Morgunblaðið - 04.08.1999, Side 44
44 MIÐVIKUDAGUR 4. ÁGÚST 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
STEINÞOR
ÁRNASON
+ Steinþór Árna-
son prentari var
fæddur í Reykjavík
24. maí 1938. Hann
lést á heimili sínu
24. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Helga, dóttir hjón-
anna Guðrúnar
Friðriksdóttur og
Jóns Hjartarsonar,
bæði ættuð úr
-.y Húnaþingi og
* bjuggu alllengi í
Vatnsdal, og Arni,
sonur hjónanna
Stefaníu Stefáns-
dóttur, systur Magnúsar skálds
(Örn Arnarson) og Steinþórs
bónda í Miðfjarðarnesseli í
Norður-Múlasýslu Árnasonar.
Árni var verkstjóri hjá Olíufé-
laginu hf. Helga og Árni eignuð-
ust þijá syni, Jón Gunnar, f. 15.
maí 1931, d. 21. aprfl 1989, var
kvæntur Önnu Borg Thorlacius,
og Svavar, f. 29. aprfl 1939, d. 2.
febrúar 1982, var kvæntur Ing-
unni Ólafsdóttur sem er látin.
Hinn 24. maí 1958 kvæntist
Steinþór Ingu Ástu Ólafsdóttur,
dóttur Olafs Péturssonar,
bónda á Ökrum í Mosfellssveit,
og Oddnýjar Helgadóttur. Þau
eignuðust þrjár
dætur. Þær eru 1)
Ingunn, f. 12.8.
1958, hjúkrunar-
fræðingur, gift
Marteini Gunnars-
syni tannsmíða-
meistara, og eiga
þau Gunnar, Stein-
þór Árna og Önnu
Sesselju. 2) Helga, f.
3.12. 1959, garð-
yrkjufræðingur,
gift Bjarna Ásgeirs-
syni skrúðgarð-
yrkjumeistara, _ og
eiga þau Ingu Ástu,
Laufeyju og Sóleyju Þöll. 3)
Oddný, f. 31.5. 1965, leikskóla-
stjóri á Bifröst, gift Ólafi M.
Einarssyni nema á Bifröst, og
eiga þau Einar og Stefaníu.
Steinþór ólst upp í Reykjavík.
Hann hóf nám í Prentsmiðjunni
Eddu og tók sveinspróf í setn-
ingu 5. júlí 1959 frá Iðnskólan-
um í Reykjavík. Hann starfaði
lengst af í Prentsmiðjunni
Eddu, nokkur ár hjá Hagprenti
og nú siðustu ár í Prentsmiðj-
unni Odda.
títför Steinþórs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Að liðnum öllum þessum þrautum
þessum þrotlausu erfiðleikum
þessum endurteknu vonbrigðum
þessum hverfulu gleðistundum
spyijum við þrátt fyrir allt
þegar því er skyndilega lokið:
Hversvegna ekki einn dag enn
aðeins einn dag?
(Halldóra B. Björnsdóttir)
Hásumar, blágresið í Miðdal í full-
um blóma og þú, elsku pabbi minn,
búinn að kveðja. Það eru bara sjö
mánuðir liðnir frá því þú greindist
með krabbamein.
Mér fínnst eins og oft áður lífíð
ekki vera sanngjamt. Þú barðist fyrir
lífí þínu, varst ekki tilbúinn að kveðja
svona snemma. Sárast er að það var
svo margt sem þú áttir ógert og lang-
aðir til að gera. Þegar við grétum
saman í vor eftir ein vonbrigðin og ég
sagði hve mér fyndist erfitt að horfa á
þig svona þjáðan, þá sagðir þú mér að
hætta þessu væli - hvort ég ætlaði
aldrei að fullorðnast, komin á fimm-
tugsaldur. Þú að hughreysta, sagðir
' »að aUt yrði í lagi þú værir svo heppinn
að eiga hana mömmu, hún væri svo
góð kona og að við allar systumar
svona góðar við þig og lítið „vesen“ á
okkur. Það varst þú sem alltaf varst
svo góður, ég held vart að hægt sé að
hugsa sér betri pabba. Ég man varla
eftir því að þú hafir byrst þig neitt,
það var ákveðin festa og regla á hlut-
unum, en það gleymdist ekki að hrósa
manni, hughreysta og svo fylgdi auð-
vitað stríðni og eitthvað af þínum
kalda húmor, sem var samt hlýr. Ég á
eftir að sakna þess að ekki sé hringt í
mig og spurt: „Æ, var ég að vekja þig
- ætlar þú að elda „grjónó“ í hádeg-
inu?“ eða „Er eitthvað að, ég hef ekki
heyrt í þér í tvo daga?“
^ Börnum mínum og fjölskyldu haf-
ið þið mamma alltaf reynst frábær-
lega. Alltaf boðin og búin að passa
hús, börn og hund um lengri eða
skemmri tíma. „Hann afí verður svo
góður engill,“ sagði litla dóttir mín.
