Morgunblaðið - 12.05.1999, Qupperneq 48

-48 MIÐVIKUDAGUR 12. MAÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
MAGNÚSAR SIGURGEIRS HELGASONAR,
Gnoðarvogi 20,
Reykjavík.
Helga Jóhanna Kristjánsdóttir,
Kristjana Magnúsdóttir, Egill Jónsson,
Erla Magnúsdóttir,
Helgi Marinó Magnússon, Ingunn G. Björnsdóttir,
Hafdís Magnúsdóttir, Hjörleifur L. Hilmarsson,
Jóna Björg Magnúsdóttir,
Smári Magnússon, Regína Hjaltadóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við andlát
og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður og afa,
KARLS ÓLAFS GUÐLAUGSSONAR,
Suðurvangi 15,
Hafnarfirði.
Sigurdís Halldóra Erlendsdóttir,
Guðlaugur Kristinn Karlsson, Elísabet Sigvaldadóttir,
Erlendur Páll Karlsson, Helga S. Sveinsdóttir,
Gísli Karl Karlsson,
Linda Björk Karlsdóttir, Marcelo Eguiluz
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við and-
lát og útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
JÓSEFS SIGURÐSSONAR,
Hjaltabakka 8.
Aðalheiður Helgadóttir,
Harpa Jósefsdóttir Amin, Vigfús Amin,
Ingibjörg Erla Jósefsdóttir, Torfi Karl Antonsson,
Díana Jósefsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Af alhug þakkar fjölskyldan þeim fjölmörgu
sem sýndu okkur vinarhug og virðingu vegna
andláts og jarðarfarar elskulegs eiginmanns,
bróður, föður, tengdaföður og afa,
RICHARDS BJÖRGVINSSONAR.
Guð blessi ykkur.
Jónína Júlfusdóttir,
Þuríður Halldórsdóttir,
Elín, Agnes, Hlynur, Hallmar,
Þorvaldur J. Sigmarsson,
Richard Örn, Arnar Ingi,
Elín María Sigurðardóttir,
Björgvin Ægir, Arnar, Egill,
Ásdís Birgisdóttir,
Sigríður Ása. Nína Sigríður, Snorri.
Hjálmar H. Ragnarsson,
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug vegna andláts og útfarar konu minnar,
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
ANDREU DAVÍÐSDÓTTUR
frá Norðtungu.
Magnús Kristjánsson,
Hrafnhildur Sveinsdóttir, Sigurður Magnússon,
Þorsteinn Magnússon,
Magnús Magnússon,
Sigurlaug Magnúsdóttir,
Guðbjörg Magnúsdóttir,
Davíð Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
Björg Ólafsdóttir,
Skúli Hákonarson,
Margrét Guðjónsdóttir,
AÐALHEIÐUR
ÞÓRARINSDÓTTIR
+ Aðalheiður Þór-
arinsdóttir
fæddist á Hjalta-
bakka í Austur-
Húnavatnssýslu 14.
maí 1905. Hún lést
24. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Þór-
arinn Jónsson bóndi
og alþingismaður á
Hjaltabakka, f. 6.2.
1870, d. 5.9.1944, og
Sigríður Þorvalds-
dóttir, f. 10.12. 1875,
d. 17.5. 1944. Börn
þeirra og systkini
Aðalheiðar eru: Þorvaldur, f.
16.11. 1899, d. 2.11. 1981. Ingi-
björg Jóninna, f. 17.10. 1903, d.
7.11. 1994. Brynhildur, tvíbura-
systir Aðalheiðar, f. 14.5. 1905,
d. 29.8. 1994. Skafti, f. 1.7. 1908,
d. 13.6. 1936. Sigríður, f. 10.5.
1910, d. 28.3. 1956. Jón, f. 6.8.
1911, d. 3.3. 1999. Hermann, f.
2.10. 1913, d. 24.10. 1965. Magn-
ús, f. 1.6. 1915. Þóra Margrét, f.
23.10. 1916, d. 14.8. 1947. Hjalti,
f. 20.3.1920.
Aðalheiður ólst upp á Hjalta-
bakka, stundaði nám við
Kvennaskólann á Blönduósi,
vann siðan í nokkur ár f Reykja-
vík eða þar til hún giftist og
flutti að Ytra-Ósi í Steingríms-
fírði. Á Ytra-Ósi bjó hún í um 50
ár en fluttist þá til Reykjavíkur
og átti þar heima til dauðadags.
