Morgunblaðið - 22.04.1999, Blaðsíða 60

60 FIMMTUDAGUR 22. APRÍL 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Lárus Lúðvílí
Kjærnested
fæddist í Hafnar-
firði 20. mars 1920.
Hann lést á sjúkra-
deild Hrafnistu í
Reykjavík 13. aprfl.
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Emilía Lárusdóttir,
f. 7. júlí 1894, d. 17.
júní 1957, og Magn-
ús Kjærnested,
skipstjóri, f. 4. júní
1890, d. 8. aprfl
1944. Systkini
Lárusar eru: Lára
Málfríður, f. 2.3. 1916, d. 9.9.
1916, Ragnar, f. 25.8. 1918,
fórst með es. Goðafossi 10.11.
1944, Jóhanna Eh'n, f. 18.9.
1922, maður hennar er Garðar
Árnason, Hrefna Sigurlaug, f.
28.3. 1926, d. 15.3. 1996, Erla, f.
17.4. 1932, maður hennar er
Hallvarður Einvarðsson.
Hinn 24. ágúst 1946 kvæntist
Lárus Guðrúnu Egilsdóttur
Marberg, f. 4.12. 1918. Foreldr-
ar hennar voru Sigrún Sigurð-
ardóttir og Egill Guðjónsson
Marberg málarameistari. Lár-
us og Guðrún byggðu hús á
Hraunteigi 30 og bjuggu þar
allan sinn búskap. Þau eignuð-
ust fjögur börn. Þau eru: 1)
Magnús, f. 29.1. 1947, verk-
stjóri, kvæntur Ásdísi Kristins-
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Mg umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjai'ta
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Eg þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfmn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Vil ég þakka starfsfólki á deild
A-3 á Hrafnistu fyrir góða umönn-
un og hlýhug. Guð styrki mömmu,
systkini, barnabörn, ættingja og
vini.
Guð geymi þig.
Emilía Kjærnested.
Ég á eftir að sakna þín mikið,
elsku besti pabbi í heimi, en ég má
ekki vera sjálfselsk því að ég veit að
dóttur ritara og
eiga þau tvö börn,
Kristin og Aðal-
heiði. 2) Emilía, f.
24.3. 1951, atvinnu-
rekandi, gift Karli
Stefáni Hann-
essyni, fram-
kvæmdastjóra,
börn þeirra eru
þrjú, Bryndís
Björk, Sigrún og
Gunnar Egill. 3)
Sigrún, f. 5.3. 1955,
listakona, gift fvari
Magnússyni, at-
vinnurekanda, börn
þeirra eru Hulda Lilja, Lárus
og Einar. 4) Ragnar, f. 19.10.
1957, verkstjóri, kvæntur
Ástríði Jensdóttur, verslunar-
manni og eiga þau þrjú börn,
Jens Pétur, Sólveigu Láru og
Guðrúnu Helgu. Barnabarua-
börnin eru orðin fimm.
Lárus fór ungur til sjós og
sigldi sem messadrengur með
föður sínum á olíuskipinu Skelj-
ungi. Einnig sigldi hann um
tíma á erlendum skipum, en ár-
ið 1937 hóf hann störf hjá Máln-
ingarverksmiðjunni Hörpu hf.
og starfaði þar í rúm 50 ár,
lengst af sem verkstjóri.
Utför Lárusar fer fram frá
Fossvogskirkju á morgun,
föstudag, og hefst athöfnin
klukkan 15.
þú ert feginn hvfldinni eftir tíu ára
baráttu við alzheimer-sjúkdóminn og
ert jcominn á góðan stað.
Ég vil þakka þér, elsku pabbi
minn fyrir allt sem þú gerðir fyrir-
mig og mina fjölskyldu. Margar
góðar minningar strejmia um hug-
ann þegar ég hugsa til þín. Eg
minnist þess þegar þú fórst með
mig, Ragga bróður og Adda frænda
í útilegu að Laugarvatni þar sem við
létum þig ekki í friði fyrr en við gát-
um grafið þig í sandinn. Og ég
minnist þess þegar ég og allir
krakkarnir á Hraunteignum biðum
eftir þér uppi á horni þegar þú
komst heim í hádegismat til þess
eins að fá að sitja í rauðu „tíkinni",
eins og bíllinn var kallaður, niður
Hraunteiginn.