Það var alltaf regla á svefni og ró í
húsinu eftir að þið höfðuð dvalið í
Sveighúsi 7.
Elsku mamma, þinn missir er
mestur. Þú sérð á eftir pabba eftir
40 ára hjónaband. Ég held ég geti
sagt að hjónaband ykkar var gæfu-
ríkt og saman gátuð þið alltaf notið
líðandi stundar. Mig langar fyrir
hönd okkar fjölskyldunnar að þakka
ykkur, kæra starfsfólk krabbameins-
deildar 11E og starfsfólk Heima-
hlynningar, fyrir einstaka nærgætni,
hlýju og umhyggju. Jóhanna Sigur-
bergsdóttir, sérstakar þakkir.
Elsku pabbi, ég kveð þig með
sorg í hjarta og bið þess og veit að
þín elskulega móðir, faðir og bræður
taki á móti þér með útbreiddan
faðminn.
Þín dóttir
Ingunn.
Það eru margar hugsanir og
minningar sem fljúga í gegnum hug-
ann í dag þegar ég kveð tengdaföður
minn og vin, Steinþór Árnason, eftir
tuttugu og fimm ára samveru. Hluti
af þeim þroska sem menn öðlast
með árunum læra þeir af þeim sem
eldri og reyndari eru og vissulega
átti Steini sinn þátt í því er mig
varðar. Hann var fyrir mér ákaflega
hreinskilinn og ákveðinn maður með
mótaðar skoðanir sem hann trúði á,
staðfastur og samkvæmur sjálfum
sér. Heimili þeirra Ingu var látlaust
en hlýlegt og notalegt rétt eins og
sumarhús þeirra.
Með árunum urðum við Steini
ekki aðeins tengdafaðir og tengda-
sonur heldur þróaðist með okkur
góð vinátta. Ekki skorti okkur
áhugamálin. Við fórum saman á
skíði en síðar létum við gamla
drauma rætast og ferðuðumst sam-
an á vélsleðum og fjórhjólum upp
um fjöll og jökla. Steini var mikill
áhugamaður um íþróttir, stundaði
körfubolta á yngri árum, badmint-
on, knattspyrnu og skotveiðar upp
til fjalla. Hann stundaði þessi
áhugamál sín í hópi góðra vina til
dæmis í TBR og á rjúpnaveiðum í
Haukadal og hélst þessi vinátta til
æviloka. Hann hafði mikinn áhuga á
knattspyrnu, fylgdist með leikjum í
sjónvarpi og þá oft heima hjá okkur
Þegar andlót ber að höndum
Útfararstofan annast meginhluta allra útfara
ó höfuðborgarsvæðinu. Þar starfa nú 15 manns
við útfararþjónustu og kistuframleiðslu.
AláSleg þjímuta lem byggir á langri reynslu
■r,J , «1
Utfararstofa Kirkjugarðanna ehf.
Vesturhlíð 2-Fossvogi-Sími 551 1266
Ingunni. Dóttursynimir, Gunnar og
Steinþór Árni, létu afa sinn vita ef
sýna átti einhvern stórleikinn í
beinni útsendingu.
Um 1980 festu Inga og Steini
kaup á sumarhúsi í landi bókagerð-
armanna í Miðdal við Laugarvatn.