Hinn 6. febrúar 1932 gekk hún
að eiga Magnús Gunnlaugsson
bónda og síðar hreppstjóra að
Ytra-ósi í Steingrímsfirði, f.
28.2. 1908, d. 10.9. 1987. For-
eldrar hans voru hjónin Gunn-
laugur Magnússon
bóndi á Ytra-Ósi, f.
15.12. 1870, d. 5.1.
1947, og Marta
Magnúsdóttir, f.
1.11. 1874, d. 30.4.
1946.
Aðalheiður og
Magnús eignuðust
fjögur börn. 1)
Þóra, f. 19.8. 1932,
húsmóðir í Reykja-
vík, gift Ríkarði
Jónatanssyni, flug-
sljóra, f. 25.12.
1932. Börn þeirra
eru Hugrún, f. 1957,
og Aðalheiður, f. 1959. 2) Marta
Gunnlaug, f. 27.6. 1936, húsmóð-
ir í Reykjavík, gift Svavari
Jónatanssyni, verkfræðingi, f.
3.6. 1931. Börn þeirra eru:
Jónatan Smári, f. 1960, Magnús
Heiðar, f. 1967, óg Óskar
Tryggvi, f. 1974. 3) Nanna, f.
28.6. 1938, bóndi á Hólmavík, í
sambúð með Hrólfi Guðmunds-
syni, bifreiðastjóra. Börn hennar
og Braga Valdimarssonar eru:
Magnús, f. 1958, Valur, f. 1959,
d. 1981, Elfa Björk, f. 1961, og
Valdimar Bragi, f. 1967. 4) Þór-
arinn, f. 9.11. 1945, verkfræð-
ingur í Reykjavík, kvæntur Sig-
ríði Austmann, hjúkrunarfræð-
ingi, f. 10.10. 1948. Börn þeirra
eru Halla Jóhanna, f. 1967,
Magnús Gunnlaugur, f. 1976, og
Tinna Ósk, f. 1983. Langömmu-
börn Aðalheiðar eru orðin þrett-
án._
Útför Aðalheiðar fer fram frá
Garðakirkju á Álftanesi í dag,
miðvikudaginn 12. maí, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Tengdamóðir mín, Aðalheiður
Þórarinsdóttir frá Ytra-Ósi í Stein-
grímsfirði, lést á sjúkradeild Elli-
heimilisins Grundar laugardaginn
24. apríl sl., tæpra 94 ára. Aðalheið-
ur átti við mikið heilsuleysi að stríða
í allmörg ár og dvaldi á elliheimilinu
síðustu átta árin, þar sem hún naut
umhyggju og hjúkrunar starfsfólks
svo og bama sinna, sem komu nán-
ast daglega til hennar eitt eða fleiri
allt til loka, til að létta henni eftir
föngum erfiða sjúkdómslegu.
Eiginmaður Aðalheiðar, Magnús
Gunnlaugsson, bóndi á Ytra-Ósi um
áratuga skeið, lést um aldur fram
árið 1987, en þau Aðalheiður voru þá
nokkrum árum áður flutt til Reykja-
víkur, þar sem þau bjuggu í allmörg
ár, síðast á Blöndubakka 18. Aðal-
heiður, sem var Húnvetningur að
ætt, dóttir Þórarins Jónssonar al-
þingismanns á Hjaltabakka, kynnt-
ist Magnúsi ung að árum og gengu
þau í hjónaband árið 1932. Settust
þau að á Ytra-Ósi, þar sem Magnús
hóf búskap á móti föður sínum,
Gunnlaugi Magnússyni hreppstjóra.
Fluttu þau síðan á kirkjujörðina
Stað í Steingrímsfirði 1934, þar sem
þau bjuggu til 1938, en þá fóru þau
aftur að Ytra-Ósi og tók Magnús þar
við búi af föður sínum Gunnlaugi.
Þau Aðalheiður og Magnús voru
mjög samstillt og samtaka í hjóna-
bandi sínu og var samband þeirra
mjög náið og hjónabandið hamingju-
samt. Heimilið á Ytra-Ósi var alla
tíð rómað fyrir gestrisni. Tekið var á
móti háum sem lágum, sem að garði
bar, með einstökum hlýhug og vin-
semd og var ekkert til sparað.
