar vináttu og tryggð. Össuri bróður
mínum og fjölskyldu hans sam-
hryggist ég og bið honum Guðs
blessunar og þeim öllum.
Megi Guðrún hvíla í friði.
Sigríður Aðalsteinsdóttir.
Guðrún Pálsdóttir mágkona var
fædd og uppalin í Hnífsdal en þaðan
voru foreldrar okkar systkinanna
ættaðir. Hinn 23. júní 1945 giftist
Guðrún Össuri Aðalsteinssyni, bróð-
ur okkar. Fyrstu hjúskaparárin
bjuggu þau á Hávallagötu 3 og
byggðu síðan hús í Sörlaskjóli 6. Þar
eignuðust þau dótturina Helgu, hún
var jólabarn, fædd annan dag jóla.
Jólaboðin hjá Össa og Gunnu voru
sérstaklega ánægjuleg. Þar hittist
fjölskyldan og vinir hjónanna. Guð-
rún var mjög vel gefin kona, og sér-
staklega góð og mikil húsmóðir.
Guðrún greindist með krabbamein
í desember síðastliðnum. Þetta skeð-
ur svo fljótt en við fáum engu um
það ráðið. Ekkja elsta bróður okkar,
Páls, Svana Aðalsteinsson, dó einnig
úr sama sjúkdómi í nóvember á síð-
asta ári.
Heimili Guðrúnar og Össurar var
hin síðari ár í Safamýri 21. Þar ríkir
nú mikill söknuður. Það er gæfa að
lifa í farsælu hjónabandi í yfir fimm-
tíu ár.
Við þökkum fyrir góða vináttu. Við
fjölskyldan sendum samúðarkveðjur
til Össa, Helgu og fjölskyldu og biðj-
um Guð að styrkja þau.
Guðbjörg A. Finsen.
Kær frænka mín, Guðrún Páls-
dóttir, hefur lokið stuttri en erfiðri
baráttu við krabbamein, sjúkdóm
sem svo grimmilega hefur herjað á
okkar litlu fjölskyldu. Gunna Páls og
faðir minn heitinn vora systraböm.
Mæður þeirra, Jensína og Ásgerður,
sem báðar létust í hárri elli, voru
tengdar sterkum böndum og svo er
einnig um afkomendur þeirra.
Gunna var mikil uppáhaldsfrænka í
minni fjölskyldu og þegar að því kom
að foreldrar mínir þurftu að senda
okkur systkinin til Reykjavíkur í
framhaldsnám, lá beint við að leita til
hennar og manns hennar, Össa, um
að taka við okkur. Má því segja að
þau hafi verið fósturforeldrar okkar
beggja um skeið. Baddi heitinn,
bróðir minn, talaði oft um vera sína
hjá þeim með mikilli hlýju og þakk-
læti. Sjálf á ég afar hlýjar og góðar
minningar frá því ég bjó hjá þeim í
tvo vetur, 16 og 17 ára gömul, og ég
varð strax eins og ein af fjölskyld-
unni. Ekki var nóg með að þau veittu
mér húsaskjól og fæði, því Össi
keyrði mig daglega í skólann á Vol-
vónum sínum.
Starfsvettvangur Gunnu var heim-
ili hennar. Auk þess að ala upp
Helgu, einkadóttur þeirra hjóna,
önnuðust þau hjón Jensínu, móður
Gunnu, sem bjó hjá þeim í mörg ár.
Þá hefur Kristján, eldri sonur
Helgu, verið mikið hjá ömmu sinni
og afa.
Gunna frænka mín var greind og
vönduð manneskja. Hún var í eðli
sínu hlédræg og flíkaði ekki tilfinn-
ingum sínum, þær sýndi hún meira í
verki en í orði. Heimili Gunnu og
Össa hefur alla tíð borið vitni um
myndarskap og smekkvísi frænku
minnar. Samband þeirra Gunnu og
Össa einkenndist af gagnkvæmri
virðingu og ást og missir Össa vinar
míns er því mikill og sár. Ég bið Guð
að vera með Össa, Helgu og fjöl-
skyldu hennar, Stinu, systur Gunnu
og öllum þeim sem syrgja elskulega
frænku mína og sendi þeim innilegar
samúðarkveðjur mínar og fjölskyldu
minnar.
Ásgerður Ólafsdóttir.
Nú er hún sofnuð. Þetta voru
skilaboðin sem ég fékk á dánardægri
og þurfti ekki fleiri orð um það. Vit-
að var að hverju stefndi, þó ekki hafi
sjúkralegan verið sérlega löng. Hún
Gunna frænka skipaði veglegan sess
í mínu lífi. Mér var þó ekki tamt að
tala um hana eina og sér, því hún átti
sér einstakan lífsfórunaut, hann Öss-
ur. Voru þau því yfirleitt nefnd í
sömu andránni, Gunna og Össi. Þó
að Gunna hafi verið kynslóð eldri en
sá sem þessar línur ritar, þá var það
eitthvað sem maður fann aldrei fyrir.
Ég kynntist henni sem barn, en
móðir mín og hún vora systradætur.
Mér er það í fersku minni úr barn-
æsku hversu mikil hátíð það var í
mínum augum þegar gesti bar að
garði, og þá sérstaklega ef þeir hétu
Gunna og Össi. Þá var veisla. Létt-
leikinn og vinarbragðið vai' engu líkt.
Kannski naut ég góðs af því, að þau
höfðu ekki eignast barn þegar ég var
að alast upp. Þau voru og eru alltaf
vinir mínir.
Vissulega er margs að minnast frá
liðinni tíð, en þegar maður lítur um
öxl, þá var það eiginlega nærvera
þeirra hjóna, sem gaf manni svo
mikið, gleðin svo mikil og rík, um-
hyggjan og hjálpfýsin óendanleg.
Þau vora líka alltaf nærri ef eitthvað
amaði að. Já, það er ekki nema eðli-
legt að maður væti hvarma, þegar
hugsað er til baka til þessarar ein-
stöku konu, nú, þegar hún er kvödd.
Að skjóta skjólshúsi yfir sex
manna fjölskyldu til nokkurra mán-
aða var hið minnsta mál. Að lána
undirrituðum, þá rúmlega tvítugum,
eðalvagn til umráða í vikur, bara af
því að hann hlaut að hafa gaman af
því. Þetta vora bara smágreiðar. Af
tillitssemi við Morgunblaðið hef ég
þessa upptalningu ekki lengri.
Gæðakona er gengin. Ég efa það
ekki að hún fær þá vist sem hún hef-
ur til unnið hjá þeim sem öllu ræður.
Við biðjum Össuri og hans fjölskyldu
allrar blessunar, færum þakklæti
fyrir vináttu og hjálpsemi á liðnum
áratugum. Kristínu, systur Guðrún-
ar, og hennar fjölskyldu og öðram
aðstandendum vottum við innileg-
ustu samúð.
Fyrir hönd fjölskyldu Sigríðar
Pálsdóttur frá Hnífsdal.
Valdimar Tómasson.
GUÐRUN SOLBORG
PÁLSDÓTTIR