Morgunblaðið - 11.04.1999, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 11. APRÍL 1999 43
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Einar Br.
Elsku Bubba.
Eg sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífs þíns nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíði nú sorg mitt hjarta,
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikindum þínum,
þín veröld er björt á ný.
(Þ-S.)
Ösp.
í amstri nútímans og þeim
hraða sem honum fylgir gleymir
maður stundum þeirri staðreynd
að ekkert líf er án dauða og eng-
inn dauði án lífs. Það er engin
gleði án sorgar og þannig mætti
lengi halda áfram. Hún Guðbjörg
skal í mínum huga hafa þann heið-
ur að vera hálfgerður uppalandi
margra okkar félaganna úr Skála-
gerðinu. Við erum allir í dag að
komast eða þegar komnir á fimm-
tugsaldurinn. Skálagerði 5, heima
hjá Smára og Villa, var nefnilega
samkomustaðurinn okkar. Þar
voru margar ákvarðanir teknar,
þar voru mörg stefnumótin og þar
hittu sumir okkar lífsförunautana
sína. Þetta voru ekki bara lokaðir
fundir okkar félaganna, nei, held-
ur betur ekki. Guðbjörg tók þótt í
þessu öllu með okkur og var ráð-
gefandi í oft annars bamslegum
ákvarðanatökum. Oftar en ekki
kom hún með tillögur sem svo
sannarlega voru teknar alvarlega
og voru mótandi á framtíð okkar.
Þetta sér maður í dag mörgum ár-
um eftir að þú fluttir úr Skála-
gerðinu, Guðbjörg.
Mér finnst við hæfi að minnast
þín með nokkrum orðum vegna
þess hlutskiptis sem þú fékkst á
þeim árum þegar við drengimir
þurftum á leiðsögn að halda. Auð-
vitað hefur tekist misvel til, en
þannig er nú einu sinni lífið. Við
fengum svo sannarlega veganesti
til að vinna úr, við gerðum það mis-
vel og vomm misheppnir í lífinu
eins og gengur og gerist.
Um leið og ég votta ykkur,
Smári og Villi, mína dýpstu sam-
úð vegna fráfalls móður ykkar vil
ég bera fram þakklæti fyrir þær
ánægjustundir sem við áttum
saman félagarnir úr Skálagerð-
inu.
Sigurþór Charles
Guðmundsson.
Á morgun, 12. apríl, kveðjum við
föðursystur okkar, Guðbjörgu
Maríu, á fæðingardegi hennar.
Margt var henni gefið sem við
minnumst í dag en henni var
naumt skammtað af góðri heilsu
og glímdi alla ævi við líkamlega
vanheilsu en hennar andlega at-
gervi hjálpaði henni að sigrast á
þeiri'i byrði sem veikur líkami
leggur á fólk. Hvíldin var henni
kærkomin þannig að við kveðjum
með sorg en gleðjumst við góðar
minningar. Þökkum henni allt sem
hún var okkur og ekki síður þá
elsku sem hún sýndi föður okkar á
erfiðum tíma. Fjölskyldu hennar
allri sendum við innilegar samúð-
arkveðjur. Við viljum að lokum
gera orð Amar Arnarsonar að
hennar:
Nú er ég aldin að árum.
Um sig meinin grafa.
Senn er sólarlag.
Svíður í gömlum sárum.
Samt er gaman að hafa
lifað svo langan dag.
Er syrtir af nótt, til sængur er mál að ganga,
- sæt mun hvíldin eftir vegferð stranga, -
þá vildi ég, móðir mín,
að mildin þín
svæfði mig svefninum langa.
Guðný Þorbjörg, Pétur
Hafsteinn, Magnea
Björk, Sóley Rut og
Benný Sif og fjölskyldur.
