Morgunblaðið - 22.04.1999, Síða 59

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 22. APRÍL 1999 59
MARGRET
DÓRÓTHEA
BETÚELSDÓTTIR
+ Margrét D. Bet-
úelsdóttir fædd-
ist í Görðum í Aðal-
vík 14. maí 1928.
Hún lést á Landspít-
alanum 17. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Betúel Jón Betúels-
son bóndi í Görðum
og Kristjana Jósefs-
dóttir. Systkini Mar-
grétar eru: Jósef, f.
12. nóv. 1923, Anna,
f. 14. des. 1924,
Ingibjörg, f. 27.
febr. 1926, Betúel, f.
6. júlí 1930, og Sturla, f. 27. maí
1932, d. 4. ágúst 1997.
Hinn 16. júní 1962 giftist Mar-
grét Guðbjarti Jónssyni, f. 25.
sept. 1914, d. 8. maí
1995, frá Bakka í
Kálfatjarnarhverfi.
Dóttir þeirra er
Birna, f. 19. sept.
1957.
Margrét starfaði í
20 ár sem sjúkraliði
á Landakoti, frá
1975-1995. Áður
vann bún m.a. sem
fiskmatsmaður og
aðstoðarverkstjóri í
fiskvinnslu.
Utför Margrétar
fer fram frá
Vídabnskirkju á
morgun, föstudaginn 23. apríl,
og hefst athöfnin klukkan 15.
Jarðsett verður í Kálfatjarnar-
kirkjugarði.
í Aðalvík við ysta haf er náttúran
engu lík. Land öfga þar sem á skipt-
ast myrk stórveður vetrar og nátt-
leysa sumars þrungin lífí sem verður
ekki tjáð í orðum. Hnan’eist fjöll
standa i sjó fram, minnisvarði þess
sem á mæðir en víkur ekki. Á milli
fjallanna eru gi’óðurvinjar. Vilji lífs
að nema land. Hvert blómstur vitnar
um sköpunai-mátt almættisins og eitt
af þeim blómum var hún fóstra mín
Margrét Dóróthea Betúelsdóttir.
Hún kom til okkai- að vestan tæp-
lega tvítug og ég enn í móðurkviði.
Hún átti mig frá fyrstu stundu og
hún móðh’ mín átti okkur bæði. Það
var munaður að eiga þær báðar en
það skildi ég ekki fyrr en ég var full-
orðinn. „Til SnoiTa frá Möggu“
stendur í bók, sem mér er kær. Við
lásum þessa bók fóstra mín og ég. Eg
hef lesið hana með börnunum mínum
og barnabörnin mín hafa einnig notið
hennar. Þetta er sagan um selinn
Snoira. Saga um baráttu hins góða
við hið illa. Órlagasaga, þegar hið illa
líður undh’ lok. Sönn saga en í bún-
ingi ævintýrsins. Sönn saga réttlæt-
isins. Enginn velktist í vafa um skoð-
anir fóstru minnar. Stundum hrjúf
eins og hnarreist fjöll Aðalvíkur.
Ávallt sönn, alltaf heiðarleg og aldrei
möguleiki á slóttugum tilslökunum.
Þannig vai’ hún fóstra mín.
I stórviðri vetrar í Aðalvík sé ég
hana fóstru mína og með tvær skjól-
ur. Hún er dúðuð og klædd snjósokk-
um. Barnið er að brynna ánum.
„Þetta var erfitt Snorri,“ sagði hún
við mig nýverið, og þá vissi ég að það
hafði verið mjög erfítt. Lifíð í Víkinni
var strit; lítil hönd og stór sinntu lífs-
björginni. Þannig var hún fóstra min
mótuð og þannig var um flesta í Vík-
inni.
„Við vorum fátæk en ég er af góðu
fólki komin,“ sagði hún fóstra mín
ekki alls fyrir löngu, er við ræddum
liðna tíð. Og þá vissi ég að hún var af
mjög góðu fólki komin. Fólki, sem ég
man, lítill drengur í fylgd hennar;
foreldrar og systkini.
