Morgunblaðið - 04.03.2000, Blaðsíða 50

50 LAUGARDAGUR 4. MARS 2000
J------------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Erlingur Geir
Yngvason fædd-
ist á Sjúkrahúsi
Vestmannaeyja 23.
júlí 1994. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans 26.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Oddný Garðarsdótt-
ir, f. 14.2. 1956, og
Yngvi Sigurgeirs-
son, f. 6.12. 1955.
-* Systkini Erlings
Geirs eru Garðar
Þorsteinsson, f. 28.3.
1975, Sigurbjörg
Yngvadóttir, f.12.12. 1980, og
Kári Yngvason, f. 23.5.1987. For-
eldrar Oddnýjar eru María Gunn-
þórsdóttir, f.20.1.1937, og Garðar
Þorsteinsson, f. 9.10. 1932. For-
eldrar Yngva eru Björg Agústs-
dóttir, f.18.8. 1923, og Sigurgeir
Kristjánsson, f. 30.7. 1916, d. 5.6.
1993.
Útför Erlings Geirs fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan
10.30.
Hinn 23. júlí árið 1994 fæddi móðir
mín lítinn dreng. Þessi litli drengur
var hinn mesti lífsins fengur. Strax
mátti sjá að hann var gullmoli með
góða sál. Svo greindur og fljótur að
læra mannanna mál. Ég var svo lán-
söm því hann var stór hluti af lífí
mínu. Við hlustuðum saman á sögur
áður en við fórum að sofa og þá kúrði
hann í fangi mínu. Hann var svo full-
kominn af manni að vera. Það var allt
yndislegt sem bróðir minn hafði til
að bera. Ég er þakklát fyrir ótal ynd-
"felegar stundir sem við áttum saman
en sorgmædd yfir því að svo verður
ekki framar. Ég er fegin að vita af
Guði og góðu fólki fyrir handan því
að í nótt í rúminu þar sem hann lá
hætti yndislega litla hjartað hans að
slá. Honum var líklega ekki ætlað að
vera lengur hjá okkur. Ég taldi að
hérna ætti hann framtíð bjarta, en á
örfáum tímum breyttist allt og nú
veit ég bara að hann mun alltaf lifa í
mínu hjarta.
Sigurbjörg Yngvadóttir.
Þegar við stöndum frammi fyrir
slíkri raun verður okkur orða vant en
til að minnast litla bróður okkar
4angar okkur til að birta tvær hend-
ingar úr ljóði sem afí okkar, Sigur-
geir Kristjánsson, orti eftir mág
sinn:
Ég veit hann átti þrek og dug og þor
að þreyta leik við Ægi og sigla úr vör.
Mér fannst öll hans ganga gæfuspor,
en Guð einn ræður hvenær endar fór.
Það falla við höfug tregatár
í tímans rás, hjá hafsins vígða reit.
Menn tala um að tíminn lækni sár
og trúin gefi eilíf fyrirheit.
Systkinin,
Sigurbjörg, Garðar og Kári.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
' hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
____________________
Hann Elli litli er dá-
inn. Lítill sólargeisli
horfinn foreldrum sín-
um, systkinum og fjöl-
skyldu, aðeins fimm
ára. Lítill drengur sem
átti allt lífið framund-
an. Eftir sitjum við með
margar spumingar
sem aldrei fást svör við.
Elli litli var fullur af
lífsþrótti, kátur og fjör-
ugur og hafði þennan
sérstaka blíðlega grall-
arasvip í augunum. Gat
yfirleitt aldrei setið
kjur, þurfti alltaf að
vera að gera eitthvað, var að sýna
okkur hinum alls konar stökk og
kollhnísa sem hann hafði lært. Var
með pabba sínum á bryggjunum og í
krónni, að hjálpa til eftir að pabbi
kom í land til að sinna útgerðinni.
Elli teiknaði mikið og sýndi okkur
oft stoltur myndimar sínar. Hann
var byrjaður að æfa frjálsar íþróttir
og strax búinn að vinna verðlauna-
pening.
