Morgunblaðið - 15.02.2000, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 15. FEBRÚAR 2000 45»
MINNINGAR
Alvilda var mikill gleðigjafi á
heimilinu og hjá systkinum sínum,
þeim Grétu og Bensa á Vallá. Þegar
Inga fór svo að vinna utan heimilis,
á vistheimilinu í Arnarholti, þar
sem hún sá um þvottahús staðarins,
var móðir okkar, Sigurást, um tíma
á Vallá til að líta til með Gunnhildi,
móður Magnúsar, sem komin var á
tíræðisaldur.
Við systurnar sendum alúðar-
kveðjur til Alvildu, Úlfs og Þor-
bjargar og fjölskyldna þeirra.
Ólöf P. Hraunijörð.
Það var eitt haust fyrir allmörg-
um árum er ég var í heimsókn hjá
Huldu systur minni í Útkoti á Kjal-
arnesi að hún bað mig að skreppa
með sér á næsta bæ, Hjarðarnes,
þar byggi Ingveldur frænka okkar,
eða Inga eins og hún kallaði hana.
Ég man að það fyrsta sem ég tók
eftir á heimilinu, mér til ánægju,
var hve mikið var til af bókum og
hvað heimilisfólkið var vel lesið.
Inga var með græna fingur bæði
hvað snerti blóm og börn. Hún hafði
fallega söngrödd og var í kór bæði á
Kjalarnesi og seinna í Mosfellsbæ,
þar sem hún bjó seinustu árin.
Henni var margt til lista lagt. Inga
var hafsjór af fróðleik, glaðlynd og
hláturmild. Þau eru ófá börnin sem
áttu skjól hjá henni. Heimili hennar
var ætíð opið gestum og gangandi.
Hún safnaði þeim auð sem mölur og
ryð fá ekki grandað af hinu átti hún
lítið og það truflaði hana ekki. Inga
átti eina dóttur, Aivildu, og milli
þeirra var alltaf mikið ástríki. Ég vil
þakka Ingu frænku minni þann
kærleika sem hún sýndi ætíð fjöl-
skyldu minni og okkar góðu kynni.
Alvildu og fósturbörnum Ingu og
fjölskyldu sendi ég kærar kveðjur.
Guðlaug P. Hraunfjörð.
Látin er Ingveldur Þorsteinsdótt-
ir á Vallá á Kjalarnesi. Mig langar
að minnast hennar með nokkrum
orðum og þakka henni samferðina í
66 ár.
Það var einn morgun snemma
vors árið 1934 að ég tæpra fjögurra
ára kom inn í stóra eldhúsið á æsku-
heimili mínu í Brautarholti og tók
þá eftir að það var komin ný stúlka
á heimilið. Það vakti athygli mína að
stúlkan var svo feimin að hún stóð
lengi í sömu sporunum í borðstof-
unni inn af eldhúsinu. Þetta var
Inga, 18 ára, feimin Dalastúlka
komin á stórt sveitaheimili til þess
að vinna fyrir sér.
Á þeim árum var löng leið frá
Þrándarkoti í Dalasýslu suður á
Kjalarnes. Feimnin mun hafa farið
fljótt af Ingu og samlagaðist hún
fljótt öllum á þessu stóra heimili þar
sem fjöldinn fór oft upp í 25 manns.
Lífsgleði Ingu smitaði alla í kring-
um hana, sama hvort það var við
vinnu eða leik, og þessi eiginleiki
hennar var alltaf sá sami fram á
seinustu daga hennar í þessu lífi.
Foreldrar Ingu, Aivilda Boga-
dóttir Sigurðssonar kaupmanns í
Búðardal og Þorsteinn Gíslason,
bjuggu í Ljárskógarseli og Þránd-
arkoti í Dalasýslu fram yfir 1932 en
þá missti Þorsteinn heilsuna og Al-
vilda þurfti að fara að vinna fyrir
sér og yngstu börnunum og þá kom
hún einnig suður og vann hjá for-
eldrum mínum í Brautarholti frá
1939-1945 er hún fluttist til Magn-
úsar sonar síns í Búðardal.
Þrátt fyrir það að heimskreppan
1930-1940 hefði vaxandi áhrif á
landbúnaðarframleiðsluna hér á
landi á þessum árum, þá juku ís-
lenskir bændur framleiðsluna hjá
sér og tæknivæddu búin og vinnslu-
stöðvarnar. Starfsmenn sem unnu
hjá föður mínum þessi ár sögðu mér
seinna þegar þeir rifjuðu upp veru
sína hjá honum að laun hefðu verið
það góð að þeir hafi getað veitt sér
ýmislegt umfram það sem launa-
menn í þéttbýlinu gátu gert.
