Morgunblaðið - 26.02.1999, Blaðsíða 44

>áá FÖSTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
AÐALHEIÐUR
ÞÓRARINSDÓTTIR
+ Aðalheiður Þór-
arinsdóttir
fæddist á Blönduósi
17. ágúst 1907. Hún
lést á Droplaugar-
stöðum 23. febrúar
siðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þórarinn Bjarna-
son, f. 20. ágúst
1877, d. 18. október
1966 og Una Jóns-
dóttir, f. 25. maí
, 1877, d. 24. aprfl
1962. Aðalheiður
ólst upp hjá foreldr-
um sínum í Reykja-
vík. Hún var næstelst af níu
systkinum, en þau eru: Guðrún
Svanborg, f. 30. júlí 1906, d. 7.
maí 1976; ída Kamilla, f. 7. sept-
ember 1908, d. 10. mars 1994;
Ottó Reynir, f. 19. október 1909,
d. 12. aprfl 1976; Aðalsteinn
Óskar, f. 15. janúar 1911; Eva
Liljan, f. 18. febrúar 1912; Ásta
Svanhvít, f. 26. ágúst 1913, d.
30. ágúst 1997; Hjalti, f. 10.
október 1915, d. 28. júlí 1988 og
Sigrún, f. 14. maí 1921. Hinn 22.
október 1930 giftist Aðalheiður,
. Hálfdáni Bjarnasyni frá Bjarg-
húsum, f. 28. ágúst 1903, d. 28.
maí 1960. Þau eignuðust þrjár
dætur: 1) Erla, f. 19.
inars 1931, d. 4. júlí
1983. 2) Kolbrún
Lilý, f. 14. septem-
ber 1939. Börn
hennar eru Rósa
Hansen, f. 27. febrú-
ar 1959, Linda Han-
sen, f. 10. nóvember
1961, Harpa Hrönn
Magnúsdóttir, f. 16.
aprfl 1966 og Hlyn-
ur Þór Steingríms-
son f. 18. júlí 1979.
3) Stella Berglind, f.
16. mars 1943, gift
Viðari Guðmunds-
syni, f. 18. mars 1939. Börn
þeirra eru Sólrún, f. 17. janúar
1962, Brynjar f. 25. aprfl 1964,
Agnes, f. 28. júní 1966, Hilmar,
f. 29. desember 1970 og Heiða, f.
26. október 1972.
Aðalheiður bjó með eigin-
manni sínum að Heiðvangi við
Sogaveg í 30 ár og vann þar við
heimilisstörf og búskap. Síðar
vann hún hjá efnagerð Rekord
og Múlalundi. Síðasta árið sem
hún Iifði bjó hún á Droplaugar-
stöðum.
Utför Aðalheiðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku, elsku amma. Okkur skort-
ir orð. Hvemig er hægt að kveðja
þig, þú sem varst okkur ekki bara
amma heldur eitthvað svo mikið,
mikið meira. Það er svo sárt þó svo
að við séum búin að fá að njóta þess
að hafa þig hjá okkur svo lengi. Það
veður aldrei fyllt það skarð sem nú
er komið þegar þú ert farin til
> Guðs. En minningarnar verða
geymdar og varðveittar í hugum
okkar allra. Það er ekki skrítið þó
að við söknum þín svo mikið þar
sem þú bjóst á heimili okkar ásamt
Deddu frænku svo lengi og allar
æskuminningar okkar em því svo
nátengdar þér. Við voram því mörg
i heimili, mamma og pabbi, þú og
Dedda og við fímm systkinin. Það
var því oft þröng á þingi, en yndis-
legri fjölskyldu er ekki hægt að
hugsa sér.
Fyrstu minningar okkar um þig
em þegar litlar kaldar tásur skn'ða
undir hlýja sæng hjá ömmu, áður
Útfararstofa íslands sér um:
Útfararstjóri tekur aö sér umsjón útfarar
í samráði við prest og aðstandendur.
- Flytja hinn látna af dánarstað i líkhús.
- Aðstoða við val á kistu og líkklæðum.
- Undirbúa lik hins látna i kistu og
snyrta ef með þarf.
Útfararstofa fslands útvegar:
- Prest.
- Dánarvottorð.
- Stað og stund fyrir kistulagningu
og útför.
- Legstaö i kirkjugarði.
- Organista, sönghópa, einsöngvara,
einleikara og/eða annað listafólk.
- Kistuskreytingu og fána.
- Blóm og kransa.
- Sálmaskrá og aðstoðar víð val á
sálmum.
- Líkbrennsluheimild.
- Duftker ef likbrennsla á sér stað.
- Sal fyrir erfidrykkju.
- Kross og skilti á ieiði.
- Legstein.
- Flutning á kistu út á land eða utan af
landi.
- Flutning á kistu til landsins og frá
landinu.