I vikublaðinu „Fréttir" sem kom
út fimmtudaginn 24. febrúar sl. er
mynd af litla frjálsíþróttakappanum
ásamt öðram íþróttakrökkum þar
sem hann stendur brosandi og stolt-
ur í miðjum hópi, yngstur og lang-
minnstur með verðlaunin sín.
í hinni helgu bók segir: „Öllu er
afmörkuð stund og sérhver hlutur
undir himninum hefir sinn tíma. Að
fæðast hefir sinn tíma og að deyja
hefir sinn tíma.“ Þetta er staðreynd
lífsins. í vanmætti okkar getum við
ekki skilið hvers vegna lítill fimm ára
drengur er hrifinn á brott. Við sitj-
um eftir með sorg í hjarta. Foreldr-
ar, systkini og fjölskyldan eiga dýr-
mætar minningar um yndislegan
dreng. Við viljum minnast litla
frænda með ljóði eftir Tómas Guð-
mundsson:
Og því var allt svo hljótt við helfregn þína,
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið,
og enn ég veit margt hjarta, harmi Iostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei Ijúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega óháð þvi sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
Elsku Yngvi, Oddný, Garðar, Sig-
urbjörg og Kári. Harmur ykkar er
mikill, megi Guð styrkja ykkur og
varðveita.
Guðbjörg og Pétur.
Það var laugardaginn 26. febrúar
sem okkur bárast þau hörmulegu
tíðindi að Elli litli frændi okkar hafði
dáið um nóttina, aðeins fimm ára
gamall.
Þó kynni okkar systra af Ella hafi
ekki verið mjög mikil, þar sem hann
bjó í Vestmannaeyjum og við ýmist í
Reykjavík eða á Höfn, era samveru-
stundir okkar með honum sterkar í
minningunni. Fjölskyldan úr Eyjum
hefur alltaf verið dugleg að fara
austur á Breiðdalsvík í heimsókn til
ömmu þeirra og afa, oftar en ekki
komu þau við á Höfn. Það var ekki
lengi verið að drífa sig heim þegar
maður frétti af Oddnýju og fjöl-
skyldu í heimsókn. Síðustu ár vora
það aðallega Kári og Elli litli sem
vora með í för og okkur barnagælun-
um fannst sko gaman að fá þá frænd-
ur í heimsókn. Það fór sko ekkert
framhjá manni þegar Elli var á
staðnum, þessi fallegi drengur með
sinn grallarasvip sem mikil glaðværð
ríktiyfir.
Það var engin lognmolla yfir Ella
og eflaust era til margar skemmti-
legar sögur af honum. Þegar Oddný
var stödd í Eyjum síðastliðið sumar
var verið að galla Ella upp fyrir Dal-
inn og hann var þama í þessum flotta
Fubu-bol og í stóram „skeytara"-
buxum. Þar sem buxurnar vora held-
ur stórar varð hann að hafa axlabönd
til að halda þeim uppi og það var
honum mikið kappsmál að enginn
vissi af þeim því alvöra „skeytari"
notaði auðvitað ekki axlabönd.
Síðasta minning okkar um Ella
var núna í haust þegar fjölskyldan
kom upp á land og við systur rák-
umst á ykkur í Borginni, þá var að
sjálfsögðu mikil gleði og ærslabelg-
urinn og glaðværi drengurinn hann
Elli vildi endilega láta okkur systur
passa sig en það verður ekki héma
megin.
A svona stundu er manni hugsað
um hve hver mínúta er dýrmæt í lífi
hvers og eins. Ella var greinilega
ætlað eitthvert miklu meira en okkur
hinum og nú liggja leiðir þeima
frænda og nafna saman sem ekki
höfðu hist áður. Við vitum það öll að
Elli litli er í góðum höndum hjá
frænda sínum og við munum geyma
minningu þeirra í brjósti okkar.