Oft ræddum við Inga um þessa
tíma, sérstaklega eftir að hún flutt-
ist á dvalarheimili aldraðra á Hlað-
hömrum í Mosfellsbæ þar sem
henni leið mjög vel seinustu árin.
Hún hafði unun af því að rifja upp
ýmis atvik frá þessum tíma í Braut-
arholti og við vorum sammála um að
mannlíf á þessum stóru bændabýl-
um hefði verið bæði fjölþætt og
skemmtilegt bæði fyrir unga og
aldna.
Heyskapartíminn þá var gjörólík-
ur þeim sem nú er. Heyjað var með
hesta- og handverkfærum. Rakstr-
arvélar og heyýtur sem dregnar
voru af hestum sópuðu saman þurru
heyinu á túnum og allir sem vettl-
ingi gátu valdið voru að raka túnið
og sæta upp galtana. Síðdegiskaffið
var drukkið undir einum galta og
ilmurinn af töðunni blandaðist kaffi-
ylnum og nýbökuðu brauði. Þetta
voru veislur sveitafólksins.
I byrjun ágúst var venjan að
senda kaupafólkið út í Andriðsey í
vikutíma og heyja þar. Gist var í
gömlum bæ þar, sem þá var ennþá
uppistandandi. Eftir vikuna kom
heyskaparfólkið í land og var fagn-
að eins og hetjum sem komu úr
langferð.
Helgarnar voru sérstakur kafli
því þá komu frændur og frænkur úr
Reykjavík með Júlla rútubflstjóra.
Því þá voru ekki böllin eða bjór-
krárnar, það var sem sagt meira að
gerast í sveitinni en í höfuðborginni.
Venja var að fara einn sunnudag á
sumri á Þingvöll og þá var troðið í
Fordinn hans föður míns og Magn-
ús á Vallá, sem seinna varð sambýl-
ismaður Ingu, fenginn með
Chevrolet-kassabflinn, sem hann
átti. Mikið var sungið á leiðinni og
vinsælast var að vera í kassabílnum
því þar var mesta fjörið. Sungin
voru nýjustu og vinsælustu lögin og
þær sem kunnu öll lögin og vísurnar
voru Inga og Dísa eða frænkurnar
Labba og Adda.
1936 réðst Kristmann Sturlaugs-
son til föður míns. Hann var ættað-
ur úr Dalasýslu, mikill snillingur í
höndum, smiður góður á bæði járn
og tré. Ef sleðar eða leikbílar biluðu
var farið með hlutinn til Kristmanns
og hann varð betri en nýr. Það var
gaman fyrir börn að vera með
Kristmanni. Hann bar sigurorð af
sínum keppinautum og þau Inga
hófu sambúð 1938.
Hjá Ingu og Kristmanni ólust
upp þau Úlfur Ragnarsson bróður-
sonur hennar og Þorbjörg Þorvarð-
ardóttir. Þau voru þeim góðir for-
eldrar. I Hjarðarnesi bjuggu þau
flest sín sambýlisár. Þetta var hæg
jörð og eigendur Hjarðarness, þau
Lóa og Guðmundur Þorsteinsson
gullsmiður, voru miklir vinir þeirra.
Inga og Kristmann slitu samvist-
um skömmu eftir að þau fluttu að
Litlu-Vallá.
Um 1960 hóf Inga sambúð með
Magnúsi Benediktssyni bónda og
bflstjóra á Vallá og varð hún þeirrar
gæfu aðnjótandi að eignast með
honum dótturina Alvildu 1964.
Magnús lést 1966 og eftir það vann
Inga í Arnarholti á vistheimilinu og
var í hlutverkinu einstæð móðir,
sem hún skilaði með prýði.
Mikla tryggð batt Inga við Braut-
arholt, kirkjuna þar og Arnarholt
þar sem hún vann í mörg ár og við
messur á báðum stöðum söng hún
með kirkjukórnum fram á það sein-
asta.
Ég þakka Ingu samferðina og
votta Álvildu, Úlla, Tobbu og öðrum
aðstandendum samúð mína og fjöl-
skyldu minnar.
Páll Ólafsson.
Fyrir rúmum sex áratugum flutt-
ist ung stúlka vestan úr Dölum úr
heimahögum sínum á heimili for-
eldra minna í Brautarholti, senni-
legast að undirlagi móður minnar,
sem átti sínar æskustöðvar þar.
