Morgunblaðið - 20.04.1999, Blaðsíða 56

56 ÞRIÐJUDAGUR 20. APRÍL 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
GUÐBJÖRG MARÍA
GÍSLADÓTTIR
+ Guðbjörg María
Gísladóttir
fæddist í Borg í
Skötufirði hinn 12.
aprfl 1930. Hún lést
á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 3. aprfl
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Fossvogskirkju
12. aprfl.
Þú lagðir yfir land og sjó
lífsbraut ævi þinnar.
Gleði og orka í brjósti bjó.
Það blessun saman tvinnar.
Fallin er í valinn mikilhæf og góð
vinkona mín. Frá þeim degi, er ég
kynntist henni íyrst, hef ég hrifist
af dugnaði hennar, þrautseigju og
ekki síst styrk hennar bæði í mót-
byr og meðbyr.
Líf hennar var ekki dans á rós-
um, en margir hefðu getað lært af
henni. Engri manneskju hef ég
ennþá kynnst á lífsleið minni, er
haft hefur ólæknandi sjúkdóm frá
fermingaraldri og tekið á móti ýms-
um öðrum áfóllum í lífinu, sem eins
?rel nýtti hvert tækifæri til að gleðj-
ast, fræðast og ferðast.
Hún kunni þá list að gleðjast yfir
litlu, jafnt sem stóru, það sem
marga vantar í dag, en
fóst gat hún verið fyr-
ir, ef henni fannst
gengið á sinn hlut.
Drengirnir hennar,
eins og hún oft kallaði
þá, þó á fimmtugs ald-
ur séu komnir vom
henni ætíð efst í huga
og nú seinni árin ekki
síður barna- og
langömmubörnin eftír
að þau fæddust.
Margar ánægju-
stundir hef ég átt með
henni á heimili hennar,
svo og annars staðar
síðustu 30 árin, en það er sá tími,
sem leiðir okkar hafa legið saman.
Börnunum mínum var hún af-
skaplega góð og mundi ávallt eftir
tímamótum í þeirra lífi. Undanfam-
ir mánuðh- vora henni mjög erfiðir,
en þá hrakaði heilsu hennar ört, en
allan tímann var hún sama hetjan.
Hún var kvödd frá Fossvogs-
kirkju á afmælisdaginn sinn 12.
apríl sl. Veðrið þann dag var ekki
ósvipað lífi hennar, þar sem skipt-
ust á skin og skúrir.
Ég kveð þig, elsku Bubba mín,
með þakklæti fyrir allt og allt og
orðunum sem þú sagðir oft: „Guð
geymi þig.“
Elsku Heiðdís, Villi, Smái-i og
fjölskylda, þið hafið misst mest, en
öll él birtir upp um síðir.
Eygló Sigurjónsdóttir.
Þegar ég var lítil stelpa og bjó í
Garðahreppi - nú Garðabæ - kom
Bubba oft í heimsókn til foreldra
minna. Mér fannst Búbba alltaf
vera ein úr minni fjölskyldu, hún
var meira en einhver frænka. A
þessum árum átti Bubba VW -
hvíta bjöllu - hún kom í öllum
veðrum, hún komst allt á bjöllunni,
mér fannst bjallan stundum ansi
kuldaleg og þegar ég fékk að fara
með Bubbu heim í Skálagerði setti
ég alltaf eitthvað undir mig því
rauðu sætin voru stundum frekar
köld.
Móðir mín sem lést skyndilega í
september 1994 hugsaði og sá mik-
ið um Bubbu og aðstoðaði hana
eins og hún gat og held ég að
Bubba hafi vart getað hugsað sér
betri manneskju - alltaf var
mamma tilbúin að rétta henni
hjálparhönd.
Núna hvíla þær báðar úti á
Alftanesi og geta tekið þráðinn upp
að nýju. Eftir að mamma lést leit-
aði ég meira til Bubbu, mér fannst
Bubba eiga hlut í mér. Við Bubba
töluðum mikið saman í síma, sér-
staklega seint á kvöldin. Bubba var
mikill nátthrafn og hringdi ég oft
til hennar um miðnætti og voru
símtölin stundum frekar löng en
það var svo mikið að ræða. Ég fór
+ Þórður Thors
fæddist í
Reykjavik 5. janúar
1928. Hann Iést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur hinn 11. aprfl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Richard Thors for-
stjóri í Rvík, f. 29.4.
1888, d. 6.4.1970, og
Jóna Þórðardóttir
Thors, f. 9.8. 1891,
d. 9.10. 1968. Systk-
ini Þórðar eru: Unn-
ur Briem, f. 21.3.
