Morgunblaðið - 29.07.1999, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 29. JÚLÍ 1999 47
SIGURÐUR
SIGURÐSSON
+ Sigurður Sig-
urðsson (Cító)
var fæddur í Vest-
mannaeyjum 17.
desember 1930.
Hann lést á heimili
sínu í Hafnarfirði
19. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Steindór Sig-
urðsson og Helga
Sigurðardóttir.
Hann ólst u'pp hjá
móðurömmu sinni
og afa, þeim Onnu
Pálsdóttur og Sig-
urði Sigurðssyni
skáldi frá Arnarholti. Systir
hans er Dóra Fulton sem búsett
er í Bandaríkjunum og hálfsyst-
ir hans samfeðra Sæunn Stein-
dórsdóttir.
Hinn 20 janúar 1959 kvæntist
Sigurður Guðbjörgu Krisljáns-
dóttur, f. 27.6. 1933. Þau eign-
uðust fjögur börn. Þau eru: 1)
Sigurður Sigurðsson, f. 5.11.
1957, kvæntur Barbro Glad og
eiga þau fjögur börn. 2) Krist-
ján Sigurðsson, f. 15.1. 1962,
í dag kveðjum við pabba okkar,
Sigurð Sigurðsson, Cító eins og allir
kölluðu hann. Einhvem veginn átt-
um við ekki von á að það yrði svo
fljótt því þú hafðir ennþá svo margt
að gefa.
Þegar við nú setjumst niður til að
skrifa nokkur kveðjuorð hrannast
minningarnar upp. Aldrei gleymum
við fjölskyldukvöldunum á flmmtu-
dögum. Þar sátum við saman og
spiluðum, leystum þrautir og keppt-
um í öllu milli himins og jarðar, því
keppnisandinn er mikill hjá okkur
og öllum líkaði illa að tapa.
Ekki gleymum við því heldur
hvað þú fylgdist vel með okkur í
íþróttunum, því á þeim dögum var
ekkert sérstaklega algengt að for-
eldi-ar kæmu á kappleiki barna
sinna. Auðvitað hlaust þú að hafa
mikinn áhuga á íþróttaiðkun okkar,
sjálfur fyrrverandi íslandsmeistari í
knattspyrnu með Val, snillingur í
snóker og liðtækur í mörgum öðr-
um íþróttagreinum. Ennþá munum
við hvað við vorum stolt af þér þeg-
ar við vorum að leika okkur í snóker
og gátum fengið þig með og fyrr en
varði voru komnir áhorfendur sem
fylgdust með þessum fullorðna
manni sem spilaði svo vel. Aldrei
munum við heldur gleyma þegar þú
tókst upp gítarinn, spilaðir fyrir
okkur og söngst, en það gerðir þú
gjarna á hverjum degi því tónlistar-
hæfileikana hafðir þú hlotið í vöggu-
gjöf frá móður þinni og ömmu, sem
báðar voru píanóleikarar. Þegar við
fluttumst að heiman var þetta eitt
af því sem við söknuðum mest, því
fátt var notalegra en leggjast til
svefns og heyra þig spila og syngja í
stofunni.
Fjölskyldan var alltaf númer eitt
hjá þér og eftir að bamabörnin
komu til sögunnar var fátt
skemmtilegra fyrir þau en að fá afa
í heimsókn. Enginn var duglegri að
spila, leika sér í fótbolta eða syngja
og tralla.
Þótt við gætum skrifað svo ótal-
margt vitum við að það hefði verið
þér á móti skapi að teygja lopann,
því þannig varst þú ekki. Þú varst
alltaf hreinn og beinn og ætlaðist til
að aðrir væru það líka og trúðir
alltaf á það besta í hverjum manni.
Við minnumst þess líka að fáir
voru þrjóskari en þú þegar þú
hafðir myndað þér skoðun á ein-
hverju og það var alveg sama
hvemig reynt var að sannfæra þig,
það gekk bara ekki. En svona
varstu og ekki hefðum við viljað
hafa þig öðruvísi, því fáir voru
stoltari af föður sínum en við; allir
þekktu þig og bám þér gott orð.
Ungir fóram við elstu bræðumir að
vinna hjá þér á verkstæðinu og við
minnumst þess enn hve vel var
haldið áfram í vinnunni, reglulegir
kaffitímar þekktust lítið og þá
sjaldan að pásur vora teknar mátti
kvæntur Láru Guð-
rúnu Agnarsdóttur og
eiga þau þijú börn. 3)
Rúnar Sigurðsson, f.
