Morgunblaðið - 19.03.1999, Blaðsíða 54

54 FÖSTUDAGUR 19. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HARALDUR
BJARNASON
+ Haraldur
Bjarnason
fæddist í Hafnar-
firði 27. maí 1949.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 9.
mars siðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Bjarni Ossur
Jónasson, f. 5. mars
1900 á Bakka í
Hnífsdal, d. 8. júlí
1982, og Svava
Haraldsdóttir, f. 1.
febrúar 1920 á
Hofteigi í Jökuldal,
d. 16. janúar 1991. Bræður
Haraldar eru Svavar, f. 13. júní
1948, d. 1. ágúst 1948; Jónas M.,
f. 24. júní 1952; og Bjarni S., f.
27. október 1953. Kona hans er
Fríður Pétursdóttir og eiga þau
fjögur börn. I mars 1976
kvæntist Haraldur lyrri konu
sinni, Eddu Jóhanns-
dóttur, f. 21. júní
1956. Synir þeirra
eru Jóhaun Oskar,
f. 21. nóv. 1975,
unnusta Anna Guð-
mundsdóttir; og Páll
Ragnar, f. 21. nóv.
1975, sambýliskona
Rakel Rán Guðjóns-
dóttir. Dóttir þeirra
er Daníela Rán, f. 19.
feb. 1998. Með Jó-
hönnu Hafsteinsdótt-
ur eignaðist. Harald-
ur Lilju Hafdísi, f. 4.
júní 1970, gift Pálma Hamilton
Lord. Þau eiga þrjú börn, Amór
Rafn, f. 4. jan. 1989; Kristófer, f.
1. des. 1992; Alexander Jóhann,
f. 13. júní 1995.
Haraldur kvæntist 30. des.
1989 Auði Sigurðardóttur, f. 5.
júlí 1948. Börn hennar em: 1)
Hugsun mín öll sem andvari þýður,
yfir þér vakir í nótt.
Ljóð mitt er lækurinn silfurtæri,
og lindin sem gefur þér þrótt,
«Kr þorsta þinn seður, á sorg þina breiðir,
sefandikyrrðsinarótt,
og gefur þann unað sem ástin þér vefur,
og ég hef í þögnina sótt.
Hönd mín þér strýkur um herðar og vanga,
huggun þér veitir og skjól,
von þinni lyftir á vængjum til hæða,
úr veröld sem gleðina kól.
Ast okkar lýsir um lífsbrautir allar,
^jós sem er bjartara sól.
I kærieika þínum er alsæla ofin,
í unaði þínum mig fól.
(Sigmjón Ari Siguijónsson.)
Hvíl þú í friði, ástin mín.
Þín eiginkona.
Takk fyrir að reynast svona góð-
ur pabbi, elsku Haddi minn. Eg á
eftir að sakna þín.
Faðir minn, ég þakka þér
aðégvarðdóttirþín.
Þú laukst upp skilningi mínum
á fegurð tungumálsins.
Þú hjálpaðir mér að vera
sjálfri mér trú
á tímum raunverulegra erfiðleika.
Þú varst fordæmi
hins hugsandi manns.
Þín dóttir
•" Birna.
Elsku Haddi.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
oggæfavarþaðöllum,
er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Takk fyrir tímann sem með þér við áttum,
tímann, sem veitti birtu og frið.
Ljós þitt mun loga og leiðbeina áfram,
lýsa upp veg okkar fram á við.
Gefi þér Guð og góðar vættir
góða tíð eftir kveðjuna hér.
Þinn orðstír mun lifa um ókomna daga.
Indælar minningar hjarta okkar ber.
(P.Ó.T.)
Hvíl þú í friði.
Unnur, Emil Sölvi
og Bragi.
Ljós var kveikt, það lýsir enn
og ljósið heiliar, seiðir menn,
og hugsjón tendrar huga minn,
þar hljómar: Vertu viðbúinn.
Ég bið þig guð og bið þess heitt
að bænin þessi verði eitt:
Að skátaandi og skátaheit
skini og lýsi flokk' og sveit.