1916, d. 7.1. 1992;
Thor R. Thors, f. 5.6. 1919, d.
30.3. 1986; Richard Thors, f.
6.12. 1920, búsettur í Bandaríkj-
unum; Jóna íris Thors, f. 11.12.
1929, búsett í Svíþjóð.
Hinn 3.3. 1956 kvæntist Þórð-
ur Svanhildi I. Thors, f. 25.11.
1936. Börn þeirra eru: 1) Lára
Thors, f. 26.9. 1955. Fyrrverandi
sambýlismaður: Steingrímur Ey-
fjörð Kristmundsson, f. 5.2.1954,
þeirra bam er Gylfi, f. 1.5. 1988.
Sambýlismaður: Jón Aðalsteinn
Á skólaárum okkar hét Þórður
Thors aldrei annað en „Daddi“ Thors.
Sjálfur var ég undirritaður af skólafé-
lögunum í bamaskóla og menntaskól-
anum sjaldan kallaður annað en
,Addi“. Steingrímur Hermannsson
var alltaf kallaður „Denni“ og Guðjón
Lárusson, læknir, var í bamaskóla
kallaður „Lillibó", en því hættum við
Þorgeirsson, f. 22.7.
1955. Þeirra barn:
Freyr, f. 25.3. 1998.
2) Stúlka, f. 24.4.
1957, d. 9.6. 1957. 3)
Iðunn Thors, f, 30.3.
1958. Fyrrverandi
sambýlismaður: Ein-
ar Amason, f. 3.2.
1956, þeirra böm
em: Þóra, f. 24.4.
1986, og Kristján, f.
31.3. 1990. Gift Jak-
obi Hagedor Olsen,
f. 1.3. 1958, þeirra
barn er Kjarían, f.
8.9. 1998. 4) Jóna
Thors, f. 23.9. 1959. Fyrrverandi
sambýlismaður: Jón Þórarinn
Magnússon, f. 18.10. 1954, þeirra
börn: Guðlaugur Freyr, f. 28.1.
1983, og Þórður, f. 23.11. 1984.
5) Öm Thors, f. 6.4. 1961. 6)
Svanliildur Thors, f. 15.7. 1966,
gift James M. Fletcher, f. 14.1.
1968, þeirra böm: Kai, f. 21.9.
1988, Pétur, f. 10.11. 1991, Jón
Garpur, f. 16.5.1996.
Útför Þórðar fór fram frá
Fossvogskirkju 16. aprfl.
félagamir, þegar í menntaskóla var
komið. Eftir það nefndist hann „Gaui
Lár“.
Á skólaárunum skapaðist að sjálf-
sögðu góður kunningsskapur með
skólafélögum. Nokkra þeirra eignað-
ist maður sem góða vini strax í upp-
hafi. Daddi var einn þeirra.
Segja má að aldrei hafi fallið neinn
skuggi á þá vináttu. Þegar við tókum
stúdentspróf vorið 1948, skildi leiðir
okkai- flestara. Sumir fóm til náms í
útlöndum, en aðrir urðu eftir hér
heima, ýmist við nám í Háskólanum
eða hreinlega réðu sig beint í vinnu
án frekara náms.
Eftir að leiðir skólafélaga skilur
með þessum hætti verður samband
þeirra alltaf minna og minna með ár-
unum. Sönn vinátta, sem tekist hefur
með mönnum á skólaárunun, bregst
þó í raun aldrei. Daddi var einn af
þessum vinum.
Þótt við hittumst sjaldnar og
sjaldnai- með ámnum, hittumst við þó
alltaf af og til, einkum þó við hátíðleg
tækifæri, svo sem á stúdentsafmæl-
um o.s.frv.
Margir, sem til þekkja, munu ef til
vill segja, að Daddi hafí ekki farið
nógu vel með sig í lífinu, og það kann
að vera satt. Hann lifði hratt á köfl-
um, en það var hans mál og fjöl-
skyldu hans, og kemur ekki öðrum
við, enda gerði hann trúlega aldrei
neitt á annarra hlut. Ef svo hefði
verið, hefði það örugglega ekki verið
lengi að fréttast.
Það er ekki oft, sem maður getur
sagt um menn, að þeir hafí verið góð-
menni eða heiðursmenn, sem ekkert
illt hafi verið til í. Þó kemur það fyrir,
og Daddi var einn þeirra. Okkur fé-
lögunum þótti öllum vænt um Dadda
til síðasta dags.