26.8. 1964, i sambúð
með Maríu Ýr Vals-
dóttur og eiga þau tvö
börn. 4) Anna Sigurð-
ardóttir, f. 25.5. 1968,
í sambúð með Bjarka
Val Bjarnasyni.
Sigurður ólst upp í
Reykjavík. Hann
hlaut almenna skóla-
göngu og lauk síðan
námi í skósmiði frá
Iðnskólanum í
Reykjavík og starfaði sem skó-
smíðameistari í Reykjavík og
Hafnarfirði þar til hann var um
fimmtugt. Síðan réðst hann til
starfa hjá Hafnarfjarðarbæ og
starfaði fyrst við Sundhöll Hafn-
arfjarðar og siðasta áratuginn
sem forstöðumaður íþróttahúss-
ins við Strandgötu í Hafnarfirði.
títför Sigurðar fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfírði í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
heyra þig segja: „Væri nú ekki ráð
að setja í þriðja gír?“
Gælunafnið þitt Cító, sem allir
þekktu þig undir, er komið úr lat-
ínu, en það gaf afi þinn, Sigurður
Sigurðsson skáld frá Amarholti,
þér ungum að áram. Það mun þýða
eitthvað í námunda við fljótur eða
snöggur og það lýsti þér vel. Ekki
var beðið með það til morguns sem
hægt var að gera í dag.
Við krakkarnir voram og eram
stolt af því að bera nafnið þitt, Cító-
fjölskyldan í Hafnarfirði.
Elsku mamma, megi Guð blessa
þig og styrkja þessa erfiðu daga.
Sigurður, Kristján, Rúnar
og Anna
Sú sorgarfregn barst mér að með
skjótum hætti væri horfinn af sjón-
arsviðinu gamall og góður vinur
minn, Sigurður Sigurðsson eða Cító
eins og hann var alltaf kallaður
meðal félaga. Fyrir stuttu er fund-
um okkar bar saman sagði hann
mér að hann hefði fengið hjartaáfall
í fríi á Kanaríeyjum í febrúar sl. Eg
var fluttur með þyrlu frá fjallaþorpi
beint á spítalann, þetta var eins og
„A bráðavaktinni", sagði hann með
glettni í augum. Þá minntist ég þess
að ég hafði aldrei heyrt þennan
mann bera sig illa eða kvarta og því
síður bregða skapi þá rúma fimm
áratugi sem vinátta okkar hefur
staðið.
Hugurinn reikar til eftirstríðsár-
anna þegar leiðir okkar lágu fyrst
saman, en þá flutti Cító að Klappar-
stíg 40 í Reykjavík í næsta nágrenni
við mig. Einn daginn birtist þessi
strákur með gúmmífótbolta í hönd-
um og bauð upp á leik. Hann reynd-
ist búa yfir knatttækni sem við
strákarnir í hverfinu höfðum aldrei
áður kynnst. Þarna var þá kominn
liðsmaður úr yngri flokkum Vals og
strax tókst með okkur góð vinátta.
Cító var alinn upp hjá ömmu
sinni, Onnu G. Pálsdóttur píanó-
kennara, ekkju Sigurðar Sigurðs-
sonar skálds írá Amarholti. Hann
nam snemma skósmíðaiðn hjá Þor-
láki Guðmundssyni á Klapparstíg
44, en þar hafði ég þá unnið sem
sendill um nokkurt skeið. Eg fylgd-
ist því spenntur með hvernig fýrsta
verkefninu hans reiddi af, en það
var að setja nýja leðurhæla undir
illa slitna karlmannsskó. Auðvitað
gekk verkefnið eins og í sögu því
handlægni hans var slík að undrun
sætti.
Skósmíðaverkstæði Þorláks var
ekkert venjulegt, en Þorlákur hafði
létta lund og einstakt lag á að tala
við fólk. Þarna komu ýmsir kynlegir
kvistir reglulega með sín vandamál,
töluðu opinskátt og fengu hollráð.
Þarna var sem sé öðram þræði rek-
in einskonar ókeypis sálfræðiþjón-
usta. Oft voru samtöl þessi eins og
spennandi framhaldssögur fyrir
okkur strákana, við hlustuðum 'með
athygli en gættum þess vel að
leggja aldrei orð í belg.
