Morgunblaðið - 04.03.2000, Blaðsíða 48

MORGUNBLAÐIÐ
48 LAUGARDAGUR 4. MARS 2000
MINNINGAR
+ Einar Ásgeirsson
fæddist á Breið-
dalsvík 19. septem-
ber 1946. Hann lést
23. febrúar síðastlið-
inn. Einar var sonur
Stefaníu Magnús-
dóttur, f. 17.11.1924,
húsmóður í Reykja-
vík, og Ásgeirs Ás-
geirssonar, f.
24.10.1926, d. 6.6.
1970, sjómanns. Stef-
' anía er dóttir Magn-
úsar Guðmundsson-
ar kaupmanns og
konu hans Rósu Sig-
urðardóttur, sem lengst af
bjuggu á Reyðarfirði. Ásgeir var
sonur Ásgeirs Sigurðssonar skip-
stjóra og konu hans, Ásu Ás-
grímsdóttur.
Systkini Einars samfeðra eru
Guðríður Ása, f. 10.10. 1946, Kar-
en Ása, f. 1946, Ása, f. 25.11.
1950, Elísa Hjördís, f. 24.11.1952,
Jónatan Ingi, f. 30.7.1953, Rúnar,
f. 27.1. 1955, og Sigríður Ragna,
f. 7.6. 1959. Systkini Einars sam-
mæðra eru: Jóhanna Birgisdóttir,
f. 19.10. 1957, Aðalheiður Birgis-
dóttir, f. 5.10. 1959, Bergþóra
Birgisdóttir, f. 30.05. 1961, og
Karl Th. Birgisson, f. 8.10.1963.
Einar ólst upp á Breiðdalsvík
hjá fósturforeldrum móður sinn-
Ef ég man rétt þá hitti ég Einar
bróður minn fyrst þegar ég kom
með mömmu í brúðkaup hans og
Báru á Breiðdalsvík 1965, sex ára
gömul. Sumarið eftir kom ég svo til
nýgiftu hjónanna á Djúpavog og
var hjá þeim öll sumur og tvo vetur
1 skóla þar til ég var 12 ára. Síðan
man ég aldrei eftir að talað væri
um Einar nema Bára væri nefnd
líka. Og öfugt. Saman sigldu þau
lífsins ólgusjó í þrjátíu og fimm ár.
Samhent í öllu sem þau tóku sér
fyrir hendur og svo samrýnd að
þau máttu vart hvort af öðru sjá.
Einar var einstakur faðir og bera
börnin þeirra tvö þess glöggt
merki.
I bernskuminningunni man ég
hvað mig langaði mikið að kalla
Einar og Báru pabba og mömmu,
þegar við vorum einhvers staðar
innan um ókunnuga. I dag hljómar
það auðvitað hjákátlega; Einar var,
jú, ekki nema 13 árum eldri en ég.
•En í þann tíð var hann bara svo
miklu meiri, stærri, sterkari - og
eldri - en ég. Og það breyttist eig-
inlega aldrei neitt.
Fyrir mér stóð Einar bróðir fyrir
traust. Og trygglyndi. Það kannski
fór ekkert mikið fyrir því en á ein-
hvern hátt finnst mér eins og hann
hafi verið höfuð litlu fjölskyldunnar
okkar. Kjölfestan og ankerið ef á
þurfti að halda. Ekkert alltaf orð-
margur, en það sem hann hafði að
segja hlustuðum við yfirleitt á.
Hann var enda elskaður og virtur
langt út fyrir systkinahópinn og ég
veit að allt móðurfólkið hans minn-
ist hans með miklum söknuði og
hlýju. Einar fór ekki í manngrein-
'-arálit, en honum leiddist allt
„snobb“ og yfirlætisháttur. Hann
mat fólk eftir þvi hvernig það kom
fram. Hvaða mann það hafði að
geyma. Annað skipti hann engu
máli. Ég er á því að þegar fólk á
annað borð kynntist honum hafi
það skynjað það. Hann var ekkert
mikið fyrir að látast.
Þegar kom til tals að ég flytti á
Stöðvarfjörð sl. sumar hafði ég lítið
rætt það við Einar. Þó komst ég
ekki hjá því, þegar ég kom í „vett-
vangsrannsókn“, að finna eftirvænt-
! inguna hjá honum. Ég veit að hann
■ öskaði þess ég tæki starfinu hér, en
hann passaði sig á því að segja ekk-
ert. Hann vissi þetta var stórt skref
og ætlaði ekki að hafa áhrif á
ákvörðun mína. En ég veit líka
hann var stoltur af mér og einlæg-
lega glaður þegar við Victor flutt-
um hingað. Honum var umhugað
: «jm að við aðlöguðumst samfélaginu
nér sem best og ég man hvað hann
ar, þeim Aðalheiði
Pálsdóttur ljósmóð-
ur og Einari Björns-
syni kaupfélags-
stjóra. Fóstur-
bræður hans eru
Birgir Einarsson, f.