Skólafélagamir hverfa nú hver af
öðrum, eftir því sem aldurinn færist
yfir. Mér finnst hins vegar of fljótt að
þurfa að kveðja þá um sjötugt, eins
og raunin er með Dadda. Ég kem til
með að sakna hans sem eins úr bestu-
vinahópnum. Þeir gerast ekki betii.
Ég bið guð að blessa og styrkja
eiginkonu Dadda og aðra ættingja í
sorg þeirra.
Om Clausen.
ÞORÐUR
THORS
Legsteinar
í Lundi
v/Nýbýlaveg
dOLSTEINAK 564 3555
^XIXIIIIiniIXII^
H
H
H
H
Erfisdrykkjur
í P E R L A N
H
& Sími 562 0200
liiiiiiiiimmj
H
H
H
H
LEGSTEIN A R

I rúmgóðum sýningarsölum okkar
eigum við ávallt fyrirliggjandi margar
gerðir legsteina og minnisvarða úr
íslenskum og erlendum steintegundum
Verið velkomin til okkar eða
hafið samband og fáið myndalist;
Í| S.HELGASON HF
ISTEIMSMIÐ Jfl____________________
SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP. SÍMI 557 6677 / FAX 557 8410
oft með Bubbu í búðir að versla og
einnig börnin mín. Þegar heim í
Hátúnið var komið úr innkaupa-
ferðunum fóra börnin alltaf beint í
skápinn þar sem dótið var geymt.
Þau gátu alltaf gengið að því vísu. í
pokanum var m.a. íkon sem Bubba
hélt mikið uppá enda búin að eiga
það í mörg, mörg ár og passaði hún
vel upp á það. I einni af mörgum
innkaupaferðum vissi ég alltaf að
Bubbu vantaði ruslapoka sem hún
geymdi inni á baðherbergi. Við
þurftum ekki að ræða saman, við
bara litum hvor á aðra og þá skild-
um við hvor aðra og alltaf komu
raslapokar heim úr innkaupaferð-
unum. Bubbu fannst mikil sóun að
kaupa poka undir það sem hún
keypti en þá hafði hún alltaf með
sér.
Það kom fyrir að ég skolaði af
bílnum hennar og hafði Bubba sín-
ar ákveðnu aðferðir við að þurrka
bílinn, hún keyrði á „góðum“
hraða niður Breiðholtsbrautina og
sagði svo: „Nú er hann þurr,“ og
hló.
Bubbu þótti gaman að ferðast,
hún var líka alltaf á ferðinni, og
það var sama hvernig viðraði, hún
fór það sem hún ætlaði sér og er
aðdáunarvert hvernig hún komst
áfram í lífinu miðað við heilsu
hennar.
I nóvember sl. fór Bubba til
Kanaríeyja í einn mánuð með vina-
fólki sínu og var hún mjög ánægð
með þá ferð. Ég útréttaði fyrir
hana meðan hún var erlendis og
launaði hún mér með gjöf sem ég á
eftir að geyma vel.
I desember síðastiðnum voru
það jólainnkaupin. Við fómm búð
úr búð, hentumst bæinn á enda því
Bubba vildi bara fara í ákveðnar
búðir til að kaupa jólakökurnar og
því þurftum við að keyra bæinn á
enda. Ég bauð Bubbu heim til mín
í lok síðasta árs. Ég sótti hana um
hádegið og vorum við saman fram
á kvöld heima hjá mér. Þessi dagur
er mér minnisstæður. Ég bauð
henni í kaffi og síðan mat um
kvöldið og vandaði ég mig mikið
því ég vildi sýna henni að ég kynni
meira en bara sparka bolta.
Ég fylgdist vel með Bubbu síð,-
asta mánuðinn. Ég heimsótti hana í
Hátúnið síðasta kvöldið sem hún
var heima hjá sér og þá var hún
mjög hress. Á spítalanum horfð-
umst við mikið í augu og blikkuð-
um hvor aðra. Það síðasta sem við
töluðum saman um var að sonur
minn sagði mér að ná í Bubbu á
spítalann, hann ætlaði að passa
hana heima hjá sér. Börnin mín
voru mjög hrifin af Bubbu enda var
hún þeim góð og hafa þau alltaf tal-
að mikið um Bubbu og gera enn
þann dag í dag.
Elsku Bubba mín, okkur var oft
líkt saman - líkar og eins að við
værum miklar frekjur, en við vor-
um ánægðar með það því við viss-
um báðar betur, þetta var ákveðni.
Þín verður sárt saknað, elsku
frænka og vinur. Hvíl þú í friði.
Magnea Helga Magnúsdóttir.