Já, drottinn minn, ég þakka þér
þetta allt sem gafstu mér,
skátans líf og skátans eld,
sem skín og lýsir ævikveld.
(Hörður Zóphaníasson.)
Ég kveð þig hinstu kveðju, kæri
bróðir.
Bjarni.
Haddi mágur minn kom inn í fjöl-
skylduna með Auju systur minni í
aprfl 1989. Auja systir mín hitti
hann á balli, en hafði séð þennan
myndarlega mann tvisvar áður,
sveif að honum og bauð honum upp
í dans. Frá þessum degi dönsuðu
þau sinn lífsdans saman, sem var
hamingju- og viðburðaríkur, en allt
of stuttur.
I dag kveðjum við Hadda í hinsta
sinn, hann lést langt um aldur fram
en hefði orðið fimmtugur í maí,
hefði hann lifað.
Það er erfitt að sætta sig við að
dauðinn sæki heim fólk, sem er enn
á besta aldri, en enginn er spurður
álits hjá manninum með ljáinn.
Haddi var góður maður, ræðinn
og skemmtilegur, sem alltaf gat
samglaðst öðrum í velgengni þeirra,
hann var einn af jákvæðustu mönn-
um sem ég hef kynnst.
Haddi var mikill útivistarunnandi
og áhugamaður um skotveiði, stang-
veiði og ferðalög almennt, hann
naut þess að hnýta sínar flugur
sjálfur.
Hundarækt var honum einnig
mjög hugleikin og hann ræktaði
eigin labradorhunda og þjálfaði til
frábærs árangurs. Oft var það, þeg-
ar maður kom í heimsókn, að hann
var annaðhvort að koma eða fara
með hundana í göngutúr á meðan
heilsan leyfði og reyndar lengur en
það.
Haddi barðist við illvígan sjúk-
dóm, sem hann varð að lokum að
lúta í lægra haldi fyrir.
Hann stóð ekki einn í þeirri bar-
áttu, Auja stóð fast við hlið hans all-
an tímann og saman börðust þau
þar til yfir lauk.
Haddi og Auja eignuðust ekki
börn saman, en áttu sjö börn sam-
eiginlega, því þegar þau kynntust
urðu öll þeirra fyrri börn beggja
börn og sama má segja um barna-
börnin, sem einnig eru sjö.
Auja mín, þessi síðasta ganga í
veikindum Hadda var þér erfið, en
þú sýndir hvað sönn hetja er.
Lilja Hafdís, Jói, Palli, Birna,
Hilmar, Unnur, Bragi, Jónas,
Baddi, bamabörn og tengdaböm,
þið áttuð öll góðan Hadda. Ég veit
að sorg ykkar er mikil, en vona að
minningin um góðan mann verði
ljós í lífi ykkar allra.
Ég, Sverrir og börnin á Sólvöllum
sendum ykkur samúðarkveðjur.
Guð veri með ykkur öllum.
Sigríður.
Elsku Haddi, það er erfitt að
hugsa til þess að þú sért farinn, þín
er svo sárt saknað. Baráttunni við
sjúkdóminn ógurlega er lokið og þú
hefur öðlast hvíld og frið. Það var
aðdáunarvert að fylgjast með þér í
veikindum þínum, hve jákvæður þú
varst og aldrei brást baráttuviljinn.
Unnur Sigurjónsd., f. 30. des.
1968. Sonur hennar Emil Sölvi,
f. 16. okt. 1993. 2) Hilmar Sig-
utjónsson, f. 23. sept. 1970.
Kona hans er Guðný Eggerts-
dóttir og eiga þau Anítu Rut, f.
28. júlí 1993, og Andra Snæ, f.
13. okt. 1997. 3) Bragi Sigur-
jónsson, f. 8. nóv. 1973. 4) Birna
Sigurjónsdóttir, f. 30. nóv. 1981.