11.4. 1928, og Guð-
mundur T. Arason,
f. 28.2.1923.
Einar kvæntist
29.10. 1965 Guð-
laugu Báru Ólafs-
dóttur, f. 14.8. 1944.
Börn þeirra eru Val-
ur Mörk, f. 5.11.
1975, unnusta hans
er Erla Rán Kjartansdóttir, og
Anna Dögg, f. 2.6. 1982.
Einar lauk skipstjórnarprófi
frá Stýrimannaskólanum i
Reykjavík 1968. Hann stundaði
útgerð og sjómennsku allt sitt líf,
lengst af frá Djúpavogi. Einnig
stundaði hann útgerð og var skip-
sljóri á Krossanesi frá Breiðdals-
vík og Stokksnesi frá Hornafirði.
Siðustu sjö árin var Einar skip-
stjóri á skuttogaranum Kamba-
röst, sem gerður er út frá Stöðv-
arfirði.
Útför Einars verður gerð frá
Stöðvarfjaröarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14. Jarð-
sett verður frá Heydalakirkjug-
arði i Breiðdal.
var innilega ánægður þegar ég
sagði honum nokkrum dögum eftir
afmælið mitt í haust að nú hefði ég
þroskast svo mikið að ég hefði
m.a.s. skráð mig í kirkjukórinn!
Hann fylgdist með hvernig Victori
gekk í skólanum og tilkynnti mér
reglulega hvað hann hafði heyrt.
Sama átti við um vinnuna mína.
Hann vildi fá að fylgjast með
hvernig gengi og sagði mér alltaf ef
hann hafði hlerað eitthvað jákvætt
um Islenska miðlun á Stöðvarfirði
og starfsfólkið þar.
Ég kem líka alltaf til með að
minnast þess þegar hann kom í
land á morgnana og hringdi þá
gjaman í mig í vinnuna rétt fyrir
hádegi og sagði: Heyrðu, ég missti
of mikinn fisk í pottinn. Viljið þið
ekki koma og borða með okkur? Og
það brást ekki að Valur og Erla
Rán voru mætt líka. Þannig vildi
hann hafa það þegar hann kom í
land. Okkur öll saman. Við borðuð-
um líka saman kvöldmat nokkrum
dögum áður en hann lést, þegar
Bára hafði brugðið sér frá. Þá
missti hann líka of mikið í pottinn
og vildi endilega við Victor kæmum
yfir. Við áttum saman góða kvöld-
stund sem ég verð ævarandi þakk-
lát fyrir.
Litla þorpið okkar hefur misst
mikið. Útgerðarfélagið Snæfell líka,
að ekki sé minnst á áhöfnina á
Kambaröstinni. Enginn var meira
vakinn og sofinn yfir togaranum
„okkar“ og afkomu fólksins hér en
Einar. Hann hafði sínar ákveðnu
skoðanir á „kvótakerfinu“,
ákveðnar hugmyndir um hvernig
gera ætti hlutina - sem eflaust ekki
allir voru sammála um. En eitt held
ég allir geti sammælst um: hann
vildi veg Stöðvarfjarðar og fólksins
þar sem mestan.
Elsku Einar. Þetta er svo óraun-
verulegt og óskiljanlegt, svo óum-
ræðilega sárt. Mér finnst eins og þú
hafir alltaf verið og hélt að þú
myndir alltaf verða. Þær eru ótal
minningarnar sem koma upp í hug-
ann. Allar minningamar frá Djúpa-
vogi, þar sem ég gat vafið þér um
fingur mér. Fyrsta barnið af mörg-
um til þess, held ég. Allar heim-
sóknirnar mínar austur til ykkar
Báru. Símtalið þitt á aðfangadags-
kvöld til mín í Ameríku. Hvað það
gladdi mig ósegjanlega. Ferðin sem
þið Bára gerðuð ykkur suður til að
vera Guðforeldrar Victors; þegar
þú komst til okkar seint um kvöld á
afmælinu hans tveimur árum
seinna, staddur í Reykjavík, til að
færa honum rebba. Stundum veit
ég ekki hvað ég á að gera hér á
Stöðvarfirði nú þegar þú ert farinn.
Við vorum rétt að byrja að kynnast
aftur og við áttum svo mikið órætt.
