Morgunblaðið - 24.09.1999, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 24. SEPTEMBER 1999 43*»-
stundum farið í heimsóknir á víxl.
Vorið 1970 var ég búinn að vera
lengi slæmur í baki og var mér ráð-
lagt að leita lækninga í Danmörku
og fékk heimilisfang hjá lækni í
Kaupmannahöfn. Eg hringdi í
Ragnar og spurði hann hvort hann
vildi koma með mér út, því ég hafði
aldrei farið til útlanda og kunni lítið
í dönsku. Það stóð ekki lengi á svar-
inu: „Eg kem strax eftir að prófum
lýkur.“ Rétt er að geta þess að allt
var þetta með samþykki Sigurlaug-
ar. Við vorum svo úti í tvær vikur
og fórum til læknisins á hverjum
degi. Ég fékk mikla bót og það er
að miklu leyti mínum góða vini
Ragnari að þakka.
1974 flytur Ragnar suður í Breið-
holtið, hann kenndi í eitt ár á Kjal-
arnesi, svo fór hann að vinna hjá
Sakadómi og Rannsóknarlögreglu
og vann þar í fjölda ára.
Eftir suðurkomuna hófst nýr
kafli í okkar samskiptum og sjaldan
liðu margir dagar án þess að við
hittumst. Stundum var spilað og
ekki gleymast laugardagsmorgn-
arnh- sem Ragnar kom gangandi til
okkar. Þá sagði Stella oft: „Ragnar
minn var að ganga fyrir gluggann."
Ósjaldan vorum við tveir saman
við Ragnar, stundum sungum við
saman og stundum dreypt á víni í
hófi, einnig ræddum við saman um
lífið, tOveruna og þjóðfélagsmálin.
Næstum alltaf fóru skoðanir okkar
alveg saman en stundum þrösuðum
við um einhverjar útfærslur. En
alltaf enduðum við sáttir og ég vil
halda því fram að aldrei hafi neinn
skuggi fallið á vinskap okkar í 61
ár.
Aðalkennslufög Ragnai’s voru
tungumál og þar var hann kunn-
áttumaður mikill. Ragnar safnaði
biblíum víðsvegar að úr heiminum á
löngum tíma, milli 1200 og 1300
talsins á jafnmörgum tungumálum.
Hann gaf málvísindastofnun Há-
skólans þær allar.
Hann var búinn að ferðast víða
um heiminn og hafði kynnt sér vel
lifnaðarhætti margra þjóða. Einnig
var hann vel heima í landafræði.
Aldrei komu þau frá útlöndum
Ragnar og Sigurlaug svo þau gæfu
okkur Stellu ekki eitthvað og eigum
við marga hluti tO minningar.
Við hjónin, Regína dóttir okkar
og Vigdís dóttir hennar þökkum
Ragnari fyrir allan vinskapinn. Við
vottum Sigurlaugu og öðrum að-
standendum samúð.
Vertu sæll, vinur.
Jörgen Berndsen.
Hann Ragnar Þorsteinsson
kennari og kunningi minn er látinn
eftir langt stríð við ólæknandi sjúk-
dóm. Ég ætla mér ekki að rekja
lífsferd hans með þessum línum. Til
þess eru aðrh’ færari en ég.
Kynni mín af honum hófust ekki
fyrr en hann hafði yfirgefið kenn-
arapúltið og hafið starf hjá rann-
sóknarlögreglunni. Við bjuggum
um skeið í sama húsi og ég fullvrði
að ég hafi aldrei kynnst betri ná-
grönnum en þeim hjónunum, Sigur-
laugu Stefánsdóttur og Ragnari.
Þau voru bæði mjög aðlaðandi
manneskjur, hún hógvær og góð-
lynd, hann léttur í lund og viðræðu-
góður. Ragnar hafði jafnan frá
mörgu að segja, enda sjófróður og
víðlesinn. Bókasafn átti hann mikið
og gott, og Biblíurnar hans fundust
manni eins og eyjarnar á Breiða-
firði, óteljandi. Þó var ekki hægt að
verða þess var að hann hefði neinn
sérstakan áhuga á trúmálum. En
enginn veit hvað bærist innra með
greindum og hugsandi mönnum þó
að þeh- láti ýmislegt annað í veðri
vaka annað slagið.
