Morgunblaðið - 29.07.1999, Blaðsíða 48

48 FIMMTUDAGUR 29. JÚLÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Valdimar Rósin-
krans Jóhanns-
son fæddist að Ósi í
Skagahreppi, Aust-
ur-Húnavatnssýslu,
hinn 1. júlí 1929.
Hann lést á heimili
sínu í Alftamýri 2,
19. júlí síðastliðinn.
Foreldrar Valdmars
voru hjónin Jóhann
Jósepsson, bóndi á
Ósi, og Rebekka
Guðmundsdóttir.
Valdimar ólst upp á
Ósi til 6 ára aldurs,
en fór þá að Björg-
um í sömu sveit til hjónanna Sig-
mundar Benediktssonar og Að-
alheiðar Ólafsdóttur. Þar var
Valdimar til 16 ára aidurs og
flutti svo til móður sinnar í
Hafnarfirði. Systkini Valdimars
voru átta og dóu tvö þeirra
óskírð. Þau systkini sem upp
komust eru: 1) Friðgeir I. Jó-
hannsson, f. 27.6. 1920. 2) Krist-
inn A. Jóhannsson, f. 13.6. 1922.
3) Siguijón E. Jóhannsson, f.
22.7.1923, látinn. 4) Jósep Ó. Jó-
hannsson, f. 29.12.
1924, látinn. 5) Ragn-
heiður M. Jóhanns-
dóttir, f. 17.7. 1927. 6)
Hólmfríður M. Jó-
hannsdóttir, f. 5.5.
1933, látin.
Valdimar kvæntist
14. ágúst 1954 Ráð-
hildi Ingvarsdóttur
frá Stíflu í Vestur-
Landeyjum. Þau
hjónin áttu tvö börn:
1) Sigmundur Heiðar
Valdimarsson, verk-
taki, f. 23.4. 1954, bú-
settur í Hafnarfirði.
Sambýliskona Sigmundar er
Amporn Meelarp. Börn Sigmund-
ar með Birgittu Helgadóttur eru
Svava, Guðlaug og Kristján. 2)
Sigurjón Hafberg Valdimarsson,
f. 15.4. 1958, px'pulagningarmeist-
ari, í sambúð með Guðlaugu Elí-
asdóttur. Börn þeirra eru Sonja
Fríða, Vignir og Hildur Ösp. Fóst-
urdóttir Valdimars er Hólmfríður
Þorbjörnsdóttir, f. 9.3. 1947, bú-
sett í Bandaríkjunum. Hún er gift
Einari Magnússyni og eiga þau
sex börn. Barnabarnabörn eru
orðin átján. Valdimar og Ráð-
hildur slitu samvistum.
Valdimar vann sem verka-
maður og sjómaður, en á sumrin
var hann hjá Ræktunarsam-
bandi Húnvetninga sem véla-
maður. Árið 1954 gerðist hann
mjólkurbílstjóri á eigin bílum
með Kristni Andréssyni frá
Blönduósi. Var það oft ansi
strembið á veturna í því starfí.
Árið 1959 fór hann til starfa til
Jóns Loftssonar í vikurflutn-
inga, en um það leyti fer hannn
að byggja þak yfir höfuðið fyrir
sig og sína fjölskyldu í Álfta-
mýri 2, Reykjavík. Árið 1962
hóf hann störf hjá Olíufélaginu
hf. Síðar fer hann til verktaka-
fyrirtækisins Véltæknis hf. Svo
starfaði hann hjá Malbikun hf.
Stofnaði verktakafyrirtækið
Hlaðprýði hf. með þremur fé-
lögum sinum. Rekur það í nokk-
ur ár, selur það til Loftorku hf.
Verður bæjarverksljóri á Sel-
tjarnarnesi í 13 ár. Fer til OLÍS
í stuttan tíma. Gerðist húsvörð-
ur í Austurbæjarskóla og er þar
til hann hættir í september
1998. Valdimar var húsvörður í
Félagsheimili Húnvetninga og
var formaður bridsdeildar þess.
Hann var ötull í störfum sínum
fyrir félagið.
Jarðarför Valdimar fer fram
frá Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
VALDIMAR
RÓSINKRANS
JÓHANNSSON
Hér sit ég og hugsa til baka til
þess tíma þegar ég var ungur og
lét ófriðlega. Þá var ég tuktaður til
og svo var það búið. Svona var
pabbi. Það hlýtur að hafa tekið á,
að vera með fjölskyldu og þurfa að
vinna mikið við að byggja eigið
húsnæði og sinna vinnu sinni
einnig. Með tvo gaura, sem ekki fór
lítið fyrir, en þetta tókst. Pabbi var
rólegur og dagfarsprúður maður,
sem hafði allt í röð og reglu. Allt á
sínum stað, allt fágað og hreint.
Bflskúrinn eins og stofa og alltaf
nýjasti bfllinn bestur og flottastur.
Ávallt var hann hjálpsamur, reiðu-
búinn til aðstoðar, laghentur mjög
og nákvæmur, engu mátti muna,
hvorki á halla né vinkli, allt varð að
vera rétt. Hann aðstoðaði mig og
fjölskyldu mína við húsbyggingu
okkar og þökkum við fjölskyldan
fyrir það.
Pabbi fann sér margt til
skemmtunar, var mikill bridsspil-
ari og hafði mikla ánægju af. Hann
var formaður Bridsfélags Hún-
vetninga í mörg ár. Hann var
einnig liðtækur í félagsvist og
kana. Félagsvistin fannst honum
sérstaklega skemmtileg, því hann
hafði lúmskt gaman að meðspilur-
um sínum. Einnig hafði hann mik-
inn áhuga á handbolta og fótbolta.
I fótboltanum hélt hann með
Skagamönnum, en ég Frammari,
og það var oft gert grín að því,
þegar við fórum saman á völlinn.
Við fórum oft á handboltaleiki,
m.a. hjá landsliðinu. Fórum við
saman á heimsmeistarakeppnina í
Danmörku 1978 og var það lítil
frægðarför fyrir landann. Það
skiptust á skin og skúrir í lífí
Valdimars. Þegar hann var verk-
stjóri hjá Seltjarnarnesbæ veiktist
hann og þegar hann taldi sig vera
búinn að ná fyrri heilsu fékk hann
ekki fyrra starf. Var honum boðið
annað starf og sætti hann sig ekki
við það. Fannst honum gengið á
sinn hlut og var aldrei sáttur við
þau málalok. Pabba þótti vænt um
Húnvetningafélagið og vildi frama
þess sem mestan, en var ósáttur
við aðgengi að félagsheimilinu fyr-
ir eldra fólk og lagði til að það yrði
selt og fengið annað á jarðhæð
húss eða í lyftuhúsi. Þar sem hann
hafði verið húsvörður félagsins all-
an tímann í Skeifunni fannst hon-
um málið sér viðkomandi. En
stjórn félagsins ýtti honum til hlið-
ar vegna þessa og vildi ekki lið-
sinni hans og fór aðrar leiðir, sem
leiddu þó til sömu niðurstöðu og
hann hafði mælt með. Var hann
aldrei sáttur við framkvæmd þessa
og fannst að hann hefði ekki unnið
til slíkrar framkomu af hálfu fé-
lagsins.
Síðustu árin var hann húsvörður
í Austurbæjarskóla og leið honum
þar vel. Var mikið að gera þar bæði
sumar og vetur. Mildar fram-
kvæmdir voru í skólanum, sem
hann hafði gaman af, þótt hann
hefði sínar skoðanir af fram-
kvæmdunum. Hætti hann þar á síð-
asta ári, þá 69 ára. Hann rak verk-
takafyrirtækið Hlaðprýði með
þremur félögum sínum og sá þar
um malbikun og hitaveitufram-
kvæmdir víða um borgina. T.d.
lagði hann hitaveitu í Arnarnes,
Skerjafjörð, Árbæ og Seltjamar-
nes. Þeir félagar seldu reksturinn
til Loftorku og er það enn til í dag.
Pabbi ætlaði að gera ýmislegt
þegar hann hætti að vinna, m.a. í
sumarbústað sínum og hjálpa mér í
byggingunni minni, en varð bráð-
kvaddur 19. júlí, 18 dögum eftir sjö-
tugsafmælið sitt. Við bræður erum
mjög stórir og miklir, og pabbi
alltaf grannvaxinn, og var stundum
haft á orði, að pabbi þyrfti að koma
fyrr í matinn, áður en við mættum
og kláruðum allt.
BR YNJULFUR G.
THORARENSEN
+ Brynjúlfur
Gunnar
Thorarensen fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 4. apríl 1951.
Hann lést hinn 17.
júlí síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
27. júlí.
Elsku frændi. Þú
varst stór þáttur í lífi
mínu eins og hjá svo
mörgum. Þú varst
alltaf til staðar ef mað-
ur þurfti á þér að
halda. Alltaf tilbúinn að rétta manni
hjálparhönd. Ég á eftir að sakna
samtalanna sem við áttum saman.
Sérstaklega þegar þú varst að
keyra mig hingað og þangað, út á
flugvöll og til baka ef ég gleymdi
flugmiðanum. Þér fannst gott að
tala og gaman að segja sögur.
Það er eitt, Binni, sem er mér
svo minnisstætt, eitt sem mig lang-
ar til að þakka þér fyrir. I erfi-
drykkjunni hennar mömmu var ég
svo reið og leið. Ég vildi ekki vera
innan um allt fólkið og
ætlaði að læðast út í
garð til að gráta í friði.
Þú varst sá eini sem
tókst eftir því hvemig
mér leið og komst til
mín til að hugga mig
en ég brotnaði niður
og hljóp í burtu. Ég
kann svo að meta hvað
þú gerðir. Bara að hafa
komið og hvíslað nafn
mitt. Ég fann svo inni-
lega hvað þér þótti
vænt um mig. Þetta
sýnir líka hlýjuna í
hjarta þínu og þá sér-
staklega í garð barna. 011 böm
hændust að þér. Þú varst fyndinn,
skemmtilegur og svo notalegur,
líka við litla fólkið.
Elsku elsku Binni minn. Mikið
óskaplega á ég eftir að sakna þín.
Það var svo gott að kyssa og knúsa
þig. Allar þær minningar sem ég á
um þig mun ég geyma djúpt í hjarta
mínu.
Guð geymi þig.
Þín
Ingibjörg.
Elsku Binni. Að leiðarlokum er
margs að minnast gegnum árin.
T.d. þegar við Inga og þú fómm
hringveginn um árið, þegar hann
var opnaður. Margt og mikið bröll-
uðum við saman, og sem endranær
varst þú hrókur alls fagnaðar. Allar
okkar gleðistundir væra efni í heila
bók. Guð geymi þig.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Pinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku Inga, Óli og Ingi Þór. Megi
góður guð styrkja ykkur í sorg ykk-
ar.
Erla og Jóhann.
Elsku Binni, örlítil kveðja.
Pá ég hníg í djúpið dimma,
Drottinn, ráð þú hvernig fer.
Þótt mér hverfi heimsins gæði,
hverfi allt, sem kærast mér er:
Æðri heimur, himnafaðir,
hinumegin fagnar mér.
(M. Joch.)
Takk fyrir samfylgdina.
Birna Gísladóttir.
Blessuð sé minning þín, elsku
pabbi, tengdapabbi, afi og langafi.
Sigurjón, Guðlaug, Sonja Fríða,
Vignir, Hildur Ösp, Karen
Embla og óskírður drengur.
í dag verður borinn til moldar
Valdimar R. Jóhannsson sem lengi
hefur búið í Álftamýri 2 í Reykja-
vík. Eins og hér hefur áður komið
fram var Valdimar Húnvetningur,
ættaður úr Nesjum í Skagahreppi
og ólst upp frá sex ára aldri hjá afa
mínum og ömmu, Sigmundi Bene-
diktssyni og Aðalheiði Ólafsdóttur
á Björgum í sömu sveit. Valdimar
átti við heilsuleysi að stríða síðustu
ár æfinnar, hafði gengist undir
mikla aðgerð fyrir fáum árum en
ekki náð fullum bata. Hann lést
stuttu eftir sjötugsafmæli sitt.
Mér er bæði ljúft og skylt að
minnast Valdimars eða Valda eins
og hann var kallaður af kunningj-
um og vinum - nú þegar hann er
burtu kallaður löngu áður en elli
náði að sækja hann heim að nokkru
ráði. Margir munu sakna hans og
minnast hans með hlýhug fyrir
góða viðkynningu og komast að
raun um að hans skarð verður ekki
auðveldlega fyllt. Til þess var hann
of sérstæður og að mörgu leyti
óvenju vel gerður maður, greindur,
duglegur, jafnvel kappsamur og
hafði yndi af því að blandi geði við
fólk.
Sem ungur drengur heima á
Björgum minnist ég Valda eftir að
hann hafði farið suður í atvinnuleit
og komið í heimsókn norður. Aðal-
heiður amma mín vakti yfir velferð
þessa fóstursonar og á að hafa taut-
að döpur í bragði eitt sinn, svo sem
margar mæður og feður verða að
sætta sig við: „Nú er hann Valdi
minn farinn að reykja.“ Það var
ekki laust við það að ég liti upp til
Valda á þessum árum og í hans fór-
um sá ég hluti sem ég ætlaði að éta
með augunum, hluti sem ekki vora
til í sveitinni á þeim áram. Valdi
hafði gaman af forvitni minni og
spurði gjarnan hvort mig langaði til
þess að eiga þetta sem ég var að
mæna á. Við því átti ég yfirleitt
ekki nema eitt svar. Sérstaklega er
matador sem Valdi átti mér minnis-
stæður og þótti mér á þeim tíma
vera æðsta takmark lífsins að kom-
ast yfir slíkan grip.
Valdi hét áfram að sýna fólkinu á
Björgum tryggð og ræktarskap,
heimsótti okkur á sumrin í fylgd
konu sinnar, Ráðhildar Ingvars-
dóttur, og síðar barna þeirra. Við
andlát afa og ömmu á Björgum
kom best í ljós hve mikils Valdi
hafði metið þau og áfram urðu
sterk tengsl við Skagahreppinn þar
sem Sigmundur Heiðar Valdimars-
son gerðist sumarkaupamaður hjá
mínum foreldram á Björgum og
var hann eins og pabbinn, harður af
sér og kappsamm-.
Valdimar og Ráðhildur reyndust
mér einstaklega vel þegar ég fór að
sækja atvinnu í tengslum við mína
skólagöngu, fyrst á Blönduósi og
síðar í Reykjavík. Þau veittu mér
langtímum saman fæði og húsnæði
og á ég þeim sannarlega skuld að
gjalda og sérstaklega minnist ég
þeirra gæða og hlýju sem ég varð
aðnjótandi frá þeim á þessum áram
mínum út í hinn dularfulla og lokk-
andi heim sem mætti sveitadrengn-
um. Ráðhildi kallaði ég gjarnan
Reykjavíkurmömmu og eftir að ég
kvæntist fóram við hjónin ósjaldan
með krakkana til þess að eiga stund
með Valda og Ráðhildi í Alftamýri
2 og þar var okkur alltaf afar vel
tekið.
Á áram Valda í Skagahreppnum
var ég það ungur að ég var að sjálf-
sögðu ekki í hópi hans skóla- eða
leikfélaga. Vinátta Valda við margt
þetta fólk sýndist mér endast allt
lífið, eins og við frændfólk mitt frá
Björgum og Króksseli og fleiri og
fleiri. Fátt gerði Valdi líklega
skemmtilegra en koma norður á
haustin í réttirnar og hitta kunn-
ingjana og rifja upp gamlar og góð-
ar stundir.
Það er ekki hægt að ljúka lítilli
minningargrein um Valdimar Jó-
hannsson án þess að geta hans
framlags sem vinnandi manns sem
snemma byrjaði af miklum krafti.
Valdi var vinnuþjarkur langt yfir
meðallag en svo sem oft vill verða
tók slíkt sinn toll þegar frá leið.
Óhóflegur vinnutími og vökur á
tímabili ævinnar var ekki talið
umtalsvert. Fyrir norðan minnist
ég Valda sem jarðýtustjóra og síð-
ar sem meðeiganda og bflstjóra
mjólkurflutningafyrirtækis á
Blönduósi. Þessir flutningar voru
sérstaklega erfíðir að vetrarlagi
enda vegir í Húnaþingi mun lakari
þá er nú er. Síðar í Reykjavík
vann Valdi afar mikið sjálfur að
smíði stórrar íbúðar í Álftamýri 2
en í því húsi bjuggu hjónin síðan
alla tíð. Valdi reyndi ýmsa at-
vinnu, svo sem á sjó sem togara-
háseti en það átti ekki vel við
hann. I Reykjavík starfaði hann
m.a. hjá verktakafyrirtækinu Vél-
tækni í nokkur ár og síðan hjá
Malbikun hf. Hann stofnaði með
öðrum verktakafyrirtækið Hlað-
prýði hf og stjórnaði því fyrirtæki
af miklum myndarskap í nokkur
ár eða þar til fyrirtækið var selt.
Valdimar sneri sér um hríð að iðn-
aði með fjölskyldunni og rak
Svefnbekkjaiðjuna. Hann var þó
lengstum eða í þrettán ár bæjar-
verkstjóri á Seltjarnarnesi, en síð-
ari árin sem húsvörður. Hann tók
virkan þátt í starfsemi Húnvetn-
ingafélagsins í Reykjavík og spil-
aði þar brids af mikilli leikni um
marga vetur og þar lágu leiðir
okkar Valda saman á Reykjavík-
urárum mínum um og eftir 1970.
Foreldrar mínir mátu Valda mik-
ils og móðir mín mun sárt sakna
hans. Við systkinin eigum þann
söknuð með móður okkar og við
biðjum Guð að styrkja aðstandend-
ur í þeirra missi og þeirra sorg.
Leiðir lífs og dauða era sá hluti til-
verunnar sem marka upphaf og
endi að jarðnesku mati en þar fyrir
utan er eilífðin og hin guðlega for-
sjón. Það er mikilvægt að eiga
bjartsýni, von og trú. Blessuð sé
minning Valdimars R. Jóhannsson-
ar.
Sigurður Kristjánsson.
Þegar við fréttum um lát Valdi-
mars komu í huga okkar margar
minningar. Það er einkennilegt að
það sem virtust smærai gleðiefni,
hefur maður mest auga fyrir á
þessari stund og lærir að njóta.
Aðeins óblíð umskipti og breyti-
leg örlög eru þess megnug að móta
dugmikinn mann, og það varst þú.
Ólatur varst þú og vannst með
ótrúlegri elju og þrautseigju við
það sem þú tókst þér fyrir hendur.
Hvað sem á móti blés gafst þú
aldrei upp og það var þér kappsmál
að hafa hlutina á hreinu.
Valdi var mikill bókamaður og
þær voru ófáar bækurnar sem
hann hafði lesið og vitnaði oft í.
Áhugasvið hans var mjög breitt og
hann var mjög fróðleiksfús. Til
gamans greip hann oft í krossgát-
ur eða fór með vísur fyrir krakk-
ana. Hann hafði mikið yndi af
harmonikkumúsik og vísum sem
hann virtist kunna endalaust af.
En sjúkdómurinn gerir ekki
mannamun eða spyr álits og hrifs-
aði frá okkur barnsföður, föður,
afa og langafa. Við huggum okkur
við að Valdi er í höndum Guðs nú
og líður vel í ríki ljóssins. Söknuð-
ur og sorg fyllir huga okkar er við
kveðjum Valda hinstu kveðju okk-
ar.
„Ég dó sem steinn og varð að jurt.
Eg dó sem jurt og varð að dýri.
Eg dó sem dýr og varð að manneskju.
Er þá óttalegt að deyja?
Tapaði ég nokkum tímann á því að deyja?
Einhvem tímann dey ég sem manneskja
Og verð að ljósveru, engli draumsins.
Og ferðinni held ég áfram: allt hverfur nema
Guð.
Þá verð ég það, sem enginn hefur séð.
Og enginn heyrt.
Ég verð að stjömu ofar öllum stjömum,
Stjömu, sem ljómar og skín ofar fæðingu og
dauða.“
(Djelal ed din Rumi;
Sigmundur Heiðar, Svava, Guð-
laug, Kristján og fjölskyldur.