A vetram stunduðum við skíðaí-
þróttina og fóram upp í Valskála í
Sleggjubeinsdal um hverja helgi
þegar viðraði. Þar var glatt á hjalla
og Cító ómissandi með gítarinn
enda hafði hann sjálfsagt erft tón-
listarhæfileika ömmu sinnar. Hann
hafði góða söngrödd og lék af fingr-
um fram hljóma í mörgum söng- og
dægurlögum og jafnvel jassi þess
tíma. Við sungum alltaf fjölraddað
og fór það eftir fjölda þátttakenda
hverju sinni hvort sungið var tví-,
þrí- eða fjórraddað og raddsetning-
in fundin upp smásaman á staðnum.
Að áliðnum páskahelgum var Cító
oft orðinn bólginn og blóðrisa á
fmgurgómum eftir gítarstrengina,
en áfram hélt hann alltaf án þess að
æmta né skræmta.
Cító lék í mörg ár með meistara-
flokki Vals á vinstri kantinum í
framlínunni, eins og sagt var á þeim
tíma, en þar nýttist knatttækni
hans vel. Mikið og gott félagslíf var
í Val á þessum árum með tilkomu
félagsheimilisins á Hlíðarenda og
þar var spilaður borðtennis, skák,
brids og hlustað á músik, a.m.k.
einu sinni í viku á vetrarkvöldum.
Cító hafði góða hæfileika á öllum
þessum sviðum og þó kannski sér-
staklega í ballskák (snóker), sem lít-
ið sem ekkert var stunduð sem
íþrótt á þeim tíma. Cító var gæddur
sérstakri næmni sem ekki er öllum
gefin og nýttist honum þegar beita
þurfti nákvæmni.
Cító opnaði eigin skóvinnustofu á
Vatnsstíg sem fljótlega varð „mæt-
ingarstaður" okkar félaganna í Val,
en síðar fluttist hann til Hafnar-
fjarðar og rak þar skóvinnustofu
um árabil og reisti sér og fjölskyldu
sinni myndarlegt heimili að
Sævangi 8. A seinni árum gerðist
hann umsjónarmaður sundlaugar
og síðast íþróttahúss Hauka við
Strandgötu. Leiðir okkar lágu lítið
saman síðustu áratugina, en stopul-
ir samfundir með þeim hjónum
Guggu og Cító vora alltaf tilhlökk-
unarefni.
Með þessum fátæklegu orðum, en
ljúfu endurminningum vil ég þakka
mínum kæra vini Cító allt það sem
hann gaf mér. Ég veit að ég mæli
fyrir munn allra gömlu félaganna,
að þar fór drengur góður.
Eg vil votta Guðbjörgu og fjöl-
skyldunni samúð okkar hjóna og bið
Guð að styrkja ykkur í sorg.
Einar H. Ágústsson.
Það var mánudagsmorgunn og ég
fann vin minn hvergi. Hvert hafði
hann farið? Ég gafst upp á leitinni
en skömmu síðar hringdi sonur
hans í mig og upplýsti mig um að
faðir sinn, Cító vinur minn, væri lát-
inn. Hann hafði gengið til náða
kvöldið áður og ekki vaknað aftur.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
fyrir rúmum fjöratíu áram þegar
Cító og fjölskylda fluttust til Hafn-
arfjarðar 1958 og við urðum ná-
grannar á Suðurgötunni í Hafnar-
firði. Cító kom til Hafnarfjarðar til
að koma á laggimar skósmíðaverk-
stæði sínu sem hann starfrækti í 23
ár, eða þar til hann tók að sér starf
umsjónarmanns íþróttahússins við
Strandgötu.
Fjölskyldur okkar hafa raglað
saman reytum á marga vegu, börnin
okkar vinir, bekkjar- og skólafélag-
ar, og við foreldramir vinir. Hér er
því um óvenju mikil fjölskyldutengsl
að ræða og tilfmningatengslin mörg.
Við höfðum það oft í flimtingum í
gamla daga að Cító og Gugga hefðu
ekki þolað fjarlægðina frá okkur og
því elt okkur, þegar við fluttum
nokkram húsum ofar í götuna.