Ragnar hafði skrifstofu niðri í
kjallara hússins og þar sat hann
löngum við skriftir og þýðingar á
skáldsögum og fleiri fróðleikspistl-
um. Ég heimsótti hann oft á skrif-
stofuna og stundum ræddum við
saman fram að miðnætti þama
niðri. Okkur skorti aldrei umræðu-
efni. Verst er að nú er ellin að flytja
fróðleiksmolana hans frá mér út í
bláinn.
Við fluttum um svipað leyti úr
fyrrnefndum húsakynnum. Þau
hjónin seldu sinn hluta og fluttu í
nýja tveggja hverbergja íbúð niðri í
Vogatungu. Þar leið þeim vel í
nokkur ár. Oft heimsótti ég þau þar
eins og áður og alltaf tóku þau mér
með sömu alúðinni. I góðu veðri
voru kvöldin ólýsanlega fögur
þama í Vogatungunni, sólsetrið
töfrandi og sló gullnum bjarma á
umhverfið allt.
En nú er lífssól Ragnai-s gengin
til viðar og eftir situr ekkjan ein í
litlu íbúðinni sinni og horfir út á
voginn sem nú hefur sameinast
haustlitunum allt um kring.
Ég undirritaður þakka þessum
góðu hjónum fyrir allt sem þau
vom mér meðan leiðir lágu saman
og þau gleymast mér ekki. Og þótt
Ragnar blessaður hafi ekki talið sig
trúhneigðan er ég viss um að for-
sjónin hefur tekið honum tveim
höndum um leið og hann bar þar að
landi.
Ég votta svo eftirlifandi ekkju
hans, börnum þeirra og ástvinum
öllum mína dýpstu samúð.
Haraldur Stígsson.
Þeir hníga í valinn einn af öðmm,
sem á langri ævi hafa verið vinir og
nánir samstarfsmenn. Nú síðast
Ragnar Þorsteinsson, kennari, sem
andaðist eftir stranga sjúkdóms-
legu hinn 17. þ.m.
Haustið 1931 komu til náms í
Héraðsskólanum á Reykjum rúm-
lega 30 ungmenni úr nágranna-
byggðum til þess að leita sér nokk-
urrar meiri menntunar en farskólar
sveitanna gátu veitt. Flestir voru
nemendurnir vanbúnir að veraldar
auði, en þeim mun sókndjarfari til
náms og nokkurs þroska.
Einn í þessum hópi var Ragnar
Þorsteinsson vestan úr Dölum, en
hann hafði til fermingaraldurs alist
upp hjá foreldrum sínum er bjuggu
í Ljárskógaseli í tvíbýli við foreldra
Jóhannesar úr Kötlum, en fjöl-
skyldan flust á annan bæ í Laxár-
dal fáum árum áður.
A Reykjum þennan vetur urðu
fyrstu kynni okkar Ragnars. Hann
var námsmaður með ágætum og
einkum kom snemma í ljós að ís-
lenska og erlend tungumál lágu létt
fyrir honum. Virkur var hann í fé-
lagslífi nemenda og var einn af rit-
stjórum skólablaðs, sem við gáfum
út þann vetur. Hópurinn tvístraðist
meira en ætlað var og næsta vetur
hélt Ragnar til náms í Reykholti.
Vorið 1936 tekur Ragnar inn-
tökupróf í 2. b. kennaraskólans, en
þá urðu samskipti okkar lítil, enda
báðir bundnir við próf og próflest-
ur. Að kennaraprófi loknu vorið
1938 heldur hann til kennslustarfa,
fyrst skólastjóri við barnaskólann á
Skagaströnd í nokkur ár, síðar
kennari við barna- og unglingaskól-
ann í Ólafsfirði um árabil. Var hann
þar sem annars staðar virtur kenn-
ari. Hann kvæntist hinni ágætustu
konu, Sigurlaugu Stefánsdóttur frá
Smyrlabergi í A-Húnavatnssýslu.