Sverrir Einarsson, Svemir Olsen,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands - Suðurhlíð 35
- 105 Reykjavík. Sími 581 3300 -
allan sólarhringinn.
en nokkur annar opnar augun, því
það er svo snemma morguns. Það
er ýtt í ömmu og hún beðin um ein-
hverja af öllum þeim sögum eða
frásögnum sem hún kann og segir
svo vel. Ekki þarf að bíða lengi, því
amma er alltaf tilbúin að sinna litl-
um rollingum. Sagan hefst, litlar
sálir fara á flug og ævintýramynd
eins og hún gerist best, birtist í
hugarheimi barnanna, því hún
amma segir svo vel frá. En allt I
einu fjarar frásögnin út því amma
er að sofna, þá er bara að pota með
tásunum í síðuna á ömmu og þá
heldur sagan áfram. En hvað nú,
nú er ekki lengur hægt að ýta í
ömmu, sagan heldur ekki áfram því
amma er farin. Bara að við gætum
munað allar þessar sögur til að
segja okkar börnum.
Það er gaman að hugsa til þess
þegar við stálumst í eldhúskrókinn
hjá þér ef þú varst með eitthvað
gott í pottunum en eitthvað ekki
eins álitlegt var í boði hjá mömmu.
Seinna þegar þú fluttir í Stóragerð-
ið þá þurftum við að fara lengra til
að kíkja hvað væri í pottunum þín-
um en aldrei stóð á því að við vær-
um velkomin í mat, að gista eða
bara til þess að hlusta á sögur eða
spjalla. Þegar við sitjum hér og rifj-
um upp liðna tíð emm við sammála
um að bestu minningar okkar um
þig eru þegar þú komst inn til okk-
ar á kvöldin, settist á rúmstokkinn
og last bænimar fyrir okkur áður
en við svifum inn í draumalandið
með Ola Lokbrá. Það varst þú sem
kenndir okkur allar þær bænir sem
við lærðum sem börn og kennum
okkar börnum í dag. Það er alveg
ótrúlegt hvað þú gast gefið þér góð-
an tíma í hvert sinn sem þú settist
hjá okkur, þú varst aldrei að flýta
þér. Við gætum líka rifjað upp allar
ferðimar upp í Múlakot í Borgar-
fírði. Það var sko pabbi, mamma,
amma, börn og bíll sem fóm í frá-
bærar sveitaferðir. Hvað brauðið
Crfisdrykkjur
m
UcttJAgohú/ið
GAPt-mn
Sími 555 4477
var gott sem þú og mamma bökuð-
uð í kolaeldavélinni. Við trítluðum
stundum með þér til að sækja mó
og fannst undarlegt hvað þú ætlað-
ir að gera við þessa skíta-skán, en
hún kom sko heldur betur að góð-
um notum til að halda hita á gamla
bænum. Ekki má gleyma því hve
notalegt var á kvöldin, í litlu bað-
stofunni, að spila og spjalla saman.
Já og einnig þegar labbað var nið-
ur í tjarnir til að veiða í soðið. Já,
þú hafðir svo gaman af því að ferð-
ast. Allar þær ferðasögur sem afi
skráði af ferðum ykkar um landið
og til annarra landa bera það sko
með sér.
Nú þegar þú ert ekki lengur til
staðar, veltum við því fyrir okkur,
að nú fást ekki lengur svör við svo
mörgum spurningum sem við hefð-
um gjarnan viljað fá svör við, um
liðna tíð sem er að hverfa frá okkur
með allri þeirri tækni, hraða og
framförum sem við búum við í dag.
En við vitum að þú ert nú komin til
þeirra ástvina sem voru þér svo
kærir en voru farnir á undan þér
og það hefur verið tekið vel á móti
þér.
Okkur langar að kveðja þig með
uppáhalds bæninni okkar. Þeirri
sem þú kenndir okkur og mamma
þín kenndi þér.
Nú legg ég augun aftur,
ó, guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Sólrún, Brynjar, Agnes,
Hilmar og Heiða.
Elsku amma mín.
Hvað þú skilur eftir þig stórt
skarð. Minningarnar hrannast upp
og allar spurningarnar sem þú áttir
svörin við verða að bíða. Þú mundir
svo sannarlega tímana tvenna og
sögustundirnar frá liðinni tíð vora
margar. Þú mundir svo ótrúlega
margt alveg frá því þú varst lítil
stúlka á Blönduósi, flutninginn suð-
ur til Reykjavíkur og fyrstu árin á
mölinni.
Það var einhvern veginn alltaf
nægur tími fyrir höndum til þess
að punkta niður frásagnirnar þín-
ar, þú varst svo ern og dugleg að
koma þér aftur á fætur eftir hvers
kyns áföll. En allt í einu var þrekið
þorrið.