Það var svo margt sem ég átti eftir
að spyrja þig um. En það verður
víst að bíða betri tíma.
Ég ætla að gera það sem ég kann
til að styðja Báru þína, Önnu Dögg,
Val og Erlu Rán. Og mömmu. Þau
voru þér allt og þeirra missir er
mestur. En þetta verður erfitt án
þín. Þú varst, þrátt fyrir allt, ank-
erið okkar.
Það verður öðruvísi núna fyrir
okkur Victor að fara í uppáhalds-
matinn okkar á Skólabrautinni.
Victor hefur verið fámáll um brott-
för þína, en spurði mig þó hvort
maður gæti fengið eitthvað að
borða uppi hjá honum Guði. Ég hef
grun um að hann hafi haft áhyggjur
af því hvort til væri ný ýsa og rúg-
brauð með smjöri. Én við erum
bæði viss um að ef Guð hefur ekki
hugsað fyrir því, þá hefur þú gert
það.
Astarþakkir fyrir allt sem þú
varst okkur.
Þín
Aðalheiður, Victor og Helga.
Það hefur aldrei verið okkar
sterka hlið að kveðja þá sem okkur
þykir vænt um. Við höfðum ekki
mörg orð síðast þegar við kvödd-
umst á flugvellinum á Egilsstöðum
eftir heimsókn til ykkar um jólin.
Þótti það ástæðulaust, enda vön því
að hittast alltaf aftur. Og þú ókst
okkur orðalaust í Egilsstaði, þótt
ekki liði þér vel. Rétt eins og þú
hafðir sótt okkur þreyttur og lítt
sofinn tveimur dögum áður. Það
þurfti ekki einu sinni að nefna það.
Þannig varstu - það þurfti ekki
einu sinni að nefna það. Og þannig
verður þú áfram í minningum okk-
ar, þótt nú hittumst við ekki oftar.
Elsku hjartans Einar, þú kvaddir
hægt og hljótt fyrir örfáum dögum,
án þess að okkur gæfist færi á að
kveðja, þrátt fyrir að aldrei þessu
vant væri fjarlægðin milli okkar
ekki mikil. Það var þér líkt, að
kveðja hægt og hljótt. Þú hafðir
ekki hátt í þessu lífi. „Hann var
aldrei í vondu skapi,“ segir Rabbi
þegar við setjumst niður og rifjum
upp.
„Sæl, elskan,“ voru orðin sem þú
heilsaðir jafnan með. Ég man aldrei
eftir annarri kveðju. Svo bættirðu
gjaman við: „Hvað syngur í ykk-
ur?“ með yndislega óspjölluðum
framburði barnfæddra Breiðdæl-
inga. Engan annan man ég sem
heilsar undantekningarlaust jafn
hlýlega. Og það var þér svo eðlilegt,
sama hver í hlut átti. Þú áttir
greiða leið að lífi okkar allra með
hlýlegu viðmótinu, glettninni og ró-
legu yfirbragðinu. Sennilega varstu
sá eini okkar með þokkalegt jarð-
samband. Þér hugnaðist lítt að fást
um orðinn hlut, þótt lífið tæki þig
sannarlega mismjúkum tökum.
Ég man stoltið sem ég fann oft
til yfir að eiga þig að stóra bróður.
Ég var stolt lítið stýri þegar þið
Bára komuð suður og þú byrjaðir í
Sjómannaskólanum. Þú varst svo
stór í huga mér, sem enn var svo
stutt í annan endann. Það hafði
teygst talsvert úr mér, 20 árum síð-
ar, þegar ég sigldi með hornfirsk-
um síldarbáti austur um firði. Þá
hafði bátur strandað við innsigling-
una inn á Djúpavog og hver var
kallaður til bjargar? Jú, stóri bróðir
minn sem ég fylgdist hreykin með í
gegnum talstöðina. Það var heldur
ekki slæmt að koma sem unglingur
á Djúpavog og vera kynnt sem
systir hans Einars.
Rabbi kveður með miklum sökn-
uði. Hann kveður ljúfan frænda og
góðan vin. Upp rifjast sumrin hjá
ykkur Báru austur á Breiðdalsvík;
heyskapurinn á góðviðrisdögum
inni í Flögu, ævintýrin á dráttarvél-
inni, torfæruferðir á jeppanum, út-
reiðartúrar yfir fjöll og firnindi - og
folaldið sem þú gafst honum en
aldrei gafst færi á að sinna frekar.
Fyrst og fremst man hann þó hlýj-
una og kærleikann. Það var svo
Ijúft að leita í fangið hans Einars
fyrir lítinn stúf sunnan úr Reykja-
vík.