Hvemig sem á stóð í búskapnum
gafst alltaf tími til að sinna gestum
og spjalla um landsins gagn og
nauðsynjar. Komu og margir við á
Ytra-Ösi, enda lá þjóðvegurinn áður
fyrr um bæjarhlaðið.
Undirritaður minnist margra
heimsókna að Ytra-Ósi með sér-
stakri ánægju, enda móttökur hjá
Aðalheiði og Magnúsi ætíð höfðing-
legar og elskulegar. Þau Aðalheiður
og Magnús voru einstaklega sam-
rýnd og áttu það m.a. sameiginlegt
að bæði voru áberandi góðir hagyrð-
ingar. Voru þau þekkt fyrir að kasta
fram smellnum vísum í góðra vina
hópi og á samkomum í sveitinni.
Ekki héldu þau þessum hæfileikum
sínum sérstaklega á lofti, en sem
betur fer hefur allmikið af kveðskap
þeirra hjóna varðveist. Er okkur
Mörtu sérstaklega hugstæð vísa
sem þau Aðalheiður og Magnús
skráðu í gestabók okkar eftir að þau
höfðu dvalið í húsi okkar um viku
tíma í byrjun júlí 1978 meðan við
vorum erlendis, en vísan er svona:
Nóttlausa vorið af gleði nú grætur
það glitrar á dögginni sólskinið bjarta.
Við þökkum af alhug þær ágætu nætur,
sem áttum við hjá ykkur Svavar og Marta.
Vísuna hafa þau vafalítið gert
saman, en þess voru mörg dæmi að
þau ortu saman vísur og kvæði. Að-
alheiður var músíkölsk kona og spil-
aði ágætlega á orgel, sem maður
hennar færði henni að gjöf á bú-
skaparárum þeirra á Ytra-Ósi. En
Magnús kom róandi einn daginn á
skektu sinni frá Hólmavík með nýtt
orgel í kassa og hefur þessi flutning-
ur eflaust verið mikið fyrirtæki á
litlum báti. Mér er tjáð að Aðalheið-
ur hafí strax sest við orgelið eftir að
það var komið úr kassanum og að
hún hafi notað það óspart allt fram á
efri ár, sjálfri sér og heimilisfólkinu
til ánægju og upplyftingar. Aðal-
heiður var mikil fjölskyldumann-
eskja og hafði augsýnilega mikla
ánægju af samvistum við barnaböm
sín og barnabamabörn, enda var
samband hennar og þeirra ávallt
mjög gott.
Eg vil með þessum fáu orðum
þakka Aðalheiði og Magnúsi ein-
staklega ánægjulega viðkynningu og
vinsemd um leið og ég bið þeim frið-
ar og guðs blessunar.
Svavar Jónatansson.
Látin er í hárri elli hér í Reykja-
vík frú Aðalheiður Þórarinsdóttir.
Hún bjó sín búskaparár á Ytra-Ósi
við Steingrímsfjörð og það var þang-
að, sem hún tók undirritaðan til
sumardvalar fyrir einum fímmtíu
árum. Það var að beiðni héraðs-
læknishjónanna, Sigurðar Ólasonar
og Herdísar Steingrímsdóttur, en
Herdís var föðursystir undirritaðs.
Höfðu þau hjón sérstakar mætur á
fjölskyldunni á Ytra-Ósi og vom
mjög ánægð fyrir mína hönd að hafa
komist þangað til sumardvalar.
Sumrin mín á Ósi urðu samfellt
fimm og þvínæst árlegar heimsóknir
næsta áratuginn.
Samskiptin vom endurvakin eftir
að þau hjónin fluttu til Reykjavíkur
um 1980. Magnús lést árið 1987 og
Aðalheiður, sem átti við langvinn og
erfið veikindi að stríða, flutti á Elli-
heimilið Gmnd nokkmm árum síð-
ar. Þar hlaut húm frábæra umönnun
starfsfólks og barna sinna, sem
heimsóttu hana nær daglega til ævi-
loka.
Það var stórfenglegt að fá að
koma á heimili hjónanna frú Aðal-
heiðar og Magnúsar Gunnlaugsson-
ar. Á heimilinu vom föngulegar
gjafvaxta dæturnar þrjár, Þóra,
Marta og Nanna, en Þórarinn,
einkasonurinn, var þá á barnsaldri.