Það var alltaf svo gott að koma
til þín. Fyrir tuttugu áram kom ég
alltaf og fékk að þvo þvottinn minn
því ég átti ekki þvottavél en með
tímanum breyttist það og ég tók
þvottinn þinn með mér heim í stað-
inn. Það var sama hvað lítið það var
þú varst alltaf jafn þakklát og hafð-
ir ætíð þau orð að „Guð launaði fyr-
ir hrafninn".
Að þú skyldir geta verið heima í
Stóragerðinu svona lengi kunnir þú
vel að meta, en sannarlega var það
Guðs gjöf að þú komst á Droplaug-
arstaði fyrir rúmu ári síðán. Þú
fékkst eftir allt að deyja „heima“.
Það er víst að margir taka á móti
þér elsku amma, margir sem fóru á
undan þér og hafa beðið óþreyju-
fullir í langan tíma, afí í næstum
fjörutíu ár!
Þú furðaðir þig stundum á því
hvers vegna Guð vildi þig ekki, en
hann hefur sjálfsagt hlustað svolítið
á okkur, við vildum nefnilega ekki
sleppa þér.
Hvíl í friði í englafaðmi.
Þín
Rósa.
Elsku langa.
Mér fínnst svo leiðinlegt að þú
sért dáin. Þú varst alltaf svo góð við
mig, gafst mér alltaf pening í sjálfs-
salann og nammi úr dósinni þinni.
Stundum var erfítt að velja og þá
mátti ég fá tvö, ef mamma leyfði.
Eg veit að englarnii- passa þig vel í
himnaríki svo ég má ekki sakna þín
of mikið. Eg ætla alltaf að muna
eftir ömmu-löngu í Stóragerðinu.
Þinn
Arnar Freyr.
EMILÍA
G UÐMUNDSDÓTTIR
+ Emilía Guð-
mundsdóttir
fæddist í Flatey á
Skjálfanda 7. októ-
ber 1913. Hún lést á
Landspítalanum 12.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þuríður
Elísa Pálsdóttir, f.
26. febrúar 1889, d.
8. janúar 1943, frá
Brettingsstöðum á
Flateyjardal, og
Guðmundur Jónas-
son, f. 12. okt. 1886,
d. 13. sept. 1958, frá
Flatey á Skjálfanda.
Emih'a var næstelst 17 systk-
ina en fjórir bræður hennar lét-
ust í frumbernsku. Systkini
hennar, sem upp komust, eru
eftirtalin: Gunnar, d. 5. feb.
1989, Sigúrbjörg, Ólöf, Páll
Bernharð, Hallgrímur, Júlíana,
Örn Björn, Jónas, Þorsteinn,
Elísabet, Gísli og Vilhjálmur.
títför Emilíu fór fram í kyrr-
þey, að ósk hinnar látnu, hinn
24. febrúar.
Emma mágkona mín er látin.
Lengi hafði hún beðið þess í bæn-
um sínum að mega kveðja þetta
jarðlíf og hinn 12. febrúar sl. var
hún bænheyrð, fékk hvíldina eftir
stutt veikindi.
Emma ólst upp á fjölmennu
heimili í Útibæ í Flatey þar sem
stórfjölskyldan deildi kjörum. Auk
foreldra hennar og systkinanna 12
sem upp komust áttu þar heima
amma Emilía, afí Jónas, Þorsteinn
föðurbróðir og fjölmargir aðrir
sem dvöldu þar um lengri eða
skemmri tíma.
A uppvaxtarárum Emmu var líf-
legt í Flatey, atvinna var næg, allir
tóku til hendinni, ungir sem aldnir.
Faðir hennar rak útgerð, sá um
verslunarrekstur og var bóndi með
kýr og kindur. Bræður hennar
byrjuðu ungir að sækja sjóinn og
víst er að kvenþjóðin hafði ærið
nóg að starfa við umönnun þessa
stóra heimilis auk þess að starfa
við útgerðina og búskapinn í landi.
Emma minntist oft fegurðarinn-
ar sem hún upplifði í Flatey, þegar
morgunsólin hellti geislum sínum
yfir fjallahringinn fagra sem um-
lykur Flateyjardal, dalinn þar sem
móðurfólkið hennar hafði búið um
aldir. Eða þegar unga fólkið fékk
sér kvöldgöngu vestur á eyju og
naut þess að horfa á sólina ganga
til viðar.
Ung að árum hleypti Emma
heimdraganum, réð sig í vistir og
hóf síðan nám í Húsmæðraskólan-
um á Laugum, sem þá var undir
stjórn hins virta skólastjóra Krist-
jönu Pétursdóttur frá Gautlöndum
í Mývatnssveit. Þetta var Emmu
góður skóli sem kom henni vel síð-
ar á lífsleiðinni.
