Morgunblaðið - 28.05.1999, Blaðsíða 52

52 FÖSTUDAGUR 28. MAÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, sonur,
tengdafaðir, afi, bróðir og mágur,
BALDUR HEIÐDAL,
Sæmundargötu 3,
Sauðárkróki,
lést á heimili sínu aðfaranótt mánudagsins
24. maí.
Útförin fer fram frá Sauðárkrókskirkju laugar-
daginn 29. maí kl. 14.00.
Unnur Gunnarsdóttir,
Eiður Baldursson,
Sigrún Baldursdóttir,
Júlfana Baldursdóttir,
Sandra Sif Eiðsdóttir,
Stella Franco,
Jóna Björg Heiðdals,
Stefanfa Björk Heiðdals,
Sigrún Eiðsdóttir,
Þórey Gunnarsdóttir,
Óli Viðar Andrésson,
Ólafur Kr. Jónsson,
Valdís Ósk Óladóttir,
Roy Franco,
Baldvin Kristjánsson,
Jón B. Vilhjálmsson.

t
Okkar elskulegi sonur, bróðir, mágur og faðir,
HAFLIÐI KONRÁÐ HINRIKSSON
frá Ólafsvík,
búsettur f Noregi
lést þriðjudaginn 25. maí sl.
Útför hans fer fram í Noregi þriðjudaginn 1. júní.
Hinrik Konráðsson, Else Konráðsson,
Sæmundur Hinriksson, Auður Árnadóttir,
Konráð Hinriksson, Inga G. Bragadóttir,
Lisbet Rui, Rune Rui
og börn hins látna.
t
Móðir mín,
GUÐRÚN GUÐRÍÐUR STEFÁNSDÓTTIR
frá Setbergi,
Hornafirði,
sem andaðist á hjúkrunardeild Skjólgarðs
Hornafirði, föstudaginn 21. maí, verður jarð-
sungin frá Hafnarkirkju laugardaginn 29. maí
kl. 13.30.
Jarðsett verður í kirkjugarðinum við Laxá.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast
hennar, er bent á Skjólgarð, dvalarheimili aldraðra, Hornafirði.
Jóhanna Þorvarðardóttir
og aðstandendur.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
JÓNA KRISTBJÖRG GUNNARSDÓTTIR,
Víðihlíð,
Grindavík,
verður jarðsungin frá Grindavíkurkirkju á
morgun, laugardaginn 29. maí, kl. 14.00.
Margeir Á. Jónsson, Guðlaug R. Jónsdóttir,
Ólafur Æ. Jónsson, Guðný Elfasdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma, langamma og langa-
langamma,
SIGRÚN BJÖRNSDÓTTIR,
áður til heimilis á Álfaskeiði 37,
andaðist á Sólvangi að morgni miðvikudagsins 26. maí.
Fyrir hönd vandamanna,
Kristjana Marteinsdóttir,
Björn Marteinsson,
Þórður Arnar Marteinsson.
t
Elskulegur faðir okkar,
KARL SKAFTI THORLACIUS,
er látinn.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigfrið Berglind Thorlacius.
KRISTIN
GRÍMSDÓTTIR
+ Kristín Gríms-
dóttir fæddist 8.
apríl 1911 á Mela-
leiti í Melasveit.
Hún lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 20.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Arn-
órsdóttir og Grímur
Þórðarson. Hún ólst
upp í Melasveitinni
hjá foreldrum sín-
um en flutti ung að
árum með þeim til
Reykjavíkur. Krist-
ín giftist árið 1930
Sæmundi Bjamasyni frá Snæ-
býli í Skaftártungu, f. 14. maí
1906, d. 9. desember 1991. For-
eldrar hans voru Bjarai Sverr-
isson og Steinunn Ingibjörg
Brynjólfsdóttir. Þau Kristín og
Sæmundur eignuðust fímm
börn: 1) Guðrún Eraa, f. 24. 7.
1930. Fyrri maki Lúðvík S.
Jónsson, f. 9.10. 1927, d. 20.12.
