Morgunblaðið - 24.09.1999, Blaðsíða 44

'■«$44 FÖSTUDAGUR 24. SEPTEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HÖRÐUR
* ZOPHANÍASSON
+ Hörður Zoph-
aníasson fædd-
ist í Reykjavík 12.
mai 1955. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítal-
ans hinn 19. sept-
ember siðastliðinn.
Foreldrar Harðar
eru Zophanias Kri-
stjánsson, biikk-
smiður, f. 27.7.
1931 og Ingibjörg
Kristjánsdóttir, f.
11.8. 1927. Þau
slitu samvistum.
Bræður Harðar eru Kristján,
f. 19.4. 1957 og Viðar, f. 5.6.
1963. Systir samfeðra er
Steinunn Kristbjörg, f. 14.6.
1973.
Hörður kvæntist 1981 Sol-
veigu Jóhannsdótt-
ur, f. 1.7.1957. Þau
skildu. Dætur
þeirra eru: 1)
Hrönn, f. 3.5. 1974,
sambýlismaður
hennar er Þor-
steinn Lýðsson, f.
13.3. 1969. 2) Erna,
f. 2.5. 1983.
Hörður var raf-
virkjameistari að
mennt og vann hin
síðari ár við versl-
unarstörf sem
tengdust iðn hans.
Einnig stundaði hann af og til
störf á sjó, bæði á farskipum
og fiskiskipum.
Útför Harðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elsku pabbi minn, ég trúi því
ekki að þú sért farinn frá okkur. Eg
hélt þú myndir vinna þetta stríð, ég
trúði fram á síðustu mínútu að þú
myndir vakna og brosa til okkar og
segja: „Hvað er það sem ég get ekki
gert?“. En þetta var of mikið, meira
*að segja fyrir þig, sterki pabbi
minn. Þú ert núna laus eftir allar
þessar hræðilegu vikur og það er
það eina sem huggar mig að þér líð-
ur ekki illa núna. Ég vil trúa því að
þú sért að fylgjast með okkur og
verðir hjá okkur Ernu því við þurf-
um svo á þér að halda, þú varst svo
mikill vinur okkar og félagi. Minn-
ingin um þig, hjartans pabbi minn,
mun lifa með okkur öllum sem
söknum þín svo sárt. Ég er og verð
alltaf „Gússasinn" þinn.
^ Þín elskandi dóttir,
Hrönn.
Elsku pabbi minn.
Ef þú bara vissir hvað ég elska og
sakna þín mikið. Ekki veit hvemig
ég á að fara að þessu án þín en ég
veit að þú vilt ekki að ég _gefist upp
og vilt að ég sé sterk. Eg veit að
þetta á eftir að verða erfitt, því þú
varst ekki bara besti pabbi í heimi
heldur líka besti vinur minn. Ég vil
þakka þér fyrir öll árin sem ég fékk
að eiga með þér og allar góðu minn-
ingamar. Nú líður þér vel, laus við
öll veikindin. Þú barðist eins og
hetja, elsku pabbi minn. Þú sagðir
^íka alltaf „ef ég get þetta ekki get-
ur það enginn".
Við felum guði genginn öðlingsmann,
góð er heimvon, það er allra vissa.
Samt spyr ég stöðugt: Hvers vegna
einmitt hann?
Hann sem vildi ég síst af öllu missa.
(J.J.)
Þín
Erna (Úmus).
Elsku stóri bróðir, elsku Lolli
minn, hvemig gat þetta gerst?
Hvemig gátum við látið bera okkur
svona ofurliði? Manstu þegar við
fómm á landsleiki og töpuðum, þá
"*Sagðist ég aldrei fara aftur á lands-
leik, það væri til þess eins að pirr-
ast og eiga ónýtan dag. Þú svaraðir
alltaf: „Svona Kristján, hvernig
dettur þér í hug að við vinnum
þessi stóm lönd, til þess að vinna
þurfa þeir slæman dag og við góð-
an, það hefur nú gerst.“ I þessari
baráttu þinni með landslið Land-
spítalans undir hetjulegri stjóm
Þorsteins Svarvaðar var sigur ekki
svo fjarlægur. Við áttum okkar
góðu daga og vonir. Svo er einsog
atburðarrásin taki óvænta stefnu
^feg áður en maður veit er allt tapað.