SIGURBORG
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Sigurborg Guð-
mundsdóttir
fæddist á Arngerð-
areyri við Isafjarð-
ardjúp 13. mars
1901. Hún lést 2.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ágústína Þor-
leifsdóttir og Guð-
mundur Hafliðason,
bóndi í Bakkaseli í
Langadal í ísaijarð-
arsýslu. Sigurðborg
ólst upp hjá föður
sínum og konu hans,
Guðrúnu Sigurðar-
dóttur, ásamt eldri systkinum, Sigurborg var jarðsungin frá
sem voru fjögur: Guðjón, Helga, Fossvogskirkju í kyrrþey að ósk
Valgerður og Sigurður. Fóstur- hinnar látnu föstudaginn 9. apríl.
bróðir þeirra er Sal-
var Þorbergsson.
Frá fjóríán ára
aldri sá Sigurborg
fyrir sér sjálf, í vist-
um, kaupavinnu og
fiskvinnu, ems og títt
var á þessum ámm.
Lengst vann hún við
Landspítalann, í tæp
40 ár. Lengsta bú-
seta hennar í Reykja-
vík var á Njálsgötu
33b. Síðustu ellefu
árin dvaldist hún á
Hrafnistu í Hafnar-
firði.
Einn sá allra fegursti dagur, sem
almættið hefir gefið okkur í vetur,
var föstudagurinn 2. apríl. Það er að
vísu ekki venjulegur föstudagur, því
að frelsari vor og leiðtogi hafði sagt
sín síðustu orð á krossinum. Þennan
yndislega fagi'a morgun kvaddi há-
öldruð kona þetta jarðlíf, 98 ára, í
rúminu sínu á Hrafnistu í Hafnarfirði
klukkan rúmlega sjö að morgni. Hún
Sigurborg Guðmundsdóttir var ævin-
lega kölluð Bogga frænka af okkar
fjölskyldum öllum. Þó er alveg óhætt
að segja að hún Bogga var engin
venjuleg frænka heldur eins konar
amma. Hún hefur séð fimm ættliði
vaxa og þroskast allt í heilbrigðu lífi.
Við vildum nefna hana ættmóður
stórrar fjölskyldu þótt ekki hafi hún
eignast börain sjálf. Þau eru líka orð-
in æði mörg bæði böm og fullorðnir
sem hún hefir gefið sokka og vett-
linga, við vissum að hún var að
prjóna sokka tveim dögum fyrir and-
látið. Þessi stóra fjölskylda eru börn
og afkomendur hjónanna Ólafs G.
Sigurðssonar hreppstjóra frá Flat-
eyri og Valgerðar Guðmundsdóttur,
systur Sigurborgar. Þegar svona
gömul yndisleg kona, sem öllum vildi
vel, er fallin frá, þá vitum við að hún
átti hlut í sálum óteljandi skyld-
menna og sá hlutur vai’ gagnkvæmur
hjá skyldfólkinu.
Með Boggu er gengin alveg ein-
stök kona. Hún var sterkur persónu-
leiki. Hafði ákveðnar skoðanir á hlut-
unum og lét þær í ljós, sama hver í
hlut átti. Hún var afskaplega létt
upp á fótinn, grönn og spengileg.
Lífið var henni ekki alltaf auðvelt
viðureignai’, en ævinlega var hún til
staðar og tilbúin að hjálpa öðrum.
Aldi-ei heyrðum við hana hallmæla
nokkrum manni og hún vildi heldur
ekki hlusta á neikvætt umtal um
aðra. Hún reyndi alltaf að finna
skýringu á hegðun fólks til þess að
skilja betur viðbrögð þess og sjá eitt-
hvað jákvætt í fari þess. Hún var
alltaf svo jákvæð sjálf. Hún Bogga
lagði sig mjög fram um að láta öðr-
um líða vel, ekki síst sínum nánustu.
Okkur langar að minnast hér á
fósturmóður Boggu, Guðrúnu Sig-
urðardóttur, sem hefir verið miklum
mannkostum búin, með stórt hjarta
og átti þennan eiginleika umft’am
marga aðra að kunna og geta fyrir-
gefið, kannski við þröngar aðstæður.
Móðir Boggu, Ágústína, var vistráð-
in og lifði við frekar þröngan kost.