Starfsvettvangur hennar varð
ráðskonu- og þjónustustörf,
lengst af í Reykjavík. Hún þótti
góður starfskraftur, frábær mat-
reiðslukona, nýtin og samvisku-
söm. Hún minntist oft húsbænda
sinna með hlýhug og ekki síður
barna þeirra. Eitt af störfum
hennar var að líta eftir börnum,
bæði skyldra og óskyldra. Þar
naut hún sín vel, elskaði þessi
börn og fylgdist vel með þroska
þeirra og framtíð.
Emma var „stórfróð“, eins og
frændi hennar Thor Vilhjálmsson
segir um hana í bók sinni Raddir í
garðinum. Hún var mikill bókaunn-
andi, las mikið og kunni heilu Ijóða-
bálkana utanað. Oft var leitað í
smiðju hennar þegar spyrja þurfti
um ættartengsl eða ef leysa þurfti
ljóðagetraunir. Einar Benedikts-
son, skáld var hennar eftirlæti og
vitnaði hún oft í speki hans.
Mágkona mín hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum,
sagði sitt álit skýrt og skorinort og
hirti hvorki um vin-
sældir né metorð.
Emma eignaðist
notalega íbúð í Alfta-
mýri 28 hér í borg.
Þar leið henni vel og
þar vildi hún dvelja
sem lengst, En heils-
unni hrakaði og sjónin
dapraðist mjög svo
hún gat ekki lengur
litið í bók. Þetta varð
henni mikið áfall.
Hún flutti á-EUi- og
hjúkrunarheimilið
Grund fyrir rúmu ári.
Þar fékk hún góða um-
önnun sem við í fjölskyldu hennar
þökkum af alhug.
Þegar ég heimsótti Emmu í síð-
asta sinn hafði hún fengið væga
flensu. Hún hlýjaði kaldar hendur
mínar með sínum, spurði frétta
eins og venjulega. Hún hafði mikl-
ar áhyggjur af að minnið væri að
bregðast, hún gæti ekki lengur far-
ið með ljóðin sem hún hafði ætíð
munað svo vel.
Eg kveð mágkonu mína og
þakka samfylgdina í hartnær hálfa
öld.
Þetta erindi úr ljóði Einars
Benediktssonar fylgir kveðju
minni:
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
Erla Björnsdóttir.
Eg veit að Emilía, mágkona mín,
hefði kunnað því illa að um hana
væru skrifaðar margorðar minn-
ingargreinar og verð því fáorð. Við
kynntumst fyrst fyrir hartnær
hálfri öld, þegar ég giftist yngsta
bróður hennar, Vilhjálmi, og urð-
um við fljótt hinir mestu mátar.
Hún kenndi mér ýmislegt um
heimilishald og nýtni og sérlega
þótti mér mikið til koma, hve út-
sjónarsöm hún var við að sauma
upp úr aflögðum fatnaði og töfra
fram falleg barnafót, sem hin
mörgu frændsystkini hennar nutu
góðs af. Emma, eins og hún oftast
var kölluð, vann við þjónustustörf
alla sína starfsævi. Hún gegndi
ráðskonu- og öðram heimilisstörf-
um á ýmsum merkisheimilum og
var þar eftirsóttur og vel liðinn
starfskraftur. Hún var af öllum
sem hana þekktu talin skarpgi-eind
og minnug og ótrúlega fróð um
menn og málefni. Hún hafði mikinn
áhuga á stjórnmálum, og bar hag
lítilmagnans mjög fyrir brjósti.
Emma bar barngóð og leið vel í
návist barna, dáði einlægni þeirra
og hispursleysi. Hún gætti margra
barna um ævina og naut samvist-
anna við þau. Besta dægradvöl
hennar var lestur góðra bók-
mennta, sérlega þó ljóða og varð
það henni því mikið áfall, þegar
hún, fyi-ir nokkram áram, missti
sjónina að mestu. Sem betur fór
kunni hún utanbókar heil ógi-ynni
af ljóðum og öðram skáldskap, sem
hún rifjaði upp í huganum á and-
vökunóttum og á einmanalegum
stundum, allt fram á síðasta dag.
Síðustu árin vom Emmu mjög
erfið vegna þrálátra veikinda og
þráði hún orðið heitt að kveðja
þetta líf. Emma fékk hægt og frið-
sælt andlát aðfaranótt 12. febrúar
sl. og sannfæring mín er, að nú sé
hún glöð og hamingjusöm á æðra
tilverustigi, þar sem hún rifjar upp
ljóðin sín kæru og ræðir við ætt-
ingja og vini sem á undan eru
gengnir.
Kæra Emma. Eg og fjölskylda
mín þökkum þér samfylgdina, vin-
áttu þína og velvild í gegnum árin.
Vertu ætíð guði falin.
Stella Gunnlaugsdóttir.