Þessi vistráðning var upphafið að
áratuga samferð og vináttu Ingu,
eins og hún var ætíð kölluð, við for-
eldra mína og okkur systkinin, sem
aldrei bar skugga á. Svo var um
annað heimilisfólk og raunar sam-
ferðafólk hennar alla tíð. Hún hafði
næmt auga fyrir fólki og því sem
það átti við að glíma hverju sinni.
Börn áttu visst athvarf hjá henni,
svo eftir var leitað.
Ég kynntist fljótlega mannlífi og
rammíslenskum bæjarnöfnum í
Búðardal, er móðir mín og Inga áttu
saman góðar stundir við upprifjun
frá æskuárum sínum.
Grínsöm var hún og skemmtileg.
Ég sagði einhvem tíma við hana að
mig minnti, að hún hefði verið vin-
sælasta kaupakonan í Brautarholti
á sinni tíð. Þá svaraði hún: „Hvern-
ig vogarðu þér að segja þetta, Jón?“
Eg var alltaf sami drengurinn í
hennar augum. Það var skemmtileg
tilfinning, sem entist okkur alla tíð.
Við systkinin vorum eitt sinn á
leið úr skólanum á Klébergi og
komum við hjá Ingu á Vallá. Þá bar
hún okkur út á hlað kúfaðan disk
með þykkt skomum jólakökum og
stórri könnu af ískaldri mjólk, sem
var heldur betur vel þegið og stytti
langan gang heim. Síðan er jóla-
kaka ekki jólakaka nema þykkt
sneidd að hætti Ingu á Vallá.
Á aldarafmæli Brautarholt-
skirkju 1958 var stofnaður kirkju-
kór og var Inga meðal stofnenda og
ein aðaldriffjöður kórsins alla tíð;
oft nefnd samnefnari okkar kórfé-
laganna. Þegar kórinn fór í ógleym-
anlega söngferð til Kildare og Dubl-
in á Irlandi fyrir nokkram ámm var
Inga hrókur alls fagnaðar sem fyrr
og minntist ferðarinnar með blik í
augum.
Síðustu ár sín dvaldi Inga í íbúð-
um aldraðra að Hlaðhömmm í Mos-
fellsbæ. Þar naut hún samvistar við
jafnaldra sína og vini svo og umönn-
unar ágæts starfsfólks og þeirra
sem sinna starfi aldraðra þar í bæ.
Þökk sé þeim. Þar fannst henni allir
dagar vera hátíðisdagar. Hún söng í
kór aldraðra og kom allt fram á síð-
asta ár í traustri fylgd vina sinna,
Páls organista og Þorbjargar í
Naustanesi, til þess að syngja við
messur í Amarholti, þar sem hún
hafði starfað í mörg ár við umönnun
vistfólksins. Inga safnaði ekki ver-
aldarauði og bjó eflaust stundum
við heldur kröpp kjör, en hún bætti
sér það ríkulega upp með gefandi
samskiptum við samferðamenn
sína.
Hennar er ljúft að minnast.
Dóttur hennar Alvildu, fóstur-
börnum hennar Úlfi og Þorbjörgu
er vottuð innileg samúð.
Jón Ólafsson.
Mig langar að skrifa fáein minn-
ingarorð um hana Ingu mína. Ég
kynntist Ingu og AJvildu, dóttur
hennar, fyrir nítján árum þegar við „
unnum á sama vinnustað. Það vari^-
upphafið af mörgum og góðum
stundum sem ég átti með þeim
mæðgum. Þessar minningar um
liðnar stundir mun ég geyma í
hjarta mínu.
Síðasta sumar áttum við Inga
góðar stundir saman þegar ég leit
til með henni á meðan dóttir henn-
ar var í fríi í Bandaríkjunum. Það
var mér mikils virði að finna hve
þakklát hún var fyrir þessar heim-
sóknir og það að hún liti á mig sem
eina úr fjölskyldunni. Þegar móðir
mín lést síðla árs 1996 fann ég mik-
inn stuðning frá Ingu og Alvildu og
í hjarta mínu veit ég að þær dvelja
nú saman heilbrigðar hjá himna-
föðurnum.
Alvilda bauð mér að verja síðustu
jólum með fjölskyldunni og er ég
þakklát fyrir að hafa fengið að taka
þátt í jólagleðinni með þeim. Inga
kom beint af sjúkrahúsinu til Al-
vildu á aðfangadag eftir að hafa ver-
ið mikið lasin um nokkurt skeið og
ég sá að það var henni mikils virði
að fá að vera heima í faðmi Alvildu
og Þóris.
Laugardaginn 29. janúar hitti ég
Ingu í síðasta skiptið. Hún var
hress og sagði við okkur Alvildu:
„Emð þið komnar, vinkonurnar?" á
sinn skemmtilega hátt.