1975. Þau áttu átta börn. Seinni
maki Guðrúnar var Hreiðar
Lítil kveðja og þökk til elskulegr-
ar tengdamóður minnar, Kristínar
Grímsdóttur, sem við kveðjum í
dag. Því svo ljúfar minningar geym-
um við hér á Snæbýli um hana og
hennar kæra eiginmann, Sæmund
Bjamason, sem lést fyrir nokkrum
árum. Alla þeirra velvild og hjálp-
semi í okkar garð á liðnum áratug-
um viljum við þakka. Þótt starfs-
vettvangur þeirra væri alla tíð í
Reykjavík var áhugi þeirra á sveit-
inni og búskap þar mikill, enda vön
að umgangast skepnur, því á fyrstu
búskaparárum í Reykjavík voru þau
með sauðfé. Sæmundur var fæddur
á Snæbýli í Skaftártungu, en Krist-
ín á Melaieiti í Melasveit, þar sem á
aðra hönd bærist bára blá, á hina
Skarðsheiði. Eflaust hefur lífsvið-
horf þeirra að nokkru mótast af
fyrstu kynnum bernskuslóða og
kynnum við fjölbreytni í lífríki
landsins. Það voru hátíðisdagar að
fá þau hjón í heimsókn, margar
ferðir áttu þau hingað, þegar afrétt-
arsafnið var réttað, ennfremur
heimaréttir á sauðburði og alltaf til-
búin til átaka, enda kunnu þau vel
til slíkra verka jafnt og annarra.
Alltaf voru veiðistangimar með í för
og óskastaðirnir voru hylirnir í
Tungufljóti neðan Titjufoss við
Hvítholtin, enda aldrei farið þangað
erindisleysu. Þá var vel tekið til
hendi í heyskapnum á sumrin.
Að taka í spil hafði Kristín mikið
gaman af og stóðu fáir henni á
sporði í þeim efnum og hún hefur
eflaust kennt systkinunum á Snæ-
býli allt sem þurfti til að hafa
ánægju af. í einni heimsókninni að
vetri, úti var hríðarveður, voru höfð
vaktaskipti við spilin, taldi Kristín
það eins gott og að gera ekki neitt.
Sæmundur og Kristín vora dugleg
að ferðast, bæði innanlands og utan,
sér til óblandinnar ánægju. Aldur-
inn var afstætt hugtak hjá þeim,
enda fannst mér þau vera í tilhuga-
lífínu þótt komin væra á efri ár, slík
var samheldnin, enda fannst mér
Kristín alltaf eins og ung stúlka
þótt árum fjölgaði. Eftir lát Sæ-
mundar bjó Kristín áfram í íbúð
sinni, Skúlagötu 40, stóð á eigin fót-
um og horfði á hinar björtu hliðar
lífsins og lét góðu minningarnar
verma sál. Hún hélt félagsskap við
eldri borgara í Reykjavík eins og
þau hjón höfðu áður gert. Á sl. vori
var heilsu hennar nokkuð tekið að
hraka, þótt hún kvartaði ekki. Þá
vaknaði hjá henni áhugi á að kom-
ast í sveitina eitt vor enn á sauð-
burði og sjá lömbin. Trúlega viljað í
huga taka undir með Tómasi Guð-
mundssyni:
Leyfðu nú drottinn, enn að una
eitt sumar mér við náttúruna.
Kallirðu þá ég glaður get
gengið til þín hið dimma fet.
Þessi áhugi Kristínar varð að
veraleika, Guðrún dóttir hennar
Jónsson, f. 19.1.
1918, d. 14.9. 1996.
2) Ingunn Ragna, f.
3.8. 1931. Fyrri
maki hennar var
Guðmundur Hin-
riksson, f. 27.7.
1928, og áttu þau
fimm börn. Þau
slitu samvistum.
Seinni maki Siggeir
Jóhannesson, f.
17.8. 1928. Þau
eignuðust fjögur
börn. 3) Bjarni, f.
21.9. 1932, kona
hans er Gislína Vil-
hjálmsdóttir, f. 12.8. 1937. Þau
eignuðust fjögur börn. 4) Örn, f.
