Morgunblaðið - 27.04.2000, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 27. APRÍL 2000
MINNINGAR
MORGTJNBLAÐIÐ
OLOF
SIGURÐARDÓTTIR
+ ÓIöf Sigurðar-
dóttir var fædd
að Hraunbóli á
Brunasandi í V.-
Skaftafellssýslu 12.
nóveraber 1906. Hún
lést að hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi 16. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Sigurður Jónsson,
f. 11.11.1872, d. 30.6.
1964 bóndi á Hraun-
bóli og síðar á Hvoli í
Fljótshverfi og kona
hans Guðleif Jóns-
dóttir, f. 5.12.1878, d. 27.10.1967.
Ólöf var önnur í röð átta barna
þeirra hjóna, hin voru: Jóel, f.
21.6.1904, d. 27.3.1986, maki Jón-
ína Hólmfríður Jóhannsdóttir, lát-
in; Steinunn, f. 6.1. 1909, d. 25.5.
1996, maki Sigurður Jónsson, lát-
inn; Siguijón, f. 12.8.1910, d. 2.10.
1999, maki Sigurlilja Þorgeirs-
dóttir, Iátin; Magnús Þorbergur, f.
29.11. 1913 maki Hanna Guðrún
Jóhannesdóttir; Gróa, f. 28.5.
1916, d. 11.11. 1916; Jón, f. 26.12.
1917, maki var Ágústa Þorbjörg
Hannesdóttir; Gróa f. 3.9. 1923,
maki var Þórður Helgason.
Eiginmaður Ólafar var Runólf-
Opið til kf: 22
9120
ur Bjarnason frá
Skaftafelli, f. 2.12.
1884, d. 17.8. 1962,
foreldrar Bjarni
Jónsson, f. 22.11.
1854, d. 25.4. 1891
bóndi að Hofi í Öræf-
um og kona hans Þu-
ríður Runólfsdóttir,
f. 6.10. 1859, d.
21.10.1942.
Böm Ólafar og
Runólfs eru: 1) Þu-
ríður, f. 10.10. 1940,
maki Ólafur Gústafs-
son, f. 8.8. 1934, d.
19.11. 1988. 2) Sig-
urður Bergmann, f. 13.9. 1943,
maki María Emma Suarez, f. 5.4.
1954. 3) Bjarni Óskar, f. 13.9.
1943, maki Erla Stefánsdóttir f.
24.11. 1948. 4) Margrét, f. 24.6.
1946, maki Jón Steinþórsson, f.
27.12. 1940. Sonur Ólafar og Sig-
ursteins Guðlaugssonar er Dag-
bjartur, f. 10.12. 1934, maki
Bjargey Júlíusdóttir f. 27.4. 1940.
Ömmubörnin eru 13 og lang-
ömmubörnin orðin 17.
Útför Ólafar fer fram frá
Hjallakirkju í Kópavogi í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Jarðsett verður í Fossvogskirkju-
garði.
Það var á haustdögum 1958 er
fundum okkar Ólafar bar fyrst sam-
an. Ég var að koma norðan af landi
og inn á heimili hennar sem verðandi
tengdadóttir. Ég var boðin velkomin
og þar með orðin ein af fjölskyldunni
eins og ég hefði alltaf átt þar heima.
Ólöf bjó þá í Hveragerði ásamt
manni sínum, Runólfi Bjarnasyni frá
vSkaftafelli, og fjórum börnum þeirra
auk syni er hún átti áður, en það var
mapnsefnið mitt.
Ólöf var alin upp hjá móðurfor-
eldrum sínum, hjónunum Ólöfu
Bergsdóttur og Jóni Jónssyni á
Teygingalæk í Vestur-Skaftafells-
sýslu frá tveggja ára aldri og vann í
uppvextinum öll venjubundin sveita-
störf. Um tvítugt hleypir hún svo
heimdraganum og ræðst í vist til
Reykjavíkur hjá sæmdarhjónunum
Helga Bergs, forstjóra SS, og konu
hans, Elínu Jónsdóttur. Vistin þar
var góður skóli, heimilið myndar-
legt, veisluhöld talsverð svo kunn-
átta í matargerð óx hratt. Ráðskonu-
störfum sinnti Ólöf á nokkrum
stöðum svo sem á Elliðavatni, en í þá
" daga var rekið þar stórt bú, tvo vet-
(Daíta
ur vann hún á Bessastöðum en þar
rak þá Björgúlfur Ólafsson, læknir
og rithöfundur, og Þórunn, kona
hans, stórbú. Einn vetur vann Ólöf
við karlmannafatasaum hjá Guð-
steini Eyjólfssyni sem rak herra-
fataverslun í Reykjavík. Haustið
1939 ræðst Ólöf svo sem ráðskona að
Skaftafelli í Öræfum og urðu það ör-
lagaspor því 7. nóv. 1941 giftast þau
Runólfur Bjarnason. Þau búa síðan í
Skaftafelli til ársins 1946 að þau
flytja í Hveragerði, 1961 flytja þau
svo til Reykjavíkur og þar andast
Runólfur 1962. Til Kópavogs flyst
Ólöf svo 1971 og hefur átt þar heima
síðan.
Ólöf var viljasterk og ákveðin
kona en góður vinur vina sinna og
ekki man ég eftir að eitt styggðarorð
hafi gengið á milli okkar þessi rúm-
lega fjörutíu ár sem liðin eru frá
okkar kynnum. Ólöf var ákaflega
myndarleg í öllum verkum sínum
sem kom sér einkar vel því ekki var
alltaf úr miklu að spila en með ráð-
deild og nýtni blessaðist allt. Svo til
allur fatnaður á fjölskylduna var
saumaður af henni og var síst óvand-
aðri en sá er í búðum fékkst. Matar-
gerðin hjá tengdamóður minni var
einstök og að koma til hennar í mat
eða kaffi var sem í veislu að koma
hverju sinni enda hafði hún yndi af
að búa til góðan mat og kunni það.
Fyrstu árin í Kópavogi bjó hún
hjá Margréti, dóttur sinni, og Jóni
Steinþórssyni, tengdasyni sínum, en
síðar bjó hún sér lítið og notalegt
heimili að Fannborg 1 og bjó þar
meðan heilsa og kraftar leyfðu. A
heimili hennar í Fannborginni var
miðstöð fjölskyldunnar því þangað
komu fjölskyldumeðlimir í heimsókn
og þar var alltaf vitað um hagi hvers
og eins ekki síst smáfólksins sem
Ólöf fylgdist vel með.
Ólöf tók mikinn þátt í samstarfi
eldri borgara og undi bæði þar og
heima hjá sér við allskonar föndur
sem hún kallaði, svo sem taumálun,
bókband, leðuriðju og útsaum að
ógleymdum prjónaskapnum en þeir
voru ófáir vettlingarnir og sokkarnir
sem hún prjónaði og gaf yngri kyn-
slóðinni. Olöf hafði alla tíð haft mik-
inn áhuga fyrir ferðalögum og landa-
fræði bæði síns lands og annarra og
eftir að hún fluttist í Kópavoginn gat
hún farið að sinna þessum áhuga-
málum sínum meira þar sem börnin
voru þá uppkomin og flogin úr
hreiðrinu og hún gat þá notið þess að
ferðast allmikið með eldri borgurum
í Kópavogi bæði innanlands og eins
til sólarlanda nokkrum sinnum.
Er kraftarnir fóru að þrjóta og
heilsan að bila naut Ólöf mikils ást-
ríkis afkomenda sinna og tengda-
barna, einkum dætranna tveggja
sem reyndust henni einstaklega vel
fram á síðustu stundu.
Starfsfólk Sunnuhlíðar í Kópavogi
á einnig miklar þakkir skildar fyrir
góða umönnun síðustu árin. Að end-
ingu vil ég biðja algóðan Guð að ann-
ast elskulega tengdamóður mína og
styrkja eftirlifandi ástvini hennar
alla.
Minn Guð ég bið þig, gættu mín
ég gangi veginn heim til þín.
Svo varist alla villu slóð
mér veittu sanna trúar glóð.
Sú bón er mín, ég bið til þín
að bænin þessi heyrist mín.
Eg bið um vernd, ég bið um trú
ég bið að veginn vísir þú.
Ég bið að sérhvert bænar mál
þér berist æ, frá minni sál.
Sú ósk er mín um eilíf ár
að öll þú græðir lífsins sár.
(D.Sig.)
Bjargey Júlíusdóttir.
í dag kveðjum við hinstu kveðju
hana ömmu Ólu.
Elsku amma okkar Ólöf Sigurðar-
dóttir er látin 93 ára gömul. Hún lést
á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi að morgni 16. apríl sl., um-
ERNST PETER REIN-
HOLT SIG URÐSSON
+ Emst Peter Rein-
holt Sigurðsson,
Grænumörk 3, Sel-
fossi, fæddist á fsa-
firði 6. ágúst 1918.
Hann lést 5. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hans vom hjónin Ól-
afur Sigurðsson, f.
11. september 1886,
d. 12. apríl 1951,
kaupmaður á Isa-
firði, og Peta H.K.
Sigurðsson (f. Peter-
sen), f. 26. október
1897, d. 6. febrúar
1947, frá Danmörku.
Þau eignuðust þijú börn, Emst,
sem var elstur, Preben Jón, f. 4.
júlí 1920, d. 9. ágúst 1965, og Dorit
Reinholdt, f. 1. nóvember 1926, d.
25. júlí 1997.
Emst kvæntist 26. desember
1947 Ingeborg Bodil Sigurðsson
(f. Jensen), f. 10. september 1917,
d. 10. júní 1992, frá Árósum í Dan-
mörku, dóttir Jens R. Jensen verk-
fræðings og konu hans Kristine
Marie Jensen. Emst og Ingeborg
eignuðust tvær dætur. 1) Kristín
Marie Sigurðsson, f.
27. júlí 1948, maki
Einar L. Gunnars-
son, f. 5. júní 1946.
Börn þeirra eru: Eva
María, f. 11.12.1969,
Gunnar Ólafur, f. 5.
7. 1971, og Anna
Kristín, f. 1.6. 1976.
2) Margrét Sigurðs-
son, f. 12. ágúst
1953, maki Baldur
Jónasson, f. 4. janúar
1949. Böm þeirra
eru Pétur, f. 18.10.
1981, Guðrún Inga,
f. 23.12. 1987, og
Jónas f. 6.9.1991.
Ernst hóf störf hjá Mjólkurstöð-
inni í Reykjavík í mars 1939 en fór
til Danmerkur 1945 og nam mjólk-
urfræði í Norre Lyngelse Mejeri í
eitt ár. Eftir heimkomuna starfaði
hann áfram í Mjólkurstöðinni í
Reykjavík þar til hann flutti til
Selfoss í maí 1961 og hóf starf í
Mjólkurbúi Flóamanna þar sem
hann vann til starfsloka 1988.
Útfór Ernst fór fram frá Sel-
fosskirkju 15. apríl síðastliðinn.
vafin elsku og umhyggju dætra
sinna.
Sameiginleg og kær æskuminning
okkar systkinanna er tengd heim-
sóknum okkar til ömmu Ólu á
Laugaveginn. Þar var nú tekið vel á
móti smáfólkinu, hvort sem um var
að ræða smá bið eftir strætó, nætur-
heimsóknir eða lengri dvöl þegar
yngri systkinin bættust í hópinn.
Ómissandi hluti af heimsóknum til
ömmu var að fara með henni í vinn-
una í Mjólkurstöðina í Reykjavík,
þar sem hún vann við ræstingar um
árabil. Þar heilluðu okkur stór og
mikil húsakynni og ekki var nú síðra
að vera leystur út með pinnaís úr ís-
gerðinni.
Aldrei féll henni ömmu verk úr
hendi og ófá voru þau skiptin sem
hún kom færandi hendi að hausti
með prjónavettlinga og lopasokka
handa okkur systkinunum.
Einnig er það okkur minnisstætt
hve mikinn áhuga amma hafði á ým-
iskonar náttúrulækningum og átti
hún oft „skrýtna" plástra og svoleið-
is í fórum sínum.
Annað brennandi áhugamál henn-
ar til margra ára voru andleg mál-
efni og sótti hún oft fundi hjá sálar-
rannsóknarfélaginu.
Eftir að amma hætti störfum bjó
hún í Kópavogi og lengi vel í Fann-
borg 1 þar sem hún tók virkan þátt í
félagsstarfi aldraðra. Þar eignaðist
hún góðan og tryggan vinahóp og
saman ferðuðust þær víða, spiluðu á
spil og skemmtu sér vel. Síðast en
ekki síst var mikið um allskonar
föndur og þar komu eiginleikar
hennar vel í ljós, bæði afkastageta
og listfengi. Um það vitna hinar fjöl-
mörgu heimatilbúnu gjafir til okkar
barnabarnanna og síðar barna-
barnabarnanna og engum var
gleymt.
Allra síðustu árin var amma Óla
orðin heilsulítil og hvíldar þurfi en
hugurinn var alltaf skýr og hún
fylgdist vel með fólkinu sínu, ásamt
fréttum og viðburðum líðandi stund-
ar.
Við kveðjum hana með þakklæti
fyrir allt og vitum að hún á góða
heimvon.
Gústaf Bjarki, Víðir, _
Runólfur Ingi, Ólöf María
og Berglind.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgarþraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Ossþykirþungt aðskilja,
enþaðerguðsaðvilja
og gott er allt, sem guði’ er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
ídauðandimmumval.
úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í guðs þíns gleðisal.
(V. Briem.)
Kveðja frá
Maríu Ósk.
Elsku amma, við kveðjum þig með
söknuði en jafnframt vissu um að nú
munir þú uppskera erfiði lífs þíns
sem auðlegð á vöxtum í ríki góðs
Guðs.
Við systkinin nutum þeirra for-
réttinda að þú bjóst hjá foreldrum
okkar í allnokkur ár er við vorum
börn og svo lengst af í nánd við okk-
ur. Þær voru ófáar sögurnar sem þú
sagðir okkur af konungum í ríki
sínu, álfum og tröllum, lífinu í sveit-
inni og svo ótalmörgu, því þótt skóla-
ganga þín hafi ei verið löng þá skorti
ekki á fróðleiksfýsn þína og sjálfs-
bjargarviðleitni til að afla þér vitn-
eskju. Úr dagblöðum útbjóstu báta
sem gátu silgt um heimsins höf og úr
skeljum kenndirðu okkur að byggja
heilu búgarðana. Þér virtist vera
lagið að gera gott úr flestu, enda af
þeirri kynslóð sem ekki naut allra
þeirra tækifæra sem við unga fólkið
höfum í dag.
Um afa okkar og eiginmann þinn
hafði Þórbergur Þórðarson skáld
þau orð að honum fyndist Skeiðará
minnka í samanburði við hann og svo
sannarlega má hafa ekki minni lýs-
ingarorð um þig. Þú varst kona sem
hafðir einstaka reisn, ósérhlífin en
umfram allt örlát á þitt, hvort sem
það fól í sér hlýja vettlinga eða um-
hyggju þína fyrir okkur afkomend-
um þínum. Fyrir þér var sælla að
gefa en þiggja.
Komið er að kveðjustund, við
þökkum þér samfylgdina, minningin
um þig lifir ávallt með okkur. Hvíl þú
í friði.
Höndin er blá og bólgin,
bognir fingur og hnýttir,
kartnögl sprungin í kviku,
knúarmarðir.ísárum.
Sótið situr í sprungum,
sigg eru hörð í lófa,
velkterhúnogívosi,
veröld tók fast á henni.
Þóhefurenginönnur,
innilegar né hlýrra
verið lögð yfir ljósa
lokka mína en þessi.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Þín dótturbörn,
Steinþór og Harpa Rós.
Þeir eru ekki margir sem eru
þeim eiginleikum gæddir að geta
alla ævi haldið sínu striki og sinni ró
og látið hraða og streitu sem vind
um eyru þjóta þótt öllum öðrum
finnist heimurinn vera að farast í
kringum sig. Einum slíkum fengum
við svilarnir að kynnast þegar við
kvæntumst dætrum Ernst Sigurðs-
sonar.
Það er vægt til orða tekið að okk-
ur þótti stundum nóg um rósemina
sem við iðulega tókum sem merki
um skort á áhuga eða skilningi á því
sem fram fór í kringum hann. En
eftir því sem við kynntumst honum
betur skildist okkur að því fór fjarri.
Hans lífsmynstur var bara miklu
einfaldara en okkar og við áttuðum
okkur ekki alltaf á honum. Hvernig
er hægt að komast í gegnum lífið á
íslandi nútímans án þess að búa í
eigin húsnæði? Og án þess eignast
nokkurntíma bíl? Slíka hluti lét
tengdapabbi ekki stjórna lífi sínu.
Nægjusemi og samviskusemi voru
hans aðalsmerki alla tíð. Og ekki
var Ingeborg tengdamamma kröfu-
hörð, heldur deildi hún með honum
þessum lífsstíl og undi vel við. Hann
var maður heimakær og hafði lítinn
áhuga á heimshornaflakki en þótti
alltaf gott að geta heimsótt vini og
ættingja í Danmörku.
Dæturnar og barnabörnin voru
honum alltaf kær.
Eitt áhugamál hafði hann - frí-
merkin. Félagsstörf á þeim vett-
vangi voru honum kær og nutu
margir góðs af áhuga hans og þekk-
ingu. I félagsskap frímerkjanna gat
hann gleymt sér og fékk þá ekkert
raskað ró hans.
Ernst var einlægur maður og
heiðarlegur, sem öðrum vildi gott
gera - og tókst bara vel til. Það
hlýtur að teljast verðugur minnis-
varði.
Tengdasynir,
Einar L. Gunnarsson og
Baldur Jónasson.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.