Við erum svo þakklát í dag fyrir
að hafa komist austur til ykkar um
jólin. Fyrstu jólin sem við náðum
að eiga öll saman. Nú er ljóst að
það verða einnig þau síðustu. Við
sátum fyrir fáum dögum og horfð-
um á síðustu jólagjöfina sem þú
færðir móður þinni. Mynd af þér
bamungum framan við jólatréð, á
milli afa og ömmu á Breiðdalsvík.
Það er undarleg „tilviljun" að í dag
skulir það vera þú sem ert jarð-
settur á milli þeirra í kirkjugarðin-
um á Heydölum. Hafðu þökk fyrir
allt. Þín verður sárt saknað.
Elsku hjartans Bára, Valur,
Anna Dögg og Erla Rán. Stundum
virðast því engin takmörk sett sem
okkur er ætlað að fást við. Fyrir-
varalaust horfið þið nú ekki aðeins
á eftir ástríkum eiginmanni, föður
og vini, heldur á sama tíma móður
og ömmu sem jarðsungin verður
innan skamms. Við biðjum góðan
guð að gefa ykkur kraft og auð-
mýkt til að syrgja og elska og hug-
rekki til að gleðjast þegar fram líða
stundir. Hann var svo hreykinn af
að eiga ykkur öll.
Jóhanna og Rafn.
„Mér var sagt að dauðinn væri
eins og góður vinur, því betur sem
þú þekkir hann því minna óttaðistu
hann. Ég gekk niður að vatninu og
kastaði steini og vatnið gáraðist.
Það var kvöld.“ (V.G.)
Sæll, vinur.
Þannig var kveðjan alltaf. Frá
því í fyrsta barnsminni. ,;Sæll, vin-
ur.“ Ég held að Einar Asgeirsson
hafi ekki getað heilsað öðruvísi.
Þessi litlu, látlausu orð lýsa honum
betur en margir fyrirlestrar, hlýj-
unni og traustinu sem maður skypj-
aði í hvert sinn sem við hittumst.
Það var ekki að ástæðulausu sem
við systkinin sóttumst eftir að
dvelja hjá Einari og Báru, sumar-
og jafnvel vetrarlangt. Og börnin
okkar seinna.
Einar var ekki bara stóri bróðir-
inn sem við vorum svo stolt af og
litum upp til, heldur var heimilið
öruggt skjól þar sem okkur leið vel.
Við urðum börnin hans og þeirra,
bæði þá og síðar. Og meira að segja
á fullorðinsárum sóttum við í þetta
skjól undan sviptivindum og þá eins
og endranær brást ekki einlæg um-
hyggjan og ástúðin.
Ég held að mynd okkar systkina
allra af Einari sé hin sama: Einar
var stoðin, sterki, trausti bróðirinn
sem aldrei brást og vildi alltaf vita
hvemig okkur farnaðist. Og svo gat
hann verið svo fjandi skemmtilegur.
Aldrei var skemmtilegra að sitja
með Einari við eldhúsborðið en
þegar hann fór að segja sögur. Sá
kunni að segja sögur. Sögur af fólki
sem aðrir myndu kalla undarlegt,
en honum þótti vænt um, af því að
þetta var fólkið hans og honum
hefði þótt lífið býsna fátæklegt án
þess. Sögurnar komu hver af ann-
arri af skringilegum uppátækjum
og tilsvörum, og svo sauð niðri í
honum hláturinn svo hann hristist
allur, frá öxlum og niður úr. Það
var gott að hlæja með honum.
En Einar gat líka verið mjög al-
varlegur og ákveðinn. Hann hafði
afdráttarlaust viðhorf til skyldu
sinnar sem skipstjóra og tók mjög
alvarlega ábyrgðina sem á honum
hvíldi þar. Ég varð aldrei svo hepp-
inn að fara á sjó með honum, en
veit að strákarnir báru mikla virð-
ingu fyrir honum. Þeir vissu hvar
þeir höfðu hann, vissu að ekki
þýddi að malda í móinn við hann,
en vissu líka að hann var ósérhlíf-
inn og aldrei ósanngjam.
Þetta sýndi hann líka þeim sem
kynntust honum í landi, þótt með
öðrum hætti væri. Við krakkamir
lærðum fljótt að þegar Einar sagði
að eitthvað ætti að vera svona þá
yrði það þannig. Og í stað þess að
fara í fýlu eða kvarta undan honum
sættum við okkur við það, líklega af
því að við vissum að hann vildi okk-
ur alltaf vel og hafði rétt fyrir sér.