A þessari stundu er gott að eiga
minningar um þig frá upphafi. Allar
bemskuminningar mínar tengjast
þér. Ég man þegar þú fórst með
mig á 3-bíóin, Sundhöllina þar sem
mamma vann, sunnudagssteikur til
Astu ömmu og kókósbolluferð til
Kristjáns afa. Við söfnuðum leik-
^ramyndum sem svo gengu kaup-
um og sölum innan vinahópsins. Þú
kenndir mér að hjóla, á stelpuhjól-
inu sem pabbi gerði upp, en gafst
upp við að reyna að kenna mér á
gítar. Svo í Vogaskóla gat ég leitað
til þín frá eldri hrekkjusvínum og
þegar ég lauk námi í Bandaríkjun-
um vomð þið Solia mætt á staðinn.
Það var fátt sem þú gast ekki feng-
ist við. Stelpurnar þínar, litlu
frænkurnar mínar, sögðu alltaf:
„Pabbi getur allt nema hætt að
segjast geta allt.“ _ Þessar
pabbastelpur þínar, Úmus og
Gússass, em framlenging á þér,
þínu góða upplagi og breiða faðmi.
„Þó ég sé látinn, harmið mig ekki
með támm. Hugsið ekki um dauð-
ann með harmi og ótta; ég er svo
nærri að hvert eitt ykkar tár snert-
ir mig og kvelur, þótt látinn mig
haldið - En þegar þig hlæið og
syngið með glöðum hug, lyftist sál
mín upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur, og ég, þótt látinn sé, tek þátt
í gleði ykkar yfir lífinu.“
(Óþ. höf.)
Þinn bróðir,
Kristján.
Elsku Lolli, stóri bróðir.
Fyrir einhverjum ámm sagði
Úmus dóttir þín við ömmu sína,
þegar þær voru bensínlausar á
miðjum gatnamótum og allir í kring
lágu á flautunni: „Þetta er bara
draumur, mig dreymir stundum
svona, en svo bara vakna ég.“ Þótt
ég viti, sjái og skilji að þetta sé ekki
draumur finnst mér samt þetta
bara vondur draumur og ég vakni
bráðum, hvorki reiður, hissa né
dapur.
Takk fyrir samfylgdina, elsku
bróðir, og sérstaklega seinustu
misseri sem við náðum að vera sam-
an og rækta böndin.
Elsku Ema, Hrönn, pabbi og
mamma, megi æðri máttur styðja
ykkur í sorginni.
Trúarinnar traust og styrkur
tendrar von í döpru hjarta.
Eilífðin er ekki myrkur,
eilífðin er ljósið bjarta.
(Helgi Sæmundsson.)
Viðar Zophaníasson.
Kæri Hörður.
Nú er stuttum en erfiðum veik-
indum þínum lokið, þar sem þú
barðist hetjulega en varðst að lok-
um að lúta í lægra haldi. Mig langar
að þakka þér fyrir árin sem við átt-
um saman og þó leiðir hafi skilið
reyndist þú dætrum okkar alltaf
hlýr og góður faðir.
Þau ljós sem skærast lýsa
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast.
Og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
Hvíl í friði.
Solveig.
Mér er minnisstætt þegar ég sá
Hörð mág minn í fyrsta skipti. Ég
var á leiðinni að heimsækja Krist-
ján bróður hans í Hraunbæinn.
Herði mætti ég á leiðnni upp stig-
ann og ekki virðist ég nú hafa þekkt
Kristján meira en það, eða þeir
bræður svona sláandi líkir, að ég
ruglaði þeim saman og heilsaði
Herði eins og um Kristján væri að
ræða. Hörður brosti góðlátlega,
leiðrétti misskilninginn og hélt sína
leið. Ég hinsvegar skammaðist mín
hræðilega og var lengi miður mín
(svo mjög að ég man þetta enn í
dag), því gjaman viU maður halda
ákveðinni reisn þegar maður hittir
tengdafólkið sitt í fyrsta skipti.