Aldrei mun ég gleyma þeim tíma
þegar þú fórst með mér í sundlaug-
arnar, sem upp frá því var mér eins
og þér lífsnauðsynlegt. Það leið ekki
sá dagur að við færum ekki í sund
og hélst þú því áfram á meðan
heilsa þín leyfði.
Ég vil þakka þér, pabbi, fyrir það
þegar ég fékk sumarvinnu hjá þér,
þar sem ég kynntist ástinni í lífi
mínu. Frá þeim vinnustað á ég
margar góðar minningar sem ég
mun ætíð geyma í hjarta mínu og
eru dýrmætar fyrir mig.
Síðast en ekki síst vil ég þakka
þér, pabbi minn, fyrir brosið og
þakklætið sem þú sýndir mér þegar
ég kom að heimsækja þig á Hrafn-
istu. Þótt þú værir orðinn mikið
veikur gastu alltaf brosað og þakk-
að fyrir þig.
Einnig vil ég minna á söfnun á
vegum Lions vegna alzheimer-sjúk-
dómsins og ég vona að sem flestir
sjái sér fært að styrkja hana því eng-
inn veit sína ævi fyrr en öll er.
Ég vil einnig þakka starfsfólki
deildar 3-A á Hrafnistu í Reykjavík
fyrir þína hönd alla umönnunina og
ég veit að starfsfólkið þar óskar
þess að hafa betri aðstöðu fyrir
skjólstæðinga sína og aðstandendur
þeirra. Sérstaklega vil ég þakka
starfsfólkinu fyrir 20. mars sl.
Elsku mamma mín, Maggi, Milla,
Raggi og fjölskyldur ykkar, megi
Guð styrkja ykkur og varðveita á
þessari erfiðu stund.
Elsku pabbi, með eftirfarandi
ljóðlínum kveð ég þig að sinni og
þakka þér fyrir allt og allt. Megi
Guð geyma þig og varðveita.
Hugur minn er harmi bitrum sorfrnn,
hljómar fýrir eyrum fregnin þunga.
Yfir dauðans miklu móðu er horfinn
mætur vinur sem mig gladdi unga.
Man ég hvemig brosið hlýja og bjarta
bömin þín seiddi á vinafundum.
Kærleiksglóð frá göfgu hreinu hjarta
gladdi ungar sálir mörgum stundum.
Glöggt er skráð í gegnum lífsins starfa
greiðvikni sem vinir þínir hlutu.
Handtak margt var leyst til þeirra þarfa,
þjónustu sem dreifðar byggðir nutu.
Þú hreina sál, sem geymdir Guð í hjarta
en gerðir ekki að flíka hversdagslega.
Minning þín hyllir heiðið bjarta,
á hinstu stund þig kveð með sárum trega.
(Jóhann Guðmundsson.)
Þín dóttir
Signín.
Þegar andlegt og líkamlegt þrek
er þrotið er gott að leggjast til
hvíldar. Leggja frá sér jarðneskan
líkama og ferðast aftur inn á annað
tilverustig.
I dag kveð ég tengdafóður minn
og velgjörðarmann, Lárus L.
Kjærnested, oft kallaður Lalli. Það
var mitt lán að hafa tengst honum
og fjölskyldu hans fyrir rúmum
þrjátíu árum. Þá ungur, feiminn og
hlédrægur sextán ára drengur, ný-
fluttur á Hraunteiginn. Fljótlega
kynntist ég Emilíu sem bjó við
sömu götu og átti hún eftir að verða
lífsförunautur minn. Frumburður
okkar, Bryndís, var fyrsta barna-
bamið í báðum fjölskyldum og fékk
hún óskipta athygli afa síns og
ömmu. Afi Lalli var ólatur við að
snúast i kringum litlu prinsessuna
og keyrði hana oft og sótti á barna-
heimilið. Hann og amma Gunna
vöktu yfir velferð hennar, sem og
þeim barnabörnum sem á eftir
komu. Fjölskyldan var honum dýr-
mæt og reyndi hann eftir bestu
getu að hlúa vel að henni. Lárus var
einstakt prúðmenni, skapgóður og
hafði þægilega nærveru. Glettinn
og mannblendinn þótt lítið færi fyr-
ir honum. Hann naut sín í fagnaði
og þótti gaman að lyfta glasi. Aldrei
heyrði ég hann hallmæla nokkrum
manni né hreyta út úr sér ónotum.