Þau eignuðust níu börn. Lífsbarátt-
an var hörð í þá daga, kennaralaun-
in ekki há og til þess að afla auk-
inna tekna stundaði Ragnar vega-
vinnu að sumrinu fjam heimili
sínu. Hvíldi þá forsjá heimilisins á
eiginkonunni.
Eins og áður er getið var Ragnar
tungumálamaður ágætur, einkum
lagði hann stund á ensku og fór
námsferð til Englands til þess að
afla sér meiri þekkingai’ á málinu
og kynna sér skólamál. Auk þess
var hann boðinn til Sovétríkjanna
að kynna sér skólamál þar. Nokkr-
ar bækur þýddi hann, m.a. fyrir
Ríkisútvarpið, og ski’ifaði smásögur
í blöð og tímarit. Þekktur var
Ragnar fyrir að safna Biblíum,
einkum vegna áhuga hans á tungu-
málum, og átti hann orðið biblíur á
nokkuð á annað þúsund tungumál-
um og mállýskum, meira en nokkur
annar hérlendis. Þetta merka bibl-
íusafn gaf hann Þjóðai’bókhlöðunni.
Haustið 1956 erum við Ragnar
báðir ráðnir til starfa að Reykja-
skóla í Hrútafirði þar sem við höfð-
um verið nemendur tuttugu og
fimm árum áður. Það var mér mik-
ið fagnaðarefni að hann skyldi
sækja þar um kennarastöðu, því að
ég vissi af fornum kynnum og af-
spurn að þar færi traustur og ör-
uggur maður. Þar með hófst 17 ára
náið og gifturíkt samstarf okkar og
sambýli við hans ágætu fjölskyldu,
sem aldrei bar skugga á. Aðkoman
að skólanum þetta haust var ekki
auðveld og gat brugðið til beggja
vona hvort hægt væri að reka þar
skóla. Reyndi því mjög á kennara,
fjölskyldur þeirra og starfslið allt.
Það vita þeir er reynt hafa að
margt er auðveldara en að vera
kennari á heimavistarskóla fyrir
unglinga og þarf til þess bæði festu
og lipurð ef vel á að fara.
Hvorttveggja hafði Ragnar til að
bera. Hann átti mjög auðvelt með
að umgangast unglinga og var sér-
lega skemmtilegur kennari. Aga-
vandamál var því ekki um að ræða í
kennslustundum, en ef svo bar við
að eitthvað þyngdi þar yfir þurfti
ekki annað en litla sögu til að létta
lundina, en Ragnar sagði flestum
betur frá. Það var því gæfa skólans
og okkar, sem þar störfuðum, að fá
svo ágætan kennara og samstai’fs-
mann sem Ragnar, er hægt var að
treysta að gerði í hverju tilviki það
sem hann taldi best vera. Það var
því eftirsjá fyrir okkur, sem eftir
sátum, þegar Ragnai’ flutti burt
með fjölskyldu sína eftir farsælt
starf á Reykjaskóla.
En svo vildi til, er við hjónin
fluttum hingað suður, að við urðum
nágrannar og vináttan og tengslin
milli fjölskyldnanna héldust til hans
hinstu stundar.
Við Sólveig og fjölskylda okkar
þökkum samstarfið og samveru-
stundirnar og vottum Sigurlaugu
og börnum þeirra okkar innilegustu
samúð.
Ólafur H. Kristjánsson.
+ Guðmundur
Reynir Einars-
son fæddist í
Reykjavík 19.11.
1917. Hann lést í
Reykjavík 17. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Einar Kristinn
Guðmundsson múr-
ari í Reykjavík, f.
24.1. 1886, d. 19.5.
1956, og Una Guð-
mundsdóttir húsfrú,
f. 26.11. 1886, d.
29.7. 1966. Systkini
Reynis eru: Guðrún,
f. 12.4. 1919, d. 21.11. 1966;
Dagbjört, f. 12.4. 1919; Hall-
veig, f. 29.12. 1920; Einar, f.