Þar var steingrár heimilisköttur,
tíkin Hrafnhildur af skosku fjár-
hundakyni, heimalningar og hænur
úti á hlaði, boli á bás og allar kýrnar,
sem hétu Dumba, Skrauta, Huppa,
Skjalda, Búkolla og fleiri nöfnum, en
mjólkin úr þeim var flutt á Farm-
allnum yfir Ósá til Hólmavíkur á
hverjum degi og afhent neytendum
heim í hús. Hestarnir þrír; Gauti,
Blakkur og Léttir, sporléttir og vilj-
ugir. Á annað hundrað ær, sem allar
þekktust með nafni, voru ýmist að
bera eða komnar á sumarhaga, svo
Reykjavíkursnáðinn sá lítið af þeim
fyrstu árin. Þetta var annálað sauð-
fé, lágfætt og rauðkollótt, flest tví-
lembt og fallþungi dilka um 20 kg.
Fyrr á árum hafði Gunnlaugur, faðir
Magnúsar, selt sauðfjárafurðir sínar
beint til Eimskips en þegar hér var
komið sögu fór allt í gegnum kaup-
félagið. Magnús var glaðlyndur
maður að eðlisfari og hvers manns
hugljúfi. Hann gegndi ýmsum trún-
aðarstörfúm og var m.a. hreppstjóri
í Hrófbergshreppi, sá um sauðfjár-
veikivarnir í sinni sveit og hafði eft-
irlit með tvöfaldri girðingu, sk.
mæðiveikilínu, sem lá frá Stein-
grímsfirði að Fitjum og um Kolla-
búðaheiði suður í Berufjörð.
Á Ytra-Ósi var því gestkvæmt og
myndarlega staðið að allri matar-
gerð. Slátur tekið á haustin og sett í
súr. Lambhausar sviðnir og settir í
frysti en sulta unnin úr stórgripa-
hausum. Kjöt var taðreykt í reyk-
ingarkofa og um hríð var stunduð
loðdýrarækt. Þegar mjólk var af-
gangs var skilinn rjómi og hleypt
skyr. Af garðávöxtum voru ræktað-
ar kartöflur, rófur og rabarbari og á
haustin tínt mikið af kræki-, blá- og
aðalbláberjum, sem dugði í sultu
fram á næsta sumar. Á heimilinu
var brauð- og kökubakstur mikill og
góður svo orð fór af víða um sveitir.
Það var staðgóður matur og fjöl-
breyttur sem hafður var með á engj-
ar, í smalamennsku eða til viðlegu
uppi á fjöllum. Rafmagn kom frá
einkarafstöð við Ósá en húsið var
hitað með kolum og síðar olíu, enda
gat orðið vatnslítið í ánni á þurrka-
sumrum.
Aðalheiður kom sjálf frá stóru
heimili. Hún var tvíburi og átti stór-
an systkinahóp. Annríkt mun hafa
verið á því heimili en Hjaltabakki í
Austur-Húnavatnssýslu var í alfara-
leið og faðir hennar var alþingis-
maður. Hún hafði gaman af að
minnast á landburð af laxi, sem átti
sér stað á æskuheimilinu á sumrin.
Þetta voru þvílík býsn, enda var um
sjálfa Laxá á Ásum að ræða. Hún
tók mér alltaf fagnandi þegar mér
tókst að veiða nokkrar bleikjur í
Hrófbergsvatni eða í Ósá. Síðsum-
ars var stundum dregið á og gat
komið mikill afli sem allur var nýtt-
ur til heimilisins. Mér er í fersku
minni hve nýsoðin sjóbleikja eða
steiktur vatnasilungur gat bragðast
vel þegar húsmóðirin hafði haft
hönd í bagga við matreiðsluna.
Aðalheiður var skarpgreind kona
eins og hún átti kyn til. Hún beitti
sér fyrst og fremst að heimili sínu
en fylgdist jafnframt vel með sveit-
ungum sínum og var glöggskyggn á
þjóðmálin eins og þau gengu fyrir
sig, séð frá kjördæmi Hermanns
Jónassonar. Þá gerði hún oft að
gamni sínu á græskulausan hátt. Á
unga aldri hafði Aðalheiður lært á
hljóðfæri og á Ytra-Ósi var orgel í
stássstofu, sem hún lék á stöku sinn-
um. Mér er minnisstætt að hún lék á
orgelið þegar fella þurfti grip á
heimilinu, en slíkir hlutir hljóta