Haraldur ólst upp í Garða-
hreppi. Hann var mjög virkur í
skátahreyfingunni og byrjaði
skátaferil sinn í Hraunbúðum í
Hafnarfirði og starfaði svo
með Vífli í Garðabæ og fór
meðal annars á Alheimsmót
skáta í Noregi 1975. Hann
lærði ketil- og plötusmíði í
Stálvík og Iðnskólanum í Hafn-
arfirði og starfaði við skipa-
smíðar í Stálvík í nokkur ár.
Hann vann í Vélsmiðju Hafnar-
fjarðar, í Björgun hf., Sport-
vali og í Hljóðrita. Síðustu árin
stundaði Haraldur sjálfstæðan
atvinnurekstur.
Utför Haraldar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Þú varst svo sterkur og því verðum
við sem eftir stöndum að vera
sterk. Þú reyndir alltaf að hafa
þetta eins auðvelt fyrir okkur og
mögulegt var þó að þú værir oft
sárþjáður sjálfur. Aldrei heyrðum
við þig kvarta.
En fátækleg orð geta ekki tekið
burt sársaukann og sorgina sem
eftir situr. Það er varla hægt að
minnast þín, Haddi, án þess að þín
elskulega eiginkona komi þar við,
en Auja stóð eins og klettur þér við
hlið, þið voruð svo samtaka alla tíð.
Við minnumst allra þeirra stunda
er við sátum saman og töluðum um
allt mögulegt og var þá ekki ósjald-
an sem þú talaðir um hundana þína,
en þeir voru stór þáttur í þínu lífi.
Margs er að minnast og þær
minningar munum við geyma í
hjörtum okkar. Með söknuð í hjarta
kveðjum við þig, elsku Haddi.
Hvíl í friði.
Hilmar, Guðný, Aníta Rut
og Andri Snær.
Stór og sterkur varstu, Haddi
minn. Útivera með hundunum,
byssa um öxl eða veiðistöng í hendi
voru þínar ær og kýr. Svo fór hnéð,
síðan puttarnir og þá kom krabbinn.
Þú leiðst miklar þjáningar, Haddi
minn, en nei, nei, ekkert væl út á
við. „Ég hef það bara nokkuð gott,“
sagðirðu og sýndir feiknalegan innri
styrk.
Það kaupir maður ekki í kjörbúð-
inni, Haddi minn, við stöndum þétt
á bak við konuna sem þú unnir svo
mikið. Hvíl í friði, elsku vinur.
Aua min og aðrir aðstandendur,
við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð.
Pétur, Edda og krakkarnir.
í dag kveðjum við Harald eða
Hadda eins og hann var oftast kall-
aður. Langar mig að minnast hans
með nokkrum fátæklegum orðum.
Fyrir u.þ.b. tíu árum hringdi Auður
vinkona mín til mín en ég var þá bú-
sett erlendis og tjáði mér að hún
væri ástfangin upp fyrir bæði eyru
en ég var þá á heimleið og hlakkaði
til að kynnast þessum manni sem
hún lýsti svo fallega. En þegar ég
hugsa til baka man ég nú lítið eftir
okkar fyrstu kynnum, mér finnst
reyndar eins og ég hafi alltaf þekkt
Hadda.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja Auju og Hadda og nutum við,
ég og bömin mín, oftlega góðs af
gestrisni þeirra og hjálpsemi hvort
heldur það var nú barnapössun eða
eitthvað annað, alltaf var það jafn
sjálfsagt. Ég minnist líka allra
þeirra góðu stunda sem við áttum
saman, eins og þegar Haddi töfraði
fram gómsæta villibráðarrétti. Þar
var hann á heimavelli, en hans
helstu áhugamál tengdust hvers
kyns útivist, veiðiskap og hunda-
rækt.
Fyrir rúmu ári greindist Haddi
með þann sjúkdóm er dró hann til
dauða en nokkru áður hafði hann
lent í slæmu slysi svo segja má að
þetta hafi verið mikil þrautaganga
hjá honum. Aldrei fann maður þó
nokkurn bilbug á honum og alltaf
var stutt í grínið. Ég dáist líka að
samheldni þeima hjóna en hún kom
vel í ljós í veikindum Hadda þar
sem þau stóðu þétt saman og
studdu hvort annað allan tímann.
