Morgunblaðið - 11.04.1999, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. APRÍL 1999 41
_
1

1
1
Nonni var góður faðir og eigin-
maður og þau elskuðu hann. Jón
Sveinbjöm, sem er elstur, átti að
fermast 11. apríl. Hann horfði á eftir
fóður sínum, blessaður drengurinn.
Guð gefí honum styrk í sorg sinni.
Stefán Atli, 11 ára gamall, elsku
drengurinn okkar, og svo litli engill-
inn, hann Marteinn Helgi, tveggja
ára.
Elsku Dísa, Jónsi, Stebbi og Mar-
teinn Helgi, Guð gefí okkur styrk í
þessari miklu sorg og hjálpi okkur
að græða þau sár sem eru í hjörtum
okkar.
Minning Nonna mun alltaf lýsa
bjart í hjörtum okkar.
Megi Guð veita ættingjum, vinum
og kunningjum styrk í sorginni.
Leifur Guðjónsson, Helga
Kristjánsdóttir.
Hvað er meira gefandi fyrir ung
hjón, sem unna íslenskri náttúru, en
að kynna dásemdir hennar fyrir
ungum börnum sínum? En skjótt
skipast veður í lofti. Bjartur og fag-
ur dagur verður dökkur eins og
hendi sé veifað, þótt ekki dragi ský
fyrir sólu.
Jón Stefánsson, Nonni, systurson-
ur minn, hafði farið ásamt fjölskyldu
sinni til dvalar í sumarbústað
tengdafólks síns norður í Kaldbaks-
vík á Ströndum. A sólbjörtum og
fógrum laugardegi fer Nonni með
elsta son sinn norður í Ingólfsfjörð
til að sýna honum staðinn þar sem
forfeður hans höfðu búið og vafa-
laust til að kynna hann fyrir óra-
víddum óbyggðanna. En íslensk
náttúra er dularfull og óútreiknan-
leg, og minnir á sig á margbreytileg-
an hátt þegar síst varir.
Nonni var næstelstur fjögurra
barna systur minnar, og var rétt um
þriggja ára þegar við hjónin vorum í
tilhugalífínu. Oftar en ekki voru
Nonni og Anna Björg systir hans
með mér þegar við hjónaleysin fórum
út að keyra um helgar og er með
sanni hægt að segja að Nonni og
systir hans hafi verið fyrstu ættingj-
amir sem ég kynnti verðandi eigin-
konu minni. I fari Nonna hrifumst
við af kraftinum sem í honum bjó.
Hann var rétt farinn að tala þegar
hann vissi hvert hlutverk karlmanna
í lífínu var, en það var, eins og hann
sagði stutt og laggott, „mennur
vinna“. Þessari lífsskoðun, sem mót-
aðist á ungaaldri, var hann jafnan
trúr. Hugur hans stefndi fljótlega á
vélar. í fyrstu voru það leikfóngin
síðan hjólin, mótorhjólin og að lokum
bflamir og þá ekki síst stóru bflamir.
Allt lék þetta í höndunum á honum.
Nonni varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga foreldra sem líta á
börnin sín sem félaga. Foreldramir,
Sigríður systir mín og Stefán, hafa
ferðast vítt um byggðir sem óbyggð-
ir, og tekið með sér bömin og síðar
barnabörnin. I þeim ferðum lærði
Nonni strax sem barn að meta ís-
lenska náttúm. Ósjaldan lýsti hann
þeim ferðum og leiðum, sem hann
hafði farið og vora lýsingarnar svo
lifandi og svo skýrt upp dregnar, að
það var eins og maður væri á staðn-
um. Hann lét þess alltaf getið og
furðaði sig á, ef einhverjir af ferða-
félögum hans, eða fólk sem hann
hitti á ferðum sínum, hafði sýnt af
sér vítavert gáleysi.