Lifsblómið, hana Birnu, fæddi hún
fóstra mín og saman fluttu þær suður
á strönd. Þar réð ríkjum Guðbjartur
bóndi á Bakka á Vatnsleysuströnd.
Eini maðurinn, sem ég veit með
sanni að hafí risið undir nafni.
Greindur, hógvær og hlýr. Það var
gott að vera hjá honum og hann var
fyrirmynd í öllu sínu lífí.
Hún fóstra mín gerðist sjúkraliði á
miðjum aldri. Kona, sem fyrr á ævi
var vön að slægja þorsk og inna af
hendi önnur viðfangsefni með snögg-
um handtökum. Ekki var þessi
stefnubreyting hennar í h'fsstarfí von
um auðsæld. Ekki von um vegtyllur.
Það veit trú mín, að þar var á ferðinni
sami kærleikur og ég naut sem bam.
Þegar helganga fóstru minnar
hófst á liðnu hausti ræddum við veik-
indi hennai’ og-úiræði. Henni var
ómögulegt að umbuna ekki greiða.
Peningar gátu ekki farið á milli okk-
ar. Hennai’ leið var að senda föður
mínum vestfíi’skan harðfísk. „Þetta
er góður fiskur,“ sagði faðir minn og
þá vissi ég að þetta var mjög góður
fiskur. „Hún var kjörkuð og góð
kona,“ sagði faðir minn. Og þá stað-
festist það, sem ég vissi, að hún var
mjög kjörkuð og afar góð kona.
Hún fóstra mín var mótuð af og
gædd sömu töfrum og átthagarnir.
Fjöllin bogna aldrei og þau eru hrein
og bein. Tign þeirra er einfaldleikinn.
Eitt krónublað lífríkis vitnar um
meistarann.
Hún var aðsópsmikill engill í lif-
anda lífi. Mér er til efs, að margir
englar standist henni snúning nú í ei-
lífð Guðs ríkis.
Búnu og öðrum ástvinum fóstru
minnar biðjum við fjölskyldan bless-
unar þess sem einn má hughreysta
og styrkja.
Snorri Ingimarsson.
í dag kveðjum við elskulega mág-
konu mína, Margréti Dórótheu Betú-
elsdóttur. Hún var fædd í Görðum í
Aðalvík og ólst þar upp hjá góðum
foreldrum og í hópi sex systkina.
Hún varð snemma tápmikil, ótrúlega
sterk og dugmikil þó smávaxin væri.
Hún var því fljótt liðtæk við vinnu og
hjálpaði gjarnan til við útistörfín.
Á unglingsárum hennai’ flutti fjöl-
skyldan til Reykjavíkur, þegar allir
íbúar yfirgáfu víkina fögru, vegna
erfíðrar búsetu.
Margrét fór í vist til sveitunga
síns, Ingimars Guðmundssonar, og
konu hans, Sigþrúðar, og gætti hún
bama þeirra. Yngri sonurinn, Snoiri
læknir, hefur nú launað fóstiu sinni,
en svo nefndi hann Margréti, ríku-
lega fyrir fóstrið. Tryggð hans, vin-
átta og styrkur sem hann veitti þeim
mæðgum í ei’fiðum veikindum Mar-
gi’étar er ómetanlegur. Að síðustu
vakti hann yfii’ fóstru sinni þar til yf-
ir lauk. Vil ég fyrir hönd fjölskyld-
unnar flytja honum alúðar þakkir.
Árið 1962 giftist Margrét Guð-
bjarti Jónssyni frá Bakka á Vatns-
leysustrðnd. Var það mikið gæfu-
spor, því hann var einstakt ljúf-
menni, glaðlyndur og var alltaf stutt
í skopið hjá honum. Þau bjuggu
fyrstu árin á Bakka, en fluttust svo
til Reykjavíkur og bjuggu lengst af á
Bergþórugötu 33, ásamt dótturinni
Bimu. Þegar Guðbjartur lést fyrir
fjórum árum, talaði Margi’ét oft um
það við mig, hve lánsöm hún væri að
hafa Birnu hjá sér. Margrét stundaði
lengi fiskvinnslu ásamt húsmóður-
störfunum, en þegar móðir hennar lá
á Landakotsspítala á áranum
1973-1975, vaknaði áhugi hennar á
hjúkrunarstörfum. Dreif hún sig í
sjúkraliðanám, nær fímmtug að
aldri. Dáðist ég að henni fyrir að
hefja nám, þegar hún hafði aðeins
barnaskólapróf að baki.