Lárus reisti fjölskyldu sinni
myndarlegt hús á Hraunteigi 30
þar sem við Emilía hófum búskap
og fengum að hreiðra um okkur í
stofunni. í þá daga voru engar jarð-
vélar að verki heldur var stuðst við
haka og skóflu er grunnurinn var
grafinn.
Lárus var vinnusamur maður og
starfaði lengst af sem verkstjóri í
málningarverksmiðjunni Hörpu.
Sömuleiðis vann Gunna tengda-
mamma þar í mörg ár en þó með
hléum. Lalli átti það til að vera utan
við sig enda tók hann lífið ekki of al-
varlega. Eitt sinn er verið var að
mála hús þeirra hjóna og málningin
var á þrotum efth- fyi'stu umferð
sótti Lalli aðra tunnu af málningu.
Eitthvað hafði þó farið úrskeiðis við
blöndunina því seinni umferðin á
húsinu var í allt öðrum lit en sú
fyrri. Mátti því hefjast handa á ný
og mála húsið upp á nýtt.
Er ég og félagi minn stofnuðum
fyrirtæki okkar, Jarðvélar, og verk-
efnin létu á sér standa þoldi
tengdapabbi ekki við og útvegaði
okkur viðhaldsverkefni í Hörpu.
Sýnir þetta hversu umhugað hon-
um var um velferð okkar enda vann
hann vel fyrir sínu heimili og þoldi
þar engan skort.
Er ég fór að stunda rjúpnaveiðar
kom það sér vel að Lárus kunni að
hamfletta rjúpurnar og lærði ég þá
list af honum. Því var ég stoltur af
að bjóða þeim hjónum í rjúpur á
jólunum.
Lárus var áhugasamur um fót-
boltann og fylgdist grannt með sínu
liði. Hann var stuðningsmaður
Framara og lét oft sjá sig á úrslita-
leikjum. Sömuleiðis stundaði hann
sundlaugarnar af miklu kappi með-
an að heilsa hans leyfði.
Börn Lárusar sýndu honum
mikla alúð í veikindum hans enda
kært þar á milli. „Maðurinn upp-
sker eins og hann sáir.“
Ég vil þakka Lárusi samfylgdina
og kveð hann með virðingu.
Kæra tengdamamma, hjá þér er
hugur minn nú og votta ég þér og
aðstandendum þínum mína dýpstu
samúð.
Karl S. Hannesson.
Persónuleiki manna mótast af
erfðum og uppeldi og oft fer saman
gott upplag og gott atlæti. I flest-
um má finna eitthvað gott er mótar
persónuleika þeirra. Þeir, sem vaxa
upp við ást og umhyggju, fá gott
vegarnesti ef þeir rækta þessa eig-
inleika og eiga þá auðveldara en
aðrir með að skilja hið góða og
slæma í lífinu. Þeir eru því oft bet-
ur undir lífið búnir þegar á reynir.
Fyrir nær 80 árum fæddist afa og
ömmu drengur er skírður var Lárus
Lúðvík, hann var þriðji í röð sex
systkina. Heimili þeirra var fyrst í
Hafnarfirði en síðar fluttist fjöl-
skyldan til Reykjavíkur og bjó fyrst
við Ljósvallagötu en síðar við Ing-
ólfsstræti.
Afi var sjómaður og ekki mikið
heima, uppeldið hvíldi því meira á
ömmu eins og gerðist og gerist enn
á sjómannsheimilum. Pabbi naut því
frjálsræðis í æsku og var mikill
prakkari og uppátektasamur. Hann
stundaði af kappi jakahlaup á Tjörri-
inni af ótrúlegri list, sem og loftfim-
leika á þökum húsa er stóðu við
Ljósvallagötu, við litla hrifningu
þeirra er á horfðu.