Við systur minnumst Ella litla
sem fallegs, glaðværs og skemmti-
legs drengs og þá hlýju minningu
munum við geyma um ókomna tíð.
Við sendum elsku Oddnýju,
Yngva, Garðari, Sigurbjörgu, Kára
og öðram aðstandendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðjum
guð að styrkja ykkur sem syrgið svo
sárt.
Friðdóra og Oddný.
í augum brosandi barns birtist
hamingjan. Við sem þekktum Ella
getum svo sannarlega tekið undir
þessi orð. Því hver getur gleymt
brosinu hans Ella eða hvernig hann
hló? Þannig eigum við eftir að minn-
ast hans.
Erlingur Geir var yngsta barn for-
eldra sinna og óhætt er að segja að
hann hafi fært þeim, systkinum sín-
um, ættingjum og vinum mikla ham-
ingju. I kringum þennan fallega
dreng var alltaf líf og fjör. Hann var
mikill fyrir sér eins og oft er sagt um
spræka stráka og skapaði foreldram
sínum ærin verkefni. Skammarstrik-
in vora ótal mörg og æði marga mar-
bletti fékk hann á sinni stuttu ævi
eftir byltur og brölt. Satt að segja er
mesta furða hve sjaldan hann meidd-
ist alvarlega miðað við hvernig hann
gat látið. Jú, einu sinni braut hann
putta og eina framtönnina vantaði.
En hvað er það?
Elli sprelli var stundum sagt við
hann. Enda elskaði hann glens og
grín og naut þess að vera í hóp með
öðram þar sem hann oftar en ekki
var miðpunktur athyglinnar. Hann
var stríðinn og maður átti oft bágt
með að skella ekki upp úr þegar hon-
um tókst vel til. Enda ljómaði litla
andlitið upp í skelmislegu brosi eftir
vel heppnað at. Það er engin launung
að oft þótti foreldram, systkinum og
frændfólki hann stundum ganga ein-
um of langt, en hvernig er hægt að
vera reiður við barn sem átti svona
fallegt bros. Ef hann hefði fengið að
lifa lengur hefðu Hrekkjalómarnir í
Vestmannaeyjum eignast öflugan
liðsmann.
Óhætt er að segja að Elli hafi ver-
ið skapgóður. Hann gat orðið mjög
reiður en eins og hendi væri veifað
var hann aftur orðinn kátur og glað-
ur eins og ekkert hefði ískorist.
Hann hafði óþrjótandi orku og hafði
til að bera skapfestu sem margir full-
orðnir gætu verið vel sæmdir af.
Þessir eiginleikar nýttust honum
nýlega vel þegar hann tók stoltur við
sínum fyrstu verðlaunum fyrir afrek
í íþróttum. Hann keppti í hópi barna
yngri en tíu ára og var þess vegna
meðal yngstu keppenda en vann
engu að síður til þriðju verðlauna í
langstökki og kapphlaupi. I hlaupinu
var hann lengi vel í öðra sæti en þá
var hann svo óheppinn að detta og
missti þá einn keppanda fram fyrir
sig. Flestir þeir sem detta í miðju
kapphlaupi era úr leik. En ekki hann
Elli, því hann var fljótur að hugsa,
stóð eldsnöggt upp og náði þriðja
sæti.
í haust dvaldi Elli hjá afa sínum
og ömmu á Breiðdalsvík á meðan
foreldrar hans vora í útlöndum.