19.4. 1922; Ingólfur, f. 11.5.
1923, d. 30.8. 1941; og Hjördís,
f. 19.2.1926.
Hinn 18. október 1941
kvæntist Reynir Freyju Guð-
mundsdóttur frá Patreksfirði,
f. 17.11. 1917, d. 1.4. 1987. For-
eldrar hennar voru Guðmund-
ur Ólafur Þórðarson útvegs-
bóndi á Patreksfirði, f. 18.9.
1876, d. 14.11. 1946, og Anna
Helgadóttir húsfrú, f. 9.11.
1885, d. 18.8. 1929. Börn Reyn-
is og Freyju eru: 1) Kjartan, f.
29.9. 1942, d. 25.2. 1964. Barns-
móðir hans er Petra Stefáns-
dóttir, f. 27.1. 1943. Þeirra
dóttir er Freyja, f. 7.6. 1964.
Barnsfaðir hennar er Ólafur
Sigurðsson, f. 18.5. 1957.
Þeirra dóttir er
Karítas Ólafsdóttir,
f. 23.6. 1992. 2)
Dröfn, f. 10.4. 1946,
maki Örn Hjaltalín,
f. 5.7. 1945. Þeirra
dætur eru María, f.
17.12. 1965; Dögg,
f.22.2. 1977, sam-
býlismaður Andri
Ulriksson, f. 13.1.
1977. Þeirra börn
eru Gabríel, f. 6.7.
1997, d. 1.11. 1997, **'
og Agnes, f. 11.2.
1999.
Reynir fluttist til
Patreksfjarðar 1936, starfaði
við verslun (Vatneyrarbræðra)
Ólafs Jóhannessonar til 1953
þegar þau Freyja fluttust til
Reykjavíkur og bjuggu þar og í
Kópavogi. Hann var verkstjóri í
Glerverksmiðjunni og síðar
Gleri hf., fulltrúi hjá Fasteigna-
mati ríkisins til 1992, að hann
hætti vegna heilsubrests. Reyn-
ir dvaldist á Droplaugarstöðum
frá desember 1996.
Reynir tók virkan þátt í fé-
lagsmálum, m.a. fyrir Sjálfstæð- .4»
isflokkinn í Kópavogi og var
einn af stofnendum Kiwanis-
klúbbsins Eldeyjar í Kópavogi.
Aðaláhugamál hans var ætt-
fræði og vann hann að ýmsum
fræðistörfum á því sviði.
títför Reynis fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
REYNIR
EINARSSON
Ragnar Þorsteinsson kennari
hefur kvatt þennan heim og mig
langar að segja nokkur orð.
Eg hafði tvær vetursetur á Ólafs-
firði sem unglingur og bjó þá hjá
Sigursveini og Ölu í Garðshorni.
Garðshorn var hús sem Sigur-
sveinn byggði og stóð þá eitt og sér
yst í bænum. Og í þessu húsi gerð-
ust ótrúlega margir hlutir og ólíkir.
Þarna var „tónlistarskólinn", þarna
komu einkanemendur Sigursveins,
þarna fór fram forvinna tveggja
kóra, þarna var blóminn af félagslífi
skipulagður, m.a. hinar frægu
kvöldvökur í samkomuhúsinu og
svo framvegis, og svo var linnulaus
gestagangur þar fyrir utan. Og svo
var það pólitíkin, en í þá daga var
ekki „einhver vinstrivængur" - ann-
aðhvort voi’u menn kommar eða
ekki!
Þarna kom Ragnar Þorsteinsson
inn í myndina. Fyrir ungling úr
mjög fábreyttu skammdegi úti í
Grímsey var ekki undarlegt að
kynnin við Beethoven og Bach og þá
félaga alla blönduðust ýmsu öðru, en
í því mikla safni manna dauðra og
lifandi stendur Ragnar Þorsteinsson
einn og sér upp úr í minningunni.