Svo var ekki ólíklegt að þegar Ein-
ar sá að við vomm búin að meðtaka
reglumar, þá þætti honum tíma-
bært að sveigja þær aðeins okkur í
hag. Þá var hann vís með að segja
„komdu aðeins með mér, vinur“ og
hlýja blikið í augunum sagði manni
að nú yrði gaman. Og það var sann-
arlega gaman.
Elsku hjartans mamma, Bára,
Valur, Anna Dögg og Erla Rán: Við
kveðjum hann Einar bróður í dag,
en hann hverfur samt aldrei. Til
þess var hann of stór og afgerandi
hluti af lífi okkar, til þess kenndi
hann okkur of mikið. Hann býr með
okkur, í því sem við geram og
hugsum. Það er stærsta huggunin
nú þegar við kveðjumst.
Vertu sæll, vinur.
Karl Th. Birgisson.
Stundum þó að stutt sé kynning
strengjast bönd ei laust...
(Jakob Thor.)
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi.
Sendi Bára, börnum þeirra og
öðram aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur.
Poul.
Við í áhöfn Kambarastar viljum í
nokkram orðum minnast skipstjóra
okkar, Einars Asgeirssonar, sem nú
er látinn.
Það vora sönn sorgartíðindi þeg-
ar hann hvarf okkur svo skyndi-
lega.
Einar vildi hafa allt í röð og
reglu. Hann var vakinn og sofinn í
starfi. Einar vildi hlut okkar sem
allra bestan, var farsæll skipstjóm-
andi, kappsamur og ákveðinn.
Kambaröstin verður aldrei söm án
hans.
Einlægar samúðarkveðjur til eig-
inkonu, barna og annarra aðstand-
enda.
Áhöfn Kambarastar.
Mig langar í nokkram orðum að
minnast Einars Asgeirssonar, skip-
stjóra Kambarastar, sem nú er lát-
inn langt um aldur fram.
Ég kynntist Einari fyrst fyrir al-
vöra vorið 1996, þegar ég tók við
starfi framkvæmdastjóra Gunnars-
tinds hf. hér á Stöðvarfirði, sem síð-
ar varð Snæfell hf.
Þetta vora miklir umbrotatímar
þar sem allur kvóti Kambarastar
var búinn og var skipið sent um
vorið á Reykjaneshrygg að veiða
úthafskarfa og síðar um sumarið og
haustið á saltfisk í Barentshafið
(Smuguna).
Einar hafði alltaf eitt að leiðar-
ljósi og það var að gefast aldrei
upp, sama á hverju gekk. Ódrep-
andi bjartsýnin og hin ótrúlega
þrjóska vora hvað mest ein-
kennandi fyrir hann. Einar gerði
hins vegar miklar kröfur til sjálfs
sín og kannski á tíðum of miklar og
vildi ætíð gera betur. Hann var far-
sæll í starfi og var hugurinn oftast
bundinn við sjóinn, hvort sem hann
var í landi eða úti á sjó. Besta
dæmið er þegar hann keyrði með
Bára sinni um Kambanesskriður á
jóladag og leit út á spegilsléttan
sjóinn og sagði: „Það er synd að
vera ekki á sjó, í svona góðu veðri.“
Oft hefur Bára hent gaman að
þessu.
Einari var margt til lista lagt og
ber heimili þeirra hjóna glöggt
merki þess. Hann átti sér verk-
stæði úti í bflskúr og vann þar flest-
um stundum við smíðar þegar hann
var í landi, sér til ánægju og yndis-
auka. Besta dæmið er eldhúsið,
hversu vel honum tókst til við smíð-
arnar.
Einar var hins vegar fyrst og
fremst landsbyggðarmaður og fáum
mönnum hef ég kynnst sem bára
jafn mikla umhyggju fyrir hinum
dreifðu byggðum landsins eins og
Einar gerði. Hann talaði oft um
hvort ekki væri hægt að sameina
fyrirtæki tengd sjávarútvegi og þá
Stöðvarfjörð, Breiðdalsvík og
Djúpavog og gera þessi byggðarlög
að einni heild. Hann hafði sjálfur
búið á þessum stöðum og vildi veg
þeirra sem mestan og bestan.
Nú er skarð fyrir skildi en minn-
ingin um mætan mann lifir.
Guð gefi ykkur styrk á erfiðum
stundum, kæra Bára, Valur Mörk,
Anna Dögg og aðrir aðstandendur.
Við Sólveig þökkum þér sam-
fylgdina og kveðjum þig, kæri vin-
ur, og biðjum þér blessunar.
Magnús Helgason.
EINAR
ÁSGEIRSSON