Gugga stríddi krökkunum, spaugaði
og lagði á ráðin, Siggi og Sigga áttu
að giftast, enda búin að leika sér
saman frá eins til tveggja ára aldri,
Ragnar átti að giftast Onnu litlu,
sem við öll áttum svo mikið í af því
að hún var yngst, Rúnarnir nafnar,
Ragnar og Kristján bestu vinir
o.sfi’v. Þegar bömin vora lítil hitt-
umst við á aðfangadagskvöld og
hélst sá siður þar til bömin vora
komin á unglingsár.
Cító bjó yfir mörgum hæfileikum
og hann var góðum gáfum gæddur.
Hann var góður söngmaður, spilaði
á gítar, íþróttamaður og bridsspilari
mikill. Hann var góður knatt-
spyrnumaður á sínum yngri áram
og spilaði m.a. í meistaraflokki Vals.
Hann kom til Hafnarfjarðar til að
þjálfa Hauka.
Vinátta okkar byggðist á sam-
veru í daglegu lífi eða hversdags-
leikanum. Við fóram ekki í ferðalög
saman eða út að skemmta okkur,
eins og vinum er títt að gera, held-
ur höfðum nánast daglegt samband
og þá sérstaklega nú seinni árin.
A okkar yngri fullorðinsáram
spiluðum við saman með Gaukum
sem var „old boys“-lið knattspymu-
deildar Hauka og var það Cító sem
kom mér í þann félagsskap. Cító var
einnig aðalhvatamaðurinn að því að
ég fór að spila brids og voram við
saman í bridsklúbbi sem spilaði
saman í það minnsta vikulega yfir
vetrartímann. Vináttan var mér
mikils virði og á ég eftir að sakna
Cítós mikið. Hann skilur eftir sig
stórt skarð, hann var besti vinur
sem ég eignaðist á fullorðinsáram
AGNAR WILHELM
AGNARSSON
/T\ Agnar Wilhelm
LIV Agnarsson
fæddist í Reykjavík
10. september 1951.
Hann Iést á heimili
sínu 14. júlí síðast-
liðinn og fór útför
hans fram 26. júlí.
Jarðsett var í graf-
reit ásatrúarmanna
í Gufunesi.
Hið fáránlega hefur
gerst. Agnar er farinn.
Hann kom askvaðandi
inn í líf mitt ‘86. Það
var nótt og haust í Vatnsmýrinni.
Ég er einn að dansa hringdans
þessa nótt. Og held eldinum log-
andi. Og þangað kom þessi hlæj-
andi maður. Eg fór að bjástra við
að opna límonaðiflösku án upptak-
ara ... eða var það Aggi sem braut
flöskuna ... nei, það var ég ... ég var
blóðugur... og Aggi skar sig í
snatri og „blandaði"... „Jæja,
Tryggvi minn ... Þá eram við orðnir
fóstbræður,“ sagði Aggi með sitt
mikla smæl.
Það var alltaf viðstöðulaust
„þing“ hjá Agga í kjallaranum.
Mamman talaði þýsku við drenginn
sinn. Stundum höstug-
lega. En allt kom fyrir
ekki. Aggi breyttist
ekká neitt. Það þýddi
ekkert að rífast...
Aggi nöldraði bara
líka á þýsku. Svo
fluttu þau neðar í göt-
una. Vinirnir hissa að
hafa ekki afdrepið
lengur. En nýja Leifs-
gatan var góð og
fastagestimir komu
allir þangað ... og það
var hjalað og malað
áfram í Aggastofu. Þá
var þingað í kringum
tölvuna og Netið. Aggi starfaði
mikið á Netinu. Hann þýddi Bók-
ina um veginn og fjölmargar smá-
sögur vísindaskáldsagnahöfunda,
það er allt saman að finna á Net-
inu, ásamt myndlist hans og fleiii
hugverkum undir nafninu agnarius.
Agnar er ansi lifandi persóna í
mínum huga. Aggi hinn óforbetr-
anlegi, Aggi hinn gamansami,
Aggi úrilli, Aggi glaði, Aggi létt-
geggjaði. Allir þessir Aggar til-
heyra nú stjörnuryki himnanna,
hlátur minninganna umvefur
Agga kyrrð og ró. Það voru kyrr-
látar stundir hjá Agga þau síðustu
og vil ég kveðja hann með þessum
fátæklegu orðum og minninga-
brotum.