Allt frá byrjun hefur sumarbústað-
urinn verið eins og þeirra annað
heimili og mikið stundaður. Oft var
þröng á þingi í Lyngholti þegar dæt-
urnar, tengdasynir og bamabörn
komu saman, til dæmis á páskum og
um verslunarmannahelgar. Þarna
var Steini sannarlega í húsbónda-
hlutverkinu, stýrði og stjórnaði okk-
ur tengdasonunum til ýmissa verka,
til dæmis að þlúa að gróðri eða sjá
um grillið. Á árum áður breytti
Steini stundum um umhverfi og tók
að sér starf umsjónarmanns í Mið-
dal. Þar naut hann kyrrðarinnar og
náttúmnnar fjarri skarkala höfuð-
borgarinnar. Stundum fengu elstu
barnabörnin, Gunnar og Inga Ásta,
að vera hjá afa sínum í sveitinni.
Að mörgu leyti var samband
Steina og Ingu mjög náið og aldrei
heyrði ég styggðaryrði þeirra á
milli. Einnig var samband Steina við
dætur sínar sérstaklega náið. Ég
hef alltaf sagt við Ingunni að börnin
okkar væra mjög lánsöm að eiga
slíkan afa og ömmu.
Þegar mikið var að gera hjá Ingu
fyrir jólin í blómabúðinni sá Steini
um heimilið, þreif og skreytti. Síðan
við Ingunn giftum okkur höfum við
haft það fyrir sið að bjóða foreldram
okkar að eyða með okkur áramótun-
um en því miður er farið að fækka
við matarborðið þar sem afarnir era
báðir fallnir frá. Ekki hvarflaði ann-
að að mér um síðustu áramót, þegar
við skáluðum eins og alltaf fyrir
heilsunni en að við myndum gera
slíkt hið sama um aldamótin en af
því verður því miður ekki.
Inga mín, Guð gefí þér styrk í
sorginni. Þegar fram líða stundir
munu fallegar minningar koma í
stað sársaukans.
Marteinn Gunnarsson.
Elsku afi Steini er dáinn. Ég minnist
hans sem manns sem alltaf nennti að
leika, lesa, eða stríða okkur krökk-
unum. Hann var alltaf svo hress og
fjörugur og ég sakna hans mjög mik-
ið. Ég man hvað það var alltaf gam-
an að koma heim til ömmu og afa í
Samtúni. Það vora alltaf dregnar
fram pönnukökur, vöfflur eða annað
góðgæti. Og meðan við sátum og
drakkum spjallaði afí við okkur um
skólann, lífið og tilverana.
Hann var duglegur að segja okkm-
til, kannski stundum svolítið strang-
ur, en það var greinilegt að hann vildi
okkur krökkunum mjög vel.
Ég man sérstaklega vel eftir sum-
arbústaðarferðunum til afa. Þegar
þangað var komið var afi duglegur
við að setja okkur fyrir hin ýmsu
verkefni eins og t.d. að vinna í garð-
inum eða taka til í bústaðnum. Hann
lagði mikla áherslu á að við myndum
læra að vinna. Á kvöldin áður en við
fóram að sofa las afi fyrir okkur sög-
ur um álfa eða tröll, hann hafði mjög
gaman af því að segja okkur svona
sögur og hann var mjög skemmti-
legur sögumaður.
Það er skrítið að hugsa til þess að
hann sé ekki með okkur lengur held-
ur einhvers staðar annars staðar þar
sem við öllum eigum vonandi eftir
að hittast seinna.
Guð blessi og varðveiti minningu
þína, elsku afi, þú munt lifa í minn-
ingum okkar alla tíð.
Inga Ásta Bjarnadóttir.
Eftir sjö mánaða harða baráttu
við krabbameinið, þar sem allt var
gert sem umhyggja og læknavísind-
in búa yfir, er komið að hinni erfiðu
kveðjustund hjá fjölskyldunni sem
allt gerði til að linna þjáningu og
halda voninni eins lengi og hægt var
og reyndi að lifa sem eðlilegustu lífí
sem lengst.
Aldrei framar verður hringt:
Stebbi, komdu á bílasölu. Aldrei
framar horfa vinirnir á handbolta-
eða fótboltaleik í sjónvarpinu saman;
ef ekki undir sama þaki, þá í gegnum
síma og íyrir kom að dómarinn hafði
ekki hundsvit á því sem var að gerast
(eða hlaut að vera hálfblindur). Sástu
þetta maður? Margra góðra stunda
er að minnast með Steina og Ingu,
hjá þeim eða okkur eða í sumarbú-
staðnum „Lyngholti" við Laugar-
vatn. Oft var mikið hlegið að minn-
ingunum um árin þegar þeir fóra
ýmist fjórir eða fimm félagamir sam-
an „á rjúpu“ í Dalina og þeir nutu
þess að vera úti í náttúranni lausir
við stress og „raus í kerlingunum".