Þá kemur enn á ný mannkærleikur
og góðvild Guði-únar konu Guð-
mundar Hafliðasonar þegar hún
sækir litlu stúlkuna þriggja mánaða
til móður sinnar svo hún geti fengið
gott uppeldi hjá föður sínum, stjúpu
og hálfsystkinum í Bakkaseli. Bogga
náði góðum þroska undii’ verndar-
væng Guðrúnar, sem hún nefndi æv-
inlega mömmu sína. Hún fór
snemma að sjá fyrir sér sjálf eða um
14 ára aldur, þá var það fiskvinna og
önnur störf, sem til féllu.
Bogga stundaði nám í Húsmæðra-
skóla Isafjarðar. Hún var eftirsóttur
vinnukraftur og talin til fyrirmyndar
í öllu húshaldi. Hún flyst til Reykja-
víkur og er þá vistráðin hjá biskupn-
um Jóni Helgasyni. Lengsti sam-
felldi vinnustaður Boggu var Land-
spítalinn og þvottahús Landspítalans
eða frá árinu 1937 til 1977. Þá lét
hún af störfum 76 ára gömul.
Lengsta búseta hennar hér í Reykja-
vík var á Njálsgötu 33b. Þar bjuggu
þær systurnar þrjár, Helga, Val-
gerður og Bogga, síðan Bogga ein
nokkuð lengi eftii- að hinar féllu frá.
Næsta heimilisfang hennar og síð-
asta þessa heims er Hrafnista í
Hafnai-firði en þar var hún síðastlið-
in 11 ár. Þai- leið henni afar vel og
var mjög þakklát góðri aðhlynningu
starfsfólksins þar.
Við þökkum þér alla þá umhyggju
og ástúð sem þú hefur sýnt oklúir og
fjölskyldum okkai’ í gegnum árin.
Guð blessi þig, Bogga frænka.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Ásdís og higimundur.
Elsku Bogga frænka, okkur lang-
ar til að þakka þér fyrir þær dýr-
mætu stundir sem við áttum hjá þér,
allan fróðleikinn um liðinn tíma sem
okkur fannst svo gaman að spyrja
þig um, alla Boggusokkana sem eiga
efth’ að halda hita á litlum og stórum
táslum. Vísumar sem þú kenndir
okkur, grínið og hláturinn sem alltaf
var stutt í, því þú hafðir alveg óborg-
anlega kímnigáfu.
Það er margt sem kemur upp í
hugann núna þegar við kveðjum þig,
góðmennska þín, frændrækni, hrein-
skilni, hjálpsemi og óbilandi jákvæði.
Við kveðjum þig með orðum Valdi-
mars Briem:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stóð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Arnar Freyr Ingimundarson,
Valrún Valgeirsdóttir, Ingi-
björg Eva, Maríanna Elín og
Elísabet Amarsdætur.
Svo lengi sem ég man eftir mér
hefur hún Bogga frænka verið hluti
af lífi mínu. Hún var móðursystir
mín en í raun miklu meira en venju-
leg frænka. Ekki var það bara ég
ein, sem naut þess að eiga hana að,
við vorum sex systurbörn hennar
sem hún hlúði að eins og henni var
auðið og henni einni lagið.
Þegai’ allt breyttist hér á landi upp
úr 1940 og unga fólkið flykktist til
Reykjavíkur til náms eða starfa
fylgdum við systkinin með eitt af
öðra. Þá var erfitt eða varla gerlegt
að fá húsnæði, en við áttum hana
Boggu frænku að. Ein stofa og að-
staða til eldunar var allt sem hún
hafði, en undii’ hennar verndarvæng
voram við þar til úr rættist fyrir okk-
ur. Þetta vora tímar mikilla umbrota
í atvinnuháttum okkar íslendinga og
margt mátti breytast. Það er með
ólíkindum hvað fólk þurfti að búa við
mikið harðræði og hafði lélegan að-
búnað á uppvaxtarárum Sigurborgar
hvort sem var til sjávar eða sveita.
Hún varð 98 ára, en varð aldrei
gömul, fylgdist með öllum sínum
nánustu til síðasta dags. Öll börn
hændust að henni, ekki síst börn
okkai- systkina og bamabörn.