Það var hann sem sagði okkur frá
guðfræðistúdentinum í austui’vegi
sem mætti á heimavistina með einn
geitarost og óskir móður sinnar um
að hann yrði biskup. Það var Ragn-
ar Þorsteinsson sem holdi klæddi
ævintýrið og hann var eins og af
öðrum heimi með sterkan persónu-
leika sem heillaði fólk og ekki síst
ungt fólk. Það var kannski ekki að
undra þó að. unglingurinn hrifist
með og það er svosem hægt að játa
það hér og nú að þegar út í eyjuna
kom æddi þessi unglingur um með
nagandi ótta um að komast ekki „í
land“ áður en „félagarnir“ lykju við
að gera byltinguna og að hann
missti af öllu saman!
Ragnar Þorsteinsson var mjög
óvenjulegur maður. Og það var
mikil gæfa að hitta hann á mótun-
arárunum. Það var ekki nóg með að
hann vissi „allt“, heldur kom hann
því frá sér og ekki síst til ungs
fólks. Um hann stendur enn í huga
mínum dýrðarljómi hins ókunna og
fjarlæga og um „drauminn". Og
satt best að segja held ég að sumar
gerðir mínar eigi rætur í þessum
vetrardögum á Olafsfirði.
Hrafn Sæmundsson.
Okkur langar að kveðja afa okkar
með nokkrum orðum. Hann hefur
verið fastur punktur í öllu okkar lífi,
eins og óhagganlegur klettur, sem
alltaf var gott að leita til. Undir það
síðasta sátum við oft saman og
sögðum fátt, en nærvera hans var
góð og styrkjandi. Við munum
sakna þess að hafa ekki þennan
fasta punkt í tilveru okkar. Við vit-
um að nú líður honum vel, hann er á
meðal ástvina sem farnir eru á und-
an og erum við sannfærðar um að
þar ríkir gleði.
Við viljum þakka elsku afa okkar
fyrir samfylgdina, fyrir að hafa ver-
ið hluti af lífi okkar og fyrir allt sem
við lærðum hjá honum um lífsins
gang.
Guð gefi honum ljós, frið og kær-
leika.
Freyja og María.
Reynir Einai’sson var einn af
stofnendum Kiwanisklúbbsins Eld-
eyjar í Kópavogi árið 1972. Hann
starfaði í klúbbnum alla tíð og
gegndi öllum trúnaðarstörfum þar.
A sjötugsafmæli sínu var hann kjör-
inn heiðursfélagi Eldeyjar.
Reynir gerði sér glögga grein
fyrir gagnsemi slíks félagsskapar
sem Kiwanishreyfingarinnar, bæði
fyrir viðkomandi bæjarfélög og ekki
síður fyrir þá einstaklinga sem
starfa innan hreyfingarinnai’. Hann
var ákaflega viljugur og óeigingjarn
félagi og sá ekki eftir tíma sínum í
þágu félagsskaparins. Hann var
góður félagsmaður og vinmargur.
En hin síðari ár gat hann ekki sinnt
störfum í hreyftngunni sökum van-
heilsu.
Kiwanisklúbburinn Eldey í Kópa-
vogi þakkar Reyni Einarssyni vel
unnin störf og sendir aðstandendun^pr
hans samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Eldeyjar.
Haukur Hanncsson.
+
Móðir okkar,
KRISTÍN BJÖRNSDÓTTIR,
Gnoðarvogi 38,
Reykjavik,
lést föstudaginn 3. september.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Agnar Ólafsson,
Svala Henriksen,
Kolbrún Garðarsdóttir
og fjöiskyldur.
+
Alúðarþakkir til allra þeirra, er sýndu okkur samúð og hluttekningu vegna
andláts og útfarar
ÁLFHEIÐAR SIGURÐARDÓTTUR,
Brimhólabraut 9,
Vestmannaeyjum.
Ingvar Sigurjónsson,
Hólmfríður Ingvarsdóttir, Kristján Vagnsson,
Sigþór Ingvarsson, Guðrún Dröfn Guðnadóttir,
Guðný Ingvarsdóttir, Örn Bragi Tryggvason,
Sigurjón ingvarsson, Halldóra Svavarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.