Elsku Auja og aðrir aðstandend-
ur, við vottum ykkur innilega sam-
úð. Megi guð gefa ykkur styrk í
sorginni.
Stefanía, Helga Rut
og Kristófer.
Ég kynntist Hadda fyrst þegar
við vorum í sama bekk í Iðnskóla
Hafnarfjarðar. Leiðir okkar skildu
í nokkur ár að loknu námi en fáein-
um árum síðar, er ég hóf störf hjá
Sportval, lágu leiðir okkar saman á
ný. Þá hófst sú vinátta sem staðið
hefur síðan. Þar sem við höfðum
báðir áhuga á veiði og útivist urð-
um við góðir veiðifélagar. Og eru
þær orðnar margar ferðirnar sem
við höfum farið saman, hvort sem
það hefur verið með stöng við eitt-
hvert fjallavatnið, laxveiðiána eða
með byssu um öxl í rjúpna- og
gæsaveiði. Betri og skemmtilegri
félagi væri vandfundinn. Haddi
hafði einnig mikinn áhuga á veiði-
hundum og ræktun þeirra og átti
það hug hans allan síðustu ár hans.
Fyrir nokkrum misserum gekk
hann í Hið íslenska byssuvinafélag
og starfaði hann þar af miklum
áhuga hvort sem það var innan fé-
lagsins eða í veiðiferðum sem voru
farnar í nafni félagsins. Haddi var
ávallt með í ferðum og kom mönn-
um í gott skap með hnyttnum til-
svörum og glensi. Þrátt fyrir þau
veikindi sem Haddi þurfti að ganga
í gegnum var hann alltaf bjartur og
ræddi við vini og veiðifélaga af
áhuga um veiðiskap. Haddi barðist
hetjulega við skæðan sjúkdóm, en
varð að lúta í lægra haldi eftir erf-
iða baráttu.
Kæra Auja, um leið og við hjónin
og félagar í Hinu íslenska byssu-
vinafélagi vottum þér og börnum
ykkar beggja samúð okkar kveðjum
við okkar góða vin. Blessuð sé
minning hans.
Fyrir hönd H.Í.B.
Svavar Þórhallsson.
Við Haraldur kynntumst upp úr
því að ég fluttist í Garðahrepp 1960.
Kynnin hófust þó í Hafnarfirði þar
sem við vorum báðir félagar í
Skátafélaginu Hraunbúum, ég enn-
þá ylfingur en Haraldur lengra
kominn. I skátastarfinu áttum við
samleið árum saman og sá vinskap-
ur, sem þá var stofnað til, hélst æ
síðan. Við áttum eftir að flytja til
Skátafélagsins Vífils í okkar sveit-
arfélagi, þar sem við gengum í
gegnum dróttskátastarf og síðar
sjóskátastarf þar sem Haraldur var
í forustu.
Haraldur lærði ketil- og plötu-
smíði og áttum við eftir að vinna
saman í Skipasmíðastöðinni Stálvík
um skeið. Auk þess sóttum við
skemmtanir saman eins og ungum
mönnum er títt og var Sigtún við
Austurvöll vinsælt hjá okkur.
Sameiginlegt áhugamál okkar var
veiðiskapur ýmiss konar og gilti þá
einu, hvort um var að ræða byssu
eða stöng, Grindaskörð eða Sog.
Haraldur hafði mikið yndi af úti-
veru og sameinaðist þar áhugi á
náttúrunni og veiðiskapnum. Hann
lagði mikið upp úr góðum búnaði,
ræktaði veiðihunda og tamdi.