Meðan Hörður og Solla bjuggu í
Viðarásnum vorum við Kristján tíð-
ir gestir á heimili þeirra, einfaldlega
vegna þess að þar leið okkur betur
en á flestum öðrum stöðum. Það var
alltaf höfðinglega tekið á móti okk-
ur þó að þeim hjónum hafi örugg-
lega stundum fundist nóg um
áganginn. Eftir að þau Solla skildu
fækkaði því miður þeim gæðastund-
um sem ég átti með Herði, en ein-
hvem veginn fannst mér við hafa
alla framtíðina fyrir okkur í þeim
efnum. En hlutirnir fara oft öðravísi
en maður ætlar. Sá sem kynntist
Herði gat ekki annað en þótt vænt
um hann. Alltaf brosandi, hlýr, segj-
andi eitthvað fallegt, uppörvandi,
hughreystandi Tilbúinn með opinn
arminn og þétt faðmlag þegar ein-
hver átti um sárt að binda Gaf alltaf
stærstu og úthugsuðustu gjafimar
þó að hann hefði ekki mikið hand-
anna á milli, svo mikla þörf hafði
hann fyrir að gleðja fólkið sitt.
Reyndist mér klettur þegar ég
þurfti á að halda. Þegar ég hugsa tO
baka er ekki laust við að ég fái sam-
viskubit, mér finnst að ég hafi þegið
miklu meira en ég gaf.
Hann var aðeins 44 ára gamall,
alltof ungur til að deyja. Það er þó
enginn vafi í mínum huga að Hörð-
ur verður áfram meðal okkar, bara
á annan hátt en áður. Aðskilnaður-
inn er erfiður en varir þó aðeins
brot af eilífðinni. Elsku Hrönn,
Ema, Inga, Sófi, Kristján, Viðar og
Steina, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð. Hafið hugfast:
Að lifa er að elska,
og sá sem einhver elskar getur aldrei dáið.
(Gunnar Dal.)
Og til þín Hörður beini ég eftir-
farandi ljóðlínum:
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir gegnum dauðann sjást.
- Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur - síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Björk Ólafsdóttir.
Elskulegur vinur minn, Hörður,
eða Haui eins og ég kaUaði hann
aUtaf, er látinn langt um aldur fram.
Hann var fluttur fársjúkur á
sjúkrahús í ágústmánuði þar sem
hann sofnaði síðan svefninum langa
sunnudaginn 19. september.
Hvenær eða hvemig kynni okkar
hófust man ég ekki nákvæmlega.
Það hefur verið upp úr 1970 eða fyr-
ir hartnær þrjátíu áram. Það var á
tíma bjölluatanna og símaatanna,
Selássjoppunnar og Halla Þór. Það
var þegar mjólkin var á hymum og
maður var sendur í mjólkurbúðina
með grænt net. Við höfðum bæði
flutt úr Vogunum upp í Arbæ og
bjuggum nánast hlið við hlið. Bæði
héldum við tryggð við okkar gamla
hverfi til að byrja með, sóttum
þangað skóla og héldum í gamla fé-
laga. Ég var látin skipta um skóla
eftir fyrsta veturinn og gerðist þar
með Arbæingur. Haui var eldri og
hélt áfram í Vogaskóla. Kristján
bróðir hans og ég urðum bekkjarfé-
lagar en það breytti engu um vin-
áttu mína og stóra bróður. Kristján
fór sínar eigin leiðir og átti aðra vini
en krakkahópurinn var stór og
stundum vora allir saman. Við Haui
voram mikið saman og hafði búseta
okkar þar vafalaust einhver áhrif,
það var svo stutt að skjótast. Það
þótti heldur ekki algengt að ung-
lingar af gagnstæðu kyni héldu
slíkri vináttu jafn lengi og við gerð-
um. Ýmislegt var brallað og spjall-
að. Við gátum endalaust spjallað
enda ágætlega málgefin bæði og svo
hlustuðum við auðvitað á tónlist.
Haui var mikill þungarokksaðdá-
andi og Deep Purple var hans uppá-
haldshljómsveit. Við höfðum bæði
séð Led Zeppelin á tónleikum í
Laugardalshöllinni og þótti það sko
ekki lítið merkilegt. Ég hafði bætt
um betur og líka náð Deep Purple-
tónleikunum sem hann öfundaði
mig ekki lítið af og var það senni-
lega það eina sem ég gat virkilega
strítt honum á. Inga, móðir Haua,
hafði oft stóran krakkaskara á
heimili sínu og var einstakt hve
gæska hennar og þolinmæði var
mikil. Þetta fundum við og þótti
gott að vera á heimili hennar og
strákanna. Árin liðu og smám sam-
an mótaðist vinahópurinn í þá mynd
sem hann hélst í næstu árin.