Nærvera hans lífgaði upp á heimilis-
lífið á Selnesi þar sem allajafnan rík-
ir nú ró og kyrrð eftir að börnin
fluttu að heiman. Elli komst fljótt að
því að Þórður afabróðir hans, sem
býr á hæðinni fyrir ofan afa og
ömmu, fór dag hvem í gönguferð um
nágrennið. Honum þótti þessar
gönguferðir frænda síns ákaflega
merkilegar og svo fór að hann slóst í
för með Þórði og gengu þeir frændur
oft saman á meðan Elli dvaldi fyrir
austan. Hann kom líka í skúrinn til
Þórðar og sá þar marga fagra smíð-
isgripi sem frændi hans hafði smíðað
og leist honum vel á. Hann samdi svo
við frænda sinn um að smíða fyrir sig
bíl. Það er svo ekki að orðlengja það
að þegar jólagjafirnar vora opnaðar
á Helgafellsbrautinni að úr einum
pakkanum kemur listilega smíðaður
bíll. „Nei, bíll alveg eins og ég bað
hann að smlða fyrir mig,“ sagði Elli
og lét sér hvergi bregða því hann
vissi að Þórður myndi standa við
„samninginn". En foreldrar hans og
systkini urðu aftur á móti hálfhissa
því þau vissu ekki hvað þeim Ella og
Þórði hafði farið á milli.
Árið 1994 bættust við þrjú börn í
barnahóp Selnesfjölskyldunnar, þar
sem aldrei er nóg af börnum.
Kannski vegna þess að áður hafa
böm og ungt fólk dáið í þessari fjöl-
skyldu og við vitum hve dýrmætt líf-
ið er. Elli var einn af þessum þremur
litlu einstaklingum, sem voru að
verða svo stór í eigin augum. Þau era
að hætta að vera litlu börnin og
verða allt í einu stór, fara að byrja í
skóla, missa tennur, sýna ákveðið
sjálfstæði, fara ein út að leika, ein í
heimsókn til vina sinna, ein út í búð
og þykjast geta svo mikið og margt.
Sem þau auðvitað geta. Þrátt fyrir
nokkra fjarlægð hittust litlu frænd-
systkinin af og til og þá var mikið
fjör og glatt á hjalla. Og svo var það
Elli sem átti „E“. En það vill oft
gleymast hjá litlu bömunum þegar
þau era nýbyrjuð að læra stafina
hvernig þessi eða hinn stafurinn lítur
út og ef spurt var: „Hvernig er E?“
var gjarnan svarað: ,jUveg eins og
stafurinn hann Ella Geirs.“ Og þá
rifjaðist samstundis upp fyrir þeim
hvemig sá stafur er því Erlingur
Geir átti sinn sess í huga frænd-
systkina sinna þrátt fyrir að þau hitt-
ust oft ekki mánuðum saman.
Það er víst óhætt að fullyrða að
það verður hljótt og tómlegt á
Helgafellsbrautinni eftir fráfall Ella.
Eftir sitjum við harmi slegin og ekk-
ert sem vinnur með okkur nema tím-
inn, sem mildar sorgina og söknuð-
inn. En allar góðu minningarnar sem
við eigum um Ella munum við varð-
veita í hjörtum okkar. Þær era sá
mikli auður sem við ein eigum sem
þekktum Ella og þær getur enginn
tekið frá okkur. Þannig sigrar lífið
dauðann.
Við sendum Oddu og Yngva og
systkinunum Garðari, Sigurbjörgu
og Kára okkar dýpstu samúðar-
kveðjur og vonum að þeim veitist
styrkur til að takast á við sorgina.
Kveðja frá Selnesi.
Hvernig á maður að skilja tilgang
lífsins þegar ungur, glaðlegur sólar-
geisli eins og Elli var er hrifinn
svona hastarlega á brott? Maður sit-
ur agndofa, starir út í tómið og reyn-
ir að meðtaka slíka sorgarfrétt.
Erlingur Geir Yngvason var
yngstur í barnahópnum þeirra Odd-
nýjar og Yngva, sá fjörugasti í hópn-
um sagði Oddný stundum, maður
kominn á gamalsaldur fær slíkan
fjörkálf. Þrjú eldri systkinin snerast
í kringum snáðann, enda var hann
kátur, síbrosandi með skemmtileg
og hnyttin tilsvör á reiðum höndum
sem alla bræddu um leið eins og
morgunsólargeislinn.
Sum böm sem gestir koma
sólríkandagumvor
og brosið þeirra bjarta
býrtíllítilspor
í þjörtum sem hljóðlaust fela
sinn harm og djúpu sár
við sorginni er bænin svarið
og silfurlituð tár.