Kæra Gugga, Siggi, Rúnar, Kri-
stján, Anna, tengdaböm og barna-
börn, megi algóður guð styrkja ykk-
ur í sorginni. Ég, Dísa og börnin
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
F.h. fjölskyldu minnar,
Kristján Hans Jónsson.
Skjótt skipast veður í lofti. Sig-
urður er látinn eftir að hafa náð sér
vel á strik og hafið fullan vinnudag
vegna áfalls er hann varð fyrir í fríi
þeirra hjóna sem vora að halda upp
á brúðkaupsafmæli fyiT í vetur.
Með dugnaði og æðruleysi barðist
hann í hljóði við hrakandi heilsu
sína eins og svo margir af hans kyn-
slóð. Sigurður Sigurðsson starfaði
sem forstöðumaður í íþróttahúsinu
við Strandgötu í Hafnarfirði síðan 1.
janúar 1985, en þar á undan um ára-
bil starfaði hann sem baðvörður í
Sundhöllinni og íþróttahúsinu.
Gælunafn Sigurðar var Cídó, sem
fóstri hans og afi gaf honum á unga
aldri, en Cídó þýðir snöggur á lat-
ínu. Þetta átti vel við Sigurð því
hann var ávallt snar í snúningum og
snöggur til verka. Sigurður var
mjög samviskusamur og vandaður
starfsmaður. Skipulagður var hann
og vildi hafa hlutina á hreinu, af
sumum talinn of nákvæmur stund-
um, en ávallt mjög samvinnuþýður
og áreiðanlegur. Sigurður átti auð-
velt með að umgangast fólk og oft
var stutt í glaðværðina hjá honum,
sem hjálpaði mikið við störf hans að
stjómun og skipulagningu á því um-
fangsmikla og mikilvæga starfi sem
fram fer í íþróttahúsinu. Áhugi Sig-
urðar á íþróttum var mikill enda
gamall íþróttamaður sjálfur og
fylgdist hann ávallt mjög vel með því
sem var að gerast á því sviði. Þetta
ásamt öllum hans mannkostum gerði
hann farsælan í starfi sínu sem for-
stöðumaður í íþróttahúsinu við
Strandgötu.
Nú þegar Sigurður Sigurðsson er
allur er mér ljúft að þakka fyrir störf
hans við íþróttamannvirki Hafnar-
fjarðarbæjar og fyrh- hönd starfs-
manna í íþróttahúsinu við Strand-
götu, sem misst hafa góðan félaga og
vin, vil ég koma á framfæri þakklæti
fyrir óeigingjarnt og eljusamt starf
Sigurðar.
Ég átti persónulega mjög gott
samstarf við Sigurð, sem ég vil enn-
fremur þakka fyrir. Ekkju Sigurðar,
frú Guðbjörgu Kristjánsdóttur,
börnum þeirra Sigurði, Kristjáni,
Rúnari, Onnu og fjölskyldum þeirra
sendi ég einlægar samúðarkveðjur.
Ingvar S. Jónsson, íþrótta-
fullt.rúi Ilafnarfjarðar.
skipti sem ég kom til hans. Hann
studdi mig ef hann gat, á sinn hátt.
Bókhald, andagift og brosið svip-
mikla. Svo er hann allt í einu horfinn.
Sorglegt fyrir alla sem þekktu mann-
gæði Agnars. Við sjáum eftir honum.
Agnar átti til ýmsa sérvisku og sér-
kennilega siði. Maður kom aldrei að
tómum kofanum hjá honum. Stund-
um varð hann líka þreyttur eins og
aðrir og gat verið stuttui* í spuna...
„Tryggvi, hvers vegna á ég að vita
það?“ var frægasta setningin þegar
sá gállinn var á honum. Aggi var
gjarn á að treina sér stemmningarnar
og gefa með sér þegar gest bar að
garði. Hann var svo mikill gestgjafi.
Með einlægustu mönnum sem ég
þekki... allavega við mig... elskulegur
maður... gamansamur... hlýr. Ég
mundi segja að Aggi hafi verið hug-
ljómaður, því sem næst. Ólseigur var
hann og ávallt glaðui* í góðum vina-
hópi. Vertu sæll, vinur... nú fyllir þú
himinandann með hlátri þínum.
Tryggyi Hansen.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
í»að eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfír eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.