Ég kynnti Haua fyrir bekkjar-
systur minni og vinkonu, Solveigu
Jóhannsdóttur, Sollu, þau urðu par.
Fleiri fóru að festa ráð sitt og böm-
in tóku að fæðast. Haui og Solla
urðu mjög ung foreldrar sem varð
reyndar raunin með fleiri vini okk-
ar. Þau vora óaðskiljanleg árið sem
við vinkonumar, Solla, Rut og ég
voram í landsprófi. Þá var Haui far-
inn að vinna fyrir sér og hafði til
umráða forláta Moskowitz-station-
bíl og hann keyrði okkur oft heim
þennan vetur. Það vora skemmti-
legar og eftirminnilegar ferðir.
Það var alltaf glatt á hjalla þar
sem þetta Arbæjargengi kom sam-
an, mikið hlegið og óspart gert grín
að hinum ýmsu meðlimum hópsins.
Þar fór Haui fremstur í flokki enda
skapgóður að eðlisfari, glaðsinna og
hláturmildur. Hann hafði gaman af
að segja sögur, leika þær og ýkja,
t.d af sér og Vigga sem tók öllu af
stöku æðraleysi og leyfði vini sínum
að láta móðan mása og láta eins og
honum var einum lagið. Við hin lág-
um aivelta af hlátri og hlustuðum á
vel kryddaðar frásagnir af Vigga og
Haua borðandi svið uppi á Geithálsi,
sveitaballaferðum, útileguferðum,
ballferðum í Klúbbinn, ferðum á
rúntinn svo að eitthvað sé tínt til.
Og ef eitthvert okkar hafði látið ein-
hver orð falla sem orkuðu tvímælis
og verið svo óheppinn að Haui hafði
heyrt þau þá urðu til sprenghlægi-
legar sögur af því sem urðu margar
býsna lífseigar.
Þegar ég svo dró kærastann og
væntanlegt mannsefni mitt á fund
þessara háværa og hláturmildu fé-
laga minna var sem á hann rynnu
tvær grímur. Hvers lags fólk þetta
væri eiginlega? Honum var nú samt
tekið opnum örmum og varð fljót-
lega einn af okkur. Hópurinn sam-
anstóð af Haua, Sollu, Asdísi, Vigga,
Önnu Björgu, Dóra, Möggu, Bryn-
dísi, Rabba, Rut (og síðar Bigga)
mér og Hjalla. Margir fleiri hafa
komið við sögu en þetta er sá kjami
sem enn stendur og hefur haldið
sambandi í gegnum öll þessi ár.
Tíminn leið og hópurinn tók að
tvístrast, hver og einn upptekinn
við nám og störf, stofna heimili og
síðast en ekki síst að flytja úr Ár-
bænum. Haui og Solla eignuðust
tvær myndarstúlkur, Hrönn og
Emu, en þau slitu sambúðinni fyrir
nokkram áram. Eftir það höfðum
við Haui lítið samband. Við voram
samt að rekast hvort á annað
nokkram sinnum sl. tvö ár. Haui
vann hin ýmsu störf í gegnum árin.
Hann lærði rafvirkjun og vann við
það um tíma en vann einnig sem
sölumaður og svo fór hann alltaf á
sjóinn inn á milli. Síðastliðið ár vann
hann sem leigubílstjóri.
Við vinkonumar hittumst hjá
Sollu í vor til að líta augum nýtt
heimili hennar og Emu. Þetta var
12. maí, á afmælisdegi míns kæra
vinar, Haua. Hann kom og keyrði
okkur heim og það urðu nú heldur
en ekki fagnaðarfundir. Ég
knúskyssti hann svoleiðis á hlaðinu
hér heima að hann sá ástæðu til að
segja frá því. Ég held að honum hafi
svo sem aldrei blandast hugur um
það að mér þætti alltaf jafn vænt
um hann. Hvoragt okkar leit á þetta
sem einhvers konar kveðjustund en
vissulega hafði ég áhyggjur af
heilsu hans.