Þessi fátæklegu orð era bara hálf-
sögð saga en hjartans þakklæti er
efst í huga fyrir samfylgdina, miklu
fátækari værum við ef hennar hefði
ekki notið við.
Öll munum við sakna hennar.
Eg þakka tryggum vinum hennar
hugulsemi þeirra og starfsfólki á
Hrafnistu í Hafnarfirði, sem annað-
ist hana, fyrir alla hjálp.
Veri hún falin því almætti, sem
hún trúði fastlega á, og öll vitum við
að hún hefur átt góða heimkomu.
Elín Ólafsdóttir.
Elsku Bogga frænka, þá er þinni
löngu og merkilegu lífsgöngu lokið
og ekki lengur hægt að koma til þín í
malt og appelsín og þiggja nammi úr
skálinni góðu, eins og Ingu Dís varð
á orði við tíðindin.
Margar góðar minningar streyma
ft-am og ylja okkur um hjartarætur.
Góðsemi þinni og gjafmildi vora eng-
in takmörk sett. Það voru þínar ær og
kýr að gefa gjafir og vel naustu þín á
Laugaveginum hér áður í búðarrölti,
hugsandi um okkur öll og hvað þú
gætii’ nú keypt til að gleðja okkur.
Langt hefurðu ábyggilega farið með
kaupið þitt úr þvottahúsinu í allar
jóla-og afmælisgjafimar til systur-
bama þinna, bama þeirra og bama-
bama. Það var yndislega afslappandi
að líta inn til þín, fyi-st á Njálsgötuna
og svo suður á Hrafnistu. Þú varst
hafsjór af fróðleik um öll skyldmenni
okkar, hvað hver var að starfa, hverj-
h’ vora erlendis og hverjir að koma
heim, hvort fjölgunar var von í ætt-
inni og fleira það sem til tíðinda telst.
Sama var hvar borið var niður, Bogga
vissi það markverðasta og gat miðlað
til okkar hinna enda var minni hennar
ábyggilegra og öruggara en mitt þótt
60 ár skildu okkur að.
Mikla ánægju og mikinn fi’óðleik
hafði ég af því að heyra þig segja frá
uppvexti þínum fyrir vestan og lífs-
hlaupi eftir að suður var komið. Þú
varst sannkölluð afrekskona og hefðir
iyrh’ löngu átt að vera búin að fá öll
þau heiðursmerki íslensk sem hengd
era á fólk fyrir miklu smæm verk.
Eflaust bíða þau þín á himnum þar
sem þú munt taka vel til hendinni, ef
ég þekki þig rétt, og ekki mun veita
af léttleika þínum, náungakærleik og
dugnaði eins dapurt og ástandið er
víða í heiminum um þessar mundir.
Oft gátum við frænkur spjallað á
léttu nótunum um alla kostina sem
fylgdu því að vera sjálfstæð og óháð
kona, kostina við það að geta tekið
eigin ákvarðanir, sagt og fram-
kvæmt það sem hugurinn stóð til.
Umfram allt varstu þó boðberi þess,
Bogga mín, að maður er manns gam-
an. Hætt er við að tengslin dofni við
ættmennin þegar þín nýtur ekki
lengur við og ekki lengur hægt að
spyrja þig tíðinda af fólkinu okkar.
Við systkinadæturnar munum þó
reyna, eftir fremsta megni, að við-
halda ættartengslunum á „frænku-
kvöldum“ okkar og halda merkjum
þínum hátt á loft.
Inga Dís er fjarri heimalandinu og
langaði heim til að fylgja þér síðasta
spölinn, en því varð ekki við komið.
Hún sendir þér sínar allra bestu
kveðjur og þakkar þér fyrir allai’
góðu stundirnar. Henni þykir svo of-
urvænt um þig, eins og okkur öllum,
þú varst hennar langamma.
Kveðja
Nú er hún Bogga frænka farin,
hún frænka sem var svo góð.
Hrímkaldur stendur eftir arinn,
er átti svo heita glóð.
Hún Bogga var íslensk aiþýðukona,
erfiðu störfin vann.
I gengi annarra óska og vona,
ómælda gleði fann.
