Morgunblaðið - 04.03.2000, Blaðsíða 75

MORGUNBLAÐIÐ
__________________________________LAUGARDAGUR 4, MARS 2000 75
FÓLK í FRÉTTUM
Mörkinni 6, sími 588 5518
Bílastæði við búðarvegginn.
Pelskápur
eins og ekta
regnkápur
með hettu
margar gerðir
Opið laugardag frá kl. 10-16
Morgunblaðið/Kristinn
Nœturgatinn
I kvöld dansleikur með Stefáni
Jökulssyni og Örnu Þorsteinsdóttur.
■w- Borðapantanir í síma 587 6080. —
.. ... — w*
Tónlistin
sem aldrei
deyr
Það er óþarfí að leggja í langt ferðalag til að
heyra afríska tónlist því ameríski trommu-
leikarinn Yao Ababio er staddur hérlendis
með „djembe“-trommurnar sínar. Sunna
" 3 I
Osk Logadóttir rann á hljóðið og fann Yao í
Kramhúsinu.
göngu acL,1c]jernpe“-trornmunum og
ég komst að því að margir voru hrifn-
ir afþeim.“
Yao hefur nokkrum sinnum farið
til Airíku, bæði til að ferðast, læra og
flytja tónlist sína. Hann hefur farið
víða en hefur ennþá ekki komist til
Suður-Afríku en segist mjög hrifinn
af tónlist þaðan. „Það er mjög gaman
að koma til Afríku. Menningin þar,
söngurinn, dansinn og tónlistin er
frábær. Ég nýt þess að vera þar.
Hvar sem maður kemur er fólkið op-
inskátt og víðsýnt og til í að kenna
manni og hjálpa. Það er ólíkt Brook-
lyn. Þar verður maður að sjá um sig
sjálfur, vinna. En Brooklyn-búar eru
hins vegar margir hverjir sterkir,
KRAMHÚSIÐ fær árlega
tíl sín gestakennara frá
ýmsum löndum og var
Yao Ababio fenginn hing-
að til lands til að kenna hið vinsæla
afró. Þar slær hann á
„dj embe“-trommum-
ar sínar og fær fólk til
að hrista alla skanka í
takt. Hann er nú
staddur á íslandi í
þriðja sinn og er orð-
inn vanur veðrinu sem
hann segir ekki svo
ólíkt því sem hann á
að venjast frá heima-
slóðunum í Brooklyn-
hverfi í New York.
Tónlist frá
Vestur-Afríku
Yao spilar á svokall-
aðar „Djembe“-
trommur sem eru
töluvert stærri en
bongó-trommur sem
flestir þekkja. „Tónlistin sem ég spila
á ætth' að rekja til Vestur-Afríku og
er frá 14. öld,“ segir Yao. „Ég hef
kynnt mér vel slíka tónlist og lært
hana; þetta er tónlistin sem aldrei
deyr. Hún hefur gengið mann fram af
manni í mörg hundruð ár og er enn
stórkostleg og mjög öflug, heldur
okkur sterkum.“
Yao hélt tónleika á Gauknum í síð-
ustu viku og í kvöld spilar hann á
Kaffi Thomsen ásamt Dj Margeiri.
- Passar þessi tónlist vel með
plötusnúðum?
„Já, því hún er kannski gömul en
hún er um leið mjög
þróuð eða þroskuð.
Það eru ekki allir sem
geta spilað hana. Þessi
tónlist er á öðru plani
en nútímatónlist.“
-En hvenær byrj-
aðirþú að tromma?
„Eg hef leikið á
trommur svo lengi
sem ég man eftír
mér,“ segir Yao og
brosir. „Eg hef heyrt
sögur um það að þeg-
ar ég var lítill og fór í
heimsókn til ömmu út
í sveit spilaði ég víst á
allt sem varð á vegi
mínum. Kassa, blóma-
vasa... nefndu það!“
- Hvenær fórstu
fyrst að spila þá tónlist sem þú spilar
aðallega núna?
„Ég hef leikið afríska tónlist í mjög
langan tíma. Ég byrjaði á því að spila
tónlist sem er ættuð frá Ghana en þar
eru margskonar trommur notaðar. í
fyrstu spilaði ég ýmsa tónlist, fékk
t.d. mikinn áhuga á tónlist frá Kúbu
og Brasilíu á tímabili. Um fjórtán ára
aldurinn fór ég að hallast nær ein-
Morgunblaðið/Jón Svavarsson
Yao lék af innlifun á
Gauknum í vikunni.
sjálfstæðir og skapandi.“
Yao hefur atvinnu af því að
tromma og er aðallega að koma fram
og skemmta fólki en einnig að kenna
líkt og hann gerir í Kramhúsinu.
„Skemmtilegast af öllu finnst mér
vera að segja fólki frá tónlistinni sem
ég spila, hvaðan hún kemur og hvern-
ig hún hefur þróast. Þá leik ég stutt-
an lagbút og segi síðan frá því og
einnig frá sögu dansins. Ég er mjög
nátengdur tónlist minni, ég er hluti af
henni, líkt og ballettdansmey sem
gefur sig alla í dansverkið. Þess
vegna vil ég að aðrir fái að njóta þess-
arar tónlistar með mér.“
- Hvemig kanntu viðþigá Islandi?
„ísland...“ segir hann hugsi og
gjóar augunum á blaðamann sem bíð-
ur spenntur eftir svari. „Jú, hér er in-
dælt að vera. Ég á orðið marga góða
vini héma því ég kom hingað fyrst ár-
ið 1996 til að kenna. En ég sakna
dóttur minnar.“ Skiljanlega, því dótt-
irin er rétt eins árs og var farin að
stíga fyrstu skrefin er Yao fór til ís-
lands. Hann segist því varla geta beð-
ið eftír að sjá hana en hann fer aftur
heim 12. mars.
TISKAN
12
Fólk í goshrakningum
AUGL JÓST er og hefur lengi verið,
að sjónvarp hefur yfirburði í frétt-
um. Að flatmaga í hægindum heima
hjá sér og horfa á og heyra til mann-
lífsins fyrir utan toppar flest það,
sem hægt er að bjóða upp á í frétta-
þjónustu. Svo var
um síðustu helgi,
þegai' allt virtist
ætla að gerast í einu,
sem att getur fólki
úr heimahægindum í langreisur um
miðjan vetur, við eldgos og óstöðugt
veður með hálku á vegum og veður-
lýsingar varla nógu harðorðar og
ákveðnar. Þá hefur ótrúleg jeppa-
eign sett landann í fremstu röð
ferðagarpa og raunar aldrei meiri
garpa en síðan Hekla gaus hálf-
gerðu leynigosi um siðustu helgi og
hóf það af kurteisi á sjálfum frétta-
tíma útvarpsins. Man ég ekki til að
slíkt hafi gerst á útvarpssögulegum
tíma, svo maður taki nú jarðfræði-
lega til orða. Hefur þó Hekla verið
að auka tíðni gosa kannski til að
reyna að ná réttum fréttatíma.
Vegna þoku og dimmviðris sást ein-
ungis stopult til gossins í fyrstu. En
um leið og fréttatímar sjónvarps
byijuðu fór heldur betur að giilla í
glóðir djöfsa, sbr. kenninguna um
hlið heljar. Úti í Eyjum stóð maður
frá CNN á vakt yfir Keikó, en
Hekla gamla „moonaði" þennan
sjónvarpsmann frá CNN svo svaka-
lega, að gosið var orðin heimssfrétt
eiginlega á meðan útvarpsfrétta-
stofan var að basla við að tímasetja
gosið; hvort það hófst kl. 18.15,
18.17 eða 18.20.
Veðurfræðingar eru
sparir á lýsingarorðin
þessa daga, enda hefur
aldrei þótt vitsmuna-
legt að fara offari í orðum um veður-
far. Deilt er um þessar mundir
hvort nota eigi gamalt orðafar um
veður eða poppað tal í sentimetrum
og hefur metramælingin verið látin
taka við af blíðuveðri eða stormi.
Því eins og karlinn sagði þegar
spurt var, um heyskapartíð, að ekki
þyrfti að kvarta á meðan löðrandi
blíða væri langt niður fyrir tún dög-
um saman og var það orð að sönnu
þótt ekki yrði góðviðrið mælt í cm.
Nú veit enginn hvaðan á sig stendur
veðrið við sentimetratal veðurfræð-
inga, en það mátti margur reyna um
síðustu helgi á neyðarvegi Vega-
gerðarinnar - Þrengslavegi -. Sjón-
vörpin sögðu ýtarlegar fréttir af
strönduðu fólki, sem varð að ganga
frá velsæld sinni, bílunum, í hundr-
aða tali og skilja eftfr hross í aft-
anívögnum, sem gefið var á garðann
um miðja nótt meðan almenningur
beið hjálparsveita og menn voru að
villast á vélsleðum rétt hjá bílalest-
unum. Ekkert spurðist af tófum.
Sjónvarpið og aðrir fjölmiðlar
höfðu varla sleppt talinu um gos-
hrakninga á Þrengslavegi, þegar
nýtt áhlaup gerði aðfaranótt
fimmtudags. Þá lokuðust bæði
Þregslavegur og Hellisheiði og
Vesturlandsvegur við Mosfellsbæ.
Enginn málsmetandi ferðalangur,
nefndamaður og jeppaeigandi
komst sem sagt spönn frá rassi.
Veðurfræðingar voru sem fyrr að
glugga í sentimetrana sína. Énginn
minntist á slæmt veður, þótt það
væri engu betra en veðrið um síð-
ustu helgi. I raun erum við orðin svo
„moderne“ að öllum búnaði, að við
þolum veðurfar á íslandi verr en
lausagöngumenn á nítjándu öld og
eru þó heimildir um bága tíð hjá
þeim. Eini maðurinn sem kunni að
ferðast við vondai- aðstæður var
Sigurður Ingjaldsson frá Bala-
skarði, sem vandi sig á að liggja útí í
öllum veðram. Hann átti engan
jeppa, en þessi harðvítugi maður
gafst upp á endanum og gerðist
verkamaður í koparnámu í Kanada
eftir að hafa lengið manna mest úti
á fjöllum lungann úr æfinni.
Indriði G. Þorsteinsson
S JONVARPA
LAUGARDEGI
Yao Ababio spilar á Kaffi Thomsen í kvöld