Að námi loknu stai-faði hún á
Landakotsspítala til 67 ára aldurs og
var vel liðin af sjúklingum og sam-
starfsmönnum.
Á Bakka, æskuheimili Guðbjai’ts,
var sælureitm’ fjölskyldunnai’. Voru
þau þar mörgum stundum. Við hjón-
in fórum þangað marga sunnudags-
bíltúrana, fyrst með bömin okkar og
síðai’ með barnabörnin og var öllum
gestum alltaf vel fagnað á Bakka.
Um 1980 byggðu systkinin hús á
æskuslóðum sínum í Görðum. Þar
áttum við Margrét margar góðar
stundir saman og í margar göngu-
ferðir fórum við, upp í fjall, niður í
fjöru, inn að vatni og alltaf var hægt
að fínna eitthvað nýtt. Fyrsta verk
Margrétar, þegar vestm- kom, var að
snyrta til utanhúss. Byrjaði hún
gjarnan á að hreinsa bæjarlækinn og
skera hvönnina af lækjarbakkanum.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
STEFÁN KRISTINN SVEINBJÖRNSSON
veggfóðrarameistari,
Njarðargötu 45,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 20. apríl.
Ólína Elínborg Kristleifsdóttir,
Helga Stefánsdóttir, Hrafnkell Þórðarson,
Ingibjörg Stefánsdóttir, Kristján Daníelsson,
Sveinbjörn Kr. Stefánsson, Klara Ragnarsdóttir,
Nína Stefánsdóttir, Örn Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar,
SIGRÍÐUR HELGADÓTTIR
frá Laugabökkum,
Skagafirði,
lést á dvalarheimilinu Kjarnalundi, Akureyri,
mánudaginn 19. apríl.
Útförin verður auglýst síðar.
Böm hinnar látnu.
t
Bróðir okkar og frændi,
SNÆBJÖRN SAMÚELSSON
fyrrv. flugmaður,
lést í Jóhannesarborg sunnudaginn 11. apríl sl.
Guðrún Samúelsdóttir,
Þórunn Samúelsdóttir
og systkinabörn.
Þegar lækurinn hennar var orðinn
hreinn fór hún út að morgni og stakk
kollinum ofan í ískaldan lækinn og
alltaf blöskraði mér jafnmikið, en
þetta fannst henni hressandi.
Eg mun vissulega sakna þess mjög
að koma ekki við á Bergþórugötunni
í bæjarferðum mínum framvegis og
hitta þar ekki Möggu Bet hressa og
káta, en hvílin var kærkomin eftir
erfíð veikindin. Blessuð sé minning
hennar.
Við biðjum guð að gefa Birnu
styrk í sorg hennar.
Hrafnhildur.
Okkur systui’nar langar til að
minnast hennar Möggu frænku.
Hún var uppáhaldsfrænka okkar,
alltaf svo hress og kát. Þegar við
horfum um öxl og rifjum upp öll
skemmtilegu sumrin á Bakka á
Vatnsleysuströnd, en þangað fóram
við á sumrin til Möggu, Guðbjarts og
Birnu, fínnst okkur eins og alltaf hafi
verið sól og hamingja. Þarna var ým-
islegt brallað. Fjöraferðirnar vora
mjög vinsælar en þangað fóram við
til að finna „gull og silfur“ eins og við
kölluðum það, tíndum kuðunga,
skeljar og ýmislegt dót. Þarna vai’
hjallurinn með búinu okkar og enda-
lausir leikii’.