19.3. 1947, d. 25.12. 1950. 5)
Gylfi, f. 15.8. 1948 og eignaðist
hann þrjú börn með Önnu
Steinunni Jónsdóttur.
Þau Kristín og Sæmundur
bjuggu í Reykjavík allan sinn
búskap.
Útför Kristínar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
kom með hana eina helgi á sauð-
burði hér að Snæbýli, ég hef fyrir
satt að hún hafi oft á eftir minnst
þessarar ferðar, sem hún var ánægð
með. Nokkur síðustu ár naut hún
vináttu og félagsskapar Páls Gunn-
arssonar, eldri íbúa í Kópavogi,
hann heftir bíl og gátu þau ferðast
um nágrenni og um sveitir sunnan-
lands, ennfremur í utanlandsferðir í
hópi eldri borgara. Eftir að heils-
unni hrakaði og sýnt var á sl. sumri
að lækning myndi ekki takast varð
það hlutur sem hún með reisn bar
án kvörtunar. Sjálf tók hún þá
ákvörðun að óska eftir plássi á
Hrafnistu en nokkuð var liðið á vet-
ur og vora þá biðlistar fyrir og bið
gæti orðið alllöng. Á meðan beðið
var eftir plássi tók Páll hana til sín í
sína íbúð í Kópavogi, var ánægju-
legt að heimsækja þau þar í vetur
og sjá hve vel hann gætti hennar,
þótt hann sé aldraður og ekki að
öllu leyti heill heilsu. Fyrir allt
þetta viljum við hjón færa Páli inni-
legar þakkir svo og heimsóknir
hans að sjúkrabeði á Hrafnistu, en
þar fékk Kristín pláss eftir miðjan
vetur. Starfsfólki á Hrafnistu færi
ég kærar þakkir fyrir hlýju og góða
umönnun. Aðstandendum öllum
innilegar samúðarkveðjur.
A meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu á eftir þér í sárum trega.
Þá blómgast enn og blómgast ævinlega
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Hjartans þakkir fyrir alla sam-
veruna. Blessuð sé minning þín.
Siggeir Þ. Jóhannesson.
Þá er vorið gengið í garð og
amma mín og afi á leið í sveitina.
Það þótti okkur systkinum alltaf
mikið tilhlökkunarefni. Við krakk-
arnir biðum þess í eftirvæntingu í
stofuglugganum að Skódinn kæmi í
ljós í Hraunfellinu og þá var hlaupið
út á hlað, því við vissum að amma
hafði alltaf eitthvað góðgæti með í
farteskinu. Eða eins og hún orðaði
það, eitthvað sætt á tunguna. Það
var dregin upp hymu-súrmjólk,
malakoff, nýtt brauð og síðast en
ekki síst nýveidd lúða. Amma eldaði
alltaf lúðusúpu með lárviðarlaufum
og rúsínum, ekki þótti okkur krökk-
unum mikið til lúðusúpunnar koma
en við átum lúðuna og horfðum
andaktug á afa sjúga beinin með til-
þrifum.
Afi var einn af þessum mönnum
sem gera hverja móður gráhærða
fyrir aldur fram. Hann var mjög
stríðinn og æsti okkur krakkana
upp þangað til allt var orðið vitlaust
á heimilinu, þá sagðist hann þurfa
að leggja sig, fór inn í stofu og lok-
aði hurðinni á eftir sér. Afi var mað-
ur sem fann alltaf patentlausn á öll-
um vandamálum okkar krakkanna.
T.d. þegar við frænkumar voram
búnar að ákveða að fara í megran
eitt sumarið og ekkert gekk, þá
kallaði sá gamli í okkur og sagðist
vera búinn að finna lausn á okkar
vandamáli. Við, þessir græningjar,
eltum gamla manninn niður að skít-
haug við fjósið. Þarna er lausn á öll-
um ykkar vandamálum, sagði hann
og benti á hauginn. Við horfðum og
horfðum á skíthauginn en gátum
ekki ímyndað okkur hvaða lausn
hann gæti gefið okkur. Jú, sjáið til,
stelpur mínar, þama efst á haugn-
um er þvolbrúsi og á honum stend-
ur: Hreinsar alla fitu fljótt og vel af.