Nonni var lánsamur þegar hann
kynntist Dísu og enn lánsamari þeg-
ar hún giftist honum. Þau hjónin
eignuðust þrjá myndarsyni. Sá elsti,
Jón Sveinbjörn, á að fermast nú í
vor. Þeim, sem þekkja Dísu, kemur
ekki á óvart að fermingunni verður
ekki frestað heldur verður skipulag-
inu breytt. Nonni og Dísa keyptu
sér hús á Kjalarnesi, Tinda 1, sem
þau lagfærðu af miklum dugnaði og
myndarskap. Þar kom Nonni sér
upp vinnuaðstöðu til vélaviðgerða.
Eitt sinn er við hjónin litum við hjá
þeim þegar við voram á ferð um
þjóðveginn, þá lýsti hann fyrir okk-
ur kostum þess að búa á Tindum.
Kostirnir vora að hann var úti í nátt-
úranni, engin hús hinum megn við
götuna, stutt í Esjuna og óbyggð
svæði allt um kring. Að fara út á
veröndina eða út af verkstæðinu og
líta til fjalla, eða skjótast á Esjuna í
hádeginu, hressti og endurnærði.
Nonni var ekki borgarbarn.
Elsku Dísa, drengirnir þínir era
ekki einir, þeir eiga þig, og að eiga
þig er ekki h'tið. Þú varst lánið hans
Nonna og þú ert lánið þeirra. Það er
aðdáunarvert að finna þann mikla
styrk og samheldni sem ríkir hjá öll-
um aðstandendum. Þig eigið svo
góða að.
Megi minningin um góðan dreng
lifa.
Guðmundur, Þórunn og
fjölskylda.
Þegar við Snorri byi'juðum bú-
skap okkar fékk ég fyrst að kynnast
Jóni. Hann kom heim með Snorra
aðeins kenndur, brosandi og stríðnin
uppmáluð, ég var ekki hrifm af þess-
um komumanni og hreint út sagt
þoldi hann ekki fyrst um sinn, en
smám saman gaf hann mér færi á
því að kynnast sínum rétta manni og
það var allt annar maður en sá sem
kom fyrst inn hjá mér, þar var hann
Nonni Stefáns eins og ég og fleiri
kölluðum hann.
Nonni var sá sérstakasti maður
sem ég hef fengið að kynnast. Hann
hafði mjög ákveðnar skoðanir á líf-
inu og tilverunni og skipti hann
engu máli þótt öðram fyndist eitt-
hvað annað, hann stóð á sínu og fór
sínar leiðir.
Ferðamennskan eða öllu heldur
ævintýraþráin átti hug hans allan að
mér fannst og efast ég ekki um að
hann á eftir að finna og kanna nýjar
slóðir, þarna hinum megin og taka
okkur með þegar okkar kall kemur.
Þessa tvo síðustu mánuði sem
Nonni var meðal okkar gaf hann
mikið af sjálfum sér tfl mín og
Snorra. Við áttum oft löng og góð
samtöl um ýmis málefni sem ég ætla
ekki að tíunda hér en mig langar að
þakka honum fyrir að hafa fengið að
kynnast hans rétta manni sem hafði
stórt hjarta og var alltaf svo jákvæð-
ur og brosandi við lífinu og tflver-
unni.
Kæri vinur, ég kveð þig þá þótt
það sé ekki auðvelt og þakka þér
fyrir tilvist þína en minningin um
þig á eftir að hlýja okkur öllum um
ókomna framtíð.
Elsku Herdís, Jón Sveinbjörn,
Stefán Atli, Marteinn Helgi og aðrir
aðstandendur, megi guð gefa ykkur
styrk í ykkar miklu sorg.
Laufey Magnúsdóttir.
Þegar ég fékk þá frétt að félagi
minn hefði lent í snjóflóði og verið
væri að leita að honum, hugsaði ég
með mér: „Það er ekkert sem grand-
ar honum Jóni.“ En raunin varð því
miður önnur og staðreyndin er sú að
þessi vinur minn er allur, og eftir
sitja minningar um frábæaran dreng.