JOHANN SALBERG
GUÐMUNDSSON
+ Jóhann Salberg
Guðmundsson
fæddist í Flatey á
Breiðafirði 4. sept-
ember 1912. Hann
lést á Landspítalan-
um 19. mars síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskirkju 29.
Þegar við systkinin
fæddumst, áttum við
fjórar ömmur og einn
afa. Þar til fyrir rúm-
um tveim vikum áttum við afa og
ömmu, en nú er afi farinn yfir
móðuna miklu. Einingin „amma
og afi“ er dottin í sundur og
Helga, amma okkar, er orðin
ekkja.
Einhvern veginn hefur manni
fundist að afi og amma séu eins
konar eilífðai'vél, sem gangi og
gangi á meðan maður sjálfur er
til. En forfeður eru ekki ódauðleg-
ir, eins og okkur í barnaskap
fannst. Afi var ódauðlegur að því
er virtist, stundaði lögfræðistörf
og fylgdist vel með því sem er að
gerast á flestum sviðum. Nú hefur
lífið sannað að hann er ekki
ódauðlegur frekar en við sjálf. Afi
var 86 ára þegar hann dó. Orkan
sem í honum bjó var mögnuð og
þar til hann lagðist inn á sjúkra-
hús, þremur vikum fyrir andlát
sitt, var hann ákveðinn í því að
hann ætlaði að vera virkur í sam-
félaginu, vinna, heimsækja annað
fólk, aka bifreið og vera til með
reisn. Sem honum tókst.
Störf lögfræðinga eru fjöl-
breytt, allt frá því að setja nöfn og
kennitölur inn á stöðluð inn-
heimtubréf og smyrja tugum þús-
unda fyrir vikið á minni háttar
fjárkröfur, upp í afar krefjandi
málafærslur. Jóhann Salberg var
ekki góður innheimtulögfræðing-
ur, ef hann er borinn saman við
marga af hinum metnaðarfyllstu á
því sviði. Hann veitti fólki ríflegan
greiðslufrest þegar svo bar undir
og sló oft verulega af þóknun
sinni, sem átti að vera samkvæmt
taxta Lögfræðingafélags íslands.
Hins vegar var hann mjög fær
þegar kom að alvöru málflutningi
og vann t.d. nokkur
mál fyrir Hæstarétti á
gamals aldri.
Við minnumst ekki
Jóhanns Salbergs
Guðmundssonar sem
lögfræðings, heldur
afa. Hann er helming-
urinn af „afa og ömmu
á Víðigrund", Sauðár-
króki. Á Rróknum
áttum við líka „ömmu
í Skógi“, Sigi-íði Han-
sen, sem lést snemma
árs 1992, en þegar
fjölskyldan var á ferð
norður skiptum við
liði og vorum ýmist í Víðigi-und 5
eða Skógargötu 15.
Alltaf var jafn sárt og leiðinlegt
að kveðja og leggja af stað suður
aftur, enda var yfirleitt ekki farið
norður nema í mesta lagi tvisvar á
ári þá. Afi stóð alltaf á hlaðinu og
veifaði, þar til við hættum að sjá
hann. Þeim sið hélt hann alla tíð;
þótt tilefni heimsóknar tíl afa og
ömmu, eftir að þau fluttu suður,
væri ekki annað en að líta inn fyrir
kaffisopa og spjall í stundaríjórð-
ung, fylgdi afi manni alltaf til dyra
og út, sama hvernig viðraði, stóð
síðan á tröppunum og vinkaði með
fingrunum á sinn sérstaka hátt,
þangað til hann var kominn í
hvarf. Þetta var þó einungis tákn
um þá vináttu og kærleik, sem
hann bar í brjósti til fólks, ekki
bara okkar, niðja hans og fjöl-
skyldu, heldur allra sem urðu á
vegi hans á lífsleiðinni.
Að Víðigrund 5 var ósjaldan
bankað upp á síðla kvölds. Var þar
á ferð fólk, sem leitaði ásjár hjá
sýslumanni með ýmis vandamál
sín. Fáir gengu þaðan bónleiðir til
búðar, að minnsta kosti kvaddi
þetta fólk afa okkar með sama
hlýleika og það heilsaði honum
þegar það kom, ef ekki meiri.
Jóhann Salberg var sannarlega
mannvinur. Mannvinur er í eðli
sínu jákvæður gagnvart öðru fólki,
gerir að fyrra bragði ráð fyrir að
náungi hans sé vel innrættur,
heiðarlegur og trúr sínu. Afi okk-
ar var einmitt þannig.
Blessuð sé minning hans.
Helga Salbjörg og Sigui'ður
Hrafn Guðmundarbörn.