Andann náði ekki að buga,
að augum þó bæri ský.
Af tærri birtu í hennar huga,
var heiðríkt fyrir því.
Slíka frænku var unun að eiga,
ótahn minningafjöld.
Ættingjum hennar ylja mega,
þá ytra er veröld köld.
Pó sértu flutt til hulinna heima,
hátt sú fuilvissa rís.
Með söknuð í huga þér seint munu
gleyma
Svandís og Inga Dís.
(Kristján Árnason)
Elsku Bogga frænka, við þökkum
þér hjartanlega fyrir allar góðu
stundirnar, gjafirnar, aBa sokkana, 4
umhyggjuna og áhugann sem þú
sýndir lífi okkai’ og starfi.
Svandís.
Þegar komið er að kveðjustund og
horft um öxl streyma minningarnar
fram. Við systur minnumst strætó-
ferða til Reykjavíkur með mömmu og
heimsókna á Njálsgötuna. Að sumar-
lagi sýndi hún Bogga okkur blómin
sín sem hún ræktaði af alúð og um-
hyggju. Stundum vora líka kettir á
tröppunum sem vissu að þeir fengju 'í'
eitthvað í svanginn. Þegar inn var
komið brást ekki að bomar vora
fram veitingar sem allir kunnu að
meta.
Við minnumst líka jólanna í
Stekkjarkinn þar sem Bogga var
alltaf hjá okkur á aðfangadag. Hún
hjálpaði okkur að skreyta allt húsið
hátt og lágt. Hún hafði mjög gaman
af fallegum litum og skrauti.
Meðan við vorum litlar tók hún
okkur í fangið, söng og fór með vísur
og seinna fyrir börnin okkar. Alltaf
var Bogga með eitthvað í veskinu
sínu til að gleðja smáfólkið.
Allar eiga þessar minningar það
sameiginlegt að vera hlýjar og bjart-
ar eins og alltaf hafi verið sólskin.
Við þökkum Boggu frænku kær-
lega samfylgdina og geymum allar
góðu minningamar.
Sigríður og Ólöf Júnsdætur.
SIGRÍÐUR STEINUNN
JÓHANNESDÓTTIR
+ Sigríður Stein-
unn Jóhannes-
dóttir fæddist í Arn-
ardal í Vestur- Isa-
ljarðarsýslu 3. janú-
ar 1916. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
19. mars síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Akureyrarkirlyu
26. mars.
Með þessum fáu orð-
um langai’ mig að minn-
ast fóðursystur minnar Steinu
frænku. Steina frænka var okkur
systram mjög framandi frænka, sem
bjó úti á landi. Ég kynntist henni
fyrst þegar hún var í kennaraskólan-
um. Þá bjó hún hjá Ólöfu frænku
sem við systur höfðum mjög miklar
mætur á. Og alltaf var gaman þegar
hún kom í heimsókn á Ásabrautina
og sagði okkur margt frá sínum hög-
um.
Mörgum árum síðar fluttist ég til
Akureyrar og kynntist Steinu
frænku enn betur. Hún tók mér opn-
um örmum alveg eins
og pabbi sagði að hún
myndi gera, umvafði
mig og fræddi um ýmsa
hluti. Steina var eins og
pabbi heitinn, alltaf var
hægt að spyrja haná
um ættingja og annað
okkar skyldfólk langt
aftur í ættir.
Steina frænka var
nokkuð listræn, var
mikið fyrii’ hannyrðir
og hún hafði gaman af
því að sýna mér þær
þegar ég kom í heim-
sókn til hennar. Þá
ræddi hún hvað hún ætlaði að gera
næst, fletti blöðum og sýndi mér
hvað hún var að rissa upp og búa til.
Síðast þegar ég heimsótti hana á
sjúkrahúsið sagðist hún vera búin að
útbúa mynd, sem hún ætlaði að gera
þegar hún kæmist til heilsu og færi
heim.
Vertu bless, elsku frænka, og
þakka þér fyrir allt.
Systkinum hennar og öðrum að-
standendum sendi ég samúðarkveðj-
ur frá mér og fjölskyldunni. (
Guðfinna frænka.