Fjölskyldan var samheldin og
vinamörg enda stutt í hlýjuna hjá
þeim hjónum.
Að lokinni skólagöngu fór faðh’
minn til sjós á olíuskipinu Skeljungi,
með föður sínum er þar var skip-
stjóri. Þar stóð hann ekki lengi við,
því að árið 1937 hóf hann störf hjá
Málningarverksmiðjunni Hörpu hf.,
og starfaði þar lengst af sem verk-
stjóri, en þann vinnustað var hann
ætíð kenndur við og urðu starfsár
hans þar alls 52.
Faðir minn var farsæll í starfi,
duglegur og ósérhlífinn og átti auð-
velt með að sætta ólík sjónarmið. Ég
held að ekki sé á neinn hallað þó
sagt sé að hann hafi oft náð mjög
góðum tökum á málningarfram-
leiðslu, sérstaklega í blöndun lita.
Faðir minn var mikill gleðimaður
og ekki vorum við alltaf sammála er
hann gekk um gleðinnar dyr, en
hann var hvorki verri né betri mað-
ur fyrir það í mínum huga. Hann var
tilfmningaríkur og hafði meiri metn-
að til að rétta fram hjálparhönd en
að hugsa um sjálfan sig og kom það
best í ljós undir lok starfsferils hans.
Sjúkrasaga pabba var löng, en í
veikindum sínum á sjúkradeild
Hrafnistu naut hann frábærrar um-
önnunar dætra sinna er umvöfðu
hann ást og hlýju eins og hann hafði
gefið börnum sínum. Aldrei kvartaði
hann, og ef spurt var frétta, var ætíð
stutt í brosið.
Við systkinin áttum góðan fóður
er reyndist okkur vel og fyrir það
erum við þakklát og öll söknum við
hans mikið.
„Amma, ég skal biðja fyrir ykk-
ur,“ voru orð barnsins þegar reynt
var að útskýra fyrir því að afi væri
dáinn og kæmi ekki aftur. Þessi orð
segja okkur mikið því að sá er trúir
mun öðlast eilíft líf.
Hvíl í friði, Guð þig geymi.
Þinn sonur,
Magnús.
• Fleiri minningargreinar um
Lárus Lúðvík Kjærnested biða
birtingar og munu birtnst í bluðinu
næstu dagn.
LÁRUS LÚÐVÍK
KJÆRNES TED
DYRLEIF
JÓNSDÓTTIR
þau fjögur börn;
Pétur, f. 26.5. 1950,
kvæntur Helgu Ing-
ólfsdóttur og eiga
þau þrjú börn; Þor-
bergur, f. 25.1.
1951, ókvæntur og
á þrjú börn; og
Ágústa, f. 21.5.
1954, gift Guð-
mundi Péturssyni
og eiga þau þrjá
syni.
Utför Dýrleifar
verður gerð frá
Akureyrarkirkju á
morgun, föstudag-
inn 23. aprfl, og hefst athöfnin
klukkan 10.
+ Dýrleif Jóns-
dóttir Melstað
fæddist á Hallgils-
stöðum í Hörgárdal
hinn 11. október
1919. Hún andaðist
á Akureyri 15. aprfl
síðastliðinn.
Sambýlismaður
hennar var Ólafur
Þorbergsson bif-
reiðarstjóri, fæddur
á Grund í Eyjafirði
hinn 30. júlí 1926, d.
hinn 28. janúar
1992. Eignuðust
þau fjögur börn,
þau Ragnheiði, f. 6.6. 1948, gift
Kristjáni Péturssyni og eiga
Eftir tæpa átta áratuga ævi er
frá mörgu að segja. Ég þekki ekki
alla söguna en Didda litla Jóns, eins
og hún kallaði sig oft, var óhefð-
bundnasta, uppátækjasamasta og
ljúfasta amma sem nokkur gat
hugsað sér.
Ég veit varla hvar ég á að byrja
en fyrst og fremst langar mig til að
þakka örlögunum fyrir að úthluta
mér ömmu sem reyndist mér svo
ólýsanlega vel og gaf mér meira en
nokkur orð fá sagt. Það eru undar-
legustu hlutir sem eru táknrænir
fyrir ákveðin tímabil og tilfínningar
þegar uppvaxtarárin eru rifjuð upp.