Menn hafa svo sem mismunandi
skoðanir á veiðiskap, en ætli okkur
Haraldi hefði ekki dottið í hug að
vitna í orð Stórafóts indíánahöfð-
ingja sem sagði: „Hvort það er vís-
undur úti á sléttunni, snjógæs á
ílugi eða hreindýr á hlaupum sem
þú hefur valið og þú hvessir á það
augun, sértu veiðimaður þá á dýrið
ekki annarra kosta völ en að koma
til þín og falla fyrir vopni þínu,“
(Stefán Jónsson: Lífsgleði á tréfæti
með byssu og stöng). Haraldur
hafði kennt sér meins um skeið er
við ásamt Bjama bróður hans tók-
umst ferð á hendur um uppáhalds-
staði okkar í Garðabæ, þá hina
sömu og við höfðum tíðum verið á
sem börn og unglingar og tengdust
skátastarfinu: Búrfellsgjá, Vífils-
búð, Gálgahraun, Skátaheimilið Víf-
ilfell og umhverfi þess. Smiðshöggið
rákum við svo á verkið með því að
fara í Þórsmörk en þangað slóst
með í för Auður, kona Haraldar. Nú
er gott að minnat þessara góðu
daga.
Ég og fjölskylda mín vottum að-
standendum Haraldar dýpstu sam-
úð.
Óskar Hallgrímsson.
SIGURÐUR KRISTINN
ÁRMANNSSON
+ Sigurður Krist-
inn Ármanns-
son fæddist á Urð-
uni í Svarfaðardal
20. janúar 1919.
Hann lést á Landa-
kotsspitala 9. mars
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Langholtskirkju
16. mars.
í húsinu Laugavegi
18 var margt að gerast
um 1970. Á neðri hæð-
unum var bókabúð
Máls- og menningar og útgáfufyr-
irtækið með sama nafni. Síðan
komu skrifstofur og stofnanir af
ýmsu tagi, meira að segja um
stund sendiráð ríkis í austri sem
menn vildu helst ekki kannast við
að væri til. Alþýðusambandið var
smám saman að leggja undir sig
efri hæðir rúblunnar. Þarna var
mér holað niður á 4. hæð í kompu
sem reyndar var partur af eignar-
hluta Ragnars Ólafssonar og félaga
hans. Á lögfræði- og endurskoðun-
arskrifstofu Ragnars störfuðu tveir
menn á miðjum aldri sem báðir
hétu Sigurður. Sigurður Baldurs-
son lögfræðingur og Sigurður Ár-
mannsson endurskoðandi. Þeir
urðu fljótlega vinir mínir og leið-
beinendur í blíðu sem stríðu.
Sigurður Armannsson er nú fall-
inn frá. Síðustu árin urðu honum
erfið og lítið gátum við
talað saman eftir að
hann hvarf af Lauga-
vegi með skrifstofu
sína. Ég minnist
margra stunda þegar
ég bankaði upp á hjá
honum án þess að eiga
sérstakt erindi við sér-
fræðing minn í bók-
haldi og fjármálum.
Miklu fremur langaði
mig til þess að heyra
rödd mannsins sem
staðfesti að veröldin
var ekki alveg gengin
af göflunum þótt leið-
togar fólksins sæktust eftir auði og
völdum sjálfum sér og stundum ei-
lítið öðrum til handa. Ég fór jafnan
bjartsýnni af fundi Sigurðar Ár-
mannssonar, enda var hann fljótur
að snara sér út fyrir þröng mál
stofunnar. Hann var róttækur á
yngri árum en átti auðvelt með að
hlusta á skoðanir annarra og viður-
kenna staðreyndir samfélagsins.
Við bar að hann brá sér í líki rúss-
neska tónskáldsins Mussorgskis og
hengdi upp myndir á sýningu þeg-
ar fagmenn voru ekki tiltækir og
umsjónarmaðurinn að kikna undan
álaginu.
Sigurður Armannsson var höfð-
ingi í lund. Hann ætlaðist aldrei til
endurgjalds fyrir það góða sem
hann gerði öðrum. Skarðið eftir
hann verður seint fyllt.
Hjörleifur Sigurðsson.