Okkur fannst þetta ekkert fyndið,
löbbuðum súrar heim með hlátra-
sköllin hans afa á bakinu. En hon-
um var fljótt fyrirgefin öll stríðnin.
Við krakkarnir fengum alltaf eitt
visst verkefni þegar líða tók á sum-
arið, það var að fara út að tína
maðka fyrir gömlu hjónin. Afi kom
reyndar alltaf með sína skosku
maðka, en amma vildi meina að það
veiddist betur á maðkana sem við
tíndum. Og einhverra hluta vegna
fékk amma alltaf meiri afla en afi.
Eg varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
þegar afi hætti að nenna í gljúfrið,
þá tók amma mig alltaf með sér.
Það vora okkar bestu samvera-
stundir. Þá var dagurinn tekinn
snemma og farið í veiðigallann,
fundið til nesti og góða skapið tekið
með. Rölt í rólegheitum fram á
Hvítholt, niður með ánni að neðsta
hyl. Umræðan um veiði og búnað
tekin upp ásamt öðra sem kom upp
í hugann þann daginn. Labbað hyl
úr hyl en aldrei veitt meira en þurfti
í matinn þann daginn. Ég lærði
fljótt á umgengni við veiðiár og
veiðigræjur hjá ömmu minni. Eitt
var það sem amma kunni betur en
allir aðrir, það var að þegar búið var
að sjóða aflann og sest var til borðs,
þá tók amma einn lítinn silungshaus
upp í sig og smjattaði á honum dá-
góða stund og spýtti síðan vei
hreinsuðum beinunum út um annað
munnvikið.
Ekki er hægt að minnast ömmu
án þess að nefna spilaáhugann sem
henni var í blóð borinn. Hún byrjaði
að kenna okkur ólsen-ólsen, þá
svarta-pétur og þegar við voram
orðin dálítið eldri þá var spiluð vist.
Sá hún um að hafa ofan af fyrir okk-
ur á rigningardögum með því að
spila við okkur frá morgni til
kvölds.
Svo fylgir oss eftir á lestarferð ævilangri
hið ljúfa vor, þegar allsstaðar sást tD vega.
Þvi skin á hamingju undir daganna angri
og undir fógnuði daganna glitrar á trega.
(Tómas Guðm.)
Ég þakka ömmu og afa fyrir sam-
fylgdina í gegnum árin.
Saknaðarkveðja,
Linda frá Snæbýli II.
Elsku amma, nú þegar þú hefur
yfirgefið þennan heim langar mig
að setja nokkrar línur á blað, því
það er nú einhvern veginn þannig
að þegar fólk kveður þessa jarðvist
föram við hin, sem eftir eram, að
rifja upp öll minningabrotin sem
eru skilin eftir. Þú varst alla tíð
glæsileg kona, sem ég leit upp til
þegar ég var lítil stelpa hjá ykkur
afa. Minnist ég þess sérstaklega að
þegar við afi voram að fara á fætur
varst þú alltaf komin fram uppstríl-
uð, búin að leggja smurt brauð á
borðið og blóðbergste sem þér þótti
svo gott, já, einn bolla, hvað sem
það kostaði, því „þetta er svo hollt,
blóðaukandi og allra meina bót“. Já
og allar veiðiferðimar og ferðalögin.
Þegar þú sendir mig fyrst út í búð
fyrir þig man ég hvað mér fannst ég
vera stór, og alla tíð talaðir þú við
alla sem jafningja.
Elsku amma, nú er baráttan búin,
ég veit að afi hefur farið í sparifötin
til að taka á móti þér og ég veit líka
að við eigum eftir að hittast aftur
seinna.
Af hjartans rót ég heiðra þig
sem hafðir á mér gætur,
hönd þín bjó svo hægt um mig,
heill komst ég enn á fætur.
Hafðu þökk fyrir allt, elsku
amma.
Sólveig Friðrikka.