Elsku Alvilda megi guð styrkja
þig og leiða á þessum erfiðu tímum
en minning um yndislega móður og
vinkonu mun ávallt lifa.
Lát huggast, bam, þvi Ifkn er öllum lögð,
og lífið sjálft mun tállaust veita hana.
Hið liðna er aðeins til sem saga sögð,
og sál þín hlustar kannski af gömlum
vana.
í krafti þess, sem kemur eða fer,
þú kallar ekki fram þín tár né ama.
Það snart þig ei og enginn mark þess sér,
því innstu vitund þinni stóð á sama.
Svo týnist okkar æskuvon og þrá,
allt, sem við höfum feprst lært og
kunnað.
Eg, sem hef unnað meira en nokkur má,
minnist ei framar neins, sem ég hef
unnað.
(Steinn Steinarr.)
Þín vinkona,
Halla. ^
+ Elínborg Mar-
grét Bjarnadóttir
fæddist í Reykjavík
2.8. 1918. Hún Iést á
gjörgæsludeild
Sjukrahúss Reykja-
víkur 5.2. síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar vom Bjarni
Pétursson beykir, f.
13.1. 1889, d. 12.11.
1976, og María Guð-
mundsdóttir, f. 30.10.
1884, d. 18.7. 1967.
Elínborg var yngst
þriggja systra, elst
var Lilja Bendixen, f.
14.11.1914, d. 20.6.1988, en eftir-
lifandi er Lára Petrína, f. 5.7.
1916.
Elínborg giftist 31.5. 1941 Erik
Ingvar Ingvarsson, injólkurfræð-
ingi, f. 13.12. 1915 í Danmörku, d.
11.1. 1978. Þau eignuðust Ijögur
börn. 1) Örn, f. 2.10. 1942, eigin-
kona hans er Ester Eiríksdóttir.
Það er skyndilega komið að
kveðjustund, hún Ella mín er dáin.
Hún sem hefur verið mér heimsins
Þau eiga þrjú börn
og fimm barnabörn.
2) María Kristíne, f.
1.4. 1945, eiginmað-
ur hennar er Birgir
H. Traustason. Mar-
ía á fjögur börn frá
fyrra hjónabandi og
fimm barnabörn. 3)
Bjarni, f. 16.12.
1951, eiginkona
hans er Hafdi's Halls-
dóttir. Þau eiga tvö
börn. 4) Lilja, f. 2.1.
1958, eiginmaður
hennar er Einar
Bjarni Bjarnason.
Þau eiga tvö börn.
Meginhluta ævinnar annaðist
Elínborg heimili og börn. 1973 hóf
hún störf í mötuneyti Landsbanka
fslands, Laugavegi 77, og starfaði
þar til 70 ára aldurs.
Útför Elínborgar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13:30.
besta tengdamóðir í 27 ár. Ég vil
þakka fyrir þann tíma. Það vora ynd-
isleg ár.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj.Sig.)
Guð blessi minningu tengdamóður
minnar, Elínborgar Margrétar
Bjamadóttur.
Hafdís Hallsdóttir.
Á þessari erfiðu stund leita marg-
ar minningar á, og væri hægt að
segja mikið og gott um móðursystur
okkar, Ellu.
Dæmi sem koma upp í hugann
era: Hversu bjartsýn og jákvæð hún
var, aldrei var sagt nokkuð neikvætt
af því hún vildi frekar tala um já-
kvæða hluti. Okkur hefur verið sagt
að bjartsýn hafi hún verið fram á síð-
ustu stund. Hún gerði mikið til að
halda sambandi við fjölskylduna í
Danmörku og við vonum að næsta
kynslóð vilji halda við þessu sam-
bandi sem er svo mikils virði fyrir
okkur.
Ómetanlegt var að koma í 80 ára
afmæli hennar, en við höfðum fyrir
löngu lofað að hittast við það tæki-
færi. Það var gott að geta staðið við
það loforð. Þökk fyrir öll árin sem þú
varst hér. Þú verður alltaf í hjarta
okkar.
Blessuð sé minning þín.
Kveðja frá systkinunum í Dan-
mörku,
Grétu, Kristjáni og Bjama.
ELINBORG
MARGRÉT
BJARNADÓTTIR
LEGSTEINAR
15 - 30% afsláttur
ef pantað er
í febrúar.
15% afsláttur
af letri og skrauti.
t öraníl’
Helluhraun 14 Hafnarfjörður
Sími: 565 2707

S i\
■ ';i. :j\' í'
>1 1 \