Jón Stefánsson var náungi sem
ekki var auðvelt að átta sig á, alla-
vega tók það mig langan tíma að
kynnast honum en hann varð á þeim
átján áram sem ég átti því láni að
fagna að þekkja hann einn sá besti
vinur sem ég get hugsað mér og
stöðugt fram á sinn síðasta dag að
koma mér á óvart með uppátækjum
sínum og aðgerðum.
Það sem einkenndi Nonna eins og
hann var kallaður var hversu hátt
honum lá rómur, hvað lá yfírleitt vel
á honum, léttur á sér og stríðinn.
Einvernn veginn finnst mér að þær
stundir sem ekki lá vel á honum,
hafí hann haft út af fyrir sig og ekki
borið þær á borð fyrir aðra.
Nonni var einfari og hleypti
mönnum ekki svo glatt nálægt sér,
hvorki í vinskap, viðskiptum né öðr-
um málum.
Harkan og þrjóskan var sú hlið á
Nonna sem flestir sem kynntust
honum urðu fljótlega varir við og
líkaði mönnum misvel, því Nonni
gafst aldrei upp.
Vélsleðaferðir vora hans ær og
kýr síðustu árin og var ótrúlega
gaman að fylgjast með honum í ferð-
um. Yfirleitt fór hann fremstur og ef
eitthvað var að veðri eða upp komu
vandamál með sleðana eða búnaðinn
var hann í essinu sínu, því dugnað-
urinn og bjartsýnin í honum höfðu
yfirleitt þau áhrif á ferðafélagana að
allt væri í fínu lagi og ekkert að ótt-
ast hvorki guð né menn.
Sérstaklega þykir okkur hjónum
vænt um að hafa átt pínulítinn þátt í
því að hann og Herdís náðu saman á
sínum tíma og hófu samband sitt,
því samband þeirra og síðar hjóna-
band bar ríkulegan ávöxt. Fyrst
kom Jón Sveinbjörn, þá Stefán Atli,
og svo þriðji drengurinn Marteinn
Helgi. Nonni var mikill fjölskyldu-
karl í sér og passaði vel að aldrei
skorti neitt tfl neins á sínu heimili og
hélt uppi þeim aga sem þurfti og
bera drengirnir þeiiTa þess merki
með sinni prúðmennsku og kurteisi.
Ekki get ég lokið þessari grein
öðravísi en að minna alla þá sem
þekktu lífsskoðun Nonna á að hún
var ætíð sú að hafa gaman af lífinu
og njóta þess. Við félagarnir voram
oft búnir að ræða um dauðann og
hugsanlegt líf eftir hann og alltaf
sagði Nonni: „Maður deyr þegar
maður deyr og ekkert meira með
það.“
Herdísi og drengjunum ásamt að-
standendum votta ég mína dýpstu
samúð og minni ykkur á að hugsa
um hvernig Nonni tók á lífinu og er
ég viss um að þær hugsanir koma til
með að hjálpa okkur öllum til að
takast á við daglegt amstur í náinni
framtíð.
Megirðu hvfla í friði, kæri vinur.
Snorri Gíslason.
Óbyggðimar kalla og
égverðaðgegnaþeim,
ég veit ekki hvort eða hvemig
eða hvenær ég kemst heim.
(Magnús Eiríksson.)
Þesar fáu línur era mér ofarlega í
huga þegar ég hugsa um hann
Nonna vin minn sem fórst í snjóflóði
við Trékyllisvík. Leiðir okkar Nonna
lágu saman fyrir um þremur áram
og þá í fjallaferð á vélsleðum. Frá
þeirri stundu mynduðust sterk vina-
bönd milli okkar og í framhaldi af
þessum kynnum unnum við saman í
hartnær tvö ár. Þær voru ófáar
stundirnar sem við ræddum saman
um allt milli himins og jarðar, en
fjallamennskan var þó alltaf efst á
baugi hverju sinni. Eg á eftir að
sakna þess að fá símhringingu frá
Nonna þar sem hann segir: „Jæja,
eram við ekki farnir, sástu veður-
spána í kvöldíréttunum?"