Hún Magga frænka var sívinnandi
og gaf karlmönnum ekkert eftir,
hvort sem var í heyskap, smíðum eða
öðru. Hún framleiddi fallegai’ myndir
með kuðungum, skeljum og ýmsu úr
fjörunni. Þetta fannst okkur frábært
og við fengum að taka þátt í þessu
með henni.
Þarna á næstu bæjum var líka
yndislegt fólk, Día á Kálfatjörn, Ella
á Litla-Bæ og fleira gott fólk sem
gaman var að heimsækja.
Elsku frænka, kærar þakkir fyrh’
allar Ijúfu stundirnar og allt sem þú
gafst okkur. Við kveðjum þig með
söknuði.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móóir
ber hann þig i faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Löng þá sjúkdómsleiðin verður,
lífið hvergi vægir þér,
þrautir magnast, þrjóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporið er,
honum treystu, hjálpin kemur,
harrn af raunum sigur ber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(S. Kr. Pétursson.)
Elsku Bh’na, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hildur, Enia, Gerður
og Faimey Þorkelsdætur.
Sól að hafi hm'gur,
hamra gyllir tind,
með söngvum svanur flýgur
sunnan móti þýðum vind.
Ki’ónan hægt á blómum bærist,
brosa þau svo unaðsrík
Kvölds þá yfir friður færist
fegursteríAðalvík.
(Jón M. Pétursson.)
Þetta kvæði var alltaf efst í huga
Möggu er við dvöldum saman í Görð-
um í Aðalvík, reyndar æskuheimili
hennar. Hún var að syngja fyrir okk-
ur þetta lag og lagði mikið uppúr því
að við lærðum það. Aðalvíkin var
henni hugleikin og þegar við vorum
þai- mörg saman og dreifðum með
okkur verkum, valdi Magga að vera í
útiverkum, frekar en í eldhúsinu,
náttúran var hennar svæði.
Efth’ að Magga giftist manni sín-
um Guðbjarti þá naut hún náttúrunn-
ai- með fjölskyldu sinni að Bakka á
Vatnsleysu. Við fóram oft í heimsókn
á Bakka og nutum gestrisni þeirra.
Eftii-minnilegastar vora fjöruferðirn-
ar og kleinurnar.
Magga var traust og sterk kona.
Börn okkar eiga góðai’ minningai’ um
hana, þeim fannst hún góð, skémmti-
leg og hress.
Kæra Bh-na, við biðjum guð að
gefa þér styrk í sorg þinni. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Kristhm og Fríða,
Sigrún og Pétur.
Blessuð konan mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og systir,
STEFANÍA SALÓME EIRÍKSDÓTTIR
frá Réttarholti,
Sogamýri,
síðast til heimilis
í Árskógum 8,
sem lést á Landspítalanum föstudaginn
16. apríl, verður jarðsungin frá Bústaðakirkju föstudaginn 23. apríl,
kl. 13.30.
Guðbjörn Þórsson,
Eric E. Burgeson,
Christina R. Ammon, David Ammon,
Anthony Potter,
Rannveig Ingveldur,
Auður Halldóra,
Svava Guðrún,
Inga Ásta,
Magnfríður Dís,
Lilja Ragnhildur,
Jóna Kristjana,
Lára Brynhildur,
Erla Eyrún,
Björg Aðalheiður,
Ólöf Svandís,
Rafnhildur Björk
Eiríksdætur.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
BJÖRN HAFSTEINSSON
pípulagningameistari,
Blesugróf 6,
Reykjavík,
sem lést á hjartadeild Landspítalans að kvöldi
laugardagsins 17. apríl, verður jarðsunginn frá
Áskirkju föstudaginn 23. apríl kl. 13.30.
Sigrún Óskarsdóttir,
Óskar Páll Björnsson, Sigrún Helga Eiríksdóttir,
Jónas Friðbertsson, Berglind Helgadóttir,
Gunnar Þór Hraundal, Sigríður Stefánsdóttir,
Þorgrímur Björnsson, Guðrún Jónsdóttir,
Gerður Björnsdóttir, Geir Karl Arason,
Guðmundur Björnsson, Sigríður Sara Gísladóttir
og barnabörn.