Amma Didda og Óli afi voru athvarf
okkar Óla bróður þegar mamma og
pabbi skildu. Mér fannst ég alltaf
svo heppin þegar ég var yngri að
eiga tvö heimili og fá að njóta þess
besta sem báðir heimar höfðu upp á
að bjóða. Húsið í Lönguhlíðinni á
Akureyri var alltaf fullt af börnum,
tengdabörnum og barnabömum.
Mjólkurgrautur með slátri á laugar-
dögum, tíu lítra mjólkurdunkur í ís-
skápnunyog ömmuhrært skyr í há-
deginu. Ég man ekki eftir rólegu
augnabliki á þessum Lönguhlíðar-
gullárum. Minningar um leiki, spila-
mennsku, brandara og endalaus
hlátrasköll og sprell vekja upp ljúf-
an söknuð. Og ekki var verra að
ættmóðirin var alltaf eins og ein af
krökkunum, hlaupandi um húsið,
kyssandi og knúsandi allt litla fólkið
sem hún laðaði að sér eins og segull.
Amma Didda var sjálfstæð, sterk,
ungleg, duglegust allra og lifði lífinu
af meiri krafti og bjartsýni en nokk-
ur annar. Á sjötugsaldri var hún í
gallabuxum og strigaskóm og fékk
Grifter-hjólið hans Öla bróður lánað
í vinnuna okkur barnabörnunum til
mikillar ánægju enda ekki allar
ömmur sem hundsuðu óskráðar ald-
ursreglur svo rækilega. Nokkrum
árum seinna þegar hún var hætt að
vinna hringdi hún frá Mývatnssveit
og bað mig að koma þeim skilaboð-
um áleiðis til afa að hún hefði fengið
gesti frá Egilsstöðum fyrr um dag-
inn og ákveðið að skella sér með
þeim austur í nokkra daga. Þetta
var amma Didda í hnotskurn.
Það dýrmætasta sem amma gaf
mér voru hlýja og trú. Hún faðmaði
svo innilega og var svo ljúf að heim-
urinn virtist einhvem veginn bjart-
ari, betri og saklausari en ella. Hún
kenndi mér líka Faðii’vorið og
nokki-ar bænir og leyfði mér að
skríða upp í þegar myrkfælnin hélt
fyrir mér vöku. Hún átti ráð við öllu
mögulegu, svaf með svefnherbergis-
gluggann galopinn sama hversu
kalt var úti og fullvissaði mig um að
ásamt lýsistöku og öðru rammís-
lensku góðgæti skipti það sköpum
fyrir heilsuna.
Hún kenndi mér að hlæja að
sjálfri mér og var fjársjóður á
spaugileg viðbrögð og tilsvör sem
enn vekja hlátur. Hún var stundum
svo skemmtilega utan við sig og
orðheppin að „sögur af ömmu okk-
ar“ eru efni í heila bók. Hún setti
gluggapóstinn á svo „vísan“ stað að
oft fannst hann ekki fyrr en löngu
seinna. Hún var snillingur í að mis-
heyra svo frábærlega að einföld
orðaskipti urðu efni í brandara sem
hún hló manna hæst að. Og eftir
fjöldamörg sumur, páska og jól hjá
ömmu og afa liggja ótal minningar.
Við hlógum, þrættum, rökræddum
og kvöddumst svo á hverju hausti
með tár í augum.
Litla, netta, ljóshærða amma mín
var eins og engill sem flögraði um
og skildi eftir sig varanleg spor
hláturs og hlýju. Ég þakka guði fyr-
ir að gefa mér dýrmæta og leiftr-
andi fyrirmynd sem var eðlislægara
en nokkrum öðrum að sýna ástúð og
umhyggju.
Elsku amma Didda, ég kveð þig
úr fjarlægð en fylgi þér síðasta
spölinn í anda. Faðmlag þitt mun
fylgja mér að eilífu.
Megi guð vera með þér.
Rakel Þorbergsdóttir.