Það er svo erfitt að skilja
meðokkarveikuvöm
ogengvafróaðfinna
þegarfaralítilböm.
Böm guðs sem gestír koma
gleymum aldrei því
í minningunni brosið bjarta
býrhjartaokkarí
ERLINGUR GEIR
YNGVASON
það gull sem geyma skulum
og allt sem okkur er kært
við vitum þegar birtu bregður
bömguðsþásofavært.
(Bubbi Morthens.)
Elsku Oddný, Yngvi, Garðar, Sig-
urbjörg og Kári, megi minningin um
þennan sólargeisla hjálpa ykkur í
gegnum þá miklu sorg sem á ykkur
hvílir.
Svanhildur,Jóhannes,
Hjördís og Ólafur.
Fráfall fimm ára barns er öllum
mikill harmur sem erfitt er að skilja
eða sætta sig við. Það er mikið áfall
þegar lítill snáði veikist af sjúkdómi
sem dregur hann í dauðann á örfáum
tímum.
Ég veit, litli vinur, að foreldrar
þínir og fjölskylda eiga erfitt á þess-
ari miklu sorgarstund. Ég bið guð að
styrkja þau og varðveita í þessari
miklu raun.
Ég er þakklátur fyrir allar þær
ánægjustundir sem ég hef átt með
ykkur hérna í Hafnarfirði og heima í
Eyjum, sérstaklega þó þegar pabbi
þinn hefur komið með þig til mín á
trésmíðaverkstæðið Gosa.
Þær stundir mun ég geyma í
hjarta mínu um ókomna framtíð.
Elsku Yngvi, Oddný og fjölskylda,
ég votta ykkur mína dýpstu samúð.
Góði guð, lýstu þessum litla dreng
veginn heim þar sem hann fær að
hvíla í friði.
Guð geymi þig, litli vinur.
Hvert örstutt spor var auúnuspor með þér,
- hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn þinn?
Hve öll sú gleði er fyrr naut hugur minn
er orðin hljómlaus utangátta og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm,
hjá undri því, að h'ta lítinn fót
í litlum skóm, og vita að heimsins grjót
svo hart og sárt er honum fjarri enn,
og heimsins ráð sem brugga vondir menn,
já, vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumamótt.
Ó alheimsljós, ó mynd sem hverfur skjótt.
(Halldór Laxness.)
Guðmundur Adolfsson.
Núleggégaugunaftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mínverivömínótL
Æ, virst mig að þér taka,
méryfirláttuvaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Sofðu vært elsku vinur.
Guðrún og Berglind Þóra.
Skjótt skipast veður í lofti. Litli
drengurinn hann Elli okkar var hrif-
inn á brott á morgni lífsins. Elli byrj-
aði á leikskólanum Sóla hér í Eyjum
rúmlega tveggja ára. Það var engin
lognmolla í kringum þennan bjarta,
fagureyga dreng, og með auknum
þroska varð hann smátt og smátt
foringi í sínum aldurshópi. Þótt hann
væri dálítill prakkari var hann alltaf
ljúfur við yngri börnin. Elli átti það
til að hrífa viðstadda með lifandi frá;
sögnum af ýmsu sem fyrir bar. I
fyrra vora það heimalingarnir Birta
og Dimma sem vora í garðinum
heima og hann hjálpaði til við að gefa
og hlúa að. Dvöl hjá afa og ömmu á
Breiðdalsvík, eða hvernig hann
kenndi okkur að segja góðan dag á
pólsku.
Bömin og starfsfólkið hér á leik-
skólanum eiga eftir að sakna hans
Ella, en við geymum minninguna um
hann í hjörtum okkar.
Elsku Oddný, Yngvi, Sigurbjörg,
Garðar og Kári. Guð fylgi ykkur og
veiti ykkur styrk og von.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginniyfirminni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum.)
Kveðja,
Börn og starfsfólk leikskól-
ans Sóla í Vestmannaeyjum.