Nonna verður sárt saknað í fé-
lagahópnum og án efa eigum við fé-
lagarnir eftir að minnast hans oft á
komandi áram með söknuð í huga.
Þegar Nonni var með í ferð vora
ekki til vandamál og ef þau komu
upp var hann fyrstur til að mæta á
svæðið til að leysa þau. Allt sem við-
kom viðgerðum og vélum lék í hönd-
um hans.
Hvíl þú í friði, elsku vinur.
Elsku Dísa og synir, megi guð
vera með ykkur og styrkja ykkur í
sorginni. Að lokum vfl ég votta öll-
um aðstandendum mína dýpstu
samúð.
Kristinn Már Emilsson.
r Blómabúð írt ^
skom
l v/ Fossvacjski^kjwcjarð j
V Símii 554 0500
LEGSTEINAR t Marmari
íslensk framleiðsla Granít
Vönduð vinna, gott verð Bláerýti
Sendum myndalista Gabbró
MOSAIK Líparít
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími 5871960, fax 5871986
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
MARÍA ANNA MAGNÚSDÓTTIR,
frá Ólafsfirði,
áður til heimilis í Lönguhlíð 25,
sem lést á Hrafnistu, Hafnarfirði, mánudaginn
5. apríl sl., verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 14. apríl kl. 13.30.
Kristín Hartmannsdóttir, Guðbrandur Sæmundsson,
Halldóra Hartmannsdóttir,
Ásta Hartmannsdóttir, Bragi Jónsson,
Guðrún Hartmannsdóttir, Ásgeir Jónsson,
Adda Hartmannsdóttir, Halldór Ólafsson,
Erna Hartmannsdóttir, Anton Þórjónsson,
Ásdís Hartmanns,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
SIGURÐUR H. GUÐMUNDSSON
flugvirki,
sem lést sunnudaginn 4. apríl, verður jarð-
sunginn frá Bústaðakirkju þriðjudaginn 13. april.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim, sem vildu minnast hans, er bent á líkn-
arfélög.
Elísabet María Víglundsdóttir,
Ásdís Sigurðardóttir, Gisli Geir Jónsson,
Víglundur Sigurðsson, Margrét Rósa Sigurðardóttir,
Þórhildur Sigurðardóttir, Ólafur Viðar Birgisson,
Guðmundur Sigurðsson, Kolbrún S. Jóhannesdóttir,
Guðrún Sigurðardóttir, Guðmundur Þorkelsson,
Sigurður Sigurðsson, Eyrún Guðnadóttir,
Halldór Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
EYÞÓR KR. JÓNSSON,
Grænukinn 10,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði,
þriðjudaginn 13. apríl kl. 13.30.
Jóhann Eyþórsson, Vaidís Þorkelsdóttir,
Kristín Þ. Eyþórsdóttir, Gfsli Þorláksson,
barnabörn og barnabarnabarn.
+
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
GUÐLAUGAR SÆMUNDSDÓTTUR,
áður til heimilis
á Kársnesbraut 127.
Oddný Erla Sadowinski, Waldimar Sadowinski,
Rut Ollý Sigurbjörnsdóttir, Eiríkur Jónsson,
barnabörn og barnabamabörn.
+
Þökkum innilega samúðarkveðjur og hlýhug
við andlát og útför ástkærs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, fósturföður, afa og
langafa,
HJÖRLEIFS GUÐMUNDSSONAR,
Boðahlein 3,
Garðabæ.
Sigrfður Kristjánsdóttir,
Rögnvaldur Hjörleifsson, Erla Ingvarsdóttir,
Guðmundur Hjörleifsson,
Guðbjörg Hjörleifsdóttir, Páll Bragason,
Álfhildur Hjörleifsdóttir,
Sverrir Hjörleifsson, Svanhildur Guðlaugsdóttir,
Sigurbjörg Magnúsdóttir,
Kristján Þorgeirsson, Dóra Þorkelsdóttir,
Jón Kristjánsson, Bára Guðbjartsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.