Nú er þessi vinur minn allur og
ég votta eftirlifandi aðstandendum
djúpa samúð. Einnig flyt ég kveðjur
frá vinahópnum.
Elsku Hrönn, Ema, Inga og
Solla, megi góður Guð veita ykkur
styrk í sorg ykkar og söknuði.
Vinur þinn er þér allt.
Hann er akur sálarinnar, þar sem samúó
þinni er sáð og gleði þín uppskorin
Hann er brauð þitt og arineldur.
Þú kemur til hans svangur og í leit að friði.
Þegar vinur þinn talar, þá andmælir þú
honum óttalaust eða ert honum samþykkur
afheilum hug.
Og þegar hann þegir, skiljið þið hvor annan.
Þvi að í þögulli vináttu ykkar verða allar
hugsanir, allar langanir og allar vonir ykkar
til, og þeirra er notið í gleði, sem krefst
einskis.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur
við vin þinn, því að það, sem þér þykir vænst
um í fari hans, getur orðið þér ljósara í
fjarveru hans, eins og fjallgöngumaður sér
fjallið bezt af sléttunni.
(Ur Spámanninum.)
Þóra Ársælsdóttir.
Gamall vinur og fyrram starfsfé-
lagi er fallinn frá, langt fyrir aldur
fram, og okkur félagana langar að
minnast hans í fáeinum orðum.
Hörður, þessi Ijúfa sál, hafði sína
kosti og galla eins og við öll en við
ætlum ekki að minnast hans hér
með einhverri væmni. Það hefði ekki
verið í hans anda og við gætum eins
átt von á því að hann myndi vitja
okkar fyrir tiltækið. Við getum þó
ekki komist hjá því að minnast að-
eins á glettni hans og húmor sem
vora hans aðalsmerki. Drengurinn
var ótrúlega orðheppinn og snöggur
að átta sig á aðstæðum, alltaf tilbú-
inn með einhveijar hnittnar athuga-
semdir.
Fyrir nokkram áram þegar Hörð-
ur var á leið í vinnu einn júnímorg-
unn heyrðist í fréttunum að hret
hefði gert fyrir norðan og snjóað
niðrí hlíðar. Það stóð ekki á okkar
manni, hann branaði í vinnuna, greip
tólið, hringdi norður í viðskiptavini
sína og óskaði þeim gleðilegra jóla.
Mikið hlakkaði í honum þá - og
Norðlendingamir montuðu sig ekki
meira af veðrinu það árið. Þetta lýsir
Herði í hnotskum, aldrei nein logn-
molla í kringum hann. Það var aUtaf
spennandi að mæta í vinnuna og sjá
hverju hann tæki upp á eða hvaða
guUmolar myndu falla af vöram
hans þann daginn. Hörður sá tU þess
að okkur leiddist aldrei í vinnunni.
Kæra aðstandendur, við vottum
ykkur dýpstu samúð, megi minning-
in um góðan dreng vera ykkur
styrkur í sorginni.
Hörður Guðjónsson,
Gunnar Þórarinsson.
Þegar um nætur þögla stund
ég þreyi einn og felli tár
og hjartað slegið und við und
um öll sín hugsar djúpu sár,
þá er sem góður andi þrátt
að mér því hvísli skýrt, en lágt:
„Senn er nú gjörvöll sigruð þraut,
senn er á enda þymibraut."
(Kristján Jónsson)
Hörður, minn kæri vinur. Ég
mun ávallt sakna þín. Þú gast alltaf
komið manni til að hlæja með þínum
góða húmor og saklausa prakkara-
skap. Þrátt fyrir ýmsar raunir og
áföll í lífinu þá tókstu þeim með
æðraleysi og karlmennsku. Þú varst
óeigingjam vinur í raun og ávallt
tilbúinn að hjálpa. Ég veit að sökn-
uður þinna nánustu er gríðarlega
mikill, en minning um góðan dreng
mun ávallt lifa. Ég veit að nú spilar
þú með þeim bestu.
Hvfl í friði vinur minn.
Helgi Björnsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.Í8) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.