Morgunblaðið - 27.04.2000, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 27. APRÍL 2000 43
hann greindist sjálfur með krabba-
mein og það var illvígt. Tíminn sem
í hönd fór var erfiður. Skiptust á
sjúkrahúsalegur og hvers kyns
meðferðir er allar tóku sinn toll af
þreki hans. Gamansemin og glettn-
in var samt alltaf á sínum stað.
Þegar Eiríkur læknir hans kom á
stofugang var ávarpið ávallt: „Hvað
segir unglingurinn?“ og Óli svaraði:
„Nei, er ekki barnið komið!“ Trúin
á annað líf hjálpaði Óla í veikindum
hans. Hann var tilbúinn að fara en
fannst erfitt að vera heilsulaus eins
og hann var orðinn. Þennan tíma
erum við búin að tala mikið saman,
hlæja og gráta og ég sakna hans
mjög% En vissan um það að nú eru
þau Óli minn og Sigga aftur sam-
einuð undir guðs- og ástarstjörnu
fyllir hjarta mitt gleði.
Umhyggja sem ætíð vakir,
eignast mörg og fógur blóm.
Listin sú, er lagið krýnir,
liggur mest í eftirhljóm.
Gull á hjálmi dagsins drýgir
dvergur sá er kveikir eld,
þegar hlýr á verði vakir
vestanblær um fagurt kveld.
(Guðmundur Friðjónsson.)
Guðsblessun til okkar allra ætt-
ingja hans og vina, megi minningin
um sæmdarhjónin Ólaf Halldórsson
og Sigríði Hálfdánardóttur ávallt
lifa með okkur.
Sigþrúður Ingimundardóttir.
í dag verður borinn til gi'afar
vinur okkar og frændi minn, Ólaf-
ur. Óli, föðurbróðir minn, og Sigga
og konan mín voru systkinabörn.
Mikill samgangur var á milli heim-
ilanna eins og áður en við byrjuðum
búskap. Sigga lést sl. haust úr
sama illvíga sjúkdóm er dró Óla til
dauða. Varla er hægt að minnast
annars þeirra án þess að geta hins.
Hjónaband þeirra var slíkt að
aldrei bar skugga á, enda var
þeirra jafnan getið í sama orðinu.
Óli og Sigga á Nýlendugötunni og
svo seinna í Eskihlíðinni. A þessum
stöðum bjuggu þau í 55 ár. Heimili
þeirra stóð jafnan opið fyrir vinum
og vandamönnum. Oft voi'u þar
fulltrúar þriggja kynslóða. Þar
voru málin rædd og sýndist sitt
hverjum en allir fóru sáttir. Dæmi
um umhyggju þeirra gagnvart okk-
ur unga fólkinu sem var að flytja í
borgina er þegar stelpan, sem
seinna varð konan mín, veiktist af
lungnabólgu. Þá komu þau og sóttu
hana og var hún hjá þeim um mán-
aðartíma. Og eins þegar hún gekk
með son okkar tóku þau hana til sín
og var hún þar fram yfir fæðingu
meðan ég var á sjónum.
Óli var yngstur níu systkina er
upp komust. Föður sinn misstu þau
er hann var þriggja ára. Engin var
þá aðstoð við barnmörg heimili,
ekki eins og nú er. Forðast var í
lengstu lög að leita aðstoðar sveit-
arfélagsins. Mátti þá búast við að
heimilin yrðu leyst upp og börnum
komið fyrir hjá vandalausum.
Elstu bræðurnir voru orðnir
stálpaðir og fóru þeir á skútur á
Vatneyri og útróðra út í víkur en
yngri systkini sáu um búskapinn.
Með þessu móti komst heimilið af
og börnin til manns.
Óli var félagshyggjumaður. Hann
trúði á frelsi, bræðralag og jafn-
rétti.
Trúlega hafa þessar skoðanir
hans mótast af uppeldinu svo og
heimskreppu er gekk yfir þegar
hann var ungur maður. Eins hafði
hann góðan læriföður sem var Rós-
inkranz ívarsson, móðurbróður
hans. Hann var virkur félagsmaður
í verkamannafélagi Dagsbrúnar og
tók þátt í baráttu félagsins til
bættrar afkomu sinna manna. Oft
sagði hann frá langri vinnudeilu
sem var 1955 þegar verkfall var í
Reykjavík í sjö vikur. En í þeirri
deilu var samið um Atvinnuleysis-
tryggingasjóð sem var mikill sigur.
Þau hjón ferðuðust mikið. I
fyrstu með Ferðafélagi íslands og
síðan á eigin vegum. Oli átti mikið
og gott myndasafn úr þeim ferðum.
Voru þá Ingimundur og Sigurður
bræður hans með í för. Ekki var
hægt að sjá að þar færu rosknir og
ráðsettir menn fyrir söng, glensi og
ýmsum uppákomum.
Norkkrar ferðir fóru þau til ann-
arra landa og ferðuðust vítt og
breitt um Mið-Evrópu. Þegar heim
var komið voru haldin myndakvöld
og ferðasagan sögð með myndum.
Öll árin eftir að þau giftust fór
Óli með Helga á Valshamri, mági
sínum, í Grímstaðarétt til aðstoðar
og sér til gamans. Eignaðist hann
þai' marga vini og kunningja. Sl.
haust var heilsunni farið að hraka.
Var þá strákurinn kvaddur til
fylgdar. Hann hafði það að vana að
kalla mig strákinn þegar við vorum
ekki sammála.
Aðdáunarvert var að sjá hvernig
hann studdi og hlúði að konu sinni í
veikindunum hennar þar til yfir
lauk. Þau bæði unnu sér traust og
virðingu allra er til þekktu.
Ykkar er sárt saknað. Við þökk-
um fyrir samfylgdina.
Guð blessi minningu ykkar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég vil að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum
því veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Hörður og Erla.
Óli frændi, bróðir hennar ömmu,
er dáinn. Það eru ekki nema átta
mánuðir frá því hún Sigga hans dó,
og nú eru þau aftur saman. Það
kemur okkur systrunum ekki á
óvart, þegar litið er til þess hversu
samrýmd þau tvö voru. Aldrei var
talað um þau hvort í sínu lagi, þau
voru Sigga og Óli, alltaf nefnd í
sömu andránni. Óli frændi var
yngsti bróðir hennar ömmu og hún
sagði okkur margar sögur af því
þegar hún var að passa hann sem
barn á Rauðasandi.
Þeim hjónum varð ekki barna
auðið, en börn og barnabörn systk-
ina þeirra voru í þeim mun meira
uppáhaldi hjá þeim. Við vorum svo
lánsamar að tilheyra þeim hóp.
Einu sinni vorum við systurnar svo
heppnar að mega gista hjá Óla og
Siggu og fengum við litla herbergið
út af fyrir okkur. Eins og þeirra
var von og vísa var boðið upp á
kvöldkaffi, sem var sko ekkert
venjulegt kvöldkaffi. Heldur var
boðið upp á súkkulaðiköku, pönnu-
kökur, kleinur og kakó. Óla fannst,
eins og okkur, þetta kvöld vera
heldur minnisstætt og sagði okkur
oft frá því seinna hvað við hefðum
spjallað um og hvað við höfðum
bardúsað kvöldið góða. Fyndnast
þótti honum þegar Arndís ákvað að
passa Gunnu, eldri systurina, með
því að bjóðast til að sofa rúm-
stokksmegin svo að hún myndi ekki
hrjóta fram úr rúminu um nóttina.
í kringum Óla var ætíð mikið
fjör, glens og gaman. Hann gat ver-
ið ansi stríðinn, en aldrei illkvittinn.
Alltaf var stutt í brosið. Við syst-
urnar hittum Óla oftast heima hjá
ömmu á Spítalastígnum. Við feng-
um venjulega brjálað hláturskast
bara við það að sjá Siggu og Óla
koma inn í portið. Við vissum að
tryllt skemmtun myndi fylgja með
Óla í aðalhlutverki. Sigga þurfti
venjulega að biðja hann um að
„hætta þessum hamagangi með
stelpurnar“. Eitt af því fyndnasta
sem við systurnar munum eftir var
þegar hann var að stríða okkur
með gervitönnunum. Þá tók hann
þær út úr sér, elti okkur gargandi
af hlátri og beit okkur með þeim.
Við munum ennþá hvað okkur
fannst þetta stórfurðulegt og fynd-
ið, að geta bara tekið út úr sér
tennurnar...
Sigga og Óli voru mikið fyrir að
ferðast bæði innanlands og utan.
Óli tók mikið af myndum á ferða-
lögum þeirra og við munum ennþá
eftir myndasýningunum sem þau
héldu eftir ferðalög. Þá var slegið
upp bíói. Stórt hvítt tjald sett upp í
stofunni, gluggar myrkvaðir og
slidesmyndavélin sett af stað. Al-
veg fannst okkur ótrúlegt hvað þau
mundu nöfn á stöðum sem þau
höfðu heimsótt og hvenær þau
höfðu heimsótt þessa fjarlægu
staði.
Þegar við urðum eldri og sjálf-
stæðari, þá fylgdust þau með. hvað
við vorum að gera og sýndu bæði
áhuga og stuðning við flest það sem
við höfum tekið okkur fyrir hendur.
Arndís mun alltaf minnast þess
þegar hún hitti Óla í fjölskylduboði
áður en hún flutti tímabundið til
Ameríku. Óli, eins og flestir vita,
var mjög vinstrisinnaður og álit
hans á Ameríku var takmarkað.
Hann sagði mér að „engin hefði
fundið hamingjuna í Ameríku sér
að vitandi". Svo óskaði hann mér
góðrar ferðar og fljótrar heim-
komu! Þannig var Óli, ræðinn,
hress, hreinn og beinn.
Óli og Sigga voru af þeirri kyn-
slóð sem óðum er að hverfa og mik-
il er eftirsjá að. Eins og fyrr sagði
dó Sigga fyrir átta mánuðum og
var söknuður Óla mikill. Nú eru
þau aftur saman og við sem stóðum
þeim næst vitum að þannig vildu
þau hafa það. Við sem vorum svo
heppin að eyða árunum með Óla og
Sigga, munum alltaf minnast þeirra
og líta til heimilis þeirra í Eskihlíð-
inni með söknuði.
Arndís Ósk og Guðrún Jenný.
í hvert sinn sem við missum vin,
deyjum vtá lítið eitt. Eg þykist vita
að vinir Óla reyni sannleiksgildi
þessa ævaforna spakmælis þar sem
þeir kveðja hann hinsta sinni, átta
mánuðum eftir lát konu hans, Sig-
ríðar Hálfdánardóttur. Eftir stend-
ur orðstír um góðan og ástríkan
frænda, tryggan og hreinskiptinn
vinum sínum, æringja sem sáldraði
hvarvetna í kringum sig hlýju og
glaclværð.
Óli var hár maður vexti og
myndarlegur, grennri á yngri ár-
um, kvikur og léttur á fæti og
vinnuþjarkur. Snyrtimenni og höfð-
ingi heim að sækja. Hjúkraði Siggu
sinni af natni og sýndi þá nýja hlið
á sér sem óaðfinnanlegur kokkur.
Andlitsdrættir voru skarpir, há
kinnbein, hvassar brúnir, stór ljós-
grá augu, augnhár sem konur væru
stoltar af, kímnisglampi í augn-
krókum, breitt nef, miklar varir.
Honum lá hátt rómur, skrollaði lít-
illega, fylginn sér í orðum og hafði
ákveðnar skoðanir á þjóðfélagsmál-
um. Einlægur jafnaðarmaður og
rauðari en allt sem rautt var á
yngri árum og alla tíð sanntrúaður
spíritisti. Hafði unun af því að
hleypa fjöri í umræður. Lognmolla
ríkti aldrei í kringum hann frænda
okkar hvert sem hann kom. Hann
átti gott safn bóka, las mikið, með
stálminni, frásagnir hans lifandi og
ætíð færðar í stílinn. Hann hafði
ríka kímnigáfu og jafnvel fárveikur
brást honum ekki bogalistin að
kitla hláturtaugar okkar með því að
sjá skoplega hlið sjálfs sín.
Þegar talið barst að heiðurshjón-
unum í Eskihlíð 6A var aldrei
minnst á annaðhvort Siggu eða Óla,
aðeins Siggu og Óla. Ástríkari hjón,
samrýmdari vinir, betri félagar eru
vandfundnir. Framkoma þeirra og
hegðun var sem nýtrúlofuð væru,
tindrandi blik í auga, hlý orð, galsi,
kitlur, en ætíð gagnkvæm virðing.
Var furða að þeir sem ekki þekktu
til færu aðeins hjá sér! Og svo voru
þau svo fádæma falleg, há, grönn
og spengileg og vörpuðu skærri
birtu umhverfis sig.
Bæði voru ættrækin með af-
brigðum. Foreldrar okkar, nú látn-
ir, fóru ekki varhluta af gæsku
þeirra. Sigga og Óli voru ein fárra
sem gleymdu þeim ekki er fenna
tók í sporin þeirra sakir þverrandi
heilsu. Komu ætíð færandi hendi og
þá var jafnan glatt á hjalla þegar
rifjaðir voru upp sólríkir dagar
hvort sem var í óbyggðum eða út-
löndum. Að leiðarlokum er þökkuð
þessi tryggð þeirra og hjálp.
Heimili Siggu og Óla stóð opið
ættingjum og vinum. Gestrisni og
höfðingskapur hvort sem í hlut átti
stórmenni eða feimin frænka vest-
ur af fjörðum. Á þorra hélt frændi
okkar sína síðustu veislu heima hjá
sér - einn án Siggu sinnar. Ljóslif-
andi stendur hann brosandi, hrókur
alls fagnaðar sem jafnan, og veitti
af örlæti og þakkaði okkur sam-
fylgd, vissi að í vændum var löng
ferð og hlakkaði heil ósköp að hitta
ástina sína á ný.
Væntanlega er hann kominn til
hennar Siggu sinnar. Saman halda
þau áfram að haldast hönd í hönd
er þau sofna, brosa full ástúðar og
við heyrum óma Siggu orð: „Þú ert
nú meiri prakkarinn" og Óla svara:
„Æ, Sigga mín, þú veist hvað mér
þykir vænt um þig.“
Minningarnar lifa, við sem eftir
erum ornum okkur á þeim, þakklát
að hafa fengið að hafa átt Siggu og
Óla að. Ætíð aufúsugestir, hlegið,
létt á hjarta sínu og grátið og þau
hlustað skilningsrík, aldrei dæmt
eða fellt hnjóðsyi'ði um einn eða
neinn. Alltaf verið, - heil og sönn til
síðasta andvarps.
Matthías Johannessen segir m.a.:
og þegar duftið fellur hægt að faðmi
þíns frjálsa lands með nafn þitt greypt í
stein
og þröstur syngur eins og enginn hafi
hér áður sungið kveðjuljóð við grein
þá hvíslar jörðin hljótt við lyng og rætur
og heimtar aftur vor sem liðið er
og minning þín er íslenzkt ævintýri
og eilíft vitni þess sem fylgdi þér.
Guð geymi Óla okkar og hafi
hann hjartans þökk fyrir allt.
Hallfríður, Þuríður og
Björg Ingimundardætur.
Elsku Óli minn.
Þá ert þú búinn að fá hvíldina og
kominn til hennar Siggu þinnar.
Mér finnst svo stutt síðan þú
sagðir mér að þú værir með þennan
sjúkdóm sem nú hefur tekið þig
svona snemma frá okkur.
Við Valdi komum tíl þín 4. apríl
sl.og þá varst þú ósköp slappur, en
lékst á als oddi eins og venjulega.
Við vorum að fara til Portúgal eftir
nokkra daga og þú sagðir „mikið
væri nú gaman að koma með ykk-
ur“. Þið Sigga höfðuð farið þangað
fyrii' mörgum árum og gist á sama
hóteli og við ætluðum að vera á. En
Óli minn, fyrst þú gast ekki komið
með tók ég mynd af Brisa Sol
handa þér.
Elsku Óli minn, ég og fjölskylda
mín viljum þakka þér fyrir allt sem
þú hefur verið okkur í gegn um líf-
ið. Það verður skrítið að kpma til
Reykjavíkur og geta ekki komið við
í Eskihlíðinni þar sem alltaf var op-
ið hús fyrir alla.
Óli minn, nú ert þú búinn að hitta
Siggu þína aftur og ég veit að hún
hefur tekið vel á móti þér, svo sam-
rýnd voruð þið. Ég bið að heilsaiL
frænku.
Far þú í friði.
Sigríður Björk Þóris-
dóttir og fjölskylda.
Nú er hann Óli minn farinn,
alfarinn, til hennar Siggu sinnar
sem hefur beðið hans við ströndina
hinum megin með opinn faðminn.
Ekki gátu þau verið aðskilin lengi,
aðeins rúma sjö mánuði, svo yndis-
lega samrýnd voru þau. Það var
alltaf svo notalegt að fá þau í heim-
sókn eða fara til þeirra, Sigga alltaf
brosandi, róleg og svo hlý, Óli
glettinn og góðlátlega stríðinn, oft
stríddum við hvort öðru. Ennþá sé
ég í huga mínum Siggu brosa til
Óla og segja: „Óli minn, láttu ekki
svona.“
Nú eru þau bæði farin, þau sem
voru klettarnir mínir, svo traust og
trygg. Ég kveð þig nú elsku Óli
minn með söknuði og þakklæti í
huga.
Takk fyrir samfylgdina og gömlu
góðu árin á Nýlendugötunni. Takk
fyrir að gleðjast með mér á ham-
ingjustundum. Takk fyrir að vera
svaramaður minn þegar ég gifti
mig. Takk fyrir góðu ráðlegging-
arnar. Takk fyrir að leyfa mér að
gráta við öxl þína þegar ég var
sorgmædd. Takk fyrir að vera allt-
af til taks. Takk fyrir allt og allt
elsku Óli minn.
Ég kveð þig enn sem áður með innilegri
þökk.
Minn hugur reikar hrjáður til himins lít ég
klökk.
Ég bið minn Guð að gjalda hið góða sem
ég naut.
Gakk þú um aldir alda óslitna sigurbraut.
(Halla Eyjólfs.) <
Vertu sæll Óli minn, berðu
kveðju mína til Siggu þinnar.
Öllum aðstandendum votta ég
innilegustu samúð.
Ester.
LEIFUR
ÞORBJARNARSON
+ Leifur Þorbjarn-
arson bókbindari
fæddist í Kirkjubæ í
Vestmannaeyjum 23.
mars 1921. Hann lést
á Landspítalanum
12. apríl síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 19. apríl.
Hann afi minn er dá-
inn. Það sem var sér-
stakt við hann afa minn
var það að hann var
ekki pabbi mömmu
minnar. Hann var held-
ur ekki pabbi pabba míns.
Samt var hann afi minn. Hann afi
kvæntist móðurömmu minni áður en
ég fæddist. Þau voru bæði frá Vest-
mannaeyjum og voru skólasystkini.
Afi fór ungur frá Eyjum, frá bú-
skapnum að Kirkjubæ til Reykjavík-
ur. Leiðir afa og ömmu lágu ekki
saman fyrr en um fimmtugt. Það er
skrýtið að hugsa til þess að maður
sem hafði verið piparsveinn alla sína
tíð og ekkja með fjögur uppkomin
börn hafi getað átt samleið. Það var
hins vegar raunin og ekki áttu þau
eingöngu samleið. Þau voru mjög
samrýnd og bera ótal ferðalög þeiiTa,
jafnt innanlands og utan, merki þess.
Amma og afi festu kaup á íbúð saman
í Espigerði 2 og hafa búið þar æ síðan.
Það er kvöld. Ég sé afa koma heim
úr vinnunni með nestisboxið sitt. Það
eru að koma jól og mikið um að vera í
bókbandinu. Ég sé afa sitja fyrir
framan sjónvarpið að horfa á fréttirn-
ar og ömmu á hlaupum um alla stof-
una.
Hún er að færa honum köku og
mjólkurglas á bakka. Ég sé afa einu
sinni æsa sig, það er út af pólitík. Allt í
einu er komið síðdegi á
laugardegi. Afi situr
enn fyrir framan sjón-
varpið. Enski boltinn.
Eftir það fognum við - -
sigri Eyjamanna í
handboltaleik. Hann
spyr annað slagið um
aflabrögð og rökræðir
síðan við ömmu hver er
sonur hvers í Eyjum.
Ég sé afa útitekinn og
hraustan eftir að hafa
verið nokkrar vikur á
sólarströnd. Ég sé afa
líka í veiðigallanum úti í
á og traustir vinir
standa á árbakkanum. Ég heyri afa
tala dönsku þó hann hafi aldrei lært
hana. Ég fylgist með þegar afi tekur
rúnt niður á bryggju til að huga að
trillunni sinni. Eg sé afa glerfínan að
fara í veislu með ömmu. Ég sé afa líka /-
rölta á eftir ömmu í búðum. Ég sé afa
renna í hlaðið heima á Húsavík eftir
að hafa stoppað í öOum kaupfélögum
á leiðinni. Ég kveð afa þegar ég fer
aftur heim til Reykjavíkur og fæ þétt
og traust faðmlag.
Það sem ég sé fyrst og fremst er
það að á sinn hljóða en trausta máta
sýndi afi mér það hvað var að vera afi.
Það var með þeirri væntumþykju
sem hann sýndi mér og með því að
veita okkur öllum hlutdeild í sínu lífi
án skilyrða og án tilgerðar. Fyrir það
er ég innilega þakklát.
Elsku amma, ég vona að þær góðu^
minningar sem þú átt auðveldi þér að
venjastbreyttum aðstæðum.
Eg votta þér, sem og bræðrum
afa og öðrum aðstandendum, sam-
úð mína. Með þessum orðum kveð
ég afa minn. Blessuð sé minning
hans.
Þóra.
f