Morgunblaðið - 27.04.2000, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 27. APRÍL 2000 45
MINNINGAR
+ Valgerður Ingi-
björg Tómas-
dóttir fæddist 21.
maí 1913. Hún lést á
Landakotsspítala 14.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ágústa Lovísa
Einarsdóttir kennari
og Tómas Jón
Brandsson, kaup-
maður á Hólmavík.
Systkini: Brandur,
yfirflugvirki, Krist-
ín, húsfrú og Elsa,
söngkona.
Valgerður giftist
Einari Halldóri Björnssyni, bif-
reiðarstjóra frá Blönduósi, f.
29.11. 1912. Þau eignuðust tvo
syni: 1) Björn Ágúst, lögreglu-
mann og trésmið, f. 8.6. 1944,
kvæntur Emiliu Jónsdóttur, leik-
skólakennara og aðstm. tann-
Nú hefur amma mín gengið þessa
lífsgötu á enda. Ég man fyrst eftir
henni ömmu minni þegar ég var
smápolli. Síðan þá hef ég kynnst
henni betur með árunum. Ámma
kenndi okkur systkinunum m.a. að
tefla og spila vist þegar við heim-
sóttum þau afa á Hjarðarhagann.
Alltaf fékk maður höfðinglegar mót-
tökur sama hvað til var í búinu. En
aldrei mátti snerta á kræsingunum
sem bornar voru fram fyrr en búið
var að segja gjörið svo vel. Þá fyrst
mátti byrja að borða. Þessi regla var
alltaf í hávegum höfð þegar maður
kom í heimsókn. Amma kunni
marga málshætti og notaði þá við
ýmis tækifæri, og höfðum við gaman
af. Heiðarleiki, stundvísi og hrein-
læknis. Þeirra börn
eru Einar Halldór,
fangavörður, sam-
býliskona Áslaug
Bragadóttir starfs-
maður Barnavernd-
arstofu og Helga,
aðstm. tannlæknis,
maður hennar
Björn Arnar Ólafs-
son prentsmiður.
Þeirra börn eru
Arnar Óli og Unnur
Karen. 2) Tómas
Ásgeir, tannlæknir,
f. 30.4. 1949, kvænt-
ur Elísabetu Ing-
unni Benediktsdóttur, kennara.
Þeirra börn eru Benedikt Ingi,
verkfræðinemi HÍ, Valgerður,
lífefnafræðinemi HI og Tryggvi
Rafn, menntaskólanemi.
Utför Valgerðar fór fram frá
Neskirkju 18. apríl.
skilni voru boðorð ömmu. Hún var
einnig mjög námsfús og lærði m.a.
þýsku og ensku í kvöldskóla. Einnig
tefldi hún með kvennadeild Taflfé-
lags Reykjavíkur. Núna síðustu tvö
árin hefur amma dvalist á Landakoti
og þangað hefur maður farið reglu-
lega í heimsókn alveg þar til yfir
lauk. En nú veit ég að henni líður vel
þar sem hún er.
Hvíl þú í friði elsku amma.
Þitt barnabarn
Tryggvi Rafn Tómasson.
Amma mín og nafna hefur loksins
fengið að sofna svefninum langa.
I mínum augum hefur amma Val-
gerður alltaf verið merkileg kona.
Hún var mjög ákveðin og hógvær
kona og mikill bindindismaður..Hún
var mjög gáfuð enda semi-dúx úr
Kvennaskólanum í Reykjavík, þar
sem hún tók þriggja vetra nám á ein-
um vetri og hafði hún alla tíð mikinn
áhuga á námi og menntun. Amma
var mjög sjálfstæð kona og sjálfri
sér nóg og sagði mér eitt sinn að hún
hefði aldrei ætlað að gifta sig en rétt
fyrir þrítugt kynntist hún afa og þá
varð ekki aftur snúið og eignuðust
þau tvo syni, pabba minn, Tomma,
og bróður hans, Bjössa.
Við systkinin vorum oft í pössun
hjá þeim afa og var þar ýmislegt haft
fyrir stafni. Amma hafði mjög gam-
an af því að tefla og hjá henni lærð-
um við mannganginn. En aldrei
leyfði hún okkur að vinna fyrirhafn-
arlaust og er mér það mjög minnis-
stætt þegar ég, sjö ára barnið, vann
hana í fyrsta og eina skiptið með
heimaskítsmáti. Einnig eru mér
mjög minnisstæðar ferðirnar á
Wolkswagen-rúgbrauðinu í sumar-
bústaðinn þeirra afa í Skorradal og
aðrar ferðir um landið. Amma hafði
alltaf meðferðis mikið nesti og ekki
kom til greina að stoppa í sjoppum
þó svo allir í bílnum vildu það og þar
á meðal afi. En þannig var hún
amma, hún var ekki að eyða pening-
um í óþarfa vitleysu enda mjög spar-
söm og nýtin kona.
Amma Valgerður var mjög mús-
ikölsk og hafði gaman af að spila á
orgelið. Hjá henni steig ég líka mín
fyrstu spor í píanóleik þar sem ég
fékk að glamra eins og mig lysti á
orgelið hennar og seinna eftir að ég
fór að læra hafði hún mjög gaman af
að heyra mig spila og söng oft með.
Fyrir u.þ.b. sjö árum fór minni
ömmu að versna svo tekið var eftir
og með árunum ágerðist þetta þar til
ekkert var eftir nema skugginn af
þessari merku konu. Fyrir rúmu ári
fluttist amma inn á Landakotsspít-
ala þar sem var komið fram við hana
og hugsað um hana eins og drottn-
ingu. Þar lést hún nú föstudaginn 14.
apríl og var förinni örugglega fegin.
Elsku amman, takk fyrir okkar
samverustundir, minning þín mun
lifa í hjarta mínu um aldur og ævi.
Þín nafna,
Valgerður Tómasdóttir (yngri).
Mig langar að minnast systur
minnar því nú er ég ein eftir ofan-
jarðar af okkur fjórum systkinum og
orðin æði gömul. Það er yndislegt að
hugsa aftur í tímann þegar við vor-
um að alast upp á Hólmavík. Á okk-
ar heimili var alltaf glatt á hjalla,
mikil músík og söngur. Faðir okkar
átti fyrsta orgelið sem til Hólmavík-
ur kom, Valgerður lærði þá að spila
hjá honum og spilaði ótrúlega fljótt
af kunnáttu. Heima æfði pabbi kóra
og sá um alla hljómlist í sambandi
við allan kirkjulegan söng meðan við
systur vorum heima. Brandur bróðir
okkar spilaði á harmóníku og frænd-
ur okkar Magnús og Matthías frá
Kollafjarðarnesi, ágætir hljóðfæra-
leikarar bæði á harmóníku og orgel,
komu oft í heimsókn og til að spila
fyrir dansi á böllum. Þetta voru
miklar gleðistundir fyrir okkur öll.
Mér er sérlega minnisstætt vorið
1935 erég náði í nótur að söngvunum
úr Meyjaskemmunni eftir Schubert
hversu mikil heimilisgleði varð af því
þegar Valgerður spilaði og Elsa
systir okkar söng. Valgerður, sem
við kölluðum Valimmu, var falleg
stúlka með rauðgyllt hár, þykkt og
mikið. Hún var há og grönn, dansaði
vel, hafði lært það í Reykjavík, og
bar sig einkar vel, ekki síst eftir að
hafa „forframast" í Kaupmannahöfn
og tileinkað sér nýtt göngulag,
Kaupmannahafnargöngulagið eins
og við kölluðum það, á sléttlendinu
þar, dálítið annað en þúfnagöngu-
lagið okkar hinna. Hún var afar vel
gefin til náms, sýndi hún það best
þegar hún fékk að fara til náms í
Kvennaskólann í Reykjavík. Hún
tók ekki í mál að fara nema í efsta
bekkinn og fékk að taka próf þangað
inn og um vorið við útskrift var hún
næstefst yfir skólann, munaði 1/100
á henni og þeirri efstu. Hún fékk að
auki stóra silfurskeið í verðlaun fyr-
ir handavinnu. Nokkrum árum síðar
fór hún til Kaupmannahafnar og
vann þar í bakaríi um tíma en síðar
annaðist hún gamla konu þar jafn-^r.
framt því sem hún gekk í skóla og
lærði m.a. hraðritun.
Valimma og Elsa voru báðar mikl-
ir grínistar og ekki spillti móðir okk-
ar fyrir, hún og þær báðar hentu
gjarnan fram vísum af litlu öðru til-
efni en að vekja hlátur. Móðir okkar
var mjög vel hagmælt og tók inni-
lega þátt í ærslum okkar unga fólks-
ins. Eg ætla að segja eina sögu til að
staðfesta það. Valimma var ráðs-
kona í tjaldi á engjum og þótti henni
einn herrann sérlega leiðinlegur.
Þessi sami herra gekk daglega
framhjá eldhúsglugganum okkar á
ieið í sinn daglega morgunverð, þá
segir mamma:
Þama gengur tilvonandi tengdasonur minn
tii að fá sér venjulegan árdagsbitann sinn
hugfanginn á eftir honum horfir dóttir mín
og hugsar hversu mikil verði ástargleðin sín.
Við hinar systur gátum lengi hleg-
ið að þessu og strítt systur okkar.
Eftir að Valgerður giftist var síð-
ur en svo að hún missti löngun til að
læra, hún var í Námsflokkum
Reykjavíkur að læra þýsku og ensku
þar til hún hafði lokið allri námsskrá
sem þar var á boðstólum í þessum
greinum. Hún hafði líka ánægju af
að fylgjast með sonunum í þeirra
námi, ekki af því að þess væri þörf
heldur til þess að auka við sína þekk-
ingu. Ég er afar þakklát fyrir að
lengst af ævi okkar systra nutum við
þess að vera saman. Síðustu sam-
komur okkar voru að við spiluðum
saman vist með öðrum góðum vinum
okkar. Einar maður Valimmu og
synirnir reyndust henni með af-
brigðum góðir aila tíð, ekki síst í
löngum veikindum hennar. Vil ég
votta þeim mfnar innilegustu þakkir
og bið Valgerði og öllum hennar
aðstandendum guðsblessunar. v
Kristfn Tómasdóttir.
VALGERÐUR
INGIBJÖRG
TÓMASDÓTTIR
+ Sigurlaug Björg
Pétursdóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 10. júlí 1956.
Hún lést á Amager
hospitalet hinn 18.
aprfl síðastliðinn.
Hún var dóttir hjón-
anna Steinunnar
Guðmundsdóttur
húsmóður, f. 1913, d.
1990 og Péturs Krist-
inssonar blikksmiðs,
f. 1917, d. 1984. Allt
frá árinu 1976 bjó
Sigurlaug í Dan-
mörku, síðast var
hún til heimilis að Obdams Allé 7 í
Kaupmannahöfn. Árið 1976 giftist
Sigurlaug Tryggva Tryggvasyni,
f. 1956, þau skildu. Árið 1982 gift-
ist Sigurlaug Gert Thomsen, f. 16.
júní 1957. Þau eignuðust þijú
börn, Nínu Björgu, f. 3. maí 1982,
Thomas Dan, f. 28. mars 1987 og
Þótt ég talaði tungum manna og engla,
en hefði ekki kærleika,
væri ég hljómandi málmur eða hvellandi
bjalla.
(Fyrra bréf Páls til Korintumanna: 13.)
Eftir að hafa litið á minningar-
greinar afa og ömmu, þá verður
manni eitt ljóst, fjölskylda okkar er
óvenjulega samrýmd. í hverju ein-
asta eftirmæli eftir þau er minnst á
hve einstaklega náin við höfum allt-
af verið. Því er það mikill missir að
hún Laulau frænka okkar sé látin.
Þrátt fyrir að hafa búið í Dan-
mörku í nærri tuttugu og fjögur ár,
vorum við í meira sambandi við
hana heldur en flestir eru við sínar
móðursystur.
Laulau var einstaklega falleg
kona og þrátt fyrir veikindin föln-
aði fegurð hennar aldrei, hún var
ein af þeim manneskjum þar sem
innra og ytra útlit renna saman.
Við munum alltaf minnast hennar
Júlíu Björgu, f. 29.
júlí 1993.
Sigurlaug var
menntuð sem
þroskaþjálfi og vann
við störf tengdum
menntun sinni allt til
dauðadags. Hér á
Islandi skilur Sigur-
laug eftir sig fjórar
systur; Guðrúnu, f.
1941 gift Þorkeli
Þorsteinssyni, f.
1933, þau eiga þrjú
börn; Onnu Guð-
laugu, f. 1945, gift
Haraldi Kristófers-
syni, f. 1950, þau eiga eina dóttur;
Steinunni Bryndísi, f. 1948, hún á
einn son og Kristínu, f. 1952, gift
Ólafi Stefánssyni, f. 1953, og eiga
þau tvær dætur.
Utför Sigurlaugar fer fram frá
Filips kirke í Kaupmannahöfn í
dag og verður jarðsett þar.
af góðu eins og allir sem þekktu
hana. Þrátt fyrir að hún sé nú horf-
in úr lífi okkar skyldi hún eftir þrjú
falleg frændsystkini og í þeim mun
minning hennar lifa.
Öll munum við sakna góðrar
frænku en þetta áfall einsog önnur
munu styrkja fjölskylduna. Þess
má geta að Laulau lést á afmælis-
degi ömmubarns Gullu systur sinn-
ar, Halldórs Birkis, en hann dó fyr-
ir fimm árum. Halldór var jafn
gamall Júlíu, yngstu dóttur Laulau-
ar. Hvar sem þau eru nú geta þau
huggað hvort annað. Við vonum að
Laulau líði sem allra best hvar sem
hún er og allir ættingjarnir sem á
undan henni fóru hjálpi henni að
sætta sig við að þurfa að yfirgefa
börn sín svona ung. En Laulau
vissi að fjölskylda hennar myndi að
henni farinni sjá til þess að börn
hennar skorti ekki neitt, hvorki af
veraldlegum gæðum né kærleika.
Ennfremur viljum við benda
þeim sem vilja minnast Sigurlaugar
Bjargar Pétursdóttur að styrkja
Krabbameinsfélagið í baráttu sinni
við þennan hræðilega sjúkdóm,
sem tók fyrst frá okkur afa og
ömmu og nú síðast Laulau frænku.
Einnig hafa systur hennar, Steina
og Gulla, fengið þennan sjúkdóm.
Steina sigraðist á krabbameininu
fyrir nokkrum árum en Gulla berst
enn við sjúkdóminn.
Gert, Nína, Thomas og Júlía, við
hugsum til ykkar á þessum erfiðu
tímum og verðum alltaf til staðar
fyrir ykkur.
Systrabörnin.
Elskuleg mágkona mín, Sigur-
laug Björg Pétursdóttir, Laulau, er
látin eftir langa og erfiða baráttu
við illvígan sjúkdóm. Laulau var í
blóma lífsins, aðeins rúmlega fer-
tug að aldri og mikið er það sárt að
hún sé kölluð frá fjölskyldu sinni
svo fljótt og að hún fái ekki notið
þess að fylgja börnunum sínum úr
grasi né þau hlotið lengur stuðning
hennar í uppvextinum
Laulau fæddist í Granaskjóli 6
hér í Reykjavík, nýju húsi sem fjöl-
skylda hennar var þá nýlega flutt í.
Áður hafði fjölskyldan búið á Rán-
argötunni í grennd við æskustöðvar
föður hennar sem voru á Vestur-
götunni. Þar bjuggu afi hennar og
amma en fjölskyldan hafði við þau
mikil tengsl og hún dvaldi þar oft í
æsku. Laulau aldist upp í fjörugum
systrahópi en systurnar eru alls
fimm talsins og var hún yngst í
hópnum. Ung að árum fluttist hún
til Danmerkur og lærði þar þroska-
þjálfun en slíka menntun var ekki
hægt að fá hér á landi á þeim tíma
en áður hafði hún unnið hér heima
við umönnun geðfatlaðra. Hugur
hennar hafði snemma hneigst til
málefna geðfatlaðra og má segja að
þau mál hafi verið henni nokkurs
konar köllun í lífinu. Að námi loknu
starfaði hún síðan á sambýlum og
stofnunum fyrir geðfatlaða í Kaup-
mannahöfn, fyrst í almennum störf-
um en fljótlega voru henni falin
forystuhlutverk í geðheilbrigðis-
þjónustunni. Það sýnir vissulega
SIGURLAUG BJÖRG
PÉTURSDÓTTIR
hve vel hún var metin og hæf í
starfi en ég held að þó að henni
hafi fundist stjórnunarstörfin út af
fyrir sig mjög áhugaverð þá hafi
hin almennu störf við umönnun
geðfatlaðra fallið henni best. Ég
fékk nokkrum sinnum tækifæri til
að fylgjast með henni í starfi og
það var sérlega ánægjulegt og
fróðlegt að sjá hve ljúflega hún
kom fram við það geðfatlaða fólk
sem hún annaðist, laðaði fram það
besta í hverjum og einum, fann
þeim verkefni við hæfi og sá til
þess að öllum liði svo vel sem kost-
ur var.
Laulau giftist fyrst íslenskum
manni, Tryggva Tryggvasyni arki-
tekt en þau skildu. Síðan giftist
Laulau dönskum manni, Gert
Thomsen, þroskaþjálfa og eiga þau
saman þrjú börn, Nínu Björgu 17
ára, Thomas Dan 12 ára og Júlíu
sem er aðeins sex ára. Það vill svo
skemmtilega til að sama vorið og
hún átti sitt fyrsta barn, Nínu, áttu
tvær aðrar systur hennar sín
fyrstu börn, annars vegar konan
mín, Kristín, og hins vegar Stein-
unn og segir það sína sögu um hve
þær systur voru samstiga. Bömin
voru síðan öll þrjú fermd saman
hér á íslandi fyrir fjórum árum.
Fjölskyldan hefur alla tíð haldið
mjög góðu sambandi við sitt ís-
lenska skyldfólk og komið hingað í
fjölmargar heimsóknir gegnum ár-
in ekki síst fyrir tilstuðlan Gerts en
hann hefur alla tíð lagt mikið upp-
úr nánu og góðu sambandi við okk-
ur hér á Fróni og ég veit að hans
vilji stendur til að svo verði um
ókomin ár.
Nú eru erfiðir tímar hjá fjöl-
skyldunni þar sem Gert stendur
einn eftir með börnin. Baráttan við
veikindi Laulauar og umönnun
hennar hefur tekið mjög mikið á
hann og jafnframt er erfitt að horfa
fram á veginn. Systur Laulauar
hafa eftir því sem kostur hefur ver-
ið hjálpað til og farið til skiptis til
Danmerkur til að hjúkra systur
sinni síðustu mánuðina. Jafnframt1 '
munu þær eftir því sem kostur er
reyna að hjálpa fjölskyldunni yfir
þennan erfiða hjalla í lífinu og
leggja þeim það lið sem þær geta.
Við skulum vona að minningin um
einstaka eiginkonu og móður ásamt
því að nú fer í hönd hækkandi sól
og sumarbirta hjálpi til við að létta
á sorgum og trega fjölskyldunnar.
Elsku Laulau, mig langar til að
þakka þér fyrir allar þær fjölmörgu
samverustundir sem ég og mín fjöl-
skylda hefur notið með þér á lífs-
leiðinni og fyrir þá ást og hlýju
sem þú hefur sýnt okkur öllum.
Kæri Gert, Nína, Thomas og Júl-
ía og aðrir ættingjar og vinir Lau-
lauar, megi minningin um yndis-fl*-
lega konu lifa og hjálpa okkur
öllum til að sefa sorgina.
Ólafur Stefánsson og
fjölskylda.
Skilafrestur
minningargreina
EIGI minningargrein að biríast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrii- birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útnmninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.