Við eigum eftir að sakna Steina
mikið, því það var ekki nema þau
hjónin væra erlendis sem það leið
lengra en vika án þess að við heyrð-
umst eða sæjumst.
Við Stebbi sendum Ingu, Ingunni,
Helgu, Oddnýju, fjölskyldunni og
tengdafjölskyldunni okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur, svo og öllum
vinunum sem nú sakna góðs félaga
sem í sínum erfiðu veikindum kvart-
aði aldrei en fann innilega til með
öllu unga fólkinu á legudeild 11 E á
Landspítalanum sem ýmist tapaði
eða sigraði í sinni baráttu.
Hver dagur skiptir sköpum böls og gleði
því skilur enginn dauðans miklu völd
en þar sem áður yndi dagsins réði
er autt og tómt við harmsins rökkurtjöld.
Þar skynjum við í táralausum trega
þá trú sem ræður okkar von og þrá
og sýnist horfin heillum allra vega
sú hugarmynd er fyr við treystum á.
Að kvöldi voru hallir dagsins hrundar
og húmið lokar útsýn frarn á veg
þó sjáum við að örlög einnar stundar
þau eiga meira vald en þú og ég.
Á meðan döpur dægrin litum breyta
og dimmir að í hugans þagnarborg
skal þreyttur andi lífs og vonar leita
í ljósi því sem býr í dýpstu sorg.
Að harmsins boði horfna gleðistundin
við hljóða kyrrð í tómi sorgarlags
í nýrri mynd er minningunni bundin
og merkt í svip og línur þessa dags.
(Sveinbjörn Beinteinsson.)
Karen Karlsson.
Þegar einhver nákominn hverfur
af leið er eins og votti fyrir eigin-
girni samfara þeim sára missi sem
við verðum fyrir. Hvers vegna gat
sá hinn sami ekki dvalið ögn í viðbót
og við þar með notið hans lengur?
Slík eigingirni er eðlileg og hjálpai-
til við að sættast á endalokin. Það
sefar sorg í hjarta þegar hinum
þjáða er líkn að linni þraut. Þannig
var einnig komið hjá ævivini mínum
Frágangur afmælis-
og minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að hand-
rit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er
æskilegt, að disklingur fylgi út-
prentuninni. Það eykur öryggi í
textameðferð og kemur í veg fyrir
tvíverknað. Þá er enn fremur unnt
að senda greinarnar í símbréfi
(569 1115) og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is) — vinsamlegast
sendið greinina inni í bréfinu, ekki
sem viðhengi.
Auðveldust er móttaka svokall-
aðra ASCII skráa sem í daglegu
tali era nefndar DOS-textaskrár.
Þá era ritvinnslukerfin Word og
WordPerfect einnig nokkuð auð-
veld úrvinnslu.
Um hvern látinn einstakling birt-
ist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama
einstakling takmarkast við eina
örk, A-4, miðað við meðallínubil og
hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blað-
inu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð
takmarkast við eitt til þrjú erindi.
Greinarhöfundar era beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
sem kvaddur er í dag, hinztu kveðju.
Oft hefur verið vík milli vina, eins
og einmitt núna, en á hartnær fjöra-
tíu ára vináttu og kunningsskap féll
aldrei skuggi. Það segir meira en
mörg orð um þennan mæta mann.
Þegar við kvöddumst, í lok apríl sl.,
var nokkuð ljóst að hverju stefndi, en
æðruleysi og óbilandi kjai’kur, án
þess að sýta, einkenndi þann sterka
persónuleika sem Steinþór hafði að
geyma, allt þar til yfir lauk. Honum
leiddust lofræður og því verður sneitt
hjá slíku í fáeinum kveðjuorðum.
Mai'gs er að minnast eftir langa
samleið. Fyrstu árin, með börn, síð-
ar unglinga, á sama reki, fóram við
öll saman ýmsar ógleymanlegar
ferðir á vit náttúra landsins. Fyrir
hugskotssjónum líða myndir og ljúf-
ar minningar frá slíkum stundum, í
sumarsnjókomu í Kverkfjöllum, við
kertaljós í Draugagili hjá Skugga-
kvísl, á brúnni horfnu yfu- Ófæra-
foss í Eldgjá, við Djúpavatn, á ísi-
lögðu Hafravatni, í Bláfjöllum,
Galtalæk, Hestvíkinni og Lyngholti,
svo nokkuð sé nefnt. Barnaafmæli,
matarboð og gistingar treystu vin-
áttuböndin. Síðar, þegar barnabörn-
in komu, tók við afahlutverkið sem
hann hafði sérstaka unun af að
sinna. Steinþór var Valsari og tals-
vert í fótbolta á yngri áram. Hann
fylgdist grannt með í knattspyrn-
unni, bæði heima og erlendis, og
hafði yndi af badminton sem hann
lék allt fram til síðustu áramóta er
vágesturinn kvaddi dyra og tók af
ráðin.
Um árabil fór hann vestur í Dali
til ijúpna ásamt félögunum en síð-
ustu árin vora snjósleðaferðir með
Ingu þeim báðum til ánægju og lífs-
fyllingar.
Starfsvettvangurinn var í iðninni,
lengst af í prentsmiðjunni Eddu en
síðustu árin hjá Odda. Vinnusamur
og áreiðanlegur, vel liðinn af öllum
samverkamönnum sem sakna nú
vinar í stað. Mestur er söknuðurinn
hjá Ingu Ástu, lífsförunautnum
trygga, sem hjúkraði honum heima
síðustu vikumar með góðri aðstoð
heimahlynningar og dætranna.
Með þessum fátæklegu orðum
þökkum við fjölskyldan tryggð og
vináttu liðinna ára og biðjum þess að
allar góðar vættir megi styðja og
styrkja Ingu Ástu og fjölskylduna á
erfiðum stundum. Minningin um
góðan dreng og fágætan fjölskyldu-
föður léttir þann tregafulla róður.
Jón Steindórsson,
Dili, Austur-Tímor.
Laugardaginn 24. júlí sl. rann upp
þjartur og fagur sumardagur. Þenn-
an dag barst okkur sumarhúsaeig-
endum í Miðdal sú harmafregn að
félagi okkar, Steinþór Ámason, væri
látinn, aðeins 61 árs að aldri. Fregn-
in kom okkur ekki á óvart. Steinþór
hafði barist við illvígan sjúkdóm um
nokkurra mánaða skeið.
Við Steinþór kynntumst fljótlega
eftir að þau Inga, eiginkona hans,
keyptu sér sumarhús í landi okkai-
prentara í Miðdal í Laugardal. Leið-
ir okkar Steinþórs fléttuðust saman
í félagslegu samstarfi, bæði fyrir
stéttarfélagið okkar, Félag bóka-
gerðarmanna, og Miðdalsfélagið, fé-
lag sumarhúsaeigenda innan FBM.
Við Steinþór voram eftirlitsmenn
með orlofshúsum FBM ásamt fleiri
félögum, þar sem við skiptumst á
störfum. Síðar unnum við áram
saman stjómarstörf fyrir Miðdalsfé-
lagið og var Steinþór formaður fé-
lagsins um skeið.
I störfum sínum var Steinþór
ávallt mjög snyrtilegur. Hann var
hress og skemmtilegur í viðmóti.
Steinþór var vel vaxinn maður og
iðkaði íþróttir, m.a. badminton.
Hann hafði mikinn áhuga á vélknún-
um tækjum og minnist ég hans
koma branandi á fjórhjóli eða á
vélsleða að vetrarlagi. Oft tók hann
mig með á sleðanum og var mér
stundum um og ó.
Ungur gekk Steinþór að eiga eft-
irlifandi konu sína, Ingu Ástu Ólafs-
dóttur. Þau voru mjög samhent í lífi
og starfi. Ég vil votta fjölskyldu
hans mína dýpstu samúð.
Jón Otti Jónsson.
• Fleiri minningargreinur um
Steinþór Ámason biða birtingar og
